De Amerikaanse dichter, songwriter en frontman van Silver Jews David Berman werd geboren op 4 januari 1967 in Williamsburg, Virginia. Zie ook alle tags voor David Berman op dit blog.
The Spine of the Snowman
On the moon, an old caretaker in faded clothes is holed up in his
pressurized cabin. The fireplace is crackling, casting sparks onto the
instrument panel. His eyes are flickering over the earth,
looking for Illinois,
looking for his hometown, Gnarled Heritage,
until his sight is caught in its chimneys and frosted aerials.
He thinks back on the jeweller’s son who skated the pond
behind his house, and the local supermarket with aisles
that curved off like country roads.
Yesterday the robot had been asking him about snowmen.
He asked if they had minds.
No, the caretaker said, but he’d seen one
that had a raccoon burrowed up inside the head.
“Most had a carrot nose, some coal, buttons, and twigs for arms,
but others were more complex.
Once they started to melt, things would rise up
from inside the body. Maybe a gourd, which was an organ,
or a long knobbed stick, which was the spine of the snowman.”
The robot shifted uncomfortably in his chair.
Classic Water
I remember Kitty saying we shared a deep longing for
the consolation prize, laughing as we rinsed the stagecoach.
I remember the night we camped out
and I heard her whisper
“think of me as a place” from her sleeping bag
with the centaur print.
I remember being in her father’s basement workshop
when we picked up an unknown man sobbing
over the shortwave radio
and the night we got so high we convinced ourselves
that the road was a hologram projected by the headlight beams.
I remember how she would always get everyone to vote
on what we should do next and the time she said
“all water is classic water” and shyly turned her face away.
At volleyball games her parents sat in the bleachers
like ambassadors from Indiana in all their midwestern schmaltz.
She was destroyed when they were busted for operating
a private judicial system within U.S. borders.
Sometimes I’m awakened in the middle of the night
by the clatter of a room service cart and I think back on Kitty.
Those summer evenings by the government lake,
talking about the paradox of multiple Santas
or how it felt to have your heart broken.
I still get a hollow feeling on Labor Day when the summer ends
and I remember how I would always refer to her boyfriends
as what’s-his-face, which was wrong of me and I’d like
to apologize to those guys right now, wherever they are:
No one deserves to be called what’s-his-face.
De Duitse dichter en schrijver Andreas Altmann werd geboren in Hainichen (Sachsen) op 4 januari 1963. Zie ook alle tags voor Andreas Altmann op dit blog. Zie ook mijn blog van 8 juni 2009
grens bos
je kijkt door je ogen naar de grens. verspreide
nederzetting, de rottende huid van de huizen.
jij in die kamers als kind. daarachter paden
die zich rond het uitzicht rijgen. maag
klachten door het kleiner worden. de bossen
met de schoten op jou gericht.
je vader moe van het zwijgen. je moeder
moe van het zwijgen. geen woord
dat terugleidt. ze komen niet naar huis
tot aan hun dood, die zich een moment
over de tijd uitstrekt. de grens begint
in de ogen daarvoor. soldaten, papieren, ik
ben te voet met de ogen van mijn vader,
die mijn hand steviger vasthoudt, en de parels
op mijn moeders wimpers, die ik bewaar in lege
sigarendoosjes en die beslaan
elke keer als ik ze openmaak onder het bed. in het bos
zijn wapens begraven, heeft iemand me verteld
die geen naam heeft, sindsdien zijn de bomen
de lucht in geschoten die hier verdwenen is.
ik let alleen op het pad, om mijn weg naar buiten
te vinden voordat de avond aanbreekt.
maar als ik alleen in mijn kamer ben, slaap ik
met het licht aan, dat zich verspreidt.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 4e januari ook mijn blog van 4 januari 2019 en ook mijn blog van 4 januari 2017 en mijn blog van 4 januari 2015 deel 1 en eveneens deel 2 en deel 3.