Ben Lerner

De Amerikaanse dichter, schrijver, essayist en criticus Benjamin S. (Ben) Lerner werd geboren op 4 februari 1979 in Topeka, Kansas. Zie ook alle tags voor Ben Lerner op dit blog.

 

jumpsuits . . .

jumpsuits, they have changed
paintings, I
behind the concertina wire
can’t look at it anymore, that wall
across which shadows play
Sorry to be vague
at such an hour. Were you
When I called, I heard
my voice

anywhere near waking
in the background
Strange, reversible lines, I thought
he was dead. He is
better of it, pushing the glass
away. How many songs
can it hold, that thing
I’ve seen in windows, has it changed
singing, or

hooded figures
I didn’t know
it had a camera, some features are
The blue of links, obscure
beneath the face, the green
We still don’t have a word for
Simulated drowning in
embedded streams
a perfect world

 

By any measure

By any measure, it was endless
winter. Emulsions with
Then circled the lake like
This is it. This April will be
Inadequate sensitivity to green. I rose
early, erased for an hour
Silk-brush and ax
I’d like to think I’m a different person
latent image fading

around the edges and ears
Overall a tighter face
now. Is it so hard for you to understand
From the drop-down menu
In a cluster of eight poems, I selected
sleep, but could not
I decided to change everything
Composed entirely of stills
or fade into the trees

but could not
remember the dream
save for one brief shot
of a woman opening her eyes
Ari, pick up. I’m a different person
In a perfect world, this would be
April, or an associated concept
Green to the touch
several feet away

 

The bird’s-eye view

The bird’s-eye view abstracted from the bird. Cover me, says the soldier on the screen, I’m going in. We have the sense of being convinced, but of what? And by whom? The public is a hypothetical hole, a realm of pure disappearance, from which celestial matter explodes. I believe I can speak for everyone, begins the president, when I say famous last words.

 

Thematische index

Gedichten over nacht
en aanverwante gedichten. Schilderijen
over nacht,
slaap, dood en
de sterren.
Ik ken nog een gedicht van
school onder de sterren, maar
hoor niet bij een school
van poëzie.
Straal vergeten. Ik herinner me alleen
dat het zich afspeelde in de wereld en dat het thema
uiteenging.

Gedichten
over sterren en
hoe ze worden uitgewist door straat-
verlichting,
straten
in een gedicht over kracht
en de scholen daarin. We leerden
alles over de nacht op de universiteit,
hoe die van toepassing is,
avondschool onder de sterren waar we
de liefde
als onderwerp namen. Ik voltooide mijn studie van vorm

en vergat het.
Vannacht,
gedichten over de zomer
en de sterren gesorteerd per tijdperk
boven mij.
Ook gedichten over verdriet
en dans. Ik dacht dat ik naar je toe zou komen
met deze thema’s
als mijn zintuigen.
Herinner je je mij nog
van de wereld?
Ik speelde me daar af en we spraken

op het gras, vergeleken iets
met gevangenis, iets
met film.
Gedichten over dromen
als motten bij straatverlichting
tot de clichés
gloeien, zachte
gloed van het scherm
geeft af op onze handen,
blauwdrukken op de vensters.
Wat pretentieus
om nu te leven,

en al helemaal om te herleven
als poëzie en gedichten
geregistreerd naar
hun cadensen die op ons neerdalen terwijl
ze uiteengaan. Het was belangrijk om uiteen te gaan
gisteren
in seriewerk over lichten
zodat afstand bezit kon nemen van de stem
en zich tot jou kon richten
vannacht.
Gedichten over jou, proza-
gedichten.

 

Vertaald door Arthur Wevers

 

Ben Lerner (Topeka, 4 februari 1979)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e februari ook mijn blog van 4 februari 2019 en eveneens mijn blog van 4 februari 2018 deel 1 en ook deel 2.

Ben Lerner, Stewart O’Nan

De Amerikaanse dichter, schrijver, essayist en criticus Benjamin S. (Ben) Lerner werd geboren op 4 februari 1979 in Topeka, Kansas. Zie ook alle tags voor Ben Lerner op dit blog.

 

The sky narrates snow…

The sky narrates snow. I narrate my name in the snow.
Snow piled in paragraphs. Darkling snow. Geno-snow
and pheno-snow. I staple snow to the ground.

In medieval angelology, there are nine orders of snow.
A vindication of snow in the form of snow.
A jealous snow. An omni-snow. Snow immolation.

Do you remember that winter it snowed?
There were bodies everywhere. Obese, carrot-nosed.
A snow of translucent hexagonal signifiers. Meta-snow.

Sand replaced with snow. Snowpaper. A window of snow
opened onto the snow. Snow replaced with sand.
 A sandman. Obese, carrot-nosed. Tiny swastikas

of snow. Vallejo’s unpublished snow.
Real snow on the stage. Fake blood on the snow.

 

The sky is a big responsibility…

The sky is a big responsibility. And I am the lone intern. This explains
my drinking. This explains my luminous portage, my baboon heart
that breaks nightly like the news. Who

am I kidding? I am Diego Rodríguez Velázquez. I am a dry
and eviscerated analysis of the Russian Revolution.
I am line seven. And my memory, like a melon,
contains many dark seeds. Already, this poem has achieved

the status of lore amongst you little people of New England. Nevertheless,
I, Dr. Samuel Johnson, experience moments of such profound alienation
that I have surrendered my pistols to the care of my sister,
                                                                   Elisabeth Förster-Nietzsche]

Forgive me. For I have taken things too far. And now your carpet is ruined.
Forgive me. For I am not who you think I am, I am Charlie Chaplin

playing a waiter embarrassed by his occupation. And when the rich woman
                                                                                            I love]  
enters this bistro, I must pretend that I’m only pretending to play a waiter
                                                                                            for her]
                     amusement.

 

What am I…

What am I the antecedent of?
When I shave I feel like a Russian.
When I drink I’m the last Jew in Kansas.
I sit in my hammock and whittle my rebus,
I feel disease spread through me like a theory.
I take a sip from Death’s black daiquiri.

Darling, my favorite natural abstraction is a tree
so every time you see one from the highway
remember the ablative case in which I keep
your tilde. (A scythe of moon divides
the cloud. The story regains its upward sweep.)
O slender spadix projecting from a narrow spathe,

you are thinner than spaghetti but not as thin as vermicelli.
You are the first and last indigenous Nintendo

 

De duisternis verzamelt…

De duisternis verzamelt onze lege flessen, leegt onze asbakken,
Bedoelde je ‘dit kan altijd zo doorgaan’ op een goede manier?
Boven in de geurige spanten wankelen motten rond fijner stuifmeel.
Doe gerust de lichten

aan of uit. Naar de orde van grootte, een glyphe,
draagbaar, smal – Verdomme. Ik ben het kwijt. Behalve zijn schaduw. Geworpen
op de lange termijn. Terwijl de duisternis aan ons zit.
Daarvoor vroeg je, of ik de gegevens zou ingaan als een kamer, nou ja,

Ofwel is de zon begonnen met de verbranding
Van zijn manuscripten of ik ben een sukkel, een sukkel
met mijn elf halfedelstenen ringen. Echte sneeuw
op het podium. Nepbloed in de sneeuw. Zou dit altijd kunnen

doorgaan op een goede manier? Een brein liet kant achter door tijd of bliksem.
De kip is een beetje droog en/of je hebt mijn leven verpest.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Ben Lerner (Topeka, 4 februari 1979)

 

De Amerikaanse schrijver Stewart O’Nan werd geboren op 4 februari 1961 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Stewart O’Nan op dit blog.

Uit: Ocean State

“When I was in eighth grade my sister helped kill another girl. She was in love, my mother said, like it was an excuse. She didn’t know what she was doing. I had never been in love then, not really, so I didn’t know what my mother meant, but I do now.
This was in Ashaway, Rhode Island, outside Westerly, down along the shore. That fall we lived in a house by the river, across the road from the mill where my grandmother had met my grandfather. The Line & Twine was closed, posted with rusty NO TRESPASSING signs, but just above the dam someone had snipped a hole in the fence with bolt cutters so you could sneak in the back. We used to roller-skate up and down the aisles between the dusty looms, Angel weaving, teaching me how to do crossovers and go backwards. She could do spins like an iceskater, her hands making shapes in the air. I wanted to do spins and be graceful like her, but I was chubby and a klutz and when I stood beside her in church I was invisible. My mother said I shouldn’t worry, that in time I’d find my special talent. “I was a late bloomer,” she said, as if that was supposed to be comforting. What if I didn’t have a special talent? I wanted to ask. What if a hopeless nerd was all I’d ever be?
My mother’s talent was finding new boyfriends and new places for us to live. She worked as a nurse’s aide at the Elms, an old folks’ home in Westerly where my great-aunt Mildred lived, and didn’t make any money. Fridays she’d come home and change, brushing her hair out, making up her face, using too much perfume. She’d been a cheerleader and could dance. She dieted, or tried to. Facing the narrow mirror on her closet, she complained that nothing fit her anymore. I used to look like you, she told Angel, like a threat, and it was true, in her old pictures they could have been twins. If she’d wanted to, she said, she could have married a doctor, but they were all assholes. Your father was sweet.
We knew our father was sweet. What we didn’t understand was when he’d become an asshole, or why. My grandmother had never liked him because his family was Portuguese. He’d tricked my mother into turning Catholic and then abandoned her. Never trust a Port-a-gees, she said, like it was a joke. I had his dark hair and eyes, so what did that make me?”

 

Stewart O’Nan (Pittsburgh, 4 februari 1961)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e februari ook mijn blog van 4 februari 2019 en eveneens mijn blog van 4 februari 2018 deel 1 en ook deel 2.

Ben Lerner

De Amerikaanse dichter, schrijver, essayist en criticus Benjamin S. (Ben) Lerner werd geboren op 4 februari 1979 in Topeka, Kansas. Zijn moeder is de klinisch psycholoog Harriet Lerner. Lerner studeerde in 1997 af aan de Topeka High School, waar hij deelnam aan debat en forensisch onderzoek, en won in 1997 het National Forensic League National Tournament in International Extemporaneous Speaking. Aan de Brown University studeerde hij bij de dichter C.D. Wright en behaalde hij een B.A. in politieke theorie en een Master of Fine Art s in poëzie. Lerner ontving de Hayden Carruth-prijs voor zijn cyclus van 52 sonnetten, The Lichtenberg Figures. In 2004 noemde Library Journal het een van de 12 beste dichtbundels van het jaar. In 2003 reisde Lerner met een Fulbright Scholarship naar Madrid, Spanje, waar hij zijn tweede dichtbundel schreef, “Angle of Yaw”, dat in 2006 werd gepubliceerd. Het werd uitgeroepen tot finalist voor de National Book Award. In 2010 verscheen zijn derde dichtbundel “Mean Free Path”.Met  Lerners eerste roman, “Leaving the Atocha Station”, gepubliceerd in 2011,  won hij de Believer Book Award en was hij een finalist voor de Los Angeles Times Book Award voor eerste fictie en de Young Lions-prijs van de New York Public Library. In 2008 werd Lerner poëzieredacteur voor Critical Quarterly, een Britse wetenschappelijke publicatie. In 2016 werd hij de eerste poëzieredacteur bij Harper’s. Hij doceerde aan het California College of the Arts en de University of Pittsburgh, en trad in 2010 toe tot de faculteit van het MFA-programma aan het Brooklyn College. In 2011 won hij de “Preis der Stadt Münster für internationale Poesie”, de eerste Amerikaan die de eer ontving. Lerner doceert aan Brooklyn College, waar hij in 2016 werd benoemd tot Distinguished Professor of English.

 

The dark collects

The dark collects our empties, empties our ashtrays.
Did you mean “this could go on forever” in a good way?
Up in the fragrant rafters, moths seek out a finer dust.
Please feel free to cue or cut

the lights. Along the order of magnitudes, a glyph,
portable, narrow—Damn. I’ve lost it. But its shadow. Cast
in the long run. As the dark touches us up.
Earlier you asked if I would enter the data like a room, well,

either the sun has begun to burn
its manuscripts or I’m an idiot, an idiot
with my eleven semiprecious rings. Real snow
on the stage. Fake blood on the snow. Could this go

on forever in a good way? A brain left lace from age or lightning.
The chicken is a little dry and/ or you’ve ruined my life.

 

In my day

In my day, we knew how to drown plausibly,
to renounce the body’s seven claims to buoyancy. In my day,
our fragrances had agency, our exhausted clocks complained so beautifully
that cause began to shed its calories

like sparks. With great ostentation, I began to bald. With great ostentation,
I built a small door in my door for dogs. In my day,
we were reasonable men. Even you women and children
were reasonable men. And there was the promise of pleasure in   
                                                                      every question]
we postponed. Like a blouse, the most elegant crimes were left undone.

Now I am the only one who knows
the story of the baleful forms
our valences assumed in winter light. My people, are you not

horrified of how these verbs decline—
their great ostentation, their doors of different sizes?

 

I’m going to kill the president

I’m going to kill the president.
I promise. I surrender. I’m sorry.
I’m gay. I’m pregnant. I’m dying.
I’m not your father. You’re fired.
Fire. I forgot your birthday.
You will have to lose the leg.
She was asking for it.
It ran right under the car.
It looked like a gun. It’s contagious.
She’s with God now.
Help me. I don’t have a problem.
I’ve swallowed a bottle of aspirin.
I’m a doctor. I’m leaving you.
I love you. Fuck you. I’ll change.

 

Ben Lerner (Topeka, 4 februari 1979)