De Amerikaanse schrijfster en feministe Alice Malsenior Walker werd geboren op 9 februari 1944 in Eatonton, Georgia. Zie ook mijn blog van 9 februari 2008 en ook mijn blog van 9 februari 2009 en ook mijn blog van 9 februari 2010.
Uit: The Color Purple
„Dear God,
Mr. ___ finally come right out an ast for Nettie hand in marriage. But He won’t let her go. He say she too young, no experience. Say Mr. ___ got too many children already. Plus What about the scandal his wife cause when somebody kill her? And what about all this stuff he hear bout Shug Avery? What bout that?
I ast our new mammy bout Shug Avery. What it is? I ast. She don’t know but she say she gon fine out.
She do more then that. She git a picture. The first one of a real person I ever seen. She say Mr. __ was taking somethin out his billfold to show Pa an it fell out an slid under the table. Shug Avery was a woman. The most beautiful woman I ever saw. She more pretty then my mama. She bout ten thousand times more prettier then me. I see her there in furs. Her face rouge. Her hair like somethin tail. She grinning with her foot up on somebody motocar. Her eyes serious tho. Sad some.
I ast her to give me the picture. An all night long I stare at it. An now when I dream, I dream of Shug Avery. She be dress to kill, whirling and laughing.
Dear God,
I ast him to take me instead of Nettie while our new mammy sick. But he just ast me what I’m talking bout. I tell him I can fix myself up for him. I duck into my room and come out wearing horsehair, feathers, and a pair of our new mammy high heel shoes. He beat me for dressing trampy but he do it to me anyway.
Mr. ___ come that evening. I’m in the bed crying. Nettie she finally see the light of day, clear. Our new mammy she see it too. She in her room crying. Nettie tend to first one, then the other. She so scared she go out doors and vomit. But not out front where the two mens is.
Mr. ___ say, Well Sir, I sure hope you done change your mind.
He say, Naw, Can’t say I is.
Mr. ___ say, Well, you know, my poor little ones sure could use a mother.“
Alice Walker (Eatonton, 9 februari 1944)
De Franse schrijfster Alina Reyes (pseudoniem van Aline Patricia Nardone) werd geboren op 9 februari 1956 in Bruges. Zie ook mijn blog van 9 februari 2008 en ook mijn blog van 9 februari 2009 en ook mijn blog van 9 februari 2010.
Uit: Forêt profonde
„Toujours, au plus fort de l’amour, c’était le monde qu’elle avait épousé, à travers tel ou tel homme. Un tel amour est par essence difficile, puisqu’il exige le plus grand dénuement, le plus grand dénudement. Mais c’est aussi pourquoi il est si facile, si facile. Demandant l’abandon, et c’est tout. Abandon de toutes les revendications, de tous les orgueils, de toutes les jalousies ; une fois que vous accédez au total abandon, rien n’est plus facile qu’un tel amour. C’est un état de grâce, rarement stable, mais le temps qu’il dure, ne serait-ce que quelques minutes, vous touchez le divin. Et le sexe a cette vertu inouïe de pouvoir vous y conduire. C’est là qu’au mieux, l’abandon du corps est aussi celui de l’âme. Saint Jean de la Croix était sûrement un merveilleux amant. Quel plus haut, quel plus grand, quel plus complet délice que de savoir s’abandonner ? Atteindre le sentiment de la perfection absolue, la réalisation totale dans l’anéantissement de soi. Par toutes ses bouches elle était bouche, oui. L’amour qu’elle faisait ou se faisait faire avec la bouche, cet amour-là, auquel elle s’adonnait dans la ferveur, ouvrait pleinement la bouche à la chair et la fermait à la parole. Qu’elle ait un sexe dans la bouche ou qu’elle ne soit plus elle-même qu’un sexe livré à une langue vivante, et c’est comme si elle plongeait en apnée dans l’océan du néant. L’on pourrait écrire sur la porte de sa chambre, comme un message de l’au-delà : “Sache, passant, qu’ici JE n’existe pas.”
Alina Reyes (Bruges, 9 februari 1956)
De Amerikaanse dichteres Amy Lowell werd geboren op 9 februari 1874 in Brookline, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 9 februari 2009 en ook mijn blog van 9 februari 2010.
Wind
He shouts in the sails of the ships at sea,
He steals the down from the honeybee,
He makes the forest trees rustle and sing,
He twirls my kite till it breaks its string.
Laughing, dancing, sunny wind,
Whistling, howling, rainy wind,
North, South, East and West,
Each is the wind I like the best.
He calls up the fog and hides the hills,
He whirls the wings of the great windmills,
The weathercocks love him and turn to discover
His whereabouts — but he’s gone, the rover!
Laughing, dancing, sunny wind,
Whistling, howling, rainy wind,
North, South, East and West,
Each is the wind I like the best.
The pine trees toss him their cones with glee,
The flowers bend low in courtesy,
Each wave flings up a shower of pearls,
The flag in front of the school unfurls.
Laughing, dancing, sunny wind,
Whistling, howling, rainy wind,
North, South, East and West,
Each is the wind I like the best.
Solitaire
When night drifts along the streets of the city,
And sifts down between the uneven roofs,
My mind begins to peek and peer.
It plays at ball in old, blue Chinese gardens,
And shakes wrought dice-cups in Pagan temples,
Amid the broken flutings of white pillars.
It dances with purple and yellow crocuses in its hair,
And its feet shine as they flutter over drenched grasses.
How light and laughing my mind is,
When all the good folk have put out their bed-room candles,
And the city is still!
Amy Lowell (9 februari 1874 – 12 mei 1925)
De Japanse schrijver Natsume Sōseki werd geboren als Natsume Kinnosuke op 9 februari 1867 in Edo. Zie ook mijn blog van 9 februari 2009 en ook mijn blog van 9 februari 2010.
Uit: Botchan (Vertaald door Yasotaro Morri)
„Because of an hereditary recklessness, I have been playing always alosing game since my childhood. During my grammar school days, I wasonce laid up for about a week by jumping from the second story of theschool building. Some may ask why I committed such a rash act. There wasno particular reason for doing such a thing except I happened to belooking out into the yard from the second floor of the newly-builtschool house, when one of my classmates, joking, shouted at me; “Say, you big bluff, I’ll bet you can’t jump down from there! O, youchicken-heart, ha, ha!” So I jumped down. The janitor of the school hadto carry me home on his back, and when my father saw me, he yelledderisively, “What a fellow you are to go and get your bones dislocatedby jumping only from a second story!”
“I’ll see I don’t get dislocated next time, ” I answered.
One of my relatives once presented me with a pen-knife. I was showing itto my friends, reflecting its pretty blades against the rays of the sun, when one of them chimed in that the blades gleamed all right, but seemedrather dull for cutting with.
“Rather dull? See if they don’t cut!” I retorted.
“Cut your finger, then, ” he challenged. And with “Finger nothing! Heregoes!” I cut my thumb slant-wise. Fortunately the knife was small andthe bone of the thumb hard enough, so the thumb is still there, but thescar will be there until my death.
About twenty steps to the east edge of our garden, there was amoderate-sized vegetable yard, rising toward the south, and in thecentre of which stood a chestnut tree which was dearer to me than life. In the season when the chestnuts were ripe, I used to slip out of thehouse from the back door early in the morning to pick up the chestnutswhich had fallen during the night, and eat them at the school.“
Natsume Sōseki (9 februari 1867 – 9 december 1916)
De Nederlandse dichter en schrijver Herman Pieter de Boer werd geboren op 9 februari 1928 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 9 februari 2007 en ook mijn blog van 9 februari 2008 en ook mijn blog van 9 februari 2009 en ook mijn blog van 9 februari 2010.
Het Restaurant
Wat leuk en Frans! Dineren buiten!
Dehors, zoals dat hier dus heet.
Eens kijken wat men zoal eet,
is er ook iets voor onze spruiten?
Nou, zullen we dan maar besluiten:
die crudités, en dan … Het kleed!
Pas op! Wie deed! Wie smeet?
Niet neuzen in servetten snuiten!
Je lust het niet? Ga dan maar ballen,
maar niet de gasten lastig vallen,
en zeur niet aan mijn kop om drop!
Ik word hier gek! Garçon? Betalen!
Quoi? Duizend francs? Alors, finale.
We moeten terug. Ons geld is op.
Herman Pieter de Boer (Rotterdam, 9 februari 1928)
Hier (l) als gast van Harry de Winter in Wintertijd
De Vlaamse schrijver Maurits Sabbe werd op 9 februari 1873 te Brugge geboren. Zie ook mijn blog van 9 februari 2007 en ook mijn blog van 9 februari 2009 en ook mijn blog van 9 februari 2010.
Uit: Aan ’t Minnewater
„T WAS zo heet, dat de kraaien gaapten op de daken. Geen mens kwam op straat, tenzij hij ertoe verplicht was, en al wie door die blakende hitte liep, zocht naar een plekje lommer, als een dorstige naar een teug water. Zo’n hitte voorspelde zeker en vast donder en bliksem.
Al de weerkundigen van de stad wilden erop wedden, dat de kat nog over een uurtje ’te kore zou gaan’. Meer dan één voelde zijn eksteroog jeuken; katten maakten hun toilet en merels floten met schelle stem om regen. Er was ongetwijfeld onweer aan de lucht…
Bij Vinckemeyer, een weduwnaar, die de schaapjes op ’t droog had en met zijn enige dochter leefde, was ’t vandaag grote was. Of er gezweet werd over de dampende kuipen in het kleine washuis. Nooit in haar leven had de oude wasvrouw zo’n vreselijke hitte gekend, ‘de mensen gingen waarachtig allemaal smelten gelijk roet’. Vinckemeyer, aan een rustig leven gewend, zijn tijd verdelend tussen ’t zorgen voor zijn duiven, – en daarvan was hij geen klein liefhebber! – zijn maaltijden en ’t roken van zijn ‘puuptjies toebak’, was thans door de ongewone drukte van de was uit zijn humeur gebracht.
Hij liep pruttelend en morrend rond. Van tijd tot tijd gevoelde hij reumatiekkrampen in de benen,
een voorteken van onweer, dat meehielp met de vreselijke warmte om Vinckemeyers stemming te verergeren.
— Cieltjie, zei de werkvrouw tot Vinckemeyers dochter, zoe je ostjeblieft ’n akertjie * woter willen pitten an ’t traptjie?
— Seffens! klonk het antwoord.
— Zie mo’ da’ je nie’ en trutselt oenderweg, ver kregelig, w’hein je thuus nodig,-mande Vinckemeyer en ’t en is geen weer om lange up strote te bluven, ’t got dunderen.“
Maurits Sabbe (9 februari 1873 – 12 februari 1938)
Beeld door Octaaf Rotsaert in Brugge