De Amerikaanse dichter Paul Hamilton Hayne werd geboren in Charleston, South Carolina, op 1 januari 1830. Nadat hij als jong kind zijn vader verloor werd Hayne opgevoed door zijn moeder in het huis van zijn welvarende en prominente oom Robert Y. Hayne, die een bekend redenaar en politicus was en lid van de Amerikaanse senaat. Hayne studeerde af aan de Universiteit van Charleston in 1852 . Hij begon een praktijk als jurist, maar stopte daarmee al snel om zijn literaire interesses en ambities na te streven. Hayne diende in 1861 in de Confederate army en bleef in het leger totdat zijn gezondheid verslechterde. Hij verloor al zijn bezittingen – met inbegrip van zijn huis en een uitgebreide bibliotheek – toen Charleston werd gebombardeerd in 1862. In 1863 verhuisde Hayne met zijn familie naar Grovetown, Georgia. Hier Hayne woonde en werkte hij tot zijn dood in 1886. Grovetown was ook de plaats waar zijn carrière als literair criticus en tijdschriftredacteur begon. Hij heeft bijgedragen aan belangrijke tijdschriften van het Zuiden in zijn tijd, zoals de Charleston Literary Gazette, de Southern Literary Messenger, de Home Journal en Southern Bivouac. Van belang is ook Haynes vriendschap met collega-dichter Henry Timrod. Timrod was zwak en ziek en Hayne ondersteunde hem financieel. Timrod heeft nu de grotere reputatie als dichter, terwijl Hayne meer bekend is geworden door zijn rol als redacteur en literair criticus dan als dichter. Hayne stierf in zijn huis in Grovetown op 6 juli 1886. Hayne publiceerde verschillende dichtbundels, waaronder een volledige uitgave in 1882. In zijn poëzie ligt de nadruk op het romantische vers, lange verhalende gedichten en ballads. Net als bij andere collega- dichters uit het zuiden was zijn werk zeer beschrijvend van aard. Hayne ’s sonnetten worden beschouwd als zijn beste werk. Hij werd ook in het noorden gewaardeerd en werd in het hele land bekend als de officieuze poet laureate van het Zuiden.
The True Heaven
THE bliss for which our spirits pine,
That bliss we feel shall yet be given,
Somehow, in some far realm divine,
Some marvellous state we call a heaven.
Is not the bliss of languorous hours
A glory of calm, measured range,
But life which feeds our noblest powers
On wonders of eternal change?
A heaven of action, freed from strife,
With ampler ether for the scope
Of all immeasurable life
And an unbaffled, boundless hope.
A heaven wherein all discords cease,
Self-torment, doubt, distress, turmoil,
The core of whose majestic peace
Is godlike power of tireless toil.
Toil, without tumult, strain or jar,
With grandest reach of range endued,
Unchecked by even the farthest star
That trembles thro’ infinitude;
In which to soar to higher heights
Through widening ethers stretched abroad,
Till in our onward, upward flights
We touch at last the feet of God.
Time swallowed in eternity!
No future evermore; no past,
But one unending NOW, to be
A boundless circle round us cast!
October
The passionate summer’s dead! the sky’s aglow
With roseate flushes of matured desire,
The winds at eve are musical and low,
As sweeping chords of a lamenting lyre,
Far up among the pillared clouds of fire,
Whose pomp of strange procession upward rolls,
With gorgeous blazonry of pictured scrolls,
To celebrate the summer’s past renown;
Ah, me! how regally the heavens look down
O’ershadowing beautiful autumnal woods
And harvest fields with hoarded increase brown
And deep-toned majesty of golden floods
That raise their solemn dirges to the sky,
To swell the purple pomp that floateth by.
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)
Gravure door J.J. Cade