Evelyn Waugh, István Kemény

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“Light streamed through the cracks in the shutters. Sebastian unbarred one, and folded it back; the mellow afternoon sun flooded in, over the bare floor, the vast, twin fireplaces of sculptured marble, the coved ceiling frescoed with classic deities and heroes, the gilt mirrors and scagliola pilasters, the islands of sheeted furniture. It was a glimpse only, such as might be had from the top of an omnibus into a lighted ballroom; then Sebastian quickly shut out the sun. “You see,” he said; “it’s like this.”
His mood had changed since we had drunk our wine under the elm trees, since we had turned the corner of the drive and he had said: “Well?”
“You see, there’s nothing to see. A few pretty things I’d like to show you one day–not now. But there’s the chapel. You must see that. It’s a monument of art nouveau.”
The last architect to work at Brideshead had sought to unify its growth with a colonnade and flanking pavilions. One of these was the chapel. We entered it by the public porch (another door led direct to the house); Sebastian dipped his fingers in the water stoup, crossed himself and genuflected; I copied him. “Why do you do that?” he asked crossly.
“Just good manners.”

 

Jeremy Irons (Charles) en Anthony Andrews (Sebastian) in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

“Well, you needn’t on my account. You wanted to do sight-seeing; how about this?”
The whole interior had been gutted, elaborately refurnished and redecorated in the arts-and-crafts style of the last decade of the nineteenth century. Angels in printed cotton smocks, rambler-roses, flower-spangled meadows, frisking lambs, texts in Celtic script, saints in armour, covered the walls in an intricate pattern of clear, bright colours. There was a triptych of pale oak, carved so as to give it the peculiar property of seeming to have been moulded in plasticine. The sanctuary lamp and all the metal furniture were of bronze, hand-beaten to the patina of a pock-marked skin; the altar steps had a carpet of grass-green, strewn with white and gold daisies.
“Golly,” I said.
“It was Papa’s wedding present to Mamma. Now, if you’ve seen enough, we’ll go.”
On the drive we passed a closed Rolls-Royce driven by a chauffeur; in the back was a vague, girlish figure who looked round at us through the window.
“Julia,” said Sebastian. “We only just got away in time.”
We stopped to speak to a man with a bicycle–“That was old Bat,” said Sebastian–and then were away, past the wrought-iron gates, past the lodges and out on the road heading back to Oxford.
“I’m sorry,” said Sebastian after a time. “I’m afraid I wasn’t very nice this afternoon. Brideshead often has that effect on me. But I had to take you to see Nanny.”
Why? I wondered; but said nothing (Sebastian’s life was governed by a code of such imperatives. “I must have pillar-box red pyjamas,” “I have to stay in bed until the sun works round to the windows,” “I’ve absolutely got to drink champagne to-night!”) except, “It had quite the reverse effect on me.”
After a long pause he said petulantly, “I don’t keep asking you questions about your family.”
“Neither do I about yours.”

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

De Hongaarse dichter en schrijver István Kemény werd geboren op 28 oktober 1961 in Boedapest. Zie ook alle tags voor István Kemény op dit blog.

 

Vaalgrauwe zwerver

De weg van de kogel van noodlot tot president
Wat lood niet kan doorstaan en hoe
Langzaam het is, groot, onhandig
En voorbestemd!

Ach kroegen waarin hij steken blijft
Ach dalen waar hij in rolt
Ach camouflages waarin hij zich camoufleert
Ach situaties waarin hij mens is

Ach schrijftafel waarop hij wekenlang rust
En waarvan zij ineens verdwijnt
Ach lucht door wie zij straks fluit

Geef haar niets te eten
Geef haar niets meer te drinken
Zij is lood. Moordende traagheid.

 

Vertaald door Eva Bodor en Mischa Andriessen

 

István Kemény (Boedapest, 28 oktober 1961)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e oktober ook mijn blog van 28 oktober 2018 deel 2 en eveneens deel 3.

Evelyn Waugh, István Kemény

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“Ah, cricketing all day long I expect, like your brother. He found time to study, too, though. He’s not been here since Christmas, but he’ll be here for the Agricultural I expect. Did you see this piece about Julia in the paper? She brought it down for me. Not that it’s nearly good enough of her, but what it says is very nice. ‘The lovely daughter whom Lady Marchmain is bringing out this season… witty as well as ornamental… the most popular débutante,’ well that’s no more than the truth, though it was a shame to cut her hair; such a lovely head of hair she had just like her Ladyship’s. I said to Father Phipps it’s not natural. He said, ‘Nuns do it,’ and I said, ‘Well, surely, Father, you aren’t going to make a nun out of Lady Julia? The very idea!'”
Sebastian and the old woman talked on. It was a charming room, oddly shaped to conform with the curve of the dome. The walls were papered in a pattern of ribbon and roses. There was a rocking horse in the corner and an oleograph of the Sacred Heart over the mantelpiece; the empty grate was hidden by a bunch of pampas grass and bulrushes; laid out on the top of the chest of drawers and carefully dusted were the collection of small presents which had been brought home to her at various times by her children, carved shell and lava, stamped leather, painted wood, china, bog oak, damascened silver, blue-john, alabaster, coral, the souvenirs of many holidays.
Presently Nanny said: “Ring the bell, dear, and we’ll have some tea. I usually go down to Mrs. Chandler, but we’ll have it up here to-day. My usual girl has gone to London with the others. The new one is just up from the village. She didn’t know anything at first, but she’s coming along nicely. Ring the bell.”
But Sebastian said we had to go.

 

Anthony Andrews (Sebastian) en Jeremy Irons (Charles) in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

“And Miss Julia? She will be upset when she hears. It would have been such a surprise for her.”
“Poor Nanny,” said Sebastian when we left the nursery. “She does have such a dull life. I’ve a good mind to bring her to Oxford to live with me, only she’d always be trying to send me to church. We must go quickly before my sister gets back.”
“Which are you ashamed of, her or me?”
“I’m ashamed of myself,” said Sebastian gravely. “I’m not going to have you get mixed up with my family. They’re so madly charming. All my life they’ve been taking things away from me. If they once got hold of you with their charm, they’d make you their friend, not mine, and I won’t let them.”
“All right,” I said. “I’m perfectly content. But am I not going to be allowed to see any more of the house?”
“It’s all shut up. We came to see Nanny. On Queen Alexandra’s Day it’s all open for a shilling. Well, come and look if you want to….”
He led me through a baize door into a dark corridor; I could dimly see a gilt cornice and vaulted plaster above; then, opening a heavy, smooth-swinging, mahogany door, he led me into a darkened hall.”

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

De Hongaarse dichter en schrijver István Kemény werd geboren op 28 oktober 1961 in Boedapest. Zie ook alle tags voor István Kemény op dit blog.

 

De tv

Ik deelde mijn jeugd met de tv.
Wij ravotten. Zij voerden ons gezamenlijk
Mij met melk en brood, hem met stroom
En aandacht. Ik werd een volwassene
Hij een dier, een wild dier. Hij verleerde het praten,
Ik leerde het. Bij het afscheid
Begrepen wij elkaar niet langer. Ik dacht dat hij
Ook mij vergeten was. Een paar jaar geleden
Zag ik hem terug in Roemenië.
Hij had al kleur, maar
Ze hadden hem een ring door de neus gehaald
En lieten hem dansen op het plein.
Hij zag mij en rukte zich los
Rende naar mij toe, likte mijn gezicht.
Ze dachten hij vermoordt mij, maar hij wilde slechts
dat ik hem naar huis zou brengen.
Maar ik moest toen een trein halen en
Liet de tv aan zijn lot over.

 

Vertaald door Eva Bodor en Mischa Andriessen

 

István Kemény (Boedapest, 28 oktober 1961)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e oktober ook mijn blog van 28 oktober 2018 deel 2 en eveneens deel 3.

Evelyn Waugh, István Kemény

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“We drove round the front into a side court–“Everything’s shut up. We’d better go in this way”–and entered through the fortress-like, stone-flagged, stone-vaulted passages of the servants’ quarters–“I want you to meet Nanny Hawkins. That’s what we’ve come for”–and climbed uncarpeted, scrubbed elm stairs, followed more passages of wide boards covered in the centre by a thin strip of drugget, through passages covered by linoleum, passing the wells of many minor staircases and many rows of crimson and gold fire buckets, up a final staircase, gated at the head, where at last we reached the nurseries, high in the dome in the centre of the main block.
Sebastian’s Nanny was seated at the open window; the fountain lay before her, the lakes, the temple, and, far away on the last spur, a glittering obelisk; her hands lay open in her lap and, loosely between them, a rosary; she was fast asleep. Long hours of work in her youth, authority in middle life, repose and security in her age, had set their stamp on her lined and serene face.
“Well,” she said, waking; “this is a surprise.”
Sebastian kissed her.
“Who’s this?” she said, looking at me. “I don’t think I know him.”
Sebastian introduced us.

Anthony Andrews (Sebastian) en Jeremy Irons (Charles) in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

 

“You’ve come just the right time. Julia’s here for the day. She was up with me nearly all the morning telling me about London. Such a time they’re all having. It’s dull without them. Just Mrs. Chandler and two of the girls and old Bert. And then they’re all going on holidays and the boiler’s being done out in August and you going to see his Lordship in Italy, and the rest on visits, it’ll be October before we’re settled down again. Still, I suppose Julia must have her enjoyment the same as other young ladies, though what they always want to go to London for in the best of the summer and the gardens all out, I never have understood. Father Phipps was here on Thursday and I said exactly the same to him,” she added as though she had thus acquired sacerdotal authority for her opinion.
“D’you say Julia’s here?”
“Yes, dear, you must have just missed her. It’s the Conservative Women. Her Ladyship was to have done them, but she’s poorly. Julia won’t be long; she’s leaving immediately after her speech, before the tea.”
“I’m afraid we may miss her again.”
“Don’t do that, dear, it’ll be such a surprise to her seeing you, though she ought to wait for the tea, I told her, it’s what the Conservative Women come for. Now what’s the news? Are you studying hard at your books?”
“Not very, I’m afraid, Nanny.”

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

De Hongaarse dichter en schrijver István Kemény werd geboren op 28 oktober 1961 in Boedapest. Zie ook alle tags voor István Kemény op dit blog.

 

Kunststof

Ineens was de kunststof er.
Hoewel niemand die uitgevonden had.
Tenminste honderd Duitse

wetenschappers met gekamde
Baarden hadden het uitgevonden of helemaal niemand,
Kunststof had geen ouders.
Het groeide in tehuizen op.
Niemand die het ooit echt liefhad.
Het was slecht, lichtgebouwd en het stonk
Als het brandde. We gebruikten het als boodschappentas.
Als luchtballon, als bijna alles.
Maar wij verdedigden het niet
Als iemand erop schold
Uit wraak is het nooit van huis weggelopen
Het grijnsde naar ons vanuit de doornstruiken.
En hielden wij het in de schemering voor doodshoofden
Dan bracht het schande over de dood.
Bij gelegenheid… maar die gelegenheid
Deed zich nooit echt voor. Nooit.

 

Vertaald door Mischa Andriessen

 

István Kemény (Boedapest, 28 oktober 1961)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e oktober ook mijn blog van 28 oktober 2018 deel 2 en eveneens deel 3.

Evelyn Waugh, István Kemény

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

Why?’
‘To see the ivy.’
It seemed a good enough reason and I went with him. He took my arm as we walked under the walls of Merton.
‘I’ve never been to the Botanical Gardens,’ I said.
‘Oh, Charles, what a lot you have to learn! There’s a beautiful arch there and more different kinds of ivy than I knew existed. I don’t know where I should be without the Botanical Gardens.’
When at length I returned to my rooms and found them exactly as I had left them that morning, I detected a jejune air that had not irked me before. What was wrong? Nothing except the golden daffodils seemed to be real. Was it the screen? I turned it face to the wall. That was better.
It was the end of the screen. Lunt never liked it, and after a few days he took it away, to an obscure refuge he had under the stairs, full of mops and buckets.
That day was the beginning of my friendship with Sebastian, and thus it came about, that morning in June, that I was lying beside him in the shade of the high elms watching the smoke from his lips drift up into the branches.
Presently we drove on and in another hour were hungry. We stopped at an inn, which was half farm also, and ate eggs and bacon, pickled walnuts and cheese, and drank our beer in a sunless parlour where an old clock ticked. in the shadows and a cat slept by the empty grate.
We drove on and in the early afternoon came to our destination: wrought-iron gates and Twin, classical lodges on a village green, an avenue, more gates, open parkland, a turn in the drive and suddenly a new and secret landscape opened before us. We were at the head of a valley and below us, half a mile distant, grey and gold amid a screen of boskage, shone the dome and columns of an old house.
‘Well?’ said Sebastian, stopping the car. Beyond the dome lay receding steps of water and round it, guarding and hiding it, stood the soft hills.
‘Well?’
‘What a place to live in!’ I said.
‘You must see the garden front and the fountain.’ He leaned forward and put the car into gear. ‘It’s where my family live’; and even then, rapt in the vision, I felt, momentarily, an ominous chill at the words he used — not, ‘that is my house’, but ‘it’s where my family live’.
‘Don’t worry,’ he continued, ‘they’re all away. You won’t have to meet them.’
‘But I should like to.’
‘Well, you can’t. They’re in London.’

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

 

De Hongaarse dichter en schrijver István Kemény werd geboren op 28 oktober 1961 in Boedapest. Zie ook alle tags voor István Kemény op dit blog.

 

Twintigste eeuw B-versie

Alle wegen leidden naar de dood.
Ik was verrast en wacht slechts:
Rond Rome een donkergroene zone.
Het is makkelijk om de stad mis te lopen
Alle wegen leiden naar de dood
Op hen allemaal karavanen van auto’s

Naaldwouden, gegronde horror
Dit is niet de rand van Rome, zeker niet.
Onder de strada bewoonde holtes
De meeste auto’s gedeukt en smerig
Een hele eeuw heeft zich hier verzameld
Dit is niet de rand van Rome, zeker niet.

De benzine – als ze verstopt is of uitgevloeid –
Kunnen wij hier niet meer bijvullen.
Hier werkt nu wat er al was
Een te voorziene, grijze toer.
Gek geworden jochies bekogelen het konvooi
En deze eeuw begint opnieuw

Alleen zijn de omstandigheden nu slechter
Ik was verbluft en wacht slechts
Alle wegen leiden naar de dood,
Het is makkelijk om de stad te verliezen.
Rond Rome een groene gifzone
Tot de twee oceanen duurt de stad

 

Vertaald door Mischa Andriessen

 

István Kemény (Boedapest, 28 oktober 1961)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e oktober ook mijn blog van 28 oktober 2018 deel 2 en eveneens deel 3.

Evelyn Waugh, István Kemény

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: Brideshead Revisited

“From the moment he arrived the newcomer took charge, talking in a luxurious, self-taught stammer; teasing; caricaturing the guests at his previous luncheon; telling lubricious anecdotes of Paris and Berlin; and doing more than entertain–transfiguring the party, shedding a vivid, false light of eccentricity upon everyone so that the three prosaic Etonians seemed suddenly to become creatures of his fantasy.
This, I did not need telling, was Anthony Blanche, the “æsthete” par excellence, a byword of iniquity from Cherwell Edge to Somerville, a young man who seemed to me, then, fresh from the sombre company of the College Essay Society, ageless as a lizard, as foreign as a Martian. He had been pointed out to me often in the streets, as he moved with his own peculiar stateliness, as though he had not fully accustomed himself to coat and trousers and was more at his ease in heavy, embroidered robes; I had heard his voice in the George challenging the conventions; and now meeting him, under the spell of Sebastian. I found myself enjoying him voraciously, like the fine piece of cookery he was.
After luncheon he stood on the balcony with a megaphone which had appeared surprisingly among the bric-à-brac of Sebastian’s room, and in languishing, sobbing tones recited passages from The Waste Land to the sweatered and muffled throng that was on its way to the river.
“‘I, Tiresias, have foresuffered all,'” he sobbed to them from the Venetian arches–
“Enacted on this same d-divan or b-bed,
I who have sat by Thebes below the wall
And walked among the l-l-lowest of the dead….”
And then, stepping lightly into the room, “How I have surprised them! All b-boatmen are Grace Darlings to me.”
We sat on sipping Cointreau while the mildest and most detached of the Etonians sang “Home they brought her warrior dead” to his own accompaniment on the harmonium.
It was four o’clock before we broke up.
Anthony Blanche was the first to go. He took formal and complimentary leave of each of us in turn. To Sebastian he said: “My dear, I should like to stick you full of barbed arrows like a p-p-pin-cushion,” and to me: “I think it’s perfectly brilliant of Sebastian to have discovered you. Where do you lurk? I shall come down your burrow and ch-chivvy you out like an old st-t-toat.”
The others left soon after him. I rose to go with them, but Sebastian said: “Have some more Cointreau,” so I stayed and later he said, “I must go to the Botanical Gardens.”

 

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)
Portret door Henry Lamb, 1928

 

De Hongaarse dichter en schrijver István Kemény werd geboren op 28 oktober 1961 in Boedapest. Zie ook alle tags voor István Kemény op dit blog.

 

Verdrietig

Je zou het verstand moeten verliezen.
Zoals de zelfmoordenaar als hij achteruit leeft.
Haal het puntje van de i,
maar zet het terug, mocht de plek leeg blijven.

Het is beter als alles blijft zoals ik het aantrof,
het was niet eens zo slecht.
Veracht het onrustige bed, slaap op de grond.
Dan zal gisteren weer heel zijn.

Het was een geschenk. Ik hoor de inslag
zelfs voordat het valt, al veel eerder.
Een engel zweeft voorbij, de orde wordt hersteld,
Het papier laat los, het onderwerp valt eruit.

Begin dan gewoon opnieuw
Zoals de zelfmoordenaar als hij achteruit leeft
Vergeet de hele zaak hier
Schrijf memoblaadjes: melk, brood
………………………..Melk brood

 

Vertaald door Frans Roumen

 

István Kemény (Boedapest, 28 oktober 1961)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e oktober ook mijn blog van 28 oktober 2018 deel 2 en eveneens deel 3.

Evelyn Waugh, Jan Weiler, István Kemény, JMH Berckmans, John Hollander

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit: The Loved One

‘I will give the matter every consideration.’
‘I’ll leave our brochure with you. And now I must hand you over to the cosmetician.’
She left the room and Dennis at once forgot everything about her. He had seen her before everywhere. American mothers, Dennis reflected, presumably knew their daughters apart, as the Chinese were said subtly to distinguish one from another of their seemingly uniform race, but to the European eye the Mortuary Hostess was one with all her sisters of the air-liners and the reception-desks, one with Miss Poski at the Happier Hunting Ground. She was the standard product. A man could leave such a girl in a delicatessen shop in New York, fly three thousand miles and find her again in the cigar stall at San Francisco, just as he would find his favourite comic strip in the local paper; and she would croon the same words to him in moments of endearment and express the same views and preferences in moments of social discourse. She was convenient; but Dennis came of an earlier civilization with sharper needs. He sought the intangible, the veiled face in the fog, the silhouette at the lighted doorway, the secret graces of a body which hid itself under formal velvet. He did not covet the spoils of this rich continent, the sprawling limbs of the swimming-pool, the wide-open painted eyes and mouths under the arc-lamps. But the girl who now entered was unique. Not indefinably; the appropriate distinguishing epithet leapt to Dennis’s mind the moment he saw her: sole Eve in a bustling hygienic Eden, this girl was a decadent.
She wore the white livery of her calling; she entered the room, sat at the table and poised her fountain-pen with the same professional assurance as her predecessor’s, but she was what Dennis had vainly sought during a lonely year of exile.
Her hair was dark and straight, her brows wide, her skin transparent and untarnished by sun. Her lips were artificially tinctured, no doubt, but not coated like her sisters’ and clogged in all their delicate pores with crimson grease; they seemed to promise instead an unmeasured range of sensual converse. Her full face was oval, her profile pure and classical and light; her eyes greenish and remote, with a rich glint of lunacy.”.

 
Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)
Scene uit de gelijknamige film uit 1965 met Robert Morley (Sir Ambrose Abercombie) en Robert Morse (Dennis Barlow)

 

De Duitse schrijver en journalist Jan Weiler werd geboren op 28 oktober 1967 in Düsseldorf. Zie ook alle tags voor Jan Weiler op dit blog.

Uit: In meinem kleinen Land

“Was ich auch gefragt wurde: Und? Wie sind sie so, die Deutschen? Komische Frage, denn sie wird ja immer von Landsleuten gestellt. Die müssten ja selber wissen, wie sie sind. Trotzdem beantworte ich die Frage gerne, denn die Deutschen sind viel besser als ihr Ruf. Sie sind freundlich. Höflich. Hilfsbereit. Sie haben Humor.
Ich bin nie wirklich schlecht behandelt worden auf meiner Reise. Manchmal drücken sich die Leute einfach schlecht aus. Oder sie denken für einen Moment nicht nach. Oder sie haben den Kopf voll mit anderen Dingen und können gerade nicht höflich sein. Das kann einem überall passieren, nicht nur in Deutschland.
Einmal habe ich in einem IC eine Fahrkarte für den Nahverkehr dabeigehabt. Der Schaffner hat keinen Zuschlag von mir verlangt. Wissen Sie, wieso? Weil die Heizung im Zug nicht funktionierte. In Rostock haben sie extra für mich die Küche wieder aufgemacht, als ich spätabends zurück ins Hotel kam. Eine Taxifahrerin aus Ennepetal hat mich an einem Schneesamstag, als überall das Licht ausging, durchs Chaos gefahren, obwohl man sie woanders noch viel dringender gebraucht hätte.
Übrigens: Es gibt womöglich eine deutsche Mentalität, aber kaum eine regionale. Die Menschen lachen überall an den gleichen Stellen. Es gibt keine sturen Westfalen oder exaltierten Rheinländer oder schwierig zu erobernde Norddeutsche oder dankbare Thüringer. Alles Unsinn. Manchmal lachen die Zuschauer lauter, manchmal leiser, manchmal gibt es Szenenapplaus, manchmal nicht.
Könnten Sie einhundert deutsche Städte aus dem Kopf aufzählen? Ich hätte es nicht gekonnt. Dabei hat unser kleines Land sogar noch viel mehr. Ich habe jedenfalls einhundert gesehen, und die allermeisten haben mir gefallen. Und noch viel mehr als die Städte haben mir die Menschen gefallen, also die Deutschen. Man traut es sich beinahe nicht zu formulieren, aber im Großen und Ganzen haben wir es nicht schlecht getroffen.”

 

 
Jan Weiler (Düsseldorf, 28 oktober 1967)

 

De Hongaarse dichter en schrijver István Kemény werd geboren op 28 oktober 1961 in Boedapest. Zie ook alle tags voor István Kemény op dit blog.

 

Der Vater, wie er im Buche steht

Gib mir: ein Geheimnis. Einen Rat. Eine Stellung bei Hofe
Oder gib mir den einen, den Geheimrat bei Hofe
Einen, der altmodisch, bärtig  und  korpulent  ist
Ein Realist der gleichwohl Wahrhaftiges spricht
Ein alter Schulfreund längst verstorbener Maler
Die Traumrolle jedes Schauspielers mit erfahrenem Alter
Einen, der heimlich bewundert wird von jedermann
Gegenstand vieler Witze, über die man herzhaft lachen kann
Schon zweimal verhasst, vier oder fünfmal nur langweilig
womöglich wird er bald wieder als Minister vereidigt
Seine Affären waren vor kurzem noch in aller Munde
Dass er ab und zu trinkt, macht unter Freunden die Runde
Auf großen Festen plaudert er haltlos und mit Genuss
doch fremde Plattitüden hält er diskret unter Verschluss
Einmal die Woche bittet er den Philosophen zu Tische
Als Amateurhistoriker pflegt er seine geistige Frische
Ob Tabakpfeife, oder Epoche, er kennt alle Details
nicht ein deutscher Fürstenname, den er nicht weiß
Er hat auch Schlechtes getan, er erkennt das Vergehen
doch kennt keine Reue, er macht nichts ungeschehen.
Er weiss, er müsste unfehlbar sein, weiss er ist es nicht
und könnte mich dennoch töten lassen, oder auch dich.
Ich wüsste, er sorgte für mich, auch wenn ich fremd wär
alles könnte ich sein, mich quälte keine Freiheit mehr.

 

Vertaald door Orsolya Kalász en Monika Rinck

 

Visiting The King

I know you are preparing for battle, Sir,
and your time is precious, for maybe it will be your
last night, your captains are waiting, because
even your strategy is incomplete, and your servants
are making your luxurious, though light and perhaps
last feast, and girls in their colorful tents
are beautifying themselves in a hurry,
you do not have much time left to chatter, especially
because I’ve come from the enemy camp,
I’ve grown up and learned there, there I was in love,
and there is my past, though I am not a traitor,
but a traveller, a wanderer,
wise and impudent, very brave at the moment
and even a bit surprised at that, but neither
mad nor drunk, and I do not want to kill
or to divert you, I’ve simply come
to ask, whether you send
a message towards the very edge,
since I am just on my way, to
call or shout from over there,
as I’m bored with God keeping silent.

Vertaald door Gábor Mezei

 

 
István Kemény (Boedapest, 28 oktober 1961)

 

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Zie ook alle tags voor JMH Berckmans op dit blog.

Uit: Een beetje voorbij het huis van Elsschot

“Het zou trouwens de eerste keer niet zijn dat de witte mens de dikke koe haar smoel ineen timmert. Het zou de eerste keer niet zijn dat de witte mens het kot afbreekt. De witte mens heeft problemen. Hij gaat met z’n problemen naar Beretta maar Beretta heeft al honderdduizend keer gezegd dat ze hem niet kan helpen. Hij is al bij Landuyt geweest en Landuyt kon hem ook niet helpen. Hij heeft al in de doos gezeten en zelfs van de doos is hij niet wijzer geworden en op den duur hebben ze ‘m losgelaten. Tegen hem zegt iedereen witte mens, al heet hij eigenlijk Paul Serge Rosette, naar zijn peter en zijn meter en zijn doodgeboren broertje.
In de voorkamer ligt Mie Bees al jaren op sterven maar nu gaat ze het niet lang meer maken. Camilla de gorilla heeft de onderpastoor besteld voor de belezing van de stervenden. Alle anderen wachten in spanning af. De priester laat op zich wachten.
Het wordt steeds later. Misschien komt hij morgen pas, misschien zijn er vandaag te veel stervenden in de wereld van de levenden.
Carlos is vrijer van de dikke koe en Ludo Cleerbout is de vrijer van de zwarte heks en behalve de zwarte heks heeft niemand het hoog op met Ludo Cleerbout vanwege z’n maniertjes en z’n smoeltje en z’n vele, vele praatjes voor de vaak. Hij werkt aan de band in een autovelgenfabriek en brengt voor het overige de tijd zo maar een beetje zoek met platen draaien op fuiven en rondhangen tot de nacht in de dag verkleurt. Als de zwarte heks van school af is willen ze trouwen en ergens in de randstad gaan wonen met hun meubeltjes en hun stereo en hun autootje in de box. Hun Volkswagentje. Maar eerst wil ze de school af maken. De handelshumaniora op Mère Jeanne in de Tabaksvest. Zodat ze een baantje vindt op een kantoortje en ganse dagen pennen likken kan en haar zestienjarige kont verslijten tot er sleet op zit en ze veulens en kalveren baren kan.
En ten slotte is er het jong Veerle, maar het jong Veerle is bijkomstig, het jong Veerle is nog maar zeven, het jong Veerle heeft nergens weet van, het jong Veerle snapt toch de ballen van wat er hier allemaal aan de hand is. Het jong Veerle snapt de ballen van Big Jim.”

 
JMH Berckmans (28 oktober 1953 – 31 augustus 2008)

 

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Zie ook alle tags voor John Hollander op dit blog.

 

The Mad Potter (Fragment)

Now at the turn of the year this coil of clay
Bites its own tail: a New Year starts to choke
On the old one’s ragged end. I bite my tongue
As the end of me—of my rope of stuff and nonsense
(The nonsense held, it was the stuff that broke),
Of bones and light, of levity and crime,
Of reddish clay and hope—still bides its time.

Each of my pots is quite unusable,
Even for contemplating as an object
Of gross unuse. In its own mode of being
Useless, though, each of them remains unique,
Subject to nothing, and themselves unseeing,
Stronger by virtue of what makes them weak.

I pound at all my clay. I pound the air.
This senseless lump, slapped into something like
Something, sits bound around by my despair.
For even as the great Creator’s free
Hand shapes the forms of life, so—what? This pot,
Unhollowed solid, too full of itself,
Runneth over with incapacity.
I put it with the others on the shelf.

These tiny cups will each provide one sip
Of what’s inside them, aphoristic prose
Unwilling, like full arguments, to make
Its points, then join them in extended lines
Like long draughts from the bowl of a deep lake.
The honey of knowledge, like my milky slip,
Firms slowly up against what merely flows.

 


John Hollander (28 oktober 1929 – 17 augustus 2013)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

István Kemény

De Hongaarse dichter en schrijver István Kemény werd geboren op 28 oktober 1961 in Boedapest., Hongarije. Kemény begon rechten te studeren aan de Loránd-Eötvös-universiteit in Boedapest, maar stapte over naar Hongaarse literatuur en geschiedenis, waarin hij in 1993 afstudeerde. Zijn eerste dichtbundel werd in 1984 uitgegeven onder de titel “Csigalépcsõ az elfelejtett tanszékekhez” (“Wenteltrap naar de vergeten faculteit”). Kemény schrijft ook korte stukken proza waarin hij morele kwesties in een sobere stijl behandelt: menselijke onverschilligheid, milieuvervuiling, Gods gedachten over de wereld. Jarenlang was zijn appartement een ontmoetingsplaats voor jonge schrijvers, zodat hij ook een beslissende bijdrage kon leveren aan het bekend maken van hedendaagse Hongaarse poëzie in het buitenland. Ook heeft hij een experimentele roman gepubliceerd “De kunst van de vijand”, een luchtig verslag van hoe een groep mensen die door Boedapest tourt, betrokken raakt bij allerlei alledaagse, maar toch bizarre situaties. Sinds enkele jaren maakt hij interviews met oudere familieleden en heeft hij hun herinneringen vastgelegd op meer dan honderd banden. Deze herinneringen beslaan anderhalve eeuw van de Europees-Hongaarse geschiedenis, en hij plant een grote familieroman op basis van dit materiaal. Kemény won twee literaire prijzen terwijl hij nog in de twintig was en kreeg in 1997 de belangrijkste Hongaarse onderscheiding voor Poëzie, de József-Attila-Prijs.Kemény schreef ook het scenario voor de Hongaarse film “György Cséplö” van Pál Schiffer uit 1978.

 

The bee-keeper

I have been a bee-keeper for six thousand years
And for the past hundred years an electrician.
Once I retire I shall keep bees again.
Something should hum for me, oh hum for me,
Hum and hum and hum
Just for me.

 

Vertaald door George Gömöri

 

Traurig

Man müsste dem Verstand verloren gehen.
Wie der Selbstmörder, wenn er rückwärts lebt.
Dem i sein Tüpfelchen wegnehmen,
aber wiedergeben, bliebe seine Stelle leer.

Besser ist es, wenn alles so bleibt wie ich es vorfand,
es war gar nicht mal so schlecht.
Das aufgewühlte Bett entmachten, auf dem Boden schlafen.
Dann wird das Gestern wieder heil.

Es war ein Geschenk. Ich höre den Aufprall
noch bevor es fällt, schon viel eher.
Ein Engel schwebt vorbei, Ordnung stellt sich ein.
Der Gegenstand entfällt dem sich lösenden Papier.

Dann ganz einfach von neuem beginnen
Wie der Selbstmörder, wenn er rückwärts lebt
Das Ganze hier vergessen
Kleine Zettel schreiben: Milch, Brot
Milch, Brot

 

Aufbruch aus dem Koordinatensystem

Wie die Seele aus dem Körper, flog eines Tages
Punkt Null aus mir heraus, glitt schwebend dahin,
verließ mich um die Welt zu sehen
Die Welt, die eine Mitte will
König oder Garnichts, oder König und schleppte
das System mit sich: alle drei Achsen
um sie woanders wieder aufzurichten
Und dort zu werden, wovon
eins genügt; der Ursprungspunkt ist mir entschwebt
doch blieb in meiner Nähe, dort schwebt er jetzt.
In mir war er das Unfassbare, das ich jetzt
fassen muss, wie soll ich sonst bestehen.
Jener Punkt ist nicht identisch mit der Seele
die Seele ist hier drin geblieben
wie am Kabinenfenster eines Fliegers, den Blick gesenkt
spürt sie den Nullpunkt, und fragt sich noch: wozu?

 

Vertaald door Orsolya Kalász en Monika Rinck

 

 
István Kemény (Boedapest, 28 oktober 1961)