August Willemsen, Casper Fioole, Joyce Carol Oates, Derek R. Audette, -minu

De Nederlandse schrijver essayist en vertaler August Willemsen werd geboren in Amsterdam op 16 juni 1936. Zie ook alle tags voor August Willemsen op dit blog.

 

Uit: Braziliaanse brieven

„Vrijdag 20 juli vroeg terug naar São Paulo. Op de bank: geen geld. De HBU zal nu reclameren en het geld naar de HBU in Rio sturen. São Paulo was, na twee dagen provinciestad, een verademing. Dat cosmopoliete. In de lift van het hotel trof ik een receptionist en een hotelgast. Receptionist, tegen mij: ‘Hier is een landgenoot van u’. Ik kijk naar de man. Zuidamerikaanser kon het niet: klein, donkerharig, besnord, vermetele strohoed. Hij zegt: ‘Ik ben Argentijn.’ Ik zeg: ‘Ik ben Hollander.’ ‘O,’ zegt de receptionist, ‘ik dacht dat u Paraguayo was.’ Het maakt allemaal niets uit. De hotelbaas is Galiciër, de receptionisten zijn Brazilianen, de kokkin spreekt Spaans en de wasvrouw Italiaans, verhaspeld met Spaanse en Portugese woorden. En iedereen verstaat iedereen. Op grond van uiterlijk wordt geen enkele (althans zelden de juiste) conclusie getrokken met betrekking tot herkomst.

Laatste avond in São Paulo. Ik loop, enigszins in gedachten met gebogen hoofd, over de São João, en zie opeens vonken en brandende dingen vlak voor mijn voeten neervallen. Ik kijk omhoog: uitslaande brand in een wolkenkrabber. Toen zag ik dat er wel al politiewagens waren, maar blijkbaar had men het niet nodig gevonden het trottoir af te zetten. Ik maakte dat ik naar de overkant kwam. Brand op de zesde verdieping, vooral gevoed door gordijnen en luxaflex zonneschermen voor de open ramen. Het vuur klom razend snel hoger. Bij elke nieuwe verdieping die werd bereikt steeg gejuich en applaus uit de menigte op. De brandweer had het vuur gauw geblust, het zat voornamelijk aan de voorkant. Maar zeven verdiepingen waren toch geblakerd. En de mensen maar juichen, als betrof het een voetbalwedstrijd.

Later op de avond nam ik nog even afscheid van ‘mijn’ Portugees, een kroegbaas op de hoek. Vreemd dat een Portugees in Brazilië, voor mij, toch weer iets ‘eigens’ heeft (Europa?).“

 

August Willemsen (16 juni 1936 – 29 november 2007)

Lees verder “August Willemsen, Casper Fioole, Joyce Carol Oates, Derek R. Audette, -minu”

Theo Thijssen, Ferdinand Laholli, Elfriede Gerstl, Giovanni Boccaccio, Frans Roumen

De Nederlandse schrijver en onderwijzer Theo Thijssen werd geboren in Amsterdam op 16 juni 1879. Zie ook alle tags voor Theo Thijssen op dit blog.

 

Uit: Kees de jongen

„Tante stond op en ging voorzichtig de alkoofdeur dichtdoen. Toen kwam ze naar Kees kijken, maar die hield zich dadelijk weer slapend.

“De arme schapen,” fluisterde tante, “hoe laat is het gebeurd?”

“Weet ’t niet,” zei oom, heel moeilijk sprekend, net of-ie telkens benauwd werd, “… hij is niet meer bij kennis gekomen na vanmiddag… aldoor zo stil blijven liggen… we hebben er maar bij gezeten, vader ook… zo oud als-ie is… de godganse nacht… en tegen de ochtend werd-ie zo erg stil… gingen we twijfelen… zeg ik tegen haar: zie dat je nou wat slapen gaat nog… zulke onzin praat je dan hè… tegen je eigen gedachten in… ben ik nog naar die dokter gevlogen… heb daar staan te schellen… hij zou komen… hij moet nóg komen… och hij wist het gisteren al… kom ik terug… ’t leek of ze gék was… die juffrouw van boven was er gelukkig… de ouwe man wist geen raad ook… Och god Jeanne, ’t is ook zo erg, ’t is ook zo erg…

En hij huilde nu, z’n stem was helemaal geen mannenstem meer…

Kees ging ineens recht overeind in het bed zitten. Ze schrokken allebei.

“U liegt het toch! U líegt het!” riep-ie, het enige wat-ie zeggen kón.

Oom stond op en ging de keuken in, alsof-ie wegvluchtte. Tante kwam naar Kees toe, zwijgend, en duwde hem zachtjes neer en dekte hem toe.

“D’r is niks van waar!” schreeuwde Kees; hij duwde z’n hoofd in het kussen, om niet te laten zien hoe erg hij huilde.

“Nee d’r is ook niks van waar, Kees,” suste tante, “blijf jij nog maar slapen, toe blijf nog maar slapen tot ik jullie roep, dan is het tijd genoeg nog. Denk om Truus.”

Kees gaf geen antwoord. Huilend zocht hij naar een uitweg, naar een middel om aan de waarheid te ontkomen, om zichzelf te bewijzen dat ze zich allemaal vergisten…

Maar hij vond niets. En hij moest zich machteloos overgeven aan de waarheid: dat het toch gebeurd was, toch gebeurd…”

 

Theo Thijssen (16 juni 1879 – 23 december 1943)

Lees verder “Theo Thijssen, Ferdinand Laholli, Elfriede Gerstl, Giovanni Boccaccio, Frans Roumen”