De Canadese dichter, folk singer-songwriter en schrijver Leonard Cohen werd geboren op 21 september 1934 te Montréal. Zie ook alle tags voor Leonard Cohen op dit blog.
Uit: The favorite game
“5
The Breavmans founded and presided over most of the institutions
which make the Montreal Jewish community one of the most powerful in the
world today.
The joke around the city is: The Jews are the
conscience of the world and the Breavmans are the conscience of the
Jews. “And I am the conscience of the Breavmans,” adds Lawrence
Breavman. “Actually we are the only Jews left; that is,
super-Christians, first citizens with cut prongs.”
The
feeling today, if anyone troubles himself to articulate it, is that the
Breavmans are in a decline. “Be careful,” Lawrence Breavman warns his
executive cousins, “or your children will speak with accents.”
Ten years ago Breavman compiled the Code of Breavman:
We are Victorian gentlemen of Hebraic persuasion.
We cannot be positive, but we are fairly certain that any other Jews with money got it on the black market.
We do not wish to join Christian clubs or weaken our blood through
inter-marriage. We wish to be regarded as peers, united by class,
education, power, differentiated by home rituals.
We refuse to pass the circumcision line.
We were civilized first and drink less, you lousy bunch of bloodthirsty drunks.
6
A rat is more alive than a turtle.
A turtle is slow, cold, mechanical, nearly a toy, a shell with legs.
Their deaths didn’t count. But a white rat is quick and warm in its
envelope of skin.
Krantz kept his in an empty radio. Breavman
kept his in a deep honey tin. Krantz went away for the holidays and
asked Breavman to take care of his. Breavman dropped it in with his.
Feeding rats is work. You have to go down to the basement. He forgot
for a while. Soon he didn’t want to think about the honey tin and
avoided the basement stairs.
He went down at last and there
was an awful smell coming from the tin. He wished it were still full of
honey. He looked inside and one rat had eaten most of the stomach of the
other rat. He didn’t care which was his. The alive rat jumped at him
and then he knew it was crazy.
He held the tin way in front
because of the stink and filled it with water. The dead one floated on
top with the hole between its ribs and hind legs showing. The alive one
scratched the side.
He was called for lunch which began with marrow. His father tapped it out of a bone. It came from inside an animal.
When he went down again both were floating. He emptied the can in the
driveway and covered it with snow. He vomited and covered that with
snow.
Krantz was mad. He wanted to have a funeral at least, but they couldn’t find the bodies because of some heavy snowfalls.
When Spring began they attacked islands of dirty snow in the
driveway. Nothing. Krantz said that seeing things were as they were
Breavman owed him money for a white rat. He’d lent his and got nothing
back, not even a skeleton. Breavman said that a hospital doesn’t pay
anything when someone dies there. Krantz said that when you lend
somebody something and that person loses it he has to pay for it.
Breavman said that when it’s alive it isn’t a thing and besides he was
doing him a favour when he took care of his. Krantz said that killing a
rat was some favour and they fought it out on the wet gravel. Then they
went downtown and bought new ones.
Breavman’s escaped and
lived in a closet under the stairs. He saw its eyes with a flashlight.
For a few mornings he put out Puffed Wheat in front of the door and it
was nibbled, but soon he didn’t bother.
When summer came and
the shutters and screens were being taken out one of the men discovered a
little skeleton. It had patches of hair stuck to it. He dropped it in a
garbage can.
Breavman fished it out when the man was gone
and ran to Krantz’s. He said it was the skeleton of the first rat and
Krantz could have a funeral if he wanted. Krantz said he didn’t need a
stinky old skeleton, he had a live one. Breavman said that was fine but
he had to admit they were quits. Krantz admitted.
Breavman
buried it under the pansies, one of which his father took each morning
for his buttonhole. Breavman took new interest in smelling them.”
*************************
In de tweede helft van de jaren negentig werkte Frans Roumen aan een roman die de titel “Vriendschappelijke brieven” had moeten krijgen. Het manuscript gold na een verhuizing jarenlang als zoekgeraakt. Onlangs werden er echter toch flinke delen van bij een grote opruimactie ontdekt in een oude doos in de kelder. Romenu heeft de toestemming gekregen om er regelmatig fragmenten uit te publiceren. Vandaag volgt het achtste van een nog nader te bepalen aantal
Uit: Vriendschappelijke brieven
“Arnhem, 6 mei 1996
Prof. Dr. W. Bronzwaer
Hooggeleerde heer,
Het zal u ongetwijfeld verheugen te vernemen dat ik heel voorzichtig de draad weer heb opgepakt waar hij twee jaar geleden is blijven liggen. Hugo von Hofmannsthal is al een tijdje bescheiden terug in mijn gedachten, maar nu vind ik ook de innerlijke rust om af en toe weer van een van zijn gedichten te genieten, zoals bijvoorbeeld van WELTGEHEIMNIS.
Dat doe ik inmiddels met veel plezierige assistentie van een mij door een vriend beschikbaar gestelde tekstverwerker. Aan al het nieuwe van Windows tot en met Internet heb ik ook al mogen ruiken en het zou ook niet te moeilijk voor mij zijn genoemde vriend te verzoeken van zijn netwerk gebruik te mogen maken om de actuele stand van zaken op het beeldscherm te laten verschijnen.
Dit zijn echter nog wat vrijblijvende reflecties op een mooie zaterdagmiddag in Arnhem. Ik ben in een Italiaanse stemming, eerder dan in een Oostenrijkse en bij de geringste trilling van de aarde, zelfs als dat ver weg als in China is, overschaduwt een donkere wolk mijn gemoed en keer ik met de snelheid van een F 16 terug naar de realiteit van het dagelijkse werk in de crisisopvang van de Gelderse jongeren.
Der tiefe Brunnen weiß es wohl,
Einst waren alle tief und stumm,
Und alle wußten drum.
(Alois Wolf : a further nuance of the word ‘Welt’ is to be found in the poet’s susceptibility to the slightest changes in his environment, even in the atmospheric conditions…p.174 )
Wie Zauberworte nachgelallt
Und nicht begriffen in den Grund,
So geht es jetzt von Mund zu Mund.
(Michael P. Steinberg : Art as a unique system of knowledge of the object world rather than as one of confession or expression of the subject world is the hallmark of that ethical understanding. p.6 )
Ebenda : The domains of history and art both involve the element of mastery …/…mastery, defined as the unity of subjectivity and technique, is associated with the accomplishment of the historian and the artist but would be an inappropriate quality to attribute to a natural scientist or mathematician. p.14
Die pretentie moeten zij dan ook niet hebben, Clinton. Over and out. Kenan, slaap je?
Ebenda : The ethical goal of art, as of historiography, is the understanding of reality. p.15
Kenan, (waar en wanneer ook mijn naam genoemd zal worden zal ook de zijne worden herdacht….), ik ga zo meteen een wandeling door het park maken. Ik wil kijken wat er in de schouwburg te doen is – en bij de Rabobank wat weg mijmeren…. Hoor je dat, Kenan, Clinton zegt dat ik iets weg heb van John F. Kennedy en gelijk heeft hij. Ik ga dat allemaal doen, Kenan, inclusief golf spelen voor F 76.000 dollar, maar eerst nog maar even naar De Spring.
(Deze brief is begonnen op de 24e mei, volledigheidshalve)
Marcel uit Doesburg, van 2 weken geleden, was er ook weer, in Arnhem.
Maar vooral: Johnny en Dick van de Mythe. Johnny heb ik lief gehad. Ooit en vandaag. Johnny zat toen Dick even weg was in meditatiehouding. It is not a question of prayer, Sjonnie. (“Goed zo”, zegt Kenan).
Jij streelde even over je enkel en een stukje van je rechter onderbeen voordat je jouw sok omhoog trok, en je was mooi, John….
Die Beiden
Sie trog den Becher in der Hand –
Ihr Kinn und Mund glich seinen Rand -,
So leicht und sicher war ihr Gang,
Kein Tropfen aus dem Becher sprang.
Zie voor nog meer schrijvers van de 21e september ook mijn blog van 21 september 2018.