Cees Nooteboom, Wouter Godijn, Grand Corps Malade, Joanne Rowling, Alain Nadaud, Daniel Bielenstein, Hans-Eckardt Wenzel, Ahmed Zitouni, Munshi Premchand

De Nederlandse dichter en schrijver Cees Nooteboom werd geboren in Den Haag op 31 juli 1933. Zie ook alle tags voor Cees Nooteboom op dit blog.

Bashio III

Nergens in dit helaal heb ik een vaste woonplaats
Schreef hij op zijn hoed van cypressen. De dood nam zijn hoed af,
Dat hoort zo. De zin is gebleven.
Alleen in zijn gedichten kon hij wonen.
Nog even en je ziet de kersenbloesem van Yoshino.
Zet je sandalen maar onder de boom, leg je penselen te rusten.
Berg je stok in je hoed, vervaardig het water in regels.
Het licht is van jou, de nacht ook.
Nog even, cypressehoed, en ook jij zult ze zien,
De sneeuw van Yoshino, de ijsmuts van Sado,
Het eiland dat scheepgaat naar Sorén over grafstenen golven.

 

En vannacht in de stenen stilte

En vannacht, in de stenen stilte
van mijn kamer, het huis op het eiland,
onder het web van sterren, de palmen roerloos,
kwamen die andere stemmen, Auden en Frost
en Elisabeth Bishop, Pound en Cummings
en Sylvia Plath, woorden op mijn schouders,
in mijn haren, tegen de ramen,
dichters, gedichten,
droombeeld, verhaal, getijden
van toen, ooit, nu,
naast me, achter me, op de maat
van de mot tegen het licht, zinnen,
ooit hardop gesproken in een andere ruimte,
nu bij mij binnengelopen
als de omarming van vrienden, de monden
van al deze doden in het middelste
nachtuur,
de adem waarvan ik leef,
en jij.

 

Latijn

In een duister woud, zeker,
en het midden al jaren voorbij,
hoefde ik geen volkstaal
meer uit te vinden.

Niets wat ik had te zeggen
kon daarin nog klinken,
mijn woorden waren weer
latijn geworden, onleesbaar, gesloten.

Dichter, klerk, geheime diaken
van de kleinste gemeente,
de afkerige sekte van verhulde beduiding,
gewend naar zichzelf,

een gnosis van gemaskerde zinnen
in een steeds onherkenbaarder schrift.

 
Cees Nooteboom (Den Haag, 31 juli 1933)

 

De Nederlandse dichter en schrijver Wouter Godijn werd geboren in Amsterdam op 31 juli 1955. Zie ook alle tags voor Wouter Godijn op dit blog.

Er ontbreekt iets

Volle melk, hete aardappelen,
schroeiend vlees.
Meer! Erger! Waar is de slager?
Daar achter die bloedrode horizon.

Verlangend naar het theater van de slacht gingen we op
weg.

Maar het was te vermoeiend.
Geen van ons kwam aan.

en toen we stierven dachten we:
er ontbreekt iets. Dit
was niet wat we ons ervan hadden voorgesteld
en we zijn voor niets bang geweest.

Inmiddels waren we veranderd in bloemen:
hyacinten, madeliefjes, tulpen, seringen enzovoort,
enzovoort,
en we bloeiden
bokkig zwijgend en teleurgesteld.
Ja, we bloeiden genadeloos.

 

Onze rok

Rock-‘n-roll is here to stay!
O jee, we veranderen

in reizigers. Met een zwak
voor luitmuziek: sssst!

wind in riet. We houden nu het meest
van zaken die je nauwelijks hoort of ziet.

Fragielpotig waden we – omdat het moet. Het water
troost. Ondiep. Onze rok.

hebben we hoog opgetrokken.

 
Wouter Godijn (Amsterdam, 31 juli 1955)

 

De Franse Poetry Slam kunstenaar Grand Corps Malade (eig. Fabien Marsaud) werd geboren op 31 juli 1977 in Le Blanc-Mesnil, Seine-Saint-Denis. Zie ook alle tags voor Grand Corps Malade op dit blog.

La Fleur

La fleur vénéneuse

Comment vais-je l’appeler
Cette belle fleur vénéneuse
Qui dans la chair s’est nichée
Trahissant mon amie malheureuse

Nous les incroyants
Avons sacrifié tous les saints
Du paradis des croyants
Pour sauver de mon amie son sein

Comment vais-je t’appeler
Fleur de sang
Blottie au cœur de mon aimé
Là où je dépose mes baisers gourmands

Est venue s’immiscer cette sauvage
Me faisant trembler de rage
Là où, ma bouche contre son cœur
Je réchauffais nos ardeurs

Chardon, tu me piques la langue
Quand tel un petit chat
Je lèche le mamelon qui tangue
Pour conjurer le sort à tout va

Comment vais-je t’appeler
Fleur piquante, envahissante
Qui grandit dans le chaud de mon aimé
L’envie de t’effeuiller est grande

Marguerite décapitée des pétales
Pas pour lire l’avenir de mon amour
Mais pour ton agonie étalée
Qui fleurira mes jours

Comment vais-je t’appeler
Quand sous le bombardement
Tu faneras épuisée
Des rayons tuants

Vais –je te faire sécher
Entre les pages noires
Aux bords endeuillés
Du testament de mes déboires

Tel un papillon tu quitteras
Le sein tendre de mon toujours
Tel un roi qui règnera
Je me coucherai sur mon amour

Comment vais-je t’appeler
Quand enfin l’imparfait
Dans notre vie sera utilisé
Pour fêter ta mort à jamais.

 
Grand Corps Malade (Le Blanc-Mesnil, 31 juli 1977)

 

De Britse schrijfster Joanne Rowling werd geboren in Chipping Sodbury bij Bristol op 31 juli 1965. Zie ook alle tags voor Joanne Rowling op dit blog.

Uit:Harry Potter & The Goblet of Fire

„Then, just when things were looking very serious for Frank, the report on the Riddles’ bodies came back and changed everything.
The police had never read an odder report.
A team of doctors had examined the bodies and had concluded that none of the Riddles had been poisoned, stabbed, shot, strangled, suffocated, or (as far as they could tell) harmed at all. In fact (the report continued, in a tone of unmistakable bewilderment), the Riddles all appeared to be in perfect health – apart from the fact that they were all dead. The doctors did note (as though determined to find something wrong with the bodies) that each of the Riddles had a look of terror upon his or her face – but as the frustrated police said, whoever heard of three people being frightened to death?
As there was no proof that the Riddles had been murdered at all, the police were forced to let Frank go.
The Riddles were buried in the Little Hangleton churchyard, and their graves remained objects of curiosity for a while. To everyone’s surprise, and amid a cloud of suspicion, Frank Bryce returned to his cottage on the grounds of the Riddle House.
“‘S far as I’m concerned, he killed them, and I don’t care what the police say,” said Dot in the Hanged Man. “And if he had any decency, he’d leave here, knowing as how we knows he did it.”
But Frank did not leave. He stayed to tend the garden for the next family who lived in the Riddle House, and then the next for neither family stayed long. Perhaps it was partly because of Frank that the new owners said there was a nasty feeling about the place, which, in the absence of inhabitants, started to fall into disrepair…”

 
Joanne Rowling (Chipping Sodbury, 31 juli 1965)
Scene uit de film uit 2005, met o.a. Daniel Radcliffe als Harry

 

De Franse schrijver Alain Nadaud werd geboren op 31 juli 1948 in Parijs. Zie ook alle tags voor Alain Nadaud op dit blog en ook mijn blog van 31 juli 2010

Uit: Journal du non-écrire

“Un matin, je me suis réveillé: j’avais cessé d’y croire. Un grand silence régnait dans la maison. Comme si la nature entière retenait son souffle. J’ouvris la fenêtre qui donnait sur la mer: le flux s’était retiré au loin pendant la nuit. Moi-même, je me retrouvais comme sur le sable. Quelque chose avait disparu de mon horizon mental, qui me laissait l’esprit vide et le coeur sec. Comme une histoire d’amour dont on revient soudain. Je n’eus pas même besoin d’aller jusqu’au placard: je savais qu’elle avait profité de mon sommeil pour s’éclipser. Ses chaussures à la main, elle était partie sans bruit, emmenant ses affaires et l’espoir où elle m’avait entretenu jusqu’ici. Qu’allais-je faire de moi à présent?”
(…)

“Il s’était aperçu qu’il avait vécu dans un état de véritable sujétion vis-à-vis de l’écriture. Comme un prêtre fanatique. Un zélote. Un idolâtre qui se sacrifie à son idole, non pas faite de boit, de pierre ou d’os, mais d’encre et de papier : dans son temple, dont la bibliothèque labyrinthique imaginée par J.-L. Borges est le modèle, s’entassait la totalité des livres écrits depuis les commencements des temps, et à écrire jusqu’à la fin des siècles.
En arrêtant d’écrire, il avait coupé court à cette fantasmagorie. Il avait entamé une cure de désintoxication douloureuse, pleine de doutes et d’austérités, à laquelle rien n’était susceptible d’échapper. Peut-être la disparition de ses certitudes en la toute-puissance de l’écriture, de l’abnégation que supposait cette pratique, de cette morale même qu’elle induisait le rendaient-elles mieux apte à démonter les mécanismes insidieux et pervers de la croyance, à aborder de front la question de l’absence radicale de Dieu.
Pour retrouver le chemin de l’écriture après une déception pareille, il lui aurait fallu un enjeu de taille : à l’image par exemple de la lutte de Jacob avec l’Ange. Ou de ce Maldoror qui ne craignait pas d’outrager la figure même de Dieu.”

 
Alain Nadaud (31 juli 1948 – 12 juni 2015)

 

De Duitse dichter, singer-songwriter en muzikant Hans-Eckardt Wenzel werd geboren op 31 juli 1955 in Kropstädt bij Wittenberg. Zie ook alle tags voor Hans-Eckardt Wenzel op dit blog enook mijn blog van 31 juli 2010

Das Abschmink-Lied

Still vom Klatschen und vom Schreien
Über meine derben Witze
Steh ich plötzlich vor den Reihen
Einsam, all der leeren Sitze.

Ausgetrocknet sind die Lippen,
Hals und Kopf sind leer gesungen,
Stechend ist in meiner Rippen
Käfig mir mein Herz gesprungen.

Stunden später, müd, beim Feste,
Einen scharfen Schnaps im Glase,
Stierte eine auf die Reste
Schminke über meiner Nase.

Aussatz ziert mich! Einen Narren
Hast du neben dir zu sitzen.
Hoffst, ich zög dir jeden Karren
Aus dem Dreck mit meinen Witzen.

Freilich kann ichs! Nur Sekunden,
Da die Augen sich noch drehen
In artistisch großen Runden
Um die Augen, die mich sehen.

Alles, was ich hab, verteil ich,
So erfinde ich mein Glück.
Meine Narrenfreiheit freilich
Ist ein lächerliches Stück.

 
Hans-Eckardt Wenzel (Kropstädt, 31 juli 1955)

 

De Duitse schrijver Daniel Bielenstein werd geboren op 31 juli 1967 in Bonn. Zie ook alle tags voor Daniel Bielenstein op dit blog en ook mijn blog van 31 juli 2010

Uit: Die Frau fürs Leben

„Vielleicht haben Kerle wie er noch eine Chance, wenn sie Football spielen können oder genug artistische Begabung besitzen, um eine Karriere als Wrestler zu starten. Aber vermutlich sind bei beiden Sportarten die Regeln für Jack zu kompliziert. Trotzdem bleibt die Tatsache mit den kreischenden Bikini-Mädchen. Und der durchtrainierte Körper. Jack sieht so selbstbewusst in die Kamera, weil er sich dessen vollkommen bewusst ist. Es würde mich nicht wundern, wenn er gleich in die Kamera grinsen und sagen würde: »Klar, Gregor, du lachst über mich. Aber diese Mädchen da, die tun alles für mich, wenn ich nur mit dem Finger schnippe. Und weißt du auch, warum? Weil ich ein wirklich cooler Typ bin, der zwar nichts im Kopf hat, aber zu hundert Prozent aus Muskeln besteht.« Ganz tief in mir wird mein schlechtes Gewissen gekitzelt. Und das nur, weil ich diesem Primaten beim Hantieren mit einer Motorsäge zusehe. Mein letztes Workout liegt schon länger als eine Woche zurück. Wenn das so weitergeht, kein Zweifel, werde ich die restlichen Samstagnächte meines Lebens alleine im Bett liegen. Und immer fetter werden.
Das beste Mittel gegen meine Sekundendepression ist ein tiefer Schluck aus der Flasche. Das klappt immer. Außerdem sind Jack und seine Säge jetzt vom Bildschirm verschwunden. Dafür werden wir Zuschauer darüber aufgeklärt, dass die Sendung einen Sponsorpartner hat. Um genau zu sein, verdanken wir das sportliche Highlight einer Telefonnummer, die nun von einer Dolly-Buster-artigen Stimme melodisch vorgetragen wird: »Nullhundertneunzig und sechsmal die Sechs — die heiße Nummer mit den scharfen Girls. Komm, ruf an!”

 
Daniel Bielenstein (Bonn, 31 juli 1967)

 

Volgens de Franse Wikipedia is de Algerijnse, Franstalige schrijver Ahmed Zitouni geboren op 31 juli 1949 in Saïda, Algerije. Zie ook alle tags voor Ahmed Zitouni op dit blog en ook mijn blog van 31 juli 2010.

Uit: Amours sévices & Morgue

“Insiste.
M’appelle à la tâche.
Rien à prouver. Aucune vérité à exhumer. Comprendre. Seulement comprendre. Se leurrer à la commande. Qu’importe ! Je ne le ménagerai plus. Le traquerai à la trace. Le rédigerai à l’émotion. Le raturerai de toute géographie connue. En ferai un cocu de l’histoire, celle des analphabètes, et l’autre aussi. Me vengerai de lui. L’empêcherai de me repasser par la tête. Expierai en lui. Le réincarnerai au hasard d’une ressemblance, d’une fraternité avouée, reconnue. Le comprendre. Tutoyer sa morgue figée en lucidité définitive. M’y habituer. L’apprivoiser. Et à chaque incursion, dans ce que j’aurai échafaudé avoir été lui, ressortir une fois de plus épuisé, vidé, plus mort que jamais, ivre de douleur nue, assoiffé de vie.
C’est fou, le nombre de pistolets sommeillant dans des plumiers d’enfance ! Et qui, à la plus lointaine évocation, ne demandent qu’à partir. S’habiller de la grenaille des mots. S’éparpiller en vertige. Malik avait sûrement des yeux noirs. Des yeux de dégourdi, veloutés et brillants, toujours en mouvement. Des cheveux bouclés. Des mains de pianiste ou de voleur, faites pour récupérer et tuer.
J’avoue m’être souvent laissé tenter. Me fondant dans des images de passage. Transitant dans l’assassin du jour, quelque chose de lui en retour. Troquant une de mes folies de rien pour l’ombre de ses aumônes de lucidité. Me brûlant à un tournant de mémoire. Lui ouvrant des réhabilitations posthumes. Lui traçant une fin de course plus raisonnable, quelque scénario de sortie plus acceptable, une fin de partie plus ordinaire, plus humble et moins animale dans son déroulement. Quelque chose comme une scène de ménage, avec les éclats de voix d’une rupture consommée. une porte qui claque. Un sanglot. Le silence.“

 
Ahmed Zitouni (Saïda, 31 juli 1949)
Saïda, Algerije, raadhuis.

 

De Indische (Hindi en Urdu) schrijver Munshi Premchand werd geboren in Lamhi op 31 juli 1880. Zie ook alle tags voor ook Munshi Premchand op dit blog en ook mijn blog van 31 juli 2010

Uit: Catastrophe

“In Banaras District there is a village called Bira in which an old, childless widow used to live. She was a Gond woman named Bhungi and she didn’t own either a scrap of land or a house to live in. Her only source of livelihood was a parching oven. The village folk customarily have one meal a day of parched grains, so there was always a crowd around Bhungi’s oven.
Whatever grain she was paid for parching she would grind or fry and eat it.
She slept in a corner of the same little shack that sheltered the oven. As soon as it was light she’d get up and go out to gather dry leaves from all around to make her fire. She would stack the leaves right next to the oven, and after twelve, light the fire. But on the days when she had to parch grain for Pandit Udaybhan Pandey, the owner of the village, she went to bed hungry. She was obliged to work without pay for Pandit Udaybhan Pandey She also had to fetch water for his house. And, for this reason, from time to time the oven was not lit. She lived in the Pandit’s village, the refore he had full authority to make her do any sort of odd job. In his opinion if she received food for working from him, how could it be considered as work done without pay?
He was doing her a favour, in fact, by letting her live in the village at all.
It was spring, a day on which the fresh grain was fried and eaten and given as a gift. No fire was lit in the houses Bhungi’s oven was being put to good use today. There was a crowd worthy of a village fair around her. She had scarcely opportunity to draw a breath. Because of the customer’s impatience, squabbles kept breaking out. Then two servants arrived, each carrying a heaped basket of grain from Pandit Udaybhan with the order to parch it right away. When Bhungi saw the two baskets she was alarmed. It was already after twelve and even by sunset, she would not havetime to parch so much grain. Now she would have to stay at the oven parching until after dark for no payment. In despair she took the two baskets. One of the flunkeys said menacingly, ‘Don’t waste any time or you’ll be sorry.’

 
Munshi Premchand (31 juli 1880 –8 oktober 1936)
Monument in Lamhi

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e juli ook mijn blog van 31 juli 2016 deel 1 en eveneens deel 2.