Antoon Coolen, Ida Boy-Ed, David Wagner, Thornton Wilder, Nick Hornby, Rolf Schneider, Cynthia Ozick, Helen Meier, Anton Wildgans, Karl Henckell, Henry Vaughan, John Ford, Karen Blixen, Rolf Kalmuczak, R.J. Pineiro

De Nederlandse schrijver Antoon Coolen werd geboren in Wijlre in Zuid-Limburg op 17 april 1897. Zie ook mijn blog van 17 april 2007 en ook mijn blog van 17 april 2008.

Uit: Dorp aan de rivier

De Maas ligt langs dit dorp. Zij komt ernaartoe gestroomd. Zij vloeit er vriendelijk langs. Zij buigt er zich weer van af. Zij ligt in de blanke boorden der verzandingen in haar bochten, in het fluwelen groen van vlak gevlijde uiterwaarden, tussen de welige ruigten der grienden. Een stomertje trekt tegen stroom op. Een schokker ligt pal stil verankerd boven zijn spiegelbeeld, waar trillende rimpels in slaan. De kribben van basalt steken in het water, in de verte ligt een schuit, en over het water gaat nadrukkelijk het verre geratel der kettingen en kabels van het kalme, platte veer, waar mensen stil op staan en een klein paard droomt voor de stille kar. Het dorp ligt achter de dijk, het ligt met een straat, met een lange rij huizen hoog op de dijk. Een spits kerktorentje steekt boven de daken en boven de bomen uit. Een vrouw draagt moeilijk een zware wasmand de uitgelopen treden in de dijkhelling af. Zij gaat haar was bleken. Er zijn de korte stoten van wielslagen, een boer is met zijn kar tot vlak bij het water gereden, hij gaat melkkruiken met Maaswater vullen voor zijn vrouw, die morgen de was moet doen. De Maas brengt wat aan, schepen en schuiten, kasten, aken, schokkers, en stoombootjes uit de vaart op ‘s-Hertogenbosch en Rotterdam. De Maas neemt wat mee, de herinnering aan het spiegelbeeld van het dorp, en iets van de verdrieten en de vreugden die in de huizen wonen. Zij neemt iets mee, de droom van mensen die de stroom in de avond naderen en naar de verten zien. De Maas kon haar kwaad doen, als ze haar water verbreedde van dijk tot dijk, als de winterstorm het door de dijk heen sloeg. Achter de geteisterde dijken sijpelde het water uit honderdduizend bronnen. In de nacht als de dijk brak dan verschoof er iets in de lucht, de huizen trilden van een aardbeving, het donderde in de hemel, het water steeg dreunend over de wegen tot één wijde zee, die was niet te overzien. De wereld lag blank verdronken. De knotwilgen staken hun armoedige vuist schuin boven het water uit. Het water, daken dreven erop, huisraad en verdronken vee, de mensen roeiden naar hun huizen en klommen door het raam in de hooggelegen opkamer, waar zij jammerden over de barre winterse ramp.“

Coolen

Antoon Coolen (17 april 1897 – 9 november 1961)

 

De Duitse schrijfster Ida Boy-Ed werd geboren op 17 april 1852 in Bergedorf (Hamburg). Zie ook mijn blog van 17 april 2007 en ook mijn blog van 17 april 2008.

 

Uit: Lübeck als Geistesform

 

Auch bedeutende Worte verklingen im Gedächtnis der Hörer. Willkommen zu heißen ist es also, daß Thomas Manns Vortrag vor diesem Los gesichert und in ein Büchlein eingefangen wurde. Er ward gehalten am 5. Juni 1926 inmitten hochschwingender Jubiläumsstimmung; zwischen Entfaltungen
, deren Auswirken Zeit haben muß, das Ereignis, dessen Bedeutung sogleich überzeugte. Vor allem war er von historischem Gewicht durch den sehr merkwürdigen Augenblick, wo diese Bekenntnisse zum freistädtischen Bürgertum gesprochen wurden, während der Boden von den Bemühungen bebte, die eben dies Bürgertum stürzen möchten. Hiervon noch ohne Kenntnis und ganz unpolitisch hatte sich dem Dichter die seelische Nötigung aufgedrängt, von dem zu sprechen, was ihm aus dem Wissen der Geschichte der Hansestadt und ihren einzig möglichen Lebensbedingungen sicher geworden war: von der Würde und dem geistigen Gehalt hansischer Bürgerlichkeit.

 

luebeck1
Lübeck

 

Doch die tiefsten Erkenntnisse erwachsen den Schöpferischen immer aus ihren eigenen Werken. Diese psychologische Wahrheit offenbarte sich aus allem, was Thomas Mann von seinen Dichtungen erzählte. Er sprach von dem erst so mühseligen buchhändlerischen Weg der »Buddenbrooks«, der dann in steilem Aufstiege zum Gipfel des Erfolges führte. Er bekannte, in welcher künstlerischen Unschuld er dem eigenen Werk gegenüberstand, seines kulturgeschichtlichen Wertes sich noch nicht bewußt. Er bekannte, daß er von Täuschung über sich selbst befangen war: künstlerisch, indem er seine Begabung auf die Form der knappen Erzählung gerichtet hielt; intellektuell, da er seine Verbundenheit mit der Heimat noch nicht in sich erspürte.“

 

boy_ed

Ida Boy-Ed (17 april 1852 – 13 mei 1928)

 

De Duitse schrijver David Wagner werd geboren op 17 april 1971 in Andernach. Zie ook mijn blog van 17 april 2007.

Uit: Was alles fehlt

„Sie hat sich letztes Jahr umgebracht”, sagt meine Cousine, “sie hat Schlaftabletten aus der Apotheke ihres Vaters genommen, hat Wasser getrunken und sich in den Schlafzimmerschrank ihrer Eltern gesetzt”, meine linke Hand legt sich auf die Bremse zwischen den Sitzen, die rechte faßt den Griff in der Beifahrertür. Und ich denke, ich werde Hanna aus meinem Adreßbuch streichen müssen. Das erste, was ich verdammt noch mal denke, ist, daß ich ein kleines Kreuz hinter ihren Namen malen muß, “sie hat sich letztes Jahr im Frühsommer umgebracht”, sagt meine Cousine, “sie hat Tabletten aus der Apotheke ihres Vaters geschluckt, hat Wasser getrunken und sich in den großen Kleiderschrank ihrer Eltern gesetzt”, und mir fällt ein, daß Hanna sich selbst in mein Adreßbuch eingetragen, ihren Namen und ihre Wiener Anschrift in breiter Kinderhandschrift aufgeschrieben hat, “sie ist unter den Röcken und Kleidern ihrer Mutter, nicht weit von den Anzügen ihres Vaters, gestorben”, sagt meine Cousine, der Wagen wiegt und schaukelt, wir rollen über eine Landstraße, und was meine Cousine sagt, kommt ohne Gewicht, sie schaltet einen Gang höher und vor der nächsten Kurve wieder zurück, der Motor jault, das Auto schiebt sich nach links und rechts durch die Kurven, und hin und wieder spritzt Rollsplitt vom Straßenrand gegen den Unterboden, die Steinchen stechen in den Autobauch. Hanna ist unter den Kleidern ihrer Mutter, nicht weit von den Anzügen ihres Vaters, gestorben, wiederhole ich mir und erinnere mich an den Tag, an dem ich sie das erste Mal sah: Wir fuhren zu dritt auf zwei Motorrollern über die Grenze nach Tschechien, Tschechei, wie meine Großmutter noch immer sagt, Grenze sei ein slawisches Lehnwort, eines der wenigen, die es im Deutschen gebe, sagte meine Cousine und erzählte von dem Volksschullehrer, der immer davor gewarnt habe, dieser Grenze zu nahe zu kommen, er habe gesagt, wer der Grenze zu nahe kommt, wird von den Russen mitgenommen und nach Sibirien verschleppt, meinte Hanna, da saß ich hinter ihr a
uf dem Roller, eine Hand lag auf ihrer Schulter, und die Finger der anderen spielten mit den kurzen, dunklen Haaren in ihrem Nacken.”

David_Wagner

David Wagner (Andernach, 17 april 1971)

 

De Amerikaanse schrijver Thornton Niven Wilder werd geboren op 17 april 1897 in Madison, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 17 april 2007 en ook mijn blog van 17 april 2008.

Uit: The Eighth Day

“From the first, Lansing admired John Ashley and imitated him, stumbingly. He went so far as to pretend that he, too, was a happily married man. Society would have got nowhere without those imitations of order and decorum that pass under the names of sonbbery and hypocrisy. Ashley converted his Rainy Day House into a laboratory for experiment and invention. Lansing built a Rainy Day House behind “St. Kitts” and revived his interest in “snake oils.” Perhaps it was the influence of the Debevoises, perhaps the example of the Ashleys, that enabled Eustacia to bear a child that lived, and then another, then a third. The Lansings were older the the Ashleys, but their children were closely of an age: Felicite Marjolaine Dupuy Lansing (she was born on St. Felix’s Day; the Iowa Lansing names had been carried to Heaven by the dead infants) and Lily Scolastica Ashley; George Sims Lansing and Roger Berwyn Ashley; then Sophia alone; then Anne Lansing and Constance Ashley. Eustacia Lansing carried well her torch of hypocrisy or whatever it was. In public–at the Mayor’s picnic, on the front bench at the Memorial Day exercises–she played the proud and devoted wife. Creole beauty is short lived. By the time the Ashleys arrived in Coaltown Eustacia’s tea-colored complexion had turned a less delicate hue. her features had lost much of their doelike softness; she was decidedly plump. Nevertheless, everyone in Coaltown, from Dr. Gillies to the boy who shined shoes at the Tavern, knew that the town could boast to handsome and unusual women. Mrs. Ashley was tall and fair; Mrs. Mansing was short and dark. Mrs. Ashley–child of the ear as a German–had no talent for dress, but a magical speaking voice, and she moved like a queen; Mrs. Lansing–child of the eye as a Latin–was mistress of color and design, though her voice cut like a parrot’s and her gait lacked grace. Mrs. Ashley was serene and slow to speak; Mrs. Lansing was abrupt and voluble. Mrs. Ashley had little humor and less wit; Mrs. Lansing ransacked two languages and a dialect for brilliant and pungent mots and was a devastating mimic.”

 

Thorton_Wilder_515

Thornton Wilder (17 april 1897 – 7 december 1975)

 

De Engelse schrijver Nick Hornby werd geboren op 17 april 1957 in Redhill. Zie ook mijn blog van 17 april 2007 en ook mijn blog van 17 april 2008.

Uit: Speaking With The Angel

“They never told me what it was, and they never told me why they might need someone like me. I probably wouldn’t have taken the fucking job if they had, to tell you the truth. Anyway. If I’d been clever, I would have asked them on the first day, because looking back on it now, I had a few clues to be going on with: we were all sat around in this staff-room type place, being given all the do’s and don’ts, and it never occurred to me that I was just about the only male under sixty they’d hired. There were a few middle-aged women, and a lot of gits, semi-retired, ex-Army types, but there was only one bloke of around my age, and he was tiny—little African geezer, Geoffrey, who looked like he’d run a mile if anything went off. But sometimes I forget what I look like, if you know what I mean. I was sitting there listening to what this woman was saying about flash photography and how close people were allowed to get and all that, and I was more like a head than a body, sort of thing, because if you’re listening to what someone’s saying that’s what you are, isn’t it? A head. A brain, not a body. But the point of me—the point of me here, in this place, for this job—is that I’m six two and fifteen stone. It’s not just that, either, but I look…well, handy, I suppose. I look like I can take care of myself, what with the tattoos and the shaved head and all that. But sometimes I forget. I don’t forget when I’m eyeballing some little shitbag outside a club, some nineteen-year-old in a two-hundred quid jacket who’s trying to impress his bird by giving me some mouth; but when I’m watching something on TV, like a documentary or something, or when I’m putting the kids to bed, or when I’m reading, I don’t think, you know, fucking hell I’m big.”

 

Nick_Hornby

Nick Hornby (Redhill, 17 april 1957)

 

De Duitse schrijver Rolf Schneider werd geboren op 17 april 1932 in Chemnitz. Hij ging naar school in Wernigerode. Van 1955 tot 1958 studeerde hij germanistiek en pedagogie in Halle. Daarma was hij redacteur van het cultureel-politieke tijdschrift “Aufbau” in Berlijn. Sinds 1958 is hij zelfstandig schrijver. Schneider was als schrijver van hoorspelen en theaterstukken aan de ene kant trouw aan het regime van de DDR. Aan de andere kant nam hij deel aan de bijeenkomsten van de Gruppe 47. Vanaf 1976 werd hij kritischer en in 1979 werd hij uit de schrijversbond van de DDR gezet.

Uit: Wagner für Eilige

„Der Minnesang war eine sonderbare Kunst. Es ging um Lieder, zum Saitenspiel zu singen, deren Dichter in aller Regel zugleich die Vortragenden waren. Das altdeutsche Wort Minne bedeutet Liebe, und in der Tat handelte es sich um Liebeslieder, die freilich einem bestimmten, ziemlich strengen Ritual gehorchten: Der Sänger warb um die Gunst einer Dame, die im gesellschaftlichen Rang über ihm stand und gewöhnlich verheiratet war; sie erhörte ihn nicht, gab ihm nur gelegentlich ein kleines Zeichen ihrer Gunst, was ihn nur noch mehr anspornte. So jedenfalls verfuhr man in dem, was die hohe Minne hieß. Daneben gab es die niedere Minne. Auch sie wurde in Liedern gefeiert, und in ihr kam man durchaus zur Umarmung, wobei die an dem Liebesspiel beteiligten Frauen von niederem Stande waren, Mädchen aus dem Volk. Eines der berühmtesten Gedichte unserer Sprache, Walther von der Vogelweides “Under der linden”, erzählt von niederer Minne. Der Minnesang entstand im südlichen Frankreich und wurde erst von den Nordfranzosen, dann von den Deutschen übernommen. Seine Blütezeit war das Hochmittelalter, exakter: die Zeit um 1200.”

 

RolfSchneider

Rolf Schneider (Chemnitz, 17 april 1932)

 

De Amerikaanse schrijfster Cynthia Ozick werd geboren op 17 april 1928 in New York. Zie ook mijn blog van 17 april 2007 en ook mijn blog van 17 april 2008.

Uit: Dictation: A Quartet

 

“Matt Sorley, born Mose Sadacca, was an actor. He was a character actor and (when they let him) a comedian. He had broad, swarthy, pliant cheeks, a reddish widow’s peak that was both curly and balding, and very bright teeth as big and orderly as piano keys. His stage name had a vaguely Irish sound, but his origins were Sephardic. One grandfather was from Constantinople, the other from Alexandria. His parents could still manage a few words of the old Spanish spoken by the Jews who had fled the Inquisition, but Matt himself, brought up in Bensonhurst, Brooklyn, was purely a New Yorker. The Brooklyn that swarmed in his speech was useful. It got him parts.
Sometimes he was recognized in the street a day or so following his appearance on a television lawyer series he was occasionally on call for. These were serious, mostly one-shot parts requiring mature looks. The pressure was high. Clowning was out, even in rehearsals. Matt usually played the judge (three minutes on camera) or else the father of the murder victim (seven minutes). The good central roles went to much younger men with rich black hair and smooth flat bellies. When they stood up to speak in court, they carefully buttoned up their jackets. Matt could no longer easily button his. He was close to sixty and secretly melancholy. He lived on the Upper West Side in a rent-controlled apartment with a chronic leak under the bathroom sink. He had a reputation for arguing with directors; one director was in the habit of addressing him, rather nastily, as Mr. Surly.

Cynthia Ozick

Cynthia Ozick (New York, 17 april 1928)

 

De Zwitserse schrijfster Helen Meier werd geboren op 17 april 1929 in Mels, Kanton St. Gallen. Zij volgde een docentenopleiding in Rorschach en werkte daarna in het basisonderwijs. Nadat zij een tijd in Frankrijk, Engeland en Italië had verbleven studeerde zij talen en pedagogie in Fribourg. In 1984 werd zij bij de Ingeborg-Bachmann-Wettbewerb in Klagenfurt ontdekt, Tegenwoordig is zij zelfstandig schrijfster.

 

Uit: Schlafwandel

 

“Davide Signoretti war tot, und für Nora Korn, seine Geliebte, änderte sich das Leben und das Erinnern. Davides letzte zwei Lebensjahre, in denen er zu kränkeln begonnen hatte, hatten ihre Meinung verstärkt, durch die katholische Kirche eines wichtigen Teils ihrer Jugend beraubt worden zu sein. Ihr Zorn über Nichtgelebtes trieb sie, ein Stück über einen Papstmord zu schreiben, und das ohne jede Schreiberfahrung. Zu ihrer Überraschung wurde es angenommen. Nora saß einige Zeit danach mit dem Intendanten, der Dramaturgin Frau Claassen, der Regisseurin und einem Mann unbestimmter Aufgabe im Restaurant, das neben dem Theater in einem kleinen Park lag. »Erzählen Sie uns, was Sie sich beim Schreiben des Stücks gedacht haben«, sagte die Regisseurin. Nora, verwirrt, beschämt, daß sie sich nicht mehr genau erinnerte – hatte sie es in Trance oder Trauer hervorgewürgt, in einer Art von Tollheit oder Trotz hingeschmettert –, fing an, über die Vernichtung des Symbolträgers anstelle seiner Lehre zu stammeln, spürte die Dünne der Argumentation, verhaspelte sich, fühlte sich unbehaglich. Der Intendant runzelte die Stirn, schürzte die Lippen. »Frau Claassen«, sagte er, »erklären Sie uns das Stück, es hat einige schwache Stellen, aber es läßt sich daraus etwas machen.« Die junge Frau krauste ihr Näschen, Rosenröte überflutete sie, nervös strich sie die Haarwelle hinter das Ohr, begann zu sprechen, wurde ruhig, und Nora hörte etwas ganz anderes als das, woran sie je gedacht hatte. Das Stück erschien ihr wie neu geschrieben, geistreicher, dichter, es bekam Form, die einer Aufführung wert war. Die handelnden Personen wurden zu Menschen, zu Wütenden, zu Suchenden, Irrenden, zu Bajassen, zu Ho‡enden, Verzweifelten. Und von diesen Augenblicken der Betrachtung und Bewunderung der schönen Vortragenden, den Augenblicken der Bezauberung durch ihre Redegewandtheit, wachte in Nora das auf, was an jenem Nachmittag weder Gedanke noch Ahnung war.”

 

Meier

Helen Meier (Mels, 17 april 1929)

 

De Oostenrijkse dichter en schrijver Anton Wildgans werd geboren op 17 april 1881 in Wenen. Hij studeerde rechten en werkte twee jaar als onderzoeksrechter voordat hij zich volledig op het schrijven toelegde. Bovendien was hij twee maal een periode directeur van het Weense Burgtheater.

 

Freier Tag

Weißt du, was so ein freier Tag ist -? Solch ein Tag,
Da nicht mit schriller Stimme schon am Morgen
Die Not dich weckt und Müdigkeit und Sorgen,
Daß auch die kleinste Lust sich nimmer rühren mag –
Da wanderst du hinaus in hellen Lerchenschlag
Und spürst die Seele wundersam geborgen
In Gottes reichem Feiertag…

Und abends dann, in einsamem Gemach –
Du zündest heute keine Lampe an
Und schließt die Augen, die so satt und wach
Von allem, was dir dieser Tag getan.
Du schließt die Augen und da tönt dir nach
Der liebe Gruß, den dir ein schlichter Mann,
Ein Unbekannter, im Vorbeigehn sprach.
Du atmest Erde, kühl und schollenbraun,
Und hörst ein Mädchenlachen überm Zaun,
Der unter Rosen fast zusammenbrach …

wildgans

Anton Wildgans (17 april 1881 – 3 mei 1932)

 

De Duitse dichter en schrijver Karl Friedrich Henckell werd geboren op 17 april 1864 in Hannover. Hij studeerde filosofie, filologie en economie in Berlijn, Heidelberg, Leipzig, München en Zürich. Later woonde hij langere tijd in Milaan, in Wenen en in Brussel. Henckel was een sociaalrevolutionair dichter en een voorvechter van het naturalisme. Later maakte hij een wending tot het impressionisme en een gevoeliger natuurlyriek.

 

Beim Rheinwein

 

Wie die Blume des edlen Weins

Duftet würzig und voll!

Wie so heiter das Spiel des Scheins,

Draus manch sonniges,

Erdenwonniges,

Herzerquickendes Lied entquoll!

 

Weisen Zechern neigt sich mein Sinn,

Die beim Traubensafte versunken

Ihrem Wesen tiefen Gewinn

Weltbeschaulicher Wahrheit getrunken.

 

Seele süßgesammelten Seins

Schimmert köstlich kühl mir entgegen,

Doch in dieser Perle des Rheins

Spiegelt sich ein glühender Segen.

 

Spiegeln Blicke blühender Fraun,

Sanftmelodische Lippen sich wieder,

Auf die Wunden des Lebens taun

Balsamtropfen der Torheit nieder.

 

henckell

Karl Henckell (17 april 1864 – 30 juli 1929)

 

De Welshe dichter en arts Henry Vaughan werd geboren in Newton (Breconshire) op 17 april 1622. Samen met zijn tweelingbroer, de latere filosoof Thomas Vaughan, studeerde hij in Oxford. In 1640 ging Henry naar Londen om nog twee jaar rechten te studeren. Zijn studie werd onderbroken door de Engelse Burgeroorlog, waarin hij de kant koos van de royalisten. In 1642 keerde hij terug naar Wales als gerechtssecretaris en later vestigde hij zich als arts. Hij trouwde met Catherine Wise en kreeg met haar vier kinderen. In 1646 verscheen zijn eerste bundel, Poems with the Tenth Satire of Juvenal Englished. In 1650 volgde het eerste deel van Silex Scintillans, Sacred poems and private ejaculations, een verzameling religieuze gedichten, waarvan vijf jaar later het tweede deel verscheen. Daarin sprak hij over een spirituele hergeboorte, die hij toeschreef aan zijn bewondering voor George Herbert. Ook John Donne inspireerde hem, en met o.a. deze twee dichters wordt Vaughan gerekend tot de Metaphysical poets. Tussen deze publicaties in kwam een bundel met seculiere poëzie onder de titel Olor Iscanus (1651).

 

Son-Days

  

1

 

Bright shadows of true Rest! some shoots of bliss,

Heaven once a week;

The next world’s gladness prepossest in this;

A day to seek;

Eternity in time; the steps by which

We Climb above all ages; Lamps that light

Man through his heap of dark days; and the rich,

And full redemption of the whole week’s flight.

 

Vaughan_boek

Henry Vaughan (17 april 1622 – 28 april 1695)
Boekomslag (Geen portret beschikbaar)

 

De Engelse dichter en toneelschrijver John Ford werd geboren in Ilsington, Devon, op 17 april 1586. Hij studeerde korte tijd in Oxford en werd in 1602 toegelaten tot de Middle Temple in Londen voor een juridische opleiding, maar onbekend is of hij daadwerkelijk de opleiding volgde. In 1606 verschenen van zijn hand twee gedichten. Al vroeg begon hij voor het toneel te schrijven, eerst, zoals destijds vaak gebeurde, in samenwerking met andere toneelschrijvers zoals Thomas Dekker en John Webster. Met Dekker en William Rowley schreef hij The Witch of Edmonton (1623). Fords eerste zelfstandige stuk was The Lover’s Melancholy (1629). In het voorwoord van ‘Tis Pity She’s a Whore (uitgegeven in 1633) noemt de schrijver dit zelf als zijn eerste pennenvrucht. The Broken Heart en Love’s Sacrifice verschenen in hetzelfde jaar. Zijn historische stuk Perkin Warbeck verscheen in 1634 en Fancies Chaste and Noble in 1638. Zijn laatste stuk, The Lady’s Trial, werd uitgegeven in 1639.

 

Dawn

FLY hence, shadows, that do keep
Watchful sorrows charm’d in sleep!
Tho’ the eyes be overtaken,
Yet the heart doth ever waken
Thoughts chain’d up in busy snares
Of continual woes and cares:
Love and griefs are so exprest
As they rather sigh than rest.
Fly hence, shadows, that do keep
Watchful sorrows charm’d in sleep!

 

islington1
John Ford (17 april 1586 – 1639 of 1640)
Ilsington (Geen portret beschikbaar)

 

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 17 april 2007 en ook mijn blog van 17 april 2008.

De Deense schrijfster Karen Blixen (eig. barones von Blixen-Finecke) werd geboren op 17 april 1885 te Rungsted.

De Duitse schrijver Rolf Kalmuczak werd geboren in Nordhausen op 17 april 1938.

De Amerikaanse schrijver R.J. Pineiro werd geboren op 17 april 1961 in Havanna.

Antoon Coolen, Karen Blixen, Thornton Wilder, Nick Hornby, Cynthia Ozick, Ida Boy-Ed, Rolf Kalmuczak, David Wagner, R.J. Pineiro

De Nederlandse schrijver Antoon Coolen werd geboren in Wijlre in Zuid-Limburg op 17 april 1897. Zie ook mijn blog van 17 april 2007.

Uit: De vrouw met de zes slapers

“In den man sterft het kind niet, het is alleen maar ingesluimerd. Dien winter moeten de slapers  met Jacob Cordewever in het vroege donker van  den namiddag Kerstmis in het kasteel hebben  gevierd. De mensen wisten te vertellen, dat de  vrouwen van de getrouwde  mannen erbij waren geweest, behalve mevrouw  Cordewever. Maar het heilig Sjoke was met Jan  Lucas meegekomen, zij had naderhand verteld,  dat zij het heel mooi had gevonden. Ook de  kinderen uit de buurt, die altijd speelden aan den  anderen kant van de Aa, waren op het kasteel  moeten komen. Uit wat wij erover hoorden konden  wij wel opmaken, dat de slapers en de vrouwen  eigenlijk toch niet zozeer bij de barones zelf op  bezoek waren geweest. Ze hadden eerst een tijdje  stil staan wachten rond een versierden kerstboom  in de traphal. Boven was uit een kamer de piano  op de gaanderij geschoven,  daar zat Jacob Cordewever. Toen de barones ge komen was hadden de kinderen kerstliedjes  gezongen, die ze in die dagen in de school leren,  Govert van Engelen had daarna alleen gezongen. […]”

 

Coolen

Antoon Coolen (17 april 1897 – 9 november 1961)

 

De Deense schrijfster Karen Blixen (eig. barones von Blixen-Finecke) werd geboren op 17 april 1885 te Rungsted. Zie ook mijn blog van 17 april 2007.

Uit: Jenseits von Afrika (Out of Africa)

 

“Ich hatte eine Farm in Afrika am Fuße der Ngongberge. Hundert Meilen nördlicher lief der Äquator durchs Hochland, aber die Farm lag in einer Höhe von über zweitausend Metern. Da spürt man tags- über die Höhe, die Nähe der Sonne, aber die Morgenfrühe und die Abende sind klar und friedvoll, und die Nächte sind kalt.

Die geographische Lage und die Höhe haben vereint eine Landschaft geschaffen, die in der ganzen Welt nicht ihresglei- chen hat. Nirgends ist etwas Üppiges oder Überschwengliches;

es ist, als wäre Afrika hier gleichsam durch zweitausend Meter emporgeläutert zu einer starken und klaren Essenz seines Wesens. Die Farben sind trocken und glasiert wie Farben irdener Geschirre. Die Bäume haben ein lichtes zartes Laubwerk, und ihre Form ist anders als die europäischer Bäume, sie bilden keine Kronen und Kuppeln, sondern waagrechte Schichten. Vereinzelte hohe Bäume bekommen dadurch eine Ähnlichkeit mit Palmen, sie haben etwas Heroisches und Romantisches wie Schiffe mit vollen Segeln, und ein Waldrand wirkt seltsam: der ganze Wald scheint leicht zu schwingen. Aus dem Gras der großen Ebenen ragen verstreut die krummen, kahlen alten Dornbäume, und das Gras riecht würzig nach Thymian und Sumpfmyrte; an manchen Stellen ist der Duft so stark, daß er die Nase beizt. Alle Blumen auf den Hochebenen oder an den Schlinggewächsen und Lianen im Urwald sind gewissermaßen Verkleinerungen wie Blumen auf den Dünen; nur zu Beginn der Regenzeit sprießen große fleischige, schwerduftende Lilien auf den Hochebenen empor. Die Ausblicke sind unendlich weit. Alles, was man sieht, atmet Größe und Freiheit und unvergleichliche Vornehmheit.

Das wesentliche Element der Landschaft und des Lebens in ihr ist die Luft. Wer auf einen Aufenthalt im afrikanischen Hochland zurückblickt, den überkommt das Gefühl, er habe eine Zeitlang hoch in der Luft gelebt. Der Himmel ist selten mehr als blaßblau oder violett, und mächtige, aller Schwere bare, immerfort sich wandelnde Wolken türmen sich allenthalben und segeln an ihm dahin; aber die Bläue hat etwas Leuchtendes und färbt die Umrisse der Berge und nahen Wälder mit frischem tiefem Blau. Um die Tagesmitte beginnt die Luft über dem Lande sich zu regen wie eine aufsteigende Flamme, sie flimmert, wogt und schimmert wie rieselndes Wasser, spiegelt und verdoppelt alle Gegenstände und schafft große Fata Morganen. Es atmet sich leicht in der hohen Luft, man saugt Lebensgewißheit und Unbeschwertheit der Seele in sich. Im Hochland erwacht man in der Frühe und weiß: hier bin ich, wo ich sein sollte.“

 

KarenBlixen

Karen Blixen (17 april 1885 – 7 september 1962)

 

De Amerikaanse schrijver Thornton Niven Wilder werd geboren op 17 april 1897 in Madison, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 17 april 2007.

Uit: Three plays

 

Toward the end of the twenties I began to lose pleasure in going to the theatre. I ceased to believe in the stories I saw presented there. When I did go it was to admire some secondary aspect of the play, the work of a great actor or director or designer. Yet at the same time the conviction was growing in me that the theatre was the greatest of all the arts. I felt that something had gone wrong with it in my time and that it was fulfilling only a small part of its potentialities. I was filled with admiration for presentations of classical works by Max Reinhardt and Louis Jouvet and the Old Vic, as I was by the best plays of my own time, like Desire Under the Elms and The Front Page; but it was with a grudging appreciation, for I didn’t believe a word of them. I was like a schoolmaster grading a paper; to each of these offerings I gave an A+, but the condition of mind of one grading a paper is not that of one being overwhelmed by an artistic creation. The response we make when we “believe” a work of the imagination is that of saying: “This is the way things are. I have always known it without being fully aware that I knew it. Now in the presence of this play or novel or poem (or picture or piece of music) I know that I know it.” It is this form of knowledge which Plato called “recollection.” We have all murdered, in thought; and been murdered. We have all seen theridiculous in estimable persons and in ourselves. We have allknown terror as well as enchantment. Imaginative literature hasnothing to say to those who do not recognize-who cannot bereminded — of such conditions. Of all the arts the theatre isbestendowed to awaken this recollection within us-to believe is tosay “yes”; but in the theatres of my time I did not feel myselfprompted to any such grateful and self-forgetting acquiescence.”

 

wilder_lg

Thornton Wilder (17 april 1897 – 7 december 1975)

 

De Engelse schrijver Nick Hornby werd geboren op 17 april 1957 in Redhill. Zie ook mijn blog van 17 april 2007.

 

Uit: A Long Way Down

 

MARTIN.

Can I explain why I wanted to jump off the top of a tower block? Of course I can explain why I wanted to jump off the top of a tower block. I’m not a bloody idiot. I can explain it because it wasn’t inexplicable: it was a logical decision, the product of proper thought. It wasn’t even very serious thought, either. I don’t mean it was whimsical – I just meant that it wasn’t terribly complicated, or agonised. Put it this way: say you were, I don’t know, an assistant bank manager, in Guildford. And you’d been thinking of emigrating, and then you were offered the job of managing a bank in Sydney. Well, even though it’s a pretty straightforward decision, you’d still have to think for a bit, wouldn’t you? You’d at least have to work out whether you could bear to move, whether you could leave your friends and colleagues behind, whether you could uproot your wife and kids. You might sit down with a bit of paper and draw up a list of pros and cons. You know:

CONS – Aged parents, friends, golf club.

PROS – more money, better quality of life (house with pool, barbecue etc), sea, sunshine, no left-wing councils banning Baa-Baa Black Sheep, no EEC directives banning British sausages etc. It’s no contest, is it? The golf club! Give me a break. Obviously your aged parents give you pause for thought, but that’s all it is – a pause, and a brief one, too. You’d be on the phone to the travel agents within ten minutes.

Well, that was me. There simply weren’t enough regrets, and lots and lots of reasons to jump. The only things in my ‘cons’ list were the kids, but I couldn’t imagine Cindy letting me see them again anyway. I haven’t got any aged parents, and I don’t play golf. Suicide was my Sydney. And I say that with no offence to the good people of Sydney intended.”

 

hornby

Nick Hornby (Redhill, 17 april 1957)

 

De Amerikaanse schrijfster Cynthia Ozick werd geboren op 17 april 1928 in New York. Zie ook mijn blog van 17 april 2007.

Uit: Public Intellectuals

 

The responsibility of intellectuals includes also the recognition that we cannot live above or apart from our own time and what it imposes on us; that willy-nilly we breathe inside the cage of our generation, and must perform within it. Thinkers—whether they count as public intellectuals or the more reticent and less visible sort—are obliged above all to make distinctions, particularly in an age of mindlessly spreading moral equivalence… And political intellectuals who have the capacity, and the inclination, to reflect on fresh public issues from new perspectives are obliged to reflect on them in so careful a way that their propositions will not seem callous or morally embarrassing or downright despicable decades on.”

 

ozick$cynthia

Cynthia Ozick (New York, 17 april 1928)

 

De Duitse schrijfster Ida Boy-Ed werd geboren op 17 april 1852 in Bergedorf (Hamburg). Zie ook mijn blog van 17 april 2007.

Uit: Die Glücklichen

 

„Es war um jene Zeit des Jahres, wo überall in Deutschland Manöver stattfanden. Auch in dem kleinen Winkel des Reichs, der sich aus hanseatisch-lübeckischem und mecklenburgischem Grund und Boden zusammensetzt und sich an dem südlichen Ufer der Travemündung hinzieht, gab es Divisionsmanöver. Von der alten Königin der Hansa, von Lübeck, bis zu dem Gestade der Ostsee herrschte das frohe Leben, das zahlreiche Einquartierung mit sich zu bringen pflegt. Die Nächte der großen Biwaks standen noch bevor; die Bevölkerung der Gegend erwartete sie, wie man eine Volksbelustigung erwartet. Aber die einzelnen Bataillone hatten da und dort ihre kleinen Vorpostenbiwaks, und auch an dem Abend des 1. September sah man auf einem weiten Stoppelfelde ein rühriges Leben.
Zwischen dem Felde und dem Fluß zog sich die Landstraße nach dem Mecklenburgischen hin. Die sinkende Sonne gab dem wolkenlosen Himmel und dem glattfließenden Stromspiegel einen gelbroten, metallischen Glanz. Der sich hinter der Kiefernschonung erhebende Laubwald begann zu düstern; das weiße Band der Landstraße, das aus ihm sich hervorschlängelte, zeigte sich zuweilen von Staub überwirbelt, dann rollte ein Wagen heran, der von Lübeck kam und nach Schlutup fuhr. Das Rollen der Räder ließ eine kleine Gruppe von Offizieren, die vor dem runden Bataillonszelt um einen Tisch saßen, jedesmal aufspringen und mit einer gewissen Enttäuschung sich wieder setzen.
»Allmer«, sagte ein junger Offizier zu einem Einjährig-Freiwilligen, der am Tische stand und sich ein Glas Wein eingoß, »deine Mutter kommt nicht mehr.«
»Ganz gewiß, lieber Schmettau, Beatrix wird schon dafür sorgen.«
»Im Grunde ist es auch viel verlangt, daß die Frau Gräfin zwei Stunden fahren soll, um uns zu besuchen, oder vielmehr, um Komtesse ein Biwak zu zeigen.«
Herr v. Schmettau sah nach der Uhr.
»Etwas nach sieben.«
In diesem Augenblick kam der Bur
sche des Herrn v. Schmettau über die Koppel dahergerannt. Ehe er seine Meldung ausgerichtet hatte, wußten die Herren ihren Inhalt schon, denn zugleich erschien vom Dorf her auf der Landstraße das Fuhrwerk der Gräfin Allmer. Die Offiziere – es waren ihrer vier an der Zahl – beeilten sich, dem Wagen entgegenzugehen. Das bräunliche Antlitz des Leutnants v. Schmettau überzog sich mit feinem Rot, seine braunen Augen leuchteten warm auf, als er, gleich den übrigen, schon von fern die Insassen des Wagens mit militärischen Grüßen willkommen hieß. Der junge Graf Allmer hielt sich ein wenig zurück. Hier im Biwak durften die militärischen Rangunterschiede doch nicht ganz außer Augen gelassen werden.“

 

boy_ed

Ida Boy-Ed (17 april 1852 – 13 mei 1928)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 17 april 2007.

De Duitse schrijver Rolf Kalmuczak werd geboren in Nordhausen op 17 april 1938.

De Duitse schrijver David Wagner werd geboren op 17 april 1971 in Andernach.

De Amerikaanse schrijver R.J. Pineiro werd geboren op 17 april 1961 in Havanna.

Antoon Coolen, Karen Blixen, Thornton Wilder, R.J. Pineiro, Nick Hornby, David Wagner, Cynthia Ozick, Rolf Kalmuczak, Ida Boy-Ed

De Nederlandse schrijver Antoon Coolen werd geboren in Wijlre in Zuid-Limburg op 17 april 1897. In 1903 verhuisde het gezin naar Deurne. Na het gymnasium werd Coolen journalist. Hij werkte in Eindhoven, Maastricht en Utrecht. In 1920 werd Antoon Coolen redacteur van de Gooische Post in Hilversum. In de jaren dertig vestigde hij zich met zijn gezin in Deurne en wijdde zich in het vervolg alleen aan de literatuur. In de oorlogsjaren weigerde Coolen de Rembrandtprijs van de Hamburgse universiteit. Ook schreef hij zich niet in bij de Kultuurkamer, waardoor hij niet meer kon publiceren. Aan het einde van de oorlog dook hij onder. Na de oorlog nam hij plaats in een tribunaal voor de zuivering van personeel van de overheid en bedrijven. Antoon Coolen werd vooral bekend als schrijver van de Peel. Veel romans van Coolen spelen zich af in deze Brabantse streek. Verschillende van zijn werken werden bewerkt voor televisie en als speelfilm. Veel van zijn boeken verschenen ook in andere talen.

Werk o.a.: “Peerke dat manneke” (1926), “Kinderen van ons volk” (1928), “Het donkere licht” (1929), “Peelwerkers” (1930), “De goede moordenaar” (1931), “Dorp aan de rivier” (1934), “Herberg ’t Misverstand” (1938) en “De vrouw met de zes slapers’ (1953).

 

Uit: De goede moordenaar

“Hij gaat verder. Hij gaat het dorp uit. Hij trekt de velden in, hij trekt de velden door. Hij gaat lopen langs de zandwegen. Hij trekt naar de bossen, die staan aan de einder, blauw en groen. Daar zal hij verborgen zijn. Over de verre bossen hangen er zware nevelen en boven zijn hoofd zijn de wolken grijs uiteengedreven. Goeie God, hij heeft Pietje Pinkesteren vermoord. Deze zondag-morgen. Een zondagmorgen als ieder andere. Hier buiten is er geen teken aan de dag, er is niets verstoord. Den Bonk ziet een boerderij, hij komt er langs, hij ziet de beweeglijke hennen op het overschaduwd erf, een putmuur waarrond geschuurde roomkruiken op paalkes hangen. Hij kan er zo naar kijken. Voor de stoep van de deur spelen kinderen, durskes en jongens op hun klein klompen, ze heffen hun gezichtje naar hem op, dit is iets anders van een andere wereld. Kinderen. Er is iets beslotens en bewoonds langs de weg, daar treedt den Bonk weer uit, als hij opnieuw langs de vlakke velden gaat. Er zijn daar, ver en laag, de rode en blauwe daken van de boerenhuizen, soms gaat hij langs een droge sloot, daar beneden troepen hennen bijeen mee hun geluiden van gescharrel en plotseling klein gekakel om het voer, dat zij zoeken. Soms, op zijn weg, fladdert een hen, luider kakelend, mee schrik en onrust voor zijn voeten weg. En nadien gaat er nog een boer langs hem heen door het veld en groet hem mee een luidgeschreeuwde groet en hij roept daarna nog iets in het voorbijgaan. Nol Bonk verstaat het woord niet, hij roept terug mee een stem die hem zelf vreemd klinkt:
– Ja, ja, da zegde ge goe!
Dit alles is zo gewoon. Het eender blijven van alle dingen als ge pas een moord gedaan hebt.”

Coolen

Antoon Coolen (17 april 1897 – 9 november 1961)

 

De Deense schrijfster Karen Blixen (eig. barones von Blixen-Finecke) werd geboren op 17 april 1885 te Rungsted. Haar meest bekende werk is ongetwijfeld haar semi-autobiografische werk over haar tijd in Kenia, dat verfilmd is onder de titel Out of Africa. Karen had het in haar jeugd flink moeilijk, ze was het middelste meisje en kreeg niet zo veel aandacht als de twee andere zussen. Toch was ze het lievelingetje van haar vader met wie ze een goede band had. Hij pleegde echter zelfmoord toen Karen 10 jaar oud was. Hierdoor kroop ze in een eigen gecreëerd wereldje en schreef in dat zelfde jaar een toneelstuk, gewijd aan haar vader. Karen’s ontwikkeling als schrijfster is ongetwijfeld voornamelijk beïnvloed door haar moeder. Haar moeder zorgde ervoor dat Karen een goede scholing kreeg aan verscheidene kunstacademies, voorafgegaan door een half jaar in Zwitserland in 1899 met haar moeder en zusters om Frans te leren. Vanaf 1902 studeerde Karen kunst te Kopenhagen, gevolgd door Parijs en Rome. Beginnend in 1909 publiceerde ze ook haar eerste verhalen in een aantal Deense tijdschriften, eerst onder het pseudoniem Osceola, later als Isak Dinesen. In 1914 huwde ze haar neef, baron Bror von Blixen-Finecke. Terwijl in Europa de Eerste Wereldoorlog op uitbreken stond, vertrok het paar naar de Britse kroonkolonie Kenia om een koffieplantage op te zetten. De volgende jaren reisde ze op en neer tussen de plantages in Nairobi en het echtelijk huis in Rungstedlund, soms om tot rust te komen, te schrijven en te publiceren, soms om bij te sterken van de syfilis die ze van haar ontrouwe man opgelopen had. Na een hele serie wederzijdse slippertjes eindigde het huwelijk in 1921 in een scheiding van tafel en bed. De baron keerde terug naar Denemarken en de echtscheiding kwam uiteindelijk in 1925 tot stand. In 1934 publiceerde ze Seven Gothic Tales (een bundel korte verhalen) in het Engels en in 1937 volgde haar beroemde Den afrikanske Farm, dat later verfilmd is als Out of Africa. Ze bleef jarenlang schrijven, voornamelijk verhalenbundels. In 1947 verscheen nog een roman, The Angelic Avengers, onder het pseudoniem Pierre Andrezel.

Uit: The blank page

“With  my  grandmother,”  she  said,  “I  went  through  a hard school. ‘Be loyal to the story,’ the old hag would say to  me,  ‘be  eternally  and  unswervingly  loyal  to  the  story.’

‘Why must I be that, Grandmother?’ I asked her. ‘Am I to furnish  you  with  reasons,  baggage?’  she  cried.  ‘And  you mean  to  be  a  storyteller!  Why,  you  are  to  become  a  storyteller,   and   I   shall   give   you   the   reasons!   Hear   then:

 

Where the storyteller is loyal, eternally and unswervingly loyal  to  the  story,  there,  in  the  end,  silence  will  speak. Where  the  story  has  been  betrayed,  silence  is  but  emptiness.  But  we,  the  faithful,  when  we  have  spoken  our  last word, will hear the voice of silence. Whether a small snotty lass understands it or not.’

 

“Who then,” she continues, “tells a finer tale than any of us?  Silence  does.  And  where  does  one  read  a  deeper  tale than  upon  the  most  perfectly  printed  page  of  the  most precious  book?  Upon  the  blank  page.  When  a  royal,  and gallant  pen,  in  the  moment  of  its  highest  inspiration,  has written  down  its  tale  with  the  rarest  ink  of  all—where, then,  may  one  read  a  still  deeper,  sweeter,  merrier,  and more cruel tale than that? Upon the blank page.”

 

Blixen

Karen Blixen (17 april 1885 – 7 september 1962)

 

De Amerikaanse schrijver Thornton Niven Wilder werd geboren op 17 april 1897 in Madison, Wisconsin. Bekend werd hij in 1927 met zijn roman The Bridge of San Luis Rey die hem ook de eerste Pulitzer prijs opleverde. Zijn tweede Pulitzer kreeg hij voor zijn stuk Our Town in 1938, later ook verfilmd. Zijn derde Pulitzer prijs was voor het stuk The Skin of Our Teeth dat in 1943 op de planken kwam. Thema’s in veel van zijn werk zijn oorlog, ziektes, economische depressies en branden als existentiële ervaringen van de mens. Wilder was nooit getrouwd. Waarschijnlijk was zijn intieme vriend Samuel M. Steward ook zijn minnaar. In 1957 ontving Wilder de Friedenspreis des Deutschen Buchhandels

Uit: Our Town

Stage Manager:

This play is called “Our Town.” It was written by Thornton Wilder; produced and directed by A. . . . (or: produced by A …. ; directed by B …. ). In it you will see Miss C …. ; Miss D …. ; Miss E …. ; and Mr. F …. ; Mr. G …. ; Mr. H …. ; and many others. The name of the town is Grover’s Corners, New Hampshire-just across the Massachusetts line: latitude 42 degrees 40 minutes; longitude 70 degrees 37 minutes. The First Act shows a day in our town. The day is May 7, 190 1. The time is just before dawn.

A rooster crows.

The sky is beginning to show some streaks of light over in the East there, behind our mount’in.

The morning star always gets wonderful bright the minute before it has to go, – doesn’t it?

He stares at it for a moment, then goes upstage.

Well, I’d better show you how our town lies. Up here –

That is: parallel with the back wall.

is Main Street. Way back there is the railway station; tracks go that way. Polish Town’s across, the tracks, and some Canuck families.

Toward the left.

Over there is the Congregational Church; across the street’s the Presbyterian.

Methodist and Unitarian are over there.

Baptist is down in the holla’ by the river.

Catholic Church is over beyond the tracks.

Here’s the Town Hall and Post Office combined; jail’s in the basement.

Bryan once made a speech from these very steps here.

Along here’s a row of stores. Hitching posts and horse blocks in front of them. First automobile’s going to come along in about five years – belonged to Banker Cartwright, our richest citizen … lives in the big white house up on the hill.

 

Wilder

Thornton Wilder (17 april 1897 – 7 december 1975)

 

De Amerikaanse schrijver R.J. Pineiro werd geboren op 17 april 1961 in Havanna. Hij groeide op in El Salvador en verhuisde toen hij zestien jaar was naar de VS. Daar werkte hij jarenlang in de computerindustrie, waarna hij begon te schrijven.

Werk o.a.: Conspiracy.com, Firewall, Cyberterror, Shutdown, Breakthrough, Exposure, en Ultimatum en de milleniumthrillers 01-01-00 en Y2K.

 

Uit: Ch@os

 

„Das fahle Licht des Vollmondes fiel durch die Glastüren, die zu einem kleinen Balkon führten, und vermischte sich mit dem Schein der wechselnden Bilder auf ihrem siebzehn Zoll großen Sony-Fernsehbildschirm.
Erika schaute auf die Berge im Norden, die sich bis San Francisco und auf der anderen Seite der Bucht bis Oakland erstreckten. Sie dachte an die fruchtbaren Täler von Napa und Sonoma. Sie dachte an zu Hause.
Sie hätte gerne zu Hause angerufen, um ihrem Dad zu sagen, dass sie in der Stadt war, aber FBI-Vorschriften verboten ihr, während ein
es Einsatzes private Telefongespräche zu führen. Stattdessen freute sie sich einfach, in Kalifornien zu sein, und genoss den Blick auf die Berge und die frische, kalte Luft.
Diese Freude war jedoch getrübt. Unschuldige Menschen starben durch die Hand der Japaner.
Erika setzte sich hin und betrachtete abwesend die Bilder der Zerstörung, die über den Bildschirm liefen.
Es muss doch eine Möglichkeit geben … irgendwie.
Sie atmete tief ein, nahm die Fernbedienung vom Nachttisch, schaltete den Fernseher aus, ging zum Schreibtisch im Salon ihrer Suite und schaltete ihr Compaq Presario Notebook an, das mit einem digitalen kabellosen PCMCIA-Modem vorprogrammiert war und über Satellit eine Standverbindung zur FBI-Zentrale in Washington bereitstellte. Das System wurde gebootet, aber es dauerte 20 Sekunden, bis Windows 2000 geladen wurde.
Erika tippte das Passwort ein, um den Virus, den sie vor zwei Jahren für FBI-Laptops geschrieben hatte, zu deaktivieren. Dieses Virenprogramm war eine Sicherheitsmaßnahme, falls ein Notebook, auf dessen Festplatte sich heikle FBI-Informationen befanden, gestohlen oder verlegt wurde.“

 

Pineiro

R.J. Pineiro (Havanna, 17 april 1961)

 

De Engelse schrijver Nick Hornby werd geboren op 17 april 1957 in Redhill. Hornby heeft de Maidenhead Grammar School bezocht en studeerde Engels aan het Jesus College in Cambridge. Hornby is leraar geweest, daarna freelance journalist en werd tenslotte schrijver. Hornby maakte voor het eerst naam met Fever Pitch, een boek over zijn levenslange liefde voor de voetbalclub Arsenal. Dit boek en zijn twee eerste romans, High Fidelity en About a boy, zijn gebaseerd op zijn eigen levenservaring. In 1999 kreeg Hornby de E.M. Forster Award van de American Academy of Arts and Letters. How to be good uit 2001 liet een andere kant van Hornby zien; dit boek was zijn eerste dat verteld werd vanuit een vrouwelijk perspectief. Hornby heeft ook een aantal essays geschreven over verschillende aspecten van de populaire cultuur, en is daarmee een enigszins gezaghebbende literaire stem voor liefhebbers van popmuziek. Hij schreef onder andere muziekrecensies voor The New Yorker. Ook schreef hij 31 songs, een boek over 31 van zijn favoriete popsongs.Tevens was hij de redacteur voor twee bloemlezingen over sport en een verzameling van korte verhalen, Speaking with the Angel.

Uit: About a Boy

“Will ordered a beer, and his mum ordered a glass of white wine. Nobody said anything again. Marcus didn’t have a girlfriend, nor had he ever come close to having one, unless you counted Holly Garrett, which he didn’t. But he knew this: if a girl and a boy met, and they didn’t have a boyfriend or a girlfriend, and they both looked all right, and they didn’t mind each other, then they might as well go out together. What was the point in not? Will didn’t have a girlfriend, unless you counted Suzie, which he didn’t, and his mum didn’t have a boyfriend, so…It would be good for all of them. The more he thought about it, the more obvious it seemed.

It wasn’t that he needed someone to replace his dad. He’d talked about that with his mum ages ago. They’d been watching a programme on TV about the family, and some silly fat Tory woman said that everyone should have a mother and a father, and his mum got angry and later depressed. Then, before the hospital thing, he’d thought the Tory woman was stupid, and he’d told his mum as much, but at the time he hadn’t worked out that two was a dangerous number. Now he had worked that out, he wasn’t sure it made much difference to what he thought about the fat Tory woman’s idea; he didn’t care whether the family he wanted were all men, or all women, or all children. He simply wanted people.”

 

Hornby

Nick Hornby (Redhill, 17 april 1957)

 

De Duitse schrijver David Wagner werd geboren op 17 april 1971 in Andernach. Hij groeide op in het Rijnland en studeerde algemene en vergelijkende literatuurwetenschap en kunstgeschiedenis en Bonn, Parijs en Berlijn. Ook verbleef hij gedurende langere tijd in Rome, Barcelona en Mexico-Stad. Tussen 1999 en 2001 schreef hij feuilletons voor de FAZ, in 2002 en 2003 een column voor Die Zeit. Meine nachtblaue Hose, zijn debuutroman uit 2000 beschrijft een jeugd in het Rijnland van de jaren zeventig en tachtig. Voor zijn werk mocht Wagner al diverse prijzen ontvangen.

Uit: Meine nachtblaue Hose

„Fast immer, wenn ich in einem Geschäft eine Umkleidekabine betrete, den Vorhang hinter mir schließe und eine Hose anprobiere, muss ich an Fe und unsere kurze Reise nach Köln denken. An dem Tag, an dem wir uns am Bahnhof Zoologischer Garten trafen, fing es mittags an zu regnen. Ihr Ex-Freund Anatol, mit dem sie damals noch zusammenwohnte, brachte sie zum Bahnsteig. Während er mir aus einiger Entfernung zuwinkte, wunderte ich mich, dass Fe einen Rock statt der gewohnten Hose trug“.

wagner0

David Wagner (Andernach, 17 april 1971)

 

De Amerikaanse schrijfster Cynthia Ozick werd geboren op 17 april 1928 in New York. Zij stamt uit een joods-Russische familie die voor de progroms naar de VS vluchtten. Zij vindt haar inspitatie voornamelijk in de joodse afkomst, traditie en geschiedenis. Behalve romans schrijft zij ook essays en kritieken.

Uit: Heir To The Glimmering World

“It read like a telegram; Professor Mitwisser, I would soon learn, was parsimonious. The ad did not mention Elsa, his wife. Possibly he had forgotten about her.
In my letter of reply I said that I would be willing to go to New York, though it was not clear from the notice in the Star what sort of assistance was needed. Since the ad had included the age of a very young child, was it a nanny that was desired? I said I would be pleased to take on the job of nanny.
It was Elsa, not Mitwisser, who initiated the interview—though, as it turned out, she was not in charge of it. In that family she was in charge of little enough. I rode the bus to a corner populated by a cluster of small shabby stores—grocery, shoemaker’s, dry cleaner’s, and under a tattered awning a dim coffee shop vomiting out odors of some foul stuff frying.
The windows of all these establishments were impenetrably dirty. Across the street a deserted gas station had long ago gone out of business: several large dogs scrabbled over the oil-blackened pavement and lifted their hind legs against the rusting pumps.”

Ozick

Cynthia Ozick (New York, 17 april 1928)

 

De Duitse schrijver Rolf Kalmuczak werd geboren in Nordhausen op 17 april 1938.Hij was redacteur van dagelijkse kranten, freelance medewerker bij Stern, lector en een van de auteurs van de Jerry Cotton serie. Sinds 1966 heeft hij meer dan 100 pseudoniemen gebruikt, 160 jeugdboeken, 26 film scripten, 170 paperback misdaadromans en 200 romans geschreven. Kalmuczak heeft toegegeven dat hij de TKKG boekenserie heeft geschreven onder het pseudoniem “Stefan Wolf”. Rolf Kalmuczak was getrouwd, had een dochter en woonde in Garmisch-Partenkirchen.

Uit: Die Jagd nach den Millionendieben

„Ein heftiger Schnarcher antwortete. Das Stöhnen verstummte. Dann warf sich Willi Sauerlich, genannt Klößchen, im Bett herum.
„Was .. wo … wo sind … die Kannibalen?“, Klößchens sommersprossiges Mondgesicht fuhr vom Kopfkissen hoch.
„Einer liegt unter deinem Bett und fletscht die Zähne“, sagte Tarzan grinsend. „Mann, Willi! Mit 13 Jahren hat man doch nicht so kindische Träume! Von Kannibalen! Sogar im Traum dreht sich bei dir alles ums Futtern. Du standst wohl schon auf der Speisekarte, wie?“
Klößchen stieß prustend die Luft aus und wischte sich über die verschwitzte Stirn. „Junge, da bin ich aber knapp entkommen“, meinte er. „Hätte ich weiter geträumt, wäre ich wohl erwischt worden. Der Kessel war schon angeheizt. So ein dicker Häuptling wollte mich als Bouillon mit Einlage.“
„Da wäre der ganze Stamm satt geworden“, lachte Tarzan“.

 

KALMUCZAK

Rolf Kalmuczak (17 april 1938 – 10 maart 2007)

 

De Duitse schrijfster Ida Boy-Ed werd geboren op 17 april 1852 in Bergedorf (Hamburg). Op haar zeventiende trouwde zij met de koopman Karl Johann Boy en werd moeder van twee kinderen. Nadat zij haar man had verlaten trok zij in 1878 met haar oudste zoon naar Berlijn. Daar werkte zij als journaliste en schreef zij romans. Bovendien onderhield zij een levendige correspondentie met allerlei kunstenaars. In 1880 werd zij gedwo
ngen terug te keren naar haar man in Lübeck omdat hij niet met de scheiding inwilligde. Ida Boy-Ed schreef meer dan zeventig romans en was met haar salon van invloed op het culturele leven van Lübeck. Na het verschijnen van Buddenbrooks in 1901 werd zij beschermvrouwe en promotor van Thomas Mann. Evenzeer steunde zij de componist en dirigent Wilhelm Furtwängler in zijn Lübecker tijd.

 

Uit: Empor

 

»Siehst du, Johanne,« begann Irene, »das kann ich nun nicht begreifen. Du vor allen Menschen müßtest mich kennen, denn du hast mich von meinem sechsten bis zu meinem achtzehnten Lebensjahre keinen Tag verlassen. Du hast mich erzogen; was ich weiß, ich verdanke es dir, dein Werk ist es, daß mein heftiger Charakter Selbstbeherrschung gelernt hat, dein Verdienst ist es, daß ich über mich selbst und über andere tiefer nachdenke, als sonst junge Mädchen pflegen. Du vor allen Menschen mußt längst wissen, daß mir mein Dasein schon fast zwecklos schien, als ich es nur dazu anwenden konnte, meinem Vater die wenigen Freistunden zu erheitern, welche ihm sein Amt läßt, daß es mir aber völlig inhaltslos werden muß von dem Augenblicke an, wo eine andere diese liebe, beglückende Pflicht übernehmen darf.«

»Deshalb läuft man nicht so in die Welt hinaus und macht sich aus freien Stücken zur Sklavin der Launen irgendeiner Madame X., Y. oder Z. Eine junge Dame von Vermögen und Stellung! Als ob du nicht auch hier dir hättest einen Wirkungskreis schaffen können,« stritt Frau Ebermann.

»Du bist heftig, Johanne,« sagte Irene sanft, »weil du fühlst, daß du mir mit treffenden Gründen nicht widersprechen kannst. Sollte ich einem Volksküchen- oder Frauenverein beitreten? Für Arme kochen, nähen, ihnen aus der Bibel vorlesen? Oder mehr in der Gesellschaft leben? Meine Tage ausfüllen mit Sorgen darüber, was ich am Tage anziehen werde? Du weißt recht gut, daß ich dazu nicht gemacht bin. Vielleicht ist meine Seele nicht resigniert und einfältig genug, um mir in der Armenpflege einen Beruf zu suchen. Ich fühle in mir nicht die Fähigkeit, mich fremder Not zu widmen und würde immer hin und her schwanken zwischen dem Unglauben an die Not und dem Unglauben an die Hilfe. Bettelnde lügen so viel und Helfende tun so oft weh. – Und die Gesellschaft? Weißt du, ich will Menschen! Ich will Inhalt!«

 

BOY-ED

Ida Boy-Ed (17 april 1852 – 13 mei 1928)