Hans van Willigenburg, Kenneth Rexroth

De Nederlandse dichter, schrijver en journalist Hans van Willigenburg werd geboren in Utrecht op 20 december 1963. Zie ook alle tags voor Hans van Willigenburg op dit blog.

 

Dissident

Wat ik tot dusver heb gedaan met mijn leven is weinig,
ik heb het niet op straat gegooid,
niet geslagen,
niet geaaid,
niet één keer nauwkeurig bekeken.

Ik houd mijn handen thuis en sluit bij voorkeur mijn ogen.

Wat ik tot dusver heb gedaan met mijn leven is weinig,
nee schudden,

zuchten,
steunen,
uitblazen van niets,
daar ben ik grotendeels mee bezig geweest.

Ik behoor bij uitstek tot de mensensoort
die men oproept te ontwaken,
ter verbetering van het één of ander.

Met het leven weinig doen
is iets waarvan ik merk dat anderen dan ik
zich er ongemakkelijk bij voelen.

Aangezien ik niet van plan ben me ongemakkelijk te gaan voelen
ga ik gewoon door
met het leven weinig te doen.

Ik zeg: laat het maar een opdracht voor die anderen zijn
hun gevoelens van ongemak te leren beheersen
terwijl ik mijn leven alweer niet oppak
hangend in een stoel volle dagen
naar iets staar
waarvan ik niets verlang

het minste een droom of idee waaraan ik zou kunnen werken.

 

Mijn allernieuwste kick

Je kunt ook niet beslissen, niet bepalen
wat belangrijk is en wat niet.

Je kunt ook niet om je heen kijken en weten
dat alles wat je niet ziet jou raakt.

Je kunt ook niet de deur uitgaan, de radio
aanzetten en genieten van vele vaagheden.

Je kunt ook niet vrijen en je handen om de hoek
van het bureau krullen met affectie.

Je kunt ook niet papieren opruimen, blijven zitten
en de rotte geur van losgelaten plannen een kans geven.

 

Hans van Willigenburg (Utrecht, 20 december 1963)

 

De Amerikaanse dichter Kenneth Rexroth werd geboren in South Bend (Indiana) op 22 december 1905. Zie ook alle tags voor Kenneth Rexroth op dit blog.

 

Vallende bladeren en vroege sneeuw

In de jaren die komen zullen ze zeggen:
“Ze vielen als de bladeren

In de herfst van negentienhonderdnegenendertig.”
November is in het bos aangebroken,
In de weilanden waar we de cyclamen hebben geplukt.
Het jaar vervaagt met de witte vorst
Op de bruine zegge in de nevelige weiden,
Waar de hertensporen ’s morgens zwart waren.
IJs vormt zich in de schaduwen;
Slordige esdoorns hangen over het water;
Diep gouden zonlicht glinstert op de geslonken stroom.
Slaperige forellen bewegen door pilaren van bruin en goud.
De gele esdoornbladeren wervelen erboven,
De glinsterende bladeren van de populier,
De olijfachtige, fluweelzachte elzenbladeren,
De scharlaken kornoeljebladeren,
Het meest schrijnend van allemaal.

In de middag drijven dunne wolkjes
Boven de bergen;
De onweerswolken volgen hen;

Fijne regen valt zonder wind.
Het bos is gevuld met natte resonerende stilte.
Wanneer de regen de wolken tegenhoudt
Vastplakt aan de kliffen en de watervallen.
’s Avonds draait de wind;
Sneeuw valt tijdens zonsondergang.
We staan in de besneeuwde schemering
En kijken hoe de maan opkomt in een wolkbreuk.
Tussen de zwarte dennen liggen smalle stroken maanlicht,
Glinsterend van glijdende sneeuw.
Een uil huilt in de zevende duisternis.
De maan glanst als een gletsjer.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Kenneth Rexroth (22 december 1905 – 6 juni 1982)
Zelfportret, z.j.

 

Zie voor de schrijvers van de 20e december ook mijn blog van 20 december 2018 en ook mijn blog van 20 december 2015 deel 2 en eveneens deel 3.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *