“A ccusations of ingratitude, and just accusations no doubt, are made against every inhabitant of this wicked world, and the fact is, that a man who is ceaselessly engaged in its trouble and turmoil, borne hither and thither upon the fierce waves of the crowd, bustling, shifting, struggling to keep himself somewhat above water–fighting for reputation, or more likely for bread, and ceaselessly occupied to-day with plans for appeasing the eternal appetite of inevitable hunger to-morrow–a man in such straits has hardly time to think of anything but himself, and, as in a sinking ship, must make his own rush for the boats, and fight, struggle, and trample for safety. In the midst of such a combat as this, the “ingenious arts, which prevent the ferocity of the manners, and act upon them as an emollient” (as the philosophic bard remarks in the Latin Grammar) are likely to be jostled to death, and then forgotten. The world will allow no such compromises between it and that which does not belong to it–no two gods must we serve; but (as one has seen in some old portraits) the horrible glazed eyes of Necessityare always fixed upon you; fly away as you will, black Care sits behind you, and with his ceaseless gloomy croaking drowns the voice of all more cheerful companions. Happy he whose fortune has placed him where there is calm and plenty, and who has the wisdom not to give up his quiet inquest of visionary gain.
Here is, no doubt, the reason why a man, after the period of his boyhood, or first youth, makes so few friends. Want and ambition (new acquaintances which are introduced to him along with his beard) thrust away all other society from him. Some old friends remain, it is true, but these are become as a habit–a part of your selfishness; and, for new ones, they are selfish as you are. Neither member of the new partnership has the capital of affection and kindly feeling, or can even afford the time that is requisite for the establishment of the new firm. Damp and chill the shades of the prison-house begin to close round us, and that “vision splendid” which has accompanied our steps in our journey daily farther from the east, fades away and dies into the light of common day.”
Herneem, o woord, uw hoge vlucht de tijd wacht al een eeuwigheid. Auto’s roesten, stormen razen en de huiselijke haard wordt bedreigd.
Hoor toe, o klank, onder uw voeten het ritme van wielen op de rails, met in uw geheugen de eigen stappen op duizenden kilometers aardoppervlak.
O kom, geduld, laat uw ogen genieten van het landschap dat zich uitspreidt tussen stations en oases; enkele reis hemel-op-aarde mensenrijk.
Behoud, o woord, uw kracht als het water om uw voeten wast – het werk is aan de werkelijkheid, het leven neemt zichzelf ter harte.
Het gedicht
Het gedicht schrijft zichzelf: het wiekt zich een recordvlucht door de tijd het baant zich wrikkend een weg door tegemoetkomend verkeer het zucht hardop, het gilt, huilt en fluistert-
het spreekt hardop, het luistert en het doet soms alsof alles kapot is alles stuk slaat alles verkeerd is alles mis…
Het gedicht herneemt de ademhaling, stuwt de bloedsomloop, doet het hart slaan- brengt geest en lichaam in beweging, leeft mee en leeft voort, het slaat gaten in de herinnering wiekt op her stelt slaat in stemt toe en in: het gedicht. Het gedicht is een wasdag, een afscheid, een overstroming, een oponthoud, een deur dicht die open waait, een zuiver weten dat zonder het gedicht het leven niet is.
Zonder klanken op maat gerangschikt in ritme of rijm geen reden voor de pijn geen echo aan het woord geen zegen op het leven geen ingang tot werkelijkheid.
Geen schilderkunst, geen voor-of nadenken, geen verwondering, humor, gulle lach, geboorteslag, stervensdag- zonder het gedicht.
Het broze, onaantastbare, beeldhouwwoordbericht, bizonder gemengd nieuws, supervoorpaginaverhaal- gekruid de dag, gepeperd de lessen, ontroerend de stem:
het gedicht: jij bent het
Simon Vinkenoog (18 juli 1928 – 12 juli 2009)
De Argentijnse schrijfster en vertaalsterAlicia Steimberg werd geboren op 18 juli 1933 in Buenos Aires. In 1951 voltooide zij haar opleiding aan het Instituto Nacional del Profesorado in Buenos Aires, waarna zij bevoegd was onderwijs in vreemde talen te geven. Drie jaar later behaalde zij aan het zelfde instituut een graad voor Engels. In 1971 verscheen haar eerste roman Músicos y relojeros. Haar tweede roman La loca 101 volgde in 1973. In 1992 ontving Steimberg de gerenommeerde Premio Planeta Biblioteca del Sur voor haar roman Cuando digo Magdalena. Zij werkte eveneens als vertaalster vanuit het Engels en geeft workshops schrijven.
Uit: Call Me Magdalena
“When you leave the main road you have to walk down a long dirt path to get to the entrance of Las Lilas. There’s no gate: the wooden front door is tall and majestic, its topmost part safeguarded against furtive visitors by sharp little iron posts. On both sides of the door are walls whose uppermost portions are similarly protected. While the walls and door are almost impregnable, if you simply walk about fifty yards in either direction, you’ll come upon a very thick, although not very tall, evergreen hedge. With the help of a machete, you can hack an opening in the hedge and pass through to the other side, or, by walking just a bit farther, the furtive visitor will discover that the evergreen hedge turns into a simple wire fence, not even barbed wire, that he can cross by placing one foot on the wire below and lifting up the wire on top with one hand. Once inside, the intruder will find himself in a cultivated field. He’ll wend his way to the entry by sidling along close to the fence, and then next to the wall (since if he crosses the open field, his figure will be discernible from a distance).If the wheat is fully grown, he’ll proceed waist-deep among the stalks. If he’s not wearing boots, the thistles will prick him and he’ll be exposed to snakebite, or he’ll be covered by little red bugs that will torment him later on, because those red bugs get under your skin and you can get rid of them only by rubbing the affected part with soap, creating a layer of insulation that asphyxiates them.”
Don’t disappear…. By disappearing from me, you will disappear from yourself, betraying your own self forever, and that will be the basest dishonesty.
Don’t disappear…. To disappear is so easy. It’s impossible to resurrect one another. Death drags down too deep. Death even for a moment is too long.
Don’t disappear…. Forget the third shadow. In love there are only two. There are no thirds. We both will be pure on Judgment Day, when the trumpets call us to account.
Don’t disappear…. We have redeemed sin. We both are free of the law, we are sinless. We are worthy together of the forgiveness of those whom we have unintentionally wounded.
Don’t disappear…. One can disappear in an instant, but how could we meet later in the centuries ahead? Is your double possible in the world, and my double? Only barely in our children.
Don’t disappear…. Give me your palm. I am written on it-this I believe. What makes one’s last love terrible is that it is not love, but fear of loss.
Vertaald door Antonina W. Bouis, Albert C. Todd en Yevgeny Yevtushenko
Birthday
Mother, let me congratulate you on the birthday of your son. You worry so much about him. Here he lies, he earns little, his marriage was unwise, he’s long, he’s getting thin, he hasn’t shaved. Oh, what a miserable loving gaze! I should congratulate you if I may mother on your worry’s birthday. It was from you he inherited devotion without pity to this age and arrogant and awkward in his faith from you he took his faith, the Revolution. You didn’t make him prosperous or famous, and fearlessness is his only talent. Open up his windows, let in the twittering in the leafy branches, kiss his eyes open. Give him his notebook and his ink bottle, give him a drink of milk and watch him go.
“As some bells in a church hard by are making a great holiday clanging in the summer afternoon, I am reminded somehow of a July day, a garden, and a great clanging of bells years and years ago, on the very day when George IV. was crowned. I remember a little boy lying in that garden reading his first novel. It was called the “Scottish Chiefs.” The little boy (who is now ancient and not little) read this book in the summer-house of his great grandmamma. She was eighty years of age then. A most lovely and picturesque old lady, with a long tortoise-shell cane, with a little puff, or tour, of snow-white (or was it powdered?) hair under her cap, with the prettiest little black-velvet slippers and high heels you ever saw. She had a grandson, a lieutenant in the navy; son of her son, a captain in the navy; grandson of her husband, a captain in the navy. She lived for scores and scores of years in a dear little old Hampshire town inhabited by the wives, widows, daughters of navy captains, admirals, lieutenants. Dear me! Don’t I remember Mrs. Duval, widow of Admiral Duval; and the Miss Dennets, at the Great House at the other end of the town, Admiral Dennet’s daughters; and the Miss Barrys, the late Captain Barry’s daughters; and the good old Miss Maskews, Admiral Maskew’s daughter; and that dear little Miss Norval, and the kind Miss Bookers, one of whom married Captain, now Admiral Sir Henry Excellent, K.C.B.? Far, far away into the past I look and see the little town with its friendly glimmer. That town was so like a novel of Miss Austen’s that I wonder was she born and bred there? No, we should have known, and the good old ladies would have pronounced her to be a little idle thing, occupied with her silly books and neglecting her housekeeping. There were other towns in England, no doubt, where dwelt the widows and wives of other navy captains; where they tattled, loved each other, and quarrelled; talked about Betty the maid, and her fine ribbons indeed! took their dish of tea at six, played at quadrille every night till ten, when there was a little bit of supper, after which Betty came with the lanthorn; and next day came, and next, and next, and so forth, until a day arrived when the lanthorn was out, when Betty came no more: all that little company sank to rest under the daisies, whither some folks will presently follow them. How did they live to be so old, those good people?.”
William Makepeace Thackeray (18 juli 1811 – 24 december 1863)
« … deviendra grand, mais oui, le temps passe vite, ah, c’est une fois passé vingt ans que les années se mettent à courir plus vite, n’est-ce pas ? Eux aussi trouvaient cela ? et elle se tenait devant eux dans son ensemble noir qui allait avec tout, et puis, le noir, c’est bien vrai, fait toujours habillé… elle se tenait assise, les mains croisées sur son sac assorti, souriante, hochant la tête, apitoyée, oui, bien sûr, elle avait entendu raconter, elle savait comme l’agonie de leur grand-mère avait duré, c’est qu’elle était si forte, pensez donc, ils n’étaient pas comme nous, elle avait conservé toutes ses dents à son âge… Et Madeleine ? Son mari… Ah, les hommes, s’ils pouvaient mettre au monde des enfants, ils n’en auraient qu’un seul, bien sûr, ils ne recommenceraient pas deux fois, sa mère, la pauvre femme, le répétait toujours — Oh ! oh ! les pères, les fils, les mères ! — l’aînée était une fille, eux qui avaient voulu avoir un fils d’abord, non, non, c’était trop tôt, elle n’allait pas se lever déjà, partir, elle n’allait pas se séparer d’eux, elle allait rester là, près d’eux, tout près, le plus près possible, bien sûr, elle comprenait, c’est si gentil, un frère aîné, elle hochait la tête, elle souriait, oh, pas elle la première, oh, non, ils pouvaient être tout à fait rassurés, elle ne bougerait pas, oh, non, pas elle, elle ne pourrait jamais rompre cela tout à coup. Se taire ; les regarder ; et juste au beau milieu de la maladie de la grand-mère se dresser, et, faisant un trou énorme, s’échapper en heurtant les parois déchirées et courir en criant au milieu des maisons qui guettaient accroupies tout au long des rues grises, s’enfuir en enjambant les pieds des concierges qui prenaient le frais assises sur le seuil de leurs portes, courir la bouche tordue, hurlant des mots sans suite, tandis que les concierges lèveraient la tête au-dessus de leur tricot et que leurs maris abaisseraient leur journal sur leurs genoux et appuieraient le long de son dos, jusqu’à ce qu’elle tourne le coin de la rue, leur regard. »
Nathalie Sarraute (18 juli 1900 – 19 oktober 1999)
“Een jonge schilder laat zijn academie in de steek en trekt de wereld in, komt na omzwervingen in Parijs terecht, maakt naam. Hij schrijft ook gedichten en poëtische prozastukken, die hem beroemd maken, zij het alleen in zijn vaderland, omdat ze in de taal daarvan geschreven zijn. Op zijn vijfentwintigste krijgt hij er een grote prijs voor. Een rimpelloos succesverhaal – ware het niet dat Breytenbach uit Zuid-Afrika kwam, dat hij inmiddels getrouwd was met zijn Zuid-Vietnamese geliefde, dat hij niet samen met haar zijn geboorteland binnen mocht om de prijs in ontvangst te nemen. Dat was in 1964. Vanaf die tijd, en zeker nadat hij in 1975 tijdens een clandestien bezoek aan Zuid-Afrika was gearresteerd en voor zeven jaar in de gevangenis verdween, kent de wereld hem als publiek personage.
Hij heeft die rol met verve gespeeld, eigenzinnig en met zoveel openhartige kritiek naar alle kanten dat geen enkele politieke stroming of partij hem ooit lang heeft kunnen gebruiken als mascotte van het eigen gelijk. Zijn werk als kunstenaar lijkt evenwel in de schaduw te zijn gebleven van zijn publieke faam. Ik zou geen andere, nog levende schrijver weten die zo bekend is en toch door zo weinigen wordt gelezen.
Naar de reden daarvan hoeft niet ver te worden gezocht. De kern van zijn werk is poëzie en met die poëzie nauw verwant proza, niet makkelijker te lezen dan bijvoorbeeld Lucebert of Claus, en geschreven in het Afrikaans. Om het uit de eerste hand te kunnen ondergaan moet je dus niet alleen die taal goed kennen, maar ook enige kijk hebben op moderne poëzie. Om er bovendien van te houden moet je enige affiniteit bezitten met Breytenbachs visie op de wereld, die lijnrecht in strijd is met de ideologie die tot voor kort de heersende kaste in zijn land bijeenhield.”
I Es kommt, wie’s kommen muß, wenn Glaube, Hoffnung, Liebe sich anzuschicken droh’n, als Sinn des Spiels zu gelten – statt Freiheit von Moral. Die Ethik muß man schelten, die sich hervorgedrängt: Zum guten Schluß gibt’s Hiebe.
Der Zufall herrscht im Spiel, Gedränge und Geschiebe, herrscht Einfall des Genies, Gerechtigkeit herrscht selten. Gebot und Anarchie: Dazwischen liegen Welten. Im wahren Spiele herrscht die freie Kraft der Triebe.
So schließt sich folgenreich der dunkle Zauberkreis. Der eine ist belehrt, er fügt sich dem Geheiß der strengen Disziplin. Der andre ist spontaner.
Was wird das Endspiel sein? Ein hartes Arbeitsstück?
Ein Kunstwerk, filigran? Wem widerfährt das Glück,
dem braven deutschen Mann, dem kecken Brasilianer?
Glück ist unermesslich Ich kehrte zum Lächeln zurück Die Fotografie des Krankenhausfensters Duftet nach Mai Ein gelber Stein spielt mit dem Echo Des Nachtigallenklangs Die Schwestern sind barmherzig Vor himmelblauer Anmut Wird die Erde unter der Sünde Zum Paradies Wohl fault die böse Leber Schon geht der Atem schwer Die Schwestern sind mir treu
Jan Stanisław Skorupski (Łosznióv, 18 juli 1938)
De Duitse dichteres en schrijfster Ricarda Huch werd op 18 juli 1864 in Braunschweig geboren. Zij studeerde geschiedenis, filosofie en filologie in Zürich waar in 1891 zij als eerste vrouw haar studie met een promotie afsloot. Onder het pseudoniem Richard Huch verscheen in hetzelfde jaar haar eerste dichtbundel. Verhalen, romans en theaterstukken volgden. Haar roman “Erinnerungen von Ludolf Ursleu dem Jüngeren” verscheen als eerste onder haar eigen naam. Tijdens WO I woonde zij in Zwitserland. Na de oorlog woonde zij in München waar zij in 1924 eresenator werd aan de Ludwig-Maximilians-Universität. In 1931 ontving zij de Goethe prijs van de stad Frankfurt.
Wie die zierlichen Schwalben sich rüsten
Wie die zierlichen Schwalben sich rüsten Zum Fluge nach wärmeren Küsten! Ich schau ihrem Schwarme nach Und rüttle an meinem Gitter. Kommt heim ihr im Lenzgewitter, Baut, Vögel, an meinem Dach Und sagt, was ihr draußen vernommen: Will die Freiheit noch immer nicht kommen?
Geheimnis
Augen meiner Liebe, schöner See, Schaut mich an, damit ich euch ergründe, Daß mein Herz hinab als Taucher geh, Suche, wo sich euer Glanz entzünde. Schimmerst, Seele, du gleich einer bunten Muschel? Glühst du als versenkter Hort? Bist du eine Perle, die dort unten Aufwärts singt ihr farbig Strahlenwort?
Ricarda Huch (18 juli 1864 – 17 november 1947)
De Franse dichter Tristan Corbièrewerd geboren op 18 juli 1845 in Morlaix in de Bretagne. Zijn ontdekker was niemand minder dan Paul Verlaine die hem in 1883 als eerste Poète maudit prees. De herontdekking van het werk van Corbière werd ingleid door het surrealisme rondom André Breton. Ook T.S. Eliot en Ezra Pound waardeerden zijn werk. Gedichten van hem werden verschillende keren op muziek gezet.
Bonsoir
Et vous viendrez alors, imbécile caillette, Taper dans ce miroir clignant qui se paillette D’un éclis d’or, accroc de l’astre jaune, éteint. Vous verrez un bijou dans cet éclat de tain.
Vous viendrez à cet homme, à son reflet mièvre Sans chaleur… Mais, au jour qu’il dardait la fièvre, Vous n’avez rien senti, vous qui – midi passé – Tombez dans ce rayon tombant qu’il a laissé.
Lui ne vous connaît plus, Vous, l’Ombre déjà vue, Vous qu’il avait couchée en son ciel toute nue, Quand il était un Dieu ! … Tout cela – n’en faut plus. –
Croyez – Mais lui n’a plus ce mirage qui leurre. Pleurez – Mais il n’a plus cette corde qui pleure. Ses chants… – C’était d’un autre ; il ne les a pas lus.
Nature morte
Des coucous l’Angelus funèbre A fait sursauter, à ténèbre, Le coucou, pendule du vieux,
Et le chat-huant, sentinelle, Dans sa carcasse à la chandelle Qui flamboie à travers ses yeux.
– Ecoute se taire la chouette… – Un cri de bois : C’est la brouette De la Mort, le long du chemin …
Et, d’un vol joyeux, la corneille Fait le tour du toit où l’on veille
