De Nederlandse dichter en schrijver Remco Campert werd op 28 juli 1929 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Remco Campert op dit blog.
Sonnet
ik had je bloemen willen zenden
een soort bloemen dat je zou doen begrijpen
hoe ik wandel
onder welke luchten ik wandel
over welke bodem ik wandel
ik had je bloemen willen zenden
een soort van winterbloemen
met de bruine kleuren van de laatste roos
en de geur van nachten lopen
in gevaarlijk terrein
door verwaarloosde heggen omgrensd
waarachter men narcissen kon vermoeden
van de maanden die achter ons liggen
narcissen van een geur die ik waarschijnlijk te liefelijk schat
dat soort bloemen had ik je willen zenden
niet per post en onverpakt
neen ze zouden je worden gebracht
door een zwarte jongen met een Grieks profiel
die Duits studeert aan de universiteit
die zichzelf een choreografie heeft geschreven
op muziek van Mozart
dat soort bloemen
door zo’n soort jongen
maar ik vernam
dat je op reis bent
en wel niet meer terug zult keren
Elke dag nog
Remco Campert aan Cees Nooteboom
Elke dag nog
praat ze met zijn grafsteen
op het kleine kerkhof aan de overkant
uitzicht over het dal
met het dunne riviertje
glinsterend als een spinnedraad
in het Noord-Franse licht
sinds hij dood is
doet ze minder aan de tuin
eens haar trots
kreeg er nog een prijs voor
de sénateur kwam er nog voor over
uit het verre Parijs
waar hij een appartement had
en een vriendin
het was vlak voor de verkiezingen
die hij won
de koeien zijn verkocht
de tractor staat te roesten in het hoge gras
het erf is netjes aan kant
en er is nog hout voor één winter
Licht
We wilden licht meer licht
we kapten de boom die in zijn eigen reiken
ons verlangen in de weg stond
de boom kreunde kermde kraakte
zijn laatste vezel scheurde
en met een razend suizen van zijn blaadjes
sleurde hij zijn leven neer
de wind die hem bespeelde
week geschrokken uit
eindelijk hadden we licht in de kamer
in dat licht keken we elkaar aan
en zagen klaar
ons onherstelbare gezicht
De Duitse dichteres Claudia Gabler werd op 28 juli 1970 geboren in Lörrach. Zie ook alle tags voor Claudia Gabler op dit blog.
Het was het typische open-your-mouth-a-little-bit-ding
(alleen niet te ver, je weet wel). Als mensen
lachen, als ze zich identificeren. Dus als ze zich
infecteren. Met het verlangen om weer eens als aap de weg op
te gaan. De voeten een keer naar buiten te draaien, zoals het
comfortabel was. Dus het plaatje hoe je een keer door
de eindeloze velden van het leven zou moeten slenteren,
een kleine krater op de grond die men met een
slim sprongetje achter zich liet (easy access!).
Met een teint die nooit in rood overging.
Die de huid strakker maakte als ademloze folies aan het been.
En hoe elegant ze hun tenen optilden bij de volgende stap.
Hoe elegant ze de gel in hun haar smeerden, dat zich
pluizig over geselecteerde delen van hun lichaam had gelegd.
(Eigenlijk wilde ik de aandacht vestigen op een vleesschandaal,
maar ik kleedde me daarbij per ongeluk uit. Zeker, echt bont was taboe,
maar we hadden niets tegen het draaien van de heup.)
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor de schrijvers van de 28e juli ook mijn blog van 28 juli 2020 en eveneens mijn blog van 28 juli 2019 en ook mijn blog van 28 juli 2017 en ook mijn blog van 28 juli 2011 deel 2.