Tag: Günter Kunert

Gabriel García Márquez, Marijke Hanegraaf, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: Honderd jaar eenzaamheid (Vertaald door C.A.G. van den Broek)

“Ze gaf opdracht tot de bouw van een salon voor de visite, een gerieflijker en koeler vertrek voor dagelijks gebruik, een eetzaal voor een tafel met twaalf plaatsen waaraan de familie met twaalf gasten kon aanzitten, negen slaapkamers met ramen die uitkwamen op de patio en een grote waranda die tegen de hitte van het middaguur beschermd moest worden door een rozentuin en voorzien moest zijn van een balustrade waarop potten met varens en vazen met begonia’s konden worden geplaatst.”
(…)

“En ze hoefde ook niet te kunnen kijken om te beseffen dat de bloemperken, die tijdens de eerste verbouwing met zoveel toewijding waren verzorgd, door de regen vernietigd en door Aureliano Segundo’s graafwerk omgespit waren en dat de wanden en de cementen vloeren vol scheuren zaten, de meubels wankel en verschoten waren, de deuren uit hun hengsels hingen en de familie bedreigd werd door een gelaten, zwartgallige stemming die in haar tijd ondenkbaar zou zijn geweest.” 
(…)

“Toen sloeg hij nog een stukje over om op de voorspellingen vooruit te lopen en de datum en de omstandigheden van zijn dood op te zoeken. Maar nog voordat hij bij het laatste vers was gekomen had hij al begrepen dat hij deze kamer nooit meer zou verlaten, want het stond geschreven dat de stad van de spiegels (of spiegelingen) door de wind weggevaagd en uit de herinnering der mensen weggewist zou worden zodra Aureliano Babilonia de perkamenten tot het einde toe ontcijferd had – en dat alles, wat daarin beschreven stond, voor altijd en eeuwig onherhaalbaar was, omdat de geslachten, die gedoemd zijn tot honderd jaar eenzaamheid, geen tweede kans krijgen op aarde.”

 

 
Gabriel García Márquez (6 maart 1928 – 17 april 2014)

Lees verder “Gabriel García Márquez, Marijke Hanegraaf, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: Memories of My Melancholy Whores (Vertaald door Edith Grossman)

“The year I turned ninety, I wanted to give myself the gift of a night of wild love with an adolescent virgin. I thought of Rosa Cabarcas, the owner of an illicit house who would inform her good clients when she had a new girl available. I never succumbed to that or to any of her many other lewd temptations, but she did not believe in the purity of my principles. Morality, too, is a question of time, she would say with a malevolent smile, you’ll see. She was a little younger than I, and I hadn’t heard anything about her for so many years that she very well might have died. But after the first ring I recognized the voice on the phone, and with no preambles I fired at her:
“Today’s the day.”
She sighed: Ah, my sad scholar, you disappear for twenty years and come back only to ask for the impossible. She regained mastery of her art at once and offered me half a dozen delectable options, but all of them, to be frank, were used. I said no, insisting the girl had to be a virgin and available that very night. She asked in alarm: What are you trying to prove? Nothing, I replied, wounded to the core, I know very well what I can and cannot do. Unmoved, she said that scholars may know it all, but they don’t know everything: The only Virgos left in the world are people like you who were born in August. Why didn’t you give me more time? Inspiration gives no warnings, I said. But perhaps it can wait, she said, always more knowledgeable than any man, and she asked for just two days to make a thorough investigation of the market. I replied in all seriousness that in an affair such as this, at my age, each hour is like a year. Then it can’t be done, she said without the slightest doubt, but it doesn’t matter, it’s more exciting this way, what the hell, I’ll call you in an hour.
I don’t have to say it because people can see it from leagues away: I’m ugly, shy, and anachronistic. But by dint of not wanting to be those things I have pretended to be just the opposite. Until today, when I have resolved to tell of my own free will just what I’m like, if only to ease my conscience. I have begun with my unusual call to Rosa Cabarcas because, seen from the vantage point of today, that was the beginning of a new life at an age when most mortals have already died.”

 

 
Gabriel García Márquez (Aracataca, 6 maart 1928)

Lees verder “Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: One Hundred Years of Solitude (Vertaald door Gregory Rabassa)

“When José Arcadio Buendía and the four men of his expedition managed to take the armour apart, they found inside a calcified skeleton with a copper locket containing a woman’s hair around its neck.

In March the gypsies returned. This time they brought a telescope and a magnifying glass the size of a drum, which they exhibited as the latest discovery of the Jews of Amsterdam. They placed a gypsy woman at one end of the village and set up the telescope at the entrance to the tent. For the price of five reales, people could look into the telescope and see the gypsy woman an arm’s length away. ‘Science has eliminated distance,’ Melquíades proclaimed. ‘In a short time, man will be able to see what is happening in any place in the world without leaving his own house.’ A burning noonday sun brought out a startling demonstration with the gigantic magnifying glass: they put a pile of dry hay in the middle of the street and set it on fire by concentrating the sun’s rays. José Arcadio Buendía, who had still not been consoled for the failure of his magnets, conceived the idea of using that invention as a weapon of war. Again Melquíades tried to dissuade him, but he finally accepted the two magnetized ingots and three colonial coins in exchange for the magnifying glass. Úrsula wept in consternation. That money was from a chest of gold coins that her father had put together over an entire life of privation and that she had buried underneath her bed in hopes of a proper occasion to make use of it. José Arcadio Buendía made no attempt to console her, completely absorbed in his tactical experiments with the abnegation of a scientist and even at the risk of his own life. In an attempt to show the effects of the glass on enemy troops, he exposed himself to the concentration of the sun’s rays and suffered burns which turned into sores that took a long time to heal. Over the protests of his wife, who was alarmed at such a dangerous invention, at one point he was ready to set the house on fire. He would spend hours on end in his room, calculating the strategic possibilities of his novel weapon until he succeeded in putting together a manual of startling instructional clarity and an irresistible power of conviction. He sent it to the government, accompanied by numerous descriptions of his experiments and several pages of explanatory sketches, by a messenger who crossed the mountains, got lost in measureless swamps, forded stormy rivers, and was on the point of perishing under the lash of despair, plague, and wild beasts until he found a route that joined the one used by the mules that carried the mail.”

 

Gabriel García Márquez (Aracataca, 6 maart 1928)

Lees verder “Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

 

Uit: Leben, um davon zu erzählen (Vertaald door Dagmar Ploetz)

„Meine Mutter bat mich, sie zum Verkauf des Hauses zu begleiten. Sie war morgens in Barranquilla eingetroffen, kam aus dem fernen Städtchen, in dem die Familie wohnte, und hatte keine Ahnung, wie sie mich finden sollte. Sie fragte hier und dort bei Bekannten nach, und man gab ihr den Hinweis, in der Buchhandlung Mundo oder in den Cafes der Umge­bung zu suchen, wo ich mich zweimal täglich mit meinen Schriftstellerfreunden zu treffen pflegte. Der das sagte, warnte sie: »Nehmen Sie sich in Acht, die sind völlig durchgedreht.« Punkt zwölf war sie da. Mit ihrem leichtfüßigen Schritt bahn­te sie sich den Weg durch die Büchertische, stand vor mir, schaute mir mit dem schalkhaften Lächeln ihrer besten Tage in die Augen und sagte, noch bevor ich reagieren konnte:
»Ich bin deine Mutter.«
Etwas an ihr hatte sich verändert, was mir nicht erlaubte, sie auf den ersten Blick zu erkennen. Sie war fünfundvierzig Jahre alt. Zählt man die elf Geburten zusammen, war sie fast zehn Jahre lang schwanger gewesen und hatte mindestens noch einmal so lang ihre Kinder gestillt. Sie war vor der Zeit vollständig ergraut, die Augen wirkten größer und erstaunt hinter ihrer ersten Bifokalbrille, und sie trug strenge Trauer wegen des Todes ihrer Mutter, hatte jedoch die römische Schönheit ihres Hochzeitsfotos bewahrt, die eine herbstliche Aura nun mit Würde umgab. Zuallererst, noch bevor sie mich umarmte, sagte sie in ihrer gewohnt zeremoniösen Art:
»Ich bin gekommen, weil ich dich um den Gefallen bitten möchte, mich zum Verkauf des Hauses zu begleiten.«
Sie musste nicht sagen, wohin, noch um welches Haus es sich handelte, denn für uns gab es nur eins auf der Welt: das alte Haus der Großeltern in Aracataca, in dem geboren zu werden ich das Glück hatte und in dem ich seit meinem achten Lebensjahr nicht mehr gewohnt habe. Ich hatte gerade die juristische Fakultät nach sechs Semestern verlassen, die ich vor allem dazu genutzt hatte, alles, was mir in die Hände kam, zu lesen und die unvergleichliche Poesie des spanischen Siglo de Oro auswendig zu rezitieren.“

 


Gabriel García Márquez (Aracataca, 6 maart 1928)

Lees verder “Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

 

Uit:  Die Erzählungen von Gabriel Garcia Marquez
(Die dritte Entsagung, vertaald door Curt Meyer-Clason)

“Da war wieder dieser Lärm. Jener kalte, schneidende, senkrechte Lärm, den er schon so gut kannte; der sich jetzt aber als scharf und schmerzhaft erwies, als sei er ihm von einem Tag auf den anderen ungewohnt geworden.
Der Lärm kreiste in seinem leeren Schädel, dumpf und stechend. Eine Wabe hatte sich in den vier Wänden seiner Gehirnschale gebildet. Sie wuchs zunehmend in aufeinanderfolgenden Spiralen und schlug drinnen und ließ seine Wirbelsäule erzittern, unmäßig und misstönend, im sicheren Rhythmus seines Körpers. Etwas war in seinem stofflichen Aufbau eines festgefügten Menschen aus der Ordnung geraten; etwas, das »bei den anderen Malen« normal funktioniert hatte und nun in seinem Kopf hart und trocken hämmerte, mit den Knochen einer abgezehrten Hand hämmerte und ihn an alle bitteren Empfindungen des Lebens erinnerte. Er fühlte den animalischen Drang, die Fäuste gegen die blauen, vom Druck des verzweifelten Schmerzes violett angeschwollenen Adern seiner Schläfen zu pressen. Er hätte den Lärm, der den Augenblick mit seiner scharfen Diamantspitze durchbohrte, zwischen seinen beiden empfindlichen Handflächen orten mögen. Mit der Bewegung einer Hauskatze zogen sich seine Muskeln zusammen, als er sich vorstellte, wie er durch die gepeinigten Winkel seines fieberzerfetzten heißen Kopfes verfolgt wurde. Er würde ihn gleich einholen. Nein. Der Lärm hatte ein glattes, fast unberührbares Fell.
Aber er war entschlossen, ihn dank seiner gut geübten Strategie einzuholen und mit der ganzen Kraft seiner Verzweiflung lange und endgültig zu zerquetschen. Er würde nicht zulassen, dass er nochmals in sein Ohr dränge, dass er durch seinen Mund entweiche, durch jede einzelne seiner Poren oder durch seine Augen, die dabei aus den Höhlen treten und dem fliehenden Lärm aus der Tiefe ihrer ausweglosen Dunkelheit blind nachschauen würden.“ 

 

 

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

Lees verder “Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008 en ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: One Hundred Years of Solitude (Vertaald door Gregory Rabassa)

 

“Many years later, as he faced the firing squad, Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon when his father took him to discover ice. At that time Macondo was a village of twenty adobe houses, built on the bank of a river of clear water that ran along a bed of polished stones, which were white and enormous, like prehistoric eggs. The world was so recent that many things lacked names, and in order to indicate them it was necessary to point. Every year during the month of March a family of ragged gypsies would set up their tents near the village, and with a great uproar of pipes and kettledrums they would display new inventions. First they brought the magnet. A heavy gypsy with an untamed beard and sparrow hands, who introduced himself as Melquíades, put on a bold public demonstration of what he himself called the eighth wonder of the learned alchemists of Macedonia. He went from house to house dragging two metal ingots and everybody was amazed to see pots, pans, tongs, and braziers tumble down from their places and beams creak from the desperation of nails and screws trying to emerge, and even objects that had been lost for a long time appeared from where they had been searched for most and went dragging along in turbulent confusion behind Melquíades’ magical irons. “Things have a life of their own,” the gypsy proclaimed with a harsh accent. “It’s simply a matter of waking up their souls.” José Arcadio Buendía, whose unbridled imagination always went beyond the genius of nature and even beyond miracles and magic, thought that it would be possible to make use of that useless invention to extract gold from the bowels of the earth. Melquíades, who was an honest man, warned him: “It won’t work for that.” But José Arcadio Buendía at that time did not believe in the honesty of gypsies, so he traded his mule and a pair of goats for the two magnetized ingots. Úrsula Iguarán, his wife, who relied on those animals to increase their poor domestic holdings, was unable to dissuade him. “Very soon we’ll have gold enough and more to pave the floors of the house,” her husband replied. For several months he worked hard to demonstrate the truth of his idea. He explored every inch of the region, even the riverbed, dragging the two iron ingots along and reciting Melquíades’ incantation aloud. The only thing he succeeded in doing was to unearth a suit of fifteenth-century armor which had all of its pieces soldered together with rust and inside of which there was the hollow resonance of an enormous stone-filled gourd.“

 

Marquez

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

 

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008 en ook mijn blog van 6 maart 2009.

So soll es sein

Zwecklos und sinnvoll
soll es sein
zwecklos und sinnvoll
soll es auftauchen aus dem schlamm
daraus die ziegel der großen paläste
entstehen um wieder zu schlamm zu zerfallen
eines sehr schönen tages

zwecklos und sinnvoll
soll es sein
was für ein unziemliches werk
wäre das
zur unterdrückung nicht brauchbar
von unterdrückung nicht widerlegbar
zwecklos also
sinnvoll also

wie das gedicht.

 

Vorschlag

Ramme einen Pfahl
in die dahinschießende Zeit.
Durch deine Hand rinnt der Sand
und bildet Formlosigkeiten,
die sogleich auf Nimmerwiedersehen
in sich selbst einsinken:
vertanes Leben.

Was du nicht erschaffst, du
bist es nicht. Dein Sein nur Gleichung
für Tätigsein: Wie will denn,
wer nicht Treppen zimmert,
über sich hinausgelangen?
Wie will heim zu sich selber finden,
der ohne Weggenossen?

Hinterlass mehr als die Spur
deiner Tatze, das Testament
ausgestorbner Bestien, davon die Welt
übergenug schon erblickt.

Ramme einen Pfahl ein. Ramme
einen einzigen, einen neuen Gedanken
als geheimes Denkmal
deiner einmaligen Gegenwart
in den Deich
gegen die ewige Flut.

Kunert

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008. en ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Sonnet 1

 

I thought once how Theocritus had sung

Of the sweet years, the dear and wished-for years,

Who each one in a gracious hand appears

To bear a gift for mortals, old or young:

And, as I mused it in his antique tongue,

I saw, in gradual vision through my tears,

The sweet, sad years, the melancholy years,

Those of my own life, who by turns had flung

A shadow across me. Straightway I was ‘ware,

So weeping, how a mystic Shape did move

Behind me, and drew me backward by the hair:

And a voice said in mastery, while I strove,—

‘Guess now who holds thee? ‘—’ Death,’ I said. But, there,

The silver answer rang,—’ Not Death, but Love.’

 

 

Sonnet 2

 

But only three in all God’s universe

Have heard this word thou hast said,—Himself, beside

Thee speaking, and me listening! and replied

One of us . . . that was God, . . . and laid the curse

So darkly on my eyelids, as to amerce

My sight from seeing thee,—that if I had died,

The deathweights, placed there, would have signified

Less absolute exclusion. ‘Nay’ is worse

From God than from all others, O my friend!

Men could not part us with their worldly jars,

Nor the seas change us, nor the tempests bend;

Our hands would touch for all the mountain-bars:

And, heaven being rolled between us at the end,

We should but vow the faster for the stars.

 

browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Portret door Michele Gordigiani, 1858

 

 De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: Des garçons qui tremblent

 

Camille est très belle, le jour de son mariage : ses yeux brillent de colère. Je suis là, moi aussi, église Saint-Pasquier, à Nantes. J’ai mis mon costume. Un costume mal coupé, qui me g
ratte un peu : c’est du sur mesure, mais je n’ai aucun goût.
Je suis dans le choeur aux côtés de Camille. Comme témoin, pas comme marié. Je la sens nerveuse, tendue, hors d’elle, dans une robe qui a fait jacasser les mémères, tout à l’heure, sur le parvis.
Une robe très démodée, dont elle a fait copier le modèle dans un album de Bicot, président de club. Droite, soie, dentelles et satin, idéale pour filles sans hanches, découvrant les chevilles, fins escarpins glacés, décolleté carré, grand collier de (vraies) perles noué, coulant entre les seins jusqu’au nombril. Sur la tête, un voile de dentelle retenu d’une simple couronne de fer peint où s’entremêlent fleurs d’oranger, pétales de nacre et feuilles de soie. Cette couronne, c’est moi qui l’ai donnée. Enfin, prêtée. Elle vient du musée de la Mariée de Saint-Joachim. Les mémères, tout à l’heure : «Vraiment, est-elle drôle ! Maman avait une robe comme ça. On aurait dit une première communiante. Tout de même, se marier si jeune, c’est pas commun. – Parlez pour vous, à vingt ans, j’étais mère de famille. Camille en a dix-sept, elle est en âge de se marier. – Mais elle n’est pas majeure ! – Pour le mariage, si, c’est quinze ans. – Dites-moi, n’est-elle pas obligée de se marier, hum ? – Voyons ! Vous plaisantez, je suppose ! Armand-Pierre a des principes et des valeurs, il respecte les jeunes filles. Ne porte-t-elle pas des fleurs d’oranger ? Vraiment, cette petite Camille est une consolation. Elle nous réconcilie avec la jeunesse. Une vraie jeune fille comme nous étions. – C’est vrai, elle n’est pas commune. Pas comme son mari.»

 

S_Hoffmann

Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

 

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: Kinshu: Autumn Brocade (Vertaald door Roger K Thomas)

 

„January 16

Dear Yasuaki,

I never imagined I would run into you on Mount Zaô, in the gondola lift going from the dahlia garden to Dokko Pond. I was so surprised that I was speechless for the whole twenty-minute ride up the mountain.

It must be twelve or thirteen years since I last wrote you a letter. I thought I would never see you again, but then meeting you unexpectedly like that and noticing how much your face had changed and the look in your eyes … After much hesitation and deliberation, I tried every way I could to find out your address, and finally wrote you this letter. Please feel free to laugh at my capricious and impulsive nature, which remains the same as it always was.

That day, on the spur of the moment, I boarded the Tsubasa III express train from Ueno Station, intending to show my son the stars from the top of Mount Zaô. (His name is Kiyotaka, and he is eight years old.) You probably noticed when we were in the lift that Kiyotaka was born handicapped: not only is he paralyzed from the waist down but he is also two or three years behind in mental development compared with other children his age. Yet for some reason he is fond of stargazing, so much so that on clear nights he goes into the inner garden of our home in Kôroen and stares up at the sky, engrossed for hours on end. During our brief stay in Tokyo at my father’s condominium in Aoyama, I was leafing through a magazine the evening before we were due to return to Kôroen when a photograph of the night sky taken from the summit of Mount Zaô caught my eye. The sight of the heavens studded with stars took my breath away, and I wondered if there might be some way to show the actual scene to Kiyotaka, who had never been on a long outing.

Father turned seventy this year, but he continues to show up hale and hearty at the company every day. What’s more, in order to supervise the Tokyo branch office, he spends half of every month in the same Aoyama condominium you knew. Compared to ten years ago, his hair has turned completely white and he’s a little stooped, but he manages to keep in good spirits.“

 

Miyamoto

Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

 

De Zwitserse schrijver, fotograaf en journalist Nicolas Bouvier werd geboren op 6 maart 1929 in Lancy. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Les Indes galantes

 

Nombril du continent

Poumon léger du monde et poussière douce au pied

 

Cette route a beaucoup pour elle

dans tous les axes de la boussole

c’est l’espace et l’éternité

savanes couleur de cuir

vautours en rond dans le ciel cannelle

villages verts autour d’une flaque

dieux érectiles couverts de minium

et de papier d’argent

cités croulantes, tarabiscotées

et regards qui croisent le tien

jusqu’à l’écoeurement

 

Tu te pousses à petite allure

un mois passe comme rien

tu consultes la carte

pour voir où t’a mené la dérive du voyage

deltas vert pâle comme des paumes ouvertes

plissements bruns des hauts plateaux

les petits cigares noués d’un fil rouge

ne coûtent que cinq annas la botte

où irons-nous demain ?

 

A la gare de bezwada

tu as dormi sur un banc

tu sentais dans tes reins le poids de la journée

des quatre coins de la nuit les locomotives

arrivaient

en meuglant comme des navires

paraphe de nacre sur les eucalyptus

 

La lune montante était si pleine

et la vie devenue si fine

qu’il n’était ce soir-là

plus d’autre perfection que dans la mort

Solarpur, Inde centrale

 

Genève, 1978

 

bouvier

Nicolas Bouvier (6 maart 1929 – 17 februari 1998)


Zie voor nog meer schrijvers van de 6e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

 

Gabriel García Márquez, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Günter Kunert, Michelangelo, Jan Kjærstad, Stanisław Jerzy Lec , Victoria Benedictsson, Cyrano de Bergerac, Luigi Alamanni

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Uit: Over de liefde en andere duivels (Vertaald door Adri Boon)

Zij denkt dat u edelen in een val van Satan zijn gelopen,’ zei de onderkoning.
Niet alleen wij, maar heel Spanje zei de bisschop. ‘We zijn de oceaan overgestoken om de leer van Christus te verbreiden, en daar zijn we in geslaagd voor zover het missen, processies en patroonsfeesten betreft, maar niet waar de ziel in het geding is’.
Hij sprak over Yucatán. waar weelderige karhedralen waren verrezen om de heidense piramiden aan het oog te onttrekken, zonder dat men er bij stil stond dat de inheemse bevolking naar de mis ging omdat hun heiligdommen onder de zilveren altaren bleven voortleven. Hij sprak over de rassenvermenging die ze hadden veroorzaakt sinds de verovering: Spaans bloed met indiaans bloed, Spaans en indiaans bloed met dat van allerlei soorten negers, tot aan West-Soedanese mohammedanen aan toe, en hij vroeg zich af of er wil plaats was in Gods riik Voor, een dergelijk allegaartje. Ondanks zijn moeizame ademhaling en zijn ouderdomskuchje eindigde hij zonder de onderkoning een pauze te gunnen. `Wat kan dat alles anders zijn dan een streek van de Vijand?’

GARCIA-MARQUEZ

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Sonnetten van de Portugese  XLIII

 

Hoe ik je liefheb? Geef het woord aan mij.

Ik bemin je zo diep en hoog en wijd,

waar mijn ziel blindelings in slaagt, als zij

de kern van Zijn ervaart in Zaligheid.

 

Ik bemin je als ik dagelijks moet vechten

en zorgen heb bij kaarslicht en zonneschijn.

Ik bemin je open, met plichten en rechten.

Ik bemin je zuiver, zonder ijdel te zijn.

 

Ik bemin je met een hartstocht die niet week

en met kinderlijk geloof streed tegen oud verdriet.

Ik bemin je met een liefde die verloren leek

 

zoals mijn idolen, — Ik bemin je met de nood

en lach en adem van mijn leven! — Als God gebiedt,

zal ik je nog beter beminnen na de dood.

 

 

Vertaald door Lepus

 

 

Consolation

   

All are not taken; there are left behind

Living Belovèds, tender looks to bring

And make the daylight still a happy thing,

And tender voices, to make soft the wind:

But if it were not so—if I could find

No love in all this world for comforting,

Nor any path but hollowly did ring

Where ‘dust to dust’ the love from life disjoin’d;

And if, before those sepulchres unmoving

I stood alone (as some forsaken lamb

Goes bleating up the moors in weary dearth)

Crying ‘Where are ye, O my loved and loving?’—

I know a voice would sound, ‘Daughter, I AM.

Can I suffice for Heaven and not for earth?’

 

 

browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Portret door Thomas Buchanan Read

 

De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Hoffmann kreeg zijn opleiding aan de colleges Saint-François-Xavier (Vannes) en Saint-Louis (Saint-Nazaire) en studeerde vervolgens aan de Sorbonne, Paris II Assas en aan de universiteit van Nantes geschiedenis en rechten. Na zijn studie richtte hij zich eerst op public relations en op de journalistiek. Hij is o.a. redacteur van La Baule Privilèges en sinds 1996 van Nantes Métropole Magazine.

Uit: Journal d’un crétin

“Je m’appelle Guy Lacroix. J’ai 40 ans. Depuis quinze ans, je suis marié à Sylvie, qui en a 37. Sylvie est ma lumière. Nous nous sommes rencontrés lors d’un pèlerinage à Chartres. Nous habitons le XVe arrondissement de Paris. Rue de la Convention. Juste face à l’hôpital Boucicaut. C’est un quartier que j’aime, à taille humaine, avec une bonne équipe paroissiale. Je suis sous-directeur d’un établissement bancaire. Dans mon métier même, je peux agir. Je veux être une lumière, une force qui va. Un témoin des valeurs auxquelles je crois. Je suis Guy Lacroix. Je suis quelqu’un, même avec un petit “q”. Mais si chacun agit dans son petit coin, nous y
arriverons. “

 

HoffmannHD

Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

 

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Hij studeerde af in letteren aan de Otemon Gakuin Universiteit en begon te werken als copywriter. In 1970 schreef hij zijn eerste roman en gaf zijn baan op om te schrijven.

 

Uit: The Swallows’ Nest (Vertaald door Anthony Hood Chambers)

 

„Yoshitake Kenji, president of the Dream Street Shopping Arcade Merchants’ Association, abruptly slid open the little glass window, pointed to the eaves, and said, “We want to get rid of this swallows’ nest.” Tomi opened her sunken eyes in surprise. How long did a swallow live? The question had preoccupied her recently, and just then she’d been absorbed in thoughts about swallows.

“Get rid of it?” Like Yoshitake, she spoke the language of southern Osaka.

“That’s right. There was a meeting of the Association last night. A majority vote. People said the swallows’ nest under the eaves of this tobacco stand impedes the future development of the Dream Street Shopping Arcade.”

“Why is that?”

Yoshitake cleared his throat, leaned forward, and glanced around the interior of Tomi’s shop as he groped for words. “Well, you see, well…” In fact, it was not the swallows’ nest he wanted to dislodge, but Tomi, who held the rights to a one-mat space in the Furukawa Stationery Shop. Trying to look both stern and gentle at the same time, he knitted his brows and smiled. The demands that this attempt made on his facial muscles gave rise to faint twitches all over. Rattled, he rubbed his face with both hands.“

 

MiyamotoTeru

Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

 

De Zwitserse schrijver, fotograaf en journalist Nicolas Bouvier werd geboren op 6 maart 1929 in Lancy. Met zijn reisbeschrijvingen groeide hij uit tot een cultauteur in dit genre. Bouvier studeerde geesteswetenschappen en recht in Genève. In 1959 brak hij zijn studie af en maakte hij met de bevriende schilder Thierry Vernet in een Fiat een reis via Joegoslavië en Turkije naar Afghanistan. Daarna reisde hij alleen verder naar Sri Lanka en Japan. Terug in Zwitserland schreef hij L’usage du monde.

Uit: L’Usage du Monde

“Travnik, Bosnie, le 4 juillet.

 

“Ce matin, soleil éclatant, chaleur ; je suis monté dessiner dans les collines. Marguerites, blés frais, calmes ombrages. Au retour, croisé un paysan monté sur un poney. Il en descend et me roule une cigarette qu’on fume accroupis au bord du chemin. Avec mes quelques mots de serbe je parviens à comprendre qu’il ramène des pains chez lui, qu’il a dépensé mille dinars pour aller trouver une fille qui a de gros bras et de gros seins, qu’il a cinq enfants et trois vaches, qu’il faut se méfier de la foudre qui a tué sept personnes l’an dernier.

“Ensuite je suis allé au marché. C’est le jour : des sacs faits avec la peau entière d’une chèvre, des faucilles à vous donner envie d’abattre des hectares de seigle, des peaux de renard, des paprikas, des sifflets, des godasses, du fromage, des bijoux de fer-blanc, des tamis de jonc encore vert auxquels des moustachus mettent la dernière main, et régnant sur tout cela, la galerie des unijambistes, des manchots, des trachomeux, des trembleurs et des béquillards.

“Ce soir, été boire un coup sous les acacias pour écouter les Tziganes qui se surpassaient. Sur le chemin du retour, j’ai acheté une grosse pâte d’amande, rose et huileuse. L’Orient, quoi!”

J’examinai la carte. C’était une petite ville dans un cirque de montagnes, au coeur du pays bosniaque. De là, il comptait remonter vers Belgrade où l'”Association des peintres serbes l’invitait à exposer. Je devais l’y rejoindre dans les derniers jours de juillet avec le bagage et la vieille Fiat que nous avions retapée, pour continuer vers la Turquie, l’Iran, l’Inde, plus loin peut-être… Nous avions deux ans devant nous et de l’argent pour quatre mois. Le programme était vague, mais dans de pareilles affaires, l’essentiel est de partir ».

 

Bouvier

Nicolas Bouvier (6 maart 1929 – 17 februari 1998)
Thierry Vernet et Nicolas Bouvier in 1953

 

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Leute  

 

Kleine Leute, große Leute

gab es gestern, gibt es heute,

wird es sicher immer geben,

über, unter, hinter, neben

 

dir und mit und ihm und ihr:

Kleine, Große sind wie wir.

Größer als ein Großer kann

aber sein ein kleiner Mann.

 

Klein und groß sagt gar nichts aus,

sondern nur, was einer draus

für sich selbst und alle macht.

Darum habe darauf acht:

 

Wer den andren hilft und stützt

und sich nicht nur selber nützt,

hat das richtige Format –

ob ein Zwerg er oder grad

 

lang wie eine Latte ist

oder einen Meter mißt.

Kleine Leute, große Leute

gab es gestern, gibt es heute.

 

 

Der alte Mann

 

Der alte Mann

studiert die Todesanzeigen

mit Befriedigung:

Generaldirektor Sowieso

verstarb im sechzigsten Lebensjahr.

Da fühlt man sich gleich besser

und gesünder und fast

glücklich. Wie im Krieg, wo

die Granaten links und rechts

einschlugen. Es trifft

immer die anderen. Gott sei Dank,

daß ich kein anderer bin.

 

kunert_lesung

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

De Italiaanse beeldhouwer, schilder, architect en dichter Michelangelo werd geboren op 6 maart 1475 in Caprese. Michelangelo was een leerling van de schilder Domenico Ghirlandaio en van de beeldhouwer Bertoldo di Giovanni. In Florence leerde hij de klassieke oudheid kennen, die van grote invloed is geweest op zijn werk, en kwam hij via Lorenzo de’ Medici in contact met enkele van de grote wetenschappers van zijn tijd. In 1496 trok hij naar Rome, waar hij in 1498/99 de bekende Pietà in de St.-Pieter maakte. Na terugkeer in Florence kreeg hij de opdracht voor de eveneens bekende David.

Paus Julius II gaf de opdracht tot de fresco’s op het plafond van de Sixtijnse Kapel (1508-12): taferelen uit Genesis, omrand met afbeeldingen van profeten en naakte jongeren. Michelangelo werkte vier jaar aan het plafond, liggend op zijn rug. Hij schilderde daarna niet meer, tot hij in 1536 begon aan Het Laatste Oordeel, op de achterwand van de Sixtijnse Kapel. Dat was in 1541 gereed. Onder de titel Rimes verscheen van Michelangelo ook een verzameling gedichten en epigrammen.

 

 

Rime 290

Verlost van een ondragelijk gewicht
en van de waan der aarde, o Heer, ontbonden
koerst nu mijn schip geteisterd naar de gronden
waar gij ver van de storm voor anker ligt.

Uw liefde, uw kruis, uw smartelijk gezicht,
uw doornenkroon, uw nagels en uw wonden
geven mijn ziel, die zucht onder haar zonden,
uitzicht en hoop op uw vertroostend licht.

En nu ik in diepe deemoed wil verzaken,
o Heer, aan ’t leven dat ik heb geleid,
bespaar mij nu de strengheid uwer wrake!

O help mij nu ik oud ben en bereid
om door Uw bloed mijn fouten goed te maken!
Ik bid u, Heer, scheld mij mijn zonden kwijt!

 

 

Vertaald door Frans van Dooren

 

 

 

Sonett an Tommaso Cavalieri

 

Du weißt, Herr, daß ich weiß, wie sehr du weißt,

daß ich, um dich zu fühlen, dich erreiche,

und weißt, ich weiß, du weißt, ich bin der Gleiche:

was ists, das uns im Gruße zögern heißt?

Ist wahr die Hoffnung, die du mir gebracht,

und wahr der Wunsch und sicher, daß er gelte,

so bricht die Wand, die zwischen uns gestellte,

verhehltes Wehe hat nun doppelt Macht.

Wenn ich an dir nur liebe, was auch du

am meisten an dir liebst, Herz, zürne nicht.

Das sind die Geister, die sich so umwerben.

Was ich begehr in deinem Angesicht,

dem sehn die Menschen unverständig zu,

und wer es wissen will, der muß erst sterben.

 

 

Vertaald door Rainer Maria Rilke

 

Michelangelo_Buonarotti

Michelangelo (6 maart 1475 – 18 februari 1564)
Standbeeld, Uffizi, Florence

 

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Uit: Der Honigkrug (Vertaald door Andrea Dobrowolski)

 

„Da stimmte etwas ganz und gar nicht. Das Unterholz wurde immer dichter, er watete bis zu den Knien im Farnkraut. Der Pfad, er musste den Pfad wiederfinden. Plötzlich erblickte er etwas Gelbes, das links von ihm an einem Ast hing und hin und her baumelte. Ein Stofffetzen? Neugierig bahnte Fredric sich einen Weg durch das Gebüsch auf dieses auffallende gelbe Ding zu. Da verschwand der Boden unter seinen Füßen. Er fiel einfach durch das Farnkraut hindurch, hinab in ein Loch, und spürte einen gewaltigen Druck gegen die Brust. Er saß völlig fest in einem tunnelförmigen Spalt, unter ihm war nur Leere. Er musste da in der Öffnung zu einem unterirdischen Raum hängen, einer Höhle, einem Abgrund. Sein Kopf ragte gerade noch über den Boden, einige Farnwedel kitzelten ihn im Gesicht, und er nieste“.

 

kjerstad
Jan Kjærstad (Oslo,  6 maard 1953)

 

 

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Aforismen:

 

“Dikke mensen leven korter, maar ze zitten langer aan tafel.”

 

“Domheid is de moeder van de misdaad. Maar de vaders zijn vaak genieën.”

 

“De kunst eist van de kunstenaar geen talent, maar werken.”

 

Stanislaw_Lec

Stanisław Jerzy Lec  (6 maart 1909 – 7 mei 1966)

 

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Uit: The Big Book (Vertaald door Verne Moberg)

 

„Hörby, the 23rd of August, 1886

Yesterday we were in Sextorp. We walked up the slope behind the house. It was just as the sun had sunk down behind a light, hazy wall of cloud. The lake was still, in gray-blue gauze. All the contours were drawn together as with a wide, soft brush. Ellen Key1 and I were sitting alone on the bench, and on another farther away, Hilda, Hilma, Matti,

and Karl. Ellen sat talking about the intensity that the sense of external details can have during exceptionally strong psychic movements….

While we talked about this, the others sat making small talk off on the bench. “Aren’t you Schultz in Erik Grane?”2 said Hilda, impudently unabashed, as usual. “Not completely, but there probably are certain features.” And with this he cast such a strange glance at Mathilda. This abrupt utterance must clearly have broken the mood, and Matti felt a need to dismiss it.

“Look, there’s a single round window up there; what a lovely view they must have from there,” she said.

“Come on, let’s see if there’s one like it on the other side,” he replied, and they walked alone to the top of the hill, where they stopped and looked out on the lake. And then it came:

“Buddy, do you think you can care for me?”3

On our way home, we all sat very quietly. I sat thinking how lovely Matti had grown — more beautiful for each day since he’d come….“

 

Victoria_Benedictsson

Victoria Benedictsson (6 maart 1850 – 21 juni 1888)
Buste in Hörby

 

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Uit: Voyage dans la Lune & Histoire comique des etats et empires du Soleil

„Quelques-uns de la compagnie me régalèrent d’un grand éclat de rire. « Ainsi peut-être, leur dis-je, se moque-t-on maintenant dans la lune, de quelque autre, qui soutient que ce globe-ci est un monde. » Mais j’eus beau leur alléguer que Pythagore, Epicure, Démocrite et, de nôtre âge, Copernic et Kepler, avaient été de cette opinion, je ne les obligeai qu’à rire de plus belle. Cette pensée cependant, dont la hardiesse biaisait à mon humeur, affermie par la contradiction, se plongea si profondément chez moi, que, pendant tout le reste du chemin, je demeurai gros de mille définitions de lune, dont je ne pouvais accoucher ; de sorte qu’à force d’appuyer cette croyance burlesque par des raisonnements presque sérieux, il s’en fallait peu que je n’y déférasse déjà, quand le miracle ou l’accident, la Providence, la fortune, ou peut-être ce qu’on nommera vision, fiction, chimère, ou folie si on veut, me fournit l’occasion qui m’engagea à ce discours : Étant arrivé chez moi, je montai dans mon cabinet, où je trouvai sur la table un livre ouvert que je n’y avais point mis. C’était celui de Cardan ; et quoique je n’eusse pas dessin d’y lire, je tombai de la vue, comme par force, justement sur une histoire de ce philosophe, qui dit qu’étudiant un soir à la chandelle, il aperçut entrer, au travers des portes fermées, deux grands vieillards, lesquels après beaucoup d’interrogations qu’il leur fit, répondirent qu’ils étaient habitants de la lune, et, en même temps, disparurent.“

 

Sannois_-_Buste_de_Cyrano_de_Bergerac

Cyrano de Bergerac (6 maart 1619 – 28 juli 1655)
Buste in Sannois (Val-d’Oise).

 

De Italiaanse dichter Luigi Alamanni werd geboren op 6 maart 1495 in Florence. Hij was betrokken bij een complot tegen Giulio de’ Medici, de latere paus Clement VII en vluchtte naar Frankrijk waar hij een vertrouweling werd van Frans I. Zijn faam als dichter dankt hij vooral aan La Coltivazione dei Campi, een gedicht geïnspireerd door de Georgica van vergilius.

 

Sonnet

 

THEREFORE, proud Italy, I, by God’s grace,

After six years come back to gaze on thee,

This only, for barbarians fill the place

Where I once lay upon they breast, ah me!

With tearful eyes and drooping head I greet

The country of my birth, to her I yearn

With pain and fear and anger, stripped of sweet

Delight and every hope. Then I return

   Again beyond the Alps, all wreathed with snow,

To honest Gallic earth, a better friend

To strangers than thou art unto thine own!

There, in a sheltered haven till the end

I will abide, mid those cool valleys lone,

Since Heaven agrees and thou hast willed it so.

 

 

Vertaald door Lorna de’ Lucchi

 

Alamanni_Luigi_1495-1556

Luigi Alamanni (6 maart 1495 – 18 april 1556)

 

Gabriel García Márquez, Elizabeth Barrett Browning, Günter Kunert, Jan Kjærstad, Victoria Maria Benedictsson, Stanisław Lec, Cyrano de Bergerac

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Uit: Love in the Time of Cholera

 “IT WAS INEVITABLE: the scent of bitter almonds always reminded him of the fate of unrequited love. Dr. Juvenal Urbino noticed it as soon as he entered the still darkened house where he had hurried on an urgent call to attend a case that for him had lost all urgency many years before. The Antillean refugee Jeremiah de Saint-Amour, disabled war veteran, photographer of children, and his most sympathetic opponent in chess, had escaped the torments of memory with the aromatic fumes of gold cyanide.

He found the corpse covered with a blanket on the campaign cot where he had always slept, and beside it was a stool with the developing tray he had used to vaporize the poison. On the floor, tied to a leg of the cot, lay the body of a black Great Dane with a snow-white chest, and next to him were the crutches. At one window the splendor of dawn was just beginning to illuminate the stifling, crowded room that served as both bedroom and laboratory, but there was enough light for him to recognize at once the authority of death. The other windows, as well as every other chink in the room, were muffled with rags or sealed with black cardboard, which increased the oppressive heaviness. A counter was crammed with jars and bottles without labels and two crumbling pewter trays under an ordinary light bulb covered with red paper. The third tray, the one for the fixative solution, was next to the body. There were old magazines and newspapers everywhere, piles of negatives on glass plates, broken furniture, but everything was kept free of dust by a diligent hand. Although the air coming through the window had purified the atmosphere, there still remained for the one who could identify it the dying embers of hapless love in the bitter almonds. Dr. Juvenal Urbino had often thought, with no premonitory intention, that this would not be a propitious place for dying in a state of grace. But in time he came to suppose that perhaps its disorder obeyed an obscure determination of Divine Providence.

 

decoration

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Grief

 

I tell you, hopeless grief is passionless;
That only men incredulous of despair,
Half-taught in anguish, through the midnight air
Beat upward to God’s throne in loud access
Of shrieking and reproach. Full desertness,
In souls as countries, lieth silent-bare
Under the blanching, vertical eye-glare
Of the absolute Heavens. Deep-hearted man, express
Grief for thy Dead in silence like to death–
Most like a monumental statue set
In everlasting watch and moveless woe
Till itself crumble to the dust beneath.
Touch it; the marble eyelids are not wet:
If it could weep, it could arise and go.

 

 

The Best Thing In The World

What’s the best thing in the world?
June-rose, by May-dew impearled;
Sweet south-wind, that means no rain;
Truth, not cruel to a friend;
Pleasure, not in haste to end;
Beauty, not self-decked and curled
Till its pride is over-plain;
Love, when, so, you’re loved again.
What’s the best thing in the world?
–Something out of it, I think.

 

Elizabeth-Barrett-Browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)

 

De Duitse schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Uit: Die Botschaft des Hotelzimmers an den Gast

 

„Auch mir ist ein Splitter des Teufelsspiegels ins Auge geflogen. Doch da ich nie weinen konnte, außer in der Kindheit, wurde ich ihn auch nie los. Der unmenschliche, Menschen erkennende Scharfblick macht sich bemerkbar durch Satire und Ironie. Das ist mir geblieben.
Sie wollen Schriftsteller werden? Bringen Sie sich in eine aussichtslose Lage, und Sie werden merken, wie Ihnen plötzlich Kreativität zuwächst.

Grundgesetz der Literatur: Beim Schreiben muß man alles das vergessen, was man übers Schreiben weiß.

Poetik: Was man wirklich weiß, ist die eigene Biografie, und nur die zählt. Das Gedicht ist eine magische und archaische Erscheinung: es kommt nicht nur aus der geschichtlichen Ferne, es steigt auch aus der Tiefe unserer persönlichen Vergangenheit. Und die Wiederholung ist ein Prinzip der Beschwörung: Du mußt es dreimal sagen. Und das außerdem immer wieder!

Egomanie, Introversion, Ichbezogenheit, Eigenschaften, welche mir durch die Umstände früh andressiert wurden und die mich später vor der Selbstauflösung im Kollektiv bewahrt haben. Ich konnte mich dieser Parteigemeinschaft nicht so hingeben wie andere; da war eine Sperre, und ich blieb der Außenseiter, zu dem mich das Dritte Reich gemacht hatte. Außer meiner heftigen und anhaltenden Lektüre halte ich diese Egomanie für eine, falls nicht die wichtigste Voraussetzung für Kreativität. Wer Literatur verfertigt, kann sich nur um die Grundlage dafür, nämlich sich selber kümmern. Und es war vielleicht auch die einzige Rettung, um nicht am Verschwinden der mich umgebenden Menschen mitgestorben zu sein. Weil ich so sehr für mich selber lebte…
(…)

Begreife durchaus Jack Nicholson, der in »Shining« einen Schriftsteller darstellt, wie er, den ganzen Tag über an der Maschine sitzend, nichts anderes tippt als seinen eigenen Namen. (Bin ganz sicher, der Drehbuchautor war sich des Symbols nicht bewußt…)

Das Selbstbewußtsein, das Selbstwertgefühl bildet das Zentrum unseres Seins. Ich bin der Wichtigste von allen, das weiß man doch, das erfährt man doch unentwegt. Wer für sich selber zur Randerscheinung wird, verliert die Lebenskraft und wird zum Schatten seiner existenzunfähigen Person. Grund zum Suizid. Wie sehr erst spielt dieses Gefühl bei Schriftstellern, bei Intellektuellen seine dominante Rolle, da sie, durch ihre Kreativität, durch ihre Denkprozesse, durch die permanente Ausschöpfung der eigenen Befindlichkeit und des als Eigentum empfundenen Wissens, vollkommen auf sich selber fixiert sind. “

 

kunert

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 6 maart 2007.

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo.

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen.

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg.

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs.

 

Gabriel García Márquez, Jan Kjærstad, Elizabeth Barrett Browning, Günter Kunert, Victoria Maria Benedictsson, Stanisław Jerzy Lec, Cyrano de Bergerac

Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de Colombiaanse kustplaats Aracataca geboren. Hij volgde het voortgezet onderwijs in de Colegio San José vanaf 1940 en behaalde zijn kandidaats in de Liceo Nacional in Zipaquirá in 1946. In 1947 verhuisde hij naar Bogotá om politieke wetenschap te gaan studeren aan de Universidad Nacional de Bogotá wat hij echter door verveling niet voltooide. In Bogotá kwam hij na het lezen van Kafka’s De Gedaanteverwisseling tot het besef dat hij schrijver wilde worden. Hij verhuisde naar Barranquilla om zich te wijden aan de media en literatuur. Hij werkte als columnist voor El Heraldo. Op verzoek van Alvaro Mutis keerde García Márquez in 1954 terug naar Bogotá waar hij werkte als verslaggever en filmrecensent voor El Espectador. Na een kritisch verhaal over overheidspropaganda rond het zinken van een marineschip in 1955 werd hij in Europa gestationeerd. Na het verblijf in Europa keerde García Márquez terug naar Zuid-Amerika en vestigde zich in Venezuela. In 1958 ging hij terug naar Baranquilla en trouwde met Mercedes Barcha met wie hij twee kinderen kreeg. Het paar verhuisde naar Cuba waar hij de communistische revolutie van Fidel Castro versloeg. De vriendschap met Castro leidde tot het oprichten van een filiaal van Castro’s persbureau Prensa Latina in Bogotá. In 1961 verhuisde hij naar New York als correspondent voor Prensa Latina. Door voortdurende bedreigingen door de CIA en Cubaanse vluchtelingen verhuisde hij naar Mexico, waarna hem de toegang tot de VS tot 1971 ontzegd werd. In 1967 zou hij zijn meest gewaardeerde werk publiceren: Honderd jaar eenzaamheid. In 1982 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur.

Uit: One Hundred Years of Solitude

“For Colonel Aureliano Buendía it meant the limits of atonement. He suddenly found himself suffering from the same indignation that he had felt in his youth over the body of the woman who had been beaten to death because she had been bitten by a rabid dog. He looked at the groups of bystanders in front of the house and with his old stentorian voice, restored by a deep disgust with himself, he unloaded upon them the burden of hate that he could no longer bear in his heart.

“One of these days,” he shouted, “I’m going to arm my boys so we can get rid of these shitty gringos!”

During the course of that week, at different places along the coast, his seventeen sons were hunted down like rabbits by invisible criminals who aimed at the center of their crosses of ash.”

marquez2

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo. Hij studeerde theologie aan de universiteit daar. Hij schrijft romans, novellen, essays, stripverhalen, korte verhalen en artikelen. Van 1985 tot 1989 was hij redacteur van het tijdschrift Vinduet. Hij ontving verschillende prijzen en zijn werk is in meerdere talen vertaald.

Uit: Rand

“Hast du schon mal eine Vulva mit beschnittener Klitoris gesehen?”
Das lateinische Wort irritierte mich, während es gleichzeitig – auf unerklärliche Weise – der Frage einen Anstrich von Anständigkeit gab. Ich vermutete, daß der Mann Arzt war, vielleicht Professor. Bei “Vulva” denke ich immer an ein Tier oder an irgendeine (religiöse?) Gestalt aus dem Mittelalter.
“Nein. Und Sie? Wenn Sie schon fragen?”
“Es kommt mir einfach so vor, als könnte man die alten Vergleiche nicht benutzen, wollte man eine solche Vulva beschreiben.”
Während er das sagte, kletterte oder sprang sein Blick die Fassade des Regierungsgebäudes hinauf, ruckweise, als spiele er
Chinaschach und als seien die leuchtenden Fenster die Steine des Gegners. (Tatsächlich stand er da und kippte den Kopf von einer Seite zur anderen.) Ganz oben wurde daran gearbeitet, dem ursprünglichen Betonkoloß zwei weitere
Etagen hinzuzufügen. Ich hatte in der Zeitung davon gelesen empfand aber trotzdem eine seltsame … Freude darüber, es zu sehen, und aus solcher Nähe.
Ein Kranarm schwebte über der Kante, und wir hörten ein Geräusch wie von einem Maschinengewehr. Ich habe keine Ahnung, was es war, aber es klang wie ein Maschinengewehr.
“Wer gebraucht Vergleiche auf einem solchen Gebiet?” sagte ich.
“Schriftsteller vielleicht. Denk nur an dieses abgedroschene Bild von der Perle in der Muschel.” Ich sah sein Gesicht nicht, doch die Stimme mochte darauf hindeuten, daß er lächelte.
“Ich muß zugeben, ich habe nie daran gedacht. Soviel ich weiß, könnte das ein …entscheidender Anblick sein.”
“Einmal hab’ ich den Schwanz eines Juden gesehen.”

KJAERSTAD

Jan Kjærstad (Oslo,  6 maard 1953)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Haar vader was rijk geworden met suikerplantages in Jamaica. Op haar dertiende publiceerde ze haar eerste gedicht. In 1821 verwondde ze haar ruggengraat bij een val. De dokter noemde het een zenuwtoeval. Na de dood van haar broer in 1838 was ze min of meer invalide. Ze trok zich terug in haar kamer en schreef gedichten. In 1846 trouwde ze tegen de zin van haar familie met Robert Browning, een 6 jaar jongere schrijver die haar werk bewonderde. Ze vluchtten naar Italië waar haar gezondheid verbeterde. In 1861 stierf ze daar.

 

Sonnets from the Portuguese 14: If Thou

 

If thou must love me, let it be for nought

Except for love’s sake only. Do not say

I love her for her smile … her look … her way

Of speaking gently, … for a trick of thought

That falls in well with mine, and certes brought

A sense of pleasant ease on such a day’—

For these things in themselves, Belovèd, may

Be changed, or change for thee,—and love, so wrought,

May be unwrought so. Neither love me for

Thine own dear pity’s wiping my cheeks dry,—

A creature might forget to weep, who bore

Thy comfort long, and lose thy love thereby!

But love me for love’s sake, that evermore

Thou may’st love on, through love’s eternity.

 

 

How do I Love thee?

 

How do I love thee? Let me count the ways.

I love thee to the depth and breadth and height

My soul can reach, when feeling out of sight

For the ends of being and ideal grace.

I love thee to the level of every day’s

Most quiet need, by sun and candle-light.

I love thee freely, as men strive for right;

I love thee purely, as they turn from praise.

I love thee with the passion put to use

In my old griefs, and with my childhood’s faith.

I love thee with a love I seemed to lose

With my lost saints. I love thee with the breath,

Smiles, tears, of all my life; and, if God choose,

I shall but love thee better after death.

 

Browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)

 

De Duitse schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Wegens de rassenwetten (zijn moeder was joods) kon hij pas studeren na afloop van WO II. Hij koos voor een grafische opleiding die hij echter na vijf jaar opgaf. In 1948 werd hij lid van de SED. Hij maakte kennis met Bertolt Brecht  Johannes R. Becher. In 1976 behoorde hij tot de eerste ondertekenaars van de petitie tegen de uitburgering van Wolf Biermann. Daarop werd hij uit de partij gezet. In 1979 kon hij de DDR verlaten. Hij vestigde zich in Kaisborstel in de buurt van Itzehoe. In zijn werk neemt hij een kritische houding aan tegenover vooruitgangsgeloof en nationaalsocialisme.

 

Uit: Irrtum ausgeschlossen

„Mensch, Sie reden ja der Euthanasie das Wort. Das hatten wir schon mal. Vernichtung lebensunwerten Lebens, hieß das. Wollen Sie die Gerontologie zum Handlanger von Rentnertötungen machen? Lassen Sie das ja nicht die Polizei hören! Bitte, bitte. Beruhigen Sie sich doch. Wir können nicht Geld und Leben gegeneinander abwägen. Wo kämen wir denn dahin. Da kämen wir hin, wo wir heute schon sind, mein Bester. So rechnen wir doch täglich. Und lassen Sie mich hinzufügen, daß der Tod des Herrn Troimann möglicherweise ein Liebensdienst gewesen ist. Der Mann war eventuell schwer leidend, schleppte sich durch die Straße, außerdem arm, depressiv, der Körperhaltung zufolge, völlig am Ende, kaputt, aber ohne den Mut, selber Schluß zu machen. In diesem Moment kommt der Geiselnehmer und löst für ihn das Problem. Sterben müssen wir doch alle mal, vergessen Sie bitte nicht dieses unwiderlegliche Faktum. Und wünschen wir nicht ebenfalls alle, es möge, wenn es dann soweit ist, schnell gehen, rasch, kein Schmerz oder nur ein kurzer, kein anhaltendes Leiden, elendes Dahinvegetieren, einen Schlauch in der Nase, einen in der Luftröhre, eine Kanüle in der Vene, ein Röhrchen im Harnleiter, würden Sie das vorziehen? Wir können uns doch hier nicht zum Richter über Leben und Tod eines Menschen aufschwingen, auch wenn er alt und gebrechlich ist. Das Leben bewahren und schützen, das ist jedermanns moralische Pflicht, verdammt nochmal! Haben Sie nie die Zehn Gebote gelesen? Hat Ihnen keiner gesagt, daß Sie Ihren Nächsten lieben sollen wie sich selbst? Was wissen Sie schon von meiner Selbstliebe? Denken Sie lieber an die Millionen Bürgerkriegsopfer in Jugoslawien, Somalia, im Kaukasus, in Südamerika, wollen Sie die alle lieben? Das ist doch reine Perversität! So – Sie glauben also nicht an Gott? Fragen Sie doch mal Ihren Gott, ob er noch an uns glaubt? Der hat uns doch längst aufgegeben. Meinen Sie, der hat eine Ahnung, wer Herr Troimann ist?“

Kunert

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen. Zij stamde uit een conservatieve pastorsfamilie die haar tot een verstandshuwelijk dwong. Door ziekte aan het bed gekluisterd kon ze studeren en schrijven en maakte ze zich langzaam los van haar conservatieve opvattingen. Haar eerste literaire succes kwam met de verhalenbundel Aus Skåne die zij publiceerde onder de naam Ernst Ahlgren. Daarna volgde de roman Geld die, grotendeels autobiografisch, de problemen van de moderne vrouw en haar emancipatie thematiseerden. In 1885 leerde zij in Kopenhagen Georg Brandes en zijn kring kennen. Zij werd verliefd op hem. Toen hij echter een volgende roman van haar negatief beoordeelde stotte zij in een diepe crisi. In 1888 deed zij een zelfmoordpoging. Zij herstelde en kon met een beurs van de Zweedse Academie een reis naar Parijs maken. Omdat zij literair geen doelen meer zag en niet over haar gevoekens voor Brandes heen kon komen nam zij zich in 1888 alsnog het leven.

 

Uit: Money (Geld)

 

“THE VILLAGE had but a single street, if it could even be called that, as it was simply a little road, without any paving whatsoever and in inexcusably poor repair.  On one side was a row of five or six poor-quality houses, and on the other were some farmsteads set far enough apart for a good-sized garden to fit in between.  These farms could be respectable enough, with their wide fields and regular rectangles, but to the person
ambling down the road, they appeared pretty unfriendly, for all turned their backs (i.e., they were situated with outlying buildings facing out).  Only in one place, where they had left the door open, could one see into the courtyard, where no living creature was visible except for a family of chickens that went about scratching in the hay.

 

It had been a cold and rainy summer, and now it was ended. With her hands stuck down into the pockets of her outgrown overcoat, a young girl came walking down the street. She looked jolly and dapper; her walk had not the mincing grace of a city lady but rather the swinging style of a half-grown boy.  With an unworried look, she checked the heaven’s gray clouds to see if there was going to be rain again. Then she opened the door to one of the low houses and stepped into the hall, which was just big enough so that the doors could pass by each other freely.  She opened the next door as well, to the frenzied racket of a ringing bell.

 

This was the only general store in the village, the only place to buy tobacco, coffee, and sugar. A real hovel, actually — low, dark, and smoke-laden — and with this indescribable odor of pressing paper, soap, and whatever else!

 

A young man stood behind the counter with his elbows on it and his head leaning over a book. His appearance was just as bright and amiable as the shop’s was dark and disagreeable.”

 

Benedictsson

Victoria Maria Benedictsson  (6 maart 1850 – 21 juni 1888)

 

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg. Aan het begin van de oorlog zat hij gevangen in een Nazikamp. Daar bleef hij tot juli 1943 toen het kamp via massavernietiging werd geliquideerd. Hij ontsnapte in een Duits uniform, slaagde erin Warschau te bereiken waar hij lid werd van de ondergrondse strijdkrachten. Na de oorlog ging hij door met schrijven, afgewisseld met kortdurende dienst als cultureel vertegenwoordiger bij de Poolse ambassade in Wenen. Ook heeft hij twee jaar in Israël doorgebracht. In 1953 keerde hij terug naar Polen.

 

Aforismen:

 

“Van de meeste boeken blijven alleen de citaten over. Dan is het toch beter van meet af aan alleen de citaten neer te schrijven? “

 

“Ideeën springen net als vlooien van mens tot mens, maar bijten niet iedereen.”

 

“Alles is in mensenhanden. Was ze daarom geregeld.”

 

 

Lec

Stanisław Jerzy Lec  (6maart 1909 – 7 mei 1966)

 

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs. De zoon uit een rijke burgerlijke familie groeide op als pleegkind van een plattelandspastoor. Na zijn studietijd aan het Collège de Beauvais vocht hij bij de Gascogner Garde en raakte hij twee keer zwaar gewond. Hij nam ontslag uit de dienst en keerde in 1641 terug naar Parijs, waar hij in 1655 stierf. In zijn satirisch-utopische romans met zijn scherpe kritiek op politieke, filosofische of kerkelijke autoriteiten toonde hij zich een voorloper van de Verlichting. Behalve door zijn eigen werk is hij nog steeds bekend door het romantisch-komische toneelstuk van Edmond de Rostand.

Uit: Histoire comique des etats et empires du soleil

 « La lune était en son plein, le ciel était découvert, et neuf heures du soirétaient sonnées lorsque, revenant de Clamart, près de Paris (où M. de Cuigny le fils, qui en est
seigneur, nous avait régalés, plusieurs de mes amis et moi), les diverses pensées que nous donna cette boule de safran nous défrayèrent sur le chemin. De sorte que les yeux noyés dans ce grand astre, tantôt l’un le prenait pour une lucarne du ciel par où l’on entrevoyait la gloire des bienheureux; tantôt un autre, persuadé des fables anciennes, s’imaginait que possible Bacchus tenait taverne là- haut au ciel, et qu’il y avait pendu pour enseigne la pleine lune; tantôt un autre assurait que c’était la platine de Diane qui dresse les rabats d’Apollon; un autre, que ce pouvait bien être le soleil lui-même, qui s’étant au soir dépouillé de ses rayons, regardait par un trou ce qu’on faisait au monde quand il n’y était pas. « et moi, leur dis-je, qui souhaite mêler mes enthousiasmes aux vôtres, je crois sans m’amuser aux imaginations pointues dont vous chatouillez le temps pour le faire marcher plus vite, que la lune est un monde comme celui-ci, à qui le nôtre sert de lune. »

 

Bergerac

Cyrano de Bergerac (6 maart 1619 – 28 juli 1655)