Tag: Irving Stone

Volker Kaminski, Yukiko Motoya, Irving Stone, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle

De Duitse schrijver Volker Kaminski werd op 14 juli 1958 in Karlsruhe geboren. Zie ook alle tags voor Volker Kaminski op dit blog.

Uit: Rot wie Schnee

„Tom war sich sicher, dass der Junge nach ihm rief. Er glaubte seine helle Stimme zu hören, während er den Flur zwischen Küche und Atelier durchquerte. Er knips te das Neonlicht an und betrat das Atelier. Mach dich nicht verrückt, dachte er, es ist doch nur ein Bild. Die noch unfertige Leinwand, die an der Schmalseite des Raums lehnte, zeigte einen etwa siebzehnjährigen Jungen, der mit den Füßen im Schnee versank und sein bleiches Gesicht dem Betrachter zuwandte. Er hatte den Mund weit geöffnet und die Augen aufgerissen. In einer stark ausholenden Körperdrehung streckte er den rechten Arm nach hinten und deutete auf eine Stelle im Schnee, an der ein umgestürzter Wagen lag. Bettdecken, Körbe, große Kisten, verblichene Reisekoffer lagen im Schnee verstreut. Das Gestänge eines Vogelkäfigs ragte heraus, ein Fahrradlenker, eine alte Standuhr. Weiter hinten, halb verschüttet, aber gut sichtbar, lag eine junge Frau, die ihren gewölbten Bauch schützend mit den Armen bedeckte. Das Bild war 250 mal 180 Zentimeter groß, Toms bevor zugtes Standardmaß. Er hatte beschlossen, die Pferde weg zu lassen. Pferde würden das Elend zu sehr betonen, es wären Mitleid erregende Kreaturen, die aus offenen Wunden bluteten. Natürlich hätte er die Pferde an den Horizont stellen können, sie hätten still und ergeben dagestanden und damit angedeutet, um was für einen Wagen es sich handelte. Er musste jetzt wieder an die Pferde denken, obwohl er sich letzte Nacht gegen sie entschieden hatte. Es war ein Bild von der Flucht im Zweiten Weltkrieg. Der junge Mann im Vordergrund, der zerbrochene Wagen und der dichte Schnee gaben genügend Hinweise darauf. Tom nahm einen feinen Pinsel vom Tisch und machte sich wieder an die Arbeit. Keine Pferde, dachte er noch einmal. Der Schnee war das beherrschende, alles verschluckende Element. Er lag meterhoch, sodass man sich wildes, windgepeitschtes Schneetreiben vorstellen konnte. In der Szene selbst schneite es nicht. Es war keine einzige Schneeflocke zu sehen, nichts trat zwischen das Gesicht des Jungen und den Betrachter. So lebendig und aufgebracht sollte der Junge erscheinen, so plastisch und real, dass der Betrachter meinte, er steige zu ihm heraus. Dabei war Tom die Nähe zu dem Jungen beim Malen eher unangenehm; er fühlte sich beklommen, wenn er seinem Gesicht zu nahe kam. Als Vorlage diente ihm eine kleine Schwarz­Weiß­Fotografie, darauf war die Haltung, um die es ihm ging, nicht zu erkennen. Das Foto zeigte einen schmächtigen, freundlich lächelnden Schüler, keineswegs ein verzerrtes Gesicht. So angespannt und überdreht wie auf der Leinwand war er im Leben selten anzutreffen gewesen, aber Tom hatte sich dieser Ausdruck trotzdem tief eingeprägt. Er hatte manchmal von ihm als wild tanzendem Mann geträumt und sich für ihn im Traum geschämt. Im Zentrum seines Lebens hatte die Katastrophe gestanden, die mit dem Krieg über ihn hereingebrochen war. Und Tom hatte immer gewusst, dass er diese Katastrophe eines Tages auf die Leinwand bringen würde.“

Volker Kaminski (Karlsruhe, 14 juli 1958)

 

De Japanse schrijfster Yukiko Motoya werd geboren op 14 juli 1979 in Hakusan, Ishikawa. Zie ook alle tags voor Yukiko Motoya op dit blog.

Uit: The Reason I Carry Biscuits to Offer to Young Boys (Vertaald door Asa Yoneda)

“Try these—they’re really delicious.”
I was in the bus shelter opposite the train station, taking shelter from the rain while I waited for my mom, when the guy with the umbrella started talking to me. I hadn’t noticed him turn up but the old guy, who was dressed in rags, gave me a friendly smile and offered me a little packet of biscuits. “You look hungry,” he said. “Go ahead, they’re really delicious.” Even though we were in the middle of a huge typhoon and the ferocious wind was howling past my ears, I thought I caught a whiff of the old guy’s sour smell.
“Aw, biscuits!” I said, taking them like a good child. I was clutching the biscuits inside my palm and nervously pretending to eat them when then the guy pointed toward the junction where the wide station road met a smaller road and, out of nowhere, said, “Don’t ever underestimate people like them.” He was pointing at a man in a suit waiting for the lights to turn, desperately holding his umbrella open in the storm.
I didn’t react, but secretly I was pretty worried that he’d read my mind. I’d been watching people just like suit man passing by, laughing at them inside. Any time I saw typhoon coverage on TV, I just had to wonder: What on earth were these people thinking? Walking along looking totally focused on holding their barely open umbrellas in front of them when their clothes, their hair and most likely even their socks were wet through. I was like, Are you sure there isn’t something wrong with your head? Don’t tell me you kowtow to umbrellas, at your age? But I’d never mentioned these thoughts to anyone else.
“Just watch,” said the old guy. “Soon he’ll be down to bare bones.” I didn’t know what he meant, but his voice was strong like a sea captain’s, so I looked to where his gnarly finger was pointing, at the man in a suit holding on for dear life to the guardrail by the crossing. I’d nearly been blown out onto the road there too, earlier, as I battled the rain that blew horizontally into my face. Because it was a junction, the strong winds bore straight at you.
“Three! Two! One!” The old guy shouted, just as the man’s umbrella turned inside out like a rice bowl and its fabric disappeared as though an invisible man had ripped it off, instantly reducing the umbrella to just its skeleton. I was speechless. The old guy’s timing had been perfect.
*
Associating with people like him was a bad idea. I knew this, but his shabby appearance and offensive smell didn’t bother me that much any more. He handed me another packet of biscuits, and I pretended to nibble them again, apologizing to him in my head for deceiving him. Oblivious to that, the guy started telling a story about some boy from a tribe that lived deep in a forest. It was about what the young kid did to win an umbrella that a foreigner had brought to their village.
“They beat each other with sticks,” said the guy. The wind was whipping his long, tangled hair around, and it looked like the strands were trying to feed on his face.”

Yukiko Motoya (Hakusan, 14 juli 1979)

 

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit: Depths of Glory

“The opening of the official Salon on April 30, 1863, was attended by several thousand Parisians interested in art exhi-bitions. The jury gave a prize to the picture called The Pearl and the Wave, a young woman voluptuously extended on the bank receiving the embraces of the caressing waves. Corot and Millet were described by the judges as “foremost”. Gustave Courbet was infuriated because he had been described as “fad-ing and passing away”. Portrait of the Emperor was judged “the most important work of the exhibit”. Le Figaro’s critic was disappointed with the Salon. He wrote: “It is an honest and prudent French school. The general effect is sleepy”. The two weeks preceding the “Salon des Refuses” dragged unmercifully. When, a couple of days prior to the opening, the Emperor announced that he and his Empress would attend the showing of the unwanted artists, a shock wave went through Paris. Everyone who had been at the opening of the official Salon would have to attend this second Salon to see and be seen by their Majesties. It was expected that there would be an enormous crowd. “We’ll have a great success,” cried Claude Monet. Camille Pissarro responded, “You see, to be rejected is not the same as being ignored.” On the day of the opening he and his colleagues assembled in the passageway between Palais de l’Industrie and the adjoining building shortly before the opening hour. They found the exhibit as luxuriously mounted as that of the official Salon. Antique tapestries hung in the doorways. The benches were made comfortable with red velvet cushions. The skylights were covered with white cotton screens to cut the glare. There was a long series of display rooms. All like the official Salon.., except for the pictures. The brightness of their color, the mood, the authenticity of the figures and the presence of fresh air. The feeling of youth, of gaiety. Of innovation. In the two areas termed “the place of dishonor” were Edouard Manet’s Luncheon on the Grass, two gentlemen fully clothed in vests, jackets and cravats, and two women entirely naked, sitting and gathering flowers, beside them the picnic basket and its luxurious contents overflowing into the foreground.“

Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Cover

 

De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook alle tags voor Natalia Ginzburg op dit blog.

Uit: Al onze gisterens (Vertaald door Henny Vlot)

“Ze bleef altijd heel lang in de badkamer en dan kwam iedereen aan de deur kloppen, terwijl zij begon te roepen dat ze er ge-noeg van had in een huis te wonen waar niemand respect voor haar had; ze wilde meteen haar koffers pakken en naar haar zuster in Genua vertrekken. Twee of drie keer had ze haar koffers onder de kast vandaan gehaald en was ze begonnen haar schoenen in stoffen zakjes te stoppen. Je moest gewoon doen of er niets aan de hand was en dan haalde ze even later haar schoenen weer tevoorschijn. Overigens wist iedereen dat die zuster in Genua haar helemaal niet in huis wilde hebben.Juffrouw Maria kwam geheel gekleed, met haar hoed op, de badkamer uit en rende meteen de straat op met een schepje om mest te verzamelen voor de rozen, vliegensvlug, terwijl ze goed oplette dat er niemand aan kwam. Daarna ging ze inkopen doen met het boodschappennet, ze speelde het klaar om in een halfuur de hele stad door te rennen op haar vlugge voetjes in schoenen met een strik. Iedere morgen speurde ze de hele stad af naar koopjes, en kwam doodmoe thuis. Ze had altijd een slecht humeur als ze boodschappen had gedaan en viel uit tegen Concettina, die nog in haar ochtendjas rond-liep: ze zei dat ze nooit had gedacht dat ze nog eens met een boodschappennet door de stad zou moeten sjouwen, toen ze vroeger in het rijtuig naast grootmoeder zat, met haar knieën lekker warm onder de deken en de mensen die haar groet-ten. Concettina borstelde langzaam haar haar voor de spiegel, bracht daarna haar gezicht tot vlak bij het glas en bekeek een voor een haar sproeten, bekeek haar tanden en haar tandvlees, stak haar tong uit en bekeek die ook. Ze kamde haar haar strak naar achteren in een wrong in haar nek, met een warrige pony op haar voorhoofd; met die pony leek ze precies op een cocot-te, zei juffrouw Maria. Daarna deed ze de kast wijd open en dacht na over welke kleren ze zou aantrekken. Intussen luchtte juffrouw Maria de bedden en klopte de kleden, met een doek om haar hoofd en haar mouwen opgerold over haar oude, ta-nige armen. Maar ze dook weg bij het raam als ze de mevrouw van het huis aan de overkant het balkon op zag komen, want ze hield er niet van gezien te worden met haar hoofddoek om terwijl ze de kleden aan het kloppen was, en dan dacht ze er-aan terug dat ze in dit huis was gekomen als gezelschapsdame, en kijk nu eens wat ze moest doen.De overbuurvrouw had ook een pony, maar een door de kapper gekrulde, stijlvol verwarde pony, en juffrouw Maria zei dat ze jonger leek dan Concettina wanneer ze ’s morgens naar buiten kwam in haar lichtgekleurde, frisse peignoir, en toch wist iedereen zeker dat ze vijfenveertig was.Er waren dagen dat Concettina er niet in slaagde iets te vinden om aan te trekken.”

Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)

 

De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op 14 juli 1888. Zie ook alle tags voor Jacques de Lacretelle op dit blog.

Uit: Silbermann


“Or, Célestine, notre cuisinière, n’aimait pas cet homme « venu on ne sait d’où », disait-elle, et lorsqu’elle avait eu affaire avec lui, on l’entendait maugréer en revenant :
— C’est malheureux de voir ces beaux fruits touchés par ces mains-là.
Silbermann, ignorant ce petit mouvement instinctif, poursuivit :
— Si les livres t’intéressent, tu viendras un jour chez moi, je te montrerai ma bibliothèque et je te prêterai tout ce que tu voudras.
Je le remerciai et acceptai.
— Alors quand veux-tu venir ? dit-il aussitôt. Cet après-midi, es-tu libre ?
Je ne l’étais point. Il insista.
— Viens goûter jeudi prochain.
Il y eut dans cet empressement quelque chose qui me déplut et me mit sur la défensive. Je répondis que nous conviendrions du jour plus tard ; et comme nous étions arrivés devant la maison de mes parents, je lui tendis la main.
Silbermann la prit, la retint, et me regardant avec une expression de gratitude, me dit d’une voix infiniment douce :
— Je suis content, bien content, que nous nous soyons rencontrés… je ne pensais pas que nous pourrions être camarades.
— Et pourquoi ? demandai-je avec une sincère surprise.
— Au lycée, je te voyais tout le temps avec Robin ; et comme lui, durant un mois, cet été, a refusé de m’adresser la parole, je croyais que toi aussi… Même en classe d’anglais où nous sommes voisins, je n’ai pas osé…
Il ne montrait plus guère d’assurance en disant ces mots. Sa voix était basse et entrecoupée ; elle semblait monter de régions secrètes et douloureuses. Sa main qui continuait d’étreindre la mienne comme s’il eût voulu s’attacher à moi, trembla un peu.
Ce ton et ce frémissement me bouleversèrent. J’entrevis chez cet être si différent des autres une détresse intime, persistante, inguérissable, analogue à celle d’un orphelin ou d’un infirme. Je balbutiai avec un sourire, affectant de n’avoir pas compris :
— Mais c’est absurde… pour quelle raison supposais-tu…
— Parce que je suis Juif, interrompit-il nettement et avec un accent si particulier que je ne pus distinguer si l’aveu lui coûtait ou s’il en était fier.”

Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

Thijs Zonneveld, Volker Kaminski, Irving Stone, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Béatrix Beck

 

Bij de Tour de France

 

Greg Van Avermaet op de kasseien

 

Uit: Het Panini-album

“Ode aan de kassei
En toen, na weken gevuld met louter zondagen, werd het maandag. Het zonlicht was grijs, het vuilnis moest nog buiten worden gezet en in de vensterbank stonden lege bierflesjes. Ergens in Vlaanderen werd Tom Boonen, de ex-wielrenner, wakker met een kater en heimwee naar zondag. Net als wij allemaal, eigenlijk.
De afgelopen weken dokkerde er vrijwel iedere dag een peloton renners over Vlaamse of Noord-Franse (lees: Zuid-Vlaamse) weggetjes. Soms op een zondagse zondag, maar vaak ook op maandagse, dinsdagse, woensdagse, donderdagse, vrijdagse en zaterdagse zondagen. Het was een aaneenschakeling van kasseienstroken, berendriezen, oudekwaremonts, trappisten en joggingbroek-op-de-bank-lig-dagen.
Maar hoeveel Vlaamse koersen er ook waren, hoe vaak het peloton ook over de Haaghoek reed en hoeveel aandacht er ook was voor Tom Boonen – het werd vrijwel nooit saai. In andere jaren zaten er wedstrijden tussen die je als tv-kijker gerust kon missen door een middagslaapje te doen, maar die waren er dit seizoen niet bij. Het was nondeju kuurs, iedere wedstrijd opnieuw. De finales werden opengebroken op lichtjaren afstand van de finish, de kopmannen streden met open vizier tegen elkaar en in álle Vlaamse klassiekers en semi-klassiekers wonnen de aanvallers.
Het verschil tussen de kasseienwedstrijden en de heuvelklassiekers werd de afgelopen jaren steeds groter. Het is hoop versus angst. Riskeren versus rekenen. In de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik blijft het peloton tot diep in de finale gesloten en proberen de favorieten het licht uit elkaars ogen te kijken. De beste renners en ploegen houden elkaar in een wurggreep: de angst om te verliezen is groter dan de wil om te winnen. De finales zijn te zwaar, de nivellering te groot en mede door de introductie van het bloedpaspoort hebben de kopmannen vaak maar één echte demarrage in de benen. Aanvallen loont in de heuvelklassiekers slechts bij hoge uitzondering – en omdat iedereen het weet gebeurt het nauwelijks meer.”

 

Thijs Zonneveld (Sassenheim, 28 september 1980)

 

De Duitse schrijver Volker Kaminski werd op 14 juli 1958 in Karlsruhe geboren. Zie ook alle tags voor Volker Kaminski op dit blog.

Uit: Auf Probe

“Donnerstag, 5. Juli
Vor zehn Tagen hatte er es erfahren. Jemand hatte sich am Telefon nach seinem Namen erkundigt und gesagt, er habe eine traurige Mitteilung für ihn. Etwas anderes war dem Arzt offenbar nicht eingefallen. Gaudi hatte gleich gespürt, dass er nicht der Einzige war, den der Am in dieser Sache anrief. Das Formelhafte seiner Ausdrucksweise war unüberhörbar. Als er sagte: »… ist leider gestern Nacht an einer Lungenentzündung gestorben«, klangen seine Worte schablonenhaft. Gaudi hörte ihm zu, ohne richtig zu verstehen. Er schrieb ein paar Ziffern auf einen Notizblock. Später wusste er nicht mehr, wem die Telefonnummer gehörte. Vielleicht war es die Nummer des Krankenhauses. Glaubten sie, dass er dort anrief? Sie war tot und er wollte sie nicht als Leiche vor sich sehen. Sie lebte nicht mehr. Daran war nichts zu ändern. Bald lag sie in der hellbraunen Kis-te drei Meter tief unter der Erde, und Zeit und Raum hatten keine Bedeutung mehr für sie. Dass Maria zuletzt in einem komfortablen Altersheim gelebt hatte, mit frei nutzbarem Garten, Tischen und Korbstühlen auf der grünen Wiese, war natürlich ein Trost. In einem der Stühle hatte es sich Frau Gaudi den Sommer über bequem gemacht. Während des Winters blieb sie im großen Aufenthaltsraum. Schöner konnte es niemand im Alter haben, fand Gaudi. Es war immer jemand um sie, wenn das Bild hinter der Fensterscheibe langsam verblasste.
Wie viele Menschen Maria gekannt hatten, ließ sich an der gut gefüllten Friedhofskapelle ablesen, in der sich die Trauergäste versammelten. Ihre geschäftlichen Kontakte, ihr Mitwirken an der Seite ihres Mannes, die jahrzehntelange Präsenz auf dem gesellschaftlichen Parkett — in vielen Häusern der Stadt war Maria unvergessen. Eine vielköpfige Verwandtschaft fand sich außerdem ein, sommerlich gekleidete Menschen, die gefasst wirkten und wohlmeinende Blicke warfen. Gaudi fiel bei der Begrüßung auf, wie sehr das Ganze der Vorstellung glich, die er sich von einer Beerdigung gemacht hatte; bei keiner anderen Gelegenheit waren so viele Menschen an seiner rechten Hand interessiert. Als sie aus der Kapelle kamen, hatte sich der Himmel bewölkt, doch kurz darauf klaue es wieder auf Der Trauerzug setzte sich in Bewegung. Gaudi heftete den Blick auf seine Schwestern, die etwas näher am Sarg gingen, ein paar Schritte vor ihm. Den Sargkarren schoben vier ältere Männer mit dunklen Mützen; ohne Mühe umkurvten sie die Grabreihen und führten die schweigende Karawane ans Ziel.“

 

Volker Kaminski (Karlsruhe, 14 juli 1958)


De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit: The Agony and the Ecstasy

“I could not have controlled the Pope. No. But I could have been more realistic about Bramante. Come to grips with his . . . charm . .. his talent .. . Because of him I am no longer an architect and you are no longer a sculptor.” Sangallo wept. Michelangelo shepherded him inside the protective doorway of the chapel, put an arm about the trembling shoulders. “Pazienza, caro, patience. We will work our way out of this predicament.” “You are young, Michelangelo, you have time. I am old. Nor have you heard the crowning indignity. I volunteered to erect the scaffolding for you, since I renovated the chapel and know it well. But even this I was denied. Julius had al-ready arranged with Bramante to build it. . . . All I want now is to return to my home in Florence, enjoy a little peace before I die.” “Do not speak of dying. Let us speak instead of how we can tackle this architectural monstrosity.” He threw both arms up in a despairing gesture that embraced the Sistine. “Explain this . . . edifice . . . to me. Why was it built this way?” Sangallo explained that when it was first completed the building had looked more like a fortress than a chapeL Since Pope Sixtus had intended to use it for the defense of the Vatican in the event of war, the top had been crowned by an open battlement from which soldiers could fire cannons and drop stones on attackers. When the neighboring Sant’-Angelo had been strengthened as a fortress that could be reached by a high-walled passageway from the Papal palace, Julius had ordered Sangallo to extend the Sistine roof to cover the crenelated parapet. Quarters for the soldiers, above the vault that Michelangelo had been ordered to paint, were now unused. Strong sunlight was streaming in from three tall windows, lighting the glorious frescoes of Botticelli and Rosselli op-posite, shooting strong beams of light across the variegated marble floor. The side walls, one hundred and thirty-three feet long, were divided into three zones on their way up to the barrel vault, sixty-eight feet above: the lowest area was covered by tapestries, the frieze of frescoes filled the second and middle area. Above these frescoes was a cornice or horizontal molding, projecting a couple of feet out from the wall. »

 

Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Cover


De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook alle tags voor Natalia Ginzburg op dit blog.

Uit: Al onze gisterens (Vertaald door Henny Vlot)

“Het portret van moeder hing in de eetkamer: een vrouw op een stoel met een hoed met veren en een lang, vermoeid, verschrikt gezicht. Ze had altijd een zwakke gezondheid gehad, leed aan duizelingen en hartkloppingen, en vier kinderen waren te veel voor haar geweest. Ze was kort na Anna’s geboorte gestorven. Op zondag gingen ze af en toe naar het kerkhof: Anna, Giustino en juffrouw Maria. Concettina niet, want die zette ’s zondags nooit een voet buiten de deur, het was een dag die ze verfoeide. Ze zat opgesloten in haar kamer sokken te stoppen, met haar lelijkste jurk aan. En Ippolito moest vader gezelschap houden. Op het kerkhof bad juffrouw Maria, maar de twee kinderen niet, want vader zei altijd dat bidden iets stoms was, misschien bestond God wel maar je hoefde niet te bidden, Hij was immers God en wist zelf wel wat er aan de hand was. Toen moeder nog niet dood was, woonde juffrouw Maria niet bij hen in, maar bij grootmoeder, vaders moeder, en maakten ze samen reizen. Op de koffers van juffrouw Maria zaten plaatjes van hotels, en in een kast hing een jurk van haar met knopen in de vorm van sparrenboompjes, gekocht in Tirol. Grootmoeder was verzot op reizen en had er nooit mee op willen houden. Zo had ze al haar geld opgemaakt, want ze logeerde graag in luxehotels. De laatste jaren was ze erg onhebbelijk geworden, vertelde juffrouw Maria, want ze kon niet aanvaarden dat ze geen geld meer had, het was on-verklaarbaar waarom, af en toe vergat ze het en wilde ze een hoed kopen; dan moest juffrouw Maria haar wegtrekken bij de etalage, terwijl grootmoeder met haar paraplu op de grond sloeg en op haar voile beet van kwaadheid. Nu was ze begraven in Nice, waar ze gestorven was, de plaats waar ze zich zo had geamuseerd in haar jeugd, toen ze fris en mooi was en al haar geld nog had. Juffrouw Maria was heel tevreden als ze kon praten over het geld dat grootmoeder had gehad, en als ze kon vertellen en opscheppen over de reizen die ze hadden gemaakt. Juffrouw Maria was heel klein, en als ze zat, raakten haar voeten de grond niet. Daarom hulde ze zich in een deken wanneer ze zat, want ze wilde niet graag laten zien dat haar voeten niet bij de grond kwamen. De deken kwam nog van het rijtuig: zij en grootmoeder hadden hem twintig jaar geleden over hun knieën liggen, als ze in het rijtuig de stad rondreden. Juffrouw Maria deed altijd wat rouge op haar wangen, en ze hield er niet van als ze haar ’s morgens vroeg zagen wanneer ze haar rouge nog niet op had; zo sloop ze stilletjes en ineengedoken naar de badkamer, terwijl ze schrok en heel boos werd als iemand haar in de gang staande hield om haar iets te vragen.”

 

Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)
Cover


De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op 14 juli 1888. Zie ook alle tags voor Jacques de Lacretelle op dit blog.

Uit: Silbermann

« Nous étions toujours devant la statue.
– Est-ce que tu aimes La Fontaine ? me demanda-t-il.
Et comme cette question me laissait embarrassé, il reprit avec vivacité :
– Mon cher, c’est bien simple : La Fontaine est notre plus grand peintre de mœurs. Dans ces fables qu’on nous fait ânonner, il a dépeint son siècle. Louis XIV et la cour, la bourgeoisie et les paysans de son temps, voilà ce qu’il faut voir derrière les divers animaux. Et alors, comme l’anecdote prend de la valeur ! Combien il est audacieux dans sa moralité ! C’est ce que Taine a très bien compris… Tu as lu La Fontaine et ses fables ?
Je fis signe que non.
– Je te le prêterai.
Je ne répondis rien. J’étais étourdi. Ce garçon qui possédait des livres rares, qui distinguait avec assurance : “ceci est beau… cela ne l’est pas” ; qui avait voyagé, lu, observé, retenu des exemples, jetait en mon esprit tant de notions admirables que cette profusion me confondait. Je tournai les yeux vers lui. Qu’il fût supérieur à tous les camarades que j’avais, cela était évident et je n’en doutais pas ; mais je jugeais encore que je n’avais rencontré ni dans ma famille ni parmi notre milieu quelqu’un qui lui fût comparable. Ce goût si vif pour les choses de l’intelligence et cette façon si pratique de les présenter, cette adresse pour mettre à portée de main ce qui est élevé, étaient pour moi des qualités vraiment neuves. Et cette parole forte et aimable à la fois, qui imposait en même temps qu’elle charmait, qui donc s’en trouvait doué dans mon entourage ?
Il n’avait pas cessé de parler, citant des noms d’écrivains et des titres d’ouvrages.
J’avais un immense respect pour tout ce qui touchait à la littérature. Je plaçais certains écrivains qui avaient éveillé mon admiration au-dessus de l’humanité entière, à l’image des divinités de l’Olympe. Silbermann m’instruisait de bien des faits que j’ignorais, discourant facilement de l’un et de l’autre. Il me révéla finalement que son dieu était le “père Hugo”. Je l’écoutais avec avidité. Cependant, fut-ce cette familiarité, fut-ce l’éclat de sa voix ou la couleur un peu étrange de son teint ? je ne sais, mais j’eus à ce moment la vision d’une scène qui amena un léger recul de ma part. Souvent, à Aiguesbelles, un marchand de fruits, un Espagnol à la peau basanée, passait sur la route et arrêtait sa charrette devant le mas, criant bizarrement sa marchandise et maniant sans délicatesse les belles pommes écarlates, les pêches tendres et poudrées, les prunes lisses et glacées.”

 

Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)
Cover


De Russische dichter Gavrila Romanovitsj Derzjavin werd geboren in Kazan op 14 juli 1743. Zie ook alle tags voor Gavrila Derzjavin op dit blog.

 

To Rulers And Judges

He’s risen – Highest God – to do the judgment, fair,
Of the earthly ones in their whole band;
How long – he sad – how long will you else spare
The unjust and wicked people in your land.

Your sacred duty is to make support for laws,
To make no favor to the strongest ones,
To leave the widows and orphans in your borders
Without help and safety not once.

To save the innocent from all that harm and wrong is,
To give good shelter to unhappy folks,
To shield the weak from evil of the strongest,
To drew the poor from their heavy bonds.

They don’t hear the words! They see and they don’t know
Their eyes are covered with a veil of bribes and wealth,
The black injustice shakes the havens’ dome,
And wicked deeds convulse the whole earth.

I thought, kings, you are strong as strong the gods of heavens,
And nobody else can judge you on the earth,
But you, like I, live in the yoke of passions,
And, just like I’m , are serfs of the Lord Death.

And you shall fall like leafs fall, that are withered,
From wet and bare trees by the autumnal sky!
And you will die, the great and wealthy caesar,
Just like your poorest slave will die!

Arise, at last, O God! God of the just and purest!
Hark to the prayers they recall with for your grace:
Come, judge, chastise the wicked worldly rulers,
And be the only king on Haven and the earth.

 

Gavrila Derzjavin (14 juli 1743 – 20 juli 1816)
Portret door Ivan Smirnovsky, jaren 1790


De Franse schrijfster van Belgische origine Béatrix Beck werd geboren in Villars-sur-Ollon op 14 juli 1914. Zie ook alle tags voor Béatrix Beck op dit blog.

Uit: La décharge

« Nous avions même une citrouille maousse, vous écrivez des mots dessus, ils grandissent. Robert écrivit Cloporte et Margouille pour Clotilde et Marguerite, j’écrivis Rodomont pour Robert, Clotilde dessina un cœur percé d’une flèche, dedans Papa Maman. Guitou ne voulait rien écrire, elle est très cachottière, on l’a forcée, alors elle a marqué Demain, c’est le commencement d’une récitation que leur apprenait Mlle Mininer.
Le conseil municipal a refusé à Papa de cultiver le cime, pourtant désaffecté. Fleurs oui, légumes non. Pour être convenable il faut que ce soit inutile. Ce n’est pas la question beauté, les légumes sont aussi beaux que les fleurs. Une laitue est une rose verte et il faut être tordu pour avoir moins de plaisir à regarder un chou violet ou une tomate qu’un dahlia ou un lys rouge.
Dans notre chez nous on était bien, ça faisait caisse géante à nos mesures. Les gens disaient qu’on vivait comme des bêtes. Je trouve qu’on avait pas tort, j’aime les bêtes. Ils disaient aussi qu’on était des bohémiens. Ce n’est pas vrai. A cause des yeux noirs de Maman et Clotilde mais ça ne prouve rien. Est-ce qu’on leur a volé seulement un sou, une pomme ? On a bien trop peur des gendarmes. Maman n’était pas du village, elle venait de l’autre côté de la forêt, ici on aime pas les étrangers mais tant qu’on habitait Grande-Rue et que Papa avait ses deux bras, ils nous acceptaient.
(…)

– Justement il faut éviter de se perdre. Tu as l’air d’en dire trop peu parce que tu en dis trop. Par exemple, on se demande pourquoi l’assistante sociale vous avait envoyé les gendarmes.
– A moins d’être demeuré, on comprend bien que c’est Pa…
– Tais-toi, Noémie.
Je veux bien, mais pourquoi est-ce qu’il ne faut pas parler de ça dans un cahier de brouillons que je brûlerai quand j’aurai tout mis au propre ? Le mal est dans l’œil de celui qui le voit.
Elle revient à la charge pour que je décrive la forêt, mais ça ferait deux forêts, une de trop. Il ne faut pas parler pour ne rien dire. La Décharge c’est différent, puisqu’elle n’existe plus, c’est un souvenir.”

 

Béatrix Beck (14 juli 1914 – 30 november 2008)
Cover


Zie voor nog meer schrijvers van de 14e juli ook mijn blog van 14 juli 2017.

Irving Stone, Volker Kaminski, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Béatrix Beck, Arthur Laurents, Owen Wister, Willard Motley

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit:Lust for Life

“He did not know how much time passed. He got up, ripped the canvas off the frame, threw it into a corner, and put on a new one. He mixed some paints, sat down, and began work. One starts with a hopeless struggle to follow nature, and everything goes wrong; one ends by calmly creating from one’s palette, and nature agrees with it and follows. On croit que j’imagine—ce n’est pas vrai—je me souviens. It was just as Pietersen had told him in Brussels; he had been too close to his models. He had not been able to get a perspective. He had been pouring himself into the mould of nature; now he poured nature into the mould of himself. He painted the whole thing in the colour of a good, dusty, unpeeled potato. There was the dirty, linen table cloth, the smoky wall, the lamp hanging down from the rough rafters, Stien serving her father with steamed potatoes, the mother pouring the black coffee, the brother lifting a cup to his lips, and on all their faces the calm, patient acceptance of the eternal order of things. The sun rose and a bit of light peered into the storeroom window. Vincent got up from his stool. He felt perfectly calm and peaceful. The twelve days’ excitement was gone. He looked at his work. It reeked of bacon, smoke, and potato steam. He smiled. He had painted his Angelus. He had captured that which does not pass in that which passes. The Brabant peasant would never die.”
(…)

“The fields that push up the corn, and the water that rushes down the ravine, the juice of the grape, and the life of a man as it flows past him, are all one and the same thing. The sole unity in life is the unity of rhythm. A rhythm to which we all dance; men, apples, ravines, ploughed fields, carts among the corn, houses, horses, and the sun. The stuff that is in you, Gauguin, will pound through a grape tomorrow, because you and the grape are one. When I paint a peasant labouring in the field, I want people to feel the peasant flowing down into the soil, just as the corn does, and the soil flowing up into the peasant. I want them to feel the sun pouring into the peasant, into the field, the corn, the plough, and the horses, just as they all pour back into the sun. When you begin to feel the universal rhythm in which everything on earth moves, you begin to understand life….”

 

 
Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Cover

Lees verder “Irving Stone, Volker Kaminski, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Béatrix Beck, Arthur Laurents, Owen Wister, Willard Motley” →

Irving Stone, Volker Kaminski, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Béatrix Beck, Arthur Laurents

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit: Uit: Lust for Life

“The fields that push up the corn, and the water that rushes down the ravine, the juice of the grape, and the life of a man as it flows past him, are all one and the same thing. The sole unity in life is the unity of rhythm. A rhythm to which we all dance; men, apples, ravines, ploughed fields, carts among the corn, houses, horses, and the sun. The stuff that is in you, Gauguin, will pound through a grape tomorrow, because you and the grape are one. When I paint a peasant labouring in the field, I want people to feel the peasant flowing down into the soil, just as the corn does, and the soil flowing up into the peasant. I want them to feel the sun pouring into the peasant, into the field, the corn, the plough, and the horses, just as they all pour back into the sun. When you begin to feel the universal rhythm in which everything on earth moves, you begin to understand life….”
(…)

“I don’t know myself,” he said. “I sit down with a white board before the spot that strikes me, and I say, ‘That white board must become something!’ I work for a long time, I come back home dissatisfied, I put it away in the closet. When I have rested a little I go to look at it with a kind of fear. I am still dissatisfied because I have too clearly in my mind the splendid original to be content with what I have made of it. But after all, I find in my work an echo of what struck me. I see that nature has told me something, has spoken to me, and that I have put it down in shorthand. In my shorthand there may be words that cannot be deciphered, there may be mistakes or gaps, but there is something in it of what the woods or beach or figure has told me. Do you understand?” “No.”

 

 
Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Kirk Douglas als Vincent van Gogh in de film “Lust for Life” uit 1956

Lees verder “Irving Stone, Volker Kaminski, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Béatrix Beck, Arthur Laurents” →

Dolce far niente, Diana Ozon, Irving Stone

 

Dolce far niente

 

 
Charles Leickert, Rivierlandschap in de zomer, 1853

 

Vakantie

Geef mij de sfeer van havens
de zoute lucht van zee
witgeklede matrozen
van wie ik verder niets weet

draaiing van geslagen touwen
gummi piepend tussen wal en schip
opgedroogde wieren op de kade
wespen langs een lijn vol vis

Ik leng anijsdrank aan met water
spuw de deksels van een pit
mompel in de zon iets Grieks

Geeft niet waar ik nog moet wezen
vandaag leef ik en hoef niks

 

 
Diana Ozon (Amsterdam, 7 augustus 1959)
Gezicht op het Singel met de Munttoren in Amsterdam door Isaak Ouwater, 1770

Lees verder “Dolce far niente, Diana Ozon, Irving Stone” →

Irving Stone, Volker Kaminski, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Béatrix Beck

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit: The Agony and the Ecstasy

“Julius was dressed in a white linen cassock, his pleated knee-length tunic had tight sleeves, while the elbow-length scarlet velvet cape was trimmed in ermine, as was the scarlet velvet skullcap.
“Ah, Buonarroti, you have returned to us. You are pleased with the statue in Bologna, are you not?”
“It will bring honor on us.”
“You see,” cried Julius triumphantly, throwing out his arms energetically to include the entire room. “You had no confidence in yourself. When I made this splendid opportunity available to you, you cried out, ‘It is not my trade!'” The Pope’s mimicking of Michelangelo’s slightly hoarse voice brought appreciative laughter from the court. “Now you see how you have made it your trade, by creating a fine bronze.”
“You are generous, Holy Father,” murmured Michelangelo with a twinge of impatience, his mind occupied with the pile of stained marbles lying just a few hundred yards away.
“I intend to continue being generous,” cried the Pope heartily. “I am going to favor you above all the painting masters of Italy.”
” . . . ‘painting’ masters?”
“Yes. I have decided that you are the best artist to complete the work begun by your countrymen Botticelli, Ghirlandaio, Rosselli, whom I myself hired to paint the frieze in the Sistine Chapel. I am commissioning you to complete my uncle Sixtus’ chapel by painting the ceiling.”
There was a slight patter of applause. Michelangelo was stunned. Nausea gripped him. He had asked Sangallo to make it clear to the Pope that he would return to Rome only to begin carving on the sculptures for the tomb. He cried passionately:
“I am a sculptor, not a painter!”
Julius shook his head in despair.“

 

 
Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Charlton Heston als Michelangelo in de film “The Agony and the Ecstasy” uit 1965

Lees verder “Irving Stone, Volker Kaminski, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Béatrix Beck” →

Irving Stone, Volker Kaminski, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit: Lust for Life

“First, we think all truth is beautiful, no matter how hideous its face may seem. We accept all of nature, without any repudiation. We believe there is more beauty in a harsh truth than in a pretty lie, more poetry in earthiness than in all the salons of Paris. We think pain is good because it is the most profound of all human feelings. We think sex is beautiful even when portrayed by a harlot and a pimp. We put character above ugliness, pain above prettiness and hard, crude reality above all the wealth in France. We accept life in its entirety without making moral judgments. We think the prostitute is as good as the countess, the concierge as good as the general, the peasant as good as the cabinet minister, for they all fit into the pattern of nature and are woven into the design of life!”

(…)

“I cannot draw a human figure if I don’t know the order of his bones, muscles or tendons. Same is that I cannot draw a human face if I don’t know what’s going on his mind and heart. In order to paint life one must understand not only anatomy, but what people feel and think about the world they live in. The painter who knows his own craft and nothing else will turn out to be a very superficial artist.”

(…)

“The paintings that laughed at him merrily from the walls were like nothing he had ever seen or dreamed of. Gone were the flat, thin surfaces. Gone was the sentimental sobriety. Gone was the brown gravy in which Europe had been bathing its pictures for centuries. Here were pictures riotously mad with the sun. With light and air and throbbing vivacity. Paintings of ballet girls backstage, done in primitive reds, greens, and blues thrown next to each other irreverantly. He looked at the signature. Degas.”

 

Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Cover

Lees verder “Irving Stone, Volker Kaminski, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin” →

Volker Kaminski, Irving Stone, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin

De Duitse schrijver Volker Kaminski werd op 14 juli 1958 in Karlsruhe geboren. Kaminski studeerde 1981-1983 aan de universiteit van Freiburg en 1983-1990 aan de Vrije Universiteit van Berlijn Germanistiek en filosofie. Hij werkte als prive-leraar en opvoeder, maakte zijn debuut in 1994 met de novelle “Die letzte Prüfung” en publiceerde romans, diverse korte verhalen en artikelen in kranten, tijdschriften en bloemlezingen. Volker Kaminski werkt als freelance schrijver in Berlijn. In 1995 nam hij deel aan de Ingeborg Bachmann-Wettbewerb in Klagenfurt. Kaminski werd bekroond met de Alfred Doblin beurs 1996 en ontving subsidies ​​van de Kunststiftung Baden-Württemberg en van de Berlijnse Senaat. In 2003 verbeelf hij in het kunstenaarsdorp Schöppingen. In 2008 ontving hij voor drie maanden een beurs voor het Künstlerhaus Edenkoben.

Uit: Mit der Strömung

„Sie trafen sich vor dem Frühstück an der Badebucht. Victor stand auf dem Holzsteg und hatte die Hände hinter dem Rücken verschränkt. Er ließ die Au-gen langsam über die Bucht kreisen. Rechts die Umrisse einer mittelalterlichen Burg, deren Befestigungsmauern bis ans Meer reichten; links vor der Sonne ein runder Kirchturm, so hoch wie ein Leuchtturm; oben in den Hügeln ein steinernes Kastell. Das Dorf schien um neun Uhr morgens noch menschenleer. Trotzdem hatte es schon etwas Ungewöhnliches gegeben; ein mit Blumen und Kränzen geschmückter Wagen war vor die Kirche gefahren, fünfzehn Minuten lang hatte die Glocke geschlagen. Dann war das Auto im Schritttempo durchs Dorf gefahren, gefolgt von einer kleinen Trauergemeinde.
„Heute ist das Meer viel wärmer“, rief Ines vom Ufer. Sie klang fröhlich wie immer. Victor und Sonja gingen hinunter ans Wasser, wo Ines stand und sich mit einer jungen Französin unterhielt. „C’est une catastrophe“, hörte er die Frau sagen. Ein paar Kinder liefen mit Käschern und Plastikeimerchen herum. Sie sammelten Quallen ein – Feuerquallen. Die roten Quallen waren über Nacht auf den Strand zugetrieben. Victor ließ sich von Ines mit spitzem Finger die Stellen im Meer zeigen, wo sich die MEDUSES in Schwärmen herumtrieben. Die Quallen konnten ihnen den ganzen Urlaub verderben, doch Ines lachte und behandelte sie wie eine Sensation.
Es war kühl und windig, obwohl es Mitte Juli war. Bei solchen Temperaturen badete Victor nicht. Auch Sonja war noch nicht schwimmen gewesen. Das Meer musste einen schon unwiderstehlich anlocken, damit man sich unter diesen Umständen hinein getraute.”

 

Volker Kaminski (Karlsruhe, 14 juli 1958)

Lees verder “Volker Kaminski, Irving Stone, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin” →

Irving Stone, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Arthur Laurents, Owen Wister, Béatrix Beck, Willard Motley, Kerstin Preiwuß, Rainer Stolz

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2009.

Uit: Der Schöpfung wunderbare Wege (Vertaald door Willy Thaler)

„Er stand vor seinem Rasiertisch aus Mahagoni und rührte mit dem Rasierpinsel in der weißen Rasierschale mit den blauen Blumen, goss heißes Wasser aus einem Kupferkrug hinzu, seifte sein hellhäutiges Gesicht ein und klappte sein scharf geschliffenes Rasiermesser mit dem Ebenholzgriff auf.

Für den zweiundzwanzigjährigen Charles Darwin war das Rasieren eine angenehme, wenig schwierige Aufgabe, denn er trug seinen rötlich braunen Backenbart bis zum Kinn. Er brauchte also nur seine rosa Wangen und das runde Kinn zu rasieren. Seine roten Lippen waren recht kurz geraten im Vergleich zu der Größe seiner braunen, purpurgesprenkelten Augen, die alles beobachteten und registrierten.

Er säuberte sein Gesicht vom Seifenschaum, nahm zwei Bürsten mit silbernem Rücken und scheitelte sein langes karottenrotes Haar sorgfältig, sodass es fast sein ganzes rechtes Ohr bedeckte, dann bürstete er den übrigen dichten Schopf quer über seinen großen Kopf, bis er in einem eleganten Schwung über sein linkes Ohr fi el. Er nahm ein frisches weißes Hemd aus der Kommode aus Nussholz, knöpfte den gestärkten weißen Kragen zu, dessen Spitzen seinen Bart umrahmten, legte

eine dunkelbraune Krawatte um den hohen Kragen und band eine große Schleife. Gewöhnlich rasierte er sich, wenn er am Morgen aufstand, aber er hatte den Tag auf dem Severn im Familienruderboot mit Fischen und Sammeln verbracht und das Ankleiden bis zu dem Zeitpunkt hinausgeschoben, an dem er Professor Adam Sedgwick empfangen sollte.“

stone

Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)

 

De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook mijn blog van 14 juli 2006 en ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2008 en ook mijn blog van 14 juli 2009.

Uit: De menselijke verhoudingen (Vertaald door etta Maris)

“En we verlaten ons huis en gaan voor altijd met deze persoon samenleven; niet omdat we ervan overtuigd zijn dat hij de juiste persoon is, integendeel, we zijn daar helemaal niet van overtuigd en we hebben steeds het vermoeden dat de ware juiste persoon zich wie weet waar in de stad verborgen houdt. Maar we hebben geen zin om te weten waar hij zich verbergt. We voelen dat we hem nu nog maar heel weinig te zeggen hebben, omdat we alles aan deze persoon zeggen waar we nu mee samenleven en die misschien niet de juiste is; en het goede en het kwade van ons leven willen we ontvangen van deze persoon en met hem.”

ginzburg 

Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)

 

De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op 14 juli 1888. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2008 en ook mijn blog van 14 juli 2009.

Uit: Silbermann

„En troisième on passait au grand lycée. Il occupait la moitié de l’établissement et était identique à la partie où j’avais fait mes études pendant quatre années. Même cour carrée, plantée de quelques arbres, dont faisait le tour une haute galerie couverte, élargie à un endroit pour former préau : même disposition des classes tout du long de cette galerie ; et sur les murs, entre les fenêtres, semblables moulages de bas-reliefs antiques.

Néanmoins, comme c’était la première fois, le matin de cette rentrée d’octobre, que je pénétrais dans cette cour, les choses me présentaient un aspect neuf et je portais de tous côtés des regards curieux. La pensée chagrine d’une indépendance qui expire me vint à l’esprit comme je remarquais les portes et les croisées nouvellement repeintes. Leur couleur marron rouge était pareille à celle des jujubes que l’avant-veille encore je ramassais à Aiguesbelles, près de Nîmes, dans le jardin du mas. C’était là, chez mes grands parents, que nous avions passé les vacances comme chaque année. Nous y restions jusqu’au soir du dernier dimanche, car ma mère se plaisait beaucoup à ces jours de cérémonie et de loisir qui lui rappelaient les réjouissances virginales de sa jeunesse. L’absence de mon père, qui rentrait à Paris au commencement de septembre, la rendait libre de les vivre de même façon qu’autrefois. Le matin, nous allions avec mes grands parents au temple. Au retour, ma mère ne manquait jamais de cueillir au vieux figuier dont les racines noueuses étaient captives dans le dallage de la terrasse, la figue la plus belle et la plus chaude. Elle me la tendait, ayant fendu en quatre la pulpe rose et granuleuse, et me regardait manger, cherchant dans mes yeux si j’aimais les fruits de cet arbre autant qu’elle les avait aimés à mon âge…“

lacretelle

Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)

 

De Russische dichter Gavrila Romanovitsj Derzjavin werd geboren in Kazan op 14 juli 1743. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2008 en ook mijn blog van 14 juli 2009.

Ter gelegenheid van de dood van
Katerina Jakovlevna op 15 juli 1794

Niet langer zingt mijn zoetgevooisde
Huiszwaluw op het dakgebint,
Gevlogen is mijn liefste, mooiste…
En of ik ooit nog vreugde vind?

Door het verschrikkelijke duister
Valt zelfs het licht niet van de maan;
Haar reine lichaam ligt en rust er
Morsdood, de ogen toegedaan.

De honden wroeten in de aarde,
En janken, net als wind en huis;
Niet wakker wordt de opgebaarde.
De donder slaat mijn hart tot gruis!

Jij, zwaluw, zanger zonder weerga,
Keert weder in april of mei.
Maar jij, mijn teerbeminde eega,
Jij bent voor eeuwig weg bij mij.

Een jarenlange disgenote,
Een metgezel die om mij gaf,
Een onvolprezen echtgenote –
Zij allen delen nu één graf.

’t Is leeg rondom. Waartoe nog leven?
Voel mij verslagen, uitgeblust.
Hart, zielehelft, wil mij vergeven,
Ik sluit de kist waarin jij rust.

derzjavin

Gavrila Derzjavin (14 juli 1743 – 20 juli 1816)

 

De Amerikaanse schrijver, scenarioschrijver en regisseur Arthur Laurents is geboren in New York op 14 Juli 1918. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2009.

Uit: Mainly on Directing: Gypsy, West Side Story, and Other Musicals

„With Tyne Daly in the 1989 revival of Gypsy, the defining moment between star and director happened, not in her dressing room, but in the rehearsal room. From the first day of rehearsal, it was apparent she and I were headed for that Showdown at the OK Corral.
I liked her from our first meeting, which was at her audition on the stage of the Imperial Theatre. She had an irresistible smile, a lust for life in the theatre-and great legs. I was surprised how well she sang; the timbre of her voice was oddly similar to Ethel’s. This Rose could be sexual, a motor I could use to drive the whole production. From what I had seen of her work, I assumed she was a good actress-perhaps a questionable assumption, since I’d only seen her on TV. She’d begun in the theatre, though, and came from a theatrical family. As it turned out, my assumption was justified: she was a very good actress-a stubborn one, but a damn good one.
She arrived for rehearsal with her beamish smile and armed: she called me “Mr. Laurents.” While she didn’t overtly question any direction I gave her, there was always the slightly raised eyebrow, the polite question, the little grin that came and went like a sudden threatening cloud on the beach. Unexpressed challenge was always polluting the air, filling the rehearsal hall; the whole company was waiting for the gas to catch fire and explode. Which it did, when we came to the last scene of the first act, where Rose reads June’s letter of defection.“

laurentz

Arthur Laurents (New York, 14 juli 1918)

 

De Amerikaanse schrijver Owen Wister werd geboren op 14 juli 1860 in  Germantown, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2009.

Uit: The Virginian

„Sometimes the pony took a turn alone; next he had slid in a flash among his brothers, and the whole of them like a school of playful fish whipped round the corral, kicking up the fine dust, and (I take it) roaring with laughter. Through the window-glass of our Pullman2 the thud of their mischievous hoofsreached us, and the strong, humorous curses of the cow-boys. Then for the first time I noticed a man who sat on the high gate of the corral, looking on. For he now climbed down with the undulations of a tiger, smooth and easy, as if his muscles flowed beneath his skin. The others had all visibly whirled the rope, some of them even shoulder high. I did not see his arm lift or move. He appeared to hold the rope down low, by his leg. But like a sudden snake I saw the noose go out its length and fall true; and the thing was done. As the captured pony walked in with a sweet, church-door expression, our train moved slowly on to the station, and a passenger remarked, “That man knows his business.”

But the passenger’s dissertation upon roping I was obliged to lose, for Medicine Bow was my station. I bade my fellow-travellers good-by, and descended, a stranger, into the great cattle land. And here in less than ten minutes I learned news which made me feel a stranger indeed.

My baggage was lost; it had not come on my train; it was adrift somewhere back in the two thousand miles that lay behind me. And by way of comfort, the baggage-man remarked that passengers often got astray from their trunks, but the trunks mostly found them after a while. Having offered me this encouragement, he turned whistling to his affairs and left me planted in the baggage-room at Medicine Bow. I stood deserted among crates and boxes, blankly holding my check, furious and forlorn. I stared out through the door at the sky and the plains; but I did not see the antelope shining among the sage-brush, nor the great sunset light of Wyoming.“

wister

Owen Wister (14 juli 1860 – 21 juli 1938)

 

De Franse schrijfster van Belgische origine Béatrix Beck werd geboren in Villars-sur-Ollon op 14 juli 1914. Zie ook mijn blog van 14 juli 2009.

Uit: Léon Morin, prêtre.

„Monsieur l’abbé, je voudrais vous dire quelque chose, articulai-je avec difficulté. Il leva vers moi des yeux attentifs. – Voilà. Je suis flambée. – Vous êtes flambée ? – Oui. Je me convertis. Je suis à vos ordres. Morin parut consterné… – Vous êtes peut-être un peu trop fatiguée, ou sous-alimentée, ces temps-ci. – Non, je ne suis pas fatiguée, et on vient de toucher des pommes de terre… – Elle est complètement braque, cette fille, murmura Morin.“

beck

Béatrix Beck (14 juli 1914 – 30 november 2008)

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 14 juli 2009.

De Amerikaanse schrijver Willard Frances Motley werd geboren op 14 juli 1909 in Chicago.

 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichteres en schrijfster Kerstin Preiwuß werd geboren in 1980 in Lübz en groeide op in Plau am See en Rostock. Zie ook mijn blog van 14 juli 2009.

Uit: Wohin ich in Wahrheit hingehöre

„Während eines einjährigen Studienaufenthaltes in Aix-en-Provence, Südfrankreich, trat mir ein Reiseziel vor Augen, das legte mir ein der aufgehenden Sonne näheres Land als Naturgesetz dar:

 west-östlich

 um mich herum die luft ist ein fanal:

du lebst im gesegneten land, sagt sie

wie sie mich anbläst in ihrer größe,

ich finde kein leben darin,

ich atmete gerne woanders auf

Was auch bedeuten mag, jene Zeit im gelobten Sonnenland war derart sättigend, dass ich mich auf die Suche begab nach dem, was wieder hungrig macht. Die Provence trägt ein schönes Licht von Januar bis März, im übrigen ist sie eine alte Frau, grell geschminkt läuft diese über ihren Steg und weiß nicht mehr, welcher Touristenführer sie am schönsten macht. Bei einem derartigen Sonnenschein bohrte so allerlei Nagegetier seinen Hunger in mich hinein. Warum ich so selbstverständlich beobachtete, was sich dort Leben nennt, wollte ich wissen, das führte unweigerlich zu jener Frage, woher einer kommt, der (noch) so sieht. Ich bin geboren in einem Land DDR, das ist nicht mehr, obwohl mir doch alles erhalten blieb an ihm.“

 preiwuss 

Kerstin Preiwuß (Lübz, 1980)

 

De Duitse dichter en schrijver Rainer Stolz werd geboren in hamburg in 1966. Hij woont nu in Berlijn. Hij publiceerde in diverse tijdschriften en bloemlezingen. Ook werden aan hem verschillende werkbeurzen toegekend. In 2007 verscheen zijn dichtbundel Während mich die Stadt erfindet.

Strandstück

Hinter uns singt das Geländer.
Es sucht den Ton des Windes
zu halten – gibt es also
noch Wetterharfen. Du
raffst dein Kleid und watest
lachend durch den Priel – es gibt
sogar noch Nixen. Ich
vertiefe mich in die Schönheit
von Totholz, besetzt
mit Flechten. Der Flugsand
umspielt mir die Knöchel,
die Fesseln.

 stolz

Rainer Stolz (Hamburg, 1966)

Irving Stone, Natalia Ginzburg, Jacques de Lacretelle, Gavrila Derzjavin, Arthur Laurents, Owen Wister, Béatrix Beck, Willard Motley, Steffen Popp, Kerstin Preiwuß

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007.

Uit: The Agony and the Ecstasy

„He began with the Deluge, a large panel toward the entrance of the chapel. By March he had the cartoon blown up and ready to be transferred to the ceiling. Winter had not released its grip on Rome. The Sistine was bitterly cold. A hundred braziers could not heat its lowest areas. He wore his warm wool stockings, brache and shirt.

Rosselli, who had left for Orvieto for a profitable commission, had trained Michi in the mixing of the plaster and the method of applying it. Michelangelo helped him carry the sacks of lime, sand and pozzolana, volcanic tufa dust, up the steep wall ladders to the top of the scaffolding. Here Michi made his mix. Michelangelo was dissatisfied with the tawny color caused by the pozzolana, adding more lime and ground marble. He and Michi then climbed the series of three receding platforms that Rosselli had built so that they could plaster and paint the top of the rolling vault. Michi laid an area of intonaco, then held the cartoon.

Michelangelo used the stick, charcoal bag, red ochre for connecting lines. Michi descended, set to work grinding colors below. Michelangelo was now on his top platform, sixty feet above the floor. He had been thirteen when he stood for the first time on the scaffolding in Santa Maria Novella, alone on a peak above the chapel and the world. Now he was thirty-four, and now, as then, he suffered vertigo. The Sistine seemed so hollow from up here, with his head just one foot below the ceiling. He smelled the wet plaster, the pungence of his freshly ground paints.

He turned from his view of the marble floor, picked up a brush, squeezed it between the fingers and

thumb of his left hand, remembering that he would have to keep his colors liquid this early in the morning…”

Stone

Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)

 

De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook mijn blog van 14 juli 2006 en ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2008.

Uit: Human Relationships (Vertaald door Dick Davis)

“In that brief moment we found a point of equilibrium for our wavering life: and it seemed to us that we could always rediscover that secret moment and find there the words for our vocation, the words for our neighbour; that we could look at our neighbour with a gaze that would always be just and free, not the timid or contemptuous gaze of someone who whenever he is with his neighbour always asks himself if he is his master or his servant. All our life we have only known how to be masters and servants: but in that secret moment of ours, in our moment of perfect equilibrium, we have realized that there is no real authority or servitude on the earth. And so it is that now as we turn to that secret moment we look at others to see whether they have lived through an identical moment, or whether they are still far away from it; it is this that we have to know. It is the highest moment in the life of a human being, and it is necessary that we stand with others whose eyes are fixed on the highest moment of their destiny “

ginsburg

Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)

 

De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op  14 juli 1888. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2008.

Uit: Le Retour de Silbermann

« Tout ce qu’on m’apprendra, disait-il, je le sais déjà. Ce que je ne sais pas, c’est comment on gagne de l’argent. »
C’est ainsi qu’il se mit tout de suite aux affaires avec un zèle un peu inexpérimenté que l’oncle Joshua avait dû ralentir à plus d’une reprise. Il avait voulu être initié en même temps à toutes les branches de sa profession. Dès qu’il entendait parler, dans le bureau, d’une vente ou d’un achat possible, il se proposait pour conclure le marché. « Laissez-moi aller voir, oncle Joshua, laissez-moi traiter. »
– Naturellement, me dit son cousin, mon père, qui avait mis trente ans à faire sa fortune, ne lui confiait rien d’important, et il se moquait parfois de l’impétuosité de David.“

lacretelle2

Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)

 

De Russische dichter Gavrila Romanovitsj Derzjavin werd geboren in Kazan op 14 juli 1743. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007 en ook mijn blog van 14 juli 2008.

The Storm

As my bark in restless ocean
Mounts its rough and foaming hills,
Whilst its waves in dark commotion
Pass me, hope my bosom fills.

Who, when warring clouds are gleaming,
Quenches the destructive spark?
Say what hand, where safety’s beaming,
Guides through rocks my little bark?

Thou Creator! all o’erseeing,
In this scene preserv’st me dread,
Thou, without whose word decreeing
Not a hair falls from my head.

Thou in life hast doubly blest me,
All my soul to thee’s revealed,
Thou amongst the great hast placed me,
Be midst them my guide and shield!

 

Vertaald door William D. Lewis

Derzjavin

Gavrila Derzjavin (14 juli 1743 – 20 juli 1816)
Monument voor Derzjavin in Kazan

 

De Amerikaanse schrijver, scenarioschrijver en regisseur Arthur Laurents is geboren in New York op 14 Juli 1918.Zie ook mijn blog van 14 juli 2007.

Uit: My Good Name

„HARRY: Not in their class. Either class. You think they went down because they’re outsiders. I think because they were greedy. I wasn’t greedy, Rachel. I simply wanted to live well. I wanted to be sure that you and I and your child and my childr – child lived well. We do. We have everything we need and a bit more. But we don’t live in the land of Ferraris. I was neither gaudy nor greedy. When they caught up with me, what did they catch? Good name, good clubs, a personable, affable asset to be counted on and no threat to anyone. A gentleman. That’s an old fashioned concept, so they don’t say it. But they think it, and what they think is: you can believe him. In the case of the Feds: you can believe his testimony. That’s why they gave me the choice. I could help them and get immunity or I could be sent to jail. Why should I go to jail? What good would it do anyone if I went to jail? You and Becca would have to give up this room. Why should you? Why should I?

RACHEL: (After a moment.) This is ridiculous. I feel like I’m hyperventilating.

HARRY: Take some slow deep breaths.

RACHEL: I’m not hyperventilating. This is ridiculous! You know what it is? I know what it is. Everything in my head is jammed. all circuits closed down. I had it once before. Years ago, before you. Even before Becca. I was trying to get away from Mickey and wound up back-packing through Europe with him. In Paris, I spoke French – from college. In Madrid, Spanish – from high school. By the time we got to Italy, I had stopped thinking in English and was translating from either Spanish or French into Italian in the present tense. Until one night, in a bar in Positano. Out of season, just before Easter – the Buca di Bacco! I can see the carving over the door. all the languages seemed jammed in my head and I couldn’t speak anything for ten minutes. Nothing, not one word, not even English for ten minutes. The next day, I flew home alone. But Becca was already underway.”

ArthurLaurents

Arthur Laurents (New York, 14 Juli 1918)

 

De Amerikaanse schrijver Owen Wister werd geboren op 14 juli 1860 in  Germantown, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 14 juli 2007.

Uit: Red men and white (Little Big Horn Medicine)

“Something new was happening among the Crow Indians. A young pretender had appeared in the tribe. What this might lead to was unknown alike to white man and to red; but the old Crow chiefs discussed it in their councils, and the soldiers at Fort Custer, and the civilians at the agency twelve miles up the river, and all the white settlers in the valley discussed it also. Lieutenants Stirling and Haines, of the First Cavalry, were speculating upon it as they rode one afternoon.

“Can’t tell about Indians,” said Stirling. “But I think the Crows are too reasonable to go on the war-path.”

“Reasonable!” said Haines. He was young, and new to Indians.

“Just so. Until you come to his superstitions, the Indian can reason as straight as you or I. He’s perfectly logical.”

“Logical!” echoed Haines again. He held the regulation Eastern view that the Indian knows nothing but the three blind appetites.

“You’d know better,” remarked Stirling, “if you’d been fighting ’em for fifteen years. They’re as shrewd as Æsop’s fables.”

Just then two Indians appeared round a bluff—one [Pg 4]old and shabby, the other young and very gaudy—riding side by side.

“That’s Cheschapah,” said Stirling. “That’s the agitator in all his feathers. His father, you see, dresses more conservatively.”

The feathered dandy now did a singular thing. He galloped towards the two officers almost as if to bear them down, and, steering much too close, flashed by yelling, amid a clatter of gravel.

“Nice manners,” commented Haines. “Seems to have a chip on his shoulder.”

But Stirling looked thoughtful. “Yes,” he muttered, “he has a chip.”

wister

Owen Wister (14 juli 1860 – 21 juli 1938)

 

De Franse schrijfster van Belgische origine Béatrix Beck werd geboren in Villars-sur-Ollon op 14 juli 1914. Zij was de dochter van de Belgische dichter Christian Beck uit Verviers, die van Lets-Italiaanse afkomst was. Haar moeder was Ierse. Na haar rechtenstudie werd zij communiste en trouwde met de statenloze Jood, Naun Szapiro, die in de tweede wereldoorlog overleed. Na verschillende andere jobs werd zij secretaresse van André Gide, die haar aanmoedigde om over haar ervaringen te schrijven, zoals de zelfmoord van haar moeder, de oorlog, de armoede, enz. In 1955 werd zij Franse. De schrijfster kreeg in 1952 de Goncourtprijs voor Léon Morin, prêtre. Het boek omvat de dialoog tussen een oorlogsweduwe van een communistische Jood en een priester tijdens de bezetting. De roman werd nog beroemder door de verfilming in 1961 door Jean-Pierre Melville, met Jean-Paul Belmondo en Emmanuelle Riva.

Uit: Une

“- Pourquoi son geste vous a-t-il fait souffrir moralement ?

– C’était insolite, anormal, inavouable, pas du tout comme les exaltantes bagarres avec les garçons. Avant, à peine, savais-je que j’avais des seins (le mot m’est pénible à prononcer). J’ai d’abord cru avoir deux grains de beauté, curieusement symétriques, mais ils se sont développés et j’ai à peu près compris qu’il s’agissait d’un phénomène naturel.

– Et plus tard ?

– Suis tombée des nues en apprenant qu’ils pouvaient jouer un rôle dans les rapports sexuels. J’ai lu autrefois un récit où l’héroïne, atteinte d’un cancer, avait subi l’ablation des deux seins. Je l’enviais presque. Les Amazones, au moins, n’en avaient qu’un.

– Cette asymétrie ne vous gênait pas ?

– Le bouclier rétablissait l’équilibre. Adolescente, j’ai écrit : “L’embryon rêve au creux de l’amazone. Le nouveau-né s’abreuve à l’unique sein de l’amazone.”

Beatrix_Beck

 

De Amerikaanse schrijver Willard Frances Motley werd geboren op 14 juli 1909 in Chicago. Hij thematiseerde in zijn sociaalkritische romans de slums van zijn geboortestad. Zijn eerste roman Knock on Any Door verscheen in 1947. Het boek werd goed ontvangen door de kritiek en er werden binnen drie weken 47.000 exemplaren van verkocht. Hoofdpersoon in het boek is Nick Romano, een jongen die opgroeit in de sloppen van de wereldstad Chicago. Ondanks zijn in wezen goed hart komt hij als slachtoffer van zijn milieu op pad der misdaad. Een weg die hij gedoemd is om te volgen

Uit: Knock On Any Door

“Tony pulled the rubberband from his fingers and threw it on the floor. It landed in the aisle, halfway between Tony and Nick. Nick reached out with his foot, remembering that Tony would be expelled. His toe barely reached it, the rubberband was stubborn and jelly-like beneath his toe as he tried to pull it under his desk. He stepped over and picked it up, palming it quickly. As he straightened Father Scott’s bony fingers closed on his collar.

‘Did you do that?’ It was an accusation.  Y-y-yes Father.’

Willard Motley (14 juli 1909 – 15 maart 1965)

 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter en schrijver Steffen Popp werd geboren in 1978 in Greifswald. Hij groeide op in Dresden en volgde daar bijzonder natuurwetenschappelijk onderwijs. Hij studeerde aan het Literaturinstitut Leipzig en daarna kiteratuur en filosofie in Berlijn. In 2004 verscheen zijn bundel Wie Alpen en in 2008 volgde de bundel Kolonie Zur Sonne. Zijn roman Ohrenberg oder der Weg dorthin werd in 2006 genomineerd voor de Deutsche Buchpreis. Samen met Uljana Wolf vertaalde hij gedichten van de Amerikaan Christian Hawkey, die 2008 verschenen onder de titel “Reisen in Ziegengeschwindigkeit”.

Uit: Ohrenberg oder der Weg dorthin

“Ein schwaches Licht, das ihn hier noch erreicht, auf seinem Turm, im Eis: ein abgebrochener Jesuit, glatzköpfig, mit Bart, der, wenn er Holz einschlägt, mit Gott redet – einfach nur in diesen Schlägen, begreift er in diesem Moment, gegen das wimmernde Holz, rede ich wahrhaft mit Gott. Einmal dabei, will Ohrenberg weitere Gedanken zur Situation anfügen, Wahrheiten aussprechen, die seine Existenzleistung in dem Gebirge hier direkt betreffen – die Heizung seines Turms im Angesicht einer Welt, die mit der Sonne warm wird, die Bewältigung des lebendigen Augenblicks zwischen den Gegenständen – aber dann treibt ihn ein Anfall von Hunger von seinem Sitz: erst sucht er Schokolade auf dem Tisch, durchwühlt verschiedene Ablagen, dann gibt er auf, steigt aus dem astronomischen Kabinett in die Küche ab. Schwache Re¿exe in der Kühlschranktür, Ohrenberg klappt seinen Kiefer auf: keine Bewegung ist zu erkennen, Ohrenberg klappt seinen Kiefer wieder zu, betastet seinen Schädel – der Leninkomplex ist abgeheilt, lediglich Kopfschmerzen sind ihm geblieben. Graf Ohrenbergs physiognomische Bestandsaufnahme, vor der Tür seines Kühlschranks, Bilanz, nun ja, des zwanzigsten Jahrhunderts, das alles – ist zu vernachlässigen, im Hinblick auf den vereisten Innenraum, der leer ihn anstarrt. Ein aussichtsloses Unterfangen, hier irgendwelche Lebensmittel aufspüren zu wollen – auch unten im Dorf, Ohrenberg schaut auf seine Uhr: alle Verkaufsstellen haben geschlossen. Alle Verkaufsstellen, seit über zwanzig Jahren, geschlossen:”

Popp

Steffen Popp  (Greifswald, 1978 )

 

De Duitse dichteres en schrijfster Kerstin Preiwuß werd geboren in 1980 in Lübz en groeide op in Plau am See en Rostock. Zij studeerde filosofie en psychologie in Leipzig en Aix-en-Provence. Zij publiceerde o.a. in DIE ZEIT“, „F.A.Z.“, „Neue Rundschau“ , „plumbum. In 2006 verscheen haar eerste dichtbundel „nachricht von neuen sternen“. Sinds 2007 schrijft zij kitieken voor het tijdschrift EDIT.

später sommer

der see ist heute ganz verwaist
und wie benommen
legt die schwalbe ihre federn an,
das geht so herztonnah
wie es begann

mag sein
heut steht der hecht in seinem grund
und nach dem regen läuft der aal,
es kann die rohrdommel am ufer sein

frau spinne
leih sie mir ihr netz,
hab mich verloren im mückentanz,
die schwalben beschließen den sommer

kerstin-preiwuss

Kerstin Preiwuß (Lübz, 1980)