De Amerikaanse schrijver Robert Coover werd geboren op 4 februari 1932 in Charles City, Iowa. Zie ook alle tags voor Robert Coover op dit blog.
Uit: The Babysitter
“His little hand. clutching the bar of soap, lathers shyly a narrow space between her shoulderblades. She is doubled forward against her knees, buried in rich suds, peeking at him over the edge of her shoulder. The soap slithers out of his grip and plunks into the water. “I… I dropped the soap,‘ he whispers. She: ‘Find it.‘
***
‘I dream of Jeannie with the light brown pubic hair!‘ ‘Harry! Stop that! You’re drunk!‘ But they’re laughing. they’re all laughing, damn! he’s feeling pretty goddamn good at that. and now he just knows he needs that aspirin. Watching her there, her thighs spread for him, on the couch, in the tub. hell, on the kitchen table for that matter. he tees off on Number Nine. and – _whap_ swats his host’s wife on the bottom. ‘Hole in one!’ he shouts. “Harry? Why can’t his goddamn wife Dolly ever get happy-drunk instead of sour-drunk all the time? ‘Gonna be tough Sunday. old buddy!’ ‘You’re pretty tough right now, Harry,‘ says his host.
***
The babysitter lunges forward, grabs the boy by the arms and hauls him off the couch, pulling two cushions with him, and drags him towards the bathroom. He lashes out, knocking over an endtable full of magazines and ashtrays. ~You leave my brother alone!‘ Bitsy cries and grabs the sitter around the waist. Jimmy jumps on her and down they all go. On the silent screen. there’s a fade-in to a dark passageway in an old apartment building in some foreign country. She kicks out and somebody falls between her legs. Somebody else is sitting on her face. ‘Jimmyl Stop that!‘ the babysitter laughs. her voice muffled.“
Robert Coover (Charles City, 4 februari 1932)
De Amerikaanse schrijver Stewart O’Nan werd geboren op 4 februari 1961 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Stewart O’Nan op dit blog.
Uit:West of Sunset
“That spring he holed up in the Smokies, in a tired resort hotel by the asylum so he could be closer to her. A bout of pneu- monia over Christmas had provoked a flare-up of his TB, and he was still recovering. The mountain air was supposed to help. Days he wrote in his bathrobe, drinking Coca-Cola to keep himself going, holding off on the gin till nightfall—a small point of pride—sipping on the dark verandah as couples strolled among the fireflies rising from the golf course. Outside of town, Highland Hospital crowned the ridgeline, a spired Gothic palace in the clouds worthy of a bewitched princess. He couldn’t afford it, as he couldn’t afford the other private clinics they’d tried, but he pleaded poverty and hashed out a discount with the trustees, begging the money from his agent—an onerous form of credit, borrowing against stories he’d yet to imagine.
He had no choice. At Pratt they left her too much alone. She’d strangled herself with a ripped pillowcase, nearly succeeding, the livid band across her windpipe a reminder. One night while she was strapped to her bed, the Archangel Michael appeared, glow- ing, and told her the world would end unless she could move the seven nations to repent. She took to wearing white and memoriz-ing the Bible. In her paintings the faceless damned writhed in fire.
At Highland her new doctor believed in diet and exercise. No cigarettes, no sweets. Every day the patients hiked a prescribed distance, sturdy nurses spurring them on like coaches. She lost weight, her skin tented over her cheekbones, her nose a blade, re- calling that awful year in Paris she whittled her body down trying to remake herself for the ballet. Yet not manic, not frenzied like then, her knees bruised black, feet cracked from practice. After her insulin treatments she was calm, subdued by sheer lack of energy. Instead of sinners she painted flowers, big blowzy blooms just as corrupt. She could sleep now, she said, a mercy he envied. Her cur- sive returned, neat lines running like waves down the page in- stead of the bunched, slanted hand he’d come to dread.”
Stewart O’Nan (Pittsburgh, 4 februari 1961)
De Nederlandse dichter en schrijver Louis Ferron werd op 4 februari 1942 geboren in Leiden. Zie ook alle tags voor Louis Ferron op dit blog.
Uit: De Keisnijder van Fichtenwald
“Wel, mijn beste kameraad, dan weet je maar meteen watje aan zo’n fijne ethicus hebt.
Als vriend, en volstrekt buiten de hiërarchie om, vraag ik me af, of jij wel op de hoogte bent geweest van Raschkes benoeming. De man schijnt niet in staat te zijn zijn ethiek in overeenstemming te brengen met de loyaliteit die wij in de huidige situatie toch mogen verwachten. Het gaat immers niet alleen om de vijand van buiten, het gaat ook om de kliek rond de Dikke die meent met zijn wapen een machtspositie in te nemen.
Trek, beste Heinrich, daar maar je conclusies uit. Laat me je ten slotte adviseren je onlangs met mevrouw Zelewski gelegde contacten warm te houden. Zij heeft, op haar unieke manier, veel oog voor de zaak en zal zeker niet nalaten onze ideële en financiële belangen duchtig bij haar echtgenoot aan te bevelen. .. wat jou, Friedolien?’ onderbrak hij zijn dictaat met een stralende glimlach in mijn richting.
‘O, ongetwijfeld, dokter,’ stemde ik in. ‘lrmgard, ik bedoel, mevrouw Zelewski is zeker een vrouw met bepaalde gevoelens ten opzichte van wat u de zaak noemt.’
De brief maakte me argwanend, maar het stond me niet geheel duidelijk voor ogen waar mijn argwaan op moest slaan. Op ]ankowsky die, naar ik meende te begrijpen, bepaalde menselijke verhoudingen uitspeelde? Of op Irmgard wier gevoelens voor Heinrich vertaalbaar bleken in aan haar man afgedwongen diensten aan de wetenschap?
Jankowsky zat glunderend achter zijn bureau. Hij had zijn doktersjas losgeknoopt en zijn duimen achter zijn koppel gehaakt. Hij wekte een innig vergenoegde indruk en vroeg me de brief nog eens langzaam en met vermelding van punten en komma’s voor te lezen. Ik deed dit naar beste vermogen, al bleef ik zo nu en dan haken achter woorden die me niet goed over de lippen wilden. ]ankowsky keek me op die momenten onderzoekend aan, zodat ik nog erger begon te hakkelen en het einde van de brief ten slotte maar afraffelde om te voorkomen dat ik allerlei woorden, ja zelfs hele zinnen van eigen makelij tussen de door hem gedicteerde zou vlechten.”
Louis Ferron (4 februari 1942 – 26 augustus 2005)
De Oostenrijkse toneelschrijver Werner Schwab werd geboren in Graz op 4 februari 1958. Zie ook alle tags voor Werner Schwab op dit blog.
Uit: Die Präsidentinnen
„„ERNA stellt sich vor dem Spiegel auf.
Die Pelzhaube, die habe ich aufgefunden vor einem Jahr bei der Mülldeponie. Da darf aber jetzt niemand glauben, daß die Haube jemand einfach so weggeschmissen hat, da ist sie viel zu wertvoll. Da haben sicher nur so böse junge Menschen der Haube einen Streich gespielt.
Sie kehrt dem Spiegel den Rücken und setzt sich.
Aber was glaubst du, wie dreckig die Pelzhaube am Anfang war. Dreieinhalb Stunden hab ich mich geplagt, bevor ich die Haube der Polizei ausgeliefert habe.
GRETE macht Anstalten, den Pelz der Haube mit zwei Fingern zu prüfen.
ERNA bückt sich, um GRETES Vorhaben zu erleichtern.
Und jetzt, nach einem Jahr, hat sich wirklich niemand gemeldet wegen der Haube. Und da war auf dem Fundamt so ein netter Polizist, der hat gesagt zu mir: Sie sind eine einfache Frau, weil Sie ehrlich sind. Legen Sie sich diese Haube da unter den Weihnachtsbaum, damit Sie auch einmal eine kleine
Freude haben können… Ich gönne meinem Leben ja wirklich nicht viel, aber da hab ich mich echt gefreut.
GRETE So eine große Sparsamkeit solltest du auch wieder nicht betreiben, Erna, weil so ein geringes Geld hast du ja auch wieder nicht. Und das Leben geht dann auch schneller an einem vorüber, als man sich das ausdenken kann.
ERNA Jetzt hab ich mir ja den Fernseher geleistet, auch wenn der Fernseher ein gebrauchter Fernseher ist. Der ist das einzige, was ich mir im Leben geleistet habe für meine Leistung. Sonst aber habe ich mir im Leben alles vom Mund abgespart, auch mein Kind, den Herrmann. Wenn man das Sparen gut versteht, dann kann man sich das Leben auch viel besser einteilen. Man kann überall sparen. Statt einen Kaffeefilter, zum Beispiel, kann man auch ein Klopapier nehmen, und statt einem Klopapier kann man auch ein Zeitungspapier benützen, das man ja aufsammeln kann im Stiegenhaus, dort wo das Papier ist für die Altpapiersammlung… Und ich für meinen Teil, ich erspar mir den Kaffee ja überhaupt, weil zum Glück vertrag ich einen Kaffee ja gar nicht. Aber der Herrmann frißt seine Leberkässemmel ja nicht, wenn er sie nicht mit einem schwarzen Kaffee hinunterlassen kann, wie er sagt. Als ob die Leberkässemmel ein menschlicher Stuhl wär und sein Bauch der Abort.“
Werner Schwab (4 februari 1958 – 1 januari 1994)
Scene uit een opvoering in Aken, 2012
De Duitse schrijver en journalist Norman Ohler werd geboren op 4 februari 1970 in Zweibrücken. Zie ook alle tags voor Norman Ohler op dit blog.
Uit: Blitzed
“National Socialism was toxic, in the truest sense of the word. It gave the world a chemical legacy that still atïects us today: a poison that refuses to disappear. On one hand, the Nazis presented themselves as clean-cut and enforced a strict, ideologically underpinned anti-drug policy with propagandistic pomp and draconian punishments. In spite of this, a particularly potent and perfidious substance became a popular product under Hitler. This drug carved out a great career for itself all over the German Reich, and later in the occupied countries of Europe. Under the trademark ‘Pervitin’, this little pill became the accepted Volksdroge. or ‘people’s drug“, and was on sale in every chemist ’s shop. It wasn‘t until 1939 that its use was restricted by making Pervitin prescription-only, and the pill was not subjected to regulation until the Reich Opium Law in 1941.
Its active ingredient, methamphetamine, is now either illegal or strictly regulated, but, with the number of consumers currently at over 100 million and rising, it counts today as our most popular poison. Produced in hidden labs by chemical amateurs, usually in adulterated form, this substance has come to be known as ‘crystal meth‘. Usually ingested nasally in high doses, the crystalline form of this so-called horror drug has gained unimaginable popularity all over Europe, with an exponential number of first-time users. This upper, with its dangerously powerful kick, is used as a party drug, for boosting performance in the workplace, in oflices, even in parliaments and at universities. It banishes both sleep and hunger while promising euphoria, but in the form of crystal meth, it is a potentially destructive and highly addictive substance. Hardly anyone knows about its rise in Nazi Germany.“
Norman Ohler (Zweibrücken, 4 februari 1970)]
Onafhankelijk van geboortedata
De Nederlandse dichter en theatermaker Luuk Imhann werd geboren in Monster in 1986. Zie ook alle tags voor Luuk Imhann op dit blog.
Uit: Paradijs
“De eilanders denken dat de Berg leeft. De grote klomp aarde ademt, zo hebben ze ons verteld. Hij voelt dat we over zijn oppervlakte door het regenwoud lopen en hij houdt ons in de gaten. Twee gidsen, Osu en Yong, leiden de weg en vertellen over inheemse mythen: oerwezens gemaakt van schaduwen, kannibalistische gebruiken en hypnotiserende dieren.
Ze denken dat de Mount Kinabalu denkt zoals wij allemaal en ze proberen er continu voor te zorgen op goede voet met de Berg en diens flora en fauna te staan. Bij het kampvuur lachen we om deze verhalen. De vier biologen praten over legendes in andere delen van de wereld. Ik zou me beter voelen als me niet telkens werd verteld dat ik moest oppassen bij elke stap die ik zet, dat een onzichtbare kracht over ons regeert, maar ik bepaal hier niets en de gidsen kennen deze plek als hun broekzak. Ik probeer er niet te veel op te letten. We zijn op dag twaalf van een expeditie die in totaal dertig dagen in beslag moet nemen, telkens heen en terug van het kamp naar de uithoeken van de Kinabalu. Ik zal op zoek gaan naar mezelf in dit regenwoud. Als ik terugkom moet ik een ander mens zijn, me niet meer zo laten leiden door de meningen van anderen, met name die van mijn vader.
Ik krab aan mijn baard van twaalf dagen, aangezien de leider van de biologen, Konraad Golding, me heeft verzocht me niet te scheren. Er schuilt gevaar in hygiëne. Wonden van het scheren kunnen voor infecties zorgen en dan is de bewoonde wereld ver weg. Zeep kan dieren lokken. Zeep kan dieren wegjagen. Mijn baard is lang en rood, mijn haar plakt aan mijn gezicht – zoals bij iedereen hier – en ik voel me vies. De lucht is zo vochtig dat je zou kunnen zeggen dat we hier continu douchen, maar ik begin zo langzamerhand echt te verlangen naar een stuk zeep.
Ieder in de groep heeft zijn eigen agenda. Elke bioloog zoekt naar iets anders. De insecten waar Lilith Pallas naar zoekt verschillen van de plantensoorten waar Olav Bartlot ons voortdurend mee confronteert. Er wordt veel gewezen en er vallen veel Latijnse namen; aan dat spelletje doe ik niet mee. Het lijkt een wedstrijd, ik heb het gevoel dat er gewed wordt om flessen wijn die pas overhandigd worden als we terug zijn.”
Luuk Imhann (Monster, 1986)
De Nederlandse dichteres Else Kemps werd geboren in Malden in 1995. Zie ook alle tags voor Else Kemps op dit blog.
De overblijfkinderen
dit is wanneer een kind het toppunt van verveling bereikt:
zodra het te oud is voor vingerverven
en te jong om dat woord dubbelzinnig te noemen
we worden stuurser, zo stuurs
dat we in stuitligging elkaars strot uitkwamen
wij, dat wil zeggen: het meisje
dat van de inhoud van haar neusgaten huizen bouwt
maar dan net niet genoeg overhoudt voor een bed
de jongen die zijn kwijl in zijn mond centrifugeert
en er boterhammen mee belegt
ik snijd een prittstift in partjes en voer hem aan de klassenhamster
juf verbiedt de vingerverf in verband met kans op kanker
maar staat zichzelf nog altijd toe
van onze namen verkleinwoorden te maken
op een dag slaat mijn autistische klasgenoot een ruit in met een hamer
wij zijn aanhangers van conciërgefilosofie: onkwetsbaarheid is een kwestie
van dubbelglas plaatsen
Else Kemps (Malden, 1995)
Zie voor nog meer schrijvers van de 4e februari ook mijn vorige blog van vandaag.