De Vlaamse dichter en schrijver Jan van Nijlen werd geboren op 10 november 1884 in Antwerpen. Zie ook alle tags voor Jan van Nijlen op dit blog.
Voor hem die al dees dagen
Voor hem die al dees dagen, zonder bate
voor zijn verdriet, zijn eigen ik ontvlood,
en langs de huizen liep met kaken rood
van drift en pijn in ’t harte bovenmate;
Voor hem die, wankel, in zijn trotse nood
de moed niet vond om ’t leven zelf te haten,
die beedlaars tegenkwam langs gore straten
en hun niet gaf hun luttel dagelijks brood;
Voor hem is reuk van rotte blaren zoet,
en d’avondwind een vriendelijke streling,
als ’t laatste licht in sombre lucht verbloedt;
want hij, die al wat troost brengt heeft gemist,
wordt in dit uur zo liefderijk een heling:
uw nacht, oktober! en uw smoorge mist.
Vreugd en vrede
De vreugde is ’t gevoel van de nakende morgen
En tooit elke stond met haar innige lach,
Evenals de vrede, na werken en zorgen
De weemoed versiert van de kwijnende dag.
Wie vreugde nooit eenzaam des morgens liet marren,
Hem zijn alle wondren begrijplijk en klaar;
De stilte der aarde, de schoonheid der starren
Maakt vrede des nachts aan ons hart openbaar.
O vreugde, kom ’s morgens al dansend getreden,
En wek mij met zangen, dat steeds aan mijn zij
Uw lach moge klinken! Maar gij, zachte vrede,
O ga, als het schemert, mijn huis niet voorbij!
Aan Platen
Hij die der schoonheid hoogste wetten prees,
de al-heerlijkheid van ’t koninklijke woord,
en ’t laffe volk met angstige twijfel-vrees
vervuld, begeesterend heeft aangespoord
om trotsch te stijgen waar zijn hand naar wees,
hij kon alleen in muzikaal akkoord
verbeelden, wen de schim der stad verrees,
het venetiaansche beeld in ’t duitsche woord.
Hoe ruischt zijn rytmus mijne onmacht toe!
wanneer ik, landend aan dit eenig strand,
met droeven angst mij afvraag waar of hoe
ik klanken vinden zal om te verwoorden
wat hij zag en verkondigde zijn land
in blijden echo, een nog nooit gehoorden.
De Duitse dichter, schrijver en vertaler Werner Söllner werd geboren op 10 november 1951 in Arad, Roemenië. Zie ook alle tags voor Werner Söllner op dit blog.
z. t.
Leg de pen neer, alles is
gezegd. De hond aan je voeten, een warm
zakje dat af en toe zucht omdat jij
er nog bent. Op de planken achter je woorden, woorden
woorden. Wanorde en wonderen. Vervulling
en leegte. Je hebt zoveel gesproken en niets
gezegd. Niets over de waarheid, over de vergissing
nog minder.
Voor het raam schreeuwt een merel alsof hij is losgelaten
uit de hel. Zon en aarde, een oud
paar, bij elkaar gehouden slechts door de aantrekkingskracht
van de angst voor elkaar. Of uit de schoot van het zwijgen
de ijzige adem van het geluk nog eens terugkeert?
Maak je geen zorgen, kleine vogel. En niet
getreurd. Om niets en om niemand. Sneller
dan je kunt vergeten zal het huis
leeg zijn. De laatste spullen klaar om op te halen
aan de straat. Ook om jou, kleine
Chimaera in het heelal, treur niet. Geen god, een
gloeiende klomp ijs achtervolgt je.
Niets, droomt
de hond, is gezegd. Hij zegt, dat alles
gedroomd is.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 10e november ook mijn blog van 10 november 2018 deel 1 en eveneens deel 2.