De Iraanse schrijver Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook mijn blog van 12 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2009 en ook mijn blog van 12 december 2010.
Uit: De Koning
„De sjah had een zware erfenis gekregen van zijn vader.
De situatie in het land was slecht, de schatkist was leeg, het leger verkeerde in een armzalige staat, de bevolking was grotendeels analfabeet en leefde in armoede en onzekerheid. En altijd dreigde er oorlog aan de grens met India, waar de Britten de macht in handen hadden.
Het waren allemaal kwesties die de sjah tijdens zijn koningschap zou moeten aanpakken, maar hij wist niet hoe en hij liet het liever aan zijn vizier over. Mirza Kabir had wel een plan, een groots plan waar hij de instemming van de sjah voor nodig had. Zolang de sjah met zijn eigen zaken bezig was, had de vizier zijn handen vrij om voorbereidingen te treffen die nodig waren om zijn ideeën wat betreft hervormingen en de ontwikkeling van het land te realiseren.
De eerste zorg van de koning was de huisvesting van zijn vrouwen. Zijn vader had meer dan 1.200 vrouwen in zijn harem gehad, maar sjah Naser had er slechts 230. Ze waren nu al ruim twee weken onderweg om van de Russische grensstad Tabriz naar Teheran te komen.
De sjah ontving Ghadje Bashi, de baas van zijn harem. De vader van deze man was een trouwe knecht van de overleden koning geweest en hij had zijn zoon, toen hij nog een kind was, laten castreren zodat deze later als eunuch in de harem zou kunnen werken. Toen de jongen volwassen was, stuurde de oude koning hem naar Tabriz om in de harem van de kroonprins dienst te doen. Zijn trouw bezorgde hem later de titel Ghadje, een hoge koninklijke onderscheiding voor een eunuch.
Ghadje Bashi kreeg rechtstreeks opdrachten van de sjah en na de sjah had hij het voor het zeggen in de harem. Alles wat de vrouwen nodig hadden, werd door hem verzorgd. Zonder zijn toestemming mocht geen enkele vrouw een stap buiten de harem zetten. Ghadje bewaakte de toegang. De sjah kon via een doorgang van de harem naar zijn slaapkamer gaan.
Ghadje was nu door de sjah ontboden om verslag uit te brengen over de nieuwe huisvesting. De sjah stond midden in de spiegelzaal toen zijn hofmeester, een zwijgzame man in een lange zwarte strakke jas, vroeg of hij Ghadje Bashi mocht binnenlaten. De sjah knikte.“
Kader Abdolah (Arak, 12 december 1954)
De Italiaanse schrijfster Susanna Tamaro werd geboren in Triëst op 12 december 1957. Zie ook mijn blog van 12 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2009 en ook mijn blog van 12 december 2010.
Uit: Rispondimi (Vertaald door John Cullen)
„In fact, it was just this past Christmas, the last holidays I spent at my aunt and uncle’s. The weather was cold, and fog blanketed the village. Life there was as boring as always, nobody ever called, nobody ever came to see me. My uncle fell asleep watching the dancers on television, my aunt crocheted huge bedspreads. The plastic tree blinked in the semidarkness like a broken traffic light.
Even at midday, fog lay over the house like a shroud. Every half hour I looked out the window to see if the sun had broken through. You could never see a thing. At night I dreamed I had long, long arms, so long that I could reach the sky. I reached up there and grabbed the clouds and pushed them aside, one after the other, as though they were curtains in a movie theater. I started to get angry. Does the sun really exist? I wondered. At last I found it, its bright ray struck me in the middle of my forehead. It struck me and no one else, because I had been the one looking for it, I I had flushed it out with my enormous arms, with the force of my will.
On New Year’s Eve I went into the woodshed and got drunk. At intervals, the sounds of passing cars reached me from the outside. Everyone was in motion, hurtling through the fog. Going where? Going to kill themselves, perhaps, out of pure sadness, even before they ate the big New Year’s Eve dinner. The wood smelled moldy. It looked wet and glossy, like the wood of a sunken galleon. Everything was whirling around me, and I thought, I’m in the belly of the whale. It’s swallowed me, and I’ll never be able to escape. I’m a prisoner in a castle dungeon, or maybe I’m already in the afterlife and this is my grave. The wood is rotting, and my bones have started rotting, too. If this is the grave, where’s the next world? Eventually a crack should open, the Light should come in somewhere. Or flames should blaze up.
Was I supposed to believe this? To fall back into the trap and keep on believing?“
Susanna Tamaro (Triëst, 12 december 1957)
De Britse schrijfster Sophie Kinsella (pseudoniem van Madeleine Wickham) werd geboren in Londen op 12 december 1969. Zie ook mijn blog van 12 december 2010.
Uit: Remember Me?
“How long have I been awake? Is it morning yet?
I feel so rough. What happened last night? God, my head hurts. Okay, I’m never drinking again, ever.
I feel so woozy I can’t even think, let alone . . .
***
Oww. How long have I been awake?
My head is splitting and kind of foggy. And my mouth is parched. This is the most monster hangover I’ve ever had. I’m never drinking again, ever.
Is that a voice?
No, I have to sleep . . .
***
How long have I been awake? Five minutes? Half an hour, maybe? It’s kind of hard to tell.
What day is it, anyway?
For a moment I just lie still. My head is pounding with a rhythmic pain, like some sort of massive concrete-breaker. I’m dry-throated and aching all over. My skin feels like sandpaper.
Where was I last night? What’s wrong with my brain? It’s like a fog has descended over everything. I’m never drinking again. I must have alcohol poisoning or something. I’m trying to remember last night as hard as I can-but all that’s coming into my head is stupid stuff. Old memories and images from the past, flashing by in random order, like some kind of iPod shuffle in my brain.
Sunflowers waving against a blue sky . . .
Amy as a newborn baby, looking like a little pinksausage in a blanket . . .
A plate of salty french fries on a wooden pub table; hot sunshine on my neck; my dad sitting opposite in a Panama hat, blowing out cigar smoke and telling me, “Eat up, sweetheart” . . .
The sack race at school. Oh God, not this memory again. I try to block it out, but too late, it’s rushing in. . . . I’m seven years old, it’s sports day, and I’m winning by miles, but it feels so uncomfortable to be out front that I stop and wait for all my friends. They catch up-then somehow in the melee I trip and wind up coming in last. I can still feel the humiliation, hear the laughter, feel the dust in my throat, the taste of bananas . . .”
Sophie Kinsella (Londen, 12 december 1969)
De Griekse schrijver Vassilis Alexakis werd geboren op 12 december 1943 in Athene. In 1961 trok hij naar Frankrijk om journalistiek te studeren in Lille. Zie ook mijn blog van 12 december 2010.
Uit:Foreign Words (Vertaald door Alyson Waters)
“The first word of Sango I learned was baba, “papa.” It’s easy to remember, of course. “My father” is translated as baba ti mbi. The possessive adjective “my” apparently doesn’t exist in Sango, for baba ti mbi literally means “the father of me.” Kodoro means both “village” and “country.” If I had to say something about my identity, I would say, “Kodoro ti mbi is Greece.”
Is there a word in Sango for Greece? But I don’t want to talk about me (I repeat, mbi). I think I have exhausted the subject of my comings and goings between Athens and Paris. I realize in fact that it has become oppressively commonplace: several flights a day link the two capitals, and they’re almost always full. And I don’t feel like inventing a story. I suppose I should, for my published novels are so few and far between. I must admit, translating my own works from Greek into French or French into Greek takes so much time. My bibliography would surely be more extensive if I had not written each of my books twice.
These last few months I’ve had no ideas for a novel. Was I discouraged by
The Tin Soldier’s lukewarm, not to say cold (de, in Sango) reception last year? The adventures of Martine, the book’s heroine (a little girl in love with a toy soldier) had been so moving to me, and I thought the public would be moved as well. Alas, this was not the case.
“Your book came out either too early or too late,” my publisher said as he gazed absent-mindedly out the window. “The French don’t feel like crying this year.”
The Tin Soldier will be published in Greek at the end of the year, with the same title (O Molyvénios stratiotis). I made several changes to the novel as I translated it. I got rid of quite a few sentences and abridged Martine’s interior monologue in the basement of the Galeries Lafayette.“
Vassilis Alexakis (Athene, 12 december 1943)
De Iraanse dichter, schrijver en journalist Ahmad Shamlou werd geboren op 12 december 1925 in Teheran. Zie ook mijn blog van 12 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2009 en ook mijn blog van 12 december 2010.
Die Wüste
Die Wüste ist über und über mit Nebel bedeckt.
Verborgen des Dorfes Licht.
Eine warme Woge durchzieht der Wüste Blut.
Müde die Wüste
mit stummen Lippen
gebrochnem Atem
im Fieberwahn des Nebels rinnt ihr Schweiß
aus jeder Öffnung.
„Die Wüste ist über und über mit Nebel bedeckt.“ sagt sich der Wanderer.
Still die Hunde im Dorf.
In die Kutte des Nebels gehüllt erreiche ich das Haus. Golku ist ahnungslos.
Erblickt mich plötzlich in der Tür. Mit einer Träne im Auge,
einem Lächeln um die Lippen wird sie sagen:
Die Wüste ist über und über mit Nebel bedeckt … Im Stillen dachte ich: Wenn der Nebel nur
bis ins Frühlicht reichte, könnten die Tapferen
zurückkehren, ihre Liebsten zu sehen.“
Die Wüste ist
über und über
mit Nebel bedeckt.
Verborgen des Dorfes Licht, eine warme Woge durchzieht der Wüste Blut.
Müde die Wüste mit stummen Lippen gebrochnem Atem im Fieberwahn des Nebels rinnt
ihr Schweiß langsam aus jeder Öffnung …
Ahmad Shamlou (12 december 1925 – 24 juli 2000)
Zie voor nog meer schrijvers van de 12e december ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.