De Vlaamse dichter, schrijver en essayist Stefan Hertmans werd geboren in Gent op 31 maart 1951. Zie ook alle tags voor Stefan Hertmans op dit blog.
Bezoekingen
I
Van al deze gewichtloze vormen,
schaduwen op de wand van een beproefde grot,
zijn alleen de donkerste werkelijk licht,
ongrijpbare echo van een luidruchtige stilte.
Donkerder vlek in verduistering, zwart gat
waarin deze eetbare, krokante wereld
in verkruimelde ogenblikken opgeslokt wordt,
en zo weer in een volgende beweging zweeft:
er is een hand doende ergens boven de karavanen,
de sneeuwhozen vol geluidloze verbijstering
als aan gesloten ramen de nachtkoelte drukt,
er is een zwevende hand boven gestalten merkbaar,
een vijfvleugelige straatmus met ontelbare letters
en een borst vol glas.
II
Toen ik voor hem zat en handen wrong,
toen ik met het gemak waarmee men vuur maakt
in de deuropening stond en zijn drukkende
schouder voelde,
toen deze vereeuwiging in zout gefixeerd,
in fijne korrel getranscendeerd zo weer verdween
en rook in de kamer achterliet, een vage blauwe zuil
terwijl iemand op straat de wereld schiep
en het plein in wraakzuchtige steen begon te stralen,
toen wist hij, en iemand met hem,
dat zijn naam onmogelijk geworden was, –
nutteloos ook, terwijl de vlammen hoger gingen
en het hele huis, nu al tot in zijn blikveld stijgend,
opging in de gedachte dat ik voor hem zat
en zweeg.
III
Iemand belde drie keer aan
en de grote papyrus dauwde.
Omdat het ochtend was en lakens in de wind
herinnering aan andere lichamen wakker riepen,
wantrouwde ik het licht en deed
de vleugeldeuren op een kier.
Hij in de hoge spiegel
dronk mij uit porselein en jade toe.
Ik liep verloren in de trapzaal;
het licht drukte achter diafane opalen,
en de putti kirden in hun geniepige nissen.
In de nok, boven de treden, hing nog het
kabelwerk, het verse spek, de grote geblokte doeken
waarin het kind gewikkeld werd.
En omdat ik in de hoogte keek,
hoofd achterover en de hals gestrekt,
liep ik hem blindelings en bijna teder overhoop.
Hij drong tegen mijn borst en siste;
kromp toen, tot hij een vlek werd
op een hard geslacht,
en weer verdween.
De Roemeense dichter en essayist Nichita Stănescu werd geboren op 31 maart 1933 in Ploieşti. Zie ook alle tags voor Nichita Stănescu op dit blog.
Een ander soort wiskunde
We weten dat een maal een één is,
maar een eenhoorn maal een peer
geen idee hoeveel dat is.
We weten dat vijf min vier één is
maar een wolk min een zeilboot
geen idee hoeveel dat is
We weten dat acht
gedeeld door acht één is,
maar een berg gedeeld door een geit
geen idee hoeveel dat is
We weten dat een plus een twee is,
maar ik en jij, oh,
we hebben geen idee hoeveel dat is.
Oh, maar een dekbed
maal een konijn
is natuurlijk één roodharige,
een kool gedeeld door een vlag
is een varken,
een paard min een tram
is een engel,
een bloemkool plus een ei
is een astragalus.
Alleen jij en ik
vermenigvuldigd en gedeeld
opgeteld en afgetrokken
blijven hetzelfde…
Verdwijn uit mijn gedachten!
Kom terug in mijn hart!
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 31e maart ook mijn blog van 31 maart 2020 en eveneens mijn drie blogs van 31 maart 2019.