Bij de Tour de France
Tom Simpson, Mont Ventoux, 1967
De Nederlandse schrijver en journalist Bert Wagendorp werd geboren in Groenlo op 5 november 1956. Zie ook alle tags voor Bert Wagendorp op dit blog.
Uit: Ventoux: op de trainer, op de fiets (Column)
“22 JULI Ik word wakker in Avignon. Vandaag is de dag.
Ik ken ‘m als mijn broekzak, de Reus van de Provence: 1.909 meter hoog, 21 kilometer onafgebroken klimmen, eerst door een donker bos en dan door een maanlandschap. ‘Mythisch’, heet dat in het wielrennen.
15 MAART Ik heb het voorwiel van mijn racefiets eruit gehaald en de fiets met het achterwiel vastgezet in een beugel van de Tacx Trainer.
Het achterwiel draait tegen een rol aan, die wordt aangedreven met een elektromotor. Op mijn laptop zie ik de gefilmde route. Naarmate de klim steiler wordt, neemt de rolweerstand toe.
22 JULI Half negen. We rijden Avignon uit, op weg naar Mazan. Vandaar eerst een paar kilometer vlak om warm te rijden. ‘Het is maar een bergje hoor’, zeg ik tegen mijn vrienden Job en Wilfried, als we hem in de verte zien. ‘Er zijn nog veel hogere bergen.’
Allemachtig, moet ik daar tegenop?
15 MAART Het gaat goed! Ik pak mijn mobiel om Wilfried te bellen en hem te vertellen dat ik bij nader inzien helemaal niet zo’n zwakke klimmer ben. Ik hijg geeneens!
22 JULI We zetten de auto op het plein in Mazan. Ik ben veel zenuwachtiger dan op de Tacx.
De Ventoux is een killer, mannen met een midlifecrisis vallen er bij bosjes dood van hun fiets! Hoeveel bar moet er in de bandjes?
15 MAART Ik heb de Tacx ingesteld op 75 kilo. Dat moet ik op 22 juli wegen. Liefst nog 3 kilo minder. Elke kilo zeul je 1.600 meter omhoog, dat is 1.600 kilo 1 meter omhoog.
22 JULI We fietsen Bédoin uit. Het is een mooie ochtend. Niet te warm.
Van de Tacx weet ik dat de eerste 5 kilometer te doen zijn, nergens boven de 5 procent. Nog voor de scherpe bocht bij St. Estève, waar de klim echt begint, laat ik de anderen gaan. Was niet de bedoeling, maar eigen tempo is essentieel, zei Joop Zoetemelk al.
Ik ben de grootste slappeling ter wereld dat ik mijn streefgewicht van
72 kilo niet heb gehaald. En maar doorvreten. Nu zeul ik 6 kilo extra omhoog, helemaal alleen.”
Bert Wagendorp (Groenlo, 5 november 1956)
De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook alle tags voor Iris Murdoch op dit blog.
Uit: The Bell
“I know how much you grieve over those who are under your care: those you try to help and fail, those you cannot help. Have faith in God and remember that He will is His own way and in His own time complete what we so poorly attempt. Often we do not achieve for others the good that we intend but achieve something, something that goes on from our effort. Good is an overflow. Where we generously and sincerely intend it, we are engaged in a work of creation which may be mysterious even to ourselves – and because it is mysterious we may be afraid of it. But this should not make us draw back. God can always show us, if we will, a higher and a better war; and we can only learn to love by loving. Remember that all our failures are ultimately failures in love. Imperfect love must not be condemned and rejected but made perfect. The way is always forward, never back.”
(…)
“The talk of lovers who have just declared their love is one of life’s most sweet delights. Each vies with the other in humility, in amazement at being so valued. The past is searched for the first signs and each one is in haste to declare all that he is so that no part of his being escapes the hallowing touch.”
(…)
“… he felt himself to be one of them, who can live neither in the world nor out of it. They are a kind of sick people, whose desire for God makes them unsatisfactory citizens of an ordinary life, but whose strength or temperament fails them to surrender the world completely; and present-day society, with its hurried pace and its mechanical and technical structure, offers no home to these unhappy souls.”
Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)
Portret door Tom Philips
De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook alle tags voor Richard Russo op dit blog.
Uit: Empire Falls
“Compared to the Whiting mansion in town, the house Charles Beaumont Whiting built a decade after his return to Maine was modest. By every other standard of Empire Falls, where most single-family homes cost well under seventy-five thousand dollars, his was palatial, with five bedrooms, five full baths, and a detached artist’s studio. C. B. Whiting had spent several formative years in old Mexico, and the house he built, appearances be damned, was a mission-style hacienda. He even had the bricks specially textured and painted tan to resemble adobe. A damn-fool house to build in central Maine, people said, though they didn’t say it to him.Like all Whiting males, C.B. was a short man who disliked drawing attention to the fact, so the low-slung Spanish architecture suited him to a T. The furniture was of the sort used in model homes and trailers to give the impression of spaciousness; this optical illusion worked well enough except on those occasions when large people came to visit, and then the effect was that of a lavish dollhouse.The hacienda–as C. B. Whiting always referred to it–was built on a tract of land the family had owned for several generations. The first Whitings of Dexter County had been in the logging business, and they’d gradually acquired most of the land on both sides of the Knox River so they could keep an eye on what floated by on its way to the ocean, some fifty miles to the southeast. By the time C. B. Whiting was born, Maine had been wired for electricity, and the river, dammed below Empire Falls at Fairhaven, had lost much of its primal significance. The forestry industry had moved farther north and west, and the Whiting family had branched out into textiles and paper and clothing manufacture.Though the river was no longer required for power, part of C. B. Whiting’s birthright was a vestigial belief that it was his duty to keep his eye on it, so when the time came to build his house, he selected a site just above the falls and across the Iron Bridge from Empire Falls, then a thriving community of men and women employed in the various mills and factories of the Whiting empire.”
Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)
De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook alle tags voor Richard Russo op dit blog. Zie ook alle tags voor Jean Christophe Grangé op dit blog.
Uit: Les Rivières pourpres
“Deux minutes. Par réflexe, Niémans se tourna et aperçut au loin la place de la Porte-de-Saint-Cloud. Parfaitement déserte. Les trois fontaines se dressaient dans la nuit, comme des totems d’inquiétude. Le long de l’avenue, les cars de CRS se serraient en file indienne. Devant des hommes roulaient des épaules, casques bouclés à la ceinture et matraques cognant la jambe. Les brigades de réserve.
Le brouhaha monta. La foule se déployait entre les grilles hérissées de pieux. Niémans ne put réprimer un sourire. C’était cela qu’il était venu chercher. Il y eut une houle. Des trompettes déchirèrent le vacarme. Un grondement fit vibrer le moindre interstice du ciment. “Ga-na-mos ! Ga-na-mos !” Niémans pressa le bouton de l’émetteur et parla à Joachim, le chef de la compagnie est. “Ici, Niémans. Ils sortent. Canalisez-les vers les cars, boulevard Murat, les parkings, les bouches de métro.”
De ses hauteurs, le policier évalua la situation : les risques de ce côté-là était minimes. Ce soir, les supporters espagnols étaient les vainqueurs, donc les moins dangereux. Les Anglais étaient en train de sortir à l’opposé, portes A et K, vers la tribune de Boulogne – la tribune des bêtes féroces. Niémans irait jeter un cil, dès que cette opération serait bien engagée.”
Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)
De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook alle tags voor Driss Chraïbi op dit blog.
Uit: Le passé simple
“Un après midi, j’ai fait l’école buissonnière sans m’en rendre compte. J’ai erré dans les rues , siffloté avec les oiseaux, suivi le vol des nuages. Finalement, je me suis perdu. Une vieille femme m’a rencontré, m’a embrassé, m’a donné deux sous. J’ai mis la pièce dans une boîte d’allumettes vide ramassée quelque part.
Vers le soir, je vis une silhouette connue qui venait à ma rencontre à grandes enjambées. Ce n’était autre que mon digne et respecté père. Le règlement de compte, entre lui et moi, se fit, à mes dépens, en trois actes.
ACTE Ier: Nous passâmes rassurer le maître d’école. Afin de profiter d’une si bonne occasion de se démontrer le dévouement qu’il s’acharnaient à avoir l’un pour l’autre (selon les traités verbaux jurés bilatéralement le jour de mon inscription) mon père me bascula en l’air et le maître cingla la plante de mes pieds une bonne centaine de fois. Nous prîmes Camel au passage et allâmes tous trois a la maison.
ACTE II: Rentrés chez nous, après maintes explications, les salamalecs et pleurs de soulagement de ma mère, la même scène que tout à l’heure recommença, mais avec un léger correctif. Ce fut maman, trop heureuse de voir, qui maintint mes jambes et mon père qui fit tournoyer le bâton. Une demi-heure durant.”
Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)
De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi. Zie ook alle tags voor Kunikida Doppo op dit blog.
Uit: The Bonfire (Vertaald door Jay Rubin)
“The boys danced wildly and clapped and sang, The hills are burning, the hills are burning. Their innocent voices rang through the dusk, down the long, lonely beach. The whispering
of the waves blended with their voices. The waves rushed in from the southern tip of the inlet in foaming white lines. The tide was beginning to rise. …
Still vexed by their failure, the eldest boy looked back at the pile as he ran. One more time he looked back from the top of the dune before running down the far side. It has caught, he shouted, Our fire has caught, when he saw the flames on the beach. The others, amazed, climbed back to the top. They stood in a row and looked down.
It was true. The stubborn bits of wood, fanned by the wind, had caught fire. Smoke billowed up and red tongues of flame shot out, disappeared and shot out again. The sharp crack of bamboo joints splitting in the fire, the shower of sparks with each report. Indeed, the fire had caught. But the boys stood their ground, clapped and shouted with joy, then turned and raced down the hill for home.
Now the ocean was dark and from the beach, too, the sun was gone. All that was left was the winter night’s loneliness. And on the desolate beach the fire burned, alone, untended.”
Kunikida Doppo (15 juli 1871 – 23 juni 1908)
Zie voor nog meer schrijvers van de 15e juli ook mijn blog van 15 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.