De Amerikaanse dichter en schrijver Jimmy Santiago Baca werd geboren in Santa Fe, New Mexico, op 2 januari 1952. Zie ook alle tags voor Jimmy Santiago Baca op dit blog.
The Day Brushes It’s Curtains Aside
to a dark stage.
I lie there awake in my prison bunk,
in the eye-catching silence
of prison night.
I study the moon out my grilled window.
I figure this and that,
not out, just figure, figuring more,
the inner I go, through illimitable tunnels,
roaring great, myself back back back.
I lie still, listening to water drops
clink and pap pap pap
in the shower stall next to my cell.
In that airy place we call the heart,
I move like a magician
in the colorful stage lights of my moods,
my bright dreams, and blue light
circles a tear on my cheek, and lips with her name.
>From flowers in my hands
her face appears. In cards
she is the queen. These are tricks
and I am the magician.
Tomorrow morning I will crawl out of bed
knowing I cannot escape the chains
they’ve wrapped around me.
I will crawl out of bed tomorrow,
as though I had stepped out of a box
on stage. It was no illusion,
when the sword plunged into the box,
I smiled at the crowd,
as it went deeper and deeper into my heart.
Jimmy Santiago Baca (Santa Fe, 2 januari 1952)
De Nederlandse dichter Nyk de Vries werd geboren in Noordbergum op 2 januari 1971. Zie ook alle tags voor Nyk de Vries op dit blog.
Uit: Prospero
“In een roes vroeg ik nog dezelfde avond aan Wikje of ze morgen van shift wilde ruilen. Ze stemde in en de volgende ochtend stond ik vroeg op. Ik smeerde een groot aantal stukken Bimbo-brood die ik met een flesje frisdrank in een tas stopte. Toen verliet ik het kamp, eerst richting het dorpje via het smalle pad, vervolgens ergens halverwege verder de bergen in. Hoewel het nog vroeg was, stond de zon al weer brandend aan de hemel. In de schaduw viel de hitte gelukkig iets mee en in een regelmatig tempo klom ik omhoog. Ik luisterde naar mijn eigen ademhaling en langzaam verdween het vreemde onrustige gevoel in mijn maag dat me de hele nacht had beheerst.
Een muur van opgeworpen keien hield me tegen. Ik klauterde erover heen en vond tussen eikenbomen opnieuw een pad. Overal om me heen hoorde ik nu krekels. Zo nu en dan bleef ik staan en keek achterom, met mijn hand boven mijn ogen. In het dal zag ik een vervallen boerderij. Ergens in de verte hoorde ik het gebrom van een vrachtwagen. Ik liet het voor wat het was en sprong een eindje verderop over een droogstaande greppel – in het voorjaar waarschijnlijk een brede smeltwaterstroom. Nu was het een droge bedding. Ik ging zitten en haalde uit mijn tas de gesmeerde Bimbo-boterhammen. Hongerig begon ik te eten, kijkend naar de varens en het zonlicht dat met brede stralen door de bomen viel, tot er een luid geklingel klonk. Ik keek om en zag van boven een grote kudde koeien aankomen. Snel sprong ik tussen de bomen, net op tijd voor de beesten die vlak langs me naar beneden denderden.
Hoe hoger ik kwam, hoe meer ik mijn tempo opvoerde. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ik had geen idee hoe lang ik al onderweg was.”
Nyk de Vries (Noordbergum, 2 januari 1971)
Flyer
De Amerikaanse dichter, criticus en historicus David Shapiro werd geboren op 2 januari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor David Shapiro op dit blog.
Light Bulb
Our father
restless afraid of death
would say You will rest
when you’re dead
Perhaps not!
And: Practice or you’ll eat
in the garage
with the dog
Dead as the light
bulb is living still
A secret for the light bulb
is the nap
of broken music
There are some veins
in brown plaster
But the world emits
a little light
You wore cereal boxes
as a belt
I wore electric light
as another mistake
The search continued
for more veins and
a dented skull
This too had a pedestal
or place
or base or double
door or triple tomb.
David Shapiro (Newark, 2 januari 1947)
De Amerikaanse schrijver, essayist en literatuurwetenschapper André Aciman werd geboren op 2 januari 1951 in Alexandrië in Egypte. Zie ook alle tags voor André Aciman op dit blog.
Uit: Call Me by Your Name
“Did I want him to act? Or would I prefer a lifetime of longing provided we both kept this little Ping-Pong game going: not knowing, not-not-knowing, not-not-not-knowing? Just be quiet, say nothing, and if you can’t say “yes,” don’t say “no,” say “later.” Is this why people say “maybe” when they mean “yes,” but hope you’ll think it’s “no” when all they really mean is, Please, just ask me once more, and once more after that?”
(…)
“Over the years I’d lodged him in the permanent past, my pluperfect lover, put him on ice, stuffed him with memories and mothballs like a hunted ornament confabulating with the ghost of all my evenings. I’d dust him off from time to time and then put him back on the mantelpiece. He no longer belonged to earth or to life. All I was likely to discover at this point wasn’t just how distant were the paths we’d taken, it was the measure of loss that was going to strike me–a loss I didn’t mind thinking about in abstract terms but which would hurt when stared at in the face, the way nostalgia hurts long after we’ve stopped thinking of things we lost and may never have cared for.”
(…)
“Or are “being” and “having” thoroughly inaccurate verbs in the twisted skein of desire, where having someone’s body to touch and being that someone we’re longing to touch are one and the same, just opposite banks on a river that passes from us to them, back to us and over to them again in this perpetual circuit where the chambers of the heart, like the trapdoors of desire, and the wormholes of time, and the false-bottomed drawer we call identity share a beguiling logic according to which the shortest distance between real life and the life unlived, between who we are and what we want, is a twisted staircase designed with the impish cruelty of M. C. Escher.”
André Aciman (Alexandrië, 2 januari 1951)
De Nederlandse dichter, tekstschrijver en uitgever Look J. Boden werd geboren in Vlaardingen op 2 januari 1974. Zie ook alle tags voor Look J. Boden op dit blog.
Uit: De waan van de nacht
Ik zal je alles zeggen.
Ik zwijg mijn hele leven al
woorden van betekenis,
geheimen die ik liever niet ontrafel.
Wij drinken thee en onder ons gesprek
klinkt nog een gesprek
van oog tot oog
van hand tot hand,
vreemd vertrouwde uitdrukkingen.
Nee, ik wil je niet kwijt,
ik zal je alles zeggen.
Maar niet nu.
Look J. Boden (Vlaardingen, 2 januari 1974)
Vlaardingen, Oude Haven
De Noorse schrijver Hans Herbjørnsrud werd geboren op 2 januari 1938 in Heddal, Telemark. Zie ook alle tags voor Hans Herbjørnsrud op dit blog.
Uit: Die Brunnen (Vertaald door Ulrich Sonnenberg)
„Das Wasser schießt an mir, der ich laufe, vorbei und zieht mich mit, und schon bald gerate ich in einen paradiesischen Rausch und laufe Hand in Hand mit der fließenden Zeit.
6:17:47 wache ich auf und sehe auf die Uhr. Ich stehe auf der Böschung vor dem Biberdamm. Schwarzglänzend liegt der aufgestaute Fluss vor mir, er ist über die Ufer getreten. Der Biber hat einen Fluss gefangen. Der Strom rennt gegen den Damm an. Mittendrin ragt ein entrindeter Espenast aus dem Lehm. Knochigweiß leuchtet der Ast und zittert unter dem Druck, zittert. Ich beiße mir auf die Zungenspitze, breite die Arme aus und tänzele über den Damm. Mou, keiwai und gwei: Bei jedem Schritt flüstere ich ein Wort, und die Worte lassen das aufgehaltene Wasser unter meinen Füßen vibrieren.
Dann bin ich auf der anderen Seite und werde durch das Fichtengehölz gepeitscht, gelange auf die Treckerspur und lasse mich vom Schlussspurt aufsaugen, wobei die Beine wie bei einem Tausendfüßler unter mir wirbeln. Um 6:18:15 stehe ich wieder auf dem Hof, atme aus und schaue auf die Uhr.
Ich setze Kaffee auf, bevor ich mich umziehe und ein paar Scheiben Brot esse. Dann schmiere ich mir Pausenbrote und fülle die größte Thermoskanne. 6:36:58. Anna ist noch nicht aufgestanden, als ich mit Proviant und Kaffee für den ganzen Tag hinüber ins Backhaus gehe, die Gardinen im Arbeitszimmer zuziehe und den Computer einschalte. Um 6:39:44 beginne ich, an meiner Geschichte zu schreiben.
Es drängt, und damit die Zeit mir nicht davonläuft, fange ich an, die Joggingtour, die gerade hinter mir liegt, herunterzutippen. Es beginnt daher mit der Atemlosigkeit, denn nur acht Minuten, nachdem ich aufgestanden bin, bin ich über den Hofplatz getrabt und auf dem Traktorweg auf den Wald zugelaufen. Ich laufe und schreibe und laufe, und bei jedem Schritt hüpft ein Buchstabe auf den weißen Bildschirm, wie ein Fußabdruck im Neuschnee. Als ich im Morgengrauen lief, war das Gras zwischen den Reifenspuren grün. Jetzt, nur eine halbe Stunde später, laufe ich in einer anderen Jahreszeit über schneebedeckte Felder, und im Fichtengehölz bürsten die Bäume den eben auf mich herabgerieselten Schnee ab.
Die Böschung, ich bleibe an der Böschung stehen, schnappe nach Luft, beiße mir auf die Zungenspitze und schaue über den schwarzen Wasserspiegel zwischen den weißen Ufern. Der Damm glänzt eisig.”
Hans Herbjørnsrud (Heddal, 2 januari 1938)
De Nederlandse dichter, essayist, redenaar en literair-historicus Anton van Duinkerken werd op 2 januari 1903 geboren in Bergen op Zoom. Zie ook alle tags voor Anton van Duinkerken op dit blog.
Herkenningsteken
Een klerk herkent men aan zijn hand,
Een koning aan zijn beeldenaar,
Een vingerafdruk wijst, wat kant
Men zoeken moet naar stokebrand,
Bankrover, dief of moordenaar.
Doch wie de dichter kennen wil
Moet raden wat verborgen pijn
Hem zo geduldig en zo stil
Doet buigen voor de vreemde gril
Der woorden, die zijn dienaars zijn,
Geen rijmkracht en geen beeldenschat,
Geen onophoudlijk taalgevijl
Onthullen wat zijn hart bevat.
Men ken hem aan ’t onzegbre, dat
Hij wegveinst in zijn stijl.
Anton van Duinkerken (2 januari 1903 – 27 juli 1968)
Hier bij de ontvangst van de Constantijn Huygensprijs in 1960
De Amerikaanse toneelschrijver Christopher Durang werd geboren op 2 januari 1949 in Montclair, New Jersey. Zie ook alle tags voor Christopher Durang op dit blog.
Uit: Beyond Therapy
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=EF-KETuDcps&w=560&h=315]
Uit: BEYOND THERAPY ACT I
“” PRUDENCE. But this time I figured, why not?
BRUCE. Right. Me too. (Pause) I hope I’m not too macho for you.
PRUDENCE. No. So far you seem wonderful.
BRUCE. You have lovely breasts. That’s the first thing I notice in a woman.
PRUDENCE. Thank you.
BRUCE. You have beautiful contact lenses.
PRUDENCE. Thank you. I like the timbre of your voice. Soft but firm.
BRUCE. Thanks. I like your voice.
PRUDENCE. Thank you. I love the smell of Brut you’re wearing.
BRUCE. Thank you. My male lover Bob gave it to me.
PRUDENCE. What?
BRUCE. You remind me of him in a certain light.
PRUDENCE. What?
BRUCE. I swing both ways actually. Do you?
PRUDENCE. (Rattled, serious) I don’t know. I always insist on the lights being out.
(Pause)
BRUCE. I’m afraid I’ve upset you now.
PRUDENCE. No, it’s nothing really. It’s just that I hate gay people.
BRUCE. I’m not gay. I’m bisexual. There’s a dif-ference.
PRUDENCE. I don’t really know any bisexuals.
BRUCE. Children are all innately bisexual, you know. If you took a child to Plato’s Retreat, he’d be attract-ed to both sexes.”
Christopher Durang (Montclair, 2 januari 1949)
Zie voor nog meer schrijvers van de 2e januari ook mijn drie blogs van 2 januari 2011.