De Duitse dichter, schrijver en vertaler Mirko Bonné werd op 9 Juni 1965 in Tegernsee / Oberbayern. Zie ook alle tags voor Mirko Bonné op dit blog.
Uit: Ausflug mit dem Zerberus
”Seit ich denken kann, hängt über dem Schreibtisch meines Großonkels eine alte Zeichnung von einem großen schwarzen Hund. Mit gefletschten Zähnen, die Lefzen wie die Augen weit aufgerissen, zeigt ihn das Bild mitten im Sprung auf etwas zu, das jenseits des Rahmens ganz in der Fantasie des Betrachters liegt. Wer immer dort ist: ein Fliehender oder einer, dem noch eine Waffe zu ziehen gelang, nie hatte ich Zweifel daran, dass er im nächsten Moment unter den Bissen jenes Grauen erregenden Hundes sein Leben ausgehaucht haben würde.
Es ist Arthur Conan Doyles »Hund der Baskervilles«, den die Zeichnung zeigt, und anders als jeder, der sie in den hundert Jahren seit Sherlock Holmes’ vielleicht berühmtestem Fall betrachtete, fühlte sich mein Großonkel immer auf mir unverständliche Weise beschützt von dem Bild. Sein Schreibzimmer, sagt er noch heute, werde durch das schwarze Ungetüm in ein imaginäres Dartmoor verwandelt, und die einzigen zwei Menschen, denen er gestatte, diesen wehrhaften Bezirk zu betreten, das seien er selber und ich, sein wissbegieriger Großneffe.
So habe ich mich jahrelang dem Arbeitsbereich meines Großonkels nur mit äußerster Vorsicht genähert. Erst als ich selbst begann, Doyles Erzählungen von Sherlock Holmes und seinem Assistenten Dr. Watson zu lesen, ist mein Respekt, der mich bis in die Träume hinein verfolgte, allmählich einer Faszination gewichen, die mir erlaubte, in einer Darstellung von einem blutrünstigen Hund schließlich nicht mehr allein das Ungeheuer zu sehen, sondern zunächst einmal ein ungeheures Bild.
Ob es 1975 oder 1976, ob ich also zehn oder elf war, als ich erstmals »Der Hund der Baskervilles« las, kann ich nicht mehr sagen. Ich weiß nur noch bestimmt, dass der Schreibtisch meines Großonkels zur selben Zeit unter einer Unzahl anderer, nicht minder ungeheurer Bilder verschwand. Es waren zumeist Zeitungsausrisse und Fotos aus Büchern, Aufnahmen, die, soweit ich mich erinnere, alle das Immergleiche zeigten: einen verheerenden Autounfall auf einer von großen alten Platanen gesäumten, ansonsten aber verlassenen und tristen Chaussee.“
De Nederlandse schrijver Xander Michiel Beute werd geboren op 9 juni 1975 te Gouda. Zie ook alle tags voor Xander Michiel Beute op dit blog.
Uit: De zelfmoordenaar is een kort leven beschoren
“De zelfmoordenaar is een kort leven beschoren. Hij werd geboren op een maandag, stierf op een zaterdag. Op zijn dertigste plande hij zijn carrière: zelfmoordenaar worden. Sinds zijn studie had hij niet geweten waarheen te moeten met zijn leven. Dit was een hele vooruitgang. Iets groots om naar te streven. Of was het een streven naar niets? De paradox verveelde hem al snel. Het leven was niet een roman van Mulisch. Het ging immers om het streven op zich. De rest was theorie.
Zijn jeugd was weinig opvallend. Hij had acht pogingen gedaan van huis weg te lopen. Het was niet dat zijn ouders hem emotioneel verwaarloosden of fysiek mishandelden, want dat deden ze niet. Geen enkele poging slaagde. Acht keer was hij voor het donker thuis.
Het verschil tussen van huis weglopen en zelfmoord is dat het in het laatste geval niet mogelijk is om tussen weilanden te staan, de koeien gedag te zeggen en je om te draaien om op tijd thuis te zijn voor het avondeten. Zijn moeder zou boerenkool maken met worst van de Hema en spekjes.
In het vierde jaar van de havo werd hij onderworpen aan een beroepskeuzetest. De uitslag kwam in een gele envelop. Het verzekeringswezen. Het bankwezen. Over een zo spoedig mogelijke beëindiging van zijn leven stond niets vermeld. Zelf kwam hij toen ook niet op dat idee. Dat kwam pas toen hij dertig was.
Hij begon zich degelijk voor te bereiden. Hij las vakliteratuur. Studies, maar ook Goethe, Dostojevski, Schopenhauer. Hij stelde zichzelf vragen. Was het een keuze of was het als bij dichters? Poeta nascitur, non fit. Was hij zo geboren? Was hij een zelfmoordenaar of hooguit suïcidaal? Maanden hield hij zich met niets anders bezig, maar hoe meer hij erover las en nadacht, hoe verder hij zich verwijderd voelde van zijn doelstelling.”
De Nederlands schrijver en jurist Antonius Martinus Henricus (Anton) Roothaert werd geboren in Tilburg op 9 juni 1896. Zoe ook alle tags voor Anton Roothaert op dit blog.
Uit:Doctor Vlimmen
“Hij heeft wel wat opgezien tegen dit vreemde, grootsteedse gedoe, maar het onderzoek van de patiënten heeft hem al gauw iets van zijn ambtelijk zelfvertrouwen teruggegeven. Het zijn een paar duidelijke gevallen, die toch buiten het bereik van den leek vallen, en zijn behandeling zal verrassende effecten teweegbrengen…
Zijn stemming is er zooveel op vooruitgegaan, dat hij wat omhoog komt uit zijn gewone, weggedoken houding achter het wiel… Maar aufmuntern moet hij dadelijk thuis even opzoeken; je denkt al gauw, dat iets Duits is. Overigens zat het toch goed in elkaar, gelooft hij: Lassen Sie diese junge Dame heute noch zwo – dat klinkt veel listiger dan ‘zwei’ – zwo Liter Holländischen Schnaps einverleiben… Jawohl! Die dumme Holländer kennen niet alleen hun vak, maar spreken nog vreemde talen op den koop toe…
En wat houdt hij opeens veel van de Gelaarsde Kat, die zo lief en eerbiedig is geweest en zijn werk zo scheen te waarderen! Eigenlijk moest hij met zo iemand eens ’n borrel kunnen drinken, maar dat zal wel niet mogelijk zijn… Hij krijgt een soort vaderlijk gevoel voor het hele circus, hoopt dat ze veel geld zullen verdienen in Dombergen en voelt zich verplicht om vanavond met Truus naar de voorstelling te gaan, tenminste, als er niet te veel patiënten aan de bel zijn geweest en vooral als de stemming in den huize het toelaat…
Dan moet hij stoppen, omdat de bomen van de spoorwegovergang tergend langzaam, maar nog juist even te vlug dichtgaan. De kleinsteedse verkeersagent, die al zeer bijtijds de hand heeft opgestoken, is naar Belgisch voorbeeld versierd met een ronde, witte helm, die voor zijn dikke hoofd enkele maten te klein is en inderdaad angstig gaat lijken op een ‘po’ zonder oor.”
De Nederlandse dichter, schrijver, criticus en filosoof Maarten Doorman werd geboren op 9 juni 1957 in Medina Sidonia (Spanje). Zie ook alle tags voor Maarten Doorman op dit blog.
Uit: Steeds mooier
“Over vooruitgang in de kunst
‘Toen ik jong was,’ vertelde de componist John Cage onlangs in een vraaggesprek, ‘bestonden er slechts twee manieren om muziek te componeren: tonaal en atonaal. Nu is het aantal manieren om muziek te schrijven niet eens meer te tellen. We moeten ook niet denken in termen van “beter” of “anders”, maar van “steeds meer”. Steeds meer mensen, steeds meer mogelijkheden, steeds meer geluiden.’
Is dat ‘steeds meer’ niet ‘steeds beter’? Cage snijdt hier een kwestie aan die al drie eeuwen speelt, de vraag of er vooruitgang in de kunst bestaat. Aan het eind van de zeventiende eeuw werd dit probleem de inzet van de beroemde Querelle des Anciens et des Modernes, een polemiek waarin de verdiensten van de klassieken met die van de eigen tijdgenoten werden vergeleken. Deze strijd liep tenslotte uit op een overwinning voor de in vooruitgang gelovende Modernen, zonder dat het strijdvuur echter ooit geheel werd geblust. Weliswaar werd de vergelijking met de klassieken zeldzaam, maar de vraag of de eigen tijd – in kunst, wetenschap of anderszins – (altijd) beter is dan de voorafgaande periode, en zo ja: op grond waarvan, bleef de intelligentsia intrigeren.
Al sinds de opkomst van de moderne vooruitgangsidee zijn er vraagtekens bij dit concept gezet en de laatste decennia is er zelfs herhaaldelijk betwijfeld of we van wetenschappelijke vooruitgang kunnen spreken. Wie nu de vraag opwerpt, of er vooruitgang in de kunst bestaat, zal met moeite iemand vinden die er ronduit een bevestigend antwoord op wil geven. En zo iemand is bij enige scepsis al snel gedwongen zich terug te trekken in een moeras van subjectiviteit of een doolhof van avantgardistische theorievorming, die eenvoudig met een koekje van eigen deeg, namelijk de tegenwerping dat die theorie verouderd is, kan worden afgedaan.”
De Italiaanse schrijver van Duitse afkomst Curzio Malaparte (pseudoniem van Kurt Erich Suckert) werd geboren in Prato Toscane, 9 juni 1898. Zie ook alle tags voor Curzio Malaparte op dit blog.
Uit: Die Haut (La Pelle, vertaald door Hellmut Ludwig)
“Die Blicke aller Italiener sind auf euch gerichtet: Wir müssen die in den Schmutz gesunkene Fahne wieder emporheben, müssen allen ein Beispiel in dieser Schmach sein, uns der Stunde, die heute schlägt, und der Aufgabe, die das Vaterland uns anvertraut, würdig erweisen.« Als ich geendet hatte, sprach Oberst Palese zu den Soldaten: »Jetzt wird einer von euch wiederholen, was euer Hauptmann gesagt hat. Ich will sicher sein, daß ihr es verstanden habt. Du«, sagte er, auf einen Soldaten deutend, »wiederhole, was euer Hauptmann gesagt hat.«
Der Soldat schaute mich an, er war bleich und hatte die blutleeren, dünnen Lippen eines Toten. Er sprach langsam, mit einem gräßlichen Gurgeln in der Stimme: »Wir müssen uns der Schmach und Schande Italiens würdig erweisen.«
Oberst Palese trat zu mir heran, sagte mit leiser Stimme: »Die haben begriffen«, und entfernte sich schweigend. Unter seiner linken Achsel breitete sich ein schwarzer Blutfleck langsam über das Tuch der Uniform aus. Ich betrachtete diesen sich allmählich vergrößernden Blutfleck, folgte mit den Augen diesem alten italienischen Oberst in seiner Uniform eines gefallenen Engländers, ich schaute ihm nach, wie er sich langsam unter dem Knirschen seiner einem toten englischen Soldaten abgenommenen Stiefel entfernte, und der Name Italiens hinterließ mir einen üblen Geschmack im Munde wie ein Stück verdorbenen Fleisches.
»This bastard people«, zischte Colonel Hamilton zwischen den Zähnen, während er sich einen Weg durch die Menge bahnte.
»Weshalb sprichst du so, Jack?«
Gegenüber dem Augusteum angelangt, bogen wir gewohnheitsmäßig, jeden Tag, in die Via Santa Brigida ein, wo sich die Menge nicht so drängte, und blieben einen Augenblick stehen, um wieder zu Atem zu kommen.“
De Amerikaanse schrijver Charles Webb werd geboren op 9 juni 1939 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Charles Webb op dit blog.
Uit: The Graduate
“Benjamin turned and walked quickly across the room to the back door. He opened it and walked out and to the edge of the swimming pool in the back yard. He stood staring down at the blue light rising up through the water for several moments before hearing the door open and bang shut behind him and someone walk across to where he was standing.
“Ben?” Mrs. McQuire said. “I think your yearbook is just unbelievable.”
Benjamin nodded.
“Was there anyone who got his picture in there more times than you did?”
“Abe Frankel did.”
Mrs. McQuire shook her head. “What a fantastic record you made for yourself.”
“Ben?” Mr. Calendar came out beside the pool and shook Benjamin’s hand. “Congratulations to you,” he said.
“Have you seen Ben’s yearbook?” Mrs. McQuire said.
“Why no.”
“Let’s see if I can remember all the different things,” she said. “Ben, you tell me if I miss any.” She cleared her throat and counted them off on her fingers as she talked. “Captain of the cross-country team. Head of the debating club. First in his class.”
“I wasn’t first.”
“Oh?”
“I tied Abe Frankel for first.”
“Oh,” she said. “Now let’s see what else. One of the editors of the school newspaper. Student teacher. I’m running out of fingers. Social chairman of his house. And that wonderful teaching award.”
“Could I ask you a question,” Benjamin said, turning suddenly toward her.
“Of course.”
“Why are you so impressed with all those things.”
Scène uit een theateropvoering van de The Graduate, Oklahoma City, 2006
De Vlaamse dichter en schrijver Willy Roggeman werd geboren in Ninove op 9 juni 1934. Zie ook alle tags voor Willy Roggeman op dit blog.
De dove kei
De dove kei leeft in het presto van de negende.
Verticale speren trillen – mogelijkheden en mythen –
in de krater van het oor. Het moment in een Bachcomputer.
Kolibri’s in zeepbelhuid hangen roerloos in het brein.
Parthogenese. Con- en destructief. Schelp en schroot.
Hummingbirds. Brain-hovering. Plausible near realities.
Fossiel, Oligoceen
1.
Steentransparantie
van vin en graat.
Wie ademt ruimte
lichtzak, kleurverlies
op horizonten spoorloos
verlies van bepoedering:
zijn?
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e juni ook mijn vorige blog van vandaag.