De Russische schrijver Viktor Astafiev werd geboren op 1 mei 1924 in Ovsyanka. Zie ook mijn blog van 1 mei 2007.

 

Uit: The Cursed And The Slain (Vertaald door Arch Tait en Martin Dewhirst)

 

„Leshka Shestakov, warm and comfortable up on the luggage shelf, uncertainly moved his cap from his ear. In this cosmic howling he began to make out the sound of marching feet, the thundering of some vast military formation, and the sound of the iron train, still rasping in the cracking frost, ceased to set his teeth on edge. He felt a chill of fear and unease run down his back, and a tremulous ecstasy. It began to dawn on the recruits that the foggy, frozen world outside the windows was not howling but singing.

All the time they were being herded out of the carriages by impartially ill-natured men in worn military uniforms, lined up alongside the white spattered train, divided into groups of ten, and ordered to fall in behind, they were turning their heads this way and that, trying to find out who was singing, and where, and why.

Only when they got close to the pine forest, its warm tree tops besieging the winter’s fog, looming first black then green through the grey, motionless world, only then did the recruits see waves of human beings advancing from all directions out of the impenetrable mist, rolling in towards them beneath the trees, swaying wearily as they moved along, row upon row in close formation. Like automatons the ragged columns as they marched were exhaling puffs of white breath, which were immediately followed by the eery howling which now resolved itself into slow, drawn out sounds and words which had to be guessed at rather than heard: “Across the steppe march regiments renowned”, “Once I’ve seen it through, Marusya, I’ll come back to you, Marusya”, “A fearless seagull soaring flew above the mighty ocean blue”, “Never, Cossacks of Kuban, forget September twenty-one”, “Ho, bold Poltava gun, four wheels made to run and run…”.

 

Viktor Astafiev (1 mei 1924 – 29 november 2001)

 

De Nederlandse dichter en schrijver Reinier van Genderen Stort werd geboren op 1 mei 1886 in Buitenzorg, Nederlands Indië.

 

Uit: Kleine Inez

 

„Hij toog naar Leiden, waar de nieuwe gedachten het welsprekendst werden verkondigd. Hij studeerde het recht en volgde tevens lezingen over wijsbegeerte, godgeleerdheid en geschiedenis. Arm, onthield hij zich van geneuchten, die hij, matig, niet begeerde en de aan Luther toegeschreven rijmen, waaraan een meer zwierend dan werkend studiegenoot hem eens luimig had herinnerd,

 

 Wer nicht liebt Wein, Weib und Gesang,

 Der bleibt ein Narr, sein Leben lang,

 

hadden hem slechts doen schouderophalen.

Na vier jaar promoveerde hij op een proefschrift over het staatswezen in de 14e eeuw, maar zoo uitnemend van kennis en betoog bleek dit omvangrijk geschrift, dat hij weinige maanden later tot hoogleeraar benoemd werd, ter vervanging van den aftredenden Nestor der rechtskundige faculteit.

Dit stout debuut verdiepte een eerzucht, waarvan de uiting nochtans beheerscht bleef. Hij werd een der meest gezaghebbende staathuishoudkundigen in den lande. Briefwisseling met buitenlandsche geleerden, medewerking aan een duitsch maandschrift, vertalingen zijner geschriften verbreidden zijn naam in beide halfronden. Maar de vroede kalmte van het academisch leven voldeed hem niet.

Dadelijker wilde hij invloed oefenen op het leven zijner tijdgenooten. Zoo koerste hij driest met scherpen boeg, de woelige zee op der politiek. Ook hier dwong zijn sterke persoonlijkheid tot aller aandacht, ook hier won hij een aanhang, die gaandeweg zich verkernde tot een liberale keurbende, en waarvan de invloed op ’s lands zaken al stelliger bleek.“

 

Reinier van Genderen Stort (1 mei 1886 – 7 januari 1942)
Boekomslag van „Kleine Inez“ (uitgave 1969)

 

De Russische dichter, schrijver, filosoof en theoloog Alexej Stepanovitsj Chomjakov werd geboren op 1 mei 1804 in Moskou. Hij volgde diverse studies aan de Lomonosov-Universiteit te Moskou en schreef al snel zonder moeite artikelen in het Frans, Duits en Engels. Nadat hij van 1822 tot 1825 militaire dienst had vervuld, ging hij naar Parijs, waar hij zich bezighield met schilderkunst en het historisch drama Jermak schreef (uitgegeven in 1832). Toen hij in 1826 terugkeerde naar Moskou publiceerde hij diverse hooggeprezen gedichten in diverse literaire tijdschriften.Van 1828 tot 1829 vocht hij in de Russisch-Turkse oorlog, om zich daarna terug te trekken op zijn landgoed. In 1839 schreef hij daar zijn artikel Over oud en nieuw, waarmee hij de grondslag legde voor de Slavofilie.

 

Youth

 

Heaven, make my hands
Like a mighty titan’s!
I’ll envelop nature
In my fervid grasp,
I shall hold nature
To my trembling heart,
And she will respond
To my heart’s desire
With the love of youth.
Everything in her
Shines and breathes with passion;
In her, nothing sleeps
In hibernal slumber.

 

Fearsome volcanoes
Rumble on the earth;
Boisterous rivers
Flow into the ocean;
In the sea azure
Billows bounce swiftly,
Playing stormy games.
Both the sea and land
Grant ebullient dreams,
Joyfulness and hope,
Fame and youthful beauty
To a mortal man.
Stars in the blue heavens
Hurry after stars;
In the streams of lustre
Flow across the ether
Secret words of passion,
Secret declarations.
Centuries go by,
Centuries are born—
An eternal struggle,
An impassioned life.

 

Heaven, give a titan’s
Mighty hands to me:
I must hold nature,
Like an ardent lover,
In my joyful grasp.

 

 

 

Vertaald door Dmitry Shatalov

 

Alexej Chomjakov (1 mei 1804 – 5 oktober 1860)
Zelfportret, 1842

 

De Franse schrijver Marcel Prévost (eig Eugène Marcel) werd geboren op 1 mei 1862 in Parijs. Zie ook mijn blog van 1 mei 2007.

Uit: Marcel Prévost (Biografie door Jules Bertaut)

„On peut donc dire que l’auteur de Mademoiselle Jaufre a subi dans toute son étendue l’éducation religieuse. On a tant écrit sur l’empreinte fatale  qu’impose à un jeune esprit une éducation de cet  ordre, et il n’g aurait point à revenir sur ce sujet  si nous n’observions précisément, à propos de  M. Marcel Prévost, combien les effets de cette  prise de possession d’une âme sont divers et singuliers. Que M. Prévost se soit longtemps ressenti  de son éducation première, nul ne le conteste înais qu’il s’en soit ressenti dans le sens où on  l’observe d’ordinaire chez les esprits médiocres, voilà qui est faux. Vous pouvez relire toutes les  pages de ses romans et de ses articles, depuis ses  débuts au Clairon, depuis le Scorpion jusqu’aux  Lettres à Françoise, en aucun passage cous ne  rencontrerez cette mollesse de style, cette souplesse  lâche de pensée, ce iarabiscotage de l’esprit qui  sont proprement les signes qu’un écrivain a subi  une première et durable éducation religieuse.

Les oéritables traces de ses influences primitives  ne sont point ici, mais dans le souci constant qu’il a  de poser et de discuter des problèmes moraux, dans  le sentiment des devoirs et des lois sociales et morales, dans l’acceptation ou dans le refus de ces lois  et de ces devoirs. Cette disposition de l’esprit qui  nous incline à observer la vie non dans le seul but  d’en tirer des notations curieuses ou émouvantes,  mais dans le désir d’y glaner des faits susceptibles  de servir de bases ou d’arguments à une discussion  morale et qui est proprement l’état d’esprit du  moraliste, M. Marcel Prévost la possède dans  toute son étendue, et je ne crains pas d’affirmer que  c’est à son éducation première qu’il en doit l’acquisition. Ce n’est un secret pour personne que l’éducation pratiquée par des religieux catholiques et  surtout l’exercice du culte catholique développent  à l’extrême les faculés d’analyse.“

Marcel Prévost (1 mei 1862 – 8 april 1941)

 

 

De Duitse dichter Konrad Weiß werd op 1 mei 1889 geboren in Rauhenbretzingen. Zie ook mijn blog van 1 mei 2007.

 

Seelische Jagd

 

Schmetterling in meinem Hauch,

Dich zu lieben,

mir mit Beben

steht die Seele ganz in Rauch,

blutvergeben

Dir im Feuer nachzustieben.

 

Eifernd mit der Worte Schwund

lahmer Zunge,

sinnesohne,

kraftlos schwirrt der müde Mund

krank vor Wonne,

zwitschernd wie das Vogeljunge.

 

Nein schon eine ganze Brut

Seelenlasten

zehrt die Reste,

füllt die leere Brust mit Wut,

zwingt vom Neste

sie nach Atzung fortzuhasten.

 

Liebe nicht, nur Frevels Magd,

neue Reue

stillt die Fehle.

Nimmer ruht die wilde Jagd.

Wann die Seele

nährt der Schmetterling, der treue?

Konrad Weiß (1 mei 1880 – 4 januari 1940)
Blik op Michelbach / Bilz (waar Rauhenbretzingen tegenwoordig deel van uit maakt)

 

De Britse politicus en schrijver Joseph Addison werd geboren in Milston (Wiltshire) op 1 mei 1672. Zijn naam wordt meestal samen genoemd met die van zijn levenslange vriend, Richard Steele, met wie hij het tijdschrift The Spectator oprichtte. Addison studeerde klassieke talen in Oxford. Vervolgens reisde hij vier jaar door Frankrijk en Italië. Het eerste grote gedicht dat hij publiceerde was The campaign (1705), dat hij opdroeg aan de hertog van Marlborough voor diens overwinning bij Blenheim. Hij werkte mee aan het door Steele opgerichte tijdschrift The Tatler. In het samen met Steele opgerichte blad The Spectator waren zijn bekendste bijdragen de commentaren op Paradise Lost van John Milton en op de opera aan het begin van de 18e eeuw. Populair werden ook de met Steele geschreven Sir Roger de Coverley papers, die op een rake en vermakelijke manier het leven van een landedelman en zijn bezoeken aan Londen beschrijven. In 1717 werd Addison, die onder meer sinds 1708 lid van het Lagerhuis was en ook bestuursfuncties vervulde, tot Secretary of State benoemd.

 

Uit: On Christian Religion

 

„How much greater confirmation of his faith would he have received, had he seen our Saviour’s prophecy stand good in the destruction of the temple, and the dissolution of the Jewish economy, when Jews and Pagans united all their endeavours, under Julian the apostate, to baffle and falsify the prediction? The great preparations that were made for re-building the temple, with the hurricane, earthquake, and eruptions of fire, that destroyed the work, and terrified those employed in the attempt from proceeding in it, are related by many historians of the same age, and the substance of the story testified both by Pagan and Jewish writers, as Ammianus Marcellinus and Zemath-David.

The learned Chrysostome, in a sermon against the Jews, tells them this fact was then fresh in the memories even of their young men, that it happened but twenty years ago, and that it was attested by all the inhabitants of Jerusalem, where they might still see the marks of it in the rubbish of that work, from which the Jews desisted in so great a fright, and which even Julian had not the courage to carry on. This fact, which is in itself so miraculous, and so indisputable, brought over many of the, Jews to Christianity; and shows us, that after our Saviour’s prophecy against it, the temple could not be preserved from the plough passing over it, by all the care of Titus, who would fain have prevented its destruction, and that instead of being re-edified by Julian, all his endeavours towards it did but still more literally accomplish our Saviour’s prediction, that not one stone should be left upon another.“

 

Joseph Addison (1 mei 1672 – 17 juni 1719)
Portret door Godfrey Kneller, 1700 – 1710

 

De Braziliaanse schrijver José Martiniano de Alencar werd geboren op 1 mei 1829 in Mecejana. Zie ook mijn blog van 1 mei 2007.

 

Uit: Senhora, Profile of a Woman (vertaald door Catarina Feldmann Edinger)

 

„Had the beautiful face not constantly betrayed, even in moments of contemplation and distraction, this tint of sarcasm, no one would see it as Aurélia’s true visage, but as the mask of some deep disillusionment.

It is hard to believe that nature would limn such pure and clear features only to mar their harmony with a pungent, sardonic smile. God would not soften such large, wide eyes with charming tenderness if He had intended them to fire sparks of contempt.

Why that statuesque, perfect silhouette, if instead of breathing deep with the gentle flows of love, it only raged with scorn?

In the living room, surrounded by admirers, amid splendid reflections of beauty, Aurélia, far from becoming intoxicated by the adoration evoked by her beauty and by the homage paid her, on the contrary, showed only indignation toward this vulgar, contemptible horde.

It was not a triumph she considered worthy of her, these people’s abject humiliation before her riches. It was a challenge she thrust upon the world, proud to crush it beneath her heel like a poisonous reptile.

Such is the world; the satanic fire of that woman’s beauty was her greatest seduction. In the embittered ardor of her rebellious soul, one could fathom abysses of passion that foretold tempests of sensuality promised by the love of the virginal bacchante.“

 

José Alencar (1 mei 1829 – 12 december 1877)

 

 

De Franse kroniekschrijver en biograaf Jean de Joinville werd geboren rond 1 mei 1224 als zoon van Simon van Joinville en van Beatrix van Auxonne. Hij volgde zijn vader in 1233 op als heer van Joinville. Jean was een vroom man, die zijn best deed om zijn heerlijkheid goed te besturen. Hij vervoegde Lodewijk IX in de zevende kruistocht en werd er zijn vertrouweling en meest naaste raadgever. In 1270 nam hij evenwel geen deel aan de achtste kruistocht van Lodewijk IX, omdat hij voorzag dat dit een mislukking zou worden. Jean raakte vooral bekend als biograaf van Lodewijk IX. Het bekende Livre des saintes paroles et des bons faiz nostre roy saint Looys werd tussen 1305 en 1309 door Jean geschreven op vraag van Johanna van Navarra, echtgenote van Filips IV.

 

Uit: Livre des saintes paroles et des bons faiz nostre roy saint Looys

 

„En nom de Dieu le tout puissant, je Jehans sires de Joinville, seneschaus de Champaigne, faiz escrire la vie nostre saint roy Looys, ce que je vi et oy par l’espace de sis anz que je fu en sa compaignie ou pelerinage d’outre mer, et puis que nous revenimes. Et avant que je vous conte de ses grans faiz et de sa chevalerie, vous conterai-je ce que je vi et oy de ses saintes paroles et de ses bons enseignemens, pour ce qu’il soient trouvé li uns après l’autre pour édifier ceus qui les orront.

   Cil sainz hom ama Dieu de tout son cuer et ensuivi ses œuvres; et y apparut en ce que, aussi comme Dieus morut pour l’amour que il avoit en son peuple, mist-il son cors en avanture par plusieurs fois pour l’amour que il avoit à son peuple; et s’en fust bien soufers, se il vousist, si comme vous orrez ci-après.

   La grans amours qu’il avoit à son peuple parut à ce qu’il dist à mon signour Looys, son aisné fil, en une mout grant maladie que il ot à Fonteinne-Bliauz: «Baus fiz, fist il, je te pri que tu te faces amer au peuple de ton royaume; car vraiement je ameroie mieus que uns Escoz venist d’Escosse et gouvernast le peuple du royaume bien et loyaument, que que tu le gouvernasses mal apertement.» Li sainz roys ama tant verité que neis aus Sarrazins ne vout-il pas mentir de ce que il lour avoit en convenant, si comme vous orrez ci-après.“