Florian Zeller, Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Marlene Streeruwitz, Fritzi Harmsen van Beek, Luigi Pirandello, Jean Jacques Rousseau, Anton van Wilderode, Juan José Saer

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Zie ook alle tags voor Florian Zeller op dit blog.

Uit: La Jouissance

“L’histoire commence là où toutes les histoires devraient finir : dans un lit. Nicolas vit depuis deux ans avec Pauline, ce n’est donc pas la première fois qu’ils se retrouvent l’un en face de l’autre et qu’elle lui fait un sourire équivoque en lui prenant la main. Ce sont des gestes qu’ils connaissent par coeur, des gestes qui peuplent le territoire des choses rassurantes et familières ; Nicolas se rapproche alors d’elle et l’embrasse.
Il a toujours pensé que le sexe était un moment métaphysique, quelques secondes pendant lesquelles tout homme peut prendre sa revanche sur la vie. Quelle revanche ? Comme tout le monde, Nicolas va mourir un jour, et ce jour approche inexorablement. Par ailleurs, à trente ans, il n’est pas parvenu à devenir celui qu’il aurait rêvé d’être (un réalisateur reconnu) ; ses chances de réussite sont de plus en plus minces, et il est souvent envahi par un sentiment de détestation et de honte. Pour tout cela, le sexe est une consolation. Ce jour-là, pourtant, quelque chose d’inédit se produit entre eux. Nicolas est allongé sur le dos et Pauline, qui vient de retirer son soutien-gorge, ferme légèrement les yeux, comme elle a l’habitude de le faire quand le plaisir commence sa douce anesthésie du monde.
Soudain, la couette se soulève, et une troisième tête apparaît.
D’un geste théâtral, Sofia envoie la couette valdinguer derrière elle. Elle est nue et tient le sexe de Nicolas de sa main gauche tandis qu’elle cherche, de la droite, à retirer le cheveu qu’elle a l’impression d’avoir sur la langue (mais que faisait-elle sous la couette ?). Pauline descend alors au niveau de Sofia, dans un mouvement d’une lenteur lunaire, c’est la mer quand elle se retire ; Nicolas ferme les yeux.
Il respire calmement et cherche une pensée, un sujet, un objet qui pourrait neutraliser la vision de ces deux femmes entrelacées. Son regard tombe miraculeusement sur le livre qui traîne sur la table de nuit : il s’agit de la Correspondance d’Héloïse et Abélard. Pauline le lui a offert quelques semaines auparavant, en lui disant que c’était selon elle le plus beau témoignage de la littérature amoureuse ; il tente alors de se souvenir du dernier passage qu’il a lu – n’est-ce pas justement le moment où Abélard se fait châtrer ?
A cet instant, son objectif est moins de prendre du plaisir que de tenir le plus longtemps possible. Car Nicolas est un garçon serviable et bien éduqué. Mais tout homme a ses faiblesses : l’effet combiné des langues de Pauline et de Sofia vient facilement à bout de sa concentration. Il se redresse sur les coudes.
“Qu’est-ce qu’il y a ?” lui demande Sofia, surprise.”

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

De Poolse dichter, vertaler en uitgever Ryszard Krynicki werd geboren op 28 juni 1943 in St.Valentin, Lager Wimberg, Oostenrijk. Zie ook alle tags voor Ryszard Krynicki op dit blog.

Citizen R. K. Doesn’t Live

Citizen R. K. doesn’t live
with his wife (or any object
that is his own), he doesn’t live by the pen,
by the indigestible fountain pen marked “Parker”
that sticks in his throat: he is a sado-
(he gulps the ink that streams
from the fountain pen marked “Parker”)
masochist (with this pen he revives the corpses
of days gone by, so as to harass
them): born (he doesn’t
know why): into a worker’s family, but just the same
he freeloads (on speech): an honorary
blood donor (does foreign blood flow
in his veins): against our
death penalty: he tried to smuggle
something across the border: a birth
certificate, his collective
organism, and a fountain pen (“Parker”): he
doesn’t jot down thoughts, he communicates telepathically
(there’s a snake
in his telephone) and he corrupts underaged
wristwatches: to fall asleep he counts to 19
84 (isn’t he counting on nothing?). He lives,
though it remains unclear
whether he deserves such a life

Vertaald door Clare Cavanagh

Ryszard Krynicki (St.Valentin, 28 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver en journalist Mark Helprin werd geboren in New York op 28 juni 1947. Zie ook alle tags voor Mark Helprin op dit blog.

Uit: In Sunlight and in Shadow

“If you were a spirit, and could fly and alight as you wished, and time did not bind you, and patience and love were all you knew, then you might rise to enter an open window high above the park, in the New York of almost a lifetime ago, early in November of 1947.
After days of rain and unusual warmth, the skies are now the soft deep blue that is the gift of an oblique sun. The air is cool but not yet dense enough to carry sound sharply. From the playing fields, the cries and shouts of children are carried upward, sometimes clearly, sometimes muted, like murmurs, and always eventually to disappear. These sounds inexplicably convey the colors of the children’s jerseys, which seen from the eleventh storey are only bright flecks on grass made so green by recent rains and cool nights that it looks like wet enamel.
Coming in the window, you might wonder who had left it open, for the apartment is empty, its silence, to a spirit, thundering like a heartbeat. Perhaps you would turn back to glance at the gulls bobbing in the reservoir, as white as confetti, or to see how the façades of Fifth Avenue across the park and over the trees are lit by the sun in white, ochre, and briefly flaring yellow. The wind coming through the window, as you do, unseen, moves a shade to and fro as if gently breathing, its circular pull occasionally leaping up enough in contrary motion to tap against a pane as if it wants to speak. No one is in. In a breeze that enters and dies before it reaches the back rooms, you ride above particles of dust propelled across polished floors like snowflakes tumbling in a blizzard. In the air is a remnant of perfume, strongest by the door, as is often the case. The lights are off, the heat not yet been turned on, and the brass front-door lock silent and immobile, waiting to be turned and released.
In the room overlooking the park the bookshelves are full. Hanging above the fireplace is a Manet seascape with flags and pennants snapping in the wind; in a desk drawer beneath the telephone, a loaded pistol. And on an oval marble table in the entrance hall near the immobile lock and its expectant tumblers is a piece of card stock folded in half and standing like an A. Musical staffs are printed on the outside. Inside, sheltered as if deliberately from spirits, is a note waiting to be read by someone living. On the same smooth marble, splayed open but kept in a circle by its delicate gold chain, is a bracelet, waiting for a wrist.”

Mark Helprin (New York, 28 juni 1947)
Cover

De Oostenrijkse schrijfster Marlene Streeruwitz werd geboren op 28 juni 1950 in Baden bij Wenen. Zie ook alle tags voor Marlene Streeruwitz op dit blog.

Uit: Die Schmerzmacherin

“Dezember.

Noch nie waren so viele Raubvögel zu sehen gewesen. Die lange Kälte hatte sie aus den Wäldern herausgetrieben. Sie saßen auf den Pfosten der Feldbegrenzungen und in den Kronen der Obstbäume. Sie kauerten auf den Köpfen der Heiligenfiguren an den Brücken und auf den Kreuzen an den Weggabelungen. Bewegungslos hockten sie in der Wintersonne. Ihre Umrisse dunkle
Drohungen vor den Schneefeldern und dem wolkenlosen Himmel. Nichts in Bewegung. Eis und Schnee und die Sonne und kalt. Das breite Tal und die Hügel am Rand. Alles weißglitzernd und der dünnblaue Himmel.
Sie musste langsam fahren. Sie war die Erste auf dem neuen Schnee. Sie fräste eine Spur in die glatte Schneedecke. Aber es gelang kein ruhiges Fahren. Unter dem Neuschnee der Nacht führten die alten Spuren aus Eis und gefrorenem Matsch ihre Räder. Im Rückspiegel sah es aus, als zöge sie eine gerade Spur. Das Fahren war aber ein Gerumpel. Ihr Auto wurde von den Rillen unter dem Schnee umhergeworfen. Sie hatte versucht, aus diesen Eisspuren herauszukommen. Sie hatte so fahren wollen, wie es aussah zu fahren. Gleiten. Sie hatte gleiten wollen. Gleiten so glatt wie der Schnee. Sie war dann ins Rutschen geraten und viel zu nah an die Böschung zum tiefen Straßengraben hinuntergekommen.
Sie fuhr langsam. Sie ließ das Auto dahinschleichen. Ließ die Räder sich selbst den Weg in den Rillen suchen. Sie saß vorgebeugt. Das Rumpeln und Schütteln gegenden Bauch und die Brust. Sie schaute hinaus. Schaute in die Schneeweite hinaus und wie das weiße Tal auf sie zukam und wie sie es durchschnitt. Wie das weiße Tal an ihr vorbeizog und zu beiden Seiten wegsank.
Den Bussard auf dem Brückengeländer hatte sie schon von weitem gesehen. Bei jedem Schlag gegen die Achsen. Bei jedem Knirschen der Räder in einer Querrinne. Sie dachte, der Vogel würde auffliegen. Wegfliegen. Flüchten. Sie begann zu blinzeln. Der Vogel würde sich abstoßen. Er würde die Flügel ausbreiten und wegstreichen. Sie blinzelte in der Erwartung, der Himmel vor ihrer Windschutzscheibe verdunkle sich und einen Augenblick würde dieser Vogel den Blick ausfüllen.“

Marlene Streeruwitz (Baden, 28 juni 1950)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Fritzi Harmsen van Beek werd geboren in Blaricum op 28 juni 1927. Zie ook alle tags voor Fritzi Harmsen van Beek op dit blog

Zo rauw

gaat het toe op die rampzalige terreinen, waar
de geraffineerde gekkin spreekt tot de kruidenier:

dokter, als mijn geliefde komt zal ik de teergeworden
kersentakken breken en de wimpels verbranden van

mijn wispelturigheid. o als hij komt, die onder
hevig is aan mijn bevalligheid en zich mijn zinnen

ontbinden als loze leliebladeren, zal ik betalen
overvloediger dan bloeiend ik, want god weet dat geld

is als zaad en het is beter te geven dan te ontvangen…
(maar in een bel boven zijn kop verschijnt het: lul

maar raak) en zij, nog razender: een oude merrie heeft
een trap gekregen waarvan ik niet genezen ben, ik heb

het zelf gelezen, waar Aristoteles van Plato schrijft,
en hij: dat kan wel zijn maar ik heb iets gegeven en

niets terug gekregen en zij: mijn vader en hij: mijn
geld en zij (getroubleerd): ik zweer u, als de maan

week is en heel wit zal ik het geven: ik, toch zelf
een wassende maan, een zwellende witkalfslederen

beurs vol pure ongerechtigheid, dat is dus afgesproken?
dus klimt hij op zijn schitterende schat, zijn bakfiets-

dier dat hem terug voert in het naburig proper dorp,
het hoofd vol geuren van vuilnis, koninklijke stallen en

hasekamps onvolprezen oude genever. maar de maanden
zich vervullen, de verloofden putten zich uit, de

lege flessen hopen zich op en sneller steeds zich alles
ledigt, vermindert en ontwijkt: in liefde en liefde in

beestachtige grenzeloze onverschilligheid

Fritzi Harmsen van Beek (28 juni 1927 – 4 april 2009)

De Italiaanse schrijver Luigi Pirandello werd op 28 juni 1867 geboren in de villa ‘Caos’ (chaos) in de buurt van Agrigento. Zie ook alle tags voor Luigi Pirandello op dit blog.

Uit: Six Characters in Search of an Author (Vertaald door Edward Storer)

“The Manager [throwing a letter down on the table]. I can’t see [To PROPERTY MAN.] Let’s have a little light, please!
Property Man.Yes sir, yes, at once. [A light comes down on to the stage.]
The Manager [clapping his hands]. Come along! Come along! Second act of “Mixing It Up.” [Sits down.] [The ACTORS and ACTRESSES go from the front of the stage to the wings, all except the three who are to begin the rehearsal.]
The Prompter [reading the “book”]. “Leo Gala’s house. A curious room serving as dining-room and study.”
The Manager [to PROPERTY MAN]. Fix up the old red room.
Property Man [noting it down]. Red set. All right!
The Prompter [continuing to read from the “book”]. “Table already laid and writing desk with books and papers. Book-shelves. Exit rear to Leo’s bedroom. Exit left to kitchen. Principal exit to right.”
The Manager [energetically]. Well, you understand: The principal exit over there; here, the kitchen. [Turning to actor who is to play the part of SOCRATES.] You make your entrances and exits here. [To PROPERTY MAN.] The baize doors at the rear, and curtains.
Property Man [noting it down]. Right!
Prompter [reading as before]. “When the curtain rises, Leo Gala, dressed in cook’s cap and apron is busy beating an egg in a cup. Philip, also dresesd as a cook, is beating another egg. Guido Venanzi is seated and listening.”

Luigi Pirandello (28 juni 1867 – 10 december 1936)
Scene uit een opvoering in New York, 2014

De Franse schrijver, filosoof en componist Jean Jacques Rousseau werd geboren in Genève op 28 juni 1712. Zie ook alle tags voor Jean-Jacques Rousseau op dit blog.

Uit: Bekentenissen (Vertaald door Leo van Maris)

“Zijn gevoelens moeten hevig zijn geweest, want dertig jaar later zag ik hem nog ontroerd raken toen hij over haar sprak. Mijn moeder bezat meer dan alleen haar deugdzaamheid om zich tegen hem te verdedigen. Ze hield innig van haar man en drong er bij hem op aan dat hij terugkwam. Hij liet alles in de steek en kwam terug. Ik was het trieste resultaat van die terugkeer. Tien maanden later werd ik geboren, zwak en ziek. Ik kostte mijn moeder het leven en mijn geboorte was de eerste ramp die mij getroffen heeft.
Ik weet niet hoe mijn vader dit verlies droeg, maar wel weet ik dat hij het nooit te boven is gekomen. Hij meende haar in mij terug te zien, zonder dat hij kon vergeten dat ik haar van hem had afgenomen. Hij omhelsde me nooit zonder dat ik door zijn zuchten en zijn krampachtige gebaren merkte dat er een bitter verdriet achter zijn liefkozingen schuilging. Die waren mij er des te dierbaarder om. Wanneer hij zei: `Jean-Jacques, laten we over je moeder spreken’, antwoordde ik: `Wel, vader, dan gaan we dus huilen’, en die woorden alleen al brachten hem de tranen in de ogen. `Ach,’ zei hij zuchtend, `geef me haar terug, troost me over haar verlies, vul de leegte die ze in mijn hart heeft achtergelaten. Zou ik zo van je houden als je alleen maar míjn zoon was?’
Veertig jaar nadat hij haar verloren had is hij gestorven in de armen van een tweede vrouw, maar met de naam van de eerste op zijn lippen en haar beeld diep in zijn hart gegrift.
Dat waren mijn ouders. Van alle gaven waarmee de hemel hen had begiftigd, lieten ze mij alleen een gevoelig hart na, maar voor henzelf had dat geluk betekend, terwijl het mij alle rampen van mijn leven bracht.
Ik was bijna stervend geboren. Men had weinig hoop mij in leven te houden. Ik bracht de kiem mee van een kwaal die met de jaren is verergerd en die mij tegenwoordig af en toe met rust laat alleen om mij op een andere manier heviger te laten lijden. Een zuster van mijn vader, een lieve en verstandige jonge vrouw, zorgde zo goed voor me dat ze mij er bovenop bracht. Op het ogenblik dat ik dit schrijf is ze nog steeds in leven en verzorgt ze, op tachtigjarige leeftijd, een man die jonger is dan zij, maar die door de drank is geveld. Lieve tante, ik vergeef u dat u mij in leven hebt gehouden en het doet me verdriet dat ik u aan het einde van uw leven niet de liefdevolle zorgen kan schenken die u mij zo overvloedig hebt geschonken aan het begin van het mijne.”

Jean-Jacques Rousseau (28 juni 1712 – 2 juli 1778)
Cover Engelse uitgave

De Vlaamse schrijver dichter, vertaler en scenarist Anton van Wilderode (pseudoniem van Cyriel Paul Coupé werd geboren in Moerbeke op 28 juni 1918. Zie ook alle tags voor Anton van Wilderode op dit blog.

Avond

Aardappelloof rookt bitter rond de hoeven
achter het labyrint van lange dreven,
aan wolken mist en maanlicht prijsgegeven
keren de paardenspannen met de boevers.

Gerucht van melk en ijzer in de stallen,
van hooi en room de reuk tot in de keuken;
een ritueel luidruchtig zonder spreken
voltrekt zich als de avond is gevallen.

De ruiten blinken door een waas van tranen
waarin het huisgezin naar buiten zwevend
het toegeschoven bord ontspannend ledigt.
Gespoord slapen de paarden en de hanen.

Afscheid

Het bos dat ik niet meer zie
is het bos dat ik in de aarde
van mijn geheugen bewaarde
met varens tot aan de knie.

Ik blijf wel de schoolknaap die
in schuilhoeken van geblaarte
onmetelijk moed vergaarde
en longen vol poëzie.

Ik ben om het even wie
maar ik adem mijn eigen aarde.

Anton van Wilderode (28 juni 1918 – 15 juni 1998)

De Argentijnse schrijver Juan José Saer werd geboren in Serodino op 28 juni 1937. Zie ook alle tags voor Juan José Saer op dit blog.

Uit: The Sixty-Five Years of Washington (Vertaald door Steve Dolph)

“He, helpful and enthusiastic, went along to the station. That man who, ever since Leto has had use of his reason, has always been silent, distant, shut away with his unsuspected chimeras in his radio workshop, for the last month or so seems to have broken the bell jar that separated him from the outside world, and has come with them, seeming euphoric, close, warm, and open. Leto observes him at a distance, incredulous. At first the change was so sudden that, in his skepticism, he was sure it was some kind of joke, or a tactical transformation, but his persistence and his conviction to the role were so intense that Leto’s initial incredulity was replaced with doubt—is he? would he?—all that, no?, telling himself at the same time, but from then on without concrete ideas or words and almost without realizing it, though not only his mind but also his whole body are for some reason saturated with those senses that more and more resemble the shudder or the silent beating or the contraction of nerves, temples, veins, muscles, telling himself, he would say, but in that way, no?, that if it was a comedy the intended audience was Leto himself, because for Isabel, Lopecito, and the rest, who were convinced in advance, no persuasion was necessary—he, Leto no?—the only one who suspected that the man had something up his sleeve, that the man had realized—and decided I was the last obstacle to demolish before his magical circle could finally close, the straggler he had to force in before sealing, hermetically, from the inside, the capsule, and launching it into the interstellar space of his own delirium, Leto thinks, this time with clear and well-formed thoughts, walking, next to the Mathematician, always to the south, on the shady sidewalk, where, more and more frequently, the windows and doors of businesses are open. On a bright, warm, and calm November afternoon, the bus drives past rectangles of blue flax, of yellow sunflowers and green wheat, leaving behind, slow and regular, the repetitive uprights of the telegraph poles, while Leto, sitting next to the window, candidly observes Isabel who, in the seat ahead of him, calmly and serenely flips through the latest issue of Ms & Mrs. The comedy that Leto, after several weeks, has convinced himself is real, produces a tranquilizing and at the same time euphoric effect in Isabel, inasmuch as her old phantasms of marital bliss, upward mobility, sexual satisfaction, economic stability, familial harmony, religious tranquility, and physical well-being have seemed, in recent weeks, to have found their long-awaited substantiation, de–spite the resistance of a hostile world.”

Juan José Saer (28 juni 1937 – 11 juni 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e juni ook mijn blog van 28 juni 2014 deel 2.

Florian Zeller, Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Marlene Streeruwitz, Fritzi Harmsen van Beek, Luigi Pirandello, Jean Jacques Rousseau, Anton van Wilderode, Juan José Saer

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Zie ook alle tags voor Florian Zeller op dit blog.

Uit: Climax (Vertaald door William Rodarmor)

„In this story, Sofia was a little like Poland.
Nicolas knew he would be the big loser in such an expansion. He already found it hard enough to make one woman come; the idea of having twice as much work, in the face of fierce competition, seemed more than he could handle. Unless, speaking purely technically, a transfer of competence occurred, which was something he absolutely didn’t want. Besides, how could he admit to his desire for another woman, right in front of Pauline? Let’s call this impulse erotic sovereignism, which would be the logical opposite of erotic federalism.
Erotic sovereignism might be thought infantile, and with good reason. Men, at least most of the time, are big children. Here’s proof: exhausted by all these considerations, which he suddenly found completely futile, Nicolas drank his coffee and went back to bed.
The architects of Europe thought that two things were essential for the people of the continent to feel European: a flag and an anthem. The matter of the flag was settled in 1955, and presented no particular difficulty. But that wasn’t the case with the anthem. People hoped a new world would emerge after the horror of the war, and a number of composers wanted to be part of that. They included a composer from Lyons named Jehane-Louis Gaudet. In 1949 he sent his Chant de la paix to the president of the Council of Europe and crossed his fingers. After all, wasn’t it a golden opportunity for an unknown artist to become famous?
After the Chant de la paix was presented to the Council, the president telephoned the composer to personally thank him for his contribution. Unfortunately, he said, it would be very difficult to adopt this magnificent composition as the European anthem.
“Why?” asked Gaudet in surprise.
“Because we are required to be unanimous.”
It turns out that on the day the council met, a little man with a mustache, a Dutchman from Rotterdam, had felt that the Chant de la paix was too…. The Council president had forgotten the word that had been used.
“Too what?” asked the composer. He felt a little annoyed, but was prepared to rewrite a few bars to satisfy the gentleman from Rotterdam if necessary”

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

Lees verder →

Florian Zeller, Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Marlene Streeruwitz, Fritzi Harmsen van Beek, Luigi Pirandello, Jean Jacques Rousseau, Anton van Wilderode

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Zie ook alle tags voor Florian Zeller op dit blog.

“You looked distracted,” she said a little later. Feigning surprise, he put on a smile, as if to indicate that she was wrong: No, no, of course not. After all, he couldn’t very well admit to her that he had imagined the three of them in bed together, and that in his fantasy the third person looked like Sofia, the young Polish woman she’d introduced him to a few days before.
This wasn’t the first time that he’d fantasized about other women while making love to Pauline. (He would close his eyes, as if afraid of being caught in the act of infidelity, and let the film play under his eyelids.) Besides, he probably wasn’t the only person ever to seek fresh stimulation in more or less fictional images. He vividly remembered the period when the world was excitement without release (those long years of adolescence when he looked at girls but couldn’t approach them), but now he dreaded the reverse, to be locked in a world of release without excitement (being in a couple).
After two years of living together, he sometimes wondered if he and Pauline had reached the frontier of that peacefully settled world. No wonder his fantasy life was coming to the rescue of his daily lot. On the other hand, that he would include Pauline in the script was surprising. For better or for worse, she incarnated the antithesis of debauchery for him.
He asked himself the question somberly that morning, while making coffee: would he like to go to bed with Pauline and another woman? The idea, which had excited him a moment earlier, now seemed unpleasant and crude.
Here, a parallel with the Polish plumber must be drawn.
For the previous month, an anti-European PR campaign in all the French media had been stigmatizing the Polish plumber, making him symbolically responsible for unemployment in France. How could you fight him? He worked hard and cost much less. It was scandalous! It was unfair competition! Remember, the European Union had been built around the Franco-German couple. These were two countries who felt powerful, and by and large they got along pretty well. But weren’t they taking a fatal risk, it was suggested, by blindly rushing into the endless process of enlarging the European Union?
Let’s be even more concrete: if France and Germany welcome Poland into their bed, should they be surprised if Poland, which has a talent for plumbing, upsets their mutual balance?”

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

Lees verder →

Florian Zeller, Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Marlene Streeruwitz, Fritzi Harmsen van Beek, Luigi Pirandello, Jean Jacques Rousseau

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Zie ook alle tags voor Florian Zeller op dit blog.

Uit:Climax (Vertaald door William Rodarmor)

“He breathed calmly, seeking a thought, a subject, an object that could neutralize the sight of these two entwined women. Miraculously, his gaze fell on a book that happened to be lying on the night table: Letters of Abélard and Héloïse. Pauline had given it to him a few weeks earlier, saying she thought it was the most beautiful account in all of romantic literature. He tried to remember the last passage he had read. In fact, wasn’t it the moment when Abelard was castrated?
Right then, his objective was less to take pleasure than to hold it off as long as possible. Nicolas was considerate and polite, but every man has his weaknesses. The combined effect of Pauline and Sophia’s tongues soon broke his concentration. He raised himself on his elbows. “What’s the matter?” asked Sofia in surprise.
How could you claim that nature is well designed, he was tempted to answer her, when an excess of pleasure precipitates the very end of that pleasure? He just muttered vaguely, “Easy, girls…” Sofia, who wasn’t very obedient, continued stroking his penis while Pauline took off her panties so as to move on to serious matters.
So of course what had to happen, did.
“What, already?” exclaimed Sofia, looking at him little ironically.
Let’s immediately put Nicolas’s disappointing performance in perspective. The English novelist Adam Thirwell once came across notes of a conversation between several eminent members of the Surrealist group, and this is the conversation that comes to mind. It took place on 3 March 1928, and its theme was the male orgasm. Each of the participants was to talk as honestly as possible about what they did in bed. Raymond Queneau asked the first question: “How long before you ejaculate, from the moment you are alone with the woman?” André Breton closed his eyes, trying to remember, wanting to be accurate. Before answering, he distinguished between two periods: all that preceded the act (which for him lasted more than half an hour) and the act itself (twenty seconds, maximum).»

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

Lees verder →

Florian Zeller, Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Marlene Streeruwitz, Fritzi Harmsen van Beek, Luigi Pirandello, Jean Jacques Rousseau

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Zie ook alle tags voor Florian Zeller op dit blog.

Uit: Climax (Vertaald door William Rodarmor)

“The story starts where all stories should end; in bed. Nicolas had been living with Pauline for two years, so this wasn’t the first time that they found themselves like this: facing each other, she giving him an ambiguous smile as she took his hand. These were gestures he knew by heart, gestures that populate the territory of reassuring and familiar things. He stepped closer and kissed her.

He’d always thought of sex as a metaphysical moment, a few seconds during which every man could take revenge on life. What revenge? Like everybody, Nicolas was going to die someday, and that day was inexorably approaching. Besides, he was thirty years old and hadn’t become what he had dreamed of being–a well-known director. His chances of success were getting slimmer and slimmer, and he was often overcome by self-loathing and shame. Sex was a consolation for all that.

On this day, however, something unprecedented happened to them. Nicolas was lying on his back and Pauline, who had just taken off her bra, had closed her eyes a little, the way she usually did when pleasure began to gently blot out the world.

Suddenly the bedspread lifted up and a third person’s head appeared.

With a dramatic gesture, Sofia sent the bedspread flying behind her. She was naked, and took Nicolas’s penis in her left hand while she tried to get rid of a hair she seemed to have on her tongue with her right. (But what was she doing under the bedspread?) In a moon-slow movement, like the outgoing tide, Pauline eased herself down level with Sofia; Nicolas closed his eyes.”

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

Lees verder “Florian Zeller, Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Marlene Streeruwitz, Fritzi Harmsen van Beek, Luigi Pirandello, Jean Jacques Rousseau” →

Op herhaling: Luigi Pirandello, Mark Helprin, Jean Jacques Rousseau, Marlene Streeruwitz, Florian Zeller, Ryszard Krynicki, Otto Julius Bierbaum, A. E. Hotchner, Jürg Federspiel

De Italiaanse schrijver Luigi Pirandello werd op 28 juni 1867 geboren in de villa ‘Caos’ (chaos) in de buurt van Agrigento. Hij begon in 1887 te studeren aan de Faculteit der Letteren van de universiteit van Rome. In 1889 zette hij zijn studie voort in Bonn, waar hij in 1891 afstudeerde en zijn eerste gedichten publiceerde. Een belangrijk jaar in het leven van Pirandello was 1903. Zijn vrouw werd zenuwziek en zou steeds verder aftakelen, en zijn vader ging failliet, waardoor Pirandello tot zijn afschuw moest gaan werken als docent om rond te kunnen komen. Om verder aan geld te komen intensiveerde hij zijn activiteiten als schrijver en medewerker van verschillende kranten en tijdschriften. Zo verscheen in deze tijd zijn beroemde roman Il fu Mattia Pascal. Naast romans ging Pirandello zich meer en meer toeleggen op het schrijven van novellen en theaterstukken. Opvallend is dat hij zijn theaterstukken in veel gevallen baseerde op eerder geschreven novellen, zo werd hij een ‘plagiator van zichzelf’. Rond 1920 kreeg Pirandello groot succes met toneelstukken als ‘Sei personaggi in cerca d’autore’. In 1922 brak hij internationaal door en reisde hij over de wereld met een eigen toneelgezelschap, dat gefinancierd werd door de fascistische partij van Benito Mussolini, waar de schrijver in 1924 lid van werd. De reden voor zijn lidmaatschap is onduidelijk, maar zou te maken kunnen hebben met Mussolini’s bewondering voor Pirandello. In 1934 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur.

Uit: Die Wirklichkeit des Traums ((La realtà del sogno, vertaald door Michael Rössner)

“Alles, was er sagte, schien denselben unbestreitbaren Wert zu haben wie seine Schönheit; beinahe so, als könnte er – da man nicht daran zweifeln konnte, daß er ein überaus schöner Mann war, aber auch wirklich wunderschön – ihm nie und in nichts widersprechen.

Und er verstand nichts, er verstand aber auch wirklich nichts von dem, was in ihr vorging!

Wenn man sich anhören mußte, mit welcher Sicherheit er seine Interpretationen ihrer instinktiven Regungen, ihrer vielleicht auch ungerechten Abneigungen und mancher ihrer Gefühle vortrug, dann überkam sie die Versuchung, ihm das Gesicht zu zerkratzen, ihn zu ohrfeigen, ihn zu beißen.

Auch deshalb, weil er sie dann bei aller Kälte und Sicherheit und diesem Stolz eines gutaussehenden jungen Mannes in anderen Momenten wiederum enttäuschte, wenn er sich ihr näherte, weil er sie brauchte. Dann war er schüchtern, demütig, flehend, mit einem Wort so, wie sie ihn in diesen Augenblicken nicht haben wollte; so daß sie sich auch dann gereizt fühlte, wenn auch aus einem anderen Grund, und so sehr, daß sie – obwohl sie dazu neigte nachzugeben – sich störrisch verhärtete; und die Erinnerung an jeden Augenblick der Hingabe, der im schönsten Moment von diesem Gefühl der Gereiztheit vergiftet wurde, wandelte sich ihr zu einem Groll.”

Luigi Pirandello (28 juni 1867 – 10 december 1936)

Lees verder “Op herhaling: Luigi Pirandello, Mark Helprin, Jean Jacques Rousseau, Marlene Streeruwitz, Florian Zeller, Ryszard Krynicki, Otto Julius Bierbaum, A. E. Hotchner, Jürg Federspiel” →

Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Luigi Pirandello, Jean-Jacques Rousseau, Otto Julius Bierbaum, A. E. Hotchner, Eric Ambler, Jürg Federspiel

De Poolse dichter, vertaler en uitgever Ryszard Krynicki werd geboren op 28 juni 1943 in St.Valentin, Lager Wimberg, Oostenrijk. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2008 en ook mijn blog van 28 juni 2009 en ook mijn blog van 28 juni 2010.

The tounge, that wild meat

for Zbigniew Herbert & Mr. Cogito

the tongue, that wild meat, that grows in the wound,

in the open would of the mouth, that feeds on deceitful truth,

the tongue, that externally beating, bared heart, that naked blade,

a defenseless weapon, that gag, stifling

defeated uprisings of words, that animal tamed daily

by human teeth, that inhuman thing which grows in us and

outgrows us, that animal fed with the poisoned flesh of the body,

that red flag we swallow and spit out together with the blood, that

split in two surrounding us, that real lie that deceives,

that child, while learning the truth, truly lies

Vertaald door Boguław Rostworowski

Save Me, Guide Me

Save me, shield me, faithful journey,

from my own lies and from our era.

Protect me, you, Angel and Guardian,

but you, White Cloud, guide me.

Keep me from thunder, hurricane,

immaculate truth, give me light.

Don’t overlook me, little dove,

when you send us a sign from the heights.

Forgive me, twilight,

don’t pierce me, spear of nightmares.

Don’t bless me with madness,

wake me, morning star.

Vertaald door Alissa Valles

Ryszard Krynicki (St.Valentin, 28 juni 1943)

Lees verder “Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Luigi Pirandello, Jean-Jacques Rousseau, Otto Julius Bierbaum, A. E. Hotchner, Eric Ambler, Jürg Federspiel” →

Mark Helprin, Jean-Jacques Rousseau, Luigi Pirandello, Otto Julius Bierbaum, A. E. Hotchner, Eric Ambler, Jürg Federspiel

De Amerikaanse schrijver en journalist Mark Helprin werd geboren in New York op 28 juni 1947.

Uit: Winter’s Tale

“THERE WAS a white horse, on a quiet winter morning when snow covered the streets gently and was not deep, and the sky was swept with vibrant stars, except in the east, where dawn was beginning in a light blue flood. The air was motionless, but would soon start to move as the sun came up and winds from Canada came charging down the Hudson.
The horse had escaped from his master’s small clapboard stable in Brooklyn. He trotted alone over the carriage road of the Williamsburg Bridge, before the light, while the toll keeper was sleeping by his stove and many stars were still blazing above the city. Fresh snow on the bridge muffled his hoofbeats, and he sometimes turned his head and looked behind him to see if he was being followed. He was warm from his own effort and he breathed steadily, having loped four or five miles through the dead of Brooklyn past silent churches and shuttered stores. Far to the south, in the black, ice-choked waters of the Narrows, a sparkling light marked the ferry on its way to Manhattan, where only market men were up, waiting for the fishing boats to glide down through Hell Gate and the night.
The horse was crazy, but, still, he was able to worry about what he had done. He knew that shortly his master and mistress would arise and light the fire. Utterly humiliated, the cat would be tossed out the kitchen door, to fly backward into a snow-covered sawdust pile. The scent of blueberries and hot batter would mix with the sweet smell of a pine fire, and not too long afterward his master would stride across the yard to the stable to feed him and hitch him up to the milk wagon. But he would not be there.”

Mark Helprin (New York, 28 juni 1947)

De Italiaanse schrijver Luigi Pirandello werd op 28 juni 1867 geboren in de villa ‘Caos’ (chaos) in de buurt van Agrigento.

Uit: The Late Mattia Pascal (Translator’s Note door Arthur Livingston)

“Shall we say that the theatre of Pirandello is a higher and more perfect expression of his peculiar art than his tales or his novels? That has been said. And a certain body of fact is there to support such a contention. It is Pirandello’s drama that has won him world-wide recognition, whereas his prose work, though for thirty years it has held him in a high position in Italian letters, remained national in circulation and even in Italy was the delight of an elect few. Many of his comedies, besides, are reworkings of his short stories; as though he himself regarded the latter as incomplete expressions of the vision they contained. In the third place, one might say that since the novelty of Pirandello’s art consists rather in his method of dissecting life than in his judgment of life, his geometrical, symmetrical, theorematic situations are more vivid in the clashing dialogue of people on a stage than in the less animated form of prose narrative. These considerations do not all apply, however, to “The Late Mattia Pascal.”

That we have a first class drama in this
novel is evident from the fact that Pirandello himself used the amusing situation in the first part of the story as the theme of one of his Sicilian comedies: “Liolà”; and in a more important sense the book as a whole is to be counted among the sources that have inspired the “new” theatre in Italy . Chiarelli’s “The Mask and the Face” was a play that “made a school”; and that school, the “grotesque,” may be thought of as an offspring of “The Late Mattia Pascal.” The novel, also, falls naturally into a special place in the repertory of Pirandello’s more characteristic themes. It is a variation of the situation in “Henry IV”–where the mask, the fiction, is first offered by circumstances, then deliberately assumed, to be violently torn off in the case of Mattia Pascal, to be retained and utilized in the case of “Henry IV.”

Luigi Pirandello (28 juni 1867 – 10 december 1936)

Buste in Palermo

Zie voor de twee bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2008 en ook mijn blog van 28 juni 2009.

De Franse schrijver, filosoof en componist Jean Jacques Rousseau werd geboren in Genève op 28 juni 1712. Zie ook mijn blog van 28 juni 2006 en ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2008 en ook mijn blog van 28 juni 2009.

Uit: Les Confessions

“Je n’avais pas encore assez de raison pour sentir combien les apparences me condamnaient, et pour me mettre à la place des autres. Je me tenais à la mienne, et tout ce que je sentais, c’était la rigueur d’un châtiment effroyable pour un crime que je n’avais pas commis. La douleur du corps, quoique vive, m’était peu sensible; je ne sentais que l’indignation, la rage, le désespoir. Mon cousin, dans un cas à peu près semblable, et qu’on avait puni d’une faute involontaire comme d’un acte prémédité, se mettait en fureur à mon exemple, et se montait, pour ainsi dire, à mon unisson. Tous deux dans le même lit nous nous embrassions avec des transports convulsifs, nous étouffions et quand nos jeunes coeurs un peu soulagés pouvaient exhaler leur colère, nous nous levions sur notre séant, et nous nous mettions tous deux à crier cent fois de toute notre force: Carnifex, Carnifex, Carnifex.

Je sens en écrivant ceci que mon pouls s’élève encore; ces moments me seront toujours présents quand je vivrais cent mille ans. Ce premier sentiment de la violence et de l’injustice est resté si profondément gravé dans mon âme, que toutes les idées qui s’y rapportent me rendent ma première émotion, et ce sentiment, relatif à moi dans son origine, a pris une telle consistance en lui-même, et s’est tellement détaché de tout intérêt personnel, que mon coeur s’enflamme au spectacle ou au récit de toute action injuste, quel qu’en soit l’objet et en quelque lieu qu’elle se commette, comme si l’effet en retombait sur
moi. Quand je lis les cruautés d’un tyran féroce, les subtiles noirceurs d’un fourbe de prêtre, je partirais volontiers pour aller poignarder ces misérables, dussé-je cent fois y périr. Je me suis souvent mis en nage à poursuivre à la course ou à coups de pierre un coq, une vache, un chien, un animal que j’en voyais tourmenter un autre, uniquement parce qu’il se sentait le plus fort. Ce mouvement peut m’être naturel, et je crois qu’il l’est; mais le souvenir profond de la première injustice que j’ai soufferte y fut trop longtemps et trop fortement lié pour ne l’avoir pas beaucoup renforcé.

Là fut le terme de la sérénité de ma vie enfantine. Dès ce moment je cessai de jouir d’un bonheur pur, et je sens aujourd’hui même que le souvenir des charmes de mon enfance s’arrête là.”

Jean-Jacques Rousseau (28 juni 1712 – 2 juli 1778)

Standbeeld in Chambéry

De Duitse dichter en schrijver Otto Julius Bierbaum werd geboren op 28 juni 1865 in Grünberg. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2009.

Meine Frau unterm Ölbaum

Der Ölbaum: ein zarter Strauß, …
Wie aus grauen Seidenspitzen, …
Wie Silberschmiedarbeit sieht er aus,
Auf der schwarzblaue Edelsteine blitzen.

Stehst du darunter in dem Blumenkleide
Aus Indiens buddhabunter Seide,
Dann ist der ganze Garten ein Geschmeide.
Und, träume ich denn, was ich da seh?
Wen seh ich dort in Signor Bardis Haus
Vor seiner Staffelei im Türgevierte sitzen? –
Frate Giovanni da Fiesole!

Der weißen Kutte weite Ärmel sind
Den mageren Arm hinaufgeschlagen,
Und seine frommen braunen Augen fragen
Just seine Farbentiegel, ob für dich, mein Kind,
Sie auch genug der reinen Farben tragen.

Steh still, steh still! Und blicke klar und froh,
Gradaus, mich an! Aus deinen Augen lesen
Soll ferne Zeit noch, wie du gut und klar,
Wie schön und lauter du, wie treu und wahr
Dein starkes, liebevolles Herz gewesen!

Drum malt dich Fra Angelico.

Otto Julius Bierbaum (28 juni 1865 – 1 februari 1910)

De Amerikaanse schrijver, en biograaf Aaron Edward Hotchner werd geboren op 28 juni 1920 in St. Louis. . Zie ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2009.

Uit: Paul and Me: Fifty-three Years of Adventures and Misadventures with My Pal, Paul Newman

„Paul Newman and I first met in 1955 in a funeral parlor on La Cienega Boulevard in Hollywood. There were sample coffins in the anteroom, but the large viewing room beyond had been stripped of its funereal paraphernalia and instead outfitted for the rehearsal of The Battler, a television drama I had written based on a Hemingway short story. It was my first television play and, as it turned out, it became a fortuitous launching pad for Paul’s career as well as my own. We were in this mortuary because NBC had run out of rehearsal space, and this bizarre spot was the best they could do.
Both Paul and I were at the start of our respective careers and each of us had come to a halt. Paul had been brought up in Shaker Heights, an affluent suburb of Cleveland. He had been in a dozen or so plays at Kenyon College, and after graduation he had performed in summer stock—once playing the gentleman caller in Tennessee Williams’s The Glass Menagerie. He later enrolled in Yale University School of Drama, where in Shaw’s Saint Joan he was required to weep onstage. As Paul told me years later, “The muscles contracted in my stomach, and immediately I tried to figure out some way to play the whole thing facing upstage. And then I thought, What an ass. I drag my family—I had married an actress I had met when I was in Woodstock summer theater and had a son with her—with only nine hundred dollars in the bank, all the way to Connecticut, and then think of all the ways I can cop out. At the time I was living in a boardinghouse, and I took that script downstairs to the boiler room and I said, Okay buddy, you are going to sit here until you find out where it is going to come from or you get out of this business right now. I did the part and my tears arrived on cue.”

A. E. Hotchner (St. Louis, 28 juni 1920)

De Engelse schrijver Eric Ambler werd geboren op 28 juni 1909 in Londen. Zie ook mijn blog van 28 juni 2009.

Uit: Judgment on Deltchev

“ Where treason to the state is defined simply as opposition to the government in power, the political leader convicted of it will not necessarily lose credit with the people. Indeed, if he is respected or loved by them, his death at the hands of a tyrannical government may serve to give his life a dignity it did not before possess. In that event his enemies may in the end be faced not by the memory of a fallible human being but by a myth, more formidable than the real man could ever have been, and much less vulnerable. His trial, therefore, is no formality, but a ceremony of preparation and precaution. He must be discredited and destroyed as a man so that he may safely be dealt with as a criminal. Sometimes he is induced to confess abjectly to the crimes of which he is accused; but unless he has himself been a member of the party that now seeks to destroy him, such confessions are not always believed by the people; and when, for example, he is the leader of an unliquidated opposition party, it is better to observe outwardly the old legal forms, to bring witnesses, produce evidence, and let him try to defend himself.
So it was with Nikolai Petkov in Bulgaria, with Julius Maniu and Ion Mihalache in Rumania, and with many other liberals in Eastern Europe. Petkov they hanged. Maniu and Mihalache were condemned to solitary confinement for life. When Yordan Deltchev’s trial took place, the pattern for such occasions had been already set.
The charges against him were of ’treason and the preparation of a terrorist plot to assassinate the head of the state’. The trial began before a People’s Court on the 11th of June. He was described in the indictment as ‘president of the Agrarian Socialist Party and formerly a member of the Provisional Government of National Unity’. In fact, he had been head of that government and also its Foreign Minister. He was still the leader of the only effective opposition to the People’s Party regime that remained.

Eric Ambler (28 juni 1909 – 22 oktober 1998)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 juni 2007.

De Zwitserse dichter en schrijver Jürg Federspiel werd geboren op 28 juni 1931 in Kemptthal.

Juan José Saer, Florian Zeller, Marlene Streeruwitz, Fritzi Harmsen van Beek, Ryszard Krynicki, Mark Helprin, Jean-Jacques Rousseau, Luigi Pirandello, Otto Julius Bierbaum, A. E. Hotchner, Eric Ambler, Jürg Federspiel

De Argentijnse schrijver Juan José Saer werd geboren in Serodino op 28 juni 1937. Hij studeerde in Santa Fe aan de Universidad Nacional del Litoral rechtsgeleerdheid en filosofie. Dankzij een beurs kon hij in 1968 naar Parijs verhuizen, waar hij zou blijven wonen tot zijn dood in 2005. Saer, die kort daarvoor met pensioen was gegaan als hoogleraar aan de Universiteit van Rennes, had op dat moment bijna zijn laatste roman La Grande voltooid. Deze werd nog datzelfde jaar postuum gepubliceerd. In 2006 volgde Trabajos, een bundel literaire kritieken over Latijns-Amerikaanse en Europese schrijvers. Een terugkerend thema in het werk van Saer was de positie van de in zelfgekozen ballingschap verblijvende auteur. Hij besprak dit aan de hand van de levens van twee tweelingbroers, waarvan tijdens de dictatuur in Argentinië de ene in dat land bleef, terwijl de andere – net als Saer zelf – naar Parijs trok. Net als verschillende generatiegenoten, zoals Cesar Aira, Roberto Bolaño en Ricardo Piglia, goot Saer zijn werk vaak in een specifiek en vastomlijnd genre, zoals dat van misdaadromans (La pesquisa, 1994), koloniale ontmoetingen (El testigo, 1990), reisverhalen (El rio sin orillas, 1991) of in de stijl van schrijvers als Marcel Proust (La mayor, 1976) of James Joyce (Sombras sobre vidrio esmerilado, 1992). Saer schreef ook gedichten en enkele scenario’s voor korte films. Werk van hem werd vertaald in het Duits, Engels, Frans, Italiaans en Portugees. Voor zijn roman La ocasión kreeg hij in 1987 de Premio Nadal.

Uit: Ermittlungen (Vertaald door Hanna Grzimek)

„Morvan wußte das. Und er wußte auch, daß es bei Einbruch der Dunkelheit geschah, dann, wenn die uralte, abgenutzte Schlammkugel, die sich eisern immer weiterdrehte, den Punkt verlagerte, auf welchem sie, er und jener Ort genannt Paris, sich bewegten, diesen von der Sonne entfernte und seiner eitlen Helligkeit beraubte, er wußte, daß es gewöhnlich um diese Zeit geschah, daß jener Schatten, den er seit neun Monaten verfolgte und der so nah und unerreichbar war wie sein eigener Schatten, aus seiner staubigen Dachkammer trat, um zuzuschlagen. Und dies hatte er schon – haltet euch fest – siebenundzwanzigmal getan.

Die Leute dort leben länger als an irgendeinem anderen Ort auf diesem Planeten, man lebt, wenn man Franzose oder Deutscher ist, länger als ein Afrikaner, und, wenn man Franzose ist, lebt man scheinbar länger, wenn man Stadtmensch ist, als ein Bauer zum Beispiel, und wenn man aus der Stadt ist – immer statistisch gesehen – lebt man viel länger, wenn man Pariser ist, als wenn man aus irgendeiner anderen Stadt kommt, und wenn man Pariser ist, lebt man viel länger, wenn man eine Frau ist, als wenn man ein Mann ist – und etwas Wahres muß an all dem dran sein, denn in Paris gibt es alte Damen in Fülle, adlige, bürgerliche, kleinbürgerliche oder proletarische, verhärmte alte Jungfern oder ungebundene Frauen, die darüber immer älter wurden, daß sie sich hüteten, ihre stolze Unabhängigkeit zu verlieren, Witwen von Notaren oder Ärzten, Kaufleuten oder Untergrundbahnschaffnern, ehemalige Marktweiber oder Zeichen- und Gesangslehrerinnen, Romanschriftstellerinnen in der Blüte ihres Schaffens, eingewanderte Russinnen oder Kalifornierinnen, alte Jüdinnen, welche die Deportationen überlebt haben, und sogar alte Cocottes, die von einem Zensor, strenger als die guten Sitten, gezwungen wurden, sich zur Ruhe zu setzen: ich meine die Zeit. Jeden Morgen sieht sie das Tageslicht wieder herauskommen, je nach Rang aufgetakelt oder fast in Lumpen, wie sie die bunten Regale der Supermärkte skeptisch in Augenschein nehmen, oder wie sie bei schönem Wetter auf den dunkelgrünen Bänken der Plätze und Alleen sitzen, allein und steif aufgerichtet oder in angeregtem Gespräch mit irgendeinem anderen Exemplar ihrer Spezies, oder wie sie in bereits auf Postkarten verewigter Haltung Brotkrumen an Tauben verfüttern; im Frühling kann man sie des Morgens im Hauskleid ausmachen, wie sie den Oberkörper in die Leere geneigt, mit Hingabe am Fenster eines fünften oder sechsten Stockwerks blühende Geranien gießen.“

Juan José Saer (28 juni 1937 – 11 juni 2005)

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2008.

Uit: Les amants du n’importe quoi

“Quand il était plus jeune, étudiant, il avait ressenti la même incapacité à savoir quelle vie il désirait. Il enviait secrètement ceux qui, par manque de talent ou par vocation, ne se posaient plus la question. Il avait fait ses études comme on se laisse emporter par un courant calme. Rien d’autre que cette indifférence ne l’avait prédestiné aux études de droit, puis au carnaval de diplômes dont il pouvait se prévaloir. Il avait maintenant une respectabilité et un pouvoir d’achat. C’était bien. La réussite professionnelle lui semblait être l’exigence la plus accessible puisque au fond elle ne dépend que de soi. Rien n’était comparable aux tourments que l’on pouvait ressentir auprès des femmes – et ces tourments étaient à la mesure de ce qu’il pressentait en lui.”

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

De Oostenrijkse schrijfster Marlene Streeruwitz werd geboren op 28 juni 1950 in Baden bij Wenen. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2008.

Uit: Verführungen

„Das Telefon läutete um 3 Uhr in der Nacht. Püppi war am Apparat. Helene müsse sofort kommen. Sofort. Dringend. Oder hätte sie besseres zu tun, als sich um ihre Freundin zu kümmern. Sei sie beschäftigt. Mit einem Schweden vielleicht? Helene zog sich an. Sie legte Zettel auf ihr Bett und vor die Wohnungstüre der Großmutter nebenan. Auf die Zettel hatte Helene die Telefonnummer von Püppi geschrieben. Falls eines der Kinder aufwachen und sie suchen sollte. Püppi wohnte in der Karolinengasse. Im 4. Bezirk. Beim Belvedere. Helene fuhr über den Franz Josephs-Kai und den Ring zur Prinz Eugen Straße. In der Nähe der Innenstadt waren die Straßen belebt. Im 19. Bezirk und dann im 4. war niemand auf der Straße. Eine Funkstreife stand vor der türkischen Botschaft. An der Ecke der Karolinengasse und Prinz Eugen Straße. Die Polizisten musterten Helene beim Vorbeifahren. Helene fragte sich, was sie diesmal vorfinden würde. Püppi hatte ruhig geklungen. Geheimnisvoll. Vorwurfsvoll. Aber zusammenhängend. Die Heizung im Auto hatte erst am Schwedenplatz zu wärmen begonnen. Durchfroren lief Helene die Stiegen in der Karolinengasse 9 hinauf. Helenen hatte einen Haustorschlüssel. Für solche Anlässe. Es gab keine Gegensprechanlage. Nicht einmal Glocken. Wollte man zu Püppi, mußte man erst anrufen. Oder man war geschickt genug, ein Steinchen gegen die Fenster im 5. Stock zu werfen. Die Wohnungstür war angelehnt. Die Tür zu Sophies Zimmer stand weit offen. Helene ging hinein. Das thailändische Kindermädchen saß in der Ecke hinter Sophies Bett.“

Marlene Streeruwitz (Baden, 28 juni 1950)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Fritzi Harmsen van Beek werd geboren in Blaricum op 28 juni 1927. Fritzi Harmsen van Beek overleed op 4 april van dit jaar. Zie ook mijn blog van 28 juni 2008 en ook mijn blog van 10 april 2009.

Goed Begrepen!

(opdracht aan mijn dooie hond)

Als je

weerkomt, indien je: ik stuit de wateren, de sluizen

stut, indien en domp ik de wind! Zo. Droog, Snel en

Niet omzien, het Diep van Aduard Oversteken; recht van

uit je graf in Tandartsebosje draafje Losjes, Onverschillig

liefst, naar het land van Pon. Waar ik je opwacht bij

de brug indien, een blinkende kluif in elke hand, je me

terug keert. En verdrijf het gehoornde vee aldaar, die

olle halfheilige treiterborsten, met behulp van Pan.

(Omkopen met druiven denk ik. Fluiten? Gooien met kikkers.

Misschien.) En noem je namen, O Lipoe m’n Pootjesslang:

‘Sierlijke Reigersbek, Steelse Gep, Fluwelia, Schele

Puiloog en Hondester’, o Onberispelijke, herken je me dan?

‘Ai vlug dus, vraag Orion verlof nu! Wat maakt die spat

hem op zijn twinkelende eeuwigheid! Zijn kennels puilen

uit van sterren, zijn velden zijn ermee bedauwd, hij

stoft ze van zijn jagerslaarzen, bij bossen, rivieren

vol, op bergen stapelt hij de speelse zielen, Alle

Jachthonden! Hij mist je niet en wat dan nog: voor eventjes?

Als de wind dus! nu alsdewind, voordat ikzelf vertrokken

want daaromtrent allesbehalve rustig ben, dus hopsa, kom

en vlùg nu waarachtig, ik kan en wil niet langer, te

wachten ach, en wat me daarna staat.

Fritzi Harmsen van Beek (28 juni 1927 – 4 april 2009)

De Poolse dichter, vertaler en uitgever Ryszard Krynicki werd geboren op 28 juni 1943 in St.Valentin, Lager Wimberg, Oostenrijk. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2008.

Voorbijkomend

Komend voorbij een huis in de voorstad

Zie ik vluchtig door een open raam

Een oude man, eenzaam etend

Aan een helder verlichte tafel.

Wie heeft mij het recht gegeven

Om mij af te vragen

Of hij die nu het brood breekt en nuttigt

Ooit zijn vrienden of zichzelf

Heeft moeten verloochenen

Om te overleven,

Of er geen vreemd bloed aan zijn handen kleeft,

Of zijn gezicht

Nooit is bespuwd.

Vertaald door Gerard Rasch.

Ryszard Krynicki (St.Valentin, 28 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver en journalist Mark Helprin werd geboren in New York op 28 juni 1947. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2008.

Uit: Ellis Island: And Other Stories (The Schreuderspitze)

“In Munich are many men who look like weasels. Whether by genetic accident, meticulous crossbreeding, an early and puzzling migration, coincidence, or a reason that we do not know, they exist in great numbers. Remarkably, they accentuate this unfortunate tendency by wearing mustaches, Alpine hats, and tweed. A man who resembles a rodent should never wear tweed.
One of these men, a commercial photographer named Franzen, had cause to be exceedingly happy. “Herr Wallich has disappeared,” he said to Huebner, his supplier of paper and chemicals. “You needn’t bother to send him bills. Just send them to the police. The police, you realize, were here on two separate occasions!”
“If the two occasions on which the police have been here had not been separate, Herr Franzen, they would have been here only once.”
“What do you mean? Don’t toy with me. I have no time for semantics. In view of the fact that I knew Wallich at school, and professionally, they sought my opinion on his disappearance. They wrote down everything I said, but I do not think that they will find him. He left his studio on the Neuhausstrasse just as it was when he was working, and the landlord has put a lien on the equipment. Let me tell you that he had some fine equipment-very fine. But he was not such a great photographer. He didn’t have that killer’s instinct. He was clearly not a hunter. His canine teeth were poorly developed; not like these,” said Franzen, baring his canine teeth in a smile which made him look like an idiot with a mouth of miniature castle towers.“

Mark Helprin (New York, 28 juni 1947)

Uit: Émile ou De l’éducation

« Émile n’aura ni bourrelets, ni paniers roulants, ni chariots, ni lisières ; ou du moins, dès qu’il commencera de savoir mettre un pied devant l’autre, on ne le soutiendra que sur les lieux pavés, et l’on ne fera qu’y passer en hâte. Au lieu de le laisser croupir dans l’air usé d’une chambre, qu’on le mène journellement au milieu d’un pré. Là, qu’il coure, qu’il s’ébatte, qu’il tombe cent fois le jour, tant mieux : il en apprendra plus tôt à se relever. Le bien-être de la liberté rachète beaucoup de blessures. Mon élève aura souvent des contusions ; en revanche, il sera toujours gai. Si les vôtres en ont moins, ils sont toujours contrariés, toujours enchaînés, toujours tristes. Je doute que le profit soit de leur côté.

Un autre progrès rend aux enfants la plainte moins nécessaire : c’est celui de leurs forces. Pouvant plus par eux-mêmes, ils ont un besoin moins fréquent de recourir à autrui. Avec leur force se développe la connaissance qui les met en état de la diriger. C’est à ce second degré que commence proprement la vie de l’individu ; c’est alors qu’il prend la conscience de lui-même. La mémoire étend le sentiment de l’identité sur tous les moments de son existence ; il devient véritablement un, le même, et par conséquent déjà capable de bonheur ou de misère. Il importe donc de commencer à le considérer ici comme un être moral. »

Jean-Jacques Rousseau (28 juni 1712 – 2 juli 1778)
Buste van Jean-Antoine Houdon

De Italiaanse schrijver Luigi Pirandello werd op 28 juni 1867 geboren in de villa ‘Caos’ (chaos) in de buurt van Agrigento. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007 en ook mijn blog van 28 juni 2008.

Uit: Six Characters in Search of an Author (Vertaald door Edward Storer)

The Manager [throwing a letter down on the table]. I can’t see [To PROPERTY MAN.] Let’s have a little light, please!

Property Man. Yes sir, yes, at once. [A light comes down on to the stage.]

The Manager [clapping his hands]. Come along! Come along! Second act of “Mixing It Up.” [Sits down.] [The ACTORS and ACTRESSES go from the front of the stage to the wings, all except the three who are to begin the rehearsal.]

The Prompter [reading the “book”]. “Leo Gala’s house. A curious room serving as dining-room and study.”

The Manager [to PROPERTY MAN]. Fix up the old red room.

Property Man [noting it down]. Red set. All right!

The Prompter [continuing to read from the “book”]. “Table already laid and writing desk with books and papers. Book-shelves. Exit rear to Leo’s bedroom. Exit left to kitchen. Principal exit to right.”

The Manager [energetically]. Well, you understand: The principal exit over there; here, the kitchen. [Turning to actor who is to play the part of SOCRATES.] You make your entrances and exits here. [To PROPERTY MAN.] The baize doors at the rear, and curtains.

Property Man [noting it down]. Right!

Prompter [reading as before]. “When the curtain rises, Leo Gala, dressed in cook’s cap and apron is busy beating an egg in a cup. Philip, also dresesd as a cook, is beating another egg. Guido Venanzi is seated and listening.”

Leading Man [To MANAGER]. Excuse me, but must I absolutely wear a cook’s cap?

The Manager [annoyed]. I imagine so. It says so there anyway. [Pointing to the “book.”]

Leading Man. But it’s ridiculous!

The Manager [jumping up in a rage]. Ridiculous? Ridiculous? Is it my fault if France won’t send us any snore good comedies, and we are reduced to putting on Pirandello’s works, where nobody understands anything, and where the author plays the fool with us all? [The ACTORS grin. The MANAGER goes to LEADING MAN and shouts.] Yes sir, you put on the cook’s cap and beat eggs. Do you suppose that with all this egg-beating business you are on an ordinary stage? Get that out of your head. You represent the shell of the eggs you are beating! [Laughter and comments among the ACTORS
.] Silence! and listen to my explanations, please! [To LEADING MAN.] “The empty form of reason without the fullness of instinct, which is blind.” — You stand for reason, your wife is instinct. It’s a mixing up of the parts, according to which you who act your own part become the puppet of yourself. Do you understand?“

Luigi Pirandello (28 juni 1867 – 10 december 1936)

De Duitse dichter en schrijver Otto Julius Bierbaum werd geboren op 28 juni 1865 in Grünberg. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007.

Traum durch die Dämmerung

Weite Wiesen im Dämmergrau;

Die Sonne verglomm, die Sterne ziehn;

nun geh ich zu der schönsten Frau,

weit über Wiesen im Dämergrau,

Tief in den Busch von Jasmin,

Durch Dämmergrau in der Liebe Land;

Ich gehe nicht schnell, ich eile nicht;

Mich zieht ein weiches, samtenes Band

durch Dämmergrauin der Liebe Land,

In ein blaues, mildes Licht.

Komm her und laß dich küssen

Die Luft ist wie voll Geigen,

Von allen Blütenzweigen

Das weiße Wunder schneit;

Der Frühling tobt im Blute,

Zu allem Uebermute

Ist jetzt die allerbeste Zeit.

Komm her und laß dich küssen!

Du wirst es dulden müssen,

Daß dich mein Arm umschlingt.

Es geht durch alles Leben

Ein Pochen und ein Beben:

Das rote Blut, es singt, es singt.

Otto Julius Bierbaum (28 juni 1865 – 1 februari 1910)

De Amerikaanse schrijver, en biograaf Aaron Edward Hotchner werd geboren op 28 juni 1920 in St. Louis. . Zie ook mijn blog van 28 juni 2007.

Uit: The Good Life According to Hemingway

„In the beginning I was not making any money at it, and I just wrote as well as I could—the editors didn’t like it, but someday they would. I really didn’t care about criticism. The best thing about your early days is that you are not noticed. You don’t have to deal with criticism, and you really enjoy your workdays. You think it’s easy to write and you feel wonderful, but you’re not thinking about the reader, who is not having much enjoyment. But when you start to mature and begin to write for the reader, writing becomes more difficult. In fact, when you look back on anything you’ve written, what you recall is what a tough go it was. Every day the rejected manuscripts would come back through the slot in the door of that bare room where I lived over the Montmartre sawmill. They’d fall through the slot onto the wood floor, and clipped to them was that most savage of all reprimands—the printed rejection slip. The rejection slip is very hard to take on an empty stomach, and there were times when I’d sit at that old wooden table and read one of those cold slips that had been attached to a story I had loved and worked on very hard and believed in, and I couldn’t help crying. When the hurt is bad enough, I cry.

When a writer first starts out, he gets a big kick from the stuff he does, and the reader doesn’t get any; then, after a while, the writer gets a little kick and the reader gets a little kick; and, finally,if the writer’s any good, he doesn’t get any kick at all and the reader gets everything.“

A. E. Hotchner (St. Louis, 28 juni 1920)

De Engelse schrijver Eric Ambler werd geboren op 28 juni 1909 in Londe. Hij werkt eeerst als schrijver van reclameteksten. In 1936 had hij voor het eerst succes met zijn roman The Dark Frontier. Dit boek en andere romans uit deze perode gelden tegenwoordig als klassieke werken in het thriller genre.

Uit: Epitaph for a Spy

„I arrived in St. Gatien from Nice on Tuesday, the 14th of August. I was arrested at 11.45 a.m. on Thursday, the 16th, by an agent de police and an inspector in plain clothes and taken to the Commissariat. For several kilometers on the way from Toulon to La Ciotat the railway runs very near to the coast. As the train rushes between the innumerable short tunnels through which this section of the line has been built, you catch quick glimpses of the sea below, dazzlingly blue, of red rocks, of white houses among pine woods. It is as if you were watching a magic-lantern show with highly colored slides and an impatient operator. The eye has no time to absorb details. Even if you know of St. Gatien and are looking for it, you can see nothing of it but the bright red roof and the pale yellow stucco walls of the Hotel de la Reserve. The hotel stands on the highest point of the headland and the terrace runs along the south side of the building. Beyond the terrace there is a sheer drop of about fifteen meters. The branches of pines growing below brush the pillars of the balustrade. But fa
rther out towards the point the level rises again. There are gashes of red rock in the dry green scrub. A few windswept tamarisks wave their tortured branches in silhouette against the intense ultramarine blue of the sea. Occasionally a white cloud of spray starts up from the rocks below.“

Eric Ambler (28 juni 1909 – 22 oktober 1998)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 juni 2007.

De Zwitserse dichter en schrijver Jürg Federspiel werd geboren op 28 juni 1931 in Kemptthal.

Florian Zeller, Marlene Streeruwitz, Ryszard Krynicki, Mark Helprin, F. Harmsen van Beek, Jean Jacques Rousseau, Luigi Pirandello, Otto Julius Bierbaum, A. E. Hotchner, Jürg Federspiel

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007.

Uit: La fascination du pire

„Au moment où le réveil a sonné, j’ai regretté d’avoir accepté ce voyage. Il faisait encore nuit, et je n’avais pratiquement pas dormi. J’aurais dû me coucher plus tôt la veille, me suis-je dit. Mais ce n’était pas mon genre. Et puis je pourrais toujours dormir dans l’avion.
(…)
L’ambassade française d’Egypte m’avait invité au Caire pour faire une conférence dans le cadre d’une espèce de salon du livre. Au téléphone, l’attaché culturel m’avait annoncé que Martin Millet ferait le voyage avec moi. (Il s’agissait d’un écrivain suisse assez célèbre dont j’avais lu un des livres un an auparavant ; je me souvenais vaguement d’une succession de fantasmes violents, monstrueux parfois, dont l’ambition était de décrire la misère sexuelle dans une société de marché, et au passage, je crois, la sienne.) J’avais reçu mon billet d’avion par la poste, ainsi qu’un ordre de mission. En l’occurrence, la mission consistait à bavarder un peu sur le thème de la « nouvelle génération romanesque française » et, le reste du temps, à profiter du séjour. Dans le taxi qui devait me conduire jusqu’à Roissy, je me suis dit qu’à l’exception de ce réveil nocturne, l’ensemble promettait d’être plutôt agréable, et qu’il fallait que je perde cette habitude de toujours me plaindre en me réveillant.»

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

De Oostenrijkse schrijfster Marlene Streeruwitz werd geboren op 28 juni 1950 in Baden bij Wenen. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007.

Uit: Entfernung

„Niemand kannte sie. Ein Widerwille stieg ihr auf. Das war doch alles blöd. Das war doch alles seltsam. Und sie hatte keine Berechtigung. Wenn sie ein Ticket bekommen hätte.
Einen solchen Stempel. Dann hätte sie etwas vorweisen können. Sie hatte nichts. Und ihre dumme Tasche. Diese unmodische Tasche. Niemand in der ganzen Welt ging noch mit so einer Tasche herum. Businesswoman, dachte sie. Powerwoman be blasted. An ihrer Tasche konnte man ihr Alter ablesen. Und ihre Probleme. Jeder, der ihre Tasche sah. Der sie sah, wie sie ihre Tasche umklammert hielt. Unter die Achsel geklemmt. Man konnte ihre ganze Geschichte ablesen, wenn man sie mit dieser Tasche sah. Sie stand da. Der Bass war leiser geworden. Das Stampfen vorsichtiger. Sie schob die Tasche auf den Rücken. Sie zog die Riemen nach
vorne und schob die Tasche mehr nach hinten. Sie hatte Angst. Sie hatte vollständige Angst vor dieser Tür. Vor dem Eintreten. Durch diese Tür. Das. So etwas. Das hatte es nie gegeben. Sie war überall hineingegangen. Sie hatte sich alle Türen aufgemacht. Sie durfte das nicht zulassen. Und wann hatte sie sich ernster genommen. Wichtiger. Als sie gedacht hatte, dass sie überall hingehen konnte. Weil sie so w
ichtig war. Oder jetzt. Wo sie dachte, dass sie so unwichtig war.
Und sie sich selber so wichtig nehmen musste. In diesem
Gedanken. Sie ging zur Tür. Die Musik zu Ende. Sie hörte Applaus. Gejohle. Pfiffe. Und dann wieder Rhythmus. Jagend. Noch gejagter. Wütend nervös. Sie stieß die Tür auf.
Die Stimme hatte sie nicht gehört. Draußen. Die Stimme. Eine Frau. Ein Mädchen. Lieblich. Eine zarte Stimme. Vorsichtig.Sehnsüchtig. Weit über dem Bass. Weit über der
Bassgitarre.

»I want a walker
I want a stalker.
I want a rapist.
I want a murderer.
I want a man.
Just a man. Any man. Any any man. Any any
any any man.«

Dann die Bassgitarre in einer langen Improvisation. Jaulend. Und dann Lachen. Perlendes Lachen. Selma musste lächeln. Sie sah sich um. Kaum Licht in dem Raum. Rund um sie Frauen.”

Marlene Streeruwitz (Baden, 28 juni 1950)

De Poolse dichter, vertaler en uitgever Ryszard Krynicki werd geboren op 28 juni 1943 in St.Valentin, Lager Wimberg, Oostenrijk. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007.

Uit: Stein aus der Neuen Welt

blindes? taubes? stummes?
unbegriffenes :
ist

blindes? taubes? stummes?
unbegriffenes :
ist. Schmerzt

Jemand, Kaspar Hauser?

Nicht mehr, jemand wie eines von meinen
gescheiterten Ichs, stummer Minotaurus,
träumte mir, träumte mich heute
nacht, auf der versteinerten Wanderschaft
durchs Labyrinth der unterirdischen Bahnen, Flöte

Vertaald door Esther Kinsky

Ryszard Krynicki (St.Valentin, 28 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver en journalist Mark Helprin werd geboren in New York op 28 juni 1947. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007.

Uit: Freddy and Fredricka

“Soccer moms,” Freddy said, “spend all day driving around in shapeless vehicles that look like Flash Gordon’s bread truck, and their children watch television in the back and ape the superficial characters therein. This is the cause of deep unhappiness, because what they want is so different from what they have, even if they don’t realise that this is so. They don’t want their children to dress like circus clowns, speak like zombie chipmunks, and behave like programmed machines. They want sons and daughters they can talk to; they want a struggle that they can win but that they are not assured of winning; they want to know physical exhaustion; they want to be sunburned; they want to smell eucalyptus; they want to weep; they want to dance naked for their husbands; they want to feel the wind, see the stars, swim in a river, slam the back door, and laugh uncontrollably with their children. That’s what they want. They don’t want the crap they have, the crap Self promises, or the crap you would promise if you could figure out what to promise. They want to be free, to have dignity, to know honour and sacrifice. What else does anyone want?”

Mark Helprin (New York, 28 juni 1947)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Fritzi Harmsen van Beek werd geboren in Blaricum op 28 juni 1927. In augustus 1951 trouwde ze in Frankrijk met de adellijke Eric de Mareschal le Font St. Margeron de la Fontaine. In datzelfde jaar werd haar zoon Gilles geboren. Het huwelijk hield geen stand en Harmsen van Beek keerde terug naar de ouderlijke woning in Blaricum. Na de dood van haar vader in 1953 jaagden zij en haar broer Hein het familiekapitaal in snel tempo erdoorheen. Toen de ouderlijke woning door een tekort aan financiële middelen niet meer betaald kon worden, werd de leegstaande Blaricumse villa Jagtlust gekraakt. Op het Boekenbal van 1954 ontmoette ze dichter Remco Campert. Campert trok vrijwel direct bij Harmsen van Beek in en het stel trouwde kort daarna. Jagtlust groeide uit tot een ontmoetingsplaats van de zogenaamde Leidsepleinscene, een bonte verzameling van Amsterdamse dichters, schrijvers, journalisten, acteurs en schilders, zoals Simon Vinkenoog, Ed van der Elsken, Rijk de Gooyer, Cees Nooteboom en Gerard Reve. Tijdens de bijeenkomsten stond niet zo zeer de artistieke creativiteit centraal. Men kwam naar Blaricum om te drinken, vrijen, slapen en op het dak in de zon te
zitten. Harmsen van Beek had op dat moment nog niet gepubliceerd, maar haar rol als gastvrouw in de villa zorgde ervoor dat ze in beperkte kring steeds bekender werd. In de Brief uit Amsterdam in Op Weg naar het Einde (1963) van Reve komt F. Harmsen van Beek voor als Mevrouw Oofi. Ook de bundel Alle Dagen Feest van Campert is gebaseerd op het leven in Jagtlust. Het huwelijk met Campert liep in 1957 op de klippen. Daarna volgde een lange reeks van ‘verloofden’, onder wie Peter Vos, Hugo Brandt Corstius, Theo Sontrop en Adriaan Roland Holst. In 1965 maakte ze haar debuut met de dichtbundel Geachte Muizenpoot en andere gedichten. Haar faam was haar dankzij publicaties in tijdschriften al vooruitgesneld

Voor Gilles

Hartelijk, liefst geluk wens ik je met je Verjaardag

Hoe oud ben je nu eigenlijk – twee of drie (en twintig)?
Ik moet je zeggen dat er weinig toe doet, als je maar

een beetje gelukkig bent. Helpt het, ondeugende
zelfgemaakte, indien ik je verzeker dat ik zo harts

tochtelijk van je hou en je deugdelijker vind dan
goud, wat ik zelf, althans niet nu, kan geven.

Ik wil een exemplaar van de Waterkampieon
voor je meenemen. En laten we de rest van me

zakgeld verpesten aan eten, of wat daar dan
voor door zal moeten gaan. Natuurlijk hadden

we, niet alleen met honden, ook de kat natuurlijk,
in Lyon moeten zijn, om de lichtjes te zien branden

de kleine lichtjes, die branden voor je verjaar
dag, bij wijze van herinnering aan de Heilige,

de Maagd, die omtrent je geboortedag, eeuwen geleden, de pest
verdreven heeft uit je geboortstad, de stad Leeuw.

Alle, althans de meeste mensen, verhelderen dan hun
vensters met een soort waxinelichtjes, uit dank

‘baar’heid en toen en niet anders ben je geboren.
Ik wist niet wat me overkwam, hoewel het verhaal

al wel eens gehoord had. Ach lieveling, toen in
dus jouw tijd, gloeiden die lichtjes, drie dag lang.

Het leek me een goed teken. Op de tekenen moet je
letten, leer ze lezen of begrijpen, want dan zal je weten

wat ons nog te wachten staat. Versaag niet, ik heb je toch
anders geleerd. Hou vol in Godsnaam en bestrijd

dat wat je niet het goede lijkt. Ik zal dat ook verder
proberen. Hoe blij ik niet was op 3 December, om

dat ik je moeder was, van toen af aan: Altijd.

Fritzi Harmsen van Beek (Blaricum, 28 juni 1927)

De Franse schrijver, filosoof en componist Jean Jacques Rousseau werd geboren in Genève op 28 juni 1712. Zie ook mijn blog van 28 juni 2006 en ook mijn blog van 28 juni 2007.

Uit: Les rêveries du promeneur solitaire

„C’est beaucoup que d’en être venu là, mais ce n’est pas tout si l’on s’arrête. C’est bien avoir coupé le mal mais c’est avoir, laissé la racine. Car cette racine n’est pas dans les êtres qui nous sont étrangers, elle est en nous-mêmes et c’est là qu’il faut travailler pour l’arracher tout à fait. Voilà ce que je sentis parfaitement dès que je commençai de revenir à moi. Ma raison ne me montrant qu’absurdités dans toutes les explications que je cherchais à donner à ce qui m’arrive, je compris que les causes, les instruments, les moyens de tout cela m’étant inconnus et inexplicables, devaient être nuls pour moi. Que je devais regarder tous les détails de ma destinée comme autant d’actes d’une pure fatalité où je ne devais supposer ni direction, ni intention, ni cause morale, qu’il fallait m’y soumettre sans raisonner et sans regimber, parce que cela était inutile, que tout ce que j’avais à faire encore sur la terre étant de m’y regarder comme un être purement passif, je ne de
vais point user à résister inutilement à ma destinée la force qui me restait pour la supporter. Voilà ce que je me disais. Ma raison, mon coeur y acquiesçaient et néanmoins je sentais ce coeur murmurer encore. D’où venait ce murmure ? Je le cherchai, je le trouvai ; il venait de l’amour-propre qui après s’être indigné contre les hommes se soulevait encore contre la raison. Cette découverte n’était pas si facile à faire qu’on pourrait croire, car un innocent persécuté prend longtemps pour un pur amour de la justice l’orgueil de son petit individu. Mais aussi la véritable source, une fois bien connue, est facile à tarir ou du moins à détourner. L’estime de soi-même est le plus grand mobile des âmes fières, l’amour-propre, fertile en illusions, se déguise et se fait prendre pour cette estime, mais quand la fraude enfin se découvre et que l’amour-propre ne peut plus se cacher, dès lors il n’est plus à craindre et quoiqu’on l’étouffe avec peine on le subjugue au moins aisément. Je n’eus jamais beaucoup de pente à l’amour- propre, mais cette passion factice s’était exaltée en moi dans le monde et surtout quand je fus auteur, j’en avais peut-être encore moins qu’un autre mais j’en avais prodigieusement. Les terribles leçons que j’ai reçues l’ont bientôt renfermé dans ses premières bornes ; il commença par se révolter contre l’injustice mais il a fini par la dédaigner. En se repliant sur mon âme, en coupant les relations extérieur et qui le rendent exigeant, en renonçant aux comparaisons, aux préférences, il s’est contenté que je fusse bon pour moi ; alors, redevenant amour de moi-même il est rentré dans l’ordre de la nature et m’a délivré du joug de l’opinion. Des lors j’ai retrouvé la paix de l’âme et presque la félicité ; car, dans quelque situation qu’on se trouve ce n’est que par lui qu’on est constamment malheureux. (…) »

Jean-Jacques Rousseau (28 juni 1712 – 2 juli 1778)

De Italiaanse schrijver Luigi Pirandello werd op 28 juni 1867 geboren in de villa ‘Caos’ (chaos) in de buurt van Agrigento. Zie ook mijn blog van 28 juni 2007.

Uit: The Naked Truth

“A dead’un, my dear fellow, dead though he is, wants to have a house of his own. And if he’s a well-to-do corpse, he wants his home to be a fine one. And he’s quite right too. If he’s to be comfortable in it, he wants it to be of marble, with nice decorations on it. And then, if the dead man has pots of money to splash about, he must have some profound…what do you call it?…allegory…that’s the word…some profound allegory designed by a great sculptor like myself…a handsome stone with an inscription in Latin. Hic Jacet…then what he was, what he wasn’t…and a pretty little garden all around with some vegetables and the rest of it, and an elegant railing to keep the dogs off and…”

Luigi Pirandello (28 juni 1867 – 10 december 1936)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 juni 2007.

De Duitse schrijver Otto Julius Bierbaum werd geboren op 28 juni 1865 in Grünberg.

De Amerikaanse schrijver, en biograaf Aaron Edward Hotchner werd geboren op 28 juni 1920 in St. Louis.

De Zwitserse dichter en schrijver Jürg Federspiel werd geboren op 28 juni 1931 in Kemptthal.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.