De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires. In 1929 ging hij mathematische fysica studeren aan de universiteit van La Plata. In die periode raakte Argentinië in een politieke, sociale en economische crisis. Sabato had twee grote liefdes: de wetenschap en de literatuur. De definitieve breuk met de wetenschap kwam in 1945; toen werd hij, wegens het ondertekenen van een protestbrief tegen de regering-Peron, uit zijn ambt ontheven (hij doceerde theoretische fysica aan de universiteit van La Plata) en gaf hij al zijn studieboeken weg. Sindsdien heeft hij zich volledig aan zijn schrijverschap gewijd. Onder Raûl Alfonsín, president van Argentinië, leidde hij de Commissie voor Opheldering van Verdwijningen en werden er 9.000 gevallen van verdwijningen openbaar gemaakt.

 

Uit: Le Tunnel (1948)

 

” Et c’était comme si nous avions vécu tous deux dans des galeries ou des univers parallèles, sans savoir que nous avancions l’un à côté de l’autre, comme des âmes semblables suivant un rythme semblable, pour nous rencontrer au bout de ces galeries, devant une scène peinte par moi comme une clé destinée à elle seule, comme un message secret lui disant que je l’attendais et que les galeries s’étaient enfin rejointes et que l’heure de la rencontre était venue. …Quelles stupides illusions avais-je pu me faire ! Non, les galeries restaient toujours parallèles , même si maintenant le mur qui les séparait était comme un mur de verre et si je pouvais voir Maria comme une silencieuse et intouchable créature…Non, même ce mur n’était pas toujours transparent : parfois, il redevenait de pierre noire et alors je ne savais ce qui se passait de l’autre côté, ce qu’elle devenait dans ces intervalles sans nom, quels événements étranges avaient lieu ; et je pensais même qu’à ces moments là, son visage changeait et qu’une grimace moqueuse le déformait et que peut-être il y a avait des rires échangés avec un autre et que toutes ces histoires des galeries n’était qu’une ridicule invention à laquelle j’étais seul à croire et qu’en tous cas, il n’y avait qu’un tunnel, obscur et solitaire : le mien, le tunnel où j’avais passé mon enfance, ma jeunesse, toute ma vie. Et dans un des ces passages transparents du mur de pierre j’avais vu cette jeune femme et j’avais cru naïvement qu’elle avançait dans un autre tunnel parallèle au mien, alors qu’en réalité elle appartenait au vaste monde, au monde sans limites de ceux qui ne vivent pas dans des tunnels. “

 

 

 Ernesto Sabato (Rojas, 24 juni 1911)

 

De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook mijn blog van 24 juni 2006.

 

UNE VOIX

Ecoute-moi revivre dans ces forêts
Sous les frondaisons de mémoire
Où je passe verte,
Sourire calciné d’anciennes plantes sur la terre,
Race charbonneuse du jour.

Ecoute-moi revivre, je te conduis
Au jardin de présence,
L’abandonné au soir et que les ombres couvrent,
L’habitable pour toi dans le nouvel amour.

Hier règnant désert, j’étais feuille sauvage
Et libre de mourir,
Mais le temps mûrissait, plainte noire des combes,
La blessure de l’eau , dans les pierres du jour.

 

Une pierre

Ils ont vécu au temps où les mots furent pauvres,
Le sens ne vibrait plus dans les rythmes défaits,
La fumée foisonnait, enveloppant la flamme,
Ils craignaient que la joie ne les surprendrait plus.

Ils ont dormi. Ce fut par détresse du monde.
Passaient dans leur sommeil des souvenirs
Comme des barques dans la brume, qui accroissent
Leurs feux, avant de prendre le haut du fleuve.

Ils se sont éveillés. Mais l’herbe est déjà noire.
Les ombres soient leur pain et le vent leur eau.
Le silence, l’inconnaissance leur anneau,
Une brassée de nuit tout leur feu sur terre.

 

Passer-by, these are words…

Passer-by, these are words. But instead of reading
I want you to listen: to this frail
Voice like that of letters eaten by grass.

Lend an ear, hear first of all the happy bee
Foraging in our almost rubbed-out names.
It flits between two sprays of leaves,
Carrying the sound of branches that are real
To those that filigree the still unseen.

Then know an even fainter sound, and let it be
The endless murmuring of all our shades.
Their whisper rises from beneath the stones
To fuse into a single heat with that blind
Light you are as yet, who can still gaze.

May your listening be good! Silence
Is a threshold where a twig breaks in your hand,
Imperceptibly, as you attempt to disengage
A name upon a stone:

And so our absent names untangle your alarms.
And for you who move away, pensively,
Here becomes there without ceasing to be.

Vertaald door Hoyt Rogers

 

Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)

 

De Amerikaanse satiricus, schrijver van korte verhalen en criticus, uitgever en journalist Ambrose Gwinnett Bierce werd geboren in Meigs County, Ohio op 24 juni 1842  De datum van zijn overlijden is onzeker, maar mogelijk december 1913 of begin 1914 en waarschijnlijk in Mexico. Zijn sardonische beschrijvingen gaven aanleiding tot zijn bijnaam Bitter Bierce.

 

Uit: THE DEVIL’S DICTIONARY

 

“BAAL, n.  An old deity formerly much worshiped under various names.

As Baal he was popular with the Phoenicians; as Belus or Bel he had

the honor to be served by the priest Berosus, who wrote the famous

account of the Deluge; as Babel he had a tower partly erected to his

glory on the Plain of Shinar.  From Babel comes our English word

“babble.”  Under whatever name worshiped, Baal is the Sun-god.  As

Beelzebub he is the god of flies, which are begotten of the sun’s rays

on the stagnant water.  In Physicia Baal is still worshiped as Bolus,

and as Belly he is adored and served with abundant sacrifice by the

priests of Guttledom.

 

BABE or BABY, n.  A misshapen creature of no particular age, sex, or

condition, chiefly remarkable for the violence of the sympathies and

antipathies it excites in others, itself without sentiment or emotion.

There have been famous babes; for example, little Moses, from whose

adventure in the bulrushes the Egyptian hierophants of seven centuries

before doubtless derived their idle tale of the child Osiris being

preserved on a floating lotus leaf.

 

          Ere babes were invented

          The girls were contended.

          Now man is tormented

  Until to buy babes he has squandered

  His money.  And so I have pondered

          This thing, and thought may be

          ‘T were better that Baby

  The First had been eagled or condored.

 

Ro Amil

 

 

BACCHUS, n.  A convenient deity invented by the ancients as an excuse

for getting drunk.

 

  Is public worship, then, a sin,

      That for devotions paid to Bacchus

  The lictors dare to run us in,

      And resolutely thump and whack us?

 

Jorace

 

 

BACK, n.  That part of your friend which it is your privilege to

contemplate in your adversity.”

 

 

Ambrose Bierce (24 juni 1842 – ? 1913/1914)

 

De Franse schrijver en filosoof Jean-Baptiste de Boyer, Marquis d’Argens werd geboren op 24 juni 1704 in Aix-en-Provence. Door zijn polemische geschriften aan een algemeen publiek te richten droeg hij er toe bij de ideeën van de Verlichting verder te verspreiden. Als vijftienjarige was hij het leger ingegaan. Toen zijn vader hem onterfde verstigde hij zich in Amsterdam, waar hij historische werken schreef en begon aan zijn beroemde serie brieven: Lettres juives (1738- 1742), Lettres chinoises (1739 – 1772), Lettres cabalistiques (1769) en eveneens de Mémoires secrets de la république des lettres. De Frederik de Grote werd hij naar Potsdam gehaald die hem tot kamerheer benoemde. Frederik was echter beledigd toen d’Argens trouwde met een actrice uit berlijn. In 1769 keerde hij terug naar Frankrijk.

 

Uit: Lettres juives

 

« Aaron Monceca, à Isaac Onis, rabbin de
Constantinople .

 

Tu ne me reconnoitrois plus, mon cher Isaac, si tu me voïois dans mon nouvel habillement.
J’ ai quitté la robbe à la levantine, pour endosser un justeau-corps. Au lieu d’ un bonnet fourré de peau de sousamour , qui tenoit ma tête chaude, je porte une perruque, qui ne peut me garantir du froid.
En vain j’ ai voulu conserver mon ancien vêtement : il a fallu m’ habiller à la françoise, ou me résoudre à fixer sur moi les regards de tout Paris. Mon tailleur m’ a assuré, que mon habit étoit d’ un goût galant, et fort à la mode. Un petit-maître, avec qui j’ ai fait connoissance, et qui loge dans le même hôtel où je suis, en a eu la direction. Il a voulu qu’ on le fît sur le modele du sien, qui passe pour un chef-d’ oeuvre, et dont il est l’ inventeur. Il m’ a protesté, qu’ il avoit révé plus d’ un
mois à la seule façon des manches, et que le reste l’ avoit occupé une grande partie de l’ été. vous avez, lui ai-je dit, des affaires de peu de consequence à régler, puis que vous consumez tant de tems à de pareilles bagatelles . ” appellez-vous ” , m’ a-t’ il répondu, ” l’ invention d’ une nouvelle mode une bagatelle ?
On voit bien, que vous venez d’ un païs barbare, d’ où le bon-goût est exilé. Il faut plus de talens, plus d’ esprit, plus de science, pour régler la tournure d’ un habit, que pour la construction d’ un palais superbe. Croïez-vous, qu’ il soit aisé de posséder l’ art de grossir les épaules aux gens minces, de les rendre plates et effacées à ceux qui les ont rondes, de donner des hanches à ceux qui n’ en ont point, de ranger un panier, un pli, une manche, sous les loix de la bonne-grace et du bon-goût ? « 

 

 

Jean-Baptiste Boyer d’Argens (24 juni 1704 – 11 januari 1771)

 

De Spaanse heilige, mystiek dichter en kerkleraar  Johannes van het Kruis (Spaans: Juan de la Cruz; eigenlijke naam Juan de Yepes; Fontiveros) werd geboren op  24 juni 1542 in Fontiveros bij Avila. In 1563 trad hij in bij de Karmelieten, in het Santa Ana klooster in Avila, onder de naam ‘Juan de San Matías’. Johannes hielp Theresia van Avila bij haar stichtingen van contemplatieve kloosters waarin de Heer beter gediend zou worden. In deze kloosters werden de oude constituties van de Karmelieten gehandhaafd. Juan zou Teresia ook helpen om de Encarnation, het klooster van de Menswording, waar Teresia oorspronkelijk uit kwam, te hervormen, door als biechtvader op te treden en de zusters op de juiste weg naar God te leiden. Later zou Juan Teresia begeleiden bij illegale stichtingen in het zuiden van Spanje. Voor deze stichtingen verkreeg zij namelijk geen toestemming van de ordesgeneraal Rubeo. Hierna werd Johannes opgesloten en gegeseld wegens weerspannigheid; hij had immers een gelofte van gehoorzaamheid afgelegd bij zijn intrede. Tijdens zijn opsluiting te Toledo in 1575 overdacht hij de weg naar God (geestelijke ontsnapping). Nadat de afsplitsing van de Ongeschoeide Karmelieten officieel was ingezet, zou hij in gedichten de Heer loven. Johannes van het Kruis is de heilige van de dichters. Zijn belangrijkste gedicht is Het geestelijk Hooglied.

 

Ik weet de bron

Ik weet de bron,
haar wellen en haar stromen,
al is het nacht.

Die eeuwge bron is heimlijk en verzwegen,
en toch, ik weet haar stroombed wel gelegen,
al is het nacht.

Haar oorsprong weet ik niet, ze heeft er geene,
maar ‘k weet: wat oorsprong heeft, vloeit uit haar henen,
al is het nacht.

Ik weet dat schoner niets is uit te denken
en dat zij hemelen en aard wil drenken,
al is het nacht.

Wie kan den grond der bodemlooze raden,
haar diepten kan geen sterveling doorwaden,
al is het nacht.

Haar helderheid is nimmer te verdonkren,
maar ‘k weet: het licht ontleent aan haar zijn flonkren
al is het nacht.

Ik weet haar wateren zoo welig vloeien
dat z’ aarde en hel en hemelen besproeien,
al is het nacht.

Den stroom, die aan die bronwel is onttogen,
ik weet hem vol van almacht en vermogen,
al is het nacht.

Ik weet: den stroom uit beiden voortgekomen
heeft geen van beiden voorrang toch genomen,
al is het nacht.

Die tijdlooze bron heeft zich verborgen
in ‘t levend brood om ‘t leven ons te borgen,
al is het nacht.

Naar hier heeft zij de schepselen doen nooden
en in ‘t verborgen lafenis geboden,
want het is nacht.

Die bron des levens, ‘t wit van mijn verlangen,
ik kan haar in dit levensbrood erlangen,
al is het nacht.

Johannes van het Kruis (24 juni 1542 – 14 december 1591)