De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook alle tags voor Alan Hollinghurst op dit blog.
Uit: The Line of Beauty
“Catherine’s ups and downs were part of Nick’s mythology of the house. Toby had told him about them, as a mark of trust, one evening in college, sitting on a bench by the lake. ‘She’s pretty volatile, you know,’ he said, quietly impressed by his own choice of word. ‘Yah, she has these moods.’ To Nick the whole house, as yet only imagined, took on the light and shade of moods, the life that was lived there as steeped in emotion as the Oxford air was with the smell of the lake water. ‘She used to, you know, cut her arms, with a razor blade.’ Toby winced and nodded. ‘Thank god she’s grown out of all that now.’ This sounded more challenging than mere moods, and when Nick first met her he found himself glancing tensely at her arms. On one forearm there were neat parallel lines, a couple of inches long, and on the other a pattern of right-angled scars that you couldn’t help trying to read as letters; it might have been an attempt at the word ELLE. But they were long healed over, evidence of something that would otherwise be forgotten; sometimes she traced them abstractedly with a finger.
Scene uit de tv-serie „The Line of Beauty“ uit 2006
‘Looking after the Cat’ was how Gerald had put it before they went away, with the suggestion that the task was as simple as that, and as responsible. It was Catherine’s house but it was Nick who was in charge. She camped nervously in the place, as though she and not Nick was the lodger. She was puzzled by his love of its pompous spaces, and mocked his knowledgeable attachment to the paintings and furniture. ‘You’re such a snob,’ she said, with a provoking laugh; coming from the family he was thought to be snobbish about, this was a bit of a facer. ‘I’m not really,’ said Nick, as if a small admission was the best kind of denial, ‘I just love beautiful things.’ Catherine peered around comically, as though at so much junk. In her parents’ absence her instincts were humbly transgressive, and mainly involved smoking and asking strangers home. Nick came back one evening to find her drinking in the kitchen with an old black minicab driver and telling him what the contents of the house were insured for.
Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)
De Egyptische schrijfster en literatuurwetenschapster Radwa Ashour werd geboren op 26 mei 1946 in Caïro. Zie ook alle tags voor Radwa Ashour op dit blog.
Uit: Spectres (Vertaald door Barbara Romaine)
“A woman equal to ten men!”
This is what they said on the day when the news spread in the village. She neither suppressed the announcement nor revealed any details of what had happened. She said to her first-born son, “Tell your uncles that the girl is dead.” They came, saw the body of the slain girl, and they asked, “Who, when, how?” She kept silent. For 40 days not a word fell from her lips, so that they thought she must have been struck dumb. But when her voice returned, she did not speak of the matter. It was as if her nine months of pregnancy and her daughter’s fourteen years of life had fallen away, or had never been. She went back to tilling the earth with her two sons, who, like her, were vigorous, strong, and disciplined. Their hard work paid off, and they bought two new parcels of land, then turned around and sold one of them to pay the dowries for two brides.
Shagar danced on the wedding night, then again for the circumcisions of her ten grandchildren. By the time the youngest of them went to the kuttaab, the house—maa shaa’allah—was full of young people, who ploughed the land and sowed it with seed, tended the crops and harvested them, then ploughed once again. Thus in her old age Shagar was left to her leisure, and then the ghosts came to her.
At first the meetings were silent. The ghosts would come in to her, and sit there diffidently mute. Words did not come to her, either. She would steal glances at them, and then, perplexed, go back to staring at her hands. She did not know whether she should greet them and make them welcome as guests—since they had been away— or whether she should leave matters up to them—since the house was theirs and they could conduct themselves in it however they liked, and speak if they wished or otherwise remain silent.”
Radwa Ashour (Caïro, 26 mei 1946)
De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Raes op dit blog.
Uit: De desintegratie
‘Stilaan rees in zijn doorboord, in gaten gegroeid lichaam een sterke hunkering. Een plantaardige drang. Een hunkering naar iets verwijderd ver. Naar water. Naar een mateloosheid, naar een eindeloosheid. Een hunkering naar de zee, de oceaan. Geleidelijk bleef nog slechts dit aanvoelen, instinctief: de zee is mijn wezen, is mijn ik… Langzaam trekt de zee hem van de kust. Daar is het stiller. In de onderstroming deint hij mee, onmerkbaar haast… Zwevend is hij plantaardig. Zwervend, vlottend als een doorzichtige zeeplant, is hij soms schommelend bij de oppervlakte, soms deinend op grote en kleine diepten in de oceaan of spoelend bij de kust’
(…)
‘Ik heb een beetje beweging nodig’, zei de jongen met de rode trui… Ze keken naar de snelweg. Een zwarte Citroën reed voorbij. ‘Die halen we over een half uur nog’, sprak de jongen met het blote bovenlijf, al spelend. ‘Laat ons na de volgende sigaret eens een beetje slapen’, zei de rode trui… Kort daarna zagen ze de zwarte Citroën. De rode trui reed er op af, dan er vlak naast, begon te wuiven en keek naar binnen. Binnen achter het stuur zat een star voor zich uitkijkend wezen, een monster met lappen rond het hoofd en de schouders, en gaten in het hoofd en gelaat. De lach van de jongen met de trui verstarde’
Hugo Raes (26 mei 1929 – 23 september 2013)
In 1971
De Duitse schrijfster Isabella Nadolny (eig. Isabella Peltzer) werd geboren op 26 mei 1917 in München. Zie ook alle tags voor Isabella Nadolny op dit blog.
Uit:Ein Baum wächst übers Dach
»Hinter dem Haus muß ein Tisch stehen, auf dem man die Fische schuppen kann, die ich fange«, sagte er und schaute mit zusammengepreßten Lippen nach, wo die Pique-Zehn hingehörte.
Ich hatte die letzten fünf Minuten am Flügel herumgelungert, wie eben ein Backfisch lungert, der noch unfähig ist, schlicht und frei im Raum zu stehen. Nun warf ich mich in den großen Teppichsessel und flocht Zöpfchen in die Fransen. Das ganze Projekt interessierte mich recht wenig. Es war nicht anzunehmen, daß ausgerechnet in diesem geplanten Sommerhaus Willy Fritsch unser Nachbar würde oder daß mich dort jemand für Hollywood entdeckte. Der Ort des Bauvorhabens stand nämlich fest. Es war Seeham in Oberbayern.
Papa hatte dieses Dörfchen einst auf einem Aus- flug mit seiner Malklasse von München aus entdeckt und war seinen Reizen von Stund an verfallen. Es lag am Ufer eines Sees in jenem Gebiet, das in den Wetterberichten als »am Alpenrand auch anders« eine Sondererwähnung erfährt. Dieses Ufer war flach, bestand aus abwechslungsreich geformten und gefärbten Steinen, und durch die Spiegelung des klaren Wassers sah man die bläulich behauchten Berge doppelt. Durchdrang man die zum Trocknen gespannten Fischernetze, die den Strand vom Landesinneren trennten und Seeham silbern verschleierten, so konnte man, einer Legende zufolge, zwanzig Stunden lang wandern, ohne je den Wald zu verlassen. Und was war das für ein Wald, teils lieblich, teils majestätisch, je nach dem Anpflanzungsjahr des bayerischen Forstverwaltungsamtes. Die Aussicht von dem Kirchturmhügel, der Seeham beherrschte, war zum Jauchzen schön, und man fühlte sofort das dringende Bedürfnis, sie mit anderen zu teilen.”
Isabella Nadolny (26 mei 1917 – 31 juli 2004)
München, Marienplatz, 1917 (Ansichtkaart)
De Belgische, Franstalige, schrijver en essayist Ivan O. Godfroid werd geboren in Boussu op 26 mei 1971. Zie ook alle tags voor Ivan O. Godfroid op dit blog.
Uit: Larmes de venin
« Le premier jour – qui s’en souvient ? – le premier jour, chacun voulait se sacrifier pour son prochain. On ne daignait parler pouvoir (on n’y songeait même pas d’ailleurs) : on pensait renoncer à tout, pour mieux servir les autres hommes. Nulle envie ; nul chagrin. Nulle rixe, nul vice, nul besoin – si ce n’est celui d’aider, d’aimer, de construire : l’homme venait de découvrir qu’il portait en lui le bien ; et il riait.
Au deuxième jour, beaucoup s’étaient découragés : ils évoquaient leur famille, leur labeur ou leur âge – pas un pour le leur reprocher. D’autres avaient conforté leur décision : servir, s’offrir, donner sa vie pour la cité – même si pour cela il fallait tout abandonner. Ils le devaient, et surtout l’homme le valait bien. Les premiers s’apaisèrent, les seconds rassurèrent – tout un chacun riait.
C’est au troisième jour que l’homme se querella. Untel promit ceci, d’autres n’y croyaient pas, et on entendit dire, un peu partout dans la foule, qu’il n’en restait que peu pour parler de devoir. Ce devaient être les plus sûrs, ou les plus purs, ou les plus braves – en tout cas ceux qui résistaient aux coups, aux mots, ceux qui survivraient au pouvoir. Et on riait.
Vint le quatrième jour : un jour de fête. Tous purent voter – et tous votèrent, heureux de l’importance qu’on leur avait donné. Et tous les hommes se surent égaux.
Le cinquième jour passa comme un regret inavoué. Tout sembla morne et froid, presque irréel, presque arraché au sommeil, et mis à quia. Certains dépouillaient, beaucoup réfléchissaient – d’aucuns riaient.
Puis, le sixième jour, tandis que la plupart s’apprêtaient à rentrer (et que nombre avaient déjà quitté), le plus vieux de tous les anciens, le plus sage de tous les derniers – un homme, en somme – déclama le nom des vainqueurs. Ceux-ci riaient.”
Ivan O. Godfroid (Boussu, 26 mei 1971)
De Amerikaanse dichter en schrijver Maxwell Bodenheim werd geboren op 26 mei 1892 in Hermanville, Mississippi. Zie ook alle tags voor Maxwell Bodenheim op dit blog.
Friendship
Grey, drooping-shouldered bushes scrape the edges
Of bending swirls of yellow-white flowers.
So do my thoughts meet the wind-scattered color of you.
A green-shadowed trance of water
Is splintered to little, white tasseled awakenings
By the beat of long, black oars.
So do my thoughts enter yours.
Split, brown-blue clouds press into each other
Over hills dressed in mute, clinging haze.
So do my thoughts slowly form
Over the draped mystery of you.
Maxwell Bodenheim (26 mei 1892 – 6 februari 1954)
Zie voor nog meer schrijvers van de 26 mei ook mijn blog van 26 mei 2013 deel 2.