De Hongaars-Duitse schrijver Ödön von Horváth werd geboren op 9 december 1901 in Fiume. Zie ook mijn blog van 9 december 2006 en ook mijn blog van 9 december 2007 en ook mijn blog van 9 december 2008 en ook mijn blog van 9 december 2009.
Uit: Jugend ohne Gott
„25. März.
Auf meinem Tische stehen Blumen. Lieblich. Ein Geschenk meiner braven Hausfrau, denn heute ist mein Geburtstag.
Aber ich brauche den Tisch und rücke die Blumen bei- seite und auch den Brief meiner alten Eltern. Meine Mutter schrieb: »Zu Deinem vierunddreissigsten Geburtstage wünsche ich Dir, mein liebes Kind, das Allerbeste. Gott der Allmächtige gebe Dir Gesundheit, Glück und Zufriedenheit!« Und mein Vater schrieb: »Zu Deinem vierunddreissigsten Geburtstage, mein lieber Sohn, wünsche ich Dir alles Gute. Gott der Allmächtige gebe Dir Glück, Zufriedenheit und Gesundheit!«
Glück kann man immer brauchen, denke ich mir, und gesund bist Du auch, gottlob! Ich klopfe auf Holz. Aber zufrieden? Nein, zufrieden bin ich eigentlich nicht. Doch das ist ja schliesslich niemand.
Ich setze mich an den Tisch, entkorke eine rote Tinte, mach mir dabei die Finger tintig und ärgere mich darüber. Man sollt endlich mal eine Tinte erfinden, mit der man sich unmöglich tintig machen kann!
Nein, zufrieden bin ich wahrlich nicht.
Denk nicht so dumm, herrsch ich mich an. Du hast doch eine sichere Stellung mit Pensionsberechtigung und das ist in der heutigen Zeit, wo niemand weiss, ob sich morgen die Erde noch drehen wird, allerhand! Wie viele würden sich sämtliche Finger ablecken, wenn sie an deiner Stelle wären?! Wie gering ist doch der Prozentsatz der Lehramtskandidaten, die wirklich Lehrer werden können! Danke Gott, dass Du zum Lehrkörper eines Städtischen Gymnasiums gehörst und dass Du also ohne wirtschaftliche Sorgen alt und blöd werden darfst! Du kannst doch auch hundert
Jahre alt werden, vielleicht wirst Du sogar mal der älteste Einwohner des Vaterlandes! Dann kommst Du an Deinem Geburtstag in die Illustrierte und darunter wird stehen: »Er ist noch bei regem Geiste.« Und das alles mit Pension! Bedenk und versündig Dich nicht!
Ich versündige mich nicht und beginne zu arbeiten. Sechsundzwanzig blaue Hefte liegen neben mir, sechsundzwanzig Buben, so um das vierzehnte Jahr herum, hatten gestern in der Geographiestunde einen Aufsatz zu schreiben, ich unterrichte nämlich Geschichte und Geographie.“
Ödön von Horváth (9 december 1901 – 1 juni 1938)
De Engelse dichter en schrijver John Milton werd geboren op 9 december 1608 in Londen. Zie ook mijn blog van 9 december 2006 en ook mijn blog van 9 december 2008 en ook mijn blog van 9 december 2009.
Uit: Paradise Lost, Book IV, [The Argument]
O for that warning voice, which he who saw
The Apocalypse heard cry in Heaven aloud,
Then when the Dragon, put to second rout,
Came furious down to be revenged on men,
Woe to the inhabitants on Earth! that now,
While time was, our first parents had been warned
The coming of their secret Foe, and scaped,
Haply so scaped, his mortal snare! For now
Satan, now first inflamed with rage, came down,
The tempter, ere the accuser, of mankind,
To wreak on innocent frail Man his loss
Of that first battle, and his flight to Hell.
Yet not rejoicing in his speed, though bold
Far off and fearless, nor with cause to boast,
Begins his dire attempt; which, nigh the birth
Now rowling, boils in his tumultuous breast,
And like a devilish engine back recoils
Upon himself. Horror and doubt distract
His troubled thoughts, and from the bottom stir
The hell within him; for within him Hell
He brings, and round about him, nor from Hell
One step, no more than from Himself, can fly
By change of place. Now conscience wakes despair
That slumbered; wakes the bitter memory
Of what he was, what is, and what must be
Worse; of worse deeds worse sufferings must ensue!
Sometimes towards Eden, which now in his view
Lay pleasant, his grieved look he fixes sad;
Sometimes towards Heaven and the full-blazing Sun,
Which now sat high in his meridian tower:
Then, much revolving, thus in sighs began:—
John Milton (9 december 1608 – 8 november 1674)
Anoniem portret
De Tsjechische psycholoog, schrijver en dichter Jan Křesadlo (pseudoniem van Václav Jaroslav Karel Pinkava) werd geboren op 9 december 1926 in Praag. Zie ook mijn blog van 9 december 2006 en ook mijn blog van 9 december 2008.
Christmas Rondel
That time of year, that day of days
– always returning, ever fresh,
when the dark night was split, ablaze
by God’s Word made incarnate, flesh.
An ancient tale, each year afresh,
that God came down to share our ways,
takes form again, intoning, plays
– always returning, ever fresh.
»Let the news melt hate’s icy gaze
scorch ill-will dark to cinders, dash
the bonds of Adam, tear this mesh,
these walls of greed, our human maze … «
the Call perennial rends the haze
– always returning, ever fresh.
The Night Wanderer Rondel
He walks within night’s moulting coat,
his face is hid in darkness’ cape
drawing him down its lonely throat
yearning, see night’s burnt umber gape.
Bearing his obscure troubles’ shape
through breathless night, in bile he floats
making the covered chalice bloat
his face is hid in darkness’ cape.
Hark to the armoured couplet’s note !
The steel of darkness’ fainting scrape !
Soloist, metered verse you ape
footsteps that thud, as though they wrote
hastening to cross night’s silent moat,
his face is hid in darkness’ cape.
Vertaald door VZJ Pinkava
Jan Křesadlo (9 december 1926 – 13 augustus 1995)
De Wit-Russische (Belarussische) dichter, journalist en criticus Maksim Bahdanovič werd geboren op 9 december 1891 in Minsk. Zie ook mijn blog van 9 december 2006 en ook mijn blog van 9 december 2008.
The Weaver-Women of Słucak
From native home, from native tillage,
To the Big House, for beauty’s sake,
Luckless girls taken from their village,
Girdles of woven gold to make.
Long hours of labour they endeavour,
Forgetful of their girlish dreams,
Toiling at the broad weaving ever.
Where the Persian pattern gleams.
Outside the walls is smiling tillage,
The sky shines fair beyond the pane,
And thoughts go wandering, willy-nilly,
There where the spring’s in flower again.
There by the rye, in the far distance,
The cornflowers gleam with azure still,
And waves of chilly silver glisten,
Where rivers gush between the hills;
Dark frowns the forest’s jagged verdure,
And hands, forgetful at the loom,
Neglecting the designs of Persia,
Weave in the native cornflower bloom.
Triolet
Once I was gazing on the sun,
And the sun blinded all my vision.
What means the dark of night abysmal,
— Once I was gazing on the sun.
Let all men mock me in derision.
To them my answer thus shall run:
Once I was gazing on the sun,
And the sun blinded all my vision.
Vertaald door Vera Rich
Maksim Bahdanovič (9 december 1891 – 25 mei 1917)
Standbeeld in Minsk
De Amerikaanse schrijver en sceenwriter James Dalton Trumbo werd geboren op 9 december 1905 in het plaatsje Montrose in Colorado. Zie ook mijn blog van 9 december 2008.
Uit: Stiltewoorden (Johnny got his gun, vertaald door Fons Oltheten)
„Hij schoot omhoog door het koele water en vroeg zich af of hij de oppervlakte ooit zou bereiken. Het was de grootst mogelijke lariekoek dat mensen drie keer kopje onder gaan voordat ze verdrinken. Hij was dagen weken maanden god weet hoe vaak kopje onder gegaan en weer bovengekomen. Maar hij was niet verdronken. Elke keer als hij de opper vlakte bereikte verloor hij zich in de werkelijkheid en als hij kopje onderging verloor hij zich in het niets. Het waren langdurige fauwtes waarin hij snakte naar adem en vocht voor zijn leven. Hij vocht te intens en dat wist hij. Een man kan niet altijd vechten. Als hij verdrinkt of stikt moet hij verstandig zijn en zijn krachten sparen voor het laatste de finale de doodstrijd.
Hij bleef rustig achterover liggen want hij was niet gek. Als je op je rug ligt kun je drijven. Als kind deed hij dat vaak. Hij wist hoe het moest. Dat gevecht had zijn laatste krachten gevergd terwijl hij alleen maar had moeten drijven. Wat een idioot.
Ze waren met hem bezig. Hij had dat niet meteen in de gaten omdat hij ze niet kon horen. Toen herinnerde hij zich weer dat hij doof was. Het was grappig daar te liggen met mensen in dezelfde ruimte die je aanraken je onderzoeken je verzorgen terwijl je niets hoort. Zijn hoofd zat nog onder de bandages dus hij kon ook niemand zien. Het enige wat hij wist was dat ergens in de duisternis buiten het bereik van zijn oren mensen met hem aan het werk waren en hem probeerden te helpen. Zij haalden een deel van de bandages weg. Hij voelde zijn linkerkant plotseling koel worden door het plotselinge opdrogen van zweet. Ze waren met zijn arm bezig. Hij voelde de druk van een klein scherp instrument dat keer op keer toehapte en telkens een stukje van zijn huid pikte. Hij verroerde zich niet. Hij bleef gewoon liggen omdat hij zijn krachten moest sparen. Hij probeerde uit te puzzelen waarom ze hem zo pikten. Na elke aanval voelde hij het vlees van zijn bovenarm iets trekken en dat gaf een naar heet wrijvingsgevoel. Die korte rukjes gingen maar door en zijn huid werd elke keer heet. Het deed pijn. Hij wilde dat ze ophielden. Het jeukte. Hij wilde dat ze hem krabden.“
Dalton Trumbo (9 december 1905 – 10 september 1976)