De Palestijnse dichter Mahmoud Darwish werd geboren in Al-Birwa, Palestina, op 13 maart 1941. Zie ook alle tags voor Mahmoud Darwish op dit blog.
De eeuwige cactussen
– Waar breng je me naartoe, vader?
– Waar de wind waait, jongen…
Zij verlieten de vlakte waar
de soldaten van Bonaparte een heuvel hadden opgeworpen om
de schaduwen op de muur van Akka in het oog te houden
Een vader zegt tegen zijn zoon, wees niet bang
voor fluitende kogels, blijf plat liggen
om te overleven. Wij zullen overleven, een berg
in het Noorden beklimmen en omkeren als
de soldaten naar hun families ver weg teruggaan
– Wie gaat na ons in het huis wonen, vader
– Het zal zo blijven als het was zoon
Hij betastte zijn sleutel
zoals hij zijn lichaamsdelen betastte, werd rustig en zei
toen zij over een doornhaag klommen
Onthoud, mijn jongen! Hier kruisigden de Engelsen
jouw vader twee nachten aan een cactus
en hij bekende niet. Jij zult opgroeien
mijn zoon en wie de geweren erven
over bloedig ijzer vertellen
– Waarom heb je het paard alleen gelaten
– Als gezelschap voor het huis want huizen sterven als de bewoners er niet zijn
De eeuwigheid opent haar poorten uit de verte
voor wie ‘s nachts komen, prairiewolven huilen
tegen een bange maan. Een vader
zegt tegen zijn zoon: Wees zo sterk als je grootvader
Beklim met mij de laatste heuvel steeneiken
Onthoud mijn zoon: Hier viel Ankashari
van zijn oorlogsmuildier, hou vol
om met mij terug te gaan
– Wanneer, vader
– Morgen, misschien overmorgen, zoon
Een roekeloze morgen kauwde wind
achter hen in lange winternachten
en de soldaten van Joshoea ben Noen bouwden
een burcht met de stenen van hun huis terwijl zij
hijgend naar Kana liepen: Hier
kwam Onze Heer voorbij. Hier
veranderde hij water in wijn en sprak lang
over liefde. Jongen, denk aan
morgen, denk aan de kruisridderburchten
waaraan het voorjaarsgras knaagde nadat
de soldaten waren weggegaan
Vertaald door Kees Nijland en Asad Jaber
Mahmoud Darwish (13 maart 1941 – 9 augustus 2008)
De Oekraïense dichter en schrijver Yuri Andrukhovych werd geboren op 13 maart 1960 in Iwano-Frankiwsk. Zie ook alle tags voor Yuri Andrukhovych op dit blog.
Absolutely Vodka
Vodka fatally depraves
male company.
There must be at least one woman –
otherwise it’s straight to the grave. In the
third hour, the beast awakes,
in the fourth, waving
of razorblades or axes becomes possible –
in the fifth – tearful confessions,
kissing of hands and feet.
At least one woman is indispensable
so it doesn’t all look so revolting.
This time, there was no lady,
and it was the fifth hour.
He tries to read something
in my palm.
Oh, he says, I can’t even
tell you the whole truth, y’know.
Say it, I say.
(I’m past caring, though I’m ready
right now, for anything – thirty years old, because
I’m ready because it’s the fifth hour, because I have a right
to the truth, because it’s all the same to me).
Oh, he says, I don’t even know
how to tell you, y’know.
Give it to me straight, I say.
(I don’t give a damn, even now – cut veins
or a bullet in the head – in my only-just thirty years
because I’m wasted, because it’s the fifth hour, because I want
to know, however awful it might be).
At the third attempt, he tells me
his ‘forty seven’. Ah – what relief!
A whole seventeen years! What space!
What transparency
on the horizons!
I remember it as if it were yesterday:
around three am
the whole gang bursts out into the fresh air
everything drunk, no cigarettes left,
stumbling, we cut through the darkness.
Then suddenly something like this:
I wipe my sweaty palm on the green grass, yes, exactly,
green because it’s the middle of April.
Yuri Andrukhovych (Iwano-Frankiwsk, 13 maart 1960)
De Russische schrijver Vladimir Makanin werd geboren op 13 maart 1937 in Orsk. Zie ook alle tags voor Vladimir Makanin op dit blog.
Uit: Der kaukasische Gefangene (Vertaald door Annelore Nitschke)
„Der Gefreite Bojarkow verkrümelte sich gerne, wenn er betrunken war, und lag dann irgendwo, dieses alte Transistorradio im Arm. Sie suchen im hohen Gras nach der Leiche. Finden sie nicht weit entfernt. Auf Bojarkows Körper liegen zwei Steine. Den hat es erwischt. (Aus nächster Nähe erschossen – hat sich wohl nicht mal mehr seine betrunkenen Augen reiben können. Eingefallene Wangen. Und in der Truppe hatten sie gedacht, er sei desertiert.) Keine Papiere. Man muß Meldung machen. Aber warum haben die Rebellen das Radio nicht mitgenommen? Weil es ein Beweisstück ist? Nein. Weil es zu alt ist und rauscht. Keine Wertsache. Die Unumkehrbarkeit des Geschehenen (der Tod: ein klarer Fall von Unumkehrbarkeit) treibt sie zu hektischer Eile an, gegen ihren Willen. Sie nehmen flache Steine statt Spaten und verscharren den Getöteten energisch und rasch. Ebenso rasch häufen sie die Erde über ihm auf (zum deutlich wahrnehmbaren Hügel), dann gehen die Soldaten weiter.
Und wieder hohes Gras – kurz vor dem Ende des Hohlwegs. Es ist noch kein bißchen gelb. Wogt sacht. Und die Vögel zwitschern so fröhlich einander am Himmel zu (über den Bäumen, über den beiden Soldaten). Vielleicht rettet Schönheit ja doch die Welt. Ab und an erscheint sie als Zeichen. Bewahrt den Menschen davor, vom Weg abzukommen. (Bleibt in seiner Nähe. Behält ihn im Blick.) Schönheit zwingt ihn zur Achtsamkeit, er wird sich erinnern.
Doch diesmal ist die offene sonnige Gegend vertraut und ungefährlich. Die Berge treten auseinander. Vor ihnen liegt schnurgerade der Weg, bald kommt die von Fahrzeugen ausgefahrene staubige Gabelung, dort befindet sich ihre Einheit. Die Soldaten beschleunigen unwillkürlich den Schritt.”
Vladimir Makanin (Orsk, 13 maart 1937)
De Franse schrijver Didier Decoin werd geboren op 13 maart 1945 in Boulogne-Billancourt (Seine). Zie ook alle tags voor Didier Decoin op dit blog.
Uit: Dictionnaire amoureux de la Bible
« Péplums
Le plus grand, le plus beau, l’incomparable, c’est Ben Hur. Que certains détestent, comme le critique québecois Stéphane Michaud que je ne résiste pas au plaisir (masochiste) de citer: “Tous les sacro-saints poncifs canoniques du genre y sont dans leur plus éléphantesque opulence: approche hyper-révérencieuse manichéenne du sujet, héros impossiblement vertueux, admirable et plus grand que nature, adversaire bien crasse et machiavélique, obscène étalage de moyens, le tout constituant une métaphore à peine voilée du soutien yankee au nouvel État d’Israël, et de la guerre froide (le ‘rouge communiste’ arboré par les Romains, dont Messala, qui incite son pote à ’tourner les yeux vers l’ouest’).”
À l’opposé, les adorateurs. Dont moi. À ce jour, j’ai vu quarante-deux fois ce film, et je n’ai pas dit mon dernier mot. Ni surtout essuyé ma dernière larme. Car le film de William Wyler a sur moi un effet lacrymogène. Par déférence pour les autres spectateurs, je dois mordre dans un mouchoir ou dans une de ces balles en caoutchouc après lesquelles on fait courir les chiens. Car il est arrivé trop souvent que mes épanchements provoquent des « Chut, silence, cessez de chouiner ou bien sortez ! », et que je sois en effet contraint de régresser jusqu’au sas d’accès à la salle – ce qui, au demeurant, n’est guère gênant puisque je connais le film absolument par cœur.”
Didier Decoin (Boulogne-Billancourt 13 maart 1945)
De Turkse dichter Melih Cevdet (eig. Melih Cevdet Anday) werd geboren op 13 maart 1915 in Istanboel. Zie ook alle tags voor Melih Cevdet op dit blog.
Voice
I woke to find myself filled with sound
My face my eyes my mouth my nose my hands
It was the sound of a sea-door opening
The sound of the sun-hen shaking dust from her feathers
The sound of a tooth-colored hawser creaking
Of a trumpet in the shape of a tree
Of tomorrow’s wheat, of a moving bone
It was the sound of an historical wrist, of resistance
Of capering cars, of embracing horses.
I watched it, as blue as a carnation cooling in the sun
As beautiful as the pencil behind a construction worker’s ear
As intense as a wet barrel in the rain
As ecstatic as a clothesline brushed by the wing of a sparrow
Like pigeons strolling through a schoolyard
Like a lip kissed on the coast, a lip kissed in the rain
Like faceless minutes nuzzling up to shadows
Like celestial toys.
Vertaald door Sidney Wade en Efe Murad
Die Lüge
Ich bin der Poet der schönen Tage;
vom Glück werde ich inspiriert.
Ich erzähle den Mädchen von deren Mitgift,
den Gefangenen von Generalamnesie.
Den Kindern bringe ich erfreuliche Nachrichten…
Den Kindern, deren Väter gefallen sind im Kriege.
Es wird doch aber schwer,
Sehr schwer wird es immer wieder zu lügen!
Vertaald door Meltem D. Slonate
Melih Cevdet Anday (13 maart 1915 – 28 november 2002)
Standbeeld in Ören, Turkije
Zie voor nog meer schrijvers van de 13e maart ook mijn blog van 13 maart 2012 deel 2.