De Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers werd geboren op 30 april 1940 in Batavia, de hoofdstad van het voormalige Nederlands-Indië (tegenwoordig Djakarta, Indonesië). Zie ook alle tags voor Jeroen Brouwers op dit blog.
Uit: Het hout
“Daar dendert de zon door de gebrandschilderde ramen met de Franciscustaferelen, waarvan de kleuren verbleken in het als brand inslaande licht. Zo heet als in de keukenfornuizen van Severinus en zijn juvenist die nog geen kloosternaam heeft. Als het zelfs in de kapel al zo moeilijk te harden is, waar dan te blijven in mijn kamertje onder het dak, waar ik in mijn broeiende gewaad als slaapzaalsurveillant de wacht zit te houden, om mij heen is het rumoeren van de jongens in hun chambrettes.
Het ruimtetje waar ik me ophoud is twee bij vier tussen triplex wanden, zonder plafond. Zolang op mijn tafeltje het gloeipeertje brandt dat uit de lampenkap is gezakt en eronder bungelt, werpt het een rechthoekige lichtvlek tegen het plafond van de slaapzaal boven mijn cel. Een lichtbolletje van weinig sterkte. Niets naast het daveren van de zon en toch lijkt de hitte, die ook ’s nachts niet uit mijn pij trekt, door dat bolletje te worden veroorzaakt. Ik staar in de matte gloed ervan en heb dorst, maar de thermosfles, door Severinus’ koksmaat gevuld met thee, is tot de laatste druppel leeg. In tegenstelling tot mezelf. Wat ik met kleine teugen aan koude bittere thee heb gedronken plenst met bolle droppels mijn lijf uit, nietswaardig lijf, ik druip van hoofd tot helemaal beneden. Kiel en broek heb ik van me af gestroopt, scapulier ook, koord ook, de pij natuurlijk niet. Ook voor mijn kamertje hangt maar een kort gordijn tot zowat een halve meter boven de vloer. Wie zijn bed uit komt, streng verboden tenzij stringente reden, kan mijn blote voeten in de franciscaanse sandalen zien, aan meer bloot kan ik mij hier als toezichthouder niet overgeven.
Zo zit ik naakt in de pij, overal gebeten door de stugheid ervan, alsof ik in een juten zak woon. Ik probeer niet te bewegen en de kemelharen tent op zo weinig mogelijk plaatsen met mijn vlees in aanraking te brengen, verachtelijk vlees, dat ik met het knopenkoord zou moeten geselen. Ik kijk wel uit.
Ik heb het lampje uitgeknipt. Met lichtkringen achter mijn ogen tuur ik door het raam, dat openstaat, hoewel ik het beter gesloten zou laten om de hitte buiten te houden.
De nacht is een zwarte massa explosieve broeierigheid.
Geen sterren te zien. Ook zuster maan is er niet. Beneden mij ligt de speelplaats met de kastanjebomen. Aan de overkant van de betegelde vlakte is het schoolgebouw, waar nog licht brandt in het meest rechtse raam van de tweede verdieping.”
Jeroen Brouwers (Batavia, 30 april 1940)
De Duitse schrijver en journalist Alexander Osang werd geboren op 30 april 1962 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Alexander Osang op dit blog.
Uit: Winterschwimmer:
„Als Anka Bendig die Champagnerflasche aus dem Kühlschrank der Schlossküche zog, empfand sie zum ersten Mal in diesem jubiläumssatten Jahr ein wenig von der Dankbarkeit, die von ihr als Deutscher erwartet wurde. Sie hatte keinen Menschen vor Augen, dem sie die Hand hätte schütteln wollen. Es gab da keinen Politiker oder Volkshelden oder Bürgerrechtler. Sie spürte eher eine diffuse Dankbarkeit der Geschichte gegenüber, die es gut mit ihr gemeint hatte.
Anka Bendig war 15 Jahre alt gewesen, als die Mauer fiel. Sie hatte damals mit ihren Eltern in einer Zweieinhalbzimmerwohnung in einem 30er-Jahre-Haus am S-Bahnhof Rummelsburg gewohnt. Aus ihrem Fenster hatte sie um diese Jahreszeit auf einen riesigen Kohlenberg geschaut, der bis zum Frühling langsam in dem vergitterten Heizhaus verschwand, das das Zentrum des Hofes bildete. Die Erinnerungen an diese Zeit waren rußigschwarz, sie wurden mit jedem Jahr dunkler und dunkler.
In ihrer Talkshowredaktion erzählte sie immer, sie sei auf einem Kohlenhof aufgewachsen. Das machte die Entwicklung, die sie genommen hatte, klarer, dachte sie. Steiler. Daran war nichts Schlechtes, auch wenn ihre Mutter das sicher anders gesehen hätte.
Ihr Kinderzimmer war nicht viel größer gewesen als der Kühlschrank, aus dem sie die Champagnerflasche zog, dachte Anka Bendig. Hinterm Fenster lag kein Kohlenhaufen, sondern ein verschneiter Schlosspark.“
Alexander Osang (Berlijn, 30 april 1962)
De Duitse dichteres en schrijfster Ulla Hahn werd geboren op 30 april 1946 in Brachthausen. Zie ook alle tags voor Ulla Hahn op dit blog.
Wirbelsäule
Ich kenne deine
Runzeln rund um die Augen
von meinen Lippen
und deine Lippen haben
meine aufgespannt
und verbogen
zur Lust auf Lust.
Deine Falten
rechts und links
vom Mund
kennt der Zeigefi nger
meiner rechten Hand
deine rechte Hand
verbirgt nichts
was deine Linke tut
meinen beiden Händen.
Ein Stückchen Halshaut
haben sich meine
Augen, Hände und Lippen erschlichen
bis zum obersten Knopf
deines Hemdes.
Aber Phantasie und Erkenntnis-
Theorie
knöpfen dich langsam sorgfältig auf
bis auf die Knochen.
Tote Liebe
Tote Liebe Mauer
blümchen zweigeteilt
niemals vergessen vergessen
die Liebe auf dem Lande
im Lenz sind alle Katzen
grau in der Nacht wenn
die Liebe erwacht unterm
Laken gezogen bis
über die Stirn.
Ulla Hahn (Brachthausen, 30 april 1946)
De Duitse schrijfster Louise Rinser werd op 30 april 1911 in Pitzling geboren. Zie ook alle tags voor Louise Rinser op dit blog
Uit: Mitte des Lebens
„Schwestern wissen voneinander entweder alles oder gar nichts.
Ich wußte von meiner Schwester Nina bis vor kurzem nichts. Sie ist zwölf Jahre jünger als ich, und sie war, als ich heiratete, ein unfreundliches, mageres Geschöpf von zehn Jahren, mit struppigen Zöpfen und unzähligen Schrammen an Armen und Beinen, das, stumm und blaß vor Zorn, auf meinen
Brautschleier spuckte, als die Eltern es zwingen wollten, ihn bei meiner Hochzeit auf Pagenart zu tragen. Später wurde Nina ansehnlicher, doch nie hübsch und nie liebenswürdig.
Ich habe mich nie um sie gekümmert, nachdem sie mir mehrmals erklärt hatte, ich sollte sie gefälligst in Ruhe lassen.
Als ich mit meinem Mann ins Ausland ging, verlor ich sie ganz und gar aus den Augen. Trotzdem erkannte ich sie sofort, als ich sie im vergangenen Jahr höchst unvermutet an einem Ort traf, an dem ich sie nie gesucht hätte: in der Bar des Hotels Römerbad in Badenweiler.
Sie hatte sich erstaunlich verändert. Hübsch war sie noch immer nicht, aber sie war reizvoll geworden. Freilich hatte sie noch immer etwas Unzivilisiertes an sich; man konnte nicht recht sehen, woran es lag, denn sie war sehr gut und teuer angezogen, sie hatte eine moderne Frisur, von der ihr ein paar dunkle wenige Strähnen in die Stirn hingen, und ihre Lippen waren rot gemalt.
Sie sah gar nicht auffallend aus. Trotzdem schauten alle Männer nach ihr, auch mein eigener, der sie nicht mehr erkannte; ich verriet sie ihm nicht. Ich weiß nicht, warum ich nicht augenblicklich mit ihr sprach. Vielleicht, weil sie so ganz versunken und abweisend dasaß allein an einem Tischchen, eine Zeitung in der Hand. Einmal sprach ein Mann sie an, aber sie gab ihm nicht einmal Antwort. Wenn jemand zur Tür hereinkam, blickte sie kurz auf, dann starrte sie, von einem zum andern Mal finsterer, wieder in ihre Zeitung.“
Luise Rinser (30 april 1911 – 17 maart 2002)
Cover
De Ierse schrijver John Boyne werd geboren in Dublin op 30 april 1971. Zie ook alle tags voor John Boyne op dit blog.
Uit: The Thief of Time
„I don’t die. I just get older and older and older. To look at me today, you would most likely suggest that I am a man approaching fifty years of age. I stand at precisely six feet and one half inch in height – a perfectly reasonable stance for any man, you will agree. My weight fluctuates between 190 and 220 pounds – again, not unusual, although I am forced to admit that the number tends to swing from the lower to the higher range gradually as the year progresses, for I make it a standard exercise to go on a crash diet every January and do not allow myself to return to any form of gluttonous excess until after the month of August, when the chills set in and I find myself in need of a little gentle padding. I have been fortunate in that my hair – once thick and dark and blessed with a slight wave – has resisted the temptation to fall out altogether and instead has simply thinned slightly across the top and turned a rather attractive shade of grey. My skin is tanned and, while I will admit to a few small lines beneath my eyes, only the harshest of critics would suggest that I have wrinkles. Throughout the years, there have been those – both men and women – who have indicated that I am an attractive man, possessed of a crisp sexual allure. The suggestion, however, regarding my age – that I am perhaps not quite fifty years old – would flatter me immensely. For it is many years now since I have been able to say in all honesty that I have only seen half a century. This is simply the age, or at least the visual representation of an age, at which I have been stuck for a large proportion of my 256 years of life. I am an old man. I may seem young – relatively speaking – and not physically dissimilar to a large proportion of men born while Truman was in the White House, but I am far from any flush of normal youth. It has long been my belief that looks are the most deceptive of all human traits and I am pleased to stand as proof positive of my own theory.”
John Boyne (Dublin, 30 april 1971)
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Annie Dillard werd geboren op 30 april 1945 in Pittsburgh. Zie ook alle tags voor Annie Dillard op dit blog.
Dash It
—Mikhail Prishvin. Nature’s Diary, 1925. translated
by L. Navrozov
How wonderfully it was all arranged that each
Of us had not too long to live. This is one
Of the main snags—the shortness of the day.
The whole wood was whispering, “Dash it, dash it ..
What joy—to walk along that path! The snow
Was so fragrant in the sun! What a fish!
Whenever I think of death, the same stupid
Question arises: “What’s to be done?’
As for myself, I can only speak of what
Made me marvel when I saw it for the first time.
I remember my own youth when I was in love.
I remember a puddle rippling, the insects aroused.
I remember our own springtime when my lady told me:
You have taken my best. And then I remember
How many evenings I have waited, how much
I have been through for this one evening on earth.
Mornings Like This
— David Grayson, The County man’s Year. 1936
Sunday. What still sunny days
We have now. And I alone in them.
So brief—our best!
So much is wrong, but not my hills.
I have been thinking of writing
A letter to the President of China.
Do it, do it, do it, do it.
I beseech you, I beseech you,
I beseech you, I beseech you.
Mornings like this: I look
About the earth and the heavens:
There is not enough to believe—
Mornings like this. How heady
The morning air! How sharp
And sweet and dear the morning air!
Authentic winter! The odor of campfires!
Beans eighteen inches long!
A billion chances—and I am here!
And here I lie in the quiet room
And read and read and read.
So easy—so easy—so easy.
Pools in old woods, full of leaves.
Give me time enough in this place
And I will surely make a beautiful thing.
Annie Dillard (Pittsburgh, 30 april 1945)
De Tsjechische schrijver Jaroslav Hašek werd geboren op 30 april 1883 in Praag. Zie ook alle tags voor Jaroslav Hašek op dit blog.
Uit: Die Abenteuer des braven Soldaten Schwejk
„Melde gehorsamst, Herr Oberst, ich bin ein Blödian.‹ – ›Einundzwanzig Tage strengen Arrest wegen Blödheit, zwei Fasttage wöchentlich, einen Monat Kasernarrest, achtundvierzig Stunden Spangen, gleich einsperrn, nichts zu fressen geben, krummschließen, damit er sieht, daß das Ärar keine Blödiane braucht. Wir wern dir schon die Zeitungen aus dem Kopf schlagen, du Fallott‹, schloß der Herr Oberst nach langem Herumlaufen. Während ich gebrummt hab, ham sich in der Kaserne Wunder ereignet. Unser Oberst hat den Soldaten überhaupt verboten zu lesen, und wenns auch nur die ›Pra¸ské Úřední Noviny‹ waren, in der Kantine ham sie nicht mal Wurst und Käsl in Zeitungen wickeln dürfen. Seit der Zeit ham die Soldaten angefangen zu lesen, und unser Regiment is das gebildetste geworn. Wir ham alle Zeitungen gelesen, und bei jeder Kompanie hat man Verse und Lieder auf den Herrn Oberst gemacht, und wenn was beim Regiment geschehn is, hat sich immer in der Mannschaft ein Wohltäter gefunden, ders in die Zeitung gegeben hat unter dem Titel ›Soldatenmißhandlungen‹. Und dran war noch nicht genug. Sie ham den Abgeordneten nach Wien geschrieben, daß sie sich ihrer annehmen solln, und die ham angefangen, eine Interpellation nach der andern einzubringen, daß unser Herr Oberst eine Bestie is und so was. Irgendein Minister hat zu uns eine Kommission geschickt, damit sie das untersuchen soll, und ein gewisser Franta Hentschl aus Hluboká hat dann zwei Jahre gefaßt, weil ers war, der sich nach Wien an die Abgeordneten gewendet hat wegen der Watschen, die er am Exerzierplatz vom Herrn Oberst erwischt hat.“
Jaroslav Hašek (30 april 1883 – 3 januari 1923)
Cover met een portret door Karl Paták
De Nederlandse dichter en schrijver Jacob Hiegentlich werd geboren in Roermond op 30 april 1907. Zie ook alle tags voor Jacob Hiegentlich op dit blog.
Uit: Op zoek naar wodka
“Wanneer ’s Zaterdagsmorgens de merels in ’t Vondelpark Annie wakker maakten, en ze zag dat de zon scheen, zong ze ’n vroolijk liedje bij de gedachte dat ze dien middag tenminste zou kunnen tennissen. Er waren zoo weinig mooie dagen in ’n seizoen. Tot twaalf uur zat ze dan op kantoor. De patroon trad binnen: ‘Het spijt me, juffrouw Marees, er is nog zooveel te doen….’ Of ze bleef overwerken? Ze wilde niet weigeren, meneer zelf werkte immers ook hard…. De merels floten en zij tikte facturen en langdradig-komische zakenbrieven, waarop meneer zeer trotsch was, en waarvan hij doorslagen liet maken voor zijn vrienden; hij was in zijn soort ’n litterair talent. Ze reed later met ’n tram naar ’t tennispark en staarde naar het eelt aan haar tikvingers. Ze speelde ’n half uurtje, (toch even ’n frissche neus gehaald), ging met haar vriendin wat eten. Als ’t slecht weer was, lag er toevallig geen overwerk, en dan zat ze thuis aan haar naaimachine, blij om haar vrijheid, triest om den regen. Ze maakte interessante japonnen voor haar vriendin of voor zich zelve. Soms nam ze ’n boek. Angstig lei ze ’t weer neer. Verlangens ontwaakten. Af en toe rees ’n revolte in haar. Als de chef die zeshonderd gulden kreeg, pingelde op de zestig gulden van den getrouwden loopknecht, als ’t heele personeel z’n telefoontjes moest betalen, terwijl meneer Van Dorp die schatten verdiende en den heelen dag particuliere gesprekjes voerde, gratis bellen mocht. Walgelijk was de schraapzucht van Meneer Van Dorp. Had hij griep dan moest de jongste bediende hem potlood en papier van kantoor komen brengen, bevreesd als hij was iets van zich zelf te gebruiken.
Toen de directeur, de hemelhooge, zich ’s ’n grapje veroorloofd had en door den hoorn haar sommeerde in galop op ’t privé-kantoor te komen, was ze door ’t driftige heen, ze kwam vooreerst niet. En toen ze toch kwam, zei ze ’t hem, al haar opgespaarde kleine leed krampte in haar keel. De deftige millionnair nam nerveus z’n bril af en zei: Juffrouw Marees, zoo ken ik u niet. Hij bakte vervolgens heel zoete broodjes en deelde haar mee, dat Juffrouw Marees, hoewel de firma dit jaar veel verloren had, toch ’n kleine gratifikatie kreeg. Annie was verteederd, bedankte ontroerd, en was boos op zich zelf dat ze zoo tegen die goeie man was tekeer gegaan. Later hoorde ze dat de firma toch 8% dividend had uitgekeerd. Het was dus maar ’n leelijk praatje van die verliezen. Nu merkte ze dat men haar misbruikt had, ze wilde veranderen. Zij was de groote kracht van kantoor, men zou haar missen, ze kende alle mogelijke talen, waar men zakenbrieven in schrijft.”
Jacob Hiegentlich (30 april1907 – 18 mei 1940)
De Nederlandse dichter, artiest en blogger Kno’Ledge Cesare werd als Jerry King Luther Afriyie geboren in Bechem, Ghana, op 30 April 1981. Zie ook alle tags voor Kno’Ledge Cesare op dit blog.
Mijn Nieuwe Land
Ik wil een land,
Een volk betrokken en tolerant
Verschillend en toch gelijkgezind
Allen voor één, en één voor allen
Ik wil een grondwet,
Die niet alleen mooi op papier staat
Maar mij ook beschermd
Tegen uitzetting en de staat
Ik wil een huis
Tussen de massa met gordijnen
Een kledingkast en een keuken
De grootte en omvang maakt me niet uit
Ik wil behandeld worden als mens
Ook wanneer ik mij begeef
Buiten mijn grens
Te allen tijde heb ik dat recht
Ik kan niet over mijn verleden praten
Ik verlang naar orde
Soms hoor ik mensen klagen
‘Door hen is alles duur geworden’
Ik kan de tranen niet uit mijn ogen wissen
Het onrecht is machtig
Opgejaagd, ik word klein
Vertrapt, Ik strijd heldhaftig
Gebroken en levensmoe
Eindeloos, ik val uiteen
De razernij is compleet
Op steenworp van mijn tent staat een pand vrij
Het staat al een tijdje leeg
Het heeft badruimtes en wc’s
Ik moest beloven dat ik er met mijn vingers van afblijf
Ik wil een huis dat niet wegwaait
Een keuken die niet iedereen binnenlaat
Een land dat niet wegkijkt
Wanneer ik mijn hand naar haar uitstrek
Ik heb Nederland niet gekozen
Mijn nieuwe land heeft mij gekozen
‘Tolerant en beschaafd’
Ik wacht al een poosje
Kno’Ledge Cesare (Bechem, 30 April 1981)
Zie voor nog meer schrijvers van de 30e april ook mijn twee blogs van 30 april 2016.