Tag: Elizabeth Barrett Browning

Patrick deWitt, Gabriel García Márquez, Jeremy Reed, Marijke Hanegraaf, Thomas Acda, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Michelangelo

De Canadese schrijver en scenarist Patrick deWitt werd geboren op 6 maart 1975 op Vancouver Island. Zie ook alle tags voor Patrick deWitt op dit blog.

Uit: Ablutions

“You are sitting in the magical Ford outside the bar when Junior the crack addict walks up and steps into the car and you both sit there watching the building. His smell is otherworldly, like a demon from deep in the earth’s crust, and he repeatedly passes the fiercest gas; he has been too long without his drugs and his body is causing a fuss. He does not greet you and you do not greet him; a rift has grown between you recently, or rather a rift has grown between Junior and everyone—he is in the worst way and the doormen say he has been robbing people with his machete blade after hours. You are not afraid of him and you do not believe he would ever do you any harm but you wish he were somewhere other than sitting at your side, wondering about the contents of your pockets.
He is fidgeting with a lighter and finally he says to you, “I need twenty dollars, man. I need it bad.” When you tell him you haven’t got any money he punches your dashboard and pouts, asking himself how long this torture might go on. You tell him to wait a minute and you enter the empty bar, retrieving twenty dollars from the safe. You walk it out to him and he is relieved to see this money but wants to know where it came from. When you tell him you stole it he looks worried and asks if you won’t get into trouble, which is insulting because you know he does not actually care one way or the other. “Do your drugs or don’t do your drugs,” you say. “Don’t stand around sobbing and bitching about it.” He straightens himself up and nods and hustles off to find his dealer. All through the night you are bothered by guilt and self-loathing for speaking with him so harshly and angered that such a man could conjure these emotions in you.
Discuss your feeling of wonder when the pilfered twenty dollars is not reported missing at the end of the night. Discuss your routine of thieving that stems from this incident, and the criminal spree you quickly embark upon.
Your plan is to keep an at-home stolen-monies pile, separate from your life-monies pile, and to cultivate it to a respectable size and then, at some key point, utilize it dramatically. Within a month you have three hundred dollars and you feel great relief and satisfaction, as if justice has been served, and you wonder why you waited until this late date to begin stealing from the owner, who you (on a whim) decide is a bad man who expects you to gladly damage your mind and body with this potentially deadly work of washing dishes in a bar, and who has never asked you how your feelings were doing even though it is fairly obvious that they, your feelings, have been hurt and are still hurting yet.”

 

 
Patrick deWitt (Vancouver Island, 6 maart 1975)

Lees verder “Patrick deWitt, Gabriel García Márquez, Jeremy Reed, Marijke Hanegraaf, Thomas Acda, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Michelangelo” →

Patrick deWitt, Gabriel García Márquez, Jeremy Reed, Marijke Hanegraaf, Thomas Acda, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Michelangelo

De Canadese schrijver en scenarist Patrick deWitt werd geboren op 6 maart 1975 op Vancouver Island. Zie ook alle tags voor Patrick deWitt op dit blog.

Uit: Undermajordomo Minor

“These words played in Lucy’s head as he stood on the platform awaiting the Count and Countess’s arrival. As the train came into the station, he could hear a man’s wild cackling; when the Count emerged from his compartment he was quite obviously drunken, swaying in place, a cigar planted in the fold of his slick, blubbery mouth. His skull was a softly pink egg, his eyes blood-daubed yolks — he drew back from the sunlight as one scalded. Once recovered, he focused on Lucy, gripping him by the lapel. “Ah, Broom, happy to see you again, boy.”
“Yes, sir, nice to see you, as well. Only I’m not Mr Broom; my name is Lucy.”
“What?”
“My name is Lucy, sir.”
The Count stared. “You’re Broom.”
“I’m not he, sir.”
“Well, where has Broom run off to?”
“He has died, sir.”
The Count leaned back on his heels. Speaking over his shoulder and into the blackened compartment, he said, “Did you know about this?”
“About what?” said the Countess.
“Broom is dead.”
“Who?”
“The servant lad? Broom? You were so fond of him last time we visited.”
“Oh, yes, him. Nice boy — nice colouring. He’s dead, you say?”
“Dead as dinner, apparently.”
“How did he die?”
“I don’t know how.” The Count looked at Lucy. “How?”
Lucy said, “He was possessed by a wickedness and so cast himself into the Very Large Hole, sir.”
The Count made an irritable face.
“Did he say a very large hole?” the Countess asked.”

 

 
Patrick deWitt (Vancouver Island, 6 maart 1975)

Lees verder “Patrick deWitt, Gabriel García Márquez, Jeremy Reed, Marijke Hanegraaf, Thomas Acda, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Michelangelo” →

Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Jan Kjærstad

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Barrett Browning op dit blog.

 

A Dead Rose

O Rose! who dares to name thee?
No longer roseate now, nor soft, nor sweet;
But pale, and hard, and dry, as stubble-wheat,—
Kept seven years in a drawer—thy titles shame thee.

The breeze that used to blow thee
Between the hedgerow thorns, and take away
An odour up the lane to last all day,—
If breathing now,—unsweetened would forego thee.

The sun that used to smite thee,
And mix his glory in thy gorgeous urn,
Till beam appeared to bloom, and flower to burn,—
If shining now,—with not a hue would light thee.

The dew that used to wet thee,
And, white first, grow incarnadined, because
It lay upon thee where the crimson was,—
If dropping now,—would darken where it met thee.

The fly that lit upon thee,
To stretch the tendrils of its tiny feet,
Along thy leaf’s pure edges, after heat,—
If lighting now,—would coldly overrun thee.

The bee that once did suck thee,
And build thy perfumed ambers up his hive,
And swoon in thee for joy, till scarce alive,—
If passing now,—would blindly overlook thee.

The heart doth recognise thee,
Alone, alone! The heart doth smell thee sweet,
Doth view thee fair, doth judge thee most complete,—
Though seeing now those changes that disguise thee.

Yes, and the heart doth owe thee
More love, dead rose! than to such roses bold
As Julia wears at dances, smiling cold!—
Lie still upon this heart—which breaks below thee!

 

 
Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Elizabeth Barrett Browning en haar cocker spaniel, Flush. Illustratie door James E. McConnell

Lees verder “Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Jan Kjærstad” →

Gabriel García Márquez, Marijke Hanegraaf, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: Honderd jaar eenzaamheid (Vertaald door C.A.G. van den Broek)

“Ze gaf opdracht tot de bouw van een salon voor de visite, een gerieflijker en koeler vertrek voor dagelijks gebruik, een eetzaal voor een tafel met twaalf plaatsen waaraan de familie met twaalf gasten kon aanzitten, negen slaapkamers met ramen die uitkwamen op de patio en een grote waranda die tegen de hitte van het middaguur beschermd moest worden door een rozentuin en voorzien moest zijn van een balustrade waarop potten met varens en vazen met begonia’s konden worden geplaatst.”
(…)

“En ze hoefde ook niet te kunnen kijken om te beseffen dat de bloemperken, die tijdens de eerste verbouwing met zoveel toewijding waren verzorgd, door de regen vernietigd en door Aureliano Segundo’s graafwerk omgespit waren en dat de wanden en de cementen vloeren vol scheuren zaten, de meubels wankel en verschoten waren, de deuren uit hun hengsels hingen en de familie bedreigd werd door een gelaten, zwartgallige stemming die in haar tijd ondenkbaar zou zijn geweest.” 
(…)

“Toen sloeg hij nog een stukje over om op de voorspellingen vooruit te lopen en de datum en de omstandigheden van zijn dood op te zoeken. Maar nog voordat hij bij het laatste vers was gekomen had hij al begrepen dat hij deze kamer nooit meer zou verlaten, want het stond geschreven dat de stad van de spiegels (of spiegelingen) door de wind weggevaagd en uit de herinnering der mensen weggewist zou worden zodra Aureliano Babilonia de perkamenten tot het einde toe ontcijferd had – en dat alles, wat daarin beschreven stond, voor altijd en eeuwig onherhaalbaar was, omdat de geslachten, die gedoemd zijn tot honderd jaar eenzaamheid, geen tweede kans krijgen op aarde.”

 

 
Gabriel García Márquez (6 maart 1928 – 17 april 2014)

Lees verder “Gabriel García Márquez, Marijke Hanegraaf, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: Memories of My Melancholy Whores (Vertaald door Edith Grossman)

“The year I turned ninety, I wanted to give myself the gift of a night of wild love with an adolescent virgin. I thought of Rosa Cabarcas, the owner of an illicit house who would inform her good clients when she had a new girl available. I never succumbed to that or to any of her many other lewd temptations, but she did not believe in the purity of my principles. Morality, too, is a question of time, she would say with a malevolent smile, you’ll see. She was a little younger than I, and I hadn’t heard anything about her for so many years that she very well might have died. But after the first ring I recognized the voice on the phone, and with no preambles I fired at her:
“Today’s the day.”
She sighed: Ah, my sad scholar, you disappear for twenty years and come back only to ask for the impossible. She regained mastery of her art at once and offered me half a dozen delectable options, but all of them, to be frank, were used. I said no, insisting the girl had to be a virgin and available that very night. She asked in alarm: What are you trying to prove? Nothing, I replied, wounded to the core, I know very well what I can and cannot do. Unmoved, she said that scholars may know it all, but they don’t know everything: The only Virgos left in the world are people like you who were born in August. Why didn’t you give me more time? Inspiration gives no warnings, I said. But perhaps it can wait, she said, always more knowledgeable than any man, and she asked for just two days to make a thorough investigation of the market. I replied in all seriousness that in an affair such as this, at my age, each hour is like a year. Then it can’t be done, she said without the slightest doubt, but it doesn’t matter, it’s more exciting this way, what the hell, I’ll call you in an hour.
I don’t have to say it because people can see it from leagues away: I’m ugly, shy, and anachronistic. But by dint of not wanting to be those things I have pretended to be just the opposite. Until today, when I have resolved to tell of my own free will just what I’m like, if only to ease my conscience. I have begun with my unusual call to Rosa Cabarcas because, seen from the vantage point of today, that was the beginning of a new life at an age when most mortals have already died.”

 

 
Gabriel García Márquez (Aracataca, 6 maart 1928)

Lees verder “Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo, Teru Miyamoto” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: One Hundred Years of Solitude (Vertaald door Gregory Rabassa)

“When José Arcadio Buendía and the four men of his expedition managed to take the armour apart, they found inside a calcified skeleton with a copper locket containing a woman’s hair around its neck.

In March the gypsies returned. This time they brought a telescope and a magnifying glass the size of a drum, which they exhibited as the latest discovery of the Jews of Amsterdam. They placed a gypsy woman at one end of the village and set up the telescope at the entrance to the tent. For the price of five reales, people could look into the telescope and see the gypsy woman an arm’s length away. ‘Science has eliminated distance,’ Melquíades proclaimed. ‘In a short time, man will be able to see what is happening in any place in the world without leaving his own house.’ A burning noonday sun brought out a startling demonstration with the gigantic magnifying glass: they put a pile of dry hay in the middle of the street and set it on fire by concentrating the sun’s rays. José Arcadio Buendía, who had still not been consoled for the failure of his magnets, conceived the idea of using that invention as a weapon of war. Again Melquíades tried to dissuade him, but he finally accepted the two magnetized ingots and three colonial coins in exchange for the magnifying glass. Úrsula wept in consternation. That money was from a chest of gold coins that her father had put together over an entire life of privation and that she had buried underneath her bed in hopes of a proper occasion to make use of it. José Arcadio Buendía made no attempt to console her, completely absorbed in his tactical experiments with the abnegation of a scientist and even at the risk of his own life. In an attempt to show the effects of the glass on enemy troops, he exposed himself to the concentration of the sun’s rays and suffered burns which turned into sores that took a long time to heal. Over the protests of his wife, who was alarmed at such a dangerous invention, at one point he was ready to set the house on fire. He would spend hours on end in his room, calculating the strategic possibilities of his novel weapon until he succeeded in putting together a manual of startling instructional clarity and an irresistible power of conviction. He sent it to the government, accompanied by numerous descriptions of his experiments and several pages of explanatory sketches, by a messenger who crossed the mountains, got lost in measureless swamps, forded stormy rivers, and was on the point of perishing under the lash of despair, plague, and wild beasts until he found a route that joined the one used by the mules that carried the mail.”

 

Gabriel García Márquez (Aracataca, 6 maart 1928)

Lees verder “Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Michelangelo” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

 

Uit: Leben, um davon zu erzählen (Vertaald door Dagmar Ploetz)

„Meine Mutter bat mich, sie zum Verkauf des Hauses zu begleiten. Sie war morgens in Barranquilla eingetroffen, kam aus dem fernen Städtchen, in dem die Familie wohnte, und hatte keine Ahnung, wie sie mich finden sollte. Sie fragte hier und dort bei Bekannten nach, und man gab ihr den Hinweis, in der Buchhandlung Mundo oder in den Cafes der Umge­bung zu suchen, wo ich mich zweimal täglich mit meinen Schriftstellerfreunden zu treffen pflegte. Der das sagte, warnte sie: »Nehmen Sie sich in Acht, die sind völlig durchgedreht.« Punkt zwölf war sie da. Mit ihrem leichtfüßigen Schritt bahn­te sie sich den Weg durch die Büchertische, stand vor mir, schaute mir mit dem schalkhaften Lächeln ihrer besten Tage in die Augen und sagte, noch bevor ich reagieren konnte:
»Ich bin deine Mutter.«
Etwas an ihr hatte sich verändert, was mir nicht erlaubte, sie auf den ersten Blick zu erkennen. Sie war fünfundvierzig Jahre alt. Zählt man die elf Geburten zusammen, war sie fast zehn Jahre lang schwanger gewesen und hatte mindestens noch einmal so lang ihre Kinder gestillt. Sie war vor der Zeit vollständig ergraut, die Augen wirkten größer und erstaunt hinter ihrer ersten Bifokalbrille, und sie trug strenge Trauer wegen des Todes ihrer Mutter, hatte jedoch die römische Schönheit ihres Hochzeitsfotos bewahrt, die eine herbstliche Aura nun mit Würde umgab. Zuallererst, noch bevor sie mich umarmte, sagte sie in ihrer gewohnt zeremoniösen Art:
»Ich bin gekommen, weil ich dich um den Gefallen bitten möchte, mich zum Verkauf des Hauses zu begleiten.«
Sie musste nicht sagen, wohin, noch um welches Haus es sich handelte, denn für uns gab es nur eins auf der Welt: das alte Haus der Großeltern in Aracataca, in dem geboren zu werden ich das Glück hatte und in dem ich seit meinem achten Lebensjahr nicht mehr gewohnt habe. Ich hatte gerade die juristische Fakultät nach sechs Semestern verlassen, die ich vor allem dazu genutzt hatte, alles, was mir in die Hände kam, zu lesen und die unvergleichliche Poesie des spanischen Siglo de Oro auswendig zu rezitieren.“

 


Gabriel García Márquez (Aracataca, 6 maart 1928)

Lees verder “Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Clark Accord, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008 en ook mijn blog van 6 maart 2009 en ook mijn blog van 6 maart 2010.

 

Uit:  Die Erzählungen von Gabriel Garcia Marquez
(Die dritte Entsagung, vertaald door Curt Meyer-Clason)

“Da war wieder dieser Lärm. Jener kalte, schneidende, senkrechte Lärm, den er schon so gut kannte; der sich jetzt aber als scharf und schmerzhaft erwies, als sei er ihm von einem Tag auf den anderen ungewohnt geworden.
Der Lärm kreiste in seinem leeren Schädel, dumpf und stechend. Eine Wabe hatte sich in den vier Wänden seiner Gehirnschale gebildet. Sie wuchs zunehmend in aufeinanderfolgenden Spiralen und schlug drinnen und ließ seine Wirbelsäule erzittern, unmäßig und misstönend, im sicheren Rhythmus seines Körpers. Etwas war in seinem stofflichen Aufbau eines festgefügten Menschen aus der Ordnung geraten; etwas, das »bei den anderen Malen« normal funktioniert hatte und nun in seinem Kopf hart und trocken hämmerte, mit den Knochen einer abgezehrten Hand hämmerte und ihn an alle bitteren Empfindungen des Lebens erinnerte. Er fühlte den animalischen Drang, die Fäuste gegen die blauen, vom Druck des verzweifelten Schmerzes violett angeschwollenen Adern seiner Schläfen zu pressen. Er hätte den Lärm, der den Augenblick mit seiner scharfen Diamantspitze durchbohrte, zwischen seinen beiden empfindlichen Handflächen orten mögen. Mit der Bewegung einer Hauskatze zogen sich seine Muskeln zusammen, als er sich vorstellte, wie er durch die gepeinigten Winkel seines fieberzerfetzten heißen Kopfes verfolgt wurde. Er würde ihn gleich einholen. Nein. Der Lärm hatte ein glattes, fast unberührbares Fell.
Aber er war entschlossen, ihn dank seiner gut geübten Strategie einzuholen und mit der ganzen Kraft seiner Verzweiflung lange und endgültig zu zerquetschen. Er würde nicht zulassen, dass er nochmals in sein Ohr dränge, dass er durch seinen Mund entweiche, durch jede einzelne seiner Poren oder durch seine Augen, die dabei aus den Höhlen treten und dem fliehenden Lärm aus der Tiefe ihrer ausweglosen Dunkelheit blind nachschauen würden.“ 

 

 

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

Lees verder “Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier” →

Gabriel García Márquez, Günter Kunert, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008 en ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: One Hundred Years of Solitude (Vertaald door Gregory Rabassa)

 

“Many years later, as he faced the firing squad, Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon when his father took him to discover ice. At that time Macondo was a village of twenty adobe houses, built on the bank of a river of clear water that ran along a bed of polished stones, which were white and enormous, like prehistoric eggs. The world was so recent that many things lacked names, and in order to indicate them it was necessary to point. Every year during the month of March a family of ragged gypsies would set up their tents near the village, and with a great uproar of pipes and kettledrums they would display new inventions. First they brought the magnet. A heavy gypsy with an untamed beard and sparrow hands, who introduced himself as Melquíades, put on a bold public demonstration of what he himself called the eighth wonder of the learned alchemists of Macedonia. He went from house to house dragging two metal ingots and everybody was amazed to see pots, pans, tongs, and braziers tumble down from their places and beams creak from the desperation of nails and screws trying to emerge, and even objects that had been lost for a long time appeared from where they had been searched for most and went dragging along in turbulent confusion behind Melquíades’ magical irons. “Things have a life of their own,” the gypsy proclaimed with a harsh accent. “It’s simply a matter of waking up their souls.” José Arcadio Buendía, whose unbridled imagination always went beyond the genius of nature and even beyond miracles and magic, thought that it would be possible to make use of that useless invention to extract gold from the bowels of the earth. Melquíades, who was an honest man, warned him: “It won’t work for that.” But José Arcadio Buendía at that time did not believe in the honesty of gypsies, so he traded his mule and a pair of goats for the two magnetized ingots. Úrsula Iguarán, his wife, who relied on those animals to increase their poor domestic holdings, was unable to dissuade him. “Very soon we’ll have gold enough and more to pave the floors of the house,” her husband replied. For several months he worked hard to demonstrate the truth of his idea. He explored every inch of the region, even the riverbed, dragging the two iron ingots along and reciting Melquíades’ incantation aloud. The only thing he succeeded in doing was to unearth a suit of fifteenth-century armor which had all of its pieces soldered together with rust and inside of which there was the hollow resonance of an enormous stone-filled gourd.“

 

Marquez

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

 

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008 en ook mijn blog van 6 maart 2009.

So soll es sein

Zwecklos und sinnvoll
soll es sein
zwecklos und sinnvoll
soll es auftauchen aus dem schlamm
daraus die ziegel der großen paläste
entstehen um wieder zu schlamm zu zerfallen
eines sehr schönen tages

zwecklos und sinnvoll
soll es sein
was für ein unziemliches werk
wäre das
zur unterdrückung nicht brauchbar
von unterdrückung nicht widerlegbar
zwecklos also
sinnvoll also

wie das gedicht.

 

Vorschlag

Ramme einen Pfahl
in die dahinschießende Zeit.
Durch deine Hand rinnt der Sand
und bildet Formlosigkeiten,
die sogleich auf Nimmerwiedersehen
in sich selbst einsinken:
vertanes Leben.

Was du nicht erschaffst, du
bist es nicht. Dein Sein nur Gleichung
für Tätigsein: Wie will denn,
wer nicht Treppen zimmert,
über sich hinausgelangen?
Wie will heim zu sich selber finden,
der ohne Weggenossen?

Hinterlass mehr als die Spur
deiner Tatze, das Testament
ausgestorbner Bestien, davon die Welt
übergenug schon erblickt.

Ramme einen Pfahl ein. Ramme
einen einzigen, einen neuen Gedanken
als geheimes Denkmal
deiner einmaligen Gegenwart
in den Deich
gegen die ewige Flut.

Kunert

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008. en ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Sonnet 1

 

I thought once how Theocritus had sung

Of the sweet years, the dear and wished-for years,

Who each one in a gracious hand appears

To bear a gift for mortals, old or young:

And, as I mused it in his antique tongue,

I saw, in gradual vision through my tears,

The sweet, sad years, the melancholy years,

Those of my own life, who by turns had flung

A shadow across me. Straightway I was ‘ware,

So weeping, how a mystic Shape did move

Behind me, and drew me backward by the hair:

And a voice said in mastery, while I strove,—

‘Guess now who holds thee? ‘—’ Death,’ I said. But, there,

The silver answer rang,—’ Not Death, but Love.’

 

 

Sonnet 2

 

But only three in all God’s universe

Have heard this word thou hast said,—Himself, beside

Thee speaking, and me listening! and replied

One of us . . . that was God, . . . and laid the curse

So darkly on my eyelids, as to amerce

My sight from seeing thee,—that if I had died,

The deathweights, placed there, would have signified

Less absolute exclusion. ‘Nay’ is worse

From God than from all others, O my friend!

Men could not part us with their worldly jars,

Nor the seas change us, nor the tempests bend;

Our hands would touch for all the mountain-bars:

And, heaven being rolled between us at the end,

We should but vow the faster for the stars.

 

browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Portret door Michele Gordigiani, 1858

 

 De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: Des garçons qui tremblent

 

Camille est très belle, le jour de son mariage : ses yeux brillent de colère. Je suis là, moi aussi, église Saint-Pasquier, à Nantes. J’ai mis mon costume. Un costume mal coupé, qui me g
ratte un peu : c’est du sur mesure, mais je n’ai aucun goût.
Je suis dans le choeur aux côtés de Camille. Comme témoin, pas comme marié. Je la sens nerveuse, tendue, hors d’elle, dans une robe qui a fait jacasser les mémères, tout à l’heure, sur le parvis.
Une robe très démodée, dont elle a fait copier le modèle dans un album de Bicot, président de club. Droite, soie, dentelles et satin, idéale pour filles sans hanches, découvrant les chevilles, fins escarpins glacés, décolleté carré, grand collier de (vraies) perles noué, coulant entre les seins jusqu’au nombril. Sur la tête, un voile de dentelle retenu d’une simple couronne de fer peint où s’entremêlent fleurs d’oranger, pétales de nacre et feuilles de soie. Cette couronne, c’est moi qui l’ai donnée. Enfin, prêtée. Elle vient du musée de la Mariée de Saint-Joachim. Les mémères, tout à l’heure : «Vraiment, est-elle drôle ! Maman avait une robe comme ça. On aurait dit une première communiante. Tout de même, se marier si jeune, c’est pas commun. – Parlez pour vous, à vingt ans, j’étais mère de famille. Camille en a dix-sept, elle est en âge de se marier. – Mais elle n’est pas majeure ! – Pour le mariage, si, c’est quinze ans. – Dites-moi, n’est-elle pas obligée de se marier, hum ? – Voyons ! Vous plaisantez, je suppose ! Armand-Pierre a des principes et des valeurs, il respecte les jeunes filles. Ne porte-t-elle pas des fleurs d’oranger ? Vraiment, cette petite Camille est une consolation. Elle nous réconcilie avec la jeunesse. Une vraie jeune fille comme nous étions. – C’est vrai, elle n’est pas commune. Pas comme son mari.»

 

S_Hoffmann

Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

 

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Uit: Kinshu: Autumn Brocade (Vertaald door Roger K Thomas)

 

„January 16

Dear Yasuaki,

I never imagined I would run into you on Mount Zaô, in the gondola lift going from the dahlia garden to Dokko Pond. I was so surprised that I was speechless for the whole twenty-minute ride up the mountain.

It must be twelve or thirteen years since I last wrote you a letter. I thought I would never see you again, but then meeting you unexpectedly like that and noticing how much your face had changed and the look in your eyes … After much hesitation and deliberation, I tried every way I could to find out your address, and finally wrote you this letter. Please feel free to laugh at my capricious and impulsive nature, which remains the same as it always was.

That day, on the spur of the moment, I boarded the Tsubasa III express train from Ueno Station, intending to show my son the stars from the top of Mount Zaô. (His name is Kiyotaka, and he is eight years old.) You probably noticed when we were in the lift that Kiyotaka was born handicapped: not only is he paralyzed from the waist down but he is also two or three years behind in mental development compared with other children his age. Yet for some reason he is fond of stargazing, so much so that on clear nights he goes into the inner garden of our home in Kôroen and stares up at the sky, engrossed for hours on end. During our brief stay in Tokyo at my father’s condominium in Aoyama, I was leafing through a magazine the evening before we were due to return to Kôroen when a photograph of the night sky taken from the summit of Mount Zaô caught my eye. The sight of the heavens studded with stars took my breath away, and I wondered if there might be some way to show the actual scene to Kiyotaka, who had never been on a long outing.

Father turned seventy this year, but he continues to show up hale and hearty at the company every day. What’s more, in order to supervise the Tokyo branch office, he spends half of every month in the same Aoyama condominium you knew. Compared to ten years ago, his hair has turned completely white and he’s a little stooped, but he manages to keep in good spirits.“

 

Miyamoto

Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

 

De Zwitserse schrijver, fotograaf en journalist Nicolas Bouvier werd geboren op 6 maart 1929 in Lancy. Zie ook mijn blog van 6 maart 2009.

 

Les Indes galantes

 

Nombril du continent

Poumon léger du monde et poussière douce au pied

 

Cette route a beaucoup pour elle

dans tous les axes de la boussole

c’est l’espace et l’éternité

savanes couleur de cuir

vautours en rond dans le ciel cannelle

villages verts autour d’une flaque

dieux érectiles couverts de minium

et de papier d’argent

cités croulantes, tarabiscotées

et regards qui croisent le tien

jusqu’à l’écoeurement

 

Tu te pousses à petite allure

un mois passe comme rien

tu consultes la carte

pour voir où t’a mené la dérive du voyage

deltas vert pâle comme des paumes ouvertes

plissements bruns des hauts plateaux

les petits cigares noués d’un fil rouge

ne coûtent que cinq annas la botte

où irons-nous demain ?

 

A la gare de bezwada

tu as dormi sur un banc

tu sentais dans tes reins le poids de la journée

des quatre coins de la nuit les locomotives

arrivaient

en meuglant comme des navires

paraphe de nacre sur les eucalyptus

 

La lune montante était si pleine

et la vie devenue si fine

qu’il n’était ce soir-là

plus d’autre perfection que dans la mort

Solarpur, Inde centrale

 

Genève, 1978

 

bouvier

Nicolas Bouvier (6 maart 1929 – 17 februari 1998)


Zie voor nog meer schrijvers van de 6e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

 

Gabriel García Márquez, Elizabeth Barrett Browning, Stéphane Hoffmann, Teru Miyamoto, Nicolas Bouvier, Günter Kunert, Michelangelo, Jan Kjærstad, Stanisław Jerzy Lec , Victoria Benedictsson, Cyrano de Bergerac, Luigi Alamanni

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Uit: Over de liefde en andere duivels (Vertaald door Adri Boon)

Zij denkt dat u edelen in een val van Satan zijn gelopen,’ zei de onderkoning.
Niet alleen wij, maar heel Spanje zei de bisschop. ‘We zijn de oceaan overgestoken om de leer van Christus te verbreiden, en daar zijn we in geslaagd voor zover het missen, processies en patroonsfeesten betreft, maar niet waar de ziel in het geding is’.
Hij sprak over Yucatán. waar weelderige karhedralen waren verrezen om de heidense piramiden aan het oog te onttrekken, zonder dat men er bij stil stond dat de inheemse bevolking naar de mis ging omdat hun heiligdommen onder de zilveren altaren bleven voortleven. Hij sprak over de rassenvermenging die ze hadden veroorzaakt sinds de verovering: Spaans bloed met indiaans bloed, Spaans en indiaans bloed met dat van allerlei soorten negers, tot aan West-Soedanese mohammedanen aan toe, en hij vroeg zich af of er wil plaats was in Gods riik Voor, een dergelijk allegaartje. Ondanks zijn moeizame ademhaling en zijn ouderdomskuchje eindigde hij zonder de onderkoning een pauze te gunnen. `Wat kan dat alles anders zijn dan een streek van de Vijand?’

GARCIA-MARQUEZ

Gabriel García Márquez (Aracataca,  6 maart 1928)

 

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Sonnetten van de Portugese  XLIII

 

Hoe ik je liefheb? Geef het woord aan mij.

Ik bemin je zo diep en hoog en wijd,

waar mijn ziel blindelings in slaagt, als zij

de kern van Zijn ervaart in Zaligheid.

 

Ik bemin je als ik dagelijks moet vechten

en zorgen heb bij kaarslicht en zonneschijn.

Ik bemin je open, met plichten en rechten.

Ik bemin je zuiver, zonder ijdel te zijn.

 

Ik bemin je met een hartstocht die niet week

en met kinderlijk geloof streed tegen oud verdriet.

Ik bemin je met een liefde die verloren leek

 

zoals mijn idolen, — Ik bemin je met de nood

en lach en adem van mijn leven! — Als God gebiedt,

zal ik je nog beter beminnen na de dood.

 

 

Vertaald door Lepus

 

 

Consolation

   

All are not taken; there are left behind

Living Belovèds, tender looks to bring

And make the daylight still a happy thing,

And tender voices, to make soft the wind:

But if it were not so—if I could find

No love in all this world for comforting,

Nor any path but hollowly did ring

Where ‘dust to dust’ the love from life disjoin’d;

And if, before those sepulchres unmoving

I stood alone (as some forsaken lamb

Goes bleating up the moors in weary dearth)

Crying ‘Where are ye, O my loved and loving?’—

I know a voice would sound, ‘Daughter, I AM.

Can I suffice for Heaven and not for earth?’

 

 

browning

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Portret door Thomas Buchanan Read

 

De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Hoffmann kreeg zijn opleiding aan de colleges Saint-François-Xavier (Vannes) en Saint-Louis (Saint-Nazaire) en studeerde vervolgens aan de Sorbonne, Paris II Assas en aan de universiteit van Nantes geschiedenis en rechten. Na zijn studie richtte hij zich eerst op public relations en op de journalistiek. Hij is o.a. redacteur van La Baule Privilèges en sinds 1996 van Nantes Métropole Magazine.

Uit: Journal d’un crétin

“Je m’appelle Guy Lacroix. J’ai 40 ans. Depuis quinze ans, je suis marié à Sylvie, qui en a 37. Sylvie est ma lumière. Nous nous sommes rencontrés lors d’un pèlerinage à Chartres. Nous habitons le XVe arrondissement de Paris. Rue de la Convention. Juste face à l’hôpital Boucicaut. C’est un quartier que j’aime, à taille humaine, avec une bonne équipe paroissiale. Je suis sous-directeur d’un établissement bancaire. Dans mon métier même, je peux agir. Je veux être une lumière, une force qui va. Un témoin des valeurs auxquelles je crois. Je suis Guy Lacroix. Je suis quelqu’un, même avec un petit “q”. Mais si chacun agit dans son petit coin, nous y
arriverons. “

 

HoffmannHD

Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

 

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Hij studeerde af in letteren aan de Otemon Gakuin Universiteit en begon te werken als copywriter. In 1970 schreef hij zijn eerste roman en gaf zijn baan op om te schrijven.

 

Uit: The Swallows’ Nest (Vertaald door Anthony Hood Chambers)

 

„Yoshitake Kenji, president of the Dream Street Shopping Arcade Merchants’ Association, abruptly slid open the little glass window, pointed to the eaves, and said, “We want to get rid of this swallows’ nest.” Tomi opened her sunken eyes in surprise. How long did a swallow live? The question had preoccupied her recently, and just then she’d been absorbed in thoughts about swallows.

“Get rid of it?” Like Yoshitake, she spoke the language of southern Osaka.

“That’s right. There was a meeting of the Association last night. A majority vote. People said the swallows’ nest under the eaves of this tobacco stand impedes the future development of the Dream Street Shopping Arcade.”

“Why is that?”

Yoshitake cleared his throat, leaned forward, and glanced around the interior of Tomi’s shop as he groped for words. “Well, you see, well…” In fact, it was not the swallows’ nest he wanted to dislodge, but Tomi, who held the rights to a one-mat space in the Furukawa Stationery Shop. Trying to look both stern and gentle at the same time, he knitted his brows and smiled. The demands that this attempt made on his facial muscles gave rise to faint twitches all over. Rattled, he rubbed his face with both hands.“

 

MiyamotoTeru

Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

 

De Zwitserse schrijver, fotograaf en journalist Nicolas Bouvier werd geboren op 6 maart 1929 in Lancy. Met zijn reisbeschrijvingen groeide hij uit tot een cultauteur in dit genre. Bouvier studeerde geesteswetenschappen en recht in Genève. In 1959 brak hij zijn studie af en maakte hij met de bevriende schilder Thierry Vernet in een Fiat een reis via Joegoslavië en Turkije naar Afghanistan. Daarna reisde hij alleen verder naar Sri Lanka en Japan. Terug in Zwitserland schreef hij L’usage du monde.

Uit: L’Usage du Monde

“Travnik, Bosnie, le 4 juillet.

 

“Ce matin, soleil éclatant, chaleur ; je suis monté dessiner dans les collines. Marguerites, blés frais, calmes ombrages. Au retour, croisé un paysan monté sur un poney. Il en descend et me roule une cigarette qu’on fume accroupis au bord du chemin. Avec mes quelques mots de serbe je parviens à comprendre qu’il ramène des pains chez lui, qu’il a dépensé mille dinars pour aller trouver une fille qui a de gros bras et de gros seins, qu’il a cinq enfants et trois vaches, qu’il faut se méfier de la foudre qui a tué sept personnes l’an dernier.

“Ensuite je suis allé au marché. C’est le jour : des sacs faits avec la peau entière d’une chèvre, des faucilles à vous donner envie d’abattre des hectares de seigle, des peaux de renard, des paprikas, des sifflets, des godasses, du fromage, des bijoux de fer-blanc, des tamis de jonc encore vert auxquels des moustachus mettent la dernière main, et régnant sur tout cela, la galerie des unijambistes, des manchots, des trachomeux, des trembleurs et des béquillards.

“Ce soir, été boire un coup sous les acacias pour écouter les Tziganes qui se surpassaient. Sur le chemin du retour, j’ai acheté une grosse pâte d’amande, rose et huileuse. L’Orient, quoi!”

J’examinai la carte. C’était une petite ville dans un cirque de montagnes, au coeur du pays bosniaque. De là, il comptait remonter vers Belgrade où l'”Association des peintres serbes l’invitait à exposer. Je devais l’y rejoindre dans les derniers jours de juillet avec le bagage et la vieille Fiat que nous avions retapée, pour continuer vers la Turquie, l’Iran, l’Inde, plus loin peut-être… Nous avions deux ans devant nous et de l’argent pour quatre mois. Le programme était vague, mais dans de pareilles affaires, l’essentiel est de partir ».

 

Bouvier

Nicolas Bouvier (6 maart 1929 – 17 februari 1998)
Thierry Vernet et Nicolas Bouvier in 1953

 

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007 en ook mijn blog van 6 maart 2008.

 

Leute  

 

Kleine Leute, große Leute

gab es gestern, gibt es heute,

wird es sicher immer geben,

über, unter, hinter, neben

 

dir und mit und ihm und ihr:

Kleine, Große sind wie wir.

Größer als ein Großer kann

aber sein ein kleiner Mann.

 

Klein und groß sagt gar nichts aus,

sondern nur, was einer draus

für sich selbst und alle macht.

Darum habe darauf acht:

 

Wer den andren hilft und stützt

und sich nicht nur selber nützt,

hat das richtige Format –

ob ein Zwerg er oder grad

 

lang wie eine Latte ist

oder einen Meter mißt.

Kleine Leute, große Leute

gab es gestern, gibt es heute.

 

 

Der alte Mann

 

Der alte Mann

studiert die Todesanzeigen

mit Befriedigung:

Generaldirektor Sowieso

verstarb im sechzigsten Lebensjahr.

Da fühlt man sich gleich besser

und gesünder und fast

glücklich. Wie im Krieg, wo

die Granaten links und rechts

einschlugen. Es trifft

immer die anderen. Gott sei Dank,

daß ich kein anderer bin.

 

kunert_lesung

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

 

De Italiaanse beeldhouwer, schilder, architect en dichter Michelangelo werd geboren op 6 maart 1475 in Caprese. Michelangelo was een leerling van de schilder Domenico Ghirlandaio en van de beeldhouwer Bertoldo di Giovanni. In Florence leerde hij de klassieke oudheid kennen, die van grote invloed is geweest op zijn werk, en kwam hij via Lorenzo de’ Medici in contact met enkele van de grote wetenschappers van zijn tijd. In 1496 trok hij naar Rome, waar hij in 1498/99 de bekende Pietà in de St.-Pieter maakte. Na terugkeer in Florence kreeg hij de opdracht voor de eveneens bekende David.

Paus Julius II gaf de opdracht tot de fresco’s op het plafond van de Sixtijnse Kapel (1508-12): taferelen uit Genesis, omrand met afbeeldingen van profeten en naakte jongeren. Michelangelo werkte vier jaar aan het plafond, liggend op zijn rug. Hij schilderde daarna niet meer, tot hij in 1536 begon aan Het Laatste Oordeel, op de achterwand van de Sixtijnse Kapel. Dat was in 1541 gereed. Onder de titel Rimes verscheen van Michelangelo ook een verzameling gedichten en epigrammen.

 

 

Rime 290

Verlost van een ondragelijk gewicht
en van de waan der aarde, o Heer, ontbonden
koerst nu mijn schip geteisterd naar de gronden
waar gij ver van de storm voor anker ligt.

Uw liefde, uw kruis, uw smartelijk gezicht,
uw doornenkroon, uw nagels en uw wonden
geven mijn ziel, die zucht onder haar zonden,
uitzicht en hoop op uw vertroostend licht.

En nu ik in diepe deemoed wil verzaken,
o Heer, aan ’t leven dat ik heb geleid,
bespaar mij nu de strengheid uwer wrake!

O help mij nu ik oud ben en bereid
om door Uw bloed mijn fouten goed te maken!
Ik bid u, Heer, scheld mij mijn zonden kwijt!

 

 

Vertaald door Frans van Dooren

 

 

 

Sonett an Tommaso Cavalieri

 

Du weißt, Herr, daß ich weiß, wie sehr du weißt,

daß ich, um dich zu fühlen, dich erreiche,

und weißt, ich weiß, du weißt, ich bin der Gleiche:

was ists, das uns im Gruße zögern heißt?

Ist wahr die Hoffnung, die du mir gebracht,

und wahr der Wunsch und sicher, daß er gelte,

so bricht die Wand, die zwischen uns gestellte,

verhehltes Wehe hat nun doppelt Macht.

Wenn ich an dir nur liebe, was auch du

am meisten an dir liebst, Herz, zürne nicht.

Das sind die Geister, die sich so umwerben.

Was ich begehr in deinem Angesicht,

dem sehn die Menschen unverständig zu,

und wer es wissen will, der muß erst sterben.

 

 

Vertaald door Rainer Maria Rilke

 

Michelangelo_Buonarotti

Michelangelo (6 maart 1475 – 18 februari 1564)
Standbeeld, Uffizi, Florence

 

De Noorse schrijver Jan Kjærstad werd geboren op 6 maart 1953 in Oslo. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Uit: Der Honigkrug (Vertaald door Andrea Dobrowolski)

 

„Da stimmte etwas ganz und gar nicht. Das Unterholz wurde immer dichter, er watete bis zu den Knien im Farnkraut. Der Pfad, er musste den Pfad wiederfinden. Plötzlich erblickte er etwas Gelbes, das links von ihm an einem Ast hing und hin und her baumelte. Ein Stofffetzen? Neugierig bahnte Fredric sich einen Weg durch das Gebüsch auf dieses auffallende gelbe Ding zu. Da verschwand der Boden unter seinen Füßen. Er fiel einfach durch das Farnkraut hindurch, hinab in ein Loch, und spürte einen gewaltigen Druck gegen die Brust. Er saß völlig fest in einem tunnelförmigen Spalt, unter ihm war nur Leere. Er musste da in der Öffnung zu einem unterirdischen Raum hängen, einer Höhle, einem Abgrund. Sein Kopf ragte gerade noch über den Boden, einige Farnwedel kitzelten ihn im Gesicht, und er nieste“.

 

kjerstad
Jan Kjærstad (Oslo,  6 maard 1953)

 

 

De Poolse dichter en aforist Stanisław Jerzy Lec werd geboren op 6 maart 1909 in Lemberg. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Aforismen:

 

“Dikke mensen leven korter, maar ze zitten langer aan tafel.”

 

“Domheid is de moeder van de misdaad. Maar de vaders zijn vaak genieën.”

 

“De kunst eist van de kunstenaar geen talent, maar werken.”

 

Stanislaw_Lec

Stanisław Jerzy Lec  (6 maart 1909 – 7 mei 1966)

 

De Zweedese schrijfster Victoria Maria Benedictsson werd geboren op 6 maart 1850 in Schonen. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

 

Uit: The Big Book (Vertaald door Verne Moberg)

 

„Hörby, the 23rd of August, 1886

Yesterday we were in Sextorp. We walked up the slope behind the house. It was just as the sun had sunk down behind a light, hazy wall of cloud. The lake was still, in gray-blue gauze. All the contours were drawn together as with a wide, soft brush. Ellen Key1 and I were sitting alone on the bench, and on another farther away, Hilda, Hilma, Matti,

and Karl. Ellen sat talking about the intensity that the sense of external details can have during exceptionally strong psychic movements….

While we talked about this, the others sat making small talk off on the bench. “Aren’t you Schultz in Erik Grane?”2 said Hilda, impudently unabashed, as usual. “Not completely, but there probably are certain features.” And with this he cast such a strange glance at Mathilda. This abrupt utterance must clearly have broken the mood, and Matti felt a need to dismiss it.

“Look, there’s a single round window up there; what a lovely view they must have from there,” she said.

“Come on, let’s see if there’s one like it on the other side,” he replied, and they walked alone to the top of the hill, where they stopped and looked out on the lake. And then it came:

“Buddy, do you think you can care for me?”3

On our way home, we all sat very quietly. I sat thinking how lovely Matti had grown — more beautiful for each day since he’d come….“

 

Victoria_Benedictsson

Victoria Benedictsson (6 maart 1850 – 21 juni 1888)
Buste in Hörby

 

De Franse schrijver Savinien Cyrano de Bergerac werd geboren op 6 maart 1619 in Parijs. Zie ook mijn blog van 6 maart 2007.

Uit: Voyage dans la Lune & Histoire comique des etats et empires du Soleil

„Quelques-uns de la compagnie me régalèrent d’un grand éclat de rire. « Ainsi peut-être, leur dis-je, se moque-t-on maintenant dans la lune, de quelque autre, qui soutient que ce globe-ci est un monde. » Mais j’eus beau leur alléguer que Pythagore, Epicure, Démocrite et, de nôtre âge, Copernic et Kepler, avaient été de cette opinion, je ne les obligeai qu’à rire de plus belle. Cette pensée cependant, dont la hardiesse biaisait à mon humeur, affermie par la contradiction, se plongea si profondément chez moi, que, pendant tout le reste du chemin, je demeurai gros de mille définitions de lune, dont je ne pouvais accoucher ; de sorte qu’à force d’appuyer cette croyance burlesque par des raisonnements presque sérieux, il s’en fallait peu que je n’y déférasse déjà, quand le miracle ou l’accident, la Providence, la fortune, ou peut-être ce qu’on nommera vision, fiction, chimère, ou folie si on veut, me fournit l’occasion qui m’engagea à ce discours : Étant arrivé chez moi, je montai dans mon cabinet, où je trouvai sur la table un livre ouvert que je n’y avais point mis. C’était celui de Cardan ; et quoique je n’eusse pas dessin d’y lire, je tombai de la vue, comme par force, justement sur une histoire de ce philosophe, qui dit qu’étudiant un soir à la chandelle, il aperçut entrer, au travers des portes fermées, deux grands vieillards, lesquels après beaucoup d’interrogations qu’il leur fit, répondirent qu’ils étaient habitants de la lune, et, en même temps, disparurent.“

 

Sannois_-_Buste_de_Cyrano_de_Bergerac

Cyrano de Bergerac (6 maart 1619 – 28 juli 1655)
Buste in Sannois (Val-d’Oise).

 

De Italiaanse dichter Luigi Alamanni werd geboren op 6 maart 1495 in Florence. Hij was betrokken bij een complot tegen Giulio de’ Medici, de latere paus Clement VII en vluchtte naar Frankrijk waar hij een vertrouweling werd van Frans I. Zijn faam als dichter dankt hij vooral aan La Coltivazione dei Campi, een gedicht geïnspireerd door de Georgica van vergilius.

 

Sonnet

 

THEREFORE, proud Italy, I, by God’s grace,

After six years come back to gaze on thee,

This only, for barbarians fill the place

Where I once lay upon they breast, ah me!

With tearful eyes and drooping head I greet

The country of my birth, to her I yearn

With pain and fear and anger, stripped of sweet

Delight and every hope. Then I return

   Again beyond the Alps, all wreathed with snow,

To honest Gallic earth, a better friend

To strangers than thou art unto thine own!

There, in a sheltered haven till the end

I will abide, mid those cool valleys lone,

Since Heaven agrees and thou hast willed it so.

 

 

Vertaald door Lorna de’ Lucchi

 

Alamanni_Luigi_1495-1556

Luigi Alamanni (6 maart 1495 – 18 april 1556)