De Canadese schrijver Yann Martel werd op 25 juni 1963 geboren in Salamanca. Zie ook alle tags voor Yann Martel op dit blog.
Uit: Life of Pi
“My brother Ravi once told me that when Mamaji was born he didn’t want to give up on breathing water and so the doctor, to save his life, had to take him by the feet and swing him above his head round and round.
“It did the trick!” said Ravi, wildly spinning his hand above his head. “He coughed out water and started breathing air, but it forced all his flesh and blood to his upper body. That’s why his chest is so thick and his legs are so skinny.”
I believed him. (Ravi was a merciless teaser. The first time he called Mamaji “Mr. Push” to my face I left a banana peel in his bed.)
Even in his sixties, when he was a little stooped and a lifetime of counter-obstetric gravity had begun to nudge his flesh downwards, Mamaji swam thirty lengths every morning at the pool of the Aurobindo Ashram.
Scene uit de film “Life of Pi” uit 2012
He tried to teach my parents to swim, but he never got them to go beyond wading up to their knees at the beach and making ludicrous round motions with their arms, which, if they were practising the breaststroke, made them look as if they were walking through a jungle, spreading the tall grass ahead of them, or, if it was the front crawl, as ifthey were running down a hill and flailing their arms so as not to fall. Ravi was just as unenthusiastic.
Mamaji had to wait until I came into the picture to find a willing disciple. The day I came of swimming age, which, to Mother’s distress, Mamaji claimed was seven, he brought me down to the beach, spread his arms seaward and said, “This is my gift to you.”
“And then he nearly drowned you,” claimed Mother.“
Yann Martel (Salamanca, 25 juni 1963)
De Nederlandse schrijver en vertaler Rob van Essen werd op 25 juni 1963 geboren in Amstelveen. Zie ook alle tags voor Rob van Essen op dit blog.
Uit: Hier wonen ook mensen
“Hij was meteen voor deze plek gevallen. Als je op het terras stond, keek je kilometers ver de woestijn in, tot aan de trillende horizon, een uitzicht waarin niets gebeurde. Aan de andere kant van het huis werd het uitzicht afgesloten door een bergrug die in de loop van de dag van donkerrood naar lichtroze naar roestbruin verkleurde. Voor de bergrug lag een strook spiegelend water. Toen de makelaar hem in zijn vliegtuigje had meegenomen om dit gebied te laten zien, had Walter gedacht dat het een langwerpig meer was. Maar de makelaar had uitgelegd dat het ging om een doodlopende zijarm van een rivier, waaruit per dag net zoveel water verdampte als werd aangevoerd, zodat het waterpeil gelijk bleef. Toen Walter dat hoorde, had hij het perceel meteen gekocht. Daarna had hij de Finse architect opdracht gegeven een langgerekte woning te ontwerpen van één bouwlaag, met veel blank hout, grote, geschakelde ruimtes en een plat dak dat hier en daar ver uitstak om schaduw te geven. Dit was wat hij had gewild: iets langgerekts om in rond te dwalen en waarin verder niets gebeurde, iets zonder trappen of verdiepingen, alsof tijd verticaal was en eeuwigheid horizontaal.
En nergens iets wat herinnerde aan de vierling die dit alles mogelijk had gemaakt: Fritz, Fratz, Fretz en Frotz Frutzle. Ze waren even binnengekomen toen de Mexicaanse vrouw had gevraagd of hij de poster wilde signeren, maar diezelfde dag nog waren ze weer vertrokken, opgerold, in een kartonnen koker, zonder sporen na te laten.
Niets herinnerde hier aan zijn werk. Zijn archief bevond zich ergens in een opslag aan de westkust. Hij betaalde er nog steeds huur voor, maar het adres kende hij allang niet meer uit zijn hoofd en soms stelde hij zich voor hoe alles daar rustig lag te vergaan, ten prooi aan vocht en kleine beestjes die van papier leefden. Nog steeds ontving hij zo nu en dan een uitnodiging om langs te komen op een stripconventie. Dan ging het niet om de Frutzles, maar om eerder werk, Dr. Sjutsi, The School of Sex Lords – verzamelaars betaalden inmiddels grof geld voor de paar albums die destijds waren uitgebracht. Ook de Frutzles dateerden uit die tijd: de redactie van een van de bladen waarvoor hij werkte wilde een themanummer uitbrengen met kinderstrips, en omdat Walter voorzag dat zijn collega’s zich zouden overgeven aan vermoeiende parodieën vol goorheid en geweld, besloot hij als ultieme parodie een echte kinderstrip te maken, zonder poep, pis en anale seks.”
Rob van Essen (Amstelveen, 25 juni 1963)
De Canadese schrijver Michel Tremblay werd geboren in Quebec op 25 juni 1942. Zie ook alle tags voor Michel Tremblay op dit blog.
Uit: Les belles-sœurs
“LINDA LAUZON – Le père, y peut pas te marier ?
LISE PAQUETTE – T’sais ben qu’y m’a laissé tomber, hein ? Y’est disparu dans’brume, ça pas été long ! Les belles promesses qu’y m’avait faites ! On était donc pour être heureux, ensemble ! Y faisait d’l’argent comme de l’eau, ça fait que moé, la folle, j’voyais pus clair ! Des cadeaux par icitte, des cadeaux par là, y finissait pus ! Ah ! j’en ai ben profité, un temps. Mais maudit, y fallait que ça arrive ! Y fallait que ça arrive ! Maudite marde ! J’ai jamais de chance, jamais ! Y faut toujours que r’reçoive un siau de marde su’à tête ! Mais j’veux tellement sortir de ma crasse ! Chus t’écoeurée de travailler au Kresge ! J’veux arriver à quequ’chose, dans’vie, vous comprenez, j’veux arriver à quequ’chose ! J’veux avoir un char, un beau logement, du beau linge ! J’ai quasiment rien que des uniformes de restaurant à me mettre sur le dos, bonyeu ! J’ai toujours été pauvre, j’ai toujours tiré le diable par la queue, pis j’veux que ça change ! J’sais que chus cheap, mais j’veux m’en sortir ! Chus v’nue au monde par la porte d’en arrière, mais m’as donc sortir par la porte d’en avant ! Pis y’a rien qui va m’en empêcher ! Y’a rien qui va m’arrêter ! Tu sauras me dire plus tard que j’avais raison, Linda ! Attends deux-trois ans, pis tu vas voir que Lise Paquette a va devenir quelqu’un ! Des cennes, a va n’avoir, O.K. ?”
Michel Tremblay (Quebec, 25 juni 1942)
Scene uit een uitvoering als musical in Quebec, 2010
De Engelse schrijver Nicholas Mosley werd geboren op 25 juni 1923 geboren in Londen. Zie ook alle tags voor Nicholas Mosley op dit blog.
Uit: Children of Darkness and Light
“The editor gave me a look as if I might not last much longer with his newspaper.
I wrote yet another piece on what I myself felt about the story — in terms of it being a metaphor. I said that the Virgin Mary must know that her instructions weren’t working because they had been tried so often and had been ineffective; what she must really want was for us, her children, to recognise this and grow up and start working things out on our own. I added that a metaphor was a way of talking about practical things that could be looked at in no better way.
I had become friendly with a local clergyman who was on the editorial board of an avant-garde religious magazine. I rang him up and said `Why is it that what the Virgin Mary says in these appearances is always so boring?’
He said `Perhaps she wants us to see that it’s boring, so we’ll begin to work things out for ourselves. But she can’t say that, or we wouldn’t be working things out for ourselves.’
I said `But that’s just what I’m saying!’
He said `Then it seems to be working, doesn’t it.’
He got my piece published in his religious magazine. It seemed that no one paid much attention to it.
I had a girlfriend at the time who was called Melissa. Melissa was a student at an art school: I had just started in this my first job with a newspaper. Melissa and I were living together in two rooms in North London. Melissa became pregnant. I said `Now what do we do — a bit of fasting and self-laceration, or do we think for ourselves.’
Melissa said `It’s me we’re talking about, not the Virgin Mary.’
I thought — What’s the difference?
So in this way our son Billy came to be born — with the help, it is true, of what might be called a bit of anxiety and trusting.”
Nicholas Mosley (Londen, 25 juni 1923)
De Oostenrijkse dichteres Ingeborg Bachmann werd geboren op 25 juni 1926 in Klagenfurt. Zie ook mijn blog van 25 juni 2010 en eveneens alle tags voor Ingeborg Bachmann op dit blog.
Heimweg
Nacht aus Schlüsselblumen
und verwunschnem Klee,
feuchte mir die Füße,
daß ich leichter geh.
Der Vampir im Rücken
übt den Kinderschritt,
und ich hör ihn atmen,
wenn er kreuzweis tritt.
Folgt er mir schon lange?
Hab ich wen gekränkt?
Was mich retten könnte,
ist noch nicht verschenkt.
Wo die Halme zelten
um den Felsenspund,
bricht es aus der Quelle
altem, klarem Mund:
„Um nicht zu verderben,
bleib nicht länger aus,
hör das Schüsselklirren,
komm ins Wiesenhaus!
Reinen Fleischs wird sterben,
wer es nicht mehr liebt,
über Rausch und Trauer
nur mehr Nachricht gibt.“
Mit der Kraft des Übels,
das mich niederschlug,
weitet seine Schwinge
der Vampir im Flug,
hebt die tausend Köpfe,
Freund- und Feindgesicht,
vom Saturn beschattet,
der den Ring zerbricht.
Ist das Mal gerissen
in die Nackenhaut,
öffnen sich die Türen
grün und ohne Laut.
Und die Wiesenschwelle
glänzt von meinem Blut.
Deck mir, Nacht, die Augen
mit dem Narrenhut.
Ingeborg Bachmann (25 juni 1926 – 17 oktober 1973)
De Russische dichter en vertaler Arseny Alexandrovich Tarkovsky werd geboren op 25 juni 1907 in Elisavetgrad. Zie ook alle tags voor Arseny Tarkovsky op dit blog.
To Poems
My poems: fledglings, heirs,
Plaintiffs and executors,
The silent ones, the loud,
The humble and the proud.
As soon as the shovel of time
Threw me onto the potter’s wheel—
Myself without kith or kin—
I grew beneath the hand, a miracle.
Something stretched out my long neck
And hollowed round my soul
And marked on my back
Legends of flowers and leaves.
I stoked the birch in the fire
As Daniel commanded
And blessed my red temper
Until I spoke as a prophet.
I had long been the earth—
Arid, ochre, forlorn since birth—
But you fell on my chest by chance
From beaks of birds, from eyes of grass.
Vertaald door Philip Metres
Arseny Tarkovsky (25 juni 1907 – 27 mei 1989)
Hier met zijn zoon Arseny in 1964
De Britse schrijver George Orwell (pseudoniem van Eric Arthur Blair) werd op 25 juni 1903 geboren in Motihari, India. Zie ook mijn blog van 25 juni 2010 en eveneens alle tags voor George Orwell op dit blog.
Uit: 1984
“And the Records Department, after all, was itself only a single branch of the Ministry of Truth, whose primary job was not to reconstruct the past but to supply the citizens of Oceania with newspapers, films, textbooks, telescreen programmes, plays, novels — with every conceivable kind of information, instruction, or entertainment, from a statue to a slogan, from a lyric poem to a biological treatise, and from a child’s spelling-book to a Newspeak dictionary. And the Ministry had not only to supply the multifarious needs of the party, but also to repeat the whole operation at a lower level for the benefit of the proletariat. There was a whole chain of separate departments dealing with proletarian literature, music, drama, and entertainment generally. Here were produced rubbishy newspapers containing almost nothing except sport, crime and astrology, sensational five-cent novelettes, films oozing with sex, and sentimental songs which were composed entirely by mechanical means on a special kind of kaleidoscope known as a versificator. There was even a whole sub-section — Pornosec, it was called in Newspeak — engaged in producing the lowest kind of pornography, which was sent out in sealed packets and which no Party member, other than those who worked on it, was permitted to look at.
Three messages had slid out of the pneumatic tube while Winston was working, but they were simple matters, and he had disposed of them before the Two Minutes Hate interrupted him. When the Hate was over he returned to his cubicle, took the Newspeak dictionary from the shelf, pushed the speakwrite to one side, cleaned his spectacles, and settled down to his main job of the morning.
Winston’s greatest pleasure in life was in his work. Most of it was a tedious routine, but included in it there were also jobs so difficult and intricate that you could lose yourself in them as in the depths of a mathematical problem — delicate pieces of forgery in which you had nothing to guide you except your knowledge of the principles of Ingsoc and your estimate of what the Party wanted you to say. Winston was good at this kind of thing.”
George Orwell (25 juni 1903 – 21 januari 1950)
Cover Time, 1983
Zie voor nog meer schrijvers van de 25e juni ook mijn vorige blog van vandaag.