De Italiaanse dichter, toneelschrijver Ludovico Ariosto werd geboren in Reggio Emilia op 8 september 1474. De ‘Orlando Furioso’ is na de ‘Divina Commedia’ van Dante en de ‘Canzoniere’ van Petrarca het meest invloedrijke boek van de klassieke Italiaanse literatuur. De eerste versie ervan verscheen in 1516, de derde, herziene en uitgebreide versie in 1532. In de eeuw daarop was het boek een bestseller en werd het vele malen herdrukt. Schrijvers als Shakespeare, Cervantes, Byron, Poesjkin en Calvino hebben zich door Ariosto laten inspireren. Casanova had altijd een zakuitgaafje van het boek bij zich, zelfs in de Venetiaanse gevangenis. Het uit ruim 4800 achtregelige strofen bestaande epos is als het ware een vervolg op het twaalfde-eeuwse ‘Chanson de Roland’ en de Middelnederlandse ‘Roman van de vier heemskinderen’, maar speelt niet, zoals andere ridderromans, alleen in de Middeleeuwen. Ariosto springt op levendige wijze heen en weer in de tijd en schrijft ook over de gebeurtenissen van zijn eigen tijdperk, over dichters, schrijvers en beeldend kunstenaars, over oorlogen, over de duivelse uitvinding van het buskruit, over de wijze waarop de mens in de Renaissance over het universum dacht, over de grote ontdekkingsreizen, ja, zelfs over een reis naar de maan.
Uit: Orlando Furioso
Erster Gesang.
1.
Von Frauen fing ich euch, von Rittern und von Schlachten,
Von Edelfitte, von der Liebe Glück und Qual,
Von Thaten, die erstaunen machten,
Zur Zeit, als Mauren ohne Zahl,
Bewaffnet durch die Wuth, die Agramant durchglühte,
Auf Gallien den wilden Sturm gethan,
Zu rächen den erschlagnen Trojan
An Kaiser Karls verwüstetem Gebiete.
2.
Auch will ich euch von Roland Dinge melden,
Die man in Reim und Prosa nie gehört,
Wie Liebe den verständigsten der Helden
In einen Rasenden und Thoren umgekehrt –
Wenn die, die mir dasselbe Schicksal zugetheilet,
Die unermüdet, Tag vor Tag
An meinem dünnen Witze feilet,
Mir anders soviel läßt, daß ich es enden mag.
3.
Empfange, schöne Zierde meiner Zeiten,
Was Ehrfurcht dir und Liebe weihten,
Glorreicher Sproß des herrlichen Alcid,
Laß deinen Diener mit Gedichten
Dir, Hippolyt, die große Schuld entrichten,
Dein Nahme ziere dieses Lied,
Verachte nicht die kleine Gabe,
Ich gebe alles, was ich habe.
Ludovico Ariosto (8 september 1474 – 6 juli 1533)
De Amerikaanse schrijfster Grace Metalious werd geboren in Manchester, New Hampshire, op 8 september 1924. Metalious schreef onder meer de boeken “Peyton Place” en “Return to Peyton Place”. Deze vormden de basis voor de eerste Amerikaanse soap. Haar volledige naam is Marie Grace DeRepentigny, maar dit wijzigde toen zij met George Metalious trouwde als teenager. Buiten de boeken over Peyton Place heeft ze niet veel succes gehad, had ruzie met de inkomstenbelasting over te laag gerapporteerde inkomsten, en ze overleed aan een alcoholvergiftiging van de lever – slechts 39 jaar oud.
Uit: Peyton Place
“Selena’s hands tightened on the fire tongs which she had not put down after fixing the fire.
“Don’t come near me, Pa,” she said, and fear and revulsion made her choke on her words.
“Still a little wildcat, ain’t ya, honey?” said Lucas softly. “Ain’t had a man around since I left who could tame ya. I can see that.” He walked closer to her, until he was standing directly in front of her. “Be nice to me, honey,” he said in the old whining voice she remembered so well. “Be good to me. It ain’t like I was your real pa. There ain’t nothin’ wrong in you bein’ good to me.” He put his big hands on her shoulders. “Be nice to me, honey. It’s been a long time.” Selena threw back her head and spit square in his face. “You dirty old bastard,” she said, her voice furiously low. “Take your crummy hands off me.”
Lucas raised one hand and wiped her spittle away. “Little wildcat, ain’t ya,” he said, smiling his smile. “I’ll fix ya. Same’s I used to fix you long ago. Comere.”
And then Selena realized that she was fighting for her life. In his efforts to subdue her, Lucas’ hands had fastened about her throat and she began to feel the lightheadedness which comes with the lack of sufficient air.
“Little bitch,” he spat as her knee came up to hit him in the groin. “I’ll fix ya!”
His face was congested with blood as he reached for her again, and in the quick second before his hands could touch her she brought the fire tongs around with both her hands and smashed them with all her strength against the side of his head. He fell to the floor at once, almost at her feet, and in fear lest he gather his strength to stand up, Selena brought the tongs down again and again on his head. Blood gushed up in a fountain and bathed her face.”
Grace Metalious (8 september 1924 – 25 februari 1964)
De Franse dichter en schrijver Frederic (Frédéric) Mistral werd geboren op 8 september 1830 in Maillane, een dorp gelegen ten noorden van de stad Arles in zuid-Frankrijk. Hij is misschien wel de bekendste auteur van de moderne Occitaanse letterkunde. Hij schreef zijn werk in het Provençaals, een Occitaans dialect. In 1854 behoorde hij tot de oprichters, van de “Félibrige”, een vereniging van schrijvers en dichters met als doel de bevordering van de Provençaalse taal en culturele identiteit. Ook een van zijn vrienden, Alphonse Daudet, trad toe tot dit genootschap. In 1859 verschijnt het lange gedicht Mireio (Mireille) waar hij vele jaren aan heeft gewerkt. In 1904 ontving Mistral de Nobelprijs voor literatuur.
Coupe Sainte
Provençaux, voici la coupe
Qui nous vient des Catalans
Tour à tour buvons ensemble
Le vin pur de notre cru.
Coupe sainte
Et débordante
Verse à pleins bords
verse à flots
Les enthousiasmes
Et l’énergie des forts !
D’un ancien peuple fier et libre
Nous sommes peut-être la fin ;
Et, si les Félibres tombent
Tombera notre nation.
D’une race qui regerme
Peut-être somme nous les premiers jets ;
De la patrie, peut-être, nous sommes
Les piliers et les chefs.
Verse nous les espérances
et les rêves de la jeunesse,
Le souvenir du passé
Et la foi dans l’an qui vient.
Verse nous la connaissance
Du Vrai comme du Beau,
Et les hautes jouissances
Qui se rient de la tombe.
Verse nous la Poésie
Pour chanter tout ce qui vit,
Car c’est elle l’ambroisie
Qui transforme l’homme en Dieu.
Pour la gloire du pays
Vous enfin nos complices
catalans, de loin, ô frères,
Tous ensemble, communions !
Frederic Mistral ( 8 september 1830 – 25 maart 1914)
De Duitse dichter en schrijver Eduard Mörike werd geboren op 8 september 1804 in Ludwigsberg. Zie ook zie ook mijn blog van 8 september 2006.
Auf eine Christblume
I
Tochter des Walds, du Lilienverwandte,
So lang von mir gesuchte, unbekannte,
Im fremden Kirchhof, oed und winterlich,
Zum erstenmal, o schoene, find ich dich!
Von welcher Hand gepflegt du hier erbluehtest,
Ich weiss es nicht, noch wessen Grab du huetest;
Ist es ein juengling, so geschah ihm Heil,
Ists eine Jungfrau, lieblich fiel ihr Teil.
Im naechtgen Hain, von Schneelicht ueberbreitet,
Wo fromm das Reh an dir vorueberweidet,
Bei der Kapelle, am kristallnen Teich,
Dort sucht ich deiner Heimat Zauberreich.
Schoen bist du, Kind des Mondes, nicht der Sonne;
Dir waere toedlich andrer Blumen Wonne,
Dich naehrt, den keuschen Leib voll Reif und Duft,
Himmlischer Kaelte balsamsuesse Luft.
In deines Busens goldner Fuelle gruendet
Ein Wohlgeruch, der sich nur kaum verkuendet;
So duftete, beruehrt von Engelshand,
Der benedeiten Mutter Brautgewand.
Dich wuerden, mahnend an das heilge Leiden,
Fuenf Purpurtropfen schoen und einzig kleiden:
Doch kindlich zierst du, um die Weihnachtszeit,
Lichtgruen mit einem Hauch dein weisses Kleid.
Der Elfe, der in mitternaechtger Stunde
Zum Tanze geht im lichterhellen Grunde,
Vor deiner mystischen Glorie steht er scheu
Neugierig still von fern und huscht vorbei.
II
Im Winterboden schlaeft, ein Blume
nkeim,
Der Schmetterling, der einst um Busch und Huegel
In Fruehlingsnaechten wiegt den samtnen Fluegel;
Nie soll er kosten deinen Honigseim.
Wer aber weiss, ob nicht sein zarter Geist,
Wenn jede Zier des Sommers hingesunken,
Dereinst, von deinem leisen Dufte trunken,
Mir unsichtbar, dich bluehende umkreist?
Eduard Mörike (8 september 1804 – 4 juni 1875)
De Engelse dichter Siegfried Sassoon werd geboren op 8 september 1886 in Brenchley, Kent. Zie ook mijn blog van 8 september 2006.
The Redeemer
(from The Old Huntsman)
DARKNESS: the rain sluiced down; the mire was deep;
It was past twelve on a mid-winter night,
When peaceful folk in beds lay snug asleep;
There, with much work to do before the light,
We lugged our clay-sucked boots as best we might
Along the trench; sometimes a bullet sang,
And droning shells burst with a hollow bang;
We were soaked, chilled and wretched, every one;
Darkness; the distant wink of a huge gun.
I turned in the black ditch, loathing the storm;
A rocket fizzed and burned with blanching flare,
And lit the face of what had been a form
Floundering in mirk. He stood before me there;
I say that He was Christ; stiff in the glare,
And leaning forward from His burdening task,
Both arms supporting it; His eyes on mine
Stared from the woeful head that seemed a mask
Of mortal pain in Hell’s unholy shine.
No thorny crown, only a woollen cap
He wore–an English soldier, white and strong,
Who loved his time like any simple chap,
Good days of work and sport and homely song;
Now he has learned that nights are very long,
And dawn a watching of the windowed sky.
But to the end, unjudging, he’ll endure
Horror and pain, not uncontent to die
That Lancaster on Lune may stand secure.
He faced me, reeling in his weariness,
Shouldering his load of planks, so hard to bear.
I say that He was Christ, who wrought to bless
All groping things with freedom bright as air,
And with His mercy washed and made them fair.
Then the flame sank, and all grew black as pitch,
While we began to struggle along the ditch;
And someone flung his burden in the muck,
Mumbling: ‘O Christ Almighty, now I’m stuck!’
Siegfried Sassoon (8 september 1886 – 1 september 1967)
Voor onderstaande schrijvers zie ook mijn blog van 8 september 2006.
De Duitse dichter en schrijver Clemens Brentano werd geboren op 8 september 1778 in Ehrenbreitstein.
De Duitse schrijver Wilhelm Raabe werd op 8 september 1831 in Eschershausen geboren.