De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook alle tags voor André Brink op dit blog.
Uit: Philida
“He ask me: When did Francois Brink first… I mean, when was it that the two of you began to… you know what I’m talking about?
Eight years ago.
You sure about that? How can you be so sure?
Ja, it is eight years, I tell you, my Grootbaas. I remember it very clearly because that was the winter when Oubaas Cornelis take the lot of us in to the Caab to see the man they hanged, that slave Abraham, on the Castle gallows. And it was after we come home from there, to the farm Zandvliet, that it begin between Frans and me.
How did it begin? What happened?
It was a bad day for me, Grootbaas. Everything that happen in the Caab, in front of the Castle. The man they hang. Two times, because the first time the rope break, and I remember how the man keep dancing at the end of the rope round his neck, and how his thing get all big and stiff and start to spit.
What do you mean, his thing?
His man-thing, Grootbaas, what else? I hear the people talking about how it sometimes happen when a man is hanged, but it is the first time I see it for myself, and I never want to see it again.
And you said that when you came back on the farm…?
Yes, that was when. We first come past the old sow in the sty, the old fat-arse pig they call Hamboud. The Oubaas say many times before that he want to slaughter her because she is so blarry useless, but the Ounooi keep on saying she must stay here so her big arse can grow even bigger and fatter. And afterwards, when we get home, we come past the four horses in the stable, and the two good-for-nothing donkeys, and then the stupid trassie hen that Ounooi Janna call Zelda after her aunt that skinder so much, the hen that don’t know if she is a cock or a hen and that can never manage to lay an egg herself but always go cackling like a mad thing whenever some other hen on the farm lay one. And then in the late afternoon when we are all back on the farm where we belong I first go to Ouma Nella, her full name is Petronella, but to me she is always just Ouma Nella.
And what happened then? ask the tall bony man, beginning to sound impatient.
So I tell him: Then Frans take me with him, away from the longhouse, through the vineyard where the old cemetery is. Down to where the bamboo copse make its deep, dark shade in the elbow of the river, that’s the Dwars River that run across the farm, and there I begin to cry for the first time and that is when Frans –
You mean Baas Frans, the tall bony man remind me.”
De Amerikaanse dichteres Linda Pastan werd geboren op 27 mei 1932 in New York. Zie ook alle tags voor Linda Pastan op dit blog.
Alleen ogen
Beste verloren deler
van stiltes,
Ik zou een brief sturen
zoals de boom berichten verzendt
in bladeren,
of zoals de lucht in uitroepen
van louter wolk.
Daarom schrijf ik
in deze blauwe
inkt, kleur
van geheime aderen
en slagaders.
Het is hier ochtend.
De postbode loopt al
door de onschuldige straten,
gevaarlijk als Aeolis
met zijn zak winden,
of Hermes, de boodschapper,
god van slaap en dromen,
die mijn beeld traceert
op deze postzegel.
In openbare gebouwen
worden brieven gewogen
en gesorteerd als vlees;
in treinstations zijn
enorme zakken post
verborgen als buit van rovers
achter goederenwagondeuren.
En in een andere stad
zal de goochelaar
een waaier van brieven houden
voor je uitgestrekte hand—
‘Kies een kaart …’
Je moet de envelop scheuren
zoals je brood zou scheuren.
Alleen dan zullen donkere rivieren
van inkt ontdooien
en onder alle bruggen
stromen
die wij hebben verzuimd
te bouwen
tussen ons.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 29e mei ook mijn blog van 29 mei 2019 en ook mijn blog van 29 mei 2018 en ook mijn blog van 29 mei 2016 deel 2.