De Amerikaanse dichter, essayist en docent Liam Rector werd geboren als Ronald Edward Rector op 21 november 1949 in Washington, D.C.; als volwassene nam hij de naam Liam aan. Hij volgde verschillende bacheloropleidingen, maar behaalde geen bachelordiploma; hij behaalde echter wel een masterdiploma in schrijven aan de Johns Hopkins University en in openbaar bestuur aan de Harvard Kennedy School. Hij was de auteur van dichtbundels, waaronder “The Executive Director of the Fallen World”, “American Prodigal” en “The Sorrow of Architecture”. Rector was driemaal getrouwd, waarvan de eerste twee huwelijken in een scheiding eindigden; uit zijn tweede huwelijk had hij een dochter. Met zijn derde vrouw, Tree Swenson, redigeerde hij “On the Poetry of Frank Bidart: Fastening the Voice to the Page” (University of Michigan, 2007) en redigeerde hij “The Day I Was Older: On the Poetry of Donald Hall”(1989). Rector was mede-oprichter (samen met dichter Robert McDowell) van een model voor een low-residency MFA-programma en richtte later de seminars voor schrijven op voor afgestudeerden aan Bennington College in Vermont, waar hij ook de leiding over had. Hij gaf les aan Columbia University, The New School en Emerson College. Hij was verantwoordelijk voor literaire programma’s bij de Association of Writers and Writing Programs (AWP), de National Endowment for the Arts, de Academy of American Poets en de Folger Shakespeare Library. Hij was tevens de oprichter van het Graduate Writing Seminars-programma aan Bennington College. Rector pleegde op 15 augustus 2007 op 57-jarige leeftijd zelfmoord door middel van een schotwond in zijn appartement in Greenwich Village. In zijn laatste jaren had hij last gehad van een reeks gezondheidsproblemen, waaronder hartziekten en kanker, en hij vermeldde dit in zijn zelfmoordbrief.

This City

This apartment with no furniture,
where no one puts anything up,
where everyone schemes to get out.
This mess, to the right and the left of me,
that equation of garbage wherein matter moves its way,
the magazine sector in glanced-at demise.
This price, and that mind,
and nothing to say but ‘violent.’
Nothing but violence in the expensive mind.
Moving from the window towards morning.
These characters at the bottom,
so generous and pathetic.
Those abstract things at the top,
so mean, precise and arresting.
That god-abandoned theatre
with its three-legged dog.
Staying alone to learn the lesson,
the lesson being
DO NOT SPEND NIGHTS ALONE FOR AWHILE.
This program, these organizations,
these gatherings and awards.
This sweat that drags it down.
These pagans with large teeth and good eyes.
The profit sector giving us images,
the nonprofit passing out handbills,
and worried. The mind that grabs after information.
The dance changed every week
so no one masters any one dance.
Carrying around the little guns and knives,
the bars owned by a friend.
The same economy that binds them
together pulls them apart. The little thems,
staring into the canyon.
The all of us. A sense of proportion,
in this dense heat, hearing the tune of
romance behind the psychotic.
The profit sector giving us images.
Elegance, learning, poverty and crime.
Those who smell power must dog these.
The untuning of cement into many moods.
In audacity, in hilarity,
this city plays an unbelievable organ.
How afternoon goes like the movies.

The Remarkable Objectivity Of Your Old Friends 

We did right by your death and went out,
Right away, to a public place to drink,
To be with each other, to face it.
We called other friends—the ones
Your mother hadn’t called—and told them
What you had decided, and some said

What you did was right; it was the thing
You wanted and we’d just have to live
With that, that your life had been one
Long misery and they could see why you
Had chosen that, no matter what any of us
Thought about it, and anyway, one said,
Most of us abandoned each other a long
Time ago and we’d have to face that
If we had any hope of getting it right.

Liam Rector (21 november 1949 – 15 augustus 2007)