De Nederlandse schrijver Miquel Bart Ekkelenkamp Bulnes werd geboren op 6 juli 1976 in Bloomington, Indiana (Verenigde Staten van Amerika). Zie ook alle tags voor Miquel Bulnes op dit blog.
Uit: Openbaringen
“De bar op het dakterras van het Bukowski Hotel. Hier op de vierentwintigste verdieping heb je uitzicht over de hele stad: van het Olympisch Park tot het nieuwe winkelcentrum, van de zelfmoord-torens tot de Sint-Joriskathedraal. Glazen schotten voorkomen dat je wordt weggeblazen door de harde zeewind en dat malloten de snelle route naar beneden kiezen. Het is een al te bekend limbo waarin Xavi nu verkeert; de propofol is uitgewerkt en de alcohol nog niet ingewerkt. Zijn gebrek aan diepteperceptie nu hij slechts één lens in heeft geeft het echter een nieuwe, surrealistische dimensie. Als hij de blik te lang op een persoon of voorwerp fixeert, ontspringt er een kloppende hoofdpijn achter zijn ogen. Hij houdt zijn gin-tonic omhoog, als ware hij Hamlet en de cocktail de schedel van Yorick de nar. Het glas fluoresceert in het blacklight van de bar. De anesthesist voelt een vlaag van melancholie opkomen. Is het nobeler de slingerkogels en pijlen van het noodlot te ondergaan, of om de wapenen op te nemen tegen de oceaan van zorgen, ze te beëindigen? Te sterven, te slapen, en niets meer dan dat…‘Wat zit je stom in je glas te turen,’ onderbreekt Eduard Xavi’s mijmeringen. ‘Wil je dat niet doen waar ik bij ben? Je lijkt wel een autist.’ Eduard is waarschijnlijk Xavi’s beste vriend. Toen Xavi en Alexandra voor het eerst uit elkaar gingen, nam Eduard hem twee maanden in huis. En hij hielp hem met zijn investeringsportefeuille, die helaas niets meer waard is. Net zo belangrijk, hij is een van de weinige personen met wie Xavi het niet erg vindt in het openbaar te worden gezien. Beiden zijn ze vastbesloten hun mislukkingen volledig te ontkennen en te leven in hun fantasie. Eduard tracht al bijna een uur het telefoonnummer te bemachtigen van de serveerster, een geblondeerd kind met een push-up-bh die zichzelf heel bijzonder vindt omdat alle oude of minder oude, rijke of minder rijke, dronken, eenzame mannen met haar trachten te flirten. Alles aan de serveerster is fout, alles waarschuwt je uit haar buurt te blijven, en juist dat maakt haar zo woest aantrekkelijk. Ze draagt een zwart t-shirt en een witte cowboyhoed. De cowboyhoed is een alarmsignaal. Iemand die in het Europa van de eenentwintigste eeuw met een hoed op rondloopt, heeft zo’n vijftig procent kans op een theatrale, narcistische of borderline persoonlijkheidsstoornis.”
De Duitse dichter en schrijver Marius Hulpe werd geboren op 6 juli 1982 in Soest, Nordrhein-Westfalen. Zie ook alle tags voor Marius Hulpe op dit blog.
op mijn knokige rug speel je de tekst uit,
en ik sta smal voor mijn raam: glinsterend licht
onder miljoenen kleine sterren en rondom jij
mooi zwart dat over alles heen rolt, verandert
wat overdag somber rommelt, de wiegende hoofden (bedwelmd en verdoofd)
in flikkerende lichten. wat in de zon zachtjes in zenuwkanalen dommelt,
dat sla je uit het donker het licht in (geheimzinnig)
en je hebt niets weg te geven. voorbij de stoere idealistische eigendunk
over het feit van slaap, het onweer barst los, de lucht
roert zich niet, geen donker worstelen van wolken, geen enkele bedreiging,
het firmament is heroïsch, een stabiel pact van voorheen
oorlogszuchtige elementen, hoe ze elkaar inspireren in verraderlijke
helderheid, allemaal één grote deal, geen subjectorgaan,
hierbinnen rust de geest op dit gladde oppervlak,
net voor het hyperventileren neemt hij de bocht naar het bed
van het vergeten. en terwijl de mussen de stilte verjagen,
al snel de uitademing van de tijd doen vergeten, schemeren
de talrijke hoofden op de grond, in een ander heelal. “
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 6e juli ook mijn drie blogs van 6 juli 2019.