Maand: februari 2021

Barbara Honigmann, John Hennessy

De Duitse schrijfster Barbara Honigmann werd geboren op 12 februari 1949 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Barbara Honigmann op dit blog.

Uit: Georg

„Kurz nach seinem sechzigsten Geburtstag zog mein Va-ter in ein möbliertes Zimmer, Toilette und Bad auf dem Gang, in Hirschgarten, einem südöstlichen Vorort von Ber-lin. Um zu telefonieren, musste er hinunter zur »Landlady«, wie er sich ausdrückte, die das Erdgeschoss bewohnte. Das Zimmer nebenan auf dem Gang war an einen Studenten der Humboldt-Universität vermietet. Die »Landlady«, eine ält­ liche deutsche Zicke, hatte ihn als erstes eine Hausordnung unterschreiben lassen, in der sie ihm Krach und Besuch nach 22 Uhr verbot.
Er bekam dort in Hirschgarten sowieso keinen Besuch ­außer von mir, seit der Scheidung meiner Eltern vor vielen Jahren verbrachten wir alle Wochenenden zusammen, meis-tens holte er mich Samstagmittag von der Schule ab, aber manchmal fuhr ich auch »in die Stadt«, wie man das Stadt-zentrum nannte, in den ersten Jahren in die Hannoversche Straße und später in das Hugenottenviertel, das ein bisschen zurückgesetzt von der Friedrichstraße liegt, wo er mit der Frau, die er nach meiner Mutter geheiratet hatte, wohnte, bis er nun auch diese gemeinsame Wohnung verließ und das möblierte Zimmer in Hirschgarten bezog.
Es war ein Samstag. Ich war 14 Jahre alt und fuhr zum ­ersten Mal nach Hirschgarten, dem südöstlichen Vorort, der schon einen ländlichen Charakter trägt und in den ich in meinem Leben noch nie einen Fuß gesetzt hatte, und ich ver-stand nicht, was geschehen war. Mein Vater saß in einem häss-lichen und engen Zimmer auf dem Bett, grau im Gesicht, zu-sammengesunken und schweigend, ein Koffer lag offen auf dem Boden, darin wenige Anziehsachen und ein paar Bü-cher, bis er endlich sagte, na komm, gehen wir ein bisschen spazieren. Und dann gingen wir erst einfach die Straße ent-lang, an den Villen und ihren Vorgärten vorbei, dann drehten wir ein paar Runden in einem kleinen Park; er sprach kein Wort und hörte auch nicht zu, als ich versuchte, sein Schwei-gen durch mein Reden zu füllen, was Roswitha so macht, wie es Bärbel geht mit ihren fünf Brüdern und Bettina mit ih-ren Schwestern, und vom Ballett und von der Schule und den Lehrern. Sonst war es ja meistens mein Vater, der von sei-nem Leben erzählte, von der Odenwaldschule, die er in sei-ner Jugend besucht hatte, von seiner Großmutter Anna, de-ren Namen ich trage, von seinem Bruder und seiner Mutter, die beide so früh gestorben waren, und von den verschiede-nen Ländern, in denen er gelebt hatte, und alle diese Erzäh-lungen und Erinnerungen wurden von mir stets durch »Er-zähl weiter, Pappi« im Fluss gehalten.“

 

Barbara Honigmann (Oost-Berlijn, 12 februari 1949)

 

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse dichter John Hennessy werd geboren in 1965 in New Jersey. Zie ook alle tags voor John Hennessy op dit blog.Zie ook alle tags voor John Hennessy op dit blog.

 

Dat over de monnik

De monnik die knielt onder droge dennen, die vuur
Slaat uit stenen. De monnik die drijft over
De baai, dobberend op dolboordplanken, die hij heeft samen-
Gebonden met zijn amberkleurige sjerp, ondoorgrondelijke
Derde boei, knikkend met de vaargeulmarkeringen.
De monnik die door schalie en klei klieft met pikhouweel
En schop, een stapel botten om het gat te vullen.
De monnik die de koeien schrik aanjaagt die op de velden grazen
Terwijl hij en zijn vlieger opstijgen, geen enkele boom is hoog genoeg
Om hem te vangen, sandalen geen anker. Bellen, dat wel,
En loeien, het verbaasde grommen en blaffen
Van de Heeler; maar nu te laat om los te laten.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

John Hennessy (Philadelphia, 1965)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e februari ook mijn blog van 12 februari 2019 en ook mijn blog van 12 februari 2017 deel 2 en eveneens deel 3.

Maryse Condé, Kazys Bradūnas

De Franse schrijfster Maryse Condé werd op 11 februari 1937 in Pointe-à-Pitre op Guadeloupe geboren. Zie ook alle tags voor Maryse Condé op dit blog.

Uit: Segu (Vertaald door Barbara Bray)

“Dousika was a nobleman or yerewolo, a member of the royal council, a personal friend of the king and the father of ten legitimate sons, ruling as fa or patriarch over five families, his own and those of his younger brothers. His compound reflected his standing in Segu society. Its tall facade overlooking the street was ornamented with sculptures as well as triangular patterns carved into the clay, and surmounted by turrets of varying height and pleasing effect. Within were a number of flat-roofed huts, also of mud, connected by a series of courtyards. The first contained a magnificent dubale tree whose foliage formed a dome of greenery, supported by some fifty columns, roots grown down from the main trunk.
The dubale might be called the witness and guardian of the life of the Traores. Beneath its powerful roots the placentas of many of their ancestors had been buried after a safe delivery. In its shade the women and children sat to tell stories, the men to make family decisions. In the dry season it gave protection from the sun. In the rainy season it provided firewood. At night the spirits of the ancestors hid in its branches and watched over the sleep of the living. When they were displeased they showed it by making faint sounds, at once mysterious and as clear as a code. Then those experienced enough to decipher them shook their heads and said: ‘Beware – tonight our fathers have spoken!’
Anyone who crossed the threshold of the Traore compound knew at once what sort of people they were, guessed that they owned plenty of good land planted with millet, cotton and fonio, worked by hundreds of slaves – house slaves and captives. There were storerooms crammed with bags full of cowrie shells and gold dust lavishly bestowed by the king, the Mansa. In a paddock behind the huts were Arab steeds, purchased from the Moors. Signs of wealth were everywhere.
And why was the outer courtyard empty now, which was usually swarming with people? With girls and boys, all naked, the first with a string of beads or cowrie shells around their waists, the second with only a cotton string. With women pounding or sieving millet, or spinning cotton as they listened to the jokes of a jester or the epics of a griot singing for a dish of gruel. With men chatting together as they sharpened arrows for hunting or whetted farming implements. Dousika, getting more and more vexed, went on into the second courtyard, overlooked by the huts of his three wives and of Sira, his concubine.
He found the latter lying prostrate on a mat, her beautiful face gleaming with sweat and distorted with suffering. ‘Where is everyone?’ he barked.
She made an effort to sit up, and said in her imperfect Bambara, ‘By the river, koke.’
‘By the river?’ he almost yelled. ‘What are they all doing there?’
‘A white man!’ she managed to murmur. ‘There’s a white man on the bank of the Joliba!’
A white man? Was the woman delirious? Dousika looked down at her belly, which was enormous under the loosely tied pagne, then up, apprehensively, at the clay walls of the hut. Alone with a woman about to give birth!”

 

Maryse Condé (Pointe-à-Pitre, 11 februari 1937)

 

De Litouwse dichter Kazys Bradūnas werd geboren in Kiršai, Rayon Vilkaviškis, op 11 februari 1917. Zie ook alle tags voor Kazys Bradūnas op dit blog.

 

Verbannen dichters

Verbannen dichters – woestijncactussen,
Geen vocht,
Alleen zand rondom ,
Toch groeien en bloeien ze,
Doornige rode bloesems.

Jaren vervagen,
Zand bedekt hun sporen.
Alleen de verbannen dichters
Blijven,
Groeien
En bloeien
Met smartelijke karmozijnrode bloemen.

Wanneer jouw hart en het mijne
Wordt doorboord door de doorn van een gedicht,
Laten we niet huilen –
Verbannen dichters – woestijncactussen
Voeden zich met ons bloed.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Kazys Bradūnas (11 februari 1917 – 9 februari 2009)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e februari ook mijn blog van 11 februari 2019 en ook mijn blog van 11 februari 2018 deel 2.

Johan Harstad, Elizabeth Bishop

De Noorse schrijver Johan Harstad werd geboren op 10 februari 1979 in Stavanger. Zie ook alle tags voor Johan Harstad op dit blog.

Uit: Chlorine (Vertaald door Deborah Dawkin en Erik Skuggevik)

“I have been weighed and found wanting. It’s nearly two o’clock, the last lesson of the day, and I am standing at the back of the diving board, right on its edge, and in front of me are the others, others who are going to dive, and soon it will be my turn. But it’s impossible. Come what may. I know it.
But I’ve got to do it. This is the final dress rehearsal. The last chance but one. I must walk out onto the diving board, bend my knees, and push out with all my strength, dive out into the pool, break the water’s surface, kick my way downward, I must reach the bottom of the pool, find the lifeless plastic dummy down there, rescue her, bring her to the surface with me, pull her after me toward land, up onto the slippery tiles of the swimming hall, and save her life. That is what I’ve got to do. And when I’ve done it a slip of paper will come out of her side, out of a waterproof hatch, a note saying she is alive, showing the frequency of her heartbeat, that she is breathing, evenly, and that she will pull through, even though she has been under water for too long, much too long. Now, it’s my turn.
You’ve got to do it. It is one of the requirements for Physical Education in your last year of senior school, and it’s now it counts, and I’ve been dreading this moment, I shan’t manage it, yet I have to save her, I have to get that piece of paper from out of her, otherwise I’ll be defeated, and I’ll flunk P.E., and I can’t afford to do that. So I jump. I dive out over the side and disappear down into the water, get chlorine in my eyes, gasp for air that isn’t there, and my body turns stubbornly in the water and I come floating to the top, breaking through the water’s surface, a foot first and then my head, I barely draw breath, see the teacher standing by the diving board in her white trousers and blue T-shirt, and around her neck hangs the whistle, when she blows it I’ll be finished, then I can come up onto land again, but she doesn’t blow, she shouts out try again!—and I duck my head beneath the water, and far below there’s something red, which must be her, the one that’s drowned, and I need to reach her, so I kick off, my ears hurting, and I kick, kick, but I don’t reach any farther, my lungs are completely empty, I’m aching, and I begin to travel downward, but not fast enough, my body veers off course, twists, and I come floating to the surface, she blows the whistle, next!
When you’ve finished your dive, you get left in peace for a few minutes, get to sit and gather yourself on the bench beside the large windows where the sun comes in and glistens in the water. I sit on the bench, shivering, smelling chlorine, and the next one dives out, I watch him disappear to the bottom, take hold of the dummy, and come back up with her around him, he grabs her under the chin, holds her head high and swims with her into land, pulls her up after him onto the poolside, lays her on the tiles and checks her pulse, presses his lips against her lips of rubber, blows life into her, finds the correct spot and massages her heart, giving her life back, a gift, and the teacher blows the whistle, goes over to him, checks the slip of paper ejected from her waist, it looks fine, excellent graphs, she rips the printout off, staples it in her book under his name, and writes satisfactory, or something of the sort, a grade, then casts the dummy back out again, she drowns anew, undramatically, stoically.”

 

Johan Harstad (Stavanger, 10 februari 1979)

 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Bishop werd geboren op 8 februari 1911 in Worcester, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Elizabeth Bishop op dit blog.

 

De berg

’s Avonds iets achter me.
Ik schrik een seconde, deins terug
Of stop huiverend en verbrand.
Ik weet mijn leeftijd niet.

In de ochtend is het anders.
Een open boek confronteert me,
te dichtbij om comfortabel te lezen.
Zeg me hoe oud ik ben.

En dan stoppen de valleien
ondoordringbare nevels
als katoen in mijn oren.
Ik weet mijn leeftijd niet.

Ik ben niet van plan te klagen.
Ze zeggen dat het mijn schuld is.
Niemand vertelt me iets.
Zeg me hoe oud ik ben.

De diepste afbakening
kan zich langzaam verspreiden en wegzinken
zoals elke vervaagde tatoeage.
Ik weet mijn leeftijd niet.

Schaduwen vallen neer; lichten stijgen op.
Klauterende lichten, oh kinderen!
Jullie blijven nooit lang genoeg.
Zeg me hoe oud ik ben.

Stenen vleugels zijn hier gezeefd
met veren die veren verharden.
De klauwen zijn ergens verloren.
Ik weet mijn leeftijd niet.

Ik word doof. Vogelgeroep
druppelt en de watervallen
zijn ongeschonden. Wat is mijn leeftijd?
Zeg me hoe oud ik ben.

Laat de maan gaan hangen,
de sterren gaan vliegeren.
Ik wil mijn leeftijd weten.
Zeg me hoe oud ik ben.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Elizabeth Bishop (8 februari 1911 – 6 oktober 1979)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e februari ook mijn blog van 10 februari 2019 deel 1 en eveneens deel 2.

John Coetzee, Elizabeth Bishop

De Zuidafrikaanse schrijver John Maxwell Coetzee werd geboren op 9 februari 1940 in Kaapstad. Zie ook alle tags voor John Coetzee op dit blog.

Uit: The Lives of Animals

“He is waiting at the gate when her flight comes in. Two years have passed since he last saw his mother; despite himself, he is shocked at how she has aged. Her hair, which had had streaks of gray in it, is now entirely white; her shoulders stoop; her flesh has grown flabby.
They have never been a demonstrative family. A hug, a few murmured words, and the business of greeting is done. In silence they follow the flow of travelers to the baggage hall, pick up her suitcase, and set off on the ninety-minute drive.
“A long flight,” he remarks. “You must be exhausted.”
“Ready to sleep,” she says; and indeed, en route, she falls asleep briefly, her head slumped against the window.
At six o’clock, as it is growing dark, they pull up in front of his home in suburban Waltham. His wife Norma and the children appear on the porch. In a show of affection that must cost her a great deal, Norma holds her arms out wide and says, “Elizabeth!” The two women embrace; then the children, in their well-brought-up though more subdued fashion, follow suit.
Elizabeth Costello the novelist will be staying with them for the three days of her visit to Appleton College. It is not a period he is looking forward to. His wife and his mother do not get on. It would be better were she to stay at a hotel, but he cannot bring himself to suggest that.
Hostilities are renewed almost at once. Norma has prepared a light supper. His mother notices that only three places have been set. “Aren’t the children eating with us?” she asks. “No,” says Norma, “they are eating in the playroom.” “Why?”
The question is not necessary, since she knows the answer. The children are eating separately because Elizabeth does not like to see meat on the table, while Norma refuses to change the children’s diet to suit what she calls “your mother’s delicate sensibilities.”
“Why?” asks Elizabeth Costello a second time.
Norma flashes him an angry glance. He sighs. “Mother,” he says, “the children are having chicken for supper, that’s the only reason.”
“Oh,” she says. “I see.”
His mother has been invited to Appleton College, where her son John is assistant professor of physics and astronomy, to deliver the annual Gates Lecture and meet with literature students. Because Costello is his mother’s maiden name, and because he has never seen any reason to broadcast his connection with her, it was not known at the time of the invitation that Elizabeth Costello, the Australian writer, had a family connection in the Appleton community. He would have preferred that state of affairs to continue.”

 

John Coetzee (Kaapstad, 9 februari 1940)

 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Bishop werd geboren op 8 februari 1911 in Worcester, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Elizabeth Bishop op dit blog.

 

Zelfmoord van een gematigde dictator

Dit is een dag waarop de waarheden misschien naar buiten komen;
lekken uit de bungelende oortelefoons
en de kracht van de versierde schakelborden ondermijnen;
uit de ramen vallen, van de vensterbanken waaien,
– de vage, ietwat onopvallende inhoud
van het legen van asbakken; afgeven aan onze vingers
zoals inkt van de niet-proefgelezen kranten,
zoals de onscherpe foto’s
van snode gezichten die onze jassen vervuilen,
onze jassen met tropisch gewicht, als doodgeslagen motten.

Vandaag is een dag waarop degenen die werken
rondhangen. Degenen die speelden, moeten werken
en zich haasten, ook, om het voor elkaar te krijgen,
met weinig of geen waardigheid.
De kranten worden verkocht; de luiken van de kiosk
vallen neer. Maar hoe dan ook, in de nacht
schreven de koppen zichzelf, kijk, op de straat
en de trottoirs overal; het bezinksel spat
zelfs tot de eerste verdiepingen van appartementsgebouwen.

Dit is ook een mooie dag
en warm en helder. Om zeven uur zag ik
honden uitgelaten worden langs het beroemde strand
zoals gewoonlijk, in een glanzende grijsgroene dageraad,
hun pootafdrukken achterlatend in het nat.
De lijn van brekers was stabiel en de roze,
opgesplitste regenboog hing er aldoor boven.
Om acht uur waren twee kleine jongens aan het vliegeren.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Elizabeth Bishop (8 februari 1911 – 6 oktober 1979)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e februari ook mijn blog van 9 februari 2019 en mijn blog van 9 februari 2017 en ook alle drie blogs van 9 februari 2014.

Rachel Cusk, Elizabeth Bishop

De Canadese schrijfster Rachel Cusk werd geboren op 8 februari 1967 in Saskatoon. Zie ook alle tags voor Rachel Cusk op dit blog.

Uit: Arlington Park

“All night the rain fell on Arlington Park.
The clouds came from the west: clouds like dark cathedrals, clouds like machines, clouds like black blossoms flowering in the arid starlit sky. They came over the English countryside, sunk in its muddled sleep. They came over the low, populous hills where scatterings of lights throbbed in the darkness. At midnight they reached the city, valiantly glittering in its shallow provincial basin. Unseen, they grew like a second city overhead, thickening, expanding, throwing up their savage monuments, their towers, their monstrous, unpeopled palaces of cloud.
In Arlington Park, people were sleeping. Here and there the houses showed an orange square of light. Cars crept along the deserted roads. A cat leapt from a wall, pouring itself down into the shadows. Silently the clouds filled the sky. The wind picked up. It faintly stirred the branches of the trees, and in the dark, empty park the swings moved back and forth a little. A handful of dried leaves shuffled on the pavement. Down in the city there were still people on the streets, but in Arlington Park they were in their beds, already surrendered to tomorrow. There was no one to see the rain coming, except a couple hurrying down the silent streets on their way back from an evening out.
“I don’t like the look of that,” said the man, peering up. “That’s rain.”
The woman gave an exasperated little laugh.
“You’re the expert on everything tonight, aren’t you?” she said.
They let themselves into their house. The orange light showed for an instant in their doorway and was extinguished again.
On Arlington Rise, where the streetlamps made a tunnel of hard light and the road began its descent down into the city, the wind lifted stray pieces of litter and whirled them around. Further down, the black sky sagged over the darkened shop-fronts. An irascible gust made the signs rattle against the windows. From here the city could be seen, spread out below in the half-splendour of night. A brown haze stood above it. In its heaped centre, cranes and office blocks and the tiny floodlit spires of the cathedral stood out in the dark against the haze. Red and yellow lights moved in little repeating patterns as though they were the lights of an intricate mechanism. All around it, where the suburbs extended to the north and the east, brilliant fields of light undulated over the blackened landscape.
In the centre of the city the pubs and restaurants were closed, but people were queuing outside the nightclubs. When the rain started to fall, a few of the girls shrieked and held their handbags over their heads. The boys laughed uneasily. They hunched their shoulders and put their hands in their pockets. The drops fell from the fathomless darkness and came glittering into the orange light. They fell on the awning of the Luna nightclub and twisted in the beams of the streetlamps. They fell into the melancholy, stained fountain in the square, where men in T-shirts sat with cans of lager and hooded boys made graceful circles in the dark on their skateboards. There were people milling in doorways, shrieking girls in stilettos, boys with sculpted hair, middle-aged men furtively carrying things in plastic bags. A woman in a tight raincoat tick-tacked hurriedly along the pavement, talking into her mobile phone.”

 

Rachel Cusk (Saskatoon, 8 februari 1967)

 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Bishop werd geboren op 8 februari 1911 in Worcester, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Elizabeth Bishop op dit blog.

 

Tankstation

Oh, maar het is vies!
– dit kleine tankstation,
met olie doordrenkt, met olie doorweekt
tot een verontrustende, totaal
zwarte doorschijnendheid.
Wees voorzichtig met die lucifer!

Vader draagt een vies,
met olie doordrenkt apenpak
dat hem in de oksels snijdt,
en een aantal snelle en brutale
en smerige zonen helpen hem
(het is een familietankstation),
allemaal echt door en door vuil.

Wonen ze in het station?
Het heeft een betonnen veranda
achter de pompen, en daarop
een partij vervormd en vet-
geïmpregneerd vlechtwerk;
op de rieten bank
een vuile hond, heel behaaglijk.

Enkele stripboeken bieden
de enige kleurtint-
van een bepaalde kleur. Ze liggen
op een groot donker kleedje,
gedrapeerd over een krukje
(onderdeel van de set), naast
een grote ruige begonia.

Waarom die vreemde plant?
Waarom het krukje?
Waarom, oh waarom, het kleedje?
(Geborduurd in madeliefjessteek
met margrieten, denk ik,
en zwaar van grijs haakwerk.)

Iemand heeft het kleedje geborduurd.
Iemand geeft de plant water,
of oliet hem misschien. Iemand
schikt de rijen blikken
zodat ze zachtjes zeggen:
ESSO-SO-SO-SO
tegen uiterst gespannen auto’s.
Iemand houdt van ons allemaal.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Elizabeth Bishop (8 februari 1911 – 6 oktober 1979

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e februari ook mijn blog van 8 februari 2019 en ook mijn blog van 8 februari 2015.

Charles Dickens, Lioba Happel

De Engelse schrijver Charles Dickens werd geboren op 7 februari 1812 in Landport. Zie ook alle tags voor Charles Dickens op dit blog.

Uit: Great Expectations

“It was in the early morning after my arrival that I entertained this speculation. On the previous night, I had been sent straight to bed in an attic with a sloping roof, which was so low in the corner where the bedstead was, that I calculated the tiles as being within a foot of my eyebrows. In the same early morning, I discovered a singular affinity between seeds and corduroys. Mr. Pumblechook wore corduroys, and so did his shopman; and somehow, there was a general air and flavor about the corduroys, so much in the nature of seeds, and a general air and flavor about the seeds, so much in the nature of corduroys, that I hardly knew which was which. The same opportunity served me for noticing that Mr. Pumblechook appeared to conduct his business by looking across the street at the saddler, who appeared to transact his business by keeping his eye on the coachmaker, who appeared to get on in life by putting his hands in his pockets and contemplating the baker, who in his turn folded his arms and stared at the grocer, who stood at his door and yawned at the chemist. The watchmaker, always poring over a little desk with a magnifying-glass at his eye, and always inspected by a group of smock-frocks poring over him through the glass of his shop-window, seemed to be about the only person in the High Street whose trade engaged his attention.
Mr. Pumblechook and I breakfasted at eight o’clock in the parlor behind the shop, while the shopman took his mug of tea and hunch of bread and butter on a sack of peas in the front premises. I considered Mr. Pumblechook wretched company. Besides being possessed by my sister’s idea that a mortifying and penitential character ought to be imparted to my diet,–besides giving me as much crumb as possible in combination with as little butter, and putting such a quantity of warm water into my milk that it would have been more candid to have left the milk out altogether,–his conversation consisted of nothing but arithmetic. On my politely bidding him Good morning, he said, pompously, “Seven times nine, boy?” And how should I be able to answer, dodged in that way, in a strange place, on an empty stomach! I was hungry, but before I had swallowed a morsel, he began a running sum that lasted all through the breakfast. “Seven?” “And four?” “And eight?” “And six?” “And two?” “And ten?” And so on. And after each figure was disposed of, it was as much as I could do to get a bite or a sup, before the next came; while he sat at his ease guessing nothing, and eating bacon and hot roll, in (if I may be allowed the expression) a gorging and gormandizing manner.”

 

Charles Dickens (7 februari 1812 – 9 juni 1870)
Standbeeld in Portsmouth

 

De Duitse dichteres, schrijfster en vertaalster Lioba Happel werd geboren op 7 februari 1957 in Aschaffenburg. Zie ook alle tags voor Lioba Happel op dit blog.

 

Ik heb een appel gegeten
Hij was volmaakt giftig en rond
Ik heb een stil dier ingeslikt
In de kleur van een met mythes doorweven morgen
Ik ben boos geweest en nu glimlach ik
Ik was razend
En nu dank ik God
Voor een laatste gelukkige dag

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Lioba Happel (Aschaffenburg, 7 februari 1957)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e februari ook mijn blog van 7 februari 2019 en eveneens mijn blog van 7 februari 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

Thomas von Steinaecker, Dermot Bolger

De Duitse schrijver en journalist Thomas von Steinaecker werd geboren op 6 februari 1977 in Traunstein. Zie ook alle tags voor Thomas von Steinaecker op dit blog.

Uit: Die Gemeinschaft

„Über dem Hochtal mit der Unteralm, der Rosenalm und den Wiesen und Wäldern unseres Resorts spannt sich dagegen immer noch der schönste blaue Himmel. Beim Untergang hat unser Kraftfeld vom einprogrammierten Zyklus der vier Jahreszeiten, der hier eigentlich für Wanderer das Feeling des alten Deutschlands entstehen lassen sollte, auf eine einzige umgeschaltet, einen ewigen Sommer, mit warmen, aber nie unerträglich heißen Tagen, und mit Nächten, in denen es regnet, aber nie stürmt. Wir leben hier also seit elf Jahren unter, wie unser weltbester Leader Cornelius es halb im Spaß, halb im Ernst sagt, traumhaften Bedingungen. Er hat wiederholt betont, wie wichtig es ist, dass wir unter uns bleiben. Die wenigen anderen Survivors, denen er, Jorden, Chang, Özlem und Anne bei ihrer anfänglichen Suche nach Nahrung und nützlichen Gegenständen in der Großen Ebene begegnet sind, waren zusehends verwahrlost, bis binnen weniger Monate nach dem Untergang Einzelkämpfer und Banden die Ruinen der Städte durchstreiften. Selbst Jorden und Chang hatten deshalb seltener und seltener das Resort verlassen. Wir alle, bis auf mich natürlich, haben in Voruntergangszeiten genug Horrorgeschichten gehört und gesehen, um zu wissen, was da unten als Nächstes folgen würde. Und warum sollen wir hier auch weg? Das Vieh, das wir züchten, die Gemüsegärten und Felder, die wir angelegt haben, und die Beeren und Pilze in den Wäldern ernähren gerade mal und ganz genau sechs Personen. Zwei, drei mehr, und wir könnten alle, wie Jorden es einmal gesagt hat, nach kurzer Zeit nur mehr mit dem Messer unterm Kopfkissen schlafen.
Es ist also ein ziemlicher Vorteil, dass unser Resort als Bio-Zone schon immer streng abgesperrt war. Die anderen, die davon mehr verstehen als ich, haben viele Überlegungen und Mühe darauf verwandt, dass das auch so bleibt. Wegen der Steppenbewohner haben wir die drei uns bekannten Schleusen auf deutscher Seite getarnt. Was auf österreichischem Gebiet geschieht, davon wissen wir nichts. Aber, ich hoffe mal, das Steinerne Meer mit seinen Spalten, Geröllfeldern und Graten wird uns vor möglichen Eindringlingen schützen. Dass aber von dort in den elf Jahren, seit wir hier wohnen, bislang niemand und nichts gekommen ist, deutet darauf hin, dass auch weiter im Süden alles zerstört ist, vielleicht sogar noch schlimmer als in Deutschland. Ich will mir gar nicht vorstellen, wie schrecklich es dort zugehen muss. Unser weltbester Leader benutzt in Bezug auf die Survivors außerhalb unseres Resorts gern eines der foxysten Altwörter aller Zeiten: Würde. Im Unterschied zu all den anderen haben wir unsere Würde bewahrt.“

 

Thomas von Steinaecker (Traunstein, 6 februari 1977)

 

De Ierse dichter, schrijver en uitgever Dermot Bolger werd geboren op 6 februari 1959 in Dublin. Zie ook alle tags voor Dermot Bolger op dit blog.

 

Mogelijkheid

Laat jezelf gewoon openstaan voor de mogelijkheid
Die ene dageraad dat je wakker wordt om je geest helder te vinden

Op een dag zul je de liefde terugwinnen die je ontspoorde
Op een dag zul je de gewoonte afkicken om jezelf de schuld te geven.

Op een dag word je wakker om een duidelijk signaal te horen,
Een golflengte die niet wordt gedempt door gevolgtrekking of statisch,

Je herkent de stem van de DJ als die van jou
Reclame maken voor een uniek extravaganza-speurtocht
Waar elke aanwijzing een wegwijzer is door je verleden.

Je loopt door een doolhof van slaapplaatsen,
Gouden kaartjes verzamelen die verborgen zijn door fouten
Je maakte het toen verslaving je niet meer helder dacht.

Die dageraad, wanneer figuren tevoorschijn komen te midden van de chaos,
Je zult voorwaarts lopen, niet bang om geluk te omarmen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Dermot Bolger (Dublin, 6 februari 1959)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e februari ook mijn blog van 6 februari 2019 en ook mijn blog van 6 februari 2011 deel 2.

Geert Buelens, Clara Müller – Jahnke

De Vlaamse dichter, essayist en columnist Geert Buelens werd geboren in Duffel op 5 februari 1971. Zie ook alle tags voor Geert Buelens op dit blog.

 

Continentendrift

Ook sterren kijken
het raam uit tot het
tuimelt en de maan naar binnen
draait dan

valt alle druk weg en kan
de besloten bel ontploffen
tot het uitdijen de grens
raakt en de versteende
stroom een gat

zo is het
wanneer het land onttoverd
raakt en de wind valt:

de losgeslagen leegte
vindt nieuwe vorm en het bewegen
stolt.

 

Achterna

Alsof er dus ook daar een plek zou zijn
een schaatsbaan aan de evenaar
een zuignap in een krekelveld

Een gedachte om mee te spelen
bij gebrek aan iemand anders

Waar ik dus gek van word:
die monnik van Hiroshige die haast van het blad af valt,
blote schouders, de baslijn tijdens ‘Body & Soul’,
oorhangers die je gezicht verkleinen,
een vierbaansvak en klaverblad waar het licht op valt als
was
er een lamp die weet wie beschijning behoeft

En dat heb je daar dus ook?

Het is een oversteekplaats zonder oponthoud
Er waait een wind als van saffraan
Aan de poorten staat niemand met een klacht

Als ik kennis zie opdoemen, wil ik je bellen
Dat te delen, kan dat ginds?

Dat is niet slecht, het valt
zeker te overwegen
deze clausule in te schrijven
als een teken van leven

Zoveel meer weten we nu
Zoveel ketels geleegd, zoveel zielen verschoond

Maar voor het overige ben je dus ernstig
zit er een bodem in je lachkast

Alsof er dus ook daar een plek zou zijn
een achtbaan in het ongewisse

 

De roep van thuis

1
Wat we vergaten van het huis
in al zijn vele staten
van ontbinding
de gedachten die ons overvallen
in het trappenhuis
het doorluchtigen van zolders en kelders vol
stapels van gekist spul
…….- Heilig de hemelse krachten
……. als we uitvallen, opeens –

 

Geert Buelens (Duffel, 5 februari 1971)

 

De Duitse dichteres, journaliste en activiste voor vrouwenrechten Clara Müller-Jahnke werd geboren op 5 februari 1860 in Lenzen. Zie ook alle tags voor Clara Müller–Jahnke op dit blog.

 

IJsavond

Als in zijde een koningskind
slaapt de aarde in verse sneeuw,
blauw maanlichtgetover spint
een schittering over de zee.

Ruige rijp uit de wateren stijgt,
Nauwelijks ademen struik en boom:
door de nacht die huiverend zwijgt,
schrijdt een glinsterende droom.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Clara Müller – Jahnke (5 februari 1860 – 4 november 1905)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e februari ook mijn blog van 5 februari 2019.

Robert Coover, Grigore Vieru

De Amerikaanse schrijver Robert Coover werd geboren op 4 februari 1932 in Charles City, Iowa. Zie ook alle tags voor Robert Coover op dit blog.

Uit: White-Bread Jesus

“Wesley was always a dutiful son and responsible student, and he has tried, all his life long and even now while suffering so, to be a dutiful and responsible pastor and citizen, which is to say a typical West Condon hypocrite, and though the rain-soaked Sunrise Service atop a strip-mine hump didn’t go well (all right, so he forgot to put on one of his shoes, what was so important about that?), he got himself dried off and properly dressed and dug up one of his old Easter sermons and was prepared to fulfill his parishioners’ expectations of him for one more day.
And the service began calmly enough. In spite of the storm, there was a large wet but festive crowd, a chirrupy twitter of Easter greetings, colorful floral displays banking the brick walls. Priscilla Tindle, accompanied by muffled thunder and the drum of rain on the tiled roof, did something peppily Risen-Sonish on the organ to get things started, there was the usual unsingable hymn (“The Strife is O’er . . .”), followed by the doxology and prayer of confession muttered in unison, a cantata (“Was It a Morning Like This?”), and then the weekly welcome and church tidings. This was normally his task (and what tidings he had!), but Cavanaugh took it over, canceling the rest of Easter. No problem with that. In fact, a great relief. Just a sham, he would never have got through it all, the maddening detail of his ministry — all the weddings and baptisms and funerals and christenings, the bake sales and potluck suppers, sickroom visits, board meetings, Girl Scouts, quilters, the obligatory golf foursomes and service clubs, spiritual counseling, breakfast clubs and Bible study, not to mention just keeping the church clean and the pianos tuned and the lights and toilets working — contributing intimately to his crisis. But then the banker’s wiseacre brat read the Easter scripture lesson and reached the part where John says, “In that day you will know that I am in my Father and you in me, and I in you,” and he couldn’t hold back: “You don’t know the half of it!” he cried, and launched into his Job-inspired diatribe in the name of the opening prayer (“I will not restrain my mouth! I will speak in the anguish of my spirit! I will complain in the bitterness of my soul!”) and got sat down.
While Cavanaugh carries on with his family-values malarkey, thanking his son for the scripture reading and speaking of the church as one big family — there is a suffocating stench worse than the old family farm in the haying season of wet clothing, damp bodies, thick perfume, musty songbooks, and dead flowers that seems to be rising from the speech itself — Wesley glances over at Prissy sitting at her keyboard and sees that she is staring at him, clearly in shocked pain, but as if trying to console him with her sorrowful but adoring gaze. Jesus asks who she is. Priscilla Tindle. Wife of the choir director. Used to be a dancer.”

 

Robert Coover (Charles City, 4 februari 1932)

 

De Moldavische dichter en schrijver Grigore Vieru werd geboren in Pereita op 4 februari 1935. Zie ook alle tags voor Grigore Vieru op dit blog.

 

Transplantatie

Ik moest
In mijn borst plaatsen
Een ander hart.
Anders,
Zou ik omkomen.
Ze gaf mij haar hart
Moeder.
Maar alles
Doet nog steeds pijn.
Vooral als de aarde brandt
Dorstig naar regen.
Vooral als hij niet terugkomt
Papa uit de oorlogen.
Vooral als ik onder vreemden ben
En al maanden niet naar huis schrijf.
Vooral in de schemering, als de zon
Achter de heuvels verdwijnt,
Het doet zeer.
Zoveel pijn
Heb ik nog nooit gehad.
Maar ook nooit zoveel
Geduld.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Grigore Vieru (4 februari 1935 – 18 januari 2009)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e februari ook mijn blog van 4 februari 2019 en eveneens mijn blog van 4 februari 2018 deel 1 en ook deel 2.

Georg Trakl

De Oostenrijkse dichter Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in Salzburg geboren. Zie ook alle tags voor Georg Trakl op dit blog.

 

Abendlicher Reigen

Asternfelder braun und blau,
Kinder spielen dort an Grüften,
In den abendlichen Lüften,
Hingehaucht in klaren Lüften
Hängen Möven silbergrau.
Hörnerschall hallt in der Au.

In der alten Schenke schrein
Toller auf verstimmte Geigen,
An den Fenstern rauscht ein Reigen,
Rauscht ein bunter Ringelreigen,
Rasend und berauscht von Wein.
Fröstelnd kommt die Nacht herein.

Lachen flattert auf, verweht,
Spöttisch klimpert eine Laute,
Leise eine stille Raute,
Eine schwermutvolle Raute
An der Schwelle niedergeht.
Klingklang! Eine Sichel mäht.

Traumhaft webt der Kerzen Schein,
Malt dies junge Fleisch verfallen,
Klingklang! Hörs im Nebel hallen,
Nach dem Takt der Geigen hallen,
Und vorbei tanzt nackt Gebein.
Lange schaut der Mond herein.

 

Der Schlaf

Verflucht ihr dunklen Gifte,
Weißer Schlaf!
Dieser höchst seltsame Garten
Dämmernder Bäume
Erfüllt von Schlangen, Nachtfaltern,
Spinnen, Fledermäusen.
Fremdling! Dein verlorner Schatten
Im Abendrot,
Ein finsterer Korsar
Im salzigen Meer der Trübsal.
Aufflattern weiße Vögel am Nachtsaum
Uber stürzenden Städten
Von Stahl.

 

In Venedig

Stille in nächtigem Zimmer.
Silbern flackert der Leuchter
Vor dem singenden Odem
Des Einsamen;
Zaubrisches Rosengewölk.

Schwärzlicher Fliegenschwarm
Verdunkelt den steinernen Raum,
Und es starrt von der Qual
Des goldenen Tags das Haupt
Des Heimatlosen.

Reglos nachtet das Meer.
Stern und schwärzliche Fahrt
Entschwand am Kanal.
Kind, dein kränkliches Lächeln
Folgte mir leise im Schlaf.

 

De slaap

Vervloekt jullie donkere gifstoffen,
Witte slaap!
Deze hoogst merkwaardige tuin
Van schemerende bomen
Gevuld met slangen, nachtvlinders,
Spinnen, vleermuizen.
Vreemdeling! Je verloren schaduw
In het avondrood,
Een sinistere zeerover
In de zoute zee van triestheid.
Opfladderen witte vogels aan de nachtrand
Over neerstortende steden
Van staal.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Georg Trakl (3 februari 1887 – 4 november 1914)
Portret door Knud Odde, 2003

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e februari ook mijn blog van 3 februari 2019 deel 1 en eveneens deel 2.