Ingvar Ambjørnsen, A.C. Cirino, Hector Malot, Hanna Krall, Sigrid Undset, Honoré de Balzac

De Noorse schrijver, muzikant en theatermaker Ingvar Ambjørnsen werd geboren in Tønsberg op 20 mei 1956. Zie  ook mijn blog van 20 mei 2009.

 

Uit: Die Puppe an der Decke (Vertaald door Gabriele Haefs)

 

Rebekka sagte: “Ich komme nicht so bald wieder. Vorher fahre ich zum Haus. Vielleicht verkaufe ich es. Vielleicht bleibe ich dort. Ich weiß nicht. Ganz bestimmt komme ich vor Weihnachten nicht wieder nach Oslo.” Keine Reaktion, das war immer so. Rebekka war dabei, die Stimme ihrer Schwester zu vergessen. Bei den Tannen machten sie kehrt und gingen zurück zu den klobigen Gebäuden, die jetzt mehr und mehr zu Stinas Zuhause wurden. Das tat weh, aber so war es nun einmal. Die grün gestrichenen, viel zu hellen Gänge. Der verräucherte Aufenthaltsraum. Das Bett unter dem Fenster. Der Stuhl. Das Waschbecken. Die Jahreszeiten, die kamen und gingen, in einem ewigen Schwarzweiß. Das war so ungefähr das Letzte, was Stina gesagt hatte, ehe sie alle Türen hinter sich geschlossen hatte. Dass sie ihren Farbsinn verloren habe. Sie brachte Stina zur Tür. Auf dem Weg zum Parkplatz kotzte sie ein wenig. Nur ein wenig. Einen grauen Fleck auf den feuchten Asphalt.

Es war das alte Spiel. Der gelbe Streifen. Sie wollte den gelben Streifen überqueren, wollte auf die linke Fahrspur wechseln; manchmal sehnte sie sich nach der endgültigen Frontalkollision. Ab und zu, nicht oft, aber ab und zu wuchs dieser Impuls zu einem gebieterischen Ungeheuer, das sie an den Straßenrand befahl, das sie zum Anhalten zwang. Einmal war sie die Erste an einem Unfallort gewesen. Januar, spiegelglatte, schmale Straßen in Westnorwegen. Sie hatte den Wagen erst gesehen, als sie schon fast vorüber war. Es war Nacht, klares Wetter, aber Nacht. Sie erinnerte sich daran, wie sie hyperventilierend sitzen geblieben war, ehe sie aus dem Auto steigen konnte, wie sie mit Gott gesprochen.“

 

 

Ingvar Ambjørnsen  (Tønsberg, 20 mei 1956)

 

De Surinaamse schrijver A.C. Cirino werd geboren in Goede Hoop, een dorp aan de Coppenamerivier in het district Saramacca, op 20 mei 1929. Zie voor ook mijn blog van 20 mei 2007 en ook mijn blog van 20 mei 2009 en ook mijn blog van 20 mei 2010

 

Uit: Het meisje en de vogels

 

„Iedereen in het dorp wist het dat het meisje Matuwi zoveel van de vogels hield, dat zij met haar gevederde vrienden hele gesprekken kon houden. Zij zelf was heel gelukkig met deze vriendschappen.
Matuwi was eenvoudig en vriendelijk tegen iedereen. Elke morgen en elke avond kreeg zij bezoek van vele vogeltjes. Zwaluwen, grietjebie’s, tjontjons, de rediborsu, kanaries, noem maar op; allen kwamen met een lekkernij in hun snaveltje naar het meisje. Matuwi op haar beurt had allerlei kruimeltjes klaar voor haar ‘vriendjes’. Zo ging het dag in dag uit. En ze babbelde vriendelijk tegen haar vliegende ‘vriendjes’.
Op een dag werd Matuwi ernstig ziek. De ouders van Matuwi waren radeloos geworden om de ziekte van hun dochter. Van alles hadden ze reeds geprobeerd om haar beter te doen worden. Maar niets had geholpen. Matuwi werd met de dag zwakker.“



A.C. Cirino (20 mei 1929 –  6 mei 2003) 

Uitzicht op de Coppenamerivier, Suriname (Geen portret beschikbaar)

 


De Poolse schrijfster en journaliste
Hanna Krall werd geboren op 20 mei 1937 in Warschau. Zie ook mijn blog van 20 mei 2009 en
ook mijn blog van 20 mei 2010

 

Uit: Dem Herrgott zuvorkommen (Vertaald door Hubert Schuhmann)

 

„An jener anderen Arbeit über die Unterernährung hatte er nicht teilnehmen können,im Ghetto-Spital war er ja nur Bote gewesen,in dieser aber hat er nun alles beschrieben, was er von herzkranken Menschen wußte. Teodozja Goliborska erzählte mir, sie hätten im Spital schon etwas von seinen sonstigen Aktivitäten, nach denen ihn niemand fragen durfte, geahnt und ihm deshalb nicht viel abverlangt. Er brauchte nur täglich die Blutproben der Typhuskranken zur Seuchenstelle zu bringen, danach konnte er seinen Posten am Tor zum Umschlagplatz beziehen. Sechs Wochen stand er dort jeden Tag. Bis die vierhunderttausend Menschen auf ihrem Weg zu de nWaggons an ihm vorüber waren. In dem Film “Requiemfür 500000” sieht man sie. So-gar die Brotlaibe in ihren Händen. Der deutsche Kameaman lJ.stand in einer Waggontür und filmte den Zug, strauchelnde alte Frauen, Mütter, die ihre Kinder an der Hand hielten. Mit diesem Brot laufen sie auf uns zu, auf uns und die schwedischen Journalisten, die Material über das Ghetto sammeln, auf Inger, die schwedische Journalistin, die mit erstaunten blauen Augen auf die Leinwandstarrt und zu begreifen sucht, warum so viele Menschen in die Viehwagen laufen-und da fallen Schüsse. Was für eine Erleichterung, als die Schüsse fielen, als Erdfontänen aufstoben, die laufenden Menschen und ihr Brot verhüllten, als der Sprecher den Ausbruch des Aufstands verkündete, was man Inger schon ganz sachlich erklären konnte (rising’s broken out, April forty-three) … Ich erzähle ihm das und sage, es sei tatsächlich ein guter Einfall gewesen, das mit diesen Schüssen-gut, daß die Einschläge die Menschen verdeckt hätten.“

 

 

Hanna Krall (Warschau, 20 mei 1937)

 

 

De Franse schrijver Hector-Henri Malot werd geboren in La Bouille bij Rouen op 20 mei 1830. Zie ook mijn blog van 20 mei 2006 en ook mijn blog van 20 mei 2009en ook mijn blog van 20 mei 2010

 

Uit: Sans famille

 

Le paysan répondit que, puisque nous nous y connaissions si bien, il nous donnerait sa vache pour deux cent cinquante francs, afin qu’elle fût en bonnes mains.

Là-dessus la peur nous prit, nous imaginant tous deux que c’était une mauvaise vache.

“Allons en voir d’autres,” dis-je.

Sur ce mot le paysan, faisant un effort, diminua de nouveau de dix francs.

Enfin, de diminution en diminution, il arriva à deux cent dix francs, mais il y resta.

D’un coup de coude le vétérinaire nous avait fait comprendre que tout ce qu’il disait n’était pas sérieux et que la vache, loin d’être mauvaise, était excellente ; mais deux cent dix francs, c’était une grosse somme pour nous.

Pendant ce temps Mattia, tournant derrière la vache, lui avait arraché un long poil à la queue, et la vache lui avait détaché un coup de pied.

Cela me décida.

“Va pour deux cent dix francs, dis-je, croyant tout fini.”

Et j’étendis la main pour prendre la longe ; mais le paysan ne me céda pas.

“Et les épingles de la bourgeoise ?” dit-il.

Une nouvelle discussion s’engagea, et finalement nous tombâmes d’accord sur vingt sous d’épingles. Il nous restait donc trois francs.

De nouveau j’avançai la main ; le paysan me la prit et me la serra fortement en ami.

Justement parce que j’étais un ami, je n’oublierais pas le vin de la fille.

Le vin de la fille nous coûta dix sous.

Pour la troisième fois je voulus prendre la longe ; mais mon ami le paysan m’arrêta :

“Vous avez rapporté un licou ? me dit-il ; je vends la vache, je ne vends pas son licou.”

Cependant, comme nous étions amis, il voulait bien me céder ce licou pour trente sous, ce n’était pas cher.“

 


Hector Malot (20 mei 1830- 17 juli 1907)

Buste van Hector Malot uit 1866 in La Bouille

 

 

 

De Noorse schrijfster Sigrid Undset werd geboren in Kalundborg, Denemarken, op 20 mei 1882. Zie ook mijn blog van 20 mei 2009 en ook mijn blog van 20 mei 2010

 

Uit: Kristin Lavrensdatter

 

“In a way we do not want to find Truth — we prefer to seek and keep our illusions. But I had ventured near the abode of truth in my researches about God’s friends……So I had to submit. And on the first of November 1924, I was received into the Catholic Church. Since then I have seen how a hunger and thirst of authority have made large nations accept any ghoulish caricature of authority. But I have learned why there can never be any valid authority of men over men. The only Authority to which mankind can submit without debauching itself is His, whom St Paul calls Auctor Vitae — The Creator’s toward Creation.”

 

Uit:The Master

 

“And since God had suffered, because of the suffering her own fault would bring her; she too would desire to be punished and made to suffer every time she thought of it. She saw that this was a different suffering from any she had suffered hitherto: that had been like falling from rock to rock down a precipice, to end in a bottomless morass — this was like climbing upward, with a helping hand to hold, slowly and painfully: but even in the pain there was happiness, for it lead to something. She understood now what the priests meant when they said there was healing in penance.”

 

 

 

Sigrid Undset (20 mei 1882 – 10 juni 1949)

 

 

 

De Franse schrijver Honoré de Balzac werd geboren in Tours op 20 mei 1799. Zie ook mijn blog van 20 mei 2010 en verder alle tags voor Honoré de Balzacop dit blog.

 

Uit: Eugénie Grandet

 

„- Je n’ai plus mon or.

– Tu n’as plus ton or! s’écria Grandet en se dressant sur ses jarrets comme un cheval qui entend tirer le canon à dix pas de lui.

– Non, je ne l’ai plus.

– Tu te trompes, Eugénie.

– Non.

– Par la serpette de mon père !

Quand le tonnelier jurait ainsi, les planchers tremblaient.

– Ma fille, lui dit Grandet, vous allez me dire où est votre trésor.

– Mon père, si vous me faites des présents dont je ne sois pas entièrement maîtresse, reprenez-les, répondit froidement Eugénie en cherchant le napoléon sur la cheminée et le lui présentant.

Grandet saisit vivement le napoléon et le coula dans son gousset.

– Je crois bien que je ne te donnerai plus rien. Pas seulement ça! dit-il en faisant claquer l’ongle de son pouce sous sa maîtresse dent. Vous méprisez donc votre père, vous n’avez donc pas confiance en lui, vous ne savez donc pas ce que c’est qu’un père. S’il n’est pas tout pour vous, il n’est rien. Où est votre or?

– Mon père, je vous aime et vous respecte, malgré votre colère; mais je vous ferai fort humblement observer que j’ai vingt-deux ans. Vous m’avez assez souvent dit que je suis majeure, pour que je le sache. J’ai fait de mon argent ce qu’il m’a plu d’en faire, et soyez sûr qu’il est bien placé…“

 


Honoré de Balzac
(20 mei 1799 – 18 augustus 1850)

Daguerréotype uit 1842