Qurratulain Hyder, Raymond Roussel, Michiel de Swaen, Edeltraud Eckert

De Indiaase schrijfster Qurratulain Hyder werd geboren op 20 januari 1927 in Aligarh, Uttar Pradesh. Zie ook alle tags voor Qurratulain Hyder op dit blog.

Uit: Fireflies in the Mist

“The bearded skipper pricked his ears and moved a bit closer to hear the conversation.
“Isn’t he the ancient spirit of the river?” she whispered.
“Donít romanticise everything. He may be the Ancient Mariner and all that. What interests me right now is that he may be a staunch follower of the Muslim League, hoping that soon these Indian rivers would turn into Pakistani rivers. Geography is changed by human beings.
The shipmaster turned round and was greeted by an enthusiastic
Assalam Aleikum by the young man. He was now telling his companion,
“Bengal is a Muslim majority province and the Muslim masses are waiting for progressive leadership.”
“The nawabs of Bengal are Muslim League leaders. And they are so reactionary,” she hotly replied. With his keen river-eye the captain noticed that the heathen woman was very much in love with this upright follower of the Lord Prophet. But it distressed the Ole Man of the River when the fellow declared, “We, the communists, shall have to come close to the Muslim League. We shall provide progressive leadership to our masses.”
(…)

Arjumand Manzil was no Gothic castle. It was quite a normal household.
But why didn’t Jehan Ara ever mention him? Why didn’t he ever talk about her? This man is a double-crosser. A two-timing crook. Sudden tears filled her eyes. She bent over the railing and stared hard at the dark waves. She remembered the nightmare she had had in Santiniketan. On waking up she had decided never to meet him again. She had not answered his letters.
Still, he had chased her down the Ganges and here he was, smiling away so cheekily.”

 

Qurratulain Hyder (20 januari 1927 – 21 augustus 2007)

 

De Franse dichter en schrijver Raymond Roussel werd geboren op 20 januari 1877 in Parijs. Zie ook alle tags vooor Raymond Roussel op dit blog.

Uit: Locus Solus

 „Ce jeudi de commençant avril, mon savant ami le maître Martial Canterel m’avait convié, avec quelques autres de ses intimes, à visiter l’immense parc environnant sa belle villa de Montmorency.
Locus Solus — la propriété se nomme ainsi — est une calme retraite où Canterel aime poursuivre en toute tranquillité d’esprit ses multiples et féconds travaux. En ce lieu solitaire il est suffisamment à l’abri des agitations de Paris — et peut cependant gagner la capitale en un quart d’heure quand ses recherches nécessitent quelque station dans telle bibliothèque spéciale ou quand arrive l’instant de faire au monde scientifique, dans une conférence prodigieusement courue, telle communication sensationnelle.
C’est à Locus Solus que Canterel passe presque toute l’année, entouré de disciples qui, pleins d’une admiration passionnée pour ses continuelles découvertes, le secondent avec fanatisme dans l’accomplissement de son oeuvre. La villa contient plusieurs pièces luxueusement aménagées en laboratoires modèles qu’entretiennent de nombreux aides, et le maître consacre sa vie entière à la science, aplanissant d’emblée, avec sa grande fortune de célibataire exempt de charges, toutes difficultés matérielles suscitées au cours de son labeur acharné par les divers buts qu’il s’assigne.
Trois heures venaient de sonner. Il faisait bon, et le soleil étincelait dans un ciel presque uniformément pur. Canterel nous avait reçus non loin de sa villa, en plein air, sous de vieux arbres dont l’ombrage enveloppait une confortable installation comprenant différents sièges d’osier.
Après l’arrivée du dernier convoqué, le maître se mit en marche, guidant notre groupe, qui líaccompagnait docilement. Grand, brun, la physionomie ouverte, les traits réguliers, Canterel, avec sa fine moustache et ses yeux vifs où brillait sa merveilleuse intelligence, accusait à peine ses quarante-quatre ans. Sa voix chaude et persuasive donnait beaucoup d’attrait à son élocution prenante, dont la séduction et la clarté faisaient de lui un des champions de la parole.“

 

Raymond Roussel (20 januari 1877 – 14 juli 1933)

 

De Vlaamse dichter, rederijker en heelmeester Michiel de Swaen werd geboren in Duinkerke op 20 januari 1654. Zie ook alle tags voor Michiel de Swaen op dit blog.

 Uit: De gecroonde leersse

„Tweede Bedrijf

Ambroos (uytcomende al lacchen)
Wie heeft er oyt soo ver gesworven om den Noort!…
Voor mij, ich hebbe noyt gelesen, nogh gehoort,
Dat in een grooten vorst soo vreemde lusten reesen.
‘k Geloof nu evenwel dat sulckx ook waer can wesen,
Al schijnt het wonder vreemt ick twijffel daer niet aen.
Soo aenstonts comen wij, dwers door de mert gegaen,
Met sijne Majesteyt, die, wijl wij voren loopen,
Een vrouwe besigh sagh, met een kappoen te koopen;
Het stuckie stont hem aen als weerdigh sijnen disch.
Sijn lust was wonder groot: maer op de merten is
Het goet niet voor die ’t lust, maer voor die ’t eerst betalen
De vrouw, die, soo het scheen, niet langer wilde dralen,
Sprak ’t boere wijf in d’oor, en telde haer het gelt.
Den Keyser stont hier op een weynighieverstelt,
En, mits hij van ’t kappoen seer geeren had geeeten,
Gebood mij dese vrou te volgen om te weten,
Waer, haere wooningh is, op dat hij nogh van daegh
Een deel van ’t stuckie vleys doe sincken in sijn maegh“.

 


Michiel de Swaen (20 januari 1654 – 3 mei 1707)

 

De Duitse dichteres en schrijfster Edeltraud Eckert werd geboren op 20 januari 1930 in Hindenburg. Zie ook alle tags voor Edeltraud Eckert op dit blog.

 

Ein dunkles Lied

Mein Leben ist ein dunkles Lied,
Das an der Sehnsucht bangem Klange reift,
Und alles, was um mich geschieht,
Ist schwer, weil man es nicht begreift.

Ich bin nicht mehr, was ich einst war
Und weiß noch nicht, was aus mir wird,
Und manchmal scheint es sonderbar,
Dass man noch Leben in sich spürt.

Da draußen fliegt die Zeit vorbei,
Die Blumen blühn, es welkt das Gras,
Nur manchmal ist es einerlei,
Dass man dich lange schon vergaß.

Mein Leben ist ein dunkles Lied,
Das an der Sehnsucht bangem Klange reift –
Ein weher Ton, wenn leis und müd,
Das Schicksal in die Saiten greift.

 


Edeltraud Eckert (20 januari 1930 – 18 april 1955)