Patrick Rambaud, n. c. kaser

De Franse schrijver Patrick Rambaud werd geboren op 21 april 1946 in Parijs. Zie ook alle tags voor Patrick Rambaud op dit blog.

Uit: The Retreat (Vertaald door Will Hobson)

“Captain d’Herbigny felt ridiculous. Swathed in a pale cloak that floated on his shoulders, one could make out a dragoon of the Guard by the helmet enturbanned in navy calfskin, with a black horsetail on its brass crest, but astride a miniature horse he had bought in Lithuania, this strap¬ping fellow had to dress his stirrups too short to stop his boots dragging along the ground – except that then his knees stuck up. “What in Heaven’s name do I look like?” he grumbled. “What sort of a sight must I be?”
The captain missed his mare and his right hand. The hand had been hit by a Bashkir horseman’s poisoned arrow during a skirmish: the surgeon had amputated it, stopped the bleeding with birch cotton because there was a shortage of lint, and dressed the wound with paper from the archives for lack of bandages.
As for his mare, she had bloated after eating rain-soaked green rye; the poor thing had started trembling and soon she was hardly able to stand upright; when she stumbled into a gully, d”Herbigny had resigned himself to destroying her with a bullet behind the ear; it had brought him to tears.
His batman Paulin limped behind him, sighing, dressed in a black coat covered with leather patches and a crumpled hat, and with a cloth bag slung over his shoulder filled with grain he’d gathered along the way; he was leading by a string a donkey with a portmanteau strapped to its back.
These two fine fellows were not alone in railing against their ill fortune. Lined with a double row of huge trees similar to willows, the new Smolensk road they were trudging along ran through flat, sandy country. It was so broad that ten barouches could drive down it abreast, but on that grey, cold September Monday, as the mist lifted it revealed an unmoving crush of vehicles following the Guard and Davout’s army. There were goods wagons in their thousands, a mass of conveyances for transporting the baggage, ambulance carts, masons’, cobblers’, and tailors’ caravans; they carried handmills and forges and tools; on their long wooden handles, scythe blades poked out of one dray. The most exhausted, victims of fever, let themselves be carried, sitting on the ammunition wagons drawn by scrawny horses; long-haired dogs chased in and out, trying to bite each other. Soldiers of all arms of the army escorted this throng. They were marching to Moscow. They had been marching for three months.
Ah yes, the captain remembered, they’d been a mighty fine sight in June when they’d crossed the Niemen to violate Russian territory. The procession of troops across the pontoon bridges had lasted for three days. Just imagine: cannon by the hundred, over five hundred thousand fresh, alert fighting men, French a good third of them, with the grey-coated infantry rubbing shoulders with Illyrians, Croats, Spanish volunteers and Prince Eug”ne’s Italians.”

**Patrick Rambaud (Parijs, 21 april 1946)**

De Zuidtiroolse dichter norbert c. kaser werd geboren op 19 april 1947 in Brixen. Zie ook alle tags voor norbert c. kaser op dit blog.

klooster (I)
uit de klankgaten

van de ursulinen
klinkt het voor de
veertigurige
aanbidding
een vrouw

die in de lippen
snel bladert
een betere film

voor oude vrouwen met doek
enorme zonde buiten
in de carnavalsstegen
wierook

harmonium
stinkgas
sissen rond kerkbanken
in dubbele rij
zweven de kloosterzusters
door het schip
ingeslikte hoest
een vrouw

die in de lippen
snelle rozenkrans
bladert
het pensioen daalt

koffie stijgt
het bedplassende neefje
de geliefde
rot weg als onkruid
de haarspeld steekt
& die daar die daar
is een slang
voor mij
licht geven aan de missie
& de heidenen
& geld
bij de laatste bel

fladdert
kortademig
de dienstdoende
kapucijner naar binnen
om het lichaam van de HEER

te onthullen
& met zachte woorden
de ziel te vullen
amen

Vertaald door Frans Roumen

**n. c. kaser (19 april 1947 – 21 augustus 1978)**
Standbeeld van norbert c. kaser op de Rathausplatz in Bruneck.

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e april ook mijn blog van 21 april 2020 en eveneens mijn blog van 21 april 2019 deel 2 en eveneens deel 3.

Oliver Bottini

De Duitse schrijver Oliver Bottini werd geboren op 21 april 1965 in Neurenberg. Hij groeide op in München en deed daar na de middelbare school gemeenschapsdienst. Daarna verbleef hij een half jaar in Nieuw-Zeeland en Australië. Vanaf 1992 studeerde hij Duits, Italiaans en markt- en reclamepsychologie aan de LMU in München en behaalde hij een masterdiploma. Van 2008 tot 2018 woonde Bottini in Berlijn, nu woont hij in Frankfurt am Main. Sinds 1995 verdient hij zijn brood als freelance redacteur en auteur. De eerste literaire beurzen kwamen in 1999 van de stad München en in 2001 van de Bertelsmann-stichting. In 2001 heeft Bottini naast zijn werk een tweejarige opleiding tot familie- en zakelijke mediation gevolgd. Sinds zijn eerste detectiveroman “Mord im Zeichen des Zen” bij de Duitse Crime Fiction Prize in 2005 de 3e plaatsbehaalde is hij een van de meest gerespecteerde misdaadromans in Duitsland, zowel door literaire critici als in toenemende mate door lezers. Zijn tweede misdaadroman, “Im Sommer der Mörder”, gepubliceerd in 2006, stond tweemaal op de eerste plaats van de KrimiWelt-lijst en ontving in 2007 ook de Duitse misdaadprijs (3e plaats). Volgens Bottini verbleef hij in het voorjaar van 2007 drie maanden in Osijek, Kroatië om onderzoek te doen voor de roman “Im Auftrag der Väter” en om daar het boek af te maken. Voor zijn werk “Der Tod in den stillen Winkeln” ontving hij in 2018 de Deutschen Krimi Preis (1^e plaats) en de Preis der Heinrich-Böll-Stiftung voor de beste politieke misdaadroman van het jaar. Bottini is ook vertegenwoordigd in bloemlezingen met korte verhalen. Als non-fictieauteur heeft hij zich tot nu toe voornamelijk beziggehouden met onderwerpen uit de Aziatische levenskunst: meditatie, boeddhisme, zen, Qi Gong. In 2017 nam Oliver Bottini deel aan een project van conceptueel kunstenaar Karin Sander voor het Kunstmuseum Winterthur – Beim Stadthaus met het verhaal “Wintertod”. Twee van Bottini’s misdaadromans met de droge alcoholische inspecteur “Louise Boni” werden verfilmd voor de Duitse televisie. Bottini’s roman „Ein paar Tage Licht“ werd verfilmd als een vierdelige miniserie geregisseerd door Frédéric Jardin in een Duits-Franse coproductie.

Uit: Ein paar Tage Licht

„„ALGIER. ALGERIEN 27. SEPTEMBER 1995
An dem Tag, als sein Vater verschwand, spielten sie im Stadion von Bologhine, Djamel und ein Dutzend Freunde aus dem Viertel und noch einmal so viele aus dem nahen Bab eI Oued. Schweigend waren sie über die Mauer geklettert und auf dem Kunstrasen ausgeschwärmt wie sonst die Spieler von USM Alger und deren Gegner. Die Mannschaften standen seit jeher fest: die aus Bologhine gegen die aus Bab el Oued. Während über der Bucht von Algier die Dämmerung heraufzog, rannten sie zwischen den Toren hin und 1 Djamel so stumm wie die anderen, nur hin und wieder waren e n leiser Ruf oder ein verhaltenes Stöhnen zu hören. Seit dichtbewaffneten islamischen Gruppen und die Islamische Heilsfront den Kampf gegen den Staat aufgenommen hatten, verhielt man sich beim Spielen besser still. .Und dein Vater?., raunte Aziz, der Torwart. »Kommt der heute nicht?. Djamel zuckte mit den Schultern. Manchmal kam der Vater nach, dann ertönte irgendwann ein Pfiff, und oberhalb der Mauerkrone winkten seine energischen Hände. Sie mussten ihm hinüberhelfen, drei auf der einen, drei auf der anderen Seite, und Aziz sagte dann immer: Uff Sie sind aber schwer geworden, ya si-Mouloud, und Djamels Vater erwiderte: Das ist das Alter, du Nichtsnutz, das zerrt an mir und wiegt für zwei. Das Alter war rund wie ein Fußball, nur deutlich größer, und sprengte dem Vater die Knöpfe von den Hemden.
Auch Djamels Großvater war ein paarmal mitgekommen, um zuzusehen, wenn er hier spielte, im Stadion zwischen dem Meer und den Toten vom europäischen Friedhof, der sich jenseits der Westtribüne am Hang hochzog bis zur katholischen Basilika. Der fremde Großvater, der vor drei Jahren vom Himmel gefallen und vor einem Jahr dorthin zurückgekehrt war … Eines Tages hatte der Vater gesagt: Sie töten auch die Ausländer, ich flehe dich an, verlasst Algerien! Und so war der Großvater mit seiner deutschen Frau über das Meer zurückgeflogen nach Deutschland, das in ganz Bologhine und sicher auch in Bab cl Oued verehrt wurde, weil es den Volkswagen Golferfunden hatte. »Schnell, Djamel, schnell!., stieß Aziz hervor, und er rannte. was die dünnen Beine hergaben. Wie so oft reichte es nicht. Keuchend blieb er stehen, während sich die aus Bah e1 Oued schweigend in die Arme sanken. Niemand machte ihm einen Vorwurf.“.

**Oliver Bottini (Neurenberg, 21 april 1965)**

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.