De Franstalige Belgische schrijfster Amélie Nothomb werd geboren in Kobe in Japan op 13 augustus 1967. Zie ook mijn blog van 13 augustus 2006.

Uit: Stupeur et tremblements

“Le 8 janvier 1990, l’ascenseur me cracha au dernier étage de l’immeuble Yumimoto. La fenêtre, au bout du hall, m’aspira comme l’eût fait le hublot brisé d’un avion. Loin, très loin, il y avait la ville – si loin que je doutais d’y avoir jamais mis les pieds.
Je ne songeai même pas qu’il eût fallu me présenter à la réception. En vérité, il n’y avait dans ma tête aucune pensée, rien que la fascination pour le vide, par la baie vitrée.
Une voix rauque finit par prononcer mon nom, derrière moi. Je me retournai. Un homme d’une cinquantaine d’années, petit, maigre et laid, me regardait avec mécontentement.
– Pourquoi n’avez-vous pas averti la réceptionniste de votre arrivée ? me demanda-t-il.
Je ne trouvai rien à répondre et ne répondis rien. J’inclinai la tête et les épaules, constatant qu’en une dizaine de minutes, sans avoir prononcé un seul mot, j’avais déjà produit une mauvaise impression, le jour de mon entrée dans la compagnie Yumimoto.
L’homme me dit qu’il s’appelait monsieur Saito. Il me conduisit à travers d’innombrables et immenses salles, dans lesquelles il me présenta à des hordes de gens, dont j’oubliais les noms au fur et à mesure qu’il les énonçait.
Il m’introduisit ensuite dans le bureau où siégeait son supérieur, monsieur Omochi, qui était énorme et effrayant, ce qui prouvait qu’il était le vice-président.
Puis il me montra une porte et m’annonça d’un air solennel que, derrière elle, il y avait monsieur Haneda, Je président. Il allait de soi qu’il ne fallait pas songer à le rencontrer.
Enfin, il me guida jusqu’à une salle gigantesque dans laquelle travaillaient une quarantaine de personnes. Il me désigna ma place, qui était juste en face de celle de ma supérieure directe, mademoiselle Mori. Cette dernière était en réunion et me rejoindrait en début d’après-midi.”

Amélie Nothomb (Kobe. 13 augustus 1967)

De Oostenrijkse dichter Nikolaus Lenau (eig. Nikolaus Franz Niembsch Edler von Strehlenau) werd geboren op 13 augustus 1802 in Csatád (in het Hongaarse deel van Oostenrijk-Hongarije). Nadat zijn vader, een Hongaarse ambtenaar in Boedapest was gestorven, bleven de kinderen alleen met hun moederachter totdat zij in 1811 opnieuw trouwde. Lenau studeerde in Wenen en Pressburg, eerst rechten, later medicijnen, maar kon niet echt voor een beroep kiezen. Wel begon hij al op jeugdige leeftijd gedichten te schrijven. Na de dood van zijn moeder in 1829 werd hij zwaarmoedig. In een brief schreef hij: „‘Ik ben melancholisch; het kompas van mijn ziel trilt de hele tijd en oriënteert zich op het lijden van het leven. Religie noch liefde is, naar het mij toeschijnt, in staat dit lijden te verzachten of zelfs maar te verklaren.” Ondanks alle melancholie echter wist hij tussen 1832 en 1844 een omvangrijk werk tot stand te brengen. Lenau was een typische vertegenwoordiger van de Weltschmerz, die begon met Lord Byron en zijn hoogtepunt bereikte met Giacomo Leopardi. Robert Schumann, Franz Liszt en Richard Strauss hebben veel liederen van hem op muziek gezet.

Einsamkeit

2

Der Wind ist fremd, du kannst ihn nicht umfassen,
Der Stein ist tot, du wirst beim kalten, derben
Umsonst um eine Trosteskunde werben,
So fühlst du auch bei Rosen dich verlassen;

Bald siehst du sie, dein ungewahr, erblassen,
Beschäftigt nur mit ihrem eignen Sterben.
Geh weiter: überall grüßt dich Verderben
In der Geschöpfe langen dunklen Gassen;

Siehst hier und dort sie aus den Hütten schauen,
Dann schlagen sie vor dir die Fenster zu,
Die Hütten stürzen, und du fühlst ein Grauen.

Lieblos und ohne Gott! der Weg ist schaurig,
Der Zugwind in den Gassen kalt; und du? –
Die ganze Welt ist zum Verzweifeln traurig.

Eenzaamheid II

De wind is vreemd, waait langs je buiten mate.
De steen is dood. Jij zult slechts koelte erven.
Geen woord van troost zul jij van hem verwerven,
Noch kan het bleke rood van rozen baten.

Zij gaan je zonder acht op jou verlaten,
Alleen bekommerd om hun eigen sterven.
Loop verder: overal groet je verderven
In de van schepselen verstoken straten.

Jij ziet ze hier en daar uit hutten kijken.
Zij slaan de luiken dicht. Jij gaat voorbij.
Jij beeft van top tot teen: de hutten wijken.

Geen liefde en geen God. De weg bevriest.
De wind jaagt ijzig door de straat. En jij? –
De hele wereld is wanhopig triest.

Vertaald door Frans Roumen

Eitel nichts!

’s ist eitel nichts, wohin mein Aug ich hefte!
Das Leben ist ein vielbesagtes Wandern,
Ein wüstes Jagen ists von dem zum andern,
Und unterwegs verlieren wir die Kräfte.

Ja, könnte man zum letzten Erdenziele
Noch als derselbe frische Bursche kommen,
Wie man den ersten Anlauf hat genommen,
So möchte man noch lachen zu dem Spiele.

Doch trägt uns eine Macht von Stund zu Stund,
Wie’s Krüglein, das am Brunnenstein zersprang,
Und dessen Inhalt sickert auf den Grund,

So weit es ging, den ganzen Weg entlang.
Nun ist es leer; wer mag daraus noch trinken?
Und zu den andern Scherben muß es sinken.

Herbstentschluß

Trübe Wolken, Herbstesluft,
Einsam wandl ich meine Straßen,
Welkes Laub, kein Vogel ruft –
Ach, wie stille! wie verlassen!

Todeskühl der Winter naht;
Wo sind, Wälder, eure Wonnen?
Fluren, eurer vollen Saat
Goldne Wellen sind verronnen!

Es ist worden kühl und spät,
Nebel auf der Wiese weidet,
Durch die öden Haine weht
Heimweh; – alles flieht und scheidet.

Herz, vernimmst du diesen Klang
Von den felsentstürzten Bächen?
Zeit gewesen wär es lang,
Daß wir ernsthaft uns besprechen!

Herz, du hast dir selber oft
Wehgetan und hast es andern,
Weil du hast geliebt, gehofft;
Nun ists aus, wir müssen wandern!

Auf die Reise will ich fest
Ein dich schließen und verwahren,
Draußen mag ein linder West
Oder Sturm vorüberfahren;

Daß wir unsern letzten Gang
Schweigsam wandeln und alleine,
Daß auf unsern Grabeshang
Niemand als der Regen weine!

Nikolaus Lenau  (13 augustus 1802 – 22 augustus 1850)

De Amerikaanse schrijver Will Clarke werd geboren op 13 augustus 1970 in Shreveport, Louisiana. Clarke publiceerde zijn romans eerst zelf op internet en via onafhankelijke boekwinkels. Uiteindelijk werden ze kort na de eeuwwisseling underground successen. Later werd zijn werk heruitgegeven door Simon & Schuster en kon de schrijver de filmrechten verkopen aan Hollywood.

Uit: Lord Vishnu’s Love Handles A Spy Novel (Sort Of)

“Shelby is a slut. She is also my wife. And that presents certain problems. Actually it presents major problems; I just don’t like to think about them. Mainly because I have no real way of knowing that Shelby is a slut. I just have these dreams. And I can’t exactly say to her over breakfast, “Honey, I had this dream last night that Reed Bindler was knocking your bottom out. And I think this needs to stop.”

That would be crazy talk. And I’ve spent my life pushing crazy talk like that to the back of my mind so that I could lead a normal existence. So that I could have a happy life here in Dallas. With Shelby and our two-year-old son, Noah. We live in a big Mission-style house on Lakewood Boulevard. I’ve got a green Range Rover and a hyper Border Collie named Max. It’s a good life. And I don’t think I should mess it up just because I have bad dreams about Shelby. That would be stupid.

However, to be perfectly honest, I do have this habit of just knowing things. And that scares me. What’s wild is my knowledge has no logical basis. I didn’t read it in a book or pick it up in conversation. Sometimes I just know. And I’m not talking about getting a weird feeling about lottery numbers or shit like that. I’m talking about full blown, I-know-this-for-a-fact, Jack. Like right now, I know that the phone is about to ring and it’s going to be Shelby’s mom. And I know that Noah is about to get a sore throat. I can taste it coming on. And sure enough, he gets one. And sure enough, the phone rings and it’s my mother-in-law.”

Will Clarke (Shreveport, 13 augustus 1970)

De Amerikaanse schrijver Tom Perrotta werd geboren op 13 augustus 1961 in Garwood, New Jersey. In zijn jeugd verslond hij Tolkien en John Irving en hij besloot al op zeer jonge leeftijd schrijver te worden. Hij studeerde Engels in Yale en behaalde zijn MA in Engels en creatief schrijven aan de Syracuse University. Hij trouwde met de schrijfster Mary Granfield. In 1994 publiceerde Perrotta zijn eerste boek Bad Haircut: Stories of the Seventies, gevolgd door The Wishbones, zijn eerste roman uit 1997. Little Children verscheen in 2004 en werd genoemd op verschillende lijsten “Best Books of 2004”, waaronder die van The New York Times Book Review, Newsweek, National Public Radio, and People magazine. In 2006 schreef Perrotta mee aan de filmversie van Little Children.

Uit: Little Children

“Jerry and I started watching that Jim Carrey movie the other night?”This was Cheryl, mother of Christian, a husky three-and-a-half-year-old who swaggered around the playground like a Mafia chieftain, shooting the younger children with any object that could plausibly stand in as a gun–a straw, a half-eaten banana, even a Barbie doll that had been abandoned in the sandbox. Sarah despised the boy and found it hard to look his mother in the eye. “The Pet Guy?” inquired Mary Ann, mother of Troy and Isabelle. “I don’t get it. Since when did passing gas become so hilarious?” Only since there was human life on earth, Sarah thought, wishing she had the guts to say it out loud. Mary Ann was one of those depressing supermoms, a tiny, elaborately made-up woman who dressed in spandex workout clothes, drove an SUV the size of a UPS van, and listened to conservative talk radio all day. No matter how many hints Sarah dropped to the contrary, Mary Ann refused to believe that any of the other mothers thought any less of Rush Limbaugh or any more of Hillary Clinton than she did. Every day Sarah came to the playground determined to set her straight, and every day she chickened out. “Not the Pet Guy,” Cheryl said. “The state trooper with the split personality.”

Tom Perrotta (Garwood, US 1961)

De Duitse dichter en schrijver Rudolf G. Binding werd geboren op 13 augustus 1867 in Basel. Na een militaire carrière tot het einde van de Eerste Wereldoorlog (hij bracht het tot Rittmeister en Staboffizier) legde hij zich vooral toe op de literatuur en op de paardenfokkerij. In 1934 werd hij voorzitter van de Deutsche Akademie der Dichtung. In zijn “Antwort eines Deutschen” verdedigde hij het NS-Duitsland tegen zijn critici. Voor de nazi’s was Binding, die tot het eliaire en grootburgerlijk schrijversestablishment behoorde, een belangrijk propagandainstrument. Binding zelf, die zich bereidwillig als uithangbord liet gebruiken, hoewel hij later afstand nam van het „nazigepeupel“, was echter eerder een onpolitiek schrijver die ook al in de repupliek van Weimar populair was en in aanzien stond. Oplagen van ruim een half miljoen exemplaren voor zijn novellen Opfergang (1912) en Moselfahrt aus Liebeskummer (1932) – beide verfilmd – maar ook talrijke heruitgaven van zijn werken zeggen veel over zijn populariteit. Andere titels zijn Legenden der Zeit (1921) en het autobiografische Erlebtes Leben (1928). Binding was volgens sommigen een exponent van de conservatieve revolutie.

Gleichung

Soll ich dann nicht mehr sein,
wenn ich dir fern bin?
Wirst du dann Erde sein,
wenn ich ein Stern bin?

Folgest du mir nicht mehr,
wenn ich entschwunden?
Wenn ich entfesselt schon,
bist du gebunden?

Leben und Tod ist nur
gleiches Berauschen.
Sterne und Erde sind
nicht mehr zu tauschen.

Sterb` ich dir heute nicht,
sterb` ich dir morgen;
Schwebend im Gleich des All
sind wir geborgen.

Rudolf G. Binding (13 augustus 1867 – 4 augustus 1938)

 

De Franse schrijver en historicus Albert Sorel werd geboren op 13 augustus 1842 in Honfleur, Calvados. Als historicus beschreef hij o.a. de ontwikkeling van zijn land, dat hij beschoude als „la France généreuse“. Hoewel een zekere mate van nationalisme hem niet vreemd was benoemde hij verkeerde ontwikkelingen in de Franse buitenlandse politiek van de 19e eeuw zakelijk en onverbloemd. Sorel schreef ook twee romans: „La grande falaise“ (1872) und „Le Docteur Egra“ (1873).

Uit: Talleyrand au congres de Vienne          

“On a dit tant de mal de Talleyrand que, pour parler de lui avec quelque nouveauté, il faut en dire du bien. Je ne dirai rien de l’homme : il est sacrifié, et je ne me risquerai pas à en esquisser le portrait, après la terrible eau-forte de Sainte-Beuve. D’ailleurs, sur l’homme nous n’avons rien appris depuis cette anatomie qui en a mis à nu toutes les infirmités, soudé toutes les plaies secrètes et découvert le squelette. Mais il reste le politique et le négociateur. Sainte-Beuve l’avait à peine touché : les pièces manquaient. C’est pourtant la partie essentielle de sa vie. Le reste n’a d’intérêt que par là ; supprimez ce grand rôle sur la première scène du monde, qu’importeraient la chronique de coulisse et les portraits en déshabillé ? Son histoire publique est une partie de la nôtre : tout ce qui relève en lui l’homme d’État élève l’État qu’il a servi. C’est un côté des choses qu’il est bon de considérer. Talleyrand a été mêlé à deux plus grands actes de notre histoire moderne : dans les deux scènes qui marquent le début de la fin de l’ère de la révolution, les Etats généraux et le Congrès de Vienne, il a paru sur le premier plan et donné des impulsions décisives. Ce sera toujours l’intérêt supérieur de sa carrière, et c’est ce qu’avait senti sir Henri Bulwer lorsqu’il composa cet Essai qui est, au demeurant, ce que nous possédons de plus complet sur Talleyrand. « Je voulais, écrivait-il à Sainte-Beuve, montré le côté sérieux et censé du caractère de cet homme du XVIIIe siècle, sans faire du tort à son esprit et trop louer son honnêteté. »”

Albert Sorel (13 augustus 1842 – 29 juni 1906)