De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie alle tags voor Gary Whitehead op dit blog.
Making Love in the Kitchen
We do it with knives in hand,
blue tongues licking the bottoms of pots,
steam fogging the windows from hearts
of artichokes being strained.
Hearts are made to be carved
out, cooked soft, slathered with butter,
fork-stabbed and lifted to another’s
open mouth. We say we are starved,
as though we were doing this alone,
lonely as an onion in its skin,
say we are starving when what we mean
is that we want to postpone
the inevitable, which is inedible,
however we dice
it, and so we make—as it consumes us—
this love we call a meal.
Lot’s Wife
Sometime soon after the embers cooled,
after dust clouds settled, after the last strings
of smoke, hoisted by desert breezes, cleared the air,
they must have come, people of those three cities
remaining, to pick among the charred bones,
the rubble of what was once temple and house,
stable and brothel; to kick at stones; to tug
at handles of buckets, blades of shovels and spades.
Later, raising ash plumes in the scorched plain,
cloths at their mouths and noses, eyes burning,
neither fearful nor repentant but full of wonder,
full of the scavenger’s overabundant hope,
they would have found her—even as now
some men encounter the woman of their dreams
(beauty of the movie screen, princess they capture
with a camera’s flash, girl whose finger brushes theirs
when she takes their card at the market register)—
found her, that is, not as the person she was
but as whom they needed her to be, and, man or woman,
each of them would have wanted a piece of her.
Standing in that wasted landscape,
she must have seemed a statue erected there
as a tribute to human frailty, white, crystallized,
her head turned back as if in longing to be the girl
she had been in the city she had known.
And they must have stood there, as we do,
a bit awestruck, taking her in for a time,
and then, with chisel and knife, spike and buckle,
chipped at her violently and stuffed their leathern
pouches full of her common salt, salt with which
to season for a while their meat, their daily bread.
Vol bloed en irrelevant
Als het geheugen vingers had, zou het
elke vergeetbare dag die we deelden uit me wringen.
De double date-rit naar Plum Island
in de stromende regen, ramen beslagen
als doucheglas. Ik zou nu naar elke
lach van je luisteren. Die zondagochtend,
maart, een mislukte kruiswoordpuzzel herstellend
terwijl onze kleren rolden in het mechanische liedje
van de wasserette. Welk shirt
droeg je? Hoe lang was je haar toen?
Een jaar in retrospectief is een afgevinkte lijst
geschreven in verdwijnende inkt en vastgeklemd
in een strakke vuist. Shampoo opruimen. Vuilnis
buiten zetten. Sluitring in gootsteen vervangen.
Hoeveel uur hebben we samen doorgebracht?
Als we de kans kregen om het opnieuw te doen, zouden we
het dan op dezelfde manier doen? En als het geheugen
vingers had en die vingers een
vuist vormden, zouden onze tijden dan schitteren,
rood als robijnen, vol bloed en irrelevant?
Vertaald door Frans Roumen
Gary Whitehead (Pawtucket, 23 maart 1965)
Zie voor nog meer schrijvers van de 23e maart ook mijn blog van 23 maart 2020 en eveneens mijn blog van 23 maart 2019 en ook mijn blog van 23 maart 2015 deel 1 en eveneens mijn blog van 23 maart 2014 deel 1 en ook deel 2.