De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7 april 1984. Akyol bezocht de mavo en studeerde later journalistiek en Nederlands. De laatste studie heeft hij echter niet afgerond. Hij schrijft onder andere voor Men’s Health, Playboy, Hard Gras, NRC en De Volkskrant. In september 2011 debuteerde Akyol met het korte verhaal “Zero Impact” in de bundel WTF? Volwassen worden na 11 september. Dit boek gaat over jongeren die na de aanslagen op 11 september 2001 in New York opgroeien. In oktober 2012 verscheen zijn debuutroman “Eus” bij uitgeverij Prometheus. Het boek, over een Turks-Nederlandse jongen uit een gastarbeidersgezin die in aanraking komt met criminaliteit en in de gevangenis belandt, werd gepresenteerd als een gedeeltelijk autobiografische “schelmenroman”.[2] Het kreeg voor en bij verschijnen veel aandacht in de Nederlandse media. Er werden in een week tijd 10.000 exemplaren verkocht. Een maand na het verschijnen werden de filmrechten gekocht door Eyeworks.
Uit: Eus
“Volgens haar werden de Hollandse kinderen thuis gesteund door hun ouders, het was cruciaal om te slagen op het atheneum. Net als de andere batsen moest ik óók naar het vbo van die omhooggevallen klaploopster… Die lelijke graftak… Een zelfingenomen kletskous… Het vleesgeworden product van de kleinburgerlijkheid… Kutje de Bruin! Met haar fukkin’ poster van Rintje Ritsma in de klas, die ze adoreerde als een klein meisje terwijl ze eigenlijk een verlept oud wijf was.
Thuis vertelde ik vader van het vbo-advies en de volgende morgen stond hij woedend in onsklaslokaal, duidelijk van plan het een en ander recht te breien. Met grote passen kwam-ie voor het bureau van Faber staan, die net een stukje voorlas uit een boek.
“Klootsjak, mijn sjoon doktor worden of atvokaat! Wie jij zijn, ha?!”
Schelden kon-ie wel in het Hollands. Die hoer bewoog zich schuifelend naar de deur, bijna scheet ze zeven kleuren stront in haar kakibroek, terwijl mijn vriendjes en ik ademloos toekeken, we hadden er plezier in.
Schooldirecteur van Luijn kwam op het geluid af en kalmeerde Turis. Daarna nam-ie hem apart voor een persoonlijk gesprek – Mahir stond in de gang. Hij zou tolken.
Na wat gediscussieer mocht ik naar de mavo, net als mijn broers, en daar had ik wel vrede mee, want nu hoefde ik niet naar de Van Marle – ook wel de ‘Turkenschool’genoemd.”
Özcan Akyol (Deventer, 7 april 1984)