De Zweedse dichter en schrijver Tomas Tranströmer werd geboren in Stockholm op 15 april 1931. Zie ook alle tags voor Tomas Tranströmer op dit blog.
The Indoors is Endless
It’s spring in 1827, Beethoven
hoists his death-mask and sails off.
The grindstones are turning in Europe’s windmills.
The wild geese are flying northwards.
Here is the north, here is Stockholm
swimming palaces and hovels.
The logs in the royal fireplace
collapse from Attention to At Ease.
Peace prevails, vaccine and potatoes,
but the city wells breathe heavily.
Privy barrels in sedan chairs like paschas
are carried by night over the North Bridge.
The cobblestones make them stagger
mamselles loafers gentlemen.
Implacably still, the sign-board
with the smoking blackamoor.
So many islands, so much rowing
with invisible oars against the current!
The channels open up, April May
and sweet honey dribbling June.
The heat reaches islands far out.
The village doors are open, except one.
The snake-clock’s pointer licks the silence.
The rock slopes glow with geology’s patience.
It happened like this, or almost.
It is an obscure family tale
about Erik, done down by a curse
disabled by a bullet through the soul.
He went to town, met an enemy
and sailed home sick and grey.
Keeps to his bed all that summer.
The tools on the wall are in mourning.
He lies awake, hears the woolly flutter
of night moths, his moonlight comrades.
His strength ebbs out, he pushes in vain
against the iron-bound tomorrow.
And the God of the depths cries out of the depths
‘Deliver me! Deliver yourself!’
All the surface action turns inwards.
He’s taken apart, put together.
The wind rises and the wild rose bushes
catch on the fleeing light.
The future opens, he looks into
the self-rotating kaleidoscope
sees indistinct fluttering faces
family faces not yet born.
By mistake his gaze strikes me
as I walk around here in Washington
among grandiose houses where only
every second column bears weight.
White buildings in crematorium style
where the dream of the poor turns to ash.
The gentle downward slope gets steeper
and imperceptibly becomes an abyss.
Vertaald door Robin Fulton
Tomas Tranströmer (Stockholm, 15 april 1931)
In 1965
De Amerikaanse schrijver Henry James werd geboren in New York op 15 april 1843. Zie ook alle tags voor Henry James op dit blog.
Uit: Italian Hours
“It is a great pleasure to write the word; but I am not sure there is not a certain impudence in pretending to add anything to it. Venice has been painted and described many thousands of times, and of all the cities of the world is the easiest to visit without going there. Open the first book and you will find a rhapsody about it; step into the first picture-dealer’s and you will find three or four high-coloured “views” of it. There is notoriously nothing more to be said on the subject.
Every one has been there, and every one has brought back a collection of photographs. There is as little mystery about the Grand Canal as about our local thoroughfare, and the name of St. Mark is as familiar as the postman’s ring. It is not forbidden, however, to speak of familiar things, and I hold that for the true Venice-lover Venice is always in order. There is nothing new to be said about her certainly, but the old is better than any novelty. It would be a sad day indeed when there should be something new to say. I write these lines with the full consciousness of having no information whatever to offer. I do not pretend to enlighten the reader; I pretend only to give a fillip to his memory; and I hold any writer sufficiently justified who is himself in love with his theme.”
Henry James (15 april 1843 – 28 februari 1916)
Portret door Jacques-Émile Blanche
De Nederlandse schrijver, columnist, kleinkunstenaar en zanger Daniël Samkalden werd geboren op 15 april 1979 in Naarden. Zie ook mijn blog van 15 april 2011.
Uit: Straf (Column)
“Ik heb mijn fraaie Apple-laptop vernietigd. Een fatale afloop van een reeks broeierige dagen sinds uit het niets de ‘enter’-toets van mijn toetsenbord het voor gezien hield en losbrak in redeloze anarchie. De ‘enter’-toets deed het in deze nieuwe boosaardige realiteit niet óf de ‘enter’-toets deed het onophoudelijk. In het ene geval kon ik geen regels meer openlaten, niet meer chatten, geen zoekopdrachten meer uitsturen. In het andere geval klonk een ziek geratel en zeilden mijn teksten weg over een eindeloos aantal lege pagina’s, werden wachtwoorden en pincodes te vroeg bekrachtigd, accounts onbruikbaar verklaard en passen geblokkeerd. Pure hysterie. Hysterie die ik een halt probeerde toe te roepen door met mijn rechterhand op de ‘enter’-toets te slaan. Soms ging het dan even goed en was de orde hersteld, maar steeds sneller ging het weer mis. Eerst sloeg ik nog met een zeker respect voor de geniale techniek die ik niet kon doorgronden. Gaandeweg sloeg ik harder en harder, als straf. Als straf voor de ongehoorzaamheid. Als represaille voor het onacceptabele getreiter van mijn computer. ’s Nachts voelde ik in mijn duim het bloed kloppen en de pijn zeuren als ik de tv had uitgezet en wachtte tot ik in slaap viel. ’s Ochtends zag ik het bijproduct van deze pijn als ik mijn laptop opende en schrok van een steeds dieper wordende holte, een vallei, rechts van het toetsenbord. “Per ongeluk laten vallen”, zei ik toen een vriend mij vroeg wat er in godsnaam was gebeurd en ik hield voor me dat een sadistisch machtsspel gaande was.”
Daniël Samkalden (Naarden, 15 april 1979)
De Franse schrijver Jérôme Lambert werd geboren op 15 april 1975 in Nantes. Zie ook alle tags voor Jérôme Lambert op dit blog.
Uit: J’aime pas le lundi
“Ce qui me dérange, c’est quand le tyran qui règne sur ses sujets en profite et exige de chacun un peu plus chaque jour. J’ai toujours peur que les gens se perdent eux même, qu’ils ne se retrouvent plus et ne comprennent que des années plus tard, enfin libérés, à quel point ils furent malheureux. Sans parler du nombre d’années supplémentaires pour soigner tout ça, se restaurer, se reconstruire vraiment. Je crois que les mécanismes qui régissent nos cœurs sont beaucoup plus fragiles qu’on ne se le figure.
(…)
Les cailloux me paraissaient les êtres les plus enviables de la Création. D’abord parce qu’ils ne s’embarrassent pas de savoir s’ils sont heureux ou non. Ils sont. Point barre. Ensuite parce qu’ils sont toujours bien là où le destin les a posés. Un caillou ne dépare jamais son environnement. Même un galet de plage qui se retrouverait par un concours de circonstances au milieu d’une forêt aurait toujours l’air à sa place. Il ne serait ni trop plat, ni trop salé, ni trop joli. Et je suis sûr que les autres cailloux de la forêt l’accueilleraient sans préjugés. Les cailloux ne jugent pas, les cailloux ne se plaignent pas.”
Jérôme Lambert (Nantes,15 april 1975)
De Engelse dichter en schrijver Benjamin Zephaniah werd geboren op 15 april 1958 in Handsworth, Birmingham. Zie ook alle tags voor Benjamin Zephania op dit blog.
Fair Play
Mirror mirror on the wall
Could you please return our ball
Our football went through your crack
You have two now
Give one back.
Vegan Steven
There was a young vegan
Called Steven,
Who just would not kill for no reason,
This kid would not eat
No cheese or no meat
And he hated the foxhunting season.
Benjamin Zephaniah (Handsworth, 15 april 1958)
De Duitse dichter en tekenaar Wilhelm Busch werd geboren in Wiedensahl op 15 april 1832. Zie ook alle tags voor Wilhelm Busch op dit blog.
Armer Haushalt
Weh, wer ohne rechte Mittel
Sich der Poesie vermählt!
Täglich dünner wird der Kittel,
Und die Milch im Hause fehlt.
Ängstlich schwitzend muß er sitzen,
Fort ist seine Seelenruh,
Und vergeblich an den Zitzen
Zupft er seine magre Kuh.
Der Wetterhahn
Wie hat sich sonst so schön der Hahn
Auf unserm Turm gedreht
Und damit jedem kundgetan,
Woher der Wind geweht.
Doch seit dem letzten Sturme hat
Er keinen rechten Lauf;
Er hängt so schief, er ist so matt,
Und keiner schaut mehr drauf.
Jetzt leckt man an den Finger halt
Und hält ihn hoch geschwind.
Die Seite, wo der Finger kalt,
Von daher weht der Wind.
Wilhelm Busch (15 april 1832 – 9 januari 1908)
De Nederlandse schrijfster Ina Boudier-Bakker werd geboren in Amsterdam op 15 april 1875. Zie ook alle tags voor Ina Boudier-Bakker op dit blog.
Uit: ’t Vrindje
‘Ga nou Frits!’
‘Ja, ’t is al bij tweeën!’
‘Als je nou niet gaat, denken ze, dat je niet meer komt.’
De jongen, verveeld, hing tegen de vensterbank naar buiten te kijken, in de zonnige stille straat.
Zijn moeder kwam naast hem staan, haar hand op zijn schouder.
‘Toé nou jongen, denk eens, die menschen doe je d’r nog een beetje plezier mee.’
De jongen zuchtte.
Hij wist wel, zijn moeder stónd erop, en hij wou ook wel, och jawel, als hij er maar niet zoo láng hoefde te zitten, en er nou niet net heenmoest op dien éénen dag, dat hij voor ’t eerst eens van kostschool thuis was – zijn heele middag weg… en ’t was er ook zoo náár…’
‘Dan ga ik maar,’ zei hij lusteloos.
Buiten lag de straat in blakende zonnehitte – stille zondagstraat van klein provincie-stadje. Maar het was den jongen, of na die vier weken op kostschool buiten, alles hier in blijde herkenning tegen hem opsprong .. de huizen, de menschen.. kijk, ouwe Kees van den bakker altijd nog als een dooie mol op de stoep!… en een gelukkig gevoel, iets, om opeens te willen hollen, schreeuwen, pretmaken, barstte in hem los.
‘Hé! Frits!!’ hoorde hij achter zich gillen, toen een langgerekt gefluit. Mèt bleef hij staan, keek om.
Achter hem kwamen hard aanloopen Jan en Barend Keg, met Hannes van Slooten, zijn speciale vrienden. Rood van verwachting rende hij terug, op hen toe.”
Ina Boudier-Bakker (15 april 1875 – 26 december 1966)
Zie voor nog meer schrijvers van de 15e april ook mijn blog van 15 april 2012 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.