Bret Easton Ellis, Jürgen Theobaldy, Georges Perec, Milo Dor, Jan Frederik Helmers

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Bret Easton Ellis op dit blog.

Uit: Imperial Bedrooms

“The scenes from the novel that hurt the most chronicled my relationship with Blair, especially in a scene near the novel’s end when I broke it off with her on a restaurant patio overlooking Sunset Boulevard and where a billboard that read disappear here kept distracting me (the author added that I was wearing sunglasses when I told Blair that I never loved her). I hadn’t mentioned that painful afternoon to the author but it appeared verbatim in the book and that’s when I stopped talking to Blair and couldn’t listen to the Elvis Costello songs we knew by heart (“You Little Fool,” “Man Out of Time,” “Watch Your Step”) and yes, she had given me a scarf at a Christmas party, and yes, she had danced over to me mouthing Culture Club’s “Do You Really Want to Hurt Me?”and yes, she had called me “a fox,” and yes, she found out I had slept with a girl I picked up on a rainy night at the Whisky, and yes, the author had informed her of that. He wasn’t, I realized when I read those scenes concerning Blair and myself, close to any of us — except of course to Blair, and really not even to her. He was simply someone who floated through our lives and didn’t seem to care how flatly he perceived everyone or that he’d shared our secret failures with the world, showcasing the youthful indifference, the gleaming nihilism, glamorizing the horror of it all.

But there was no point in being angry with him. When the book was published in the spring of 1985, the author had already left Los Angeles. In 1982 he attended the same small college in New Hampshire that I’d tried to disappear into, and where we had little or no contact.(There’s a chapter in his second novel, which takes place at Camden, where he parodies Clay — just another gesture, another cruel reminder of how he felt about me. Careless and not particularly biting, it was easier to shrug off than anything in the first book which depicted me as an inarticulate zombie confused by the irony of Randy Newman’s “I Love L.A.”) Because of his presence I stayed at Camden only one year and then transferred to Brown in 1983 though in the second novel I’m still in New Hampshire during the fall term of 1985.”

 

Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

 

De Duitse dichter en schrijver Jürgen Theobaldy werd geboren op 7 maart 1944 in Straatsburg. Zie ook alle tags voor Jürgen Theobaldy op dit blog.

 

Schnee im Büro

Eine gewisse Sehnsucht nach Palmen. Hier
ist es kalt, aber nicht nur. Deine Küsse
am Morgen sind wenig, später sitze ich
acht Stunden hier im Büro. Auch du
bist eingesperrt, und wir dürfen nicht
miteinander telefonieren. Den Hörer abnehmen
und lauschen? Telefon, warum schlägt
dein Puls nur für andere? Jemand fragt:
„Wie geht’s?“, wartet die Antwort nicht ab
und ist aus dem Zimmer.
Was kann Liebe bewegen? Ich berechne
Preise und werde berechnet. All die Ersatzteile,
die Kesselglieder, Ölbrenner, sie gehen
durch meinen Kopf als Zahlen, weiter nichts.
Und ich gehe durch jemand hindurch
als Zahl. Aber am Abend komme ich zu dir
mit allem, was ich bin. Lese von
Wissenschaftlern: auch die Liebe ist
ein Produktionsverhältnis. Und wo sind
die Palmen? Die Palmen zeigen sich am Strand
einer Ansichtskarte, wir liegen auf dem Rücken
und betrachten sie. Am Morgen kehren wir
ins Büro zurück, jeder an seinen Platz.
Er hat eine Nummer, wie das Telefon.

 

Jürgen Theobaldy (Straatsburg, 7 maart 1944)

 

De Franse schrijver Georges Perec werd geboren op 7 maart 1936 in Parijs. Zie ook alle tags voor Georges Perec op dit blog.

Uit: Notes sur ce que je cherche

“Si je tente de définir ce que j’ai cherché à faire depuis que j’ai commencé à écrire, la première idée qui me vient à l’esprit est que je n’ai jamais écrit deux livres semblables, que je n’ai jamais eu envie de répéter dans un livre une formule, un système ou une manière élaborés dans un livre précédent.

Cette versatilité systématique a plusieurs fois dérouté certains critiques soucieux de retrouver d’un livre à l’autre la ” patte ” de l’écrivain; et sans doute a-t-elle aussi décontenancé quelques-uns de mes lecteurs. Elle m’a valu la réputation d’être une sorte d’ordinateur, une machine à produire des textes. Pour ma part, je me comparerais plutôt à un paysan qui cultiverait plusieurs champs; dans l’un il ferait des betteraves, dans un autre de la luzerne, dans un troisième du maïs, etc. De la même manière, les livres que j’ai écrits se rattachent à quatre champs différents, quatre modes d’interrogation qui posent peut-être en fin de compte la même question, mais la posent selon des perspectives particulières correspondant chaque fois pour moi à un autre type de travail littéraire.

La première de ces interrogations peut être qualifiée de ” sociologique “: comme de regarder le quotidien; elle est au départ de textes comme Les Choses, Espèces d’espaces, Tentative de description de quelques lieux parisiens, et du travail accompli avec l’équipe de Cause commune autour de Jean Duvignaud et de Paul Virilio; la seconde est d’ordre autobiographique: W ou le souvenir d’enfance, La Boutique obscure, le me souviens, Lieux où j’ai dormi, etc.; la troisième, ludique, renvoie à mon goût pour les contraintes, les prouesses, les ” gammes “, à tous les travaux dont les recherches de l’OuLiPo m’one donné l’idée et les moyens: palindromes, lipogrammes, pangrammes, anagrammes, isogrammes, acrostiches, mots croisés, etc.; la quatrième, enfin, concerne le romanesque, le goût des histoires et des péripéties, l’envie d’écrire des livres qui se dévorent à plat ventre sur son lit; La Vie mode d’emploi en est l’exemple type.”

 

Georges Perec (7 maart 1936 – 3 maart 1982)

 

De Oostenrijkse schrijver Milo Dor werd als Milutin Doroslovacgeboren op 7 maart 1923 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Milo Dor op dit blog.

Uit: Und wenn sie nicht gestorben sind… (Samen met Reinhard Federmann)

»Sie werden mich lange nicht sehen«, sagte Rafaeljan. Er hatte fünf oder sechs Pernod getrunken und sah melancholisch auf die mattgraue Scheibe hinter der Bar, in der sich undeutlich und aufgedunsen sein blasses Gesicht spiegelte; es hätte seinem Gesicht kaum ähnlich gesehen, wenn nicht die beginnende Glatze, die randlose Brille mit den goldenen Bügeln und das schwarze Schnurrbärtchen es gekennzeichnet hätten. Ich sehe müde aus, dachte er. Kein Wunder, wenn man nicht schlafen kann. »Sie verreisen, Herr Eduard?« fragte Kennedy mit professionellem Interesse. »Wieder nach Tanger?« Sein vernarbtes Gesicht mit der traurig herunterhängenden Nase schwebte irgendwo im grauen Rauch, aber dann beugte er sich vertraulich über die Bar, und Rafaeljan betrachtete mit Unbehagen und Mitleid den Höcker, den er vom vielen Bücken bekommen hatte. Kennedy mußte sich immer bücken, wenn er mit jemandem sprechen wollte; er war fast zwei Meter lang.

»Nein. Ich fahre nach Dazien.«

»Dazien?« Kennedy hob seine kaum vorhandenen Brauen und sah nun mehr denn je aus wie ein gerupfter Vogel. »Ist das nicht Ihre Heimat?« »Es war einmal meine Heimat«, sagte Rafaeljan schnell und ärgerte sich gleichzeitig darüber, daß in seiner Stimme ein bitterer Unterton mitschwang. »Aber jetzt kehren Sie zurück? Oder fahren Sie nur auf Besuch?«

»Ja, eine Art Besuch, das heißt, eigentlich geschäftlich. Aber es kann länger dauern. Unter Umständen sehr lange.«

 

Milo Dor (7 maart 1923 – 5 december 2005)

 

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Frederik Helmers werd geboren op 7 maart 1767 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Jan Frederik Helmers op dit blog.

 

De Dichter (Fragment)

Maar wie zal ’t beeld eens Dichters treffen?
Wie waagt die vlugt, en siddert niet?
Wie kan zich tot het standpunt heffen,
Waar op hij ’t godlijk beeld in voile schoonheid zier?
Vergeefsche poging! Wie zal ’t wagen
Den God des dags op zijnen wagen
Te volgen langs zijn eeuwig pad?
Zult gij langs ’t gloeijend spoor hem eenmaal achterhalen?

Vergeefs! bedwelmd, verzengd, gebliksemd door zijn stralen
Stort, sneeft gij in ’t Egeesche nat.

’k Wil pogen: grootsch is ’t dus te sneven.
De God der dichtkunst geeft mij kracht.
Het beeld, dat thans mijn geest zier leven,
Hebt gij, ô Phebus! zelf voor mijn gezigt gebragt.
Daar staat hij; ziet, met fonklende oogen,
De schepping aan zijn’ voet gebogen.
Hij spreekt, als meester van ’t heelal.
’t Geen nimmer aanzijn had, het ongekend verleden
Bezielt hij; ’t moet, hij wil ’t, terstond te voorschijn treden;
En ’t geen eenmaal gebeuren zal.

Nu zweeft zijn geest door lucht en wolken,
Schept wezens nooit voorheen gedacht,
Of daalt in ’s afgronds naarste kolken,
Verschopt, gelijk een God, vandaar den jammernacht.
Nu zal hij werelden bezielen,
Dan zonnestelselen vernielen,
En breekt de wetten der natuur.
Hij wil; de wereld stort in eenen warklomp neder.
Hij wil; en orde en wet en schoonheid keeren weder,
Als bij het eerste scheppingsuur.

 

Jan Frederik Helmers (7 maart 1767 – 26 februari 1813)
Derde Helmersstraat, Amsterdam

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e maart ook mijn blog van 7 maart 2012 deel 2 en ook mijn blog van 7 maart 2011 deel 2.