What Work Is (Philip Levine)

Bij 1 mei


The Furniture Factory door Bumpei Usui, 1925

 

What Work Is

We stand in the rain in a long line
waiting at Ford Highland Park. For work.
You know what work is—if you’re
old enough to read this you know what
work is, although you may not do it.
Forget you. This is about waiting,
shifting from one foot to another.
Feeling the light rain falling like mist
into your hair, blurring your vision
until you think you see your own brother
ahead of you, maybe ten places.
You rub your glasses with your fingers,
and of course it’s someone else’s brother,
narrower across the shoulders than
yours but with the same sad slouch, the grin
that does not hide the stubbornness,
the sad refusal to give in to
rain, to the hours of wasted waiting,
to the knowledge that somewhere ahead
a man is waiting who will say, “No,
we’re not hiring today,” for any
reason he wants. You love your brother,
now suddenly you can hardly stand
the love flooding you for your brother,
who’s not beside you or behind or
ahead because he’s home trying to
sleep off a miserable night shift
at Cadillac so he can get up
before noon to study his German.
Works eight hours a night so he can sing
Wagner, the opera you hate most,
the worst music ever invented.
How long has it been since you told him
you loved him, held his wide shoulders,
opened your eyes wide and said those words,
and maybe kissed his cheek? You’ve never
done something so simple, so obvious,
not because you’re too young or too dumb,
not because you’re jealous or even mean
or incapable of crying in
the presence of another man, no,
just because you don’t know what work is.

 


Philip Levine (10 januari 1928 – 14 februari 2015)
De Packard Automotive Plant, een voormalige autofabriek in Detroit, de geboorteplaats van Philip Levine

 

Zie voor de schrijvers van de 1e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

Jared Carter, Yasmina Khadra, Jutta Treiber, Franz Kain, Philip Levine, Renate Schostack, Ingeborg Drewitz

De Amerikaanse dichter Jared Carter werd geboren op 10 januari 1939 in Elwood, een dorpje in Indiana, VS. Zie ook alle tags voor Jared Carter op dit blog.

Dark Transit

Always the passing of trains in the night,
The sound becoming a part of sleep, unnoticed,
Until one night you hear the call, and know
That a certain train has come for you at last.

The cars illumined with strange empty light,
The dining room with its starched tablecloths,
Its gleaming chairs, the lanterns swinging
In time with the headlong surge of the wheels.

Diesel engine, steam engine, wood-burner,
It does not matter, it is slowing down now,
And it has come for you, already you can see
How it glides to a stop in the empty station.
 
The stationmaster waves his yellow lantern
And confers with the conductor.  It is time.
The train has arrived.  You must go forward.
Passengers peer from the clouded windows.

The conductor folds down the steps, he beckons,
It is time, it is time, the whistle calls, the engine
Lets off steam, steam roiling and billowing
Far down the edge of the long dark platform.

 

Snow

At every hand there are moments we
cannot quite grasp or understand. Free

to decide, to interpret, we watch rain
streaking down the window, the drain

emptying, leaves blown by a cold wind.
At least we sense a continuity in

such falling away. But not with snow.
It is forgetfulness, what does not know,

has nothing to remember in the first place.
Its purpose is to cover, to leave no trace…

 
Jared Carter (Elwood, 10 januari 1939)

Lees verder “Jared Carter, Yasmina Khadra, Jutta Treiber, Franz Kain, Philip Levine, Renate Schostack, Ingeborg Drewitz”

Jared Carter, Jutta Treiber, Franz Kain, Philip Levine, Renate Schostack, Ingeborg Drewitz

De Amerikaanse dichter Jared Carter werd geboren op 10 januari 1939 in Elwood, een dorpje in Indiana, VS. Zie ook alle tags voor Jared Carter op dit blog.

Improvisation

To improvise, first let your fingers stray
across the keys like travelers in snow:
each time you start, expect to lose your way.

You’ll find no staff to lean on, none to play
among the drifts the wind has left in rows.
To improvise, first let your fingers stray

beyond the path. Give up the need to say
which way is right, or what the dark stones show;
each time you start, expect to lose your way.

And what the stillness keeps, do not betray;
the one who listens is the one who knows.
To improvise, first let your fingers stray;

out over emptiness is where things weigh
the least. Go there, believe a current flows
each time you start: expect to lose your way

Risk is the pilgrimage that cannot stay;
the keys grow silent in their smooth repose.
To improvise, first let your fingers stray.
Each time you start, expect to lose your way.

 
Jared Carter (Elwood, 10 januari 1939)
Cover

Lees verder “Jared Carter, Jutta Treiber, Franz Kain, Philip Levine, Renate Schostack, Ingeborg Drewitz”

Philip Levine, Renate Schostack, Ingeborg Drewitz, Vicente Huidobro

De Amerikaanse dichter Philip Levine werd geboren op 10 januari 1928 in Detroit, Michigan. Zie ook mijn blog van 10 januari 2009  en ook mijn blog van 10 januari 2010.

 

Father 

 

The long lines of diesels

groan toward evening

carrying off the breath

of the living.

The face of your house

is black,

it is your face, black

and fire bombed

in the first street wars,

a black tooth planted in the earth

of Michigan

and bearing nothing,

and the earth is black,

sick on used oils.

 

Did you look for me in that house

behind the sofa

where I had to be?

in the basement where the shirts

yellowed on hangers?

in the bedroom

where a woman lay her face

on a locked chest?

I waited

at windows the rain streaked

and no one told me.

 

I found you later

face torn

from The History of Siege,

eyes turned to a public wall

and gone

before I turned back, mouth

in mine and gone.

I found you whole

toward the autumn of my 43rd year

in this chair beside

a masonjar of dried zinnias

and I turned away.

 

I find you

in these tears, few,

useless and here at last.

 

Don’t come back.

 


Philip Levine (Detroit, 10 januari 1928)

 

 

Lees verder “Philip Levine, Renate Schostack, Ingeborg Drewitz, Vicente Huidobro”

Renate Schostack, Philip Levine, Ingeborg Drewitz, Vicente Huidobro, Robinson Jeffers, Alexei Tolstoy, Jan H. Eekhout, Aubrey Thomas de Vere, Giselher Werner Hoffmann

De Duitse schrijfster en journaliste Renate Schostack werd geboren op 10 januari 1938 in Pforzheim. Zij studeerde germanistiek en geschiedenis in München, Bazel, Parijs en Berlijn. In 1964 promoveerde zij in Freiburg im Breisgau tot doctor in de filosofie. Aansluitend werkte zij als lector aan de universiteiten van Toulouse en Bristol. Sinds 1969 is zij verbonden aan de “Frankfurter Allgemeinen Zeitung”, als cultuur-correspondente, eerst in Londen, sinds 1989 in München. Naast haar journalistieke en kritische werk schrijft zij romans en verhalen.

 

Uit: Die eitle Schöne (Über Geist und Kultur in München)

 

„Das Allerweltswesen begann, die Atmosphäre der Stadt zu färben. Gruppierungen rückten jetzt mit ihren Anliegen in den Vordergrund der Szene, deren Namen die Marktfrauen am Viktualien markt noch vor wenigen Jahren nie gehört hatten: Schwule und Lesben; Blader und Skater. Selbst die stadtberühmten Nackerten hatten jetzt eine „message“. Die Damen und Herren, die bei zehn Grad minus kurz vor Weihnachten 1993 durch die Innenstadt zogen, demonstrierten für den Tierschutz.

Wehe, wenn sich ein Kommentator diesen Herrschaften nicht mit angemessenem Ernst genähert hätte. Als die Leiterin des Münchner Frauenamtes, die den Titel „Gleichstellungsbeauftragte“ trug,

in einem aufgeschnittenen Apfel, der eine städtische Werbebroschüre zierte, ein weibliches Geschlechtsorgan erkannte und empört „Sexismus!“ rief, sollte man über diesen Unsinn nicht einmal lachen dürfen. Diese Verstiegenheit, die aus der amerikanischen Debatte über „political correctness“ auch nach München schwappte, bedrohte die alte freche Unschuld.

War sie gar ans Ende gelangt? Als 1996 der Berufsplayboy „James“ Graser starb, waren manche dieser Ansicht. Er pfl egte auf dem Höhepunkt seiner Laufbahn, wenn er ein Lokal betrat, den frohgemuten Ruf auszustoßen: „Sind Hasen da?“ In den neunziger Jahren hätten ihn die Frauenbeauftragte und ihr Gefolge vor den Kadi gebracht.

Stattdessen nun also allerlei Minderheiten, denen man gern ihre Sonderlichkeiten zugesteht, wären sie bloß nicht so verbissen, und Ausgefl ippte, die mit Abgeschmacktheiten aller Art nur eines anstreben: aufzufallen um jeden Preis. Da gab es etwa die Käfer-Nächte im P1 mit Obdachlosen als Statisten („Penner-Party“), mit einem Jesus-Darsteller am Kreuz, mit halbnackten zotteligen

Höhlenbewohnern („Steinzeit-Party“), zu der per Post mit echten Tierknochen eingeladen worden war. Ein Magazin holte sich aus der EX-DDR ein nettes Mädchen, verwandelte es durch allerlei „Styling-Berater“ in eine Modepuppe, jagte es, von Fotografen und anderem Gefolge umlagert, durch Discos und Nachtclubs, um zu beweisen, dass in München mit entsprechenden Mitteln jeder Nobody zur Party-Größe gemacht werden könne. Die SZ gar befasste sich mit der ersten Münchner Bischöfin und ließ für sie eine Modekollektion entwerfen. Sie gipfelte in einer Gewandung, die das Undenkbare dachte: eine evangelische Päpstin.“

 

schostack

Renate Schostack (Pforzheim, 10 januari 1938)

 

De Amerikaanse dichter Philip Levine werd geboren op 10 januari 1928 in Detroit, Michigan. Zie ook mijn blog van 10 januari 2009.

 

Another Song 

 

Words go on travelling from voice

to voice while the phones are still

and the wires hum in the cold. Now

and then dark winter birds settle

slowly on the crossbars, where huddled

they caw out their loneliness. Except

for them the March world is white

and barely alive. The train to Providence

moans somewhere near the end

of town, and the churning of metal

on metal from so many miles away

is only a high thin note trilling

the frozen air. Years ago I lived

not far from here, grown to fat

and austerity, a man who came

closely shaven to breakfast and ate

in silence and left punctually, alone,

for work. So it was I saw it all

and turned away to where snow

fell into snow and the wind spoke

in the incomprehensible syllable

of wind, and I could be anyone:

a man whose life lay open before him,

a book with no ending, a widow

bearing white carnations at dusk

to a hillside graveyard turned

to blank rubble, a cinder floating

down to earth and blinking slowly out,

too small to mean a thing, too tired

to even sigh. If life comes back,

as we are told it does, each time one

step closer to the edge of truth,

then I am ready for the dawn

that calls a sullen boy from sleep

rubbing his eyes on a white window

and knowing none of it can last the day.

 

 

Holy Day 

 

Los Angeles hums

a little tune —

trucks down

for Monday Market

packed with small faces

blinking in the dark.

My mother dreams

by the open window.

On the drainboard

the gray roast humps

untouched, the oven

bangs its iron jaws,

but it’s over.

Before her on the table

set for so many

her glass of fire

goes out.

The childish photographs,

the letters and cards

scatter at last.

The dead burn alone

toward dawn.

 

levine1

Philip Levine (Detroit, 10 januari 1928)

 

De Duitse schrijfster Ingeborg Drewitz werd geboren op 10 januari 1923 in Berlijn. Na eerst in een bedrijf gewerkt te hebben studeerde zij tot 1945 filosofie, germanistiek en geschiedenis in Berlijn, waar zij later ook doceerde aan de Freie Universität. Zij schreef toneel, tijd- en maatschappijkritische romans, verhalen, non-fictie boeken, autobiografisch werk en hoorspelen. In veel van haar werk hield zij zich bezig met het nationaal-socialisme.

 

Uit: Gestern war Heute – Hundert Jahre Gegenwart

 

“Es ist alles so schnell gegangen, Jörgs Anstellung bei Schering, im Altbau, sehr beengt, aber Chemie – da wird was draus! Und seine Frage. Und ihre zögernde Antwort: Warum eigentlich nicht? Warum eigentlich nicht. Sie mögen sich. Sie erzählt ihm von dem Sommertag in Grünau. Ganz nüchtern, ganz offen wollen sie beginnen. Seine Mutter ist gestorben, ein Männerhaushalt, der Vater und der Sohn brauchen eine Frau.
Angst, Angst vor dieser Idylle: Mann und Frau, vielleicht auch ein Kind oder zwei. Angst vor der Immer-Wiederkehr: Mann und Frau und Mann und Frau. Angst vor dem Leben, das Mutter gelebt hat und Großmutter und Urgroßmutter: Draußen die Welt und hinter den vier Wänden – nein keine Geborgenheit.
Bisher hat sie doch immer gehofft, mit jedem Jahr deutlicher zu werden, endlich wieder so unbefangen Ich zu sagen, wie als Kind. ICH.”

drewitz

Ingeborg Drewitz (10 januari 1923 – 26 november 1986)

 

De Chileense dichter Vicente García-Huidobro Fernández werd op 10 januari 1893 geboren in Santiago. Zie ook mijn blog van 10 januari 2009.

 

Ekloge

 

Sterbende Sonne

Eine Autopanne

Und ein Duft von Frühling
Bleibt im Vorbeigehen in der Luft

Irgendwo
ein Lied

WO BIST DU

An einem Nachmittag wie diesem
Suchte ich vergeblich nach dir

Im Nebel aller Straßen
Traf ich mich selbst

Und im Rauch meiner Zigarre
Sah ich einen verlorenen Vogel

Niemand antwortete

Die letzten Schäfer ertränkten sich

Und die verirrten Schafe
Fraßen Blumen und gaben keinen Honig

Der Winde der vorbeistrich
Häuft ihre Wolle auf

Zwischen den Wolken
Benetzt mit meinen Tränen

Warum das bereits Beweinte
nochmals beweinen

Und da die Schafe Blumen fressen
Ein Zeichen daß du bereits vorbeigegangen bist.

 

Vertaald door Johannes Beilharz

 

huidobro

Vicente Huidobro (10 januari 1893 – 2 januari 1948)

 

De Amerikaanse dichter en schrijver John Robinson Jeffers werd geboren op 10 januari 1887 in Allegheny, nu Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 10 januari 2009.

 

Promise Of Peace 

 

The heads of strong old age are beautiful

Beyond all grace of youth. They have strange quiet,

Integrity, health, soundness, to the full

They’ve dealt with life and been tempered by it.

A young man must not sleep; his years are war,

Civil and foreign but the former’s worse;

But the old can breathe in safety now that they are

Forgetting what youth meant, the being perverse,

Running the fool’s gauntlet and being cut

By the whips of the five senses. As for me,

If I should wish to live long it were but

To trade those fevers for tranquillity,

Thinking though that’s entire and sweet in the grave

How shall the dead taste the deep treasure they have?

 

 

Sign-Post

 

Civilized, crying: how to be human again; this will tell you how.

Turn outward, love things, not men, turn right away from humanity,

Let that doll lie. Consider if you like how the lilies grow,

Lean on the silent rock until you feel its divinity

Make your veins cold; look at the silent stars, let your eyes

Climb the great ladder out of the pit of yourself and man.

Things are so beautiful, your love will follow your eyes;

Things are the God; you will love God and not in vain,

For what we love, we grow to it, we share its nature. At length

You will look back along the star’s rays and see that even

The poor doll humanity has a place under heaven.

Its qualities repair their mosaic around you, the chips of strength

And sickness; but now you are free, even to be human,

But born of the rock and the air, not of a woman.

 

jeffers

Robinson Jeffers (10 januari 1887 – 20 januari 1962)

 

De Russische schrijver Alexei Tolstoy werd geboren op 10 januari 1883 in Sosnovka. Zie ook mijn blog van 10 januari 2009.

 

Uit: Ordeal

 

Dasha pushed her way up to the platform. A tall young’fellow, turning his head, opened his mouth in a broad smile, his teeth showing white against his begrimed face; nodding towards a bench, he stretched out his hand, and Dasha climbed up beside him to the lathe beneath the window. The faces in the vast crowd – several thousand strong – were morose, the brows lined, the lips compressed. She saw such faces every day in the streets and trams, weary Russian faces, with forbidding eyes. Dasha remembered walking about the islands in Petersburg one Sunday, before the war, when her escorts – two barristers – had turned the conversation upon just faces. “Take the Paris crowd, Darya Dmitrievna – gay, good-humoured, bubbling with fun… And here you see nothing but scowling countenances. Look at these two workers coming towards us! Shall I go up to them, and try and joke with them? They wouldn’t understand, they’d be offended. Russians are so ridiculously slow on the uptake, so heavy in hand…” And now these humourless folk stood there, agitated, sombre, tense and determined. The same faces, but dark with hunger now, the same eyes, but the expression fiery, impatient.D

Dasha forgot what she was there for. The impressions of the life into which she had plunged from her lonely window in Krasniye Zori Street, carried her away like a storm bird, and she abandoned herself to them with pristine innocence. She was not really stupid but, like many other people, she had been left to herself, with only her own tiny store of experience to guide her. But she thirsted for truth-she thirsted for it as an individual, as a woman, as a member of the human race.
A new speaker had ascended the platform, a short man in a grey jacket, his waistcoat showing horizontal wrinkles. His bald, bumpy head was bent over the notes on the table before him. “Comrades!” he began, and Dasha noticed that he spoke with a slight burr, and that he looked worried, screwing up his eyes as if the light was in them. His hands rested on the table, on a sheaf of notes. When he said that his subject today would be the acute crisis which was bearing down upon the whole of Europe and on Russia heaviest of all, and that his subject was famine, three thousand people held their breath beneath the smoke-blackened roof.“

 

ATolstoy

Alexei Tolstoy (10 januari 1883 – 23 februari 1945)

 

 

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Eekhout werd geboren op 10 januari 1900 in Sluis. Zie ook mijn blog van 10 januari 2007 en ook mijn blog van 10 januari 2009.

 

De Waanzinnige

 

‘k Heb hard om God gebeden, en Hij kwam,

drong plots zich driftig in mijn felle zinnen

als wilde Hij in mij opnieuw beginnen

Zichzelf, nu het al losbrak uit den ban

van een zoo groot, roofzuchtig haast, beminnen

Sindsdien laait onophoudelijk in mij van

Zijn vreemd Bestaan de folterende vlam,

doch kan Hij mij, noch ik Hem overwinnen.

 

Een was die zag hoe Hij in mij ging wijken,

en daarom bracht men God en mij tezamen

in dit grafnauw en beendernaakt vertrek.

 

Hier zullen vechten wij tot wij bezwijken,

gillend verward dooreen elkanders namen,

scheldend elkander schaamteloos voor gek.

 

Eekhout

Jan H. Eekhout (10 januari 1900 – 6 maart 1978)

 

De Ierse dichter en criticus Aubrey Thomas de Vere werd geboren in Adare, County Limerick, op 10 januari 1814.  Aubrey Thomas de Vere studeerde aan het Trinity College in Dublin. Op 28-jarige leeftijd publiceerde hij The Waldenses, een jaar later gevolgd door The Search after Proserpine. Vanaf dat moment hield hij zich tot zijn dood in 1902 bezig met poëzie en literaire en politieke essays. Als jonge dichter werd hij sterk beïnvloed door de Engelse romantische dichters William Wordsworth en Samuel Taylor Coleridge. Hij bracht lange tijd door in Engeland, waar hij bevriend raakte met Alfred Tennyson en Robert Browning. Zijn hart lag echter in Ierland. In 1851 werd hij rooms-katholiek.

 

The Children Band 

 

  ALL holy influences dwell within

The breast of Childhood: instincts fresh from God

   Inspire it, ere the heart beneath the rod

Of grief hath bled, or caught the plague of sin.

How mighty was that fervour which could win

   Its way to infant souls!–and was the sod

   Of Palestine by infant Croises trod?

Like Joseph went they forth, or Benjamin,

In all their touching beauty to redeem?

   And did their soft lips kiss the Sepulchre?

Alas! the lovely pageant as a dream

   Faded! They sank not through ignoble fear;

They felt not Moslem steel. By mountain, stream,

   In sands, in fens, they died–no mother near!

 

DeVere

Aubrey Thomas de Vere (10 januari 1814 – 20 januari 1902)
Portret door Julia Margaret Cameron

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 10 januari 2009.

 

De Duitstalige, uit Namibië stammende, schrijver Giselher Werner Hoffmann werd geboren op 10 januari 1958 in Windhoek.

 

 

 

 

Antonio Muñoz Molina, Annette von Droste-Hülshoff, Yasmina Khadra, Dennis Cooper, Vicente Huidobro, Robinson Jeffers, Giselher Werner Hoffmann, Alexei Tolstoy, Mies Bouhuys, Philip Levine, Jared Carter, Jan H. Eekhout

De Spaanse schrijver Antonio Muñoz Molina werd geboren op 10 januari 1956 in Úbeda in de provincie Jaén. Hij studeerde journalistiek in Madrid en kunstgeschiedenis in Granada. Zijn journalistieke werk werd in diverse boeken gebundeld. Zijn debuutroman Beatus Ille (1986) en zijn tweede roman El invierno en Lisboa (1987) werden met belangrijke Spaanse prijzen bekroond. Zijn roman Ruiter in de storm werd in Spanje in een eerste oplage van 300.000 exemplaren gedrukt en won de prestigieuze Premio Planeta.

Uit: Sepharad  (Vertaald door Margaret Sayers Peden)

 

„The owner of the Museo is a countryman of ours who, as Godino says, often personally oversees the catering of our feasts, in which there isn’t a single ingredient that hasn’t come from our city, not even the bread, which is baked in La Trini’s oven, the very oven that to this day produces the mouthwatering madeleines and the Holy Week cakes with a hard-boiled egg in the center that we loved so much when we were kids. Now, to tell the truth, we realize that the oily dough sits a little heavy on our stomachs, and though in our conversations we keep praising the savor of those hornazos, which are absolutely unique in the world and no one but us knows the name of, if we start eating one, we quit before we’re through, even though it’s painful to waste food-something our mothers always taught us. We remember the early days in Madrid, when we used to go to the bus station to pick up a food package sent from home: cardboard boxes carefully sealed with tape and tightly tied with cord, bringing from across all that distance the undiluted aroma of the family kitchen, the delicious abundance of all the things we have missed and yearned for in Madrid: butifarros and chorizos, sausages from the recent butchering, borrachuelos sparkling with sugar, even a glass jar filled with boiled red pepper salad seasoned with olive oil, the greatest delicacy you can ask for in a lifetime. For a while the dim interior of the armoire in our boardinghouse room would take on the succulent and mysterious penumbra of those cupboards where we kept food in the days before the advent of refrigerators. (Now when I tell my children that back when I was their age there was no refrigerator or television in my house, they don’t believe it, or worse yet, they look at me as if I were a caveman.)“

 

Molina

Antonio Muñoz Molina (Úbeda, 10 januari 1956)

 

De Duitse dichteres en schrijfster Annette von Droste-Hülshoff werd op 10 januari 1797 op het slot Hülshoff in Westfalen geboren. Zie ook mijn blog van 10 januari 2007 en mijn blog van 31 december 2007. Zie eveneens mijn blog van 10 januari 2008.

 

Ein harter Wintertag

 

Daß ich dich so verkümmert seh’,

Mein lieb lebend’ges Wasserreich,

Daß ganz versteckt in Eis und Schnee

Du siehst der plumpen Erde gleich;

 

Auch daß voll Reif und Schollen hängt

Dein überglaster Fichtengang:

Das ist es nicht, was mich beengt,

Geh’ ich an deinem Bord entlang.

 

Zwar in der immer grünen Zier

Erschienst, o freundlich Elemet,

Du ähnlich den Oasen mir,

Die des Arabers Sehnsucht kennt;

 

Wenn neben der verdorrten Flur

Erblühten deine Moose noch,

Wenn durch die schweigende Natur

Erklangen deine Wellen doch.

 

Allein auch heute wollt’ ich gern

Mich des kristallnen Flimmers freun,

Belauschen jeden Farbenstern

Und keinen Sommertag bereun:

 

Wär’ nicht dem Ufer längs, so breit,

Die glatte Schlittenbahn gefegt,

Worauf sich wohl zur Mittagszeit

Gar manche rüst’ge Ferse regt.

 

Bedenk’ ich nun, wie manches Jahr

Ich nimmer eine Eisbahn sah:

Wohl wird mir’s trüb und wunderbar,

Und tausend Bilder treten nah.

 

Was blieb an Wünschen unerfüllt,

Das nähm’ ich noch gelassen mit:

Doch ach, der Frost so manchen hüllt,

Der einst so fröhlich drüber glitt!

 

 

Der Weiher

 

Er liegt so still im Morgenlicht,

So friedlich, wie ein fromm Gewissen;

Wenn Weste seinen Spiegel küssen,

Des Ufers Blume fühlt es nicht;

Libellen zittern über ihn,

Blaugoldne Stäbchen und Karmin,

Und auf des Sonnenbildes Glanz

Die Wasserspinne führt den Tanz;

Schwertlilienkranz am Ufer steht

Und horcht des Schilfes Schlummerliede;

Ein lindes Säuseln kommt und geht,

Als flüstre’s: Friede! Friede! Friede! —

 

Drostebueste

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)
In de tuin van Burg Hülshoff

 

De Algerijnse schrijver Yasmina Khadra (pseudoniem van Mohammed Moulessehoul) werd geboren op 10 januari 1955 in Kenadsa. Zie ook mijn blog van 10 januari 2008.

Uit: Ce que le jour doit à la nuit

 „Accroupi sur un amas de pierraille, les bras autour des genoux, il regardait la brise enlacer la sveltesse des chaumes, se coucher dessus, y fourrager avec fébrilité. Les champs de blé ondoyaient comme la crinière de milliers de chevaux galopant à travers la plaine. C’était une vision identique à celle qu’offre la mer quand la houle l’engrosse. Et mon père souriait. Je ne me souviens pas de l’avoir vu sourire; il n’était pas dans ses habitudes de laisser transparaître sa satisfaction – en avait-il eu vraiment?… Forgé par les épreuves, le regard sans cesse aux abois, sa vie n’était qu’une interminable enfilade de déconvenues; il se méfiait comme d’une teigne des volte-face d’un lendemain déloyal et insaisissable.…’

Je ne lui connaissais pas d’amis.

Nous vivions reclus sur notre lopin de terre, pareils à des spectres livrés à eux-mêmes, dans le silence sidéral de ceux qui n’ont pas grand-chose à se dire: ma mère à l’ombre de son taudis, ployée sur son chaudron, remuant machinalement un bouillon à base de tubercules aux saveurs discutables; Zahra, ma cadette de trois ans, oubliée au fond d’une encoignure, si discrète que souvent on ne s’apercevait pas de sa présence; et moi, garçonnet malingre et solitaire, à peine éclos que déjà fané, portant mes dix ans comme autant de fardeaux.

Ce n’était pas une vie; on existait, et c’est tout.

Le fait de se réveiller le matin relevait du miracle, et la nuit, lorsqu’on s’apprêtait à dormir, on se demandait s’il n’était pas raisonnable de fermer les yeux pour de bon, convaincus d’avoir fait le tour des choses et qu’elles ne valaient pas la peine que l’on s’attardât dessus. Les jours se ressemblaient désespérément; ils n’apportaient jamais rien, ne faisaient, en partant, que nous déposséder de nos rares illusions qui pendouillaient au bout de notre nez, semblables aux carottes qui font avancer les baudets. » 

yasmina_khadra

Yasmina Khadra (Kenadsa, 10 januari 1955)

 

De Amerikaanse dichter en schrijver Dennis Cooper werd geboren op 10 januari 1953 in Arcadia, Californië. In zijn jeugd imiteerde hij het werk van Rimbaud, Verlaine, de Sade en Baudelaire. In 1976 reise hij naar Londen en hield zich een tijd op in de punkscene. Hij richtte er ook het tijdschrift Little Caesar Magazin op. Door het succes ervan kon hij in 1978 de uitgeverij Little Caesar Press beginnen, waarin hij werk van o.a. Amy Gerstler, Elaine Equi, Tim Dlugos, Joe Brainard en Eileen Myles publiceerde. In 1987 ging Cooper naar Amsterdam waar hij zijn roman Closer voltooide. Ook schreef hij er voor tijdschriften als Art in America, The Advocate, en Village Voice. Datzelfde  jaar keerde hij terug naar New York en in 1990 verhuisde hij naar Los Angeles. Daar voltooide hij de vijfdelige romancyclus George Miles. Ander
werk volgde, zoals: My Loose Thread, The Sluts en God Jr.Sinds 2006 woont Cooper in Parijs.

 

 

THE FAINT
for Paul Otchakovsky-Laurens

This is an immaterial poem about a ghost,
name of Dennis. I appear less important
to those few among you who knew me
when I was composed more realistically.

Once my empty sockets seemed like evil
eyes to you, and you had no idea their
trick wasn’t great art. Now I barely exist,
but train your sights on this nevertheless.

It’s past your bedtime. I’ve painted myself
into a corner. A ghost has been sketched
here haphazardly. I’m still myself but inspire
no illusions no matter how I’m executed.

To believe in a ghost was small potatoes.
next to the fear in your eyes. I scared you.
All I was is this marked up white sheet, so
I ask you again. Read into my black holes.

 

 

 

FRIENDSHIP

Like Craig L., journalist, hopelessly in love with the fourteen year old bassist of Red Kross but prevented by law from confessing his feelings or getting said rock star drunk enough to grope or blow him unbeknownst. So Craig raves about Red Kross in the Los Angeles Times and gets to be the kid’s best friend and watch him skinny dip one night in his parents’ backyard pool, and that’s enough. Or Steve O., med student, who bought some unrequited sex with a fourteen year old Mexican who’d snuck into the States from Tijuana. Jorge looked staggering in clothes but just poignantly poor and addicted to heroin without them, though Steve is too consumed these days with getting him off dope to remember how that felt. Steve can’t begin to taste or smell what made their life together worth it. So he works the lack of love into his usual feelings and calls it friendship

 

dennis-cooper

Dennis Cooper  (Arcadia, 10 januari 1953)

 

De Chileense dichter Vicente García-Huidobro Fernández werd op 10 januari 1893 geboren in Santiago. Als zoon van Vicente García-Huidobro en María Luisa Fernández Bascuñán behoorde hij tot een rijke aristocratische familie van katholieke gezindte. Huidobro was de oudste van zes broers en de toekomstige beheerder van het familievermogen.Zijn eerste gedicht “El Cristo del monte” (Christus op de berg) verscheen op 15 oktober 1910 in La Estrella de Andacollo. Huidobro studeerde Letteren aan de Universidad de Chile, in Santiago. In het Atheneum in Santiago sprak hij in 1914 de rede “Non serviam” uit, de fundamentele stellingname van zijn esthetische credo. Hij publiceerde Pasando y Pasando (Voorbijgaan en Voorbijgaan), waarin hij duchtig van leer trok tegen maatschappij en religie, en daarbij vooral de jezuïeten niet spaarde. In 1916, na de succesvolle publicatie van verscheidene
dichtbundels in Chili en bekendheid en na erkenning te hebben genoten met  literaire manifesten zoals Nonserviam vertrok hij naar  Parijs.  Daar werkte hij samen met de avant-gardistische Franse dichters zoals  Guillaume Appolinaire en Pierre Réverdy aan het invloedrijke literair blad Nord-
Sud.  Hij ging vervolgens naar Madrid in 1918, waar hij enthousiast werd  ontvangen in de plaatselijke literaire avant-gardistische kringen en werd in 1921  een van de oprichters van Ultraísmo, de Spaanse versie van Creacionismo .(Avantgarde)  Hij reisde veel van Europa naar Chili en omgekeerd en stond grotendeels aan de  basis van een klimaat van literaire experimenten gebaseerd op de Franse voorbeelden. Zijn  werk heeft een grote invloed uitgeoefend op de latere generaties van Latijns-
Amerikaanse dichters.  

Stunden

Eine kleine Stadt
Ein auf der Ebene haltender Zug

Taube Sterne schlafen
in jeder Pfütze
Und das Wasser zittert
Vorhänge im Wind

                   Die Nacht hängt in den Bäumen der Allee

Im blumenbewachsenen Turm
Blutet ein beständiges Tröpfeln
Die Sterne aus

         Dann und wann
Fallen die reifen Stunden

                   Auf das Leben

 

Nacht

Die Nacht gleitet hörbar über den Schnee

Das Lied fiel aus den Bäumen
Und durch den Nebel klangen Stimmen

Ich zündete meine Zigarre an einem Blick an

Mit jedem Öffnen der Lippen
Überflute ich die Leere mit Wolken

                                    Im Hafen
Sind die Masten voller Nester

Und der Wind
seufzt in den Flügeln der Vögel

   DIE WELLEN WIEGEN DAS TOTE SCHIFF

Ich pfeifend am Ufer
Betrachte den zwischen meinen Fingern glimmenden Stern

 

Vertaald door Johannes Beilharz

HuidobroFernandez,Vicente

Vicente Huidobro (10 januari 1893 – 2 januari 1948)

 

De Amerikaanse dichter en schrijver John Robinson Jeffers werd geboren op 10 januari 1887 in Allegheny, nu Pittsburgh, Pennsylvania. Zijn familie stimuleerde hem in zijn literaire ambities. Hij kreeg les in Hebreeuws, Latijn en Grieks en werd naar privéscholen gestuurd in Duitsland en Zwitserland, waar hij Duits en Frans leerde en onder de invloed kwam van de geschriften van Freud en Nietzsche. Vanaf zijn vijftiende jaar studeerde hij aan verschillende universiteiten astronomie, geologie, filologie, filosofie, theologie en medicijnen. Zijn eerste dichtbundel Flagons and Apples verscheen in 1912, maar pas in 1924 kreeg hij grotere bekendheid met zijn vertellende gedicht Tamar. Het boek werd een verkoopsucces en betekende voor Jeffers het begin van een productieve tijd. In de jaren erna ontstonden de gedichten Roan Stallion (1925), The Tower Be
yond Tragedy
(1926), The Woman at Point Sur (1927), Cawdor (1928) en Dear Judas (1929). Vanaf midden jaren twintig was Jeffers een gevestigd schrijver.

 

 

Be Angry At The Sun

  

That public men publish falsehoods

Is nothing new. That America must accept

Like the historical republics corruption and empire

Has been known for years.

 

Be angry at the sun for setting

If these things anger you. Watch the wheel slope and turn,

They are all bound on the wheel, these people, those warriors.

This republic, Europe, Asia.

 

Observe them gesticulating,

Observe them going down. The gang serves lies, the passionate

Man plays his part; the cold passion for truth

Hunts in no pack.

 

You are not Catullus, you know,

To lampoon these crude sketches of Caesar. You are far

From Dante’s feet, but even farther from his dirty

Political hatreds.

 

Let boys want pleasure, and men

Struggle for power, and women perhaps for fame,

And the servile to serve a Leader and the dupes to be duped.

Yours is not theirs.

 

 

Time Of Disturbance

  

 The best is, in war or faction or ordinary vindictive

life, not to take sides.

Leave it for children, and the emotional rabble of the

streets, to back their horse or support a brawler.

 

But if you are forced into it: remember that good and

evil are as common as air, and like air shared

By the panting belligerents; the moral indignation that

hoarsens orators is mostly a fool.

 

Hold your nose and compromise; keep a cold mind. Fight,

if needs must; hate no one. Do as God does,

Or the tragic poets: they crush their man without hating

him, their Lear or Hitler, and often save without

love.

 

As for these quarrels, they are like the moon, recurrent

and fantastic. They have their beauty but night’s

is better.

It is better to be silent than make a noise. It is better

to strike dead than strike often. It is better not

to strike.

Robinson-Jeffers

Robinson Jeffers (10 januari 1887 – 20 januari 1962)

 

De Duitstalige, uit Namibië stammende, schrijver Giselher Werner Hoffmann werd geboren op 10 januari 1958 in Windhoek. Hoffmann is de kleinzoon van emigranten naar de toenmalige kolonie Duits-Zuidwest-Afrika. Hij werkte jarenlang als jager in de Kalahari woestijn. In 1989 verscheen zijn roman Land der wasserlosen Flüsse“, waarin hij een ontmoeting beschrijft tussen twee blanke boeren en de bosjesmannen. Het boek maakte hem internationaal bekend. In 1991 verscheen Die verlorenen Jahre“. Daarin gaat het over de internering van de Duitse bevolking tijdens WO II. Hoffmann verblijft per jaar enkele weken in Duitsland, zoekt ook het contact met Duitse schrijvers, maar woont verder als zelfstandig schrijver in Swakopmund aan de atlantische kust.

 

Uit: Die verlorenen Jahre

 

“Dr. Gallant aß für sein Leben gern Fisch, am liebsten in Butter gebratenen und mit einer Remouladensoße garnierten Kabeljau. Und so erschien er an jenem Freitag, trotz seiner ungezählten Pflichten als Rechtsanwalt, Sprecher des Deutsch Südwest Bundesund Mitglied des Landesrates, pünktlich zum Mittagessen. Er entkorkte eine Flasche Tafelwein, setzte sich gut gelaunt zu seiner Frau an den Tisch und wollte sich gerade eine halbierte Salzkartoffel in den Mund schieben, als hinter ihm die Stimme des Nachrichtensprechers, verzerrt vom Rauschen und Summen der Statik, den Zweiten Weltkrieg ankündigte.”

 

windhoek_1

Giselher Werner Hoffmann (Windhoek, 10 januari 1958)
Windhoek (Geen portret beschikbaar)

 

De Russische schrijver Alexei Tolstoy werd geboren op 10 januari 1883 in Sosnovka. In 1901 ging hij naar Sint Petersburg om wiskunde te studeren. Daar begon hij gedichten te schrijven in de stijl van Nekrasov. In 1907, kort voor het afstuderen, gaf hij de studie op om zich aan de literatuur te wijden.  Zijn eerste gedichtenbundel verscheen in 1908. Tijdens WO I was hij oorlogsverslaggever in Engeland en Frankrijk. Hij stond afwijzend tegenover de oktoberrevolutie en in 1921 vestigde hij zich in Berlijn. In 1923 accepteerde hij het nieuwe regime en keerde naar Rusland terug. Wel hield hij afstand van

de autoriteiten en richtte hij zich op het schrijven van science-fiction. Zijn romantrilogie The Road to Calvary (1922-41) tendeerde al naar de socialistische literatuur. Zijn onvoltooide roman Peter de Grote wordt als zijn belangrijkste werk beschouwd.

 

Uit: Ordeal

 

„She had no pass, but the old watchman at the gate only winked at her, saying: “You’ve come for the meeting, lass, have you? It’s in the main building.”
She picked her way over rotting planks, past heaps of rusty scrap iron and slag, past huge broken windows. There was nobody about, and the chimney stacks smoked peacefully against the cloudless sky.
Somebody pointed to a grimy door in the wall. Entering, she found herself in a long hall with walls of bare brick. The murky light filtered through a smoke-blackened glass roof. Everything was naked and exposed. Chains hung from the platforms of over-head cranes. Lower down were transmission shafts, their driving belts hanging motionless from the pulleys. Her unaccustomed eye turned in astonishment from dark lathes to the squat, lanky or straddling forms of all sorts of planing, milling and mortising machinery, and the iron discs of friction clutches. She discerned the outlines of a giant steam hammer, hanging lopsided in the semidarkness of a wide arch.
Here were made the machinery and mechanisms which supplied the life beyond the sombre walls of the factory with light, warmth, movement, significance and luxury. There was a smell of iron filings, machine oil, earth, and home-grown tobacco. A vast crowd of men and women were standing in front of a wooden platform, and many others perched on the side plates of machines and on the high window-sills.“

 

ANTolstoy

Alexei Tolstoy (10 januari 1883 – 23 februari 1945)

 

De Nederlandse dichteres en schrijfster Mies Bouhuys werd geboren op 10 januari 1927 in Weesp. Zie ook mijn blog van 10 januari 2008.

 

De schapen

 

In hun wollen winterjas

staan de schapen in het gras

dag en nacht te dromen.

Dromen… dromen… dromen maar:

katjes in de hazelaar,

blaadjes aan de bomen,

boterbloemen langs de weg,

vogelnestjes in de heg.

 

’s Morgens kom ik er voorbij

en dan kijken ze naar mij.

Ik zeg: wat een winter hè.

Bè, roepen de schapen, bè.

 

 

Maar vanmorgen…

 

Enkel oog en enkel oor

waren ze. Waarvoor? Waarvoor?

Toen ik goeie morgen zei,

keek niet eentje op naar mij.

Midden in de schapenkring

stond een klein wit wollen ding,

zonder mutsje, zonder jasje,

zonder sokjes, zonder dasje

huppelde het in het rond

op de hardbevroren grond.

 

Lammetje bè, lammetje mè,

dat was een verrassing, hè.

 

bouhuys

Mies Bouhuys (10 januari 1927 –  30 juni 2008)

 

De Amerikaanse dichter Philip Levine werd geboren op 10 januari 1928 in Detroit, Michigan. Hij begon met het schrijven van gedichten in de tijd dat hij ’s avonds studeerde en overdag werkte in een van Detroits autofabrieken. Het familieleve, het sociale en economische leven in het Detroit van de 20e eeuw is een terugkerend thema in zijn werk. In 1995 ontving hij de Pulitzer Prize for Poetry voor The Simple Truth.

 

A Sleepless Night

  

April, and the last of the plum blossoms

scatters on the black grass

before dawn. The sycamore, the lime,

the struck pine inhale

the first pale hints of sky.

An iron day,

I think, yet it will come

dazzling, the light

rise from the belly of leaves and pour

burning from the cups

of poppies.

The mockingbird squawks

from his perch, fidgets,

and settles back. The snail, awake

for good, trembles from his shell

and sets sail for China. My hand dances

in the memory of a million vanished stars.

 

A man has every place to lay his head.

 

 

The Distant Winter

  

from an officer’s diary during the last war

 

I

 

The sour daylight cracks through my sleep-caked lids.

“Stephan! Stephan!” The rattling orderly

Comes on a trot, the cold tray in his hands:

Toast whitening with oleo, brown tea,

 

Yesterday’s napkins, a
nd an opened letter.

“Your asthma’s bad, old man.” He doesn’t answer,

And turns to the grey windows and the weather.

“Don’t worry, Stephan, the lungs will go to cancer.”

 

Phil-Levine

Philip Levine (Detroit, 10 januari 1928)

 

De Amerikaanse dichter Jared Carter werd geboren op 10 januari 1939 in Elwood, een dorpje in Indiana, VS. Na enkele jaren rondgezworven te hebben in Europa keerde hij in 1965 terug naar zijn geboortegrond, waar hij onder meer als redacteur werk vond. Zijn eerste poëziebundel, Work, for the Night is Coming, won in 1980 de Walt Whitman Award. Hierna zijn nog twee bundels verschenen, After the Rain (1993 – winnaar van de Poets’ Prize) en Les Barricades Mystérieuses (1999).

 

Laodamia to Protesilaus

 

If you were lost, how would I find you,

what path take along dark streets, through

damp vaults, how untangle those choices

far underground, those myriad voices?

 

If I were gone, you could no longer follow

through great spillways, or deep hollows.

In that world, my footsteps would fade,

there would be no echo, no light or shade.

 

Still, somewhere your presence ahead

would call, through realms of the dead,

through time imploded and turned back,

platform deserted, abandoned track.

 

No pause in this long pursuit, this seeking

that has no end.  Neither of us speaking,

or able to break the spell—neither chase

nor surrender.  Only the lost, familiar face.

 

carter

Jared Carter (Elwood, 10 januari 1939)

 

 De Nederlandse dichter en schrijver Jan Eekhout werd geboren op 10 januari 1900 in Sluis. Zie ook mijn blog van 10 januari 2007.

Sonnet der rijke roekeloosheid

Vergeef die zich zoo roekloos tot U richt.

Onzichtbaar, ondoordringbaar rijst een muur,

Doods koude waasmend, tusschen hart en vuur,

En ik weet: Mijn daden loochnen mijn gedicht.

 

Slechts met de tong, Heer, is ’t, dat ik U prijs.

Ach, dat Gij naar dit hart geen doortocht vindt.

Het bloeiloos donk’re, dat Gij toch bemint,

Gij, Eenig God, naar goddelijke wijs.

 

O God, Gìj kùnt, Die zijt der machten Macht,

Verbrijzel ’t scheidsel tusschen U en mij,

Dat over mij Uws Wezens Zonne zij.

 

Verlos Uw bruid door de eeuwige helle kracht

Van Uw genade -, ziet hoe zij U wacht

En staamlen wil: Niets is, mijn God, dan Gij.

 

eekhout

Jan H. Eekhout (10 januari 1900 – 6 maart 1978)