De Zwitserse schrijver Peter Bichsel werd geboren op 24 maart 1935 in Luzern. Zie ook alle tags voor Peter Bichsel op dit blog.
Uit: Ein Tisch ist ein Tisch
„Er lächelte.
„Jetzt wird sich alles ändern“, dachte er. Er öffnete den obersten Hemdknopf, nahm den Hut in die Hand, beschleunigte seinen Gang, wippte sogar beim Gehen in den Knien und freute sich.
Er kam in seine Straße, nickte den Kindern zu, ging vor sein Haus, stieg die Treppe hoch, nahm die Schlüssel aus der Tasche und schloss sein Zimmer auf.
Aber im Zimmer war alles gleich, ein Tisch, zwei Stühle, ein Bett. Und wie er sicht hinsetzte, hörte er wieder das Ticken, und alle Freude war vorbei, denn nichts hatte sich geändert. Und den Mann überkam eine große Wut. Er sah im Spiegel sein Gesicht rot anlaufen, sah, wie er die Augen zukniff; dann verkrampfte er seine Hände zu Fäusten, hob sie und schlug mit ihnen auf die Tischplatte, erst nur einen Schlag, dann noch einen, und dann begann er auf den Tisch zu trommeln und schrie dazu immer wieder:
„Es muss sich etwas ändern.“ Und er hörte den Wecker nicht mehr. Dann begannen seine Hände zu schmerzen, seine Stimme versagte, dann hörte er den Wecker wieder, und nichts änderte sich.
„Immer derselbe Tisch“, sagte der Mann, „dieselben Stühle, das Bett, das Bild. Und zu dem Tisch sage ich Tisch, zu dem Bild sage ich Bild, das Bett heißt Bett, und den Stuhl nennt man Stuhl. Warum denn eigentlich?“ Die Franzosen sagen zu dem Bett „li“ , zu dem Tisch „tabl“, nennen das Bild „tablo“ und den Stuhl „schäs“, und sie verstehen sich. Und die Chinesen verstehen sich auch. „Warum heißt das Bett nicht Bild“, dachte der Mann und lächelte, dann lachte er, lachte, bis die Nachbarn an die Wand klopften und „Ruhe“ riefen.
„Jetzt ändert es sich“, rief er, und er sagte von nun an zu dem Bett „Bild“.
Ich bin müde, ich will ins Bild“, sagte er, und morgens blieb er oft lange im Bild liegen und überlegte, wie er nun zu dem Stuhl sagen wolle, und er nannte den Stuhl „Wecker“. Hie und da träumte er schon in der neuen Sprache, und dann übersetzte er die Lieder aus seiner Schulzeit in seine Sprache, und er sang sie leise vor sich hin.
Er stand also auf, zog sich an, setzte sich auf den Wecker und stützte die Arme auf den Tisch.“
Peter Bichsel (Luzern, 24 maart 1935)
De Amerikaanse dichteres, schrijfster en hoogleraar transgender-wetenschappen Joy Ladin werd geboren in Rochester, New York, op 24 maart 1961. Zie ook alle tags voor Joy Ladin op dit blog.
Girl in a bottle
You may have lost hope
But you are definitely a girl
Hope hasn’t lost. The almond, orphaned scent
Of adolescence braids
Your life with unwanted features,
Shaving your head,
Raising the shades
That kept you nice and protected,
Celebrating
Your year of being nude, a crystal skull
Extended to full-size
For everyone to see.
The restless young light
That is always on
Pearls the little secrets
Of your body, misting the habits
That strand you
In the mirror. Reality
Lines up to smooch,
Bites your fingernails,
Whispers the secret signs
That can get you into the best parties –
Or are they anxieties
That only look like parties? –
Bullying, taking full advantage
Of your metamorphosis
Into a girl you don’t even know. It’s time
To fill in the blanks.
Which makeup will you choose?
Which conscience? Which version of family
Will take your breath away?
Your arms, your legs,
Whisper the world you always wanted,
Fashioning conscience
From your body’s vulnerability.
You vowed to conceal
The hope whose strands
Made you real,
But you have been born
Into the streaming light of history,
A shyly confessional bliss,
Because you didn’t have to live,
Girl in a bottle,
And did.
Joy Ladin (Rochester, 24 maart 1961)
De Duitse schrijver Martin Walser werd op 24 maart 1927 geboren in Wasserburg aan de Bodensee. Zie ook alle tags voor Martin Walser op dit blog.
Uit: Ein sterbender Mann
„Ich werde die Geschichte meines Sturzes noch darzustellen versuchen. Es ist ein überdeutlicher gesellschaftlicher Vorgang und als solcher nicht fähig, sich selber zu erklären. Das, was gesellschaftlich geschieht, hat es nicht nötig, jedem verständlich zu sein. Die Gründe, warum so ein Sturz geschieht, sind Wiederholungen von Klischees, und ich will nicht sagen, dass diese Klischees nichts wert seien, aber es ist nicht ihre Funktion, das zu erklären, was sie angeblich erklären. Klischees sind Masken der Wirklichkeit.
Masken, die die Wirklichkeit braucht, damit es so weitergehen kann, wie es weitergeht. Sogar Ihr Satz
Mehr als schön ist nichts ist nur eine Maske. Allerdings eine, in der das wahre Gesicht, das sie verbirgt, schon fast spürbar wird. Ihr Satz tut ja schön. Tut so, als sei alles wunderbar. Schönheit gilt. Und jeder denkt sofort: Das ist doch besser, als wenn Hässlichkeit gälte. Mehr als hässlich ist nichts, in einer solchen Welt möchte niemand leben.
Ich schließe für heute. Ich habe reagiert. Nur reagiert. Nicht nachgedacht. Aber das wiederum rechtfertige ich durch eine Erfahrung: Ich reagiere lieber, als dass ich nachdenke. Ich bin in meinen Reaktionen mehr enthalten als in meinen Nachdenklichkeiten. Dass mir das von den Verwaltern der Klugheit vorgeworfen werden kann, ist mir klar. Damit, dass mir etwas vorgeworfen werden kann, muss ich leben. Habe ich immer gelebt.
Theo Schadt”
Martin Walser (Wasserburg, 24 maart 1927)
De Italiaanse regisseur, acteur en toneelschrijver Dario Fo werd geboren in Leggiuno-Sangiamo op 24 maart 1926. Zie ook alle tags voor Dario Fo op dit blog.
Uit: Mistero Buffo (Mary at the Cross, vertaald door Ed Emery)
“MARY: Go spread your wings, Gabriel. return to the radiant joys of Heaven, for there is nothing for you on this vile earth, in this tormented world. Go, so that you do not soil your wings, with their feathers coloured in gentle colours… Don’t you see the mud… and the blood… dung and filth…? It’s like a sewer… Go, so that your delicate ears are not burst asunder with this desperate crying, the pleading and weeping that arises on all sides. Go, so that you do not sear your bright eyes looking at sores and scabs and boils and flies and worms creeping forth from torn bodies of the dead.
You are not used to this, because in Paradise you have no wailing and lamentation, or wars, or prisons, or men hanged, or women raped. In Paradise there is no hunger, no starvation, nobody sweating with work, wearing themselves to the bone, no children without smiles, no women out of their mids with grief, nobody who suffers to pay the price of original sin. Go, Gabriel, go, Gabriel.
GABRIEL: Grief-stricken woman, whom suffering has struck even in her belly, now I understand clearly… Now that this torment has seized you, seeing the young Lord God nailed up… at this moment, I too understand, just like you…
MARY: You understand, just like me, just lik me? Gabriel, did you bear my son in your swelling belly? Did you bite you lip so as not to scream with pain while giving birth to him? Did you feed him? Did you give him the milk from your breast, Gabriel? Did ou suffer when he was sick with fever, when he was down with measles, and did you stay up all night comforting him when he was crying with his first teeth? No, Gabriel? Well, if you didn’t go through all that, then you cannot speak of sharing my grief at this moment…
GABRIEL: You’re right, Mary… Forgive my presumption. I said it because my heart is breaking within me. I who thought that I was above all suffering. But I come to remind you that it is just this, your song, this lament without a voice, this plaint without sobs, this, your sacrifice, and the sacrifice of your son, which will tear apart the heavens, and which will enable men for the first time to enter Paradise!”
Dario Fo (Leggiuno-Sangiamo, 24 maart 1926)
Panos Vlahos in een uitvoering van “Mistero Buffo” in Akko, Israël, 2017
De Amerikaanse dichter en schrijver Lawrence Ferlinghetti werd geboren op 24 maart 1919 in Yonkers, New York. Zie ook alle tags voor Lawrence Ferlinghetti op dit blog.
London Crossfigured
crossfigured
creeping with trams
and the artists on sundays
in the summer
all ‘tracking Nature’
in the suburbs
It
could have been anyplace
but it wasn’t
It was
London
and when someone shouted over
that they had got a model
I ran out across the court
but then
when the model started taking off
her clothes
there was nothing underneath
I mean to say
she took off her shoes
and found no feet
took off her top
and found no tit
under it
and I must say she did look
a bit
ASTOUNDED
just standing there
looking down
at where her legs were
not
But so very carefully then
she put her clothes back on
and as soon as she was dressed again
completely
she was completely
all right
Do it again! cried someone
rushing for his easel
But she was afraid to
and gave up modelling
and forever after
slept in her clothes
Lawrence Ferlinghetti (Yonkers, 24 maart 1919)
In 1944 bij de marine
De Nederlandse schrijver Jacob van Lennep werd geboren te Amsterdam op 24 maart 1802. Zie ook alle tags voor Jacob van Lennep op dit blog.
Uit: Dagboek van mijne reis (1823)
“Na eene wandeling langs de zeekant, zagen wij een lief en stil meer aan de stad gelegen: hier vermaken zich de Enkhuizenaars met zeiljachten, welke wij wat verder in gereedheid zagen brengen; sommige waren zeer net beschilderd. – Als eene bijzonderheid merkte ik op dat men aan de huizen waar een sterfgeval plaats had gehad, een zwarten lanfer voor de deur hing.
Te negen uren, te huis gekeerd, verlustigden wij ons met het treflijk uitzicht over den haven op de groene golven, welke met booten bedekt waren en welke de ondergaande zon als zoovele smaragden deed schitteren. Kort daarop werden wij verzocht ons beneden in de societeit te bevinden, waar wij behalve onzen vriendelijken leidsman, zijnen schoonvader den Burgemeester VAN DER WILLIGE een academievriend van den grave VAN HOGENDORP, den heer notaris HUNNINK* en andere heeren vonden. Spoedig geraakten wij onder het wijndrinken in algemeen gesprek. Over Urk spreekende, zeide VAN HOGENDORP dat hij den schout dier plaats bij den koning gezien had. Hierop ontstond een algemeen gelach, want juist was de Heer HUNNINK sints kort schout van Urk geworden. – Niet lang daarna verscheen ook de heer ABEGG, een grijzaard van een achtingswaardig voorkomen, met wien ik spoedig zeer gemeenzaam raakte. Toen ik op de voorspoedige reis zijner buizen dronk, zeide hij mij dat de Hollanders veel gelds verloren hadden, doch dat dit te herstellen was; maar dat zij veel van hun vorigen goeden naam kwijt waren en dat dit onherstelbaar bleef, hij spelde veel goeds uit onze reis en dronk op dezelve. Terwijl ontfingen wij van alle kanten aanzoeken om koffi enz. bij de menschen te komen drinken; dus verliep de avond zeer aangenaam en wij trokken van de laatsten weg.
***
Zondag 1 Juny.
Na een goede nachtrust te hebben genoten, bracht ons de heer DUYVENSZ naar de kerk in de regeeringsbank. Ds. VAN TRICHT predikte zeer stichtelijk en in fraaie taal over Num. XIX I.4 en doopte een onecht kind (hetgeen altijd ’s morgens in die omstreken geschiedt) waarop hij ook den vader die afwezig was, bestrafte, en de tegenwoordig zijnde moeder vermaande.”
Jacob van Lennep (24 maart 1802 – 25 augustus 1868)
Gezicht op de haven van Enkhuizen met de Dromedaris door Ben Viegers (1866-1947), z.j.
De Nederlandse dichter, essayist en blogger Jeroen Mettes werd geboren in Valkenswaard op 24 maart 1978. Zie ook alle tags voor Jeroen Mettes op dit blog.
Uit: N30
“Waar kom jij vandaan? Zijn blik is ontroerend. In 1912 besluit hij de naam van een krant niet langer te schilderen, maar een stuk krant zelf in de compositie te plakken: de collage wordt geboren. Welkom bij het uurtje cultuur en media. Er is hoop, maar niet voor ons. Met die taal van haar die haar niet meer belt, lente, hongersnood in Ethiopië… Het is frustrerend. Wat. Je hand hangt over de rand van het bed. Neem op. Je moet de man niet werkelijker maken dan hij is. Elke gedachte is een beweging in de richting van een wereld. Je hand hangt over de rand van het bed.
Bladeren vallen op bladeren. Ik besloot het nieuwe boek van Don DeLillo te laten voor wat het was. Een moskee, geïntegreerd in een industrieterrein, is – wat? ‘uit’? Om op te waarderen via de Hi PrePay opwaardeerkaart toets 9. Ik zou willen vluchten tot voorbij de Sauromaten of de IJszee, als mensen die leven als bacchanten beginnen over normen en waarden. Eerst is er al het andere. De blauwe bom, waarvan we dachten dat het de aarde was, ontplofte slechts een tijdje. (…) Ik zelf, gehuld in blinkende wapens, keerde terug naar de stad, vast besloten opnieuw alles te wagen, de hele stad te doorkruisen en haar terug te vinden. De betrokkenen zitten om de tafel.
En even later…
Een ekster duikt onder.
Golvende daken.
…botten, nee, springen uit. Die hoed. Bach! dacht ik. Texaco. Bij een hevige vlaag valt de schaduw niet op het gordijn, maar op haar bed en over haar kalme, bleke voorhoofd. De klank /p/ maak je bijvoorbeeld door met je lippen een explosie van lucht te veroorzaken en daarbij je stembanden niet te gebruiken; je tuit je lippen en maakt de beweging die je maakt als je een zoen in de lucht geeft. It is only in isolate flecks that / something / is given off. Rice Krispies (uit Amerika). Intimigratie.”
Jeroen Mettes (24 maart 1978 – 21 september 2006)
Valkenswaard, markt en St. Nicolaaskerk
De Nederlandse (gelegenheids)dichter, historicus, geschiedenisleraar, illustrator en journalist Harry Prenen werd geboren in Schoten op 24 maart 1915. Zie ook alle tags voor Harry Prenen op dit blog.
Predikant
Vanmorgen preekt het Galmgat weer,
het pathos zwelt in zijn gemoed
en hij probeert – het klinkt zo goed! –
in elke volzin wel ’n keer
of de echo het nog doet.
Vrouw van Rubens
Haar weelde bloeit aan alle kanten
(bijeengesnoerd door spang en spanten)
waar zij ’t, vol zon en zomergoud,
nog net binnen de perken houdt,
wat haar goddank maar amper lukt
als ze even zich voorover bukt.
Harry Prenen (24 maart 1915 – 20 oktober 1992)
De Nederlandse dichter en schrijver Willem van Iependaal werd geboren in Rotterdam op 24 maart 1891. Zie ook alle tags voor Willem van Iependaal op dit blog.
Uit: Polletje Piekhaar
“Scheeltje was in ’t rekene zoo goed as Snoekie en kon bij ’t leze an de plaatjes zien of ’t boekie niet op z’n kop lag. As Snoekie van school getrapt wier, bleve me alle vier maar weg en ben ‘k weer gabbertje geworre met Scheeltje, de eenige zoon van een verlate vader, die z’n eige mottig staat te stompe an de witwerkkassies en nog geen tijd over heit om z’n neus te kokere. De heele godgeslage dag loopt ie hijgend te buffele achter z’n krulleschaaf en ziet eruit as de dood op z’n ziekbed.
Heel z’n leve lang maar voor een hapsnuf kassies in mekaar smijte: viervoetertjes, vijfvoetertjes, zesvoetertjes…… en maar schave, spijkere, zuchte en poepies late. Niks as: poote… dekkie… deure…poote… dekkie… deure tot z’n boezeroen zeikwaternat an z’n geraamte plakt en ie op de duur kotsmisselijk wordt van z’n eige zweetstank.
As de kassies z’n bloed hebbe en zoo wijt klaar benne, komt er een sirool met een wipneusie en een flodderdas, die ’t houtwerk in de sjanpoepel zet en d’r vlamme en knoeste op kloddert tot je d’r tureluurs van wordt.
De viervoetertjes benne voor de dienstboojes, die ze op d’r zolderkamertjes zette en volproppe met katoene hemde, net zo lang, tot ze d’r een vent bij gevonde hebbe.
As dat niet vleuge wil, verzeile ze met kassie en al naar ’t Leejematehuis om achter de horretjes te wachte tot Killekobus an de rame tikt en zeit, dat de kluitjes geschud benne en ze met d’r rimmetiek onder de groene deke magge kruipe.
Omdat Scheeltje z’n vader voor kassiesmaker en niet as kokkie op de wereld kwam, wordt ‘m de tijd niet gelate om zelf z’n prakkie te koke en komt er elke dag strijk en zet brood op tafel; brood, dat lang duurt, uitdroogt en naar de woestijn gaat smake. En da’s waarom Scheeltje d’r zoo fel op is om mee te gaan, ak voor Opoe naar een kneivertje kachelbrand ga snorre.”
Willem van Iependaal (24 maart 1891 – 23 oktober 1970)
Cover
Zie voor nog meer schrijvers van de 24e maart ook mijn vorige blog van vandaag.
Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 24 maart 2007 en ook mijn blog van 24 maart 2008 en eveneens mijn blog van 24 maart 2009.