De Turkse schrijver Orhan Pamuk werd geboren op 7 juni 1952 in Istanbul. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2006.
Uit: My name is red
“I am nothing but a corpse now, a body at the bottom of a well. Although I drew my last breath long ago and my heart has stopped beating, no one, apart from that vile murderer, knows what’s happened to me. As for that wretch, he felt for my pulse and listened for my breath to be sure I was dead, then kicked me in the midriff, carried me to the edge of the well, raised me up and dropped me below. As I fell, my head, which he had smashed with a stone, broke apart; my face, my forehead and cheeks, were crushed; my bones shattered, and my mouth filled with blood.
For nearly four days I have been missing: My wife and children must be searching for me; my daughter, spent from crying, must be staring fretfully at the courtyard gate. Yes, I know they’re all at the window, hoping for my return.
But, are they truly waiting? I can’t even be sure of that. Maybe they’ve gotten used to my absence-how dismal! For here, on the other side, one gets the feeling that one’s former life persists. Before my birth there was infinite time, and after my death, inexhaustible time. I never thought of it before: I’d been living luminously between two eternities of darkness.
I was happy; I realize now that I’d been happy. I made the best illuminations in Our Sultan’s workshop; no one could rival my mastery. Through the work I did privately, I earned nine hundred silver coins a month, which, naturally, only makes all this even harder to bear.
I was responsible for painting and embellishing books. I illuminated the edges of pages, coloring their borders with the most lifelike designs of leaves, branches, roses, flowers and birds. I painted scalloped Chinese-style clouds, clusters of overlapping vines and forests of color that hid gazelles, galleys, sultans, trees, palaces, horses and hunters. In my youth, I would decorate a plate, or the back of a mirror, or a chest, or at times, the ceiling of a mansion or of a Bosphorus manor, or even, a wooden spoon. In later years, however, I applied myself only to manuscript pages because Our Sultan paid well for them. I can’t say it seems insignificant now. You know the value of money even when you’re dead.”
Orhan Pamuk (Istanbul, 7 juni 1952)
De Amerikaanse dichteres Yolande Cornelia “Nikki” Giovanni werd geboren op 7 juni 1943 in Knoxville, Tennessee. In 1960 ging zij studeren aan de universiteit van Nashville. Zij studeerde met lof af in 1967. De burgerrechtbeweging en Black Power inspireerden haar vroege gedichten die verzameld werden in bundels als Black Feeling, Black Talk (1967), Black Judgement (1968), en Re: Creation (1970). Sindsdien schreef zij meer dan twee dozijn boeken, waaronder gedichtenbundels, kinderboeken en essays. Sinds 1987 werkt zij als docente Engels aan de Virginia Tech in Blacksburg, waar op 16 april van dit jaar de student Seung-Hui Cho een bloedbad aanrichtte onder studenten en docenten.
A Poem Of Friendship
We are not lovers
because of the love
we make
but the love
we have
We are not friends
because of the laughs
we spend
but the tears
we save
I don’t want to be near you
for the thoughts we share
but the words we never have
to speak
I will never miss you
because of what we do
but what we are
together
Kidnap Poem
Ever been kidnapped
by a poet
if i were a poet
i’d kidnap you
put you in my phrases and meter
You to jones beach
or maybe coney island
or maybe just to my house
lyric you in lilacs
dash you in the rain
blend into the beach
to complement my see
Play the lyre for you
ode you with my love song
anything to win you
wrap you in the red Black green
show you off to mama
yeah if i were a poet i’d kid
nap you
Nikki Giovanni (Knoxville, 7 juni 1943)
De Duitstalige dichteres Mascha Kaléko (eig. Golda Malka Aufen) werd geboren op 7 juni 1907 in Krenau of Schidlow in Galicië in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije, nu Polen. Tegen het einde van de jaren twintig kwam zij in contact met de literaire avant-garde in Berlijn die elkaar ontmoette in het Romanische Café. Daar leerde zij o.a. Else Lasker-Schüler, Erich Kästner, Kurt Tucholsky en Joachim Ringelnatz kennen. In 1929 verschenen haar eerste gedichten in kranten en in 1933 publiceerde zij haar eerste bundel, het Lyrische Stenogrammheft. Met haar tweede man Chemjo Vinaver en hun zoon emigreerde zij in 1938 naar de VS. Na de oorlog keerde zij terug en vond zij opnieuw een lezerspubliek in Duitsland.
An mein Kind
Dir will ich meines Liebsten Augen geben
Und seiner Seele flammenreiches Glühn.
Ein Träumer wirst du sein und dennoch kühn
Verschloßne Tore aus den Angeln heben.
Wirst ausziehn, das gelobte Glück zu schmieden.
Dein Weg sei frei. Denn aller Weisheit Schluß
Bleibt doch zuletzt, daß jedermann hienieden
All seine Fehler selbst begehen muß.
Ich kann vor keinem Abgrund dich bewahren,
Hoch in die Wolken hängte Gott den Kranz.
Nur eines nimm von dem, was ich erfahren:
Wer du auch seist, nur eines – sei es ganz!
Du bist, vergiß es nicht, von jenem Baume,
Der ewig zweigte und nie Wurzeln schlug.
Der Freiheit Fackel leuchtet uns im Traume –
Bewahr den Tropfen Öl im alten Krug!
Kurzer Epilog
Du hast mir bis zuletzt noch “Sie” gesagt
Und schwiegst per “du”. Ich lernte warten, leiden.
Du sahst mir zu. Und dann sprachst du vom Scheiden.
Ich habe nicht warum, wohin gefragt.
Du hörtest mich mit all den andern lachen
Und wußtest wohl, daß mir an keinem lag.
Du sahst sie mich verwöhnen Tag um Tag,
Mir unerwünschte Komplimente machen.
Kein Wort aus deinem Mund. Du hattest Zeit…
Kein Ton aus meinem. Denn ich hatte Ehre.
Ich tat so kühl. Ein Hauch von dir, ich wäre
Dir nachgefolgt in die Unendlichkeit.
Kein Sommer war wie jener groß und klar.
Wir haben ihn mit dummer Hand verschwendet.
Nun aber, da das Kinderspiel beendet,
Begreifen wir, daß es der letzte war.
Gleich als du fort warst, fing es an zu regnen.
– Ich wußte, daß ein Ende so beginnt.
Weil wir nie wieder denen begegnen,
Die für uns ausersehen sind.
Mascha Kaléko (7 juni 1907 – 21 januari 1975)
De Amerikaanse dichteres Gwendolyn Brooks werd geboren op 7 juni 1917 in Topeka, Kansas, maar haar ouders verhuisden al snel daarna naar Chicago. Zij begon met publiceren in de Chicago Defender, een krant voor Amerikanen van Afrikaanse afkomst. In 1950 kreeg zij als eerste zwarte schrijfster de Pulitzerprijs voor haar dichtbundel Annie Allen. In totaal ontving Brooks meer dan 75 prijzen en onderscheidingen wereldwijd. In veel van haar gedichten hield zij zich bezig met het leven van de armen in Chicago. Haar bekendste gedicht is wellicht We Real Cool, dat in veel Engelstalige schoolboeken terug te vinden is. Brooks geldt als een van de leidende figuren van de Black Arts beweging.
My Dreams, My Works, Must Wait Till After Hell
I hold my honey and I store my bread
In little jars and cabinets of my will.
I label clearly, and each latch and lid
I bid, Be firm till I return from hell.
I am very hungry. I am incomplete.
And none can give me any word but Wait,
The puny light. I keep my eyes pointed in;
Hoping that, when the devil days of my hurt
Drag out to their last dregs and I resume
On such legs as are left me, in such heart
As I can manage, remember to go home,
My taste will not have turned insensitive
To honey and bread old purity could love
The sonnet-ballad
Oh mother, mother, where is happiness?
They took my lover’s tallness off to war,
Left me lamenting. Now I cannot guess
What I can use an empty heart-cup for.
He won’t be coming back here any more.
Some day the war will end, but, oh, I knew
When he went walking grandly out that door
That my sweet love would have to be untrue.
Would have to be untrue. Would have to court
Coquettish death, whose impudent and strange
Possessive arms and beauty (of a sort)
Can make a hard man hesitate–and change.
And he will be the one to stammer, “Yes.”
Oh mother, mother, where is happiness?
We Real Cool
THE POOL PLAYERS.
SEVEN AT THE GOLDEN SHOVEL.
We real cool. We
Left school. We
Lurk late. We
Strike straight. We
Sing sin. We
Thin gin. We
Jazz June. We
Die soon.
Gwendolyn Brooks (7 juni 1917 – 3 december 2000)
De Ierse schrijfster Elizabeth Bowen werd geboren op 7 juni 1899 in Dublin. Als kind verhuisde zij met haar oudders naar Londen. Ndat haar moeder was gestorven en haar vader ziek werd werd zij vanaf 1907 door tantes opgevoed. Haar eerste boek Encounters verscheen in 1923. Bowen wordt vaak vergeleken met Virginia Woolf, met wie zij bevriend was, en met Jane Austen vanwege de psychologische beschrijving van haar personages.
Uit: The House in Paris
“In a taxi skidding away from the Gare du Norde one dark greasy February morning before the shutters were down, Henrietta sat beside Miss Fisher. She embraced with one arm a plush toy monkey with limp limbs; a paper-leather despatch case lay at her feet. Miss Fisher and she still both wore, pinned to their coats, the cerise cockades which had led them to claim one another, just now, on the platform: they had not met before. For the lady in whose charge Henrietta had made the journey from London, Miss Fisher’s cockade, however, had not been enough; she had insisted on seeing Mrs. Arbuthnot’s letter which Miss Fisher said she had in her bag. The lady had been fussy; she took every precaution before handing over a little girl to a stranger at such a sinister hour and place. Miss Fisher had looked hurt. Henrietta, mortified and embarrassed, wanted to tell her that the suspicious lady was not a relation, only a friend’s friend. Henrietta’s trunk was registered straight through to Mentone, so there had been no further trouble about that.”
Elizabeth Bowen (7 juni 1899 – 22 februari 1973)
De Duitse schrijfster Monika Mann werd als vierde kind van Thomas Mann geboren op 7 juni 1910 in München. In 1955 schreef zij haar autobiografie Vergangenes und Gegenwärtiges, waarin zij zich nogal kritisch over haar vader uitliet. Naast deze autobiografie schreef zij nog twee andere boeken en verder nog korte gedichtachtige teksten zonder al te grote literaire waarde, zoals Der Vater.
Der Vater
Rührend, ja erschütternd mutet es an, wenn über das helle knabenhafte Anlitz ein Schatten zieht – das Mahnen daran, daß er das Haupt einer Familie ist, sie ernähren muß und zu jeder Zeit für sie einzustehen hat.
Uit: Vergangenes und Gegenwärtiges
„Ein sanft-fanatischer Sinn für Gleichmaß und ein Sichgleichbleiben kennzeichnete von jeher das väterliche Wesen. So mochte auch mein kindlicher oder elfischer Überschwang ihn etwas verdrossen haben.“ (…) „Er war wie ein Dirigent, der seinen Taktstock gar nicht zu regen brauchte und das Orchester durch sein bloßes Dastehen beherrschte.“
Monika Mann (7 juni 1910 – 17 maart 1992)
Familie Mann in 1919, v.l.n.r. Monika, Golo, Michael, Katia, Klaus, Elisabeth, Erika.
De Amerikaanse schrijver Harry Crews werd geboren op 7 juni 1935 in Bacon County, Georgia.Tijdens de Koreaanse oorlog diende hij in de marine. Hij bezocht de universiteit van Florida, maar verliet die voortijdig om te gaan reizen. Uiteindelijk keerde hij er toch terug, studeerde af, verhuisde met zijn gezin naar Jacksonville en begon te werken als docent Engels. Hij debuteerde in 1968 met de roman The Gospel Singer.
Werk o.a.: A Feast of Snakes (1976), Body (1990), Scar Lover (1993), Karate Is A Thing of the Spirit (1971), All We Need of Hell (1987), The Mulching of America (1995) and Celebration. A Childhood: The Biography of a Place (1998)
Uit: An American Family: The Boy With the Curious Markings (2006)
”It was Sunday, Major Melton’s second wedding anniversary. As soon as he opened his eyes he heard the demented barking of the pit bulldog. Then all the way from the other room he smelled the baby. The baby boy with the strange markings. The dog’s barking got louder. Curled beside him under the thin blanket, his wife snored counterpoint to the sound of the dog. he knew the dog was probably as crazy as it was ever going to get by now. Poor bastard. Major was sympathetic. The dog had gone beserk from being tied on a leash that was too short. Major’s own problem exactly, which hardly make him or the dog unique. Everybody he knew was going quietly mad from being tied on a leash that was too short.”
Harry Crews (Bacon County, 7 juni 1935)