De Iraanse schrijfster Shahrnush Parsipur werd geboren op 17 februari 1946 in Teheran. Zie ook mijn blog van 17 februari 2008.
Uit: The Story of the Men of Sialk Hills
“The Sialk Hills civilization had many members. One of these was a man who played the tar and loved his profession very much. This man’s house was located on the western side of the hill. To the right of it was the house of a bearded man. And to the left of his house lived a man who shaved his beard. They were not friends, but they always greeted each other when they met on the street. The tar player had a girlfriend who always reminded him that she was a decent girl. The tar player knew that she was a decent girl, too. That is why he had decided to marry her one of these days. For this reason, he had bought a set of porcelain chimes and had hung them outside his house so when the wind blew they played a nice tune. As a result, the girl came to see him one day and said that they were showing a film that had won international acclaim in a movie theater in the downtown area. She said that it would be nice if they too could go and see it. Then they argued for awhile that since they were not married yet, they might get arrested if they walked together on the street and that they should think of a solution or a trick. This was easily done. The tar player asked his father to lend him his wedding ring, and the girl borrowed her mother’s ring. Then they started walking toward the cinema together.
There was a huge crowd before the theater. On the marquee above the theater door, they had hung the film posters. “The Sad Life Story of the Sufferers,” was written in blinking neon. The tar player had forgotten his glasses. He asked the girl to read him the director’s name. The girl read, “A film by Edward Muntz, the Great Director Who Is Either Dead or Will Be Born in the Future and Die Sometime Afterwards.”
Shahrnush Parsipur (Teheran, 17 februari 1946)
De Russische schrijver, regisseur en acteur Yevgeni Grishkovetz werd geboren op 17 februari 1969 in Kemerovo. Daar studeerde hij ook Russische filologie en richtte hij in 1990 het theaterensemble Loge op, waarmee hij in de volgende jaren meer dan twintig stukken ontwikkelde, voortgekomen uit gesprekken en improvisaties met de groep. In 1998 ontstond zijn solostuk Hoe ik een hond gegeten heb dat zijn premiere beleefde tijdens het Internationale Theaterfestival in Moskou.
Uit: Das Hemd (Vertaald door Beate Rausch)
»Sie werden es nicht glauben! Das weiß ich!« antwortete er. »Da mußte ich schon öfter hin. So ungefähr …«, er tat so, als würde er es überschlagen und im Kopf rechnen, »eine Million Mal.«
Ich nahm auf dem Rücksitz Platz, und wir fuhren los. Der Fahrer schaltete Musik ein. Nicht laut, sondern … angenehm. Er hatte eine gute Anlage im Auto, das hörte man an der Klangqualität. Er hatte irgendeinen Jazz eingelegt. Ich verstehe nichts davon … von Jazz. Für mich ist das eine einzige endlose und verschlungene Komposition. Aber jetzt war es angenehm. Ich schloß leicht die Augen, dadurch zerfielen die Lichter der Stadt und der Autos rin
gsum und wurden zu langen Strahlen. Und da – das Taxi, die Lichtstreifen, der Jazz, der langhaarige Fahrer mit seiner runden Brille, der Geruch des Wagens, ich werde beschattet … Amerika!!!
»Stört Sie die Musik? Soll ich vielleicht leiser stellen?« fragte der Fahrer. »Nur das Radio mach ich nicht an. Ich höre kein Radio.«
»Alles wunderbar! Mir gefällt’s. Danke«, antwortete ich.
»Wenn Sie rauchen wollen, bitte, aber Radio auf keinen Fall!« Er hatte eine tiefe und sehr angenehme Stimme.
»Danke, ich rauche nicht. Aber was haben Sie denn gegen Radio?«
Ich dachte, er würde vermutlich antworten, daß er keine Kraft habe, diese schreckliche Musik zu hören, die immer gesendet werde, oder daß die Nachrichten alle negativ seien, wozu sie anhören, wo das Leben auch so schon scheußlich sei. Aber ich bekam eine ganz andere Antwort zu hören.
»Ich mag Radio nicht, ich höre kein Radio. Ich rege mich immer so auf! Ich habe das Gefühl, etwas zu verpassen. Es gibt so viele Radiosender! Und genau diese Vielzahl beunruhigt mich.”
Yevgeni Grishkovetz (Kemerovo, 17 februari 1969 )
De Chinese schrijver Mo Yan werd geboren op 17 februari 1955 in Gaomi in de provincie Shandong. Mo Yan is een van China’s grootste moderne schrijvers. Op 20-jarige leeftijd ging hij bij het Volks Bevrijdings Leger waar hij al snel zijn schrijversambities kon ontplooien. Van zijn talrijke publicaties zijn ‘Het rode korenveld’, ‘De knoflookliederen’ en ‘De wijnrepubliek’ een paar van zijn meest vertaalde en sucesvolle romans. Op latere leeftijd verliet hij het Volks Bevrijdings Leger omdat hij het niet meer eens was met de Partij. Ondanks dat hij probeert kunst en politiek gescheiden te houden, dus geen stelling in zijn boeken te nemen, sijpelt iets van zijn kritiek door in zijn schrijven. Werd in 1986 ‘Het rode korenveld’ als het beste boek gekozen door lezers van het in Bejing uitgegeven ‘People’s literature’, zijn daarna verschenen romans ‘De wijnrepubliek’ en ‘Grote borsten, brede heupen’ zijn verboden in de Volksrepubliek China.
Uit: Shifu, You’ll Do Anything for a Laugh (Vertaald door Howard Goldbaltt)
„Ding Shikou, or Ten Mouth Ding, had worked at the Municipal Farm Equipment Factory for forty-three years and was a month away from mandatory retirement age when he was abruptly laid off. Now if you put shi (+), the word for ten, inside a kou (??), the word for mouth, you get the word tian (??), for field. The family name Ding can mean a strapping young man. As long as a strapping young man has a field to tend, he’ll never have to worry about having food on the table and clothes on his back. That was his farmer father’s cherished wish for his son when he named him. But Ding Shikou was not destined to own land; instead he found work in a factory, which led to a far better life than he’d have had as a farmer. He was enormously grateful to the society that had brought him so much happiness, and was determined to pay it back through hard work. Decades of exhausting labor had bent him over, and even though he wasn’t yet sixty, he had the look of a man in his seventies.
One morning, like all other workday mornings, he rode to the factory on his 1960s black and obstinate, clunky Grand Defense bicycle, which presented quite a sight among all the sleek lightweight bikes on the street. Young cyclists, male and female, first gave him curious stares, then steered clear of him, the way a fancy sedan gets out of the way of a lumbering tank. As soon as he pedaled through the factory gate, he saw a group of people clustered around the bulletin board. The voices of a couple of women rose above the general buzz, like hens about to lay eggs. His heart fluttered as he realized that what the workers feared most had finally happened.“
Mo Yan (Gaomi, 17 februari 1955)
De Duitse dichteres, schrijfster en caberetiere Emmy Hennings werd geboren op 17 februari 1885 in Flensburg. Zie ook mijn blog van 17 februari 2008.
Ich bin so vielfach
Ich bin so vielfach in den Nächten,
Ich steige aus den dunklen Schächten.
Wie bunt entfaltet sich mein Anderssein.
So selbstverloren in dem Grunde,
Nachtwache ich, bin Traumesrunde
Und Wunder aus dem Heiligenschrein.
Es öffnen sich mir viele Pforten.
Bin ich nicht da? Bin ich nicht dorten?
Bin ich entstiegen einem Märchenbuch?
Vielleicht geht ein Gedicht in ferne Weiten,
Vielleicht verwehen meine Vielfachheiten,
Ein einsam flatternd, blasses Fahnentuch
Tänzerin
Dir ist als ob ich schon gezeichnet wäre
Und auf der Totenliste stünde.
Es hält mich ab von mancher Sünde.
Wie langsam ich am Leben zehre.
Und ängstlich sind oft meine Schritte,
Mein Herz hat einen kranken Schlag
Und schwächer wird’s mit jedem Tag.
Ein Todesengel steht in meines Zimmers Mitte.
Doch tanz ich bis zur Atemnot.
Bald werde ich im Grabe liegen
Und niemand wird sich an mich schmiegen.
Ach, küssen will ich bis zum Tod.
Emmy Hennings (17 februari 1885 – 10 augustus 1948)
De Amerikaanse schrijver Chaim Potok werd geboren in New York City op 17 februari 1929. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007 Zie ook mijn blog van 17 februari 2008.
Uit: My name is Asher Lev
“My name is Asher Lev, the Asher Lev, about whom you have read in newspapers and magazines, about whom you talk so much at your dinner affairs and cocktail parties, the notorious and legendary Lev of the Brooklyn Crucifixion.
I am an observant Jew. Yes, of course, observant Jews do not paint crucifixions. As a matter of fact, observant Jews do not paint at all–in the way that I am painting. So strong words are being written and spoken about me, myths are being generated: I am a traitor, an apostate, a self-hater, an inflicter of shame upon my family, my friends, my people; also, I am a mocker of ideas sacred to Christians, a blasphemous manipulator of modes and forms revered by Gentiles for two thousand years.
Well, I am none of those things. And yet, in all honesty, I confess that my accusers are not altogether wrong: I am indeed, in some way, all of those things.
The fact is that gossip, rumors, mythmaking, and news stories are not appropriate vehicles for the communication of nuances of truth, those subtle tonalities that are often the truly crucial elements in a causal chain. So it is time for the defense, for a long session in demythology. But I will not apologize. It is absurd to apologize for a mystery.
And that is what it has been all along–a mystery, of the sort theologians have in mind when they talk about concepts like wonder and awe. Certainly it began as a mystery, for nowhere in my family background was there any indication that I might have come into the world with a unique and disquieting gift. My father was able to trace his family line down through the centuries to the time of the Black Death in 1347, whichdestroyed about half the population of Europe.
Chaim Potok (17 februari 1929 – 23 juli 2002)
De Spaanse dichter Gustavo Adolfo Bécquer werd op 17 februari 1836 in Sevilla geboren. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2008.
LYRICAL INTERMEZZO NO. 55
OFTEN when two are parting,
Each grasps a hand as friend;
And then begins a weeping
And a sighing without end.
We did not sigh when parting;
No tears between us fell;
The weeping and the sighing
Came after our farewell.
Vertaald door Chas. G. Leland
THE VIEWLESS ATOMS OF THE AIR
THE viewless atoms of the air
Around me palpitate and burn,
All heaven dissolves in gold, and earth
Quivers with new-found joy.
Floating on waves of harmony I hear
A stir of kisses, and a sweep of wings;
Mine eyelids close–“What pageant nears?”
“‘Tis Love that passes by!”
Vertaald door Mrs. Ward
Gustavo Adolfo Bécquer (17 februari 1836 – 22 december 1870)
Portret, geschilderd door zijn broer Valeriano Bécquer
De Duitse dichter en schrijver Georg Britting werd op 17 februari 1891 geboren in Regensburg. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007
Am offenen Fenster bei Hagelwetter
Himmlisches Eis
Himmlisches Eis
sprang mir auf den Tisch,
rund, silberweiß,
schoß wie ein Fisch
weg von der Hand,
die’s greifen wollt,
schmolz und verschwand.
Blitzend wie Gold
blieb auf dem Holz
nur ein Tropfen dem Blick.
Mächtig die Sonne
sog ihn zurück.
Fröhlicher Regen
Wie der Regen tropft, Regen tropft
an die Scheiben klopft!
Jeder Strauch ist naß bezopft.
Wie der Regen springt!
In den Blättern singt
eine Silberuhr.
Durch das Gras hin läuft,
wie eine Schneckenspur,
ein Streifen weiß beträuft.
Das stürmische Wasser schießt
in die Regentonne,
daß die überfließt,
und in breitem Schwall
auf den Weg bekiest
stürzt Fall um Fall.
Und der Regenriese,
der Blauhimmelhasser,
Silbertropfenprasser,
niesend faßt er in der Bäume Mähnen,
laustvoll schnaubend in dem herrlich
vielen Wasser.
Und er lacht mit fröhlich weißen Zähnen
und mit kugelrunden, nassen Freudentränen.
Georg Britting (7 februari 1891- 27 april 1964)
De Australische dichter Andrew Barton “Banjo” Paterson werd geboren op 17 februari 1864 in Narambla in New South Wales. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007
Australian Scenery
The Mountains
A land of sombre, silent hills, where mountain cattle go
By twisted tracks, on sidelings deep, where giant gum trees grow
And the wind replies, in the river oaks, to the song of the stream below.
A land where the hills keep watch and ward, silent and wide awake
As those who sit by a dead campfire, and wait for the dawn to break,
Or those who watched by the Holy Cross for the dead Redeemer’s sake.
A land where silence lies so deep that sound itself is dead
And a gaunt grey bird, like a homeless soul, drifts, noiseless, overhead
And the world’s great story is left untold, and the message is left unsaid.
The Plains
A land as far as the eye can see, where the waving grasses grow
Or the plains are blackened and burnt and bare, where the false mirages go
Like shifting symbols of hope deferred — land where you never know.
Land of plenty or land of want, where the grey Companions dance,
Feast or famine, or hope or fear, and in all things land of chance,
Where Nature pampers or Nature slays, in her ruthless, red, romance.
And we catch a sound of a fairy’s song, as the wind goes whipping by,
Or a scent like incense drifts along from the herbage ripe and dry
— Or the dust storms dance on their ballroom floor, where the bones of the cattle lie.
Andrew Paterson (17 februari 1864 – 5 april 1941)
Paterson op een Australisch $10 biljet
De Britse schrijfster Ruth Rendell werd geboren als Ruth Grasemann in Londen op 17 februari 1930. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2008.
Uit: A Sight for Sore Eyes
“They were to hold hands and look at one another. Deeply, into each other’s eyes.
“It’s not a sitting,” she said. “It’s a standing. Why can’t I sit on his knee?”
He laughed. Everything she said amused or delighted him, everything about her captivated him from her dark red curly hair to her small white feet. The painter’s instructions were that he should look at her as if in love and she at him as if enthralled. This was easy, this was to act naturally.
“Don’t be silly, Harriet,” said Simon Alpheton. “The very idea! Have you ever seen a painting by Rembrandt called The Jewish Bride?”
They hadn’t. Simon described it to them as he began his preliminary sketch. “It’s a very tender painting, it expresses the protective love of the man for his young submissive bride. They’re obviously wealthy, they’re very richly dressed, but you can see that they’re sensitive, thoughtful people and they’re in love.”
“Like us. Rich and in love. Do we look like them?”
“Not in the least, and I don’t think you’d want to. Ideas of beauty have changed.”
“You could call it ‘The Red-haired Bride.’ ”
“She’s not your bride. I am going to call it ‘Marc and Harriet in Orcadia Place’–what else? Now would you just stop talking for a bit, Marc?
Ruth Rendell (Londen, 17 februari 1930)
De Franse dichter, schrijver en acteur Pêr-Jakez Helias werd geboren op 17 februari 1914 in Pouldreuzig, Penn-ar-Bed. Helias verzamelde ook volksverhalen uit zijn geboortestreek. Hij schreef zowel in het Frans als in het Bretons. Zijn grootste succes was de roman Le Cheval d’orgueil uit 1975, in 1980 verfilmd door Claude Chabrol.
Uit: Le cheval d’orguei
” Trop pauvre que je suis pour posséder un autre animal, du moins ‘le Cheval d’Orgueil’ aura-t-il toujours une stalle dans mon écurie “. Ainsi parlait à l’auteur, son petit-fils, l’humble paysan Alain Le Goff qui n’avait d’autre terre que celle qu’il emportait malgré lui aux semelles de ses sabots de bois. ” Quand on est pauvre, mon fils, il faut avoir de l’honneur. Les riches n’en ont pas besoin. ” Et l’honneur consiste à tenir et à faire respecter son rang, si humble soit-il.L’auteur a grandi dans ce sentiment. Avant d’apprendre le français, il a été élevé en milieu bretonnant, dans une société qui vivait selon un code strictement établi. Il n’enseigne pas, il raconte minutieusement comment on vivait dans une “paroisse” bretonnante de l’extrême Ouest armoricain dans la première moitié de ce siècle. Il nous fait partager sa profonde conviction: ceux qui jugent les paysans comme des êtres grossiers sont eux-mêmes des esprits sommaires et naïfs. Il affirme que ce sont des siècles de mépris culturel qui ont fini par déclencher jacqueries et révo
ltes chez les paysans de notre pays. Et puis, un jour,”le Cheval d’Orgueil” a secoué furieusement sa crinière !“
Pêr-Jakez Helias (17 februari 1914 – 13 augustus 1995)
De Russische dichter en schrijver Fjodor Sologoeb (eig. Fjodor Koezmitsj Teternikov) werd geboren in Sint-Petersburg op 17 februari 1863. Van 1875 tot 1878 bezocht Sologoeb het Rozjdestvogymnasium. In juni 1882 studeerde hij af aan instituut van de Heilige Hilarion in Sint-Petersburg. en kreeg hij een betrekking in Kresttsy, een klein stadje in de provincie Novgorod. In 1891 vergezelde hij zijn zuster Olga, die zich voor een medische opleiding had ingeschreven, naar Sint-Petersburg. Hij ontmoette de dichter Minski, een ontmoeting die een grote ommekeer betekende in het leven van Sologoeb. Het was deze dichter die hem introduceerde in de Petersburgse literaire kringen.In 1892 vestigde Sologoeb zich tenslotte definitief in Sint-Petersburg, na tien jaar dienst in de provincie. Hij maakte er onder andere kennis met Dmitri Merezjkovski en diens vrouw Zanaida Gippius. Hij begon mee te werken aan het tijdschrift Severnyj Vestnik, het symbolistische tijdschrift bij uitstek. Een eerste gedicht van Fjodor Teternikov verscheen in het tweede nummer van 1892 en andere volgden in 1893. In 1892 begon hij aan zijn beroemdste werk Melki bes, die echter pas in 1905 zou verschijnen. Reeds in 1902 had hij het werk voltooid, maar tijdschriften weigerden het te publiceren omdat het te bijtend en te vreemd was. Uiteindelijk bleek het tijdschrift Voprosy zjizni (Levensvragen) bereid de roman te plaatsen. In 1907 werd de roman uiteindelijk in zijn geheel uitgegeven en direct haalde hij hoge verkoopcijfers. Reeds in 1909 waren er vijf drukken verschenen en werd het boek bewerkt tot een toneelstuk.
Devil’s Swing
Over the rushing river
Where shaggy fir-trees stand,
The devil himself is pushing
My swing with furry hand.
Pushing, he laughs away,
And up I go,
And down I go,
The seat creaks ominously,
The rope begins to fray,
Rubbing against a bough.
Prolonged the seat-board’s creaking,
As up and down it glides.
With wheezy laughter shaking,
The devil holds his sides.
l hang on, swinging, gliding,
As up I go,
And down I go,
Slithering, slipping, sliding,
My dizzy gaze avoiding
The devil down below.
Above the shady fir-tree,
A voice laughs from the blue:
“You’ve landed on the swing, see! –
Swing, and to hell with you!”
And in the shaggy fir-tree,
A raucous hullabaloo:
“You’ve landed on the swing, see! –
Swing, and to hell with you!”
The devil will not leave it,
The swing will fly apace
Till with a violent buffet
I’m swept clean off my place,
Until the last few strands
Of hemp snap finally,
Until my native land
Comes flying up at me.
I’ll soar above that fir-tree
And bang earth with my head.
So swing the swing on, devil,
Higher, higher… Aah!
Fjodor Sologoeb (17 februari 1863 – 5 december 1927)
De Duitse dichter en schrijver Friedrich Maximilian Klinger werd geboren op 17 februari 1752 in Frankfurt am Main. Zijn vader stierf vroeg en zijn moeder moest als was- en vroedvrouw het gezin onderhouden. Toch kon hij met financiële steun van de jonge Goethe het gymnasium bezoeken. Hij begon een studie rechten in Gießen, maar besloot na eerste successen als theaterschrijver de universiteit te verlaten. In 1780 werd hij eerst voorlezer, daarna officier in dienst van de Russische troonopvolger grootvorst Paul. Met hem maakte hij verschillende reizen door Europa. In 1776 verscheen onder de titel Der Wirrwarr zijn drama Sturm und Drang. Andere belangrijke werken uit die tijd zijn Zwillinge en Simsone Grisaldo.
Uit: Sturm und Drang
WILD. Heida! nun einmal in Tumult und Lärmen, daß die Sinnen herumfahren wie Dachfahnen beim Sturm. Das wilde Geräusch hat mir schon so viel Wohlsein entgegengebrüllt, daß mir’s würklich ein wenig anfängt besser zu werden. So viel Hundert Meilen gereiset um dich in vergessenden Lärmen zu bringen – Tolles Herz! du sollst mir’s danken! Ha! tobe und spanne dich dann aus, labe dich im Wirrwarr! – Wie ist’s euch?
BLASIUS. Geh zum Teufel! Kommt meine Donna nach?
LA FEU. Mach dir Illusion Narr! sollt mir nicht fehlen, sie von meinem Nagel in mich zu schlürfen, wie einen Tropfen Wasser. Es lebe die Illusion! – Ei! ei, Zauber meiner Phantasie, wandle in den Rosengärten von Phyllis’ Hand geführt –
WILD. Stärk dich Apoll närrischer Junge!
LA FEU. Es soll mir nicht fehlen, das schwarze verrauchte Haus gegenüber, mitsamt dem alten Turm, in ein Feenschloß zu verwandeln. Zauber, Zauber Phantasie! – Lauschend. Welch lieblich, geistige Symphonien treffen mein Ohr? – – Beim Amor! ich will mich in ein alt Weib verlieben, in einem alten, baufälligen Haus wohnen, meinen zarten Leib in stinkenden Mistlaken baden, bloß um meine Phantasie zu scheren. Ist keine alte Hexe da mit der ich scharmieren könnte? Ihre Runzeln sollen mir zu Wellenlinien der Schönheit werden; ihre herausstehende schwarze Zähne, zu marmornen Säulen an Dianens Tempel; ihre herabhangende lederne Zitzen, Helenens Busen übertreffen. Einen so aufzutrocknen, wie mich! – He meine phantastische Göttin! – Wild, ich kann dir sagen, ich hab mich brav gehalten die Tour her. Hab Dinge gesehen, gefühlt, die kein Mund geschmeckt, keine Nase gerochen, kein Aug gesehen, kein Geist erschwungen –.“
Friedrich Maximilian Klinger (17 februari 1752 – 25 februari 1831)
De Australische dichteres, schrijfster, uitgeefster en suffragette Louisa Lawson werd geboren op 17 februari 1848 in Mudgee, New South Wales. In 1888 begon zij met het uitgeven van Dawn, het eerste Australische tijdschrift dat door uitsluitend vrouwen gemaakt werd. Het verscheen zeventien jaar lang en behield al die tijd een streng feministische lijn. Na haar pensionering in 1905 publiceerde Lawson The Lonely Crossing and Other Poems.
The Hill Of Death
No downward path to death we go
Through no dark shades or valleys low,
But up and on o’er rises bright
Toward the dawn of endless light.
For not in lowlands can we see
The path that was and that to be,
But on the height, just where the soul
Takes deeper breath to reach the goal.
There we can see the winding way
That we have journeyed all our day,
Then t
urn and view with spirits still
Our future home beyond the hill.
Louisa Lawson (17 februari 1848 – 12 augustus 1920)
De Duitse dichter Max Schneckenburger werd geboren op 17 februari 1819 in Talheim bij Tuttlingen. Hij is vooral bekend gebleven als dichter van het lied Die Wacht am Rhein. Schneckenburger schreef het in 1840 toen Frankrijk de linkse Rijnoever bedreigde. Populair werd het echter pas tijdens de Frans-Duitse oorlog van 1870/71, op muziek gezet door Karl Wilhelm. In de tijd van de Duitse keizers had het de status van – officieus – volkslied.
Die Wacht am Rhein (Fragment)
Es braust ein Ruf wie Donnerhall,
Wie Schwertgeklirr und Wogenprall:
Zum Rhein, zum Rhein, zum deutschen Rhein,
Wer will des Stromes Hüter sein?
Lieb’ Vaterland, magst ruhig sein,
Fest steht und treu die Wacht am Rhein!
Durch Hunderttausend zuckt es schnell,
Und aller Augen blitzen hell;
Der deutsche Jüngling, fromm und stark,
Beschirmt die heil’ge Landesmark.
Lieb’ Vaterland, magst ruhig sein,
Fest steht und treu die Wacht am Rhein!
Max Schneckenburger (17 februari 1819 – 3 mei 1849)