Tag: Silvio Rodríguez

Ludwig Anzengruber, Maurice Genevoix, Antanas Škėma, Madeleine L’Engle, Silvio Rodríguez, Andrés Bello

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Zie ook alle tags voor Ludwig Anzengruber op dit blog.

Uit: Wie mit dem Herrgott umgegangen wird. Eine Geschichte mit einigen »Merks«

„Es ist eine arge Welt, einer macht’s dem andern und der liebe Gott allen zusammen nie recht. Es ist eine hübsche Sache um die Frömmigkeit, aber wenn einer um Sonnenschein und der andere auf dem nämlichen Fleck um Regen betet, da möcht’ ich wohl einen dritten zum Herrgott machen und zusehen, was der bei all seiner Allmacht anfinge, um es mit keinem von den beiden zu verderben.
Im Norden sind die Menschen etwas kühler und nehmen’s nicht gleich übel, wenn er sich etwas schwerhörig stellt, aber im Süden da sind sie heißblütig und werden sehr ungehalten: da ist es denn für dort eine ganz gute Einrichtung, daß man zwischen Gott und die aufdringlichen Beter die lieben Heiligen eingeschoben hat, die nun freilich für jede unerfüllte Bitte aufkommen müssen.
Wahrhaftig, so ein Heiliger ist nicht zu beneiden und ich möcht’ keiner werden; denn abgesehen davon, daß die Erreichung einer solchen hohen Stelle auf der Erde mit manchen Unannehmlichkeiten und Umständlichkeiten verknüpft ist, so muß ja einer im Himmel ganz höllisch aufpassen, daß er tagüber keine Anrufung vergißt, so daß ihm fast keine Zeit bleibt, sich der ewigen Seligkeit zu erfreuen, höchstens zur Nachtzeit, aber solche übernächtige Seligkeit verträgt sich wieder tags darauf spottschlecht mit den Berufsgeschäften, wie manche gar wohl wissen, die gerade keine Heiligen sind.
Ja, es ist eine hübsche Sache um die Frömmigkeit, wenn es nur nicht manche so weit versehen möchten, daß ihr Gebet einer Lästerung auf ein Haar gleicht. Da war einmal eine öffentliche Dirne, die hat einen jungen Menschen zu berücken gewußt, daß er eine Zeitlang zu ihr gehalten hat; nun sind ihm denn doch endlich die Augen aufgegangen und das war ein Glück für ihn, sonst wäre er ja ein verlorener Mensch gewesen, und er hat das Weibsbild verlassen. Aber die Allerweltsliebste war darüber gar sehr betrübt und was thut sie? In die Kirche geht sie und betet zur »allerreinsten Jungfrau Maria«, dieselbe möge ihr das Herz ihres Buhlen wieder zuwenden, damit die unsaubere Liebschaft ihren Fortgang haben könne. Wenn das nicht gelästert ist, dann weiß ich überhaupt nicht, was Beten heißt und sein soll.
Ueber das Stück lacht wohl keiner, dazu ist’s nicht angethan und steht nur da, damit man sieht, was manche für Anliegen vor die Heiligen bringen, denn es ist eine wahrhaftige Thatsache und nicht erfunden. Was aber den Heiligen in Welschland begegnen kann, das will auch erzählt werden und darüber könnten sie selber lachen, falls sie es im Himmel nicht verlernt haben.“

 

 
Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)
Gedenksteen in Wenen (detail)

Lees verder “Ludwig Anzengruber, Maurice Genevoix, Antanas Škėma, Madeleine L’Engle, Silvio Rodríguez, Andrés Bello” →

Antanas Škėma, Madeleine L’Engle, Ludwig Anzengruber, Silvio Rodríguez, Maurice Genevoix, Andrés Bello

De Litouwse dichter en schrijver Antanas Škėma werd op 29 november 1910 geboren in Lodz in Polen. Zie ook alle tags voor Antanas Škėma op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009 en ook mijn blog van 29 november 2010.

Uit: Steps And Stairs (Vertaald door Kęstutis Girnius)

„You thought you sailed west, west the whole day. But your boat turned around, and you return to land again. An old fisherman, a friend of your youth, sits on the rocky shore. His campfire smolders. Dead fish lie around him. In the silk sphere fish and stars, sparks and embers, veined hands and mermaid scales. In the silk sphere a round night is reflected in the electric lamp.
I think all of this when I stop two yards below the old man and see the holes in his soles, while the half-blind man feels something completely other.
He cleaned banks. In Manhattan and Brooklyn, Queens and the Bronx. In the cellar were ladders and rags, cleaning oil and soap powders, and in the marbled rooms dust stuck to furniture, walls, ceilings, lampshades, and curtains—the unctuous dust of banks, like a thick layer of frozen fat. The Ukrainian stooped often, crawled on all fours, and swayed below the ceiling; hot water flowed through his unfeeling fingers; tables and chairs, telephones and ashtrays, the steel of safes and the blue veins of marble rejuvenated themselves with damp leather, redwood mirrors, the matted shine of plastic; his hands stuck together from the cleaning oil, they smelled of pine sap, of bare feet in the morning mist, the filth of old age, and wrung-out underwear.
I.R.T., B.M.T., Independent. Every night the subways, ruled by magic hieroglyphics, carpets from “A Thousand and One Nights,” flew the Ukrainian to a different part of the city. He still walked a few blocks. The same taverns with different names licked his eyes. Gondola, New Orleans, On the 7th Corner. Store windows were jammed with shirts and shoes tied with red ribbons, presents for a girl friend, children, and for oneself.“

 
Antanas Škėma (29 november 1910 – 11 augustus 1961)

Lees verder “Antanas Škėma, Madeleine L’Engle, Ludwig Anzengruber, Silvio Rodríguez, Maurice Genevoix, Andrés Bello” →

Antanas Škėma, Madeleine L’Engle, Ludwig Anzengruber, Andrés Bello, Maurice Genevoix, Silvio Rodríguez

De Litouwse dichter en schrijver Antanas Škėma werd op 29 november 1910 geboren in Lodz in Polen. Zie ook mijn blog van 29 november 2008 en ook mijn blog van 29 november 2009en ook mijn blog van 29 november 2010.

 

Uit: Steps And Stairs (Vertaald door Kęstutis Girnius)

„Our apartment house does not have a full-time janitor, so the garbage no longer fits into the cans. Wax paper, egg shells, a cracked cup, milk cartons He on the side walk. Across the street—a boy’s school. During recess four boys run to the area between two doors and play cards. Coins flash on the linoleum. The kids swear like old troopers sitting on bar stools in taverns. A carriage with an infant rests in the sun. He is dozing, the milk bottle and its slimy nipple slip out of his toothless mouth. His mother, a corpulent Ukrainian, is talking with a neighbor on the other side of the street. About money earned, about money saved, about money which floats above New York in thousands but settles as single dollar bills on Driggs Avenue.

I climb to the fourth floor. My steps splatter sound which sticks to the dusty walls. My steps rumple the high notes of an Italian song (a radio is playing on the second floor). Piles of accurately carved out steps accumulate on the stairs. I climb to the fourth floor, to the fourth, to the fourth, to the fourth. My steps are a mechanical saw slicing off the ends of planks. I climb among invisible plank ends flying in an enclosed space, surrounded by greenness I ascend toward the sun. On the top floor, not unlike an artist’s atelier, a skylight in the roof, the sun’s rays drill their yellow screws toward which the blind man thrusts out the viscous whites of his eyes.

Our neighbor is the corpulent Ukrainian and her large family. Husband, son, the son’s wife, the son’s son (the infant in the carriage), a sister, and the half-blind old man who now stands, head bent back, grasping the handrail, who thrusts out his eyes toward the sun’s yellow screws. He grasps the rails as a ship’s captain the spokes of the wheel when a thick fog is all around and murky white icebergs are ahead. He stands like this for whole hours, straight and immovable, an old and experienced wolf in this ocean of shimmering light.

Evening comes. The constant boring kindles the yellow screws, they redden, and the glowing light exhales a remembrance of a fire-site; and when the mechanic stops the saw, the screws revolve no longer, but cool and disappear in the approaching night. Below the ceiling a little electric lamp lights up. Covered with spider webs, the remnants of last year’s flies, the lamp announces that you have changed course, experienced captain.“

 

Antanas Škėma (29 november 1910 – 11 augustus 1961)

Lees verder “Antanas Škėma, Madeleine L’Engle, Ludwig Anzengruber, Andrés Bello, Maurice Genevoix, Silvio Rodríguez” →

Mario Petrucci, Carlo Levi, Jean-Philippe Toussaint, C.S. Lewis, Silvio Rodríguez

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen. Zie ook mijn blog van 29 november 2008 en ook mijn blog van 29 november 2009.

 

Ambient

 

How easy for me, your son,

youthful lungs trawling in one sweep –

 

cigar smoke, omelette, the girl

next door. One day I told you

 

how in physics we’d calculated

each lungful held billions of atoms Galileo’d inhaled.

 

It took a full week

for you retort – as always

 

off the nail. Must be I’ve used it all then –

from Siberia to Antarctica,

 

slack-pit to spire.

That’s why each draw’s so bloody hard.

 

Left me speechless.

Till, catching you that night at the foot

 

of your Jacob’s Ladder, ascending

to the one bulb of the landing toilet,

 

I told you how I’d checked with sir:

You can’t use it all, I piped

 

not in a hundred million years.

You’ll get better dad, just wait and see.

 

Your mouth a slur, suspended

over your chest. Fist

 

white on the rail.

Don’t hold your breath son, you said.

 

 

Feeling For Eggs

 

You have given, and given, until giving has grown

into habit – so that you move to the stove

without thought, without word, the moment

the green of my jacket stipples your window:

ladle the soup that is always ready, rearrange

the condiments, or slop eggs for the beaten track

of an omelette. Sometimes, I can almost believe

you pass the day moving from stove to telly and back

again; or taking the one leather bag to the shops

for the loaf, the eggs you stow as though they might

ignite, two words with the butcher: was tender; was tough.

The odd hour spent in the husbandry of bills.

You hoard your knowledge of the man who died, left you

with sons: onion skin copies with their own

lives. You keep that knowledge safe, as though telling

might erase it. The pruning of decades takes your words

beyond the graft of mine. So, you listen, tolerate

the electric hotplate, the central heating;

were happier with the sooted cauldron twenty of you

could have your fill from, the firewood chopped

by your father, brought by donkey. You grew

maize from seed, knew how to feel

for an egg in the chicken. We sit in silence now,

with English tea to sip, some soup, until I have

to go. You follow as far as the empty drive, wave

as you stoop for a windfall branch,

add it to the wood pile you keep in the garage

that year by year inches towards the eaves.

 

 

Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

 

 

Lees verder “Mario Petrucci, Carlo Levi, Jean-Philippe Toussaint, C.S. Lewis, Silvio Rodríguez” →

Jean-Philippe Toussaint, Mario Petrucci, Carlo Levi, Silvio Rodríguez, C.S. Lewis, Louisa May Alcott

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2007 en ook mijn blog van 29 november 2008.

 

Uit: The Bathroom (Vertaald door Nancy Amphoux en Paul De Angelis)

 

„1. When I began to spend my afternoons in the bathroom I had no intention of moving into it; no, I would pass some pleasant hours there, meditating in the bathtub, sometimes dressed, other times naked. Edmondsson, who liked to be there with me, said it made me calmer: occasionally I would even say something funny, we would laugh. I would wave my arms as I spoke, explaining that the most practical bathtubs were those with parallel sides, a sloping back, and a straight front, which relieves the user of the need for a footrest.

 

2. Edmondsson thought there was something desiccating in my refusal to leave the bathroom, but this didn’t stop her from making life easier for me, providing for the needs of the household by working part-time in an art gallery.

 

3. Around me were cupboards, towel racks, a bidet. The washbasin was white; a narrow shelf projected above it, and on the shelf lay toothbrushes and razors. The wall facing me, studded with lumps, showed cracks, and in places cavities pitted the lifeless paint. One crack seemed to be gaining ground. I spent hours staring at its extremities, vainly trying to surprise it in action. Sometimes I made other experiments. I would scrutinize the surface of my face in a pocket mirror and, at the same time, the movements of the hands on my watch. But my face let nothing show. Ever.

 

4. One morning I tore down the clothesline. I emptied all the cupboards and took everything off the shelves. After piling all the toilet articles into one large refuse bag, I began moving part of my library. When Edmondsson came home I greeted her book in hand, lying with my feet crossed up on the faucet.“

 

toussaint

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

 

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

 

LATE SEPTEMBER

(after Bertolt Brecht, ‘Spring 1938’)

There’d been dew. Maybe light rain.
And a blot drew my eye to that plot of light
through my kitchen window. Closer. I saw

pincer legs measure out each wire. That
pause of the abdomen before it dipped
to spot-weld each link. I took a chair outside

to stand on. Craned. I wanted to live.
It let me brush a fingertip across the velvet
brown of its back, against the nap, and again

till it froze mid-air, eight legs outstretched,
still as a child roused from a trance of play.
There – the same creature I’d raise my slipper to,

hunt across carpet to end in a smudge.
I wouldn’t have it in my hand. In my hair.
Yet it – she – went to all that length to snare

mosquito and bluebottle, those who’d ruin
a soup, or blood. Hours. For once I took
the time. Saw the target complete, her radii

strung high between window and washing line.
I thought of the twist of cells that can work
such wonder. I thought of poets whose words

don’t reach. Spider just does. Reads angles –
but not this freak thunder, its blown-up tongues
of birds. Everywhere. Birds swooping for spiders.

I feared something might skim, unknowing,
through that hard-earned web. A swift perhaps,
impossibly late. I saw spider prey. Hung there

in her patch of unsafe sky.

Petrucci

Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

 

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

 

Uit: Fear of Freedom (Vertaald door Adolphe Gourevitch)

 

“Ab Jove principium —everything begins with Jupiter. And we too must begin there, at this non-existent point from which all things are born
. Our Jupiter, however, we need not seek in the skies, but where he is wont to stay, in places most dark and earthly, in the maternal dampness of the deep. He is more akin to the worm than to the eagle; but soon enough, he will find his own heraldic eagles, and extol them above every badge or emblem, for only thus will he avoid being devoured, once and for all, by the true eagles of the heavens.
Beyond metaphors, we cannot grasp anything human, unless we start from the feel of the sacred: the most ambiguous, deep-seated, double-edged of all feelings and senses, worm and eagle alike; a continuous dark denial of freedom and art, and—conversely—a continuous creation of art and freedom. And again, we cannot understand anything social, unless we start from the meanings of religion, this disrespectful heir of things sacred.
What is the process of every religion? To change the sacred into the sacrificial: to deprive it of its main feature—inexpressibility—by transforming it into deeds and words; to create the ritual out of the mythical; to substitute a sacramental bird for a shapeless turgidity, and marriage for desire; to turn sacred suicide into consecrated slaughter. Religion is relation and relegation. Relegation of a god into a web of formulas, conjurations, invocations, prayers, so that he may not, as is his way, elude us. Sacredness, the very appearance of terror, shapes itself into law, in order to escape its own self. Pure anarchy becomes pure tyranny. Man, as a free being, is thus bound by the selfsame bonds of the sacred, and relegated into a common reciprocal nexus before the deity. There is no rabble without a king, there are no masses without God. It may be false to claim that every society grows out of a religious tie; but it is certainly true that every monarchy is religious.”

 

carlo_levi

Carlo Levi (29 november 1902 – 4 januari 1975)

 

 

De Cubaanse dichter en singer-songwriter Silvio Rodríguez Domínguez werd geboren in San Antonio de Los Baños op 29 november 1946. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

 

La Maza

 

Time,

Time,

Time, see what’s become of me

While I looked around for my possibilities.

 

I was so hard to please.

Look around,

Leaves are brown,

And the sky is a hazy shade of winter.

 

Hear the Salvation Army band.

Down by the riverside’s

Bound to be a better ride

Than what you’ve got planned.

 

Carry your cup in your hand.

And look around.

Leaves are brown.

And the sky is a hazy shade of winter.

 

Hang on to your hopes, my friend.

That’s an easy thing to say,

But if your hopes should pass away

Simply pretend that you can build them again.

Look around,

The grass is high,

The fields are ripe,

It’s the springtime of my life.

 

Seasons change with the scenery;

Weaving time in a tapestry.

Won’t you stop and remember me

At any convenient time?

Funny how my memory skips

Looking over manuscripts

Of unpublished rhyme.

 

Drinking my vodka and lime,

I look around,

Leaves are brown,

And the sky is a hazy shade of winter.

 

rodriguez

Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)

 

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.

 

Uit: The Screwtape Letters

 

„MY DEAR WORMWOOD,

      I note with grave displeasure that your patient has become a Christian. Do not indulge the hope that you will escape the usual penalties; indeed, in your better moments, I trust you would hardly even wish to do so. In the meantime we must make the best of the situation. There is no need to despair; hundreds of these adult converts have been reclaimed after a I brief sojourn in the Enemy’s camp and are now with us. All the habits of the patient, both mental and bodily, are still in our favour.

      One of our great allies at present is the Church itself. Do not misunderstand me. I do riot mean the Church as we see her spread but through all time and space and rooted in eternity, terrible as an army with banners. That, I confess, is a spectacle which makes I our boldest tempters uneasy. But fortunately it is quite invisible to these humans. All your patient sees is the half-finished, sham Gothic erection on the new building estate. When he goes inside, he sees the local grocer with rather in oily expression on his face bustling up to offer him one shiny little book containing a liturgy which neither of them understands, and one shabby little book containing corrupt texts of a number of religious lyrics, mostly bad, and in very small print. When he gets to his pew and looks round him he sees just that selection of his neighbours whom he has hitherto avoided. You want to
lean pretty heavily on those neighbours. Make his mind flit to and fro between an expression like “the body of Christ” and the actual faces in the next pew. It matters very little, of course, what kind of people that next pew really contains. You may know one of them to be a great warrior on the Enemy’s side. No matter. Your patient, thanks to Our Father below, is a fool. Provided that any of those neighbours sing out of tune, or have boots that squeak, or double chins, or odd clothes, the patient will quite easily believe that their religion must therefore be somehow ridiculous. At his present stage, you see, he has an idea of “Christians” in his mind which he supposes to be spiritual but which, in fact, is largely pictorial. His mind is full of togas and sandals and armour and bare legs and the mere fact that the other people in church wear modern clothes is a real—though of course an unconscious—difficulty to him. Never let it come to the surface; never let him ask what he expected them to look like. Keep everything hazy in his mind now, and you will have all eternity wherein to amuse yourself by producing in him the peculiar kind of clarity which Hell affords.“ 

 

Lewis

C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

 

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook mijn blog van 29 november 2006  en ook mijn blog van 29 november 2008.

 

Uit: Little women (Onder moedervleugels, vertaling door Almine, Amsterdam 1876)

 

“Ik geloof niet, dat het beetje, dat wij te besteden hebben, veel zou kunnen uitrichten. We hebben elk een rijksdaalder, en het leger zou er niet veel bij winnen, of wij dien nu al gaven. Ik geef toe, dat ik niets van Moeder of van jou moet verwachten, maar ik zou zoo dol graag “Udine en Sintram” voor mezelf willen koopen, ik heb er al zoo lang naar verlangd,” zei Jo, die een boekworm was.

“Ik was van plan mijn geld te besteden aan nieuwe muziek,” zei Bets met een zuchtje, dat echter door niemand gehoord werd.

“Ik zal een mooi doosje met Faber’s teekenpotlood koopen; die heb ik bepaald noodig,” zei Amy vast besloten.

“Moeder heeft niets gezegd van ons eigen geld, en ze zal toch niet verlangen, dat we alles opgeven. Laten we ieder iets koopen wat we graag willen hebben en wat pret maken; we zwegen heusch hard genoeg om het te verdienen,” riep Jo, terwijl ze de hakken van haar laarzen op jongensmanier bekeek.

“Ik tenminste wel,–die elken dag die gruwelijke kinderen moet leeren, terwijl ik er naar snak prettig thuis te zijn,” begon Meta op klagenden toon.

“Jij hebt het niet half zoo hard als ik,” vond Jo. “Hoe zou jij het vinden, uren lang opgesloten te zijn met een zenuwachtige, zeurige, oude dame, die je al maar heen en weer laat loopen, nooit tevreden

is, en je plaagt, tot je in staat zou zijn het raam uit te springen, of haar een oorveeg te geven?”

“Het is slecht om ontevreden te zijn,–maar ik geloof, dat borden wasschen en alles netjes houden het naarste werk van de wereld is. Het bederft mijn humeur, en mijn handen worden zoo stijf; ik kan haast

niet studeeren.” En Bets keek naar haar ruwe handen met een zucht, die ditmaal heel goed te hooren was.

“En ik geloof niet, dat een van allen het zoo erg heeft als ik,” riep Amy, “want jullie hoeven niet naar school te gaan met nuffen, die iemand plagen, als hij zijn lessen niet kent, of uitlachen om zijn kleeren, en met “étain” op iemands vader neerzien, als hij niet rijk is, en iemand beleedigen, als hij geen mooien neus heeft.”

 

Alcott

Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888)
Boekomslag

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e november ook mijn vorige blog van vandaag.

 

Jean-Philippe Toussaint, Mario Petrucci, Carlo Levi, Silvio Rodríguez, C.S. Lewis, Louisa May Alcott, Wilhelm Hauff, Ludwig Anzengruber, Madeleine L’Engle, Franz Stelzhamer, Antanas Škėma, Andrés Bello, Maurice Genevoix

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2007.

Uit: De Televisie (Vertaald door Marianne Kaas)

”Toen we Cafe Einstein uitkwamen waren we lichtelijk aangeschoten, John en ik. Een paar seconden geleden had John afscheid van me genomen (hij was weer op zijn fiets gestapt en ik had hem nagekeken terwijl hij wegreed in de nacht), en nu wachtte ik in mijn eentje in de Kurfurstenstrasse op een taxi. Aan de overkant van de straat, in het schijnsel van een lantaarn, stond een tippelaarster, gekleed in corselet, te wachten tot ze door een auto zou worden opgepikt, haar dijen en heupen naakt onder het dunne netweefsel van haar zijden kousen, en ik trachtte me een leergierige houding te geven tegenover haar op het troittoir.

 

Terwijl ik bleef turen naar een denkbeeldige taxi aan het einde van de straat, kon ik het af en toe toch niet laten om een vluchtige blik te werpen op het schaars geklede meisje dat daar tegenover me stond te wachten in de nacht, maar ondanks de zeer lichte dronkenschap die mijn slapen omhulde, voelde ik me op geen enkele wijze fysiek tot haar aangetrokken, niet dat ze lelijk was of juist wel, dat was het punt niet, naar die maatstaf gemeten was ze non-existent, gezichtloos en identiteitsloos, totaal opgesloten in het meest stereotiepe beeld van haar functie, rijzig, blond en atletisch lichaam, niet meer dan dat, met een weelde van even ogenschijnlijk opwindende als bedroevend conventionele erotische parafernalia, getailleerd corselet en sjofel rood leren jackje dat een ontmoedigende klinische kilte uitstraalde.”

 

Toussaint

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

 

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen.  Hij studeerde o.a. natuurkunde en Milieuwetenschappen aan de Middlesex University. Tegenwoordig is hij niet alleen dichter, maar ook voordrachtskunstenaar, essayist, songwriter, radiopresentator en organisator. Hij won vier maal de London Writers Competition.

 

 

YOU

 

With you here, I had a zoological time.
At the sink I slobbered your nape

 

with bloodhound kisses, paw on each shoulder.
Was all meerkat for your key in the door.

 

In the shower I’d be robin, cheeping
my heart out from a steam-basted chest.

 

Under dawn duvets I was squirrel-whiskered –
fossicked and dug you, all
scratchy-toed.

 

Cold evenings, iguana, I’d slow-lick
lips, all-foured around your trunk.

 

And when you said I was your man
I brayed so they heard it in Bosotoland.

Now you’re gone, they cower under lock and key.
Come back. Bring out the animals in me.

 

 

 

IF YOU WERE TO COME BACK

 

I’d stand at the door like one bereaved:
Aghast and breathless,
With silence stretched between us
For a second
Before it snapped –
And my heart burst its banks
In belief.

 

Then I’d draw you in by both hands
I’d kiss you on the mouth, on the face
Wear out your name
with soft saying
I’d kiss you more than you would want
Until you’d have to draw back, breathless
As one wounded
To try to speak, to tell me
Why it was you came.

 

mario_petrucci

Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

 

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. In 1935 werd Levi naar het Siberië van Italië verbannen wegens antifascistische activiteiten. Hij genoot er een beperkte bewegingsvrijheid, maar werd vanwege zijn beroep door de notabelen als een der hunnen gezien. De gewone dorpelingen hoopten vooral dat Levi hun medische zorg zou kunnen bieden. Op basis van zijn dagboek beschrijft Carlo Levi op aangrijpende en ook geestige wijze de beslommeringen in een verarmd, achtergebleven, maar desondanks herkenbaar Italiaans dorp. Het boek werd in 1978 door Francisco Rosi verfilmd. Christus kwam niet verder dan Éboli wordt als een van de belangrijkste boeken van de 20e eeuw gezien.

 

Uit: Christ Stopped at Eboli

 “Christ did stop at Eboli, where the road and the railway leave the coast of Salerno and turn into the desolate reaches of Lucania. Christ never came this far, nor did time, nor the individual soul, nor hope, nor the relation of cause to effect, nor reason nor history. Christ never came, just as the Romans never came, content to garrison the highways without penetrating the mountains and forests, not the Greeks, who flourished beside the Gulf of Taranto. None of the pioneers of Western civilization brought here his sense of the passage of time, his deification of the State or that ceaseless activity which feeds upon itself. None has come to this land except as an enemy, a conqueror, or a visitor devoid of understanding.”

 

Levi_Zelfportret

Carlo Levi (29 november 1902 – 4 januari 1975)
Zelfportret

 

De Cubaanse dichter en singer-songwriter Silvio Rodríguez Domínguez werd geboren in San Antonio de Los Baños op 29 november 1946. Rodríguez was 13 jaar oud toen in 1959 Fidel Castro de macht overnam. Hij werd zoals veel van zijn leeftijdsgenoten gegrepen door revolutionar enthousiasme. Hij zette zich in 1961 in voor een campagne tegen analfabetisme. Van een vriend kreeg hij zijn eerste gitaarlessen. Tijdens zijn militaire diens ontwikkelde hij zijn vaardigheden op dat instrument verder. Om de verveling te verdrijven begeleidde hij zichzelf op de gitaar, terwijl hij zijn zelfgeschreven liedjes zong. In 1967 verscheen hij voor het eerst op televisie, en begon hij enige bekendheid te verwerven. Zijn teksten waren poëtisch maar droegen ook een grote symboliek. Hij werd populair onder jonge Cubanen, maar trok tevens de aandacht van het Ministerie van Cultuur. In 1968 werkte Rodríguez gedurende vijf maanden op de vissersboot Playa Girón, bij wijze van bestraffing door de Cubaanse overheid. Hij werd na een optreden gearresteerd en beschuldigd van het zingen van anti-communistische teksten, waarop hij gedwongen werd arbeid te verrichten op deze boot. In deze periode schreef 72 hij liederen waaronder Ojalá en Playa Girón. De teksten en de muziek van deze liederen werden samengebracht in een bundel genaamd Canciones del Mar (Liederen van de Zee).

 

In America

I grew up, here in America
Where good people worked hard
And everyone got along
I thought things were fine, here in America
But I was wrong
It seems it’s all black and
white, here in America
Either the color of money, or
the color of your skin
Used to know wrong from
right, here in America


And we will again
We can all live together
With Christ as Lord
And us united in Him
We will all live forever
When the King of Kings comes again
Through the eyes of our God, I see America
With no black and white
None in bondage or free
Because Jesus is Lord, here in America
And He’ll always be- Oh yeah!
We can all live together
United in Him

silvio_rodriguez

Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)

 

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

Uit: Mere Christianity

„”I now come to that part of Christian morals where they differ  most sharply from all other morals.  There is one vice of which no man  in the world is free; which every one in the world loathes when he sees it in someone else; and of which hardly any people, except  Christians, ever imagine that they are guilty themselves.  I have  heard people admit that they are bad-tempered, or that they cannot keep their heads about girls or drink, or even that they are cowards.

I do not think I have ever heard anyone who was not a Christian accuse  himself of this vice.  And at the same time, I have very seldom met  anyone, who was not a Christian, who showed the slightest mercy to it  in others.  There is no fault which makes a man more unpopular, and no  fault which we are more unconscious of in ourselves.  And the more we  have it ourselves, the more we dislike it in others.

“The vice I am talking of is Price or Self-Conceit: and the  virtue opposite to it, in Christian morals, is called Humility.  You  many remember, when I was talking about sexual morality, I warned you that the centre of Christian morals did not lie there.  Well, now, we  have come to the centre.  According to Christian teachers, the  essential vice, the utmost evil, is Pride.  Unchastity, anger, greed,  drunkenness, and all that, are mere fleabites in comparison: it was  through Pride that the devil became the devil: Pride leads to every  other vice: it is the complete anti-God state of mind.“

Lewis

C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

 

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

Uit: Op eigen wieken

„De drie jaren die voorbijgegaan zijn, hebben geen groote veranderingen in het stille gezin teweeg gebracht. De oorlog is geëindigd, en mijnheer March rustig thuis, verdiept in zijn boeken en zijn kleine gemeente, voor wie hij, zoowel door natuurlijken aanleg, als door hoogere geestesgaven, een uitmuntend herder is. Een kalm, werkzaam man, rijk in de wijsheid, die beter is dan geleerdheid, in de liefde, die alle menschen “broeders” noemt, en in die echte vroomheid, die den geheelen mensch heiligt en hem eerbiedwaardig en beminnelijk maakt.

Hoewel hij onbemiddeld was, en zijn volslagen belangeloosheid hem verhinderde veel opgang in de wereld te maken, gevoelden toch vele achtenswaardige menschen zich door deze hoedanigheden tot hem aangetrokken, en zij vonden bij hem dan ook in ruime mate, wat zij zochten, want zelfs de langdurige moeilijkheden, waarmede hij te worstelen had gehad, bleken geen spoor van bitterheid in zijn ziel te hebben achtergelaten.

Vurige jongemannen vonden den reeds grijzen geleerde even vurig en jong van hart als zij; nadenkende of bedroefde vrouwen kwamen onwillekeurig met hun twijfelingen en leed tot hem, daar zij zeker waren het vriendelijkst medegevoel en den besten raad bij hem te vinden; zondaars beleden hun zonden aan den kinderlijk eenvoudigen man, en werden bestraft, maar gesterkt tevens; talentvolle menschen vonden in hem een verwanten geest; eerzuchtigen ontdekten in hem een edeler streven dan het hunne, en zelfs wereldsche lieden gaven toe, dat zijn overtuigingen schoon en waar waren, hoewel “men er niet rijk door werd.”

Allcott

Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888)

 

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Hauff werd geboren inStuttgart op 29 november 1802. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

 

Der Mutter zum 24. Dez. 1824

     

Oft schwimmt ein Schiff durch stille Wogen

Sorglos im heitern Sonnenlicht,

Da fällt vom reinen Himmelsbogen

Ein Blitz der seinen Mast zerbricht:

 

Das ist des Schicksals schwere Hand,

Drum glücklich wer dem Schlag entronnen

Wer einen Retter sich gewonnen

Der ihn hinausschifft an den Strand!

 

Das Schiff versinkt. – Du trotzt den Wellen

Auf leichtem Kahn mit schwacher Hand?

Dein Fahrzeug kann ein Stoß zerschellen

Und noch ist’s weit bis an den Strand!

 

Und ohne Anker willst Du ziehn?

Die Nacht umhüllt das Licht der Sterne

Sie leiten Dich nicht aus der Ferne

Zum Hafen Deiner Ruhe hin.

 

Doch wunderbar! er teilt die Wogen,

Der Kahn fliegt durch der Klippen Reihn,

Durch Stürme ist er hingezogen,

Und in den Hafen läuft er ein. –

 

Das ist die Mutter, die dies schafft!

Denn, war der Himmel noch so trübe

Sie schiffte mit dem Stern der Liebe

Ihr Anker war des Glaubens Kraft.

 

Wilhelm

 

Hauff

Wilhelm Hauff  (29 november 1802 – 18 november 1827)

 

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

 

Uit: Die G’schicht’ vom jüngsten Tag

 „Da sein wir so alle nacheinander herg’leg’n, wir Toten, drunter und drüber, einschichtig, paarweis’, z’ dritt und z’ viert und wie sich’s halt ’troffen hat, – ich weiß nit, war’n’s 3000 Jahr’ – 2000 Jahr’, sechs Wochen, oder was für a Zeit war, nach mein’m Versterben, die allerältesten, wie die jüngsten Toten führ’n kein’ Kalender. Auf einmal is mir, als wurd’ ‘blasen – aber schon wie! Du weißt noch, wie die böhmischen Musikanten bei uns war’n im Ort und sein ins G’meinwirtshaus in die klein’ Gaststub’n kämma, wie da, so oft der kleine Dicke mit der großen Blechblasen ang’hob’n hat, die Wand’ zum zittern ang’fangt hab’n, just a so war’s, tief bis in die Erd’ h’nein hat sich alles ‘beutelt.

Na, du weißt, unsereins schind’t sich gehörig und man hat sein g’sund’s Stückl Schlaf. Na, so denk’ ich mir, is dos dumm, is g’wiß wieder so a Malefizball beim Wirten im Dorf unten, daß man kein’ Ruh’ hat – und will mir die Aug’n reib’n – heilige Mutter Anna, war das a Schrocken, wie ich mir mit die dürren Beiner in die leeren Augen einifahr’ – und am ganzen Leib zum Scheppern anfang’!! – Jessas, denk’ ich, du bist ja vorlängst verstorb’n – und hitzt dürft etwa gar schon der jüngste Tag sein. Wann ich nur g’schwind’ mein’ Hosen zum H’neinschliefen bei der Hand hätt’ –! So kannst doch nit unter die Leut’ gehn! –„

anzengruber

Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)

 

De Amerikaanse schrijfster Madeleine L’Engle werd geboren in New York op 29 november 1918. L’Engle ging na verschillende kostscholen naar Smith College, waar ze bij het toneel betrokken raakte. Vervolgens werkte ze een aantal jaren bij het toneel, waar ze haar man ontmoette. Ze trouwden in 1946. Ze schreef een aantal boeken, maar had moeite om te kiezen tussen het schrijven en haar gezin (een dochter, een geadopteerde dochter en een zoon). Na vele afwijzingen door uitgevers overwoog ze om op te houden met schrijven, maar kon dat niet. „A Wrinkle In Time“(Flits in de ruimte) kreeg een belangrijke prijs en sindsdien werd het makkelijker om haar boeken uitgegeven te krijgen. Ze werkte ook als lerares, in een bibliotheek en soms aan een universiteit. Ze schreef zowel prentenboeken, verhalen, gedichten, toneelstukken als informatieve boeken, en zowel voor kinderen als voor volwassenen.

Uit: A Wrinkle In TIme

“Now, don”t be frightened, loves,” Mrs. Whatsit said. Her plump little body began to shimmer, to quiver, to shift. The wild colors of her clothes became muted, whitened. The pudding-bag shape stretched, lengthened, merged. And suddenly before the children was a creature more beautiful than any Meg had even imagined, and the beauty lay in far more than the outward description. Outwardly Mrs. Whatsit was surely no longer a Mrs. Whatsit. She was a marble-white body with powerful flanks, something like a horse but at the same time completely unlike a horse, for from the magnificently modeled back sprang a nobly formed torso, arms, and a head resembling a man”s, but a man with a perfection of dignity and virtue, an exaltation of joy such as Meg had never before seen. No, she thought, it”s not like a Greek centaur. Not in the least.

From the shoulders slowly a pair of wings unfolded, wings made of rainbows, of light upon water, of poetry.

Calvin fell to his knees.

“No,” Mrs. Whatsit said, though her voice was not Mrs. Whatsit”s voice. “Not to me, Calvin. Never to me. Stand up.”

“Ccarrry themm,” Mrs. Which commanded.

With a gesture both delicate and strong Mrs. Whatsit knelt in front of the children, stretching her wings wide and holding them steady, but quivering. “Onto my back, now,” the new voice said.

The children took hesitant steps toward the beautiful creature.“

madeleine-lengle

Madeleine L’Engle (29 november 1918 – 6 september 2007)

 

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Stelzhamer werd geboren in Großpiesenham op 29 november 1802. Hij studeerde rechten in Graz en Wenen, maar maakte zijn opleiding niet af. Hij leidde een onvast leven als toneelspeler, voordrachtskunstenaar en schrijver. Met zijn “Liedern der obderennsischen Volksmundart” uit 1873 werd hij de belangrijkste dialekt schrijver uit de regio Beieren – Oostenrijk.

 

Uit: Eine Mondscheingeschichte

 

„Wir trafen uns zu Wien auf dem »Stock im Eisen-Platze« – mein schwärmerischer Freund, Cölestin und ich.

Freund Cölestin, dem sich verrätherischer Weise seit kurzem unter den Schläfen, wo sich der etwas vermodernte Lockenschnörkel mit dem ebenfalls veralteten sturmbandähnlichen Barte zusammenschließt, Etwas Grauliches ereignet, ist trotz diesem Grauen eine von jenen heitern semperfloreszenten Naturen, jene allmorgentlich, beim Aufgang der neuen – oder alten, wie man will – Morgensonne hell erklingenden Memnonssäule, wie man sie in der ausgebreiteten Garconschaft jeder Hauptstadt häufig zu finden pflegt; – wir standen also, er und ich, wie schon gesagt zu Wien »am Stock im Eisen« und begannen eben das bedeutende Zweigespräch:

Er: Wie gehts?

Ich: Gut. Und dir?

Er: Auch gut.

Beide: Schön! – Und würden vielleicht noch Wichtigeres zweigesprochen haben; da fuhr über die Ecke hart an uns vorüber eine schöne Equipage mit einer noch schöneren Dame darin, und einem allerliebsten, engelholden Knäblein an ihrer Seite – Cölestin bekam einen jähen Ruck, als hätte ihn einer jener privilegierten Grobheitsausüber von Sesselträger oder Karrenschieber härtestens touchiert und inkommodiert, aber – Ehre, dem Ehre gebührt! – es war nicht so. Sie hatten ihm nichts gethan weder die Schieber noch die Träger; denn es war eben Keiner an uns vorübergegangen. Es klärte sich auch das Bewandtnis gleich auf mit Cölestins aus Mund und Augen zugleich hervorbrechender Frage:Hast du sie gesehen?“

 

Franz_Stelzhammer

Franz Stelzhamer (29 november 1802 – 14 juni 1874)

 

De Litouwse dichter en schrijver Antanas Škėma werd geboren in Lodz in Polen. In 1921 keerde hij met zijn ouder sterug naar Litouwen en ging hij medicijnen studeren aan de universiteit in Kaunas. Ook volgde hij een toneelopleiding. Tussen 1936 en 1944 was hij acteur en regisseur. Tijdens WO II kwam hij terecht in een kamp in Duitsland. Hij emigreerde later naar de VS. Hij schreef zeven toneelstukken, waarvan er vijf ook werden opgevoerd.  Daarnaast publiceerde hij gedichten, drie bundels korte verhalen en een roman. Škėma kwam bij een auto ongeluk om het leven in 1961.

 

THE LIE

 

They ordered him to shoot a man.

The gun shone with fresh oil.

The doomed head shone with drops of sweat.

He aimed at the head of the doomed man.

A space divided them, then suddenly,

in the space, a dove fluttered.

He fired and the dove flew off, afraid.

The beating wings were white as the man

he shot and frightened to death.

Tall grass, touched by soft wind, rustled, wild.

“I’m hungry”, he said. That was a lie.

He lied until he died.

 

He woke in the night. The only light,

the luminous hands and numbers of his watch.

He picked up a cigarette.

His matches were in the other room. The door was closed.

He could not get up.

He saw a phosphorescent head that gaped

with false teeth. He could see the rubber gums.

The next day as he walked to work

he hummed an ancient waltz:

“Some matches, some matches, some matches…”

Several passerby turned and looked.

One of them was a young girl with blue eyes.

She was fatally ill with cancer of the lung.

They took her to the hospital soon after.

 

He turned the handle and the door opened.

Beyond it was another door.

He turned the handle and the other door

stood wide. He opened doors, a hundred and twenty-four.

Then he grew tired, and he collapsed.

Beyond the hundred and twenty-fifth

door, there is a garden where the roses

have just opened, he though, drowsily dying.

Beyond that door was another door.

 

 

Vertaald door Aldona and Robert Page

 

skema_antanas

Antanas Škėma (29 november 1910 – 11 augustus 1961)

 

De Chileens-Venezolaanse dichter, wetgever, filosoof, politicus, diplomaat, wetenschapper, humanist en taalkundige Andrés Bello werd geboren in Caracas, Venezuela,  op 29 november 1781. Hij heeft in Venezuela èn in Chili cariëre gemaakt en is in beide landen minister geweest. Hij was de eerste [Venezolaanse, of nauwkeuriger “Groot-Colombiaanse” gevolmachtigd minister aan het Hof van Sint-James. In Chili en Venezuela prijkt hij op bankbiljetten. Venezuela stichtte een Orde van Andrés Bello. Bello was huisleraar van de jonge Simón Bolívar en nam in 1810 deel aan de Zuid-Amerikaanse wetenschappelijke expeditie van de Pruis Alexander von Humboldt.

 

Blonde

 

Do you know, blonde, that favor I solicit

when I cover the altars with offerings?

Not rich furnishings, not superb lands,

neither a table that flatters the apetite.

 

At the edge of Aragua I want a parcel

to supply me with simple pleasures,

and close to my rustic home

a brook that runs among the rocks.

 

To feel good around the summery warmth,

I also want my plot to have a grove,

where the proud coconut and the willow can grow.

 

I’ll be happy if in this refuge I die;

and, upon exhaling my fugitive breath,

I stamp on your lips my last goodbye!

 

 

Vertaald door José Wan Díaz

 

andres-bello-1

Andrés Bello (29 november 1781 – 10 oktober 1865)

 

De Franse schrijver Maurice Genevoix werd geboren op 29 november 1890 in Decize (Nièvre). Hij volgde een opleiding aan het École normale supérieure. Hij diende tijdens WO I en raakte in april 1915 bij Éparges (Meuse) zwaar gewond. De ervaringen van de oorlog verwerkte hij in zijn boeken. In 1925 ontving hij de Prix Goncourt voor zijn roman Raboliot. In 1946 werd hij lid van de Académie française.

 

Uit: Sous Verdun

 

«Violente, claquante, frénétique, la fusillade a jailli vers nous comme nous arrivions au sommet. Les hommes, d’un seul mouvement impulsif, se sont jetés à terre.

«Debout, nom d’un chien! Regnard, Lauche, tous les gradés, vous n’avez pas honte? Faites-les lever!»

Nous ne sommes pas encore au feu meurtrier. Quelques balles seulement viennent nous chercher, et coupent des branches au-dessus de nous. Je dis, très haut:

«C’est bien compris? Je veux que les gradés tiennent la main à ce que personne ne perde la ligne. Nous allons peut-être entrer au taillis, où l’on s’égare facilement. Il faut avoir l’oeil partout.»

Là-bas, dans le layon que nous suivons, deux hommes ont surgi. Ils viennent vers nous, très vite, à une allure de fuite. Et petit à petit je discerne leur face ensanglantée, que nul pansement ne cache et qu’ils vont montrer aux miens. Ils approchent; les voici; et le premier crie vers nous:

«Rangez-vous! Y en a d’autres qui viennent derrière!»

Il n’a plus de nez. A la place, un trou qui saigne, qui saigne…

Avec lui, un autre dont la mâchoire inférieure vient de sauter. Est-il possible qu’une seule balle ait fait cela? La moitié inférieure du visage n’est plus qu’un morceau de chair rouge, molle, pendante, d’où le sang mêlé à la salive coule en filet visqueux. Et ce visage a deux yeux bleus d’enfant, qui arrêtent sur moi un lourd, un intolérable regard de détresse et de stupeur muette. Cela me bouleverse, pitié aux larmes, tristesse, puis colère démesurée contre ceux qui nous font la guerre, ceux par qui tout ce sang coule, ceux qui massacrent et mutilent.

«Rangez-vous! Rangez-vous!»

 

Genevoix

Maurice Genevoix (29 november 1890 –  8 september 1980)