De Amerikaanse schrijver John Updike werd geboren in Shillington, Pennsylvania, op 18 maart 1932. Zijn meest bekende werk is de Rabbit serie: Rabbit, Run, Rabbit Redux, Rabbit is Rich, Rabbit at Rest, en Rabbit, Remembered. Zijn stijl is erg realistisch, een voorbeeld hiervan is de opening van Rabbit, Run die tot in de kleine details een pick-up basketball spel beschrijft. Hij schijft over het leven van doorsnee mensen in New England, waar hij ook woont. De meest voorkomende thema’ s in zijn werk zijn seks en de dood, en het samenspel tussen de twee. Ook heeft hij veel geschreven als criticus, en is vaak het middelpunt geweest in een woordentwist met onder andere Gore Vidal en Tom Wolfe.

Uit: Seek My Face

“ Be quiet, Hope tells herself. This has ever been her fault, talking, giving, flirting, trying too hard to please, endeavoring to seduce. Her grandfather would use a Quaker phrase, “of the creature,” for anything that was too much, too human, too worldly, too selfish and cruel. War was of the creature. Lust and intemperance of course, yet reason and excessive learning and disputation, too. The arts–save for the domestic, Edenic art of gardening, and the hidden art of making money–were of the creature, howls for recognition and singularity. Things of the creature were weak and dirty and unworthy; they were a form of noise. As a child Hope had chattered too much, feeling her round freckled face redden with excitement, her heart nearly bursting with its own beating, wanting within her ribs all of her, head to toes, scalp to footsoles, to be loved, to be held, to be desired. Even now, on the grave’s edge, six weeks short of turning seventy-nine this coming May, she is trying to charm the lithe black-clad stranger, charmless though she herself has become, in her baggy brown corduroys and slack-necked yellow cotton turtleneck and thick wool lumberjack shirt left untucked as if to hide her belly but in truth calling attention to it; her belly bulges but her breasts and buttocks are sunken, she has become beneath her clothes a naked witch by Schongauer, with imps of arthritic pain her familiars, or Rembrandt’s dreamy Saskia several decades further lost in sags and wrinkles. Her shiny auburn bangs, her signature when a young woman, are not even gray now but white, so thinned and dry and lacking in body, each filament sticking out with a mind of its own, as to be a mere souvenir of what once covered her forehead with the smooth bulge of a coppery cuirass. Her hair was cut short then, two points curving in to touch the angles of her jaw, the wide jaw defining the pale pentagon that looked back at her from a mirror with a deceptive calm, firm in its freckled hazel gaze, the nose small and straight, the lips not quite full but tidy and quick to express receptivity, to laugh, to smile, even at herself so earnestly appraising her face in the mirror, a dimple leaping up low in the left cheek.” 

John Updike (Shillington, 18 maart 1932)

 

De Australische schrijver Max Barry werd geboren op 18 maart 1973. Hij woont in Melbourne. Hij is fulltime auteur, wat hij handig vindt, want zo kan hij schrijven “ terwijl hij alleen zijn boxershorts aan heeft” . Zijn eerste roman Fukk, een satire op de wereld van de marketing, verscheen in 1999. Zijn tweede boek, Jennifer Government, over grote concerns die de wereld beheersen, verscheen in 2003.  Max Barry ontwikkelde een gratis online game, NationStates, gebaseerd op Jennifer Government, om zo nog vóór publicatie door middel van mond-tot-mond reclame de aandacht op het boek te vestigen. Dat dit is gelukt blijkt wel uit het feit dat het boek onmiddellijk in de bestsellerslijst van Amazon.com terecht kwam. Jennifer Government heeft inmiddels een cultstatus verworven.

 

Uit: Jennifer Government

“ Hack first heard about Jennifer Government at the water cooler. He was only there because the one on his floor was out; Legal was going to come down on Nature’s Springs like a ton of shit, you could bet on that. Hack was a Merchandise Distribution Officer. This meant when Nike made up a bunch of posters, or caps, or beach towels, Hack had to send them to the right place. Also, if someone called up complaining about missing posters, or caps, or beach towels, Hack had to take the call. It wasn’t as exciting as it used to be.
“It’s a calamity,” a man at the water cooler said. “Four days away from launch and Jennifer Government’s all over my ass.”
“Jee-sus,” his companion said. “That’s gotta suck.”
“It means we have to move fast.” He looked at Hack, who was filling his cup. “Hi there.”
Hack looked up. They were smiling at him as if he was an equal—but of course, Hack was on the wrong floor. They didn’t know he was just a Merc Officer. “Hi.”
“Haven’t seen you around before,” the calamity guy said. “You new?”
“No, I work in Merc.”
“Oh.” His nose wrinkled.
“Our cooler’s out,” Hack said. He turned away quickly.
“Hey, wait up,” the suit said. “You ever do any marketing work?”
“Uh,” he said, not sure if this was a joke. “No.”
The suits looked at each other. The calamity guy shrugged. Then they stuck out their hands. “I’m John Nike, Guerrilla Marketing Operative, New Products.”
“And I’m John Nike, Guerrilla Marketing Vice-President, New Products,” the other suit said.
“Hack Nike,” Hack said, shaking.
“Hack, I’m empowered to make mid-range labor-contracting decisions,” Vice-President John said. “You interested in some work?”
“Some…” He felt his throat thicken. “Marketing work?”
“On a case-by-case basis, of course,” the other John said.
Hack started to cry.”

Max Barry (Melbourne, 18 maart 1973)

 

De Argentijnse schrijver Héctor Bianciotti werd geboren op 18 maart 1930 in Córdoba. Bianciotti, zoon van arme Italiaanse immigranten, trad op twaalfjarige leeftijd in in een klosster van de Franciscanen. Daar maakte hij kennis met de Franse literauur en speciaal met het het werk van Paul Valéry. In 1954 ging hij naar Europa, waar hij zes jaar bleef, eerst in Italie, later in Spanje. In 1961 verhuisde hij definitief naar Frankrijk en begion hij in het Frans te schrijven. In 1981 werd hij Frans staatsburger.

 

Uit: L’amour n’est pas aimé

 

« Je ne sens rien – je sens que je ne sens rien. Comme la mort ressemble peu à la mort !
Je crois que le jour est en train de se lever. La nuit a emporté l’empire vers la poussière d’une étoile future. Je perçois une clarté incertaine. La nuit s’est réfugiée dans mon corps.
J’ai froid. Je voudrais m’envelopper dans un drapeau brûlé au soleil des frontières.
Meeta m’a raconté l’histoire de la princesse mais il n’a pas bien rugi. Ma nourrice chante dans le jardin mais elle s’éloigne. Je crois que je me suis endormi. Il faut que je dorme mais je ne veux pas dormir. Les yeux de la panthère brillent sur le mur. Il faut que je lui trouve un nom. »

 

Héctor Bianciotti (Córdoba, op 18 maart 1930)

 

Wilfred Owen werd op 18 maart 1893 geboren als zoon van een spoorwegwerker in Oswestry in Shropshire. Nadat hij toegelaten was aan de Londense Universiteit, staakte hij zijn opleiding en ging in 1913 naar Frankrijk, waar hij in Bordeaux Engelse les ging geven en door een Franse dichter aangemoedigd werd verder te gaan met de poëzie. Nadat hij in 1915 terugkeert naar Engeland om dienst te nemen en aan het front is gekomen, verandert zijn poëzie: het wordt abrupter, er komen experimenten met rijm en ritme. Zo brengt hij zijn poëzie dichter bij de realiteit: minder mooi, vol woede en medelijden. Bekend is o.a. in fictie -vorm beschreven in Pat Barkers trilogie, hoe hij na verwondingen, als officier, gestuurd wordt naar het Craiglockhart hospitaal bij Edinburgh van de eminente psychiater Dr. Rivers. Daar ontmoet hij Siegfried Sassoon, ouder, met een andere achtergrond en met een opleiding in Cambridge. Sassoon geeft Owen goede poëtische adviezen. In 1918 keert Owen terug naar het front, waar hij een MC (Military Cross) verwerft. Op 4 november, een week voor de Wapenstilstand, sneuvelt hij bij de aanval op het Sambre kanaal.

 

The Last Laugh

‘Oh! Jesus Christ! I’m hit,’ he said; and died.
Whether he vainly cursed or prayed indeed,
The Bullets chirped-In vain, vain, vain!
Machine-guns chuckled,-Tut-tut! Tut-tut!
And the Big Gun guffawed.

Another sighed,-‘O Mother, -Mother, – Dad!’
Then smiled at nothing, childlike, being dead.
And the lofty Shrapnel-cloud
Leisurely gestured,-Fool!
And the splinters spat, and tittered.

‘My Love!’ one moaned. Love-languid seemed his mood,
Till slowly lowered, his whole faced kissed the mud.
And the Bayonets’ long teeth grinned;
Rabbles of Shells hooted and groaned;
And the Gas hissed.

 

Arms and the Boy

Let the boy try along this bayonet-blade
How cold steel is, and keen with hunger of blood;
Blue with all malice, like a madman’s flash;
And thinly drawn with famishing for flesh.

Lend him to stroke these blind, blunt bullet-leads,
Which long to nuzzle in the hearts of lads,
Or give him cartridges whose fine zinc teeth,
Are sharp with sharpness of grief and death.

For his teeth seem for laughing round an apple.
There lurk no claws behind his fingers supple;
And God will grow no talons at his heels,
Nor antlers through the thickness of his curls.

Wilfred Owen (18 maart 1893 – 4 november 1918)

 

De Amerikaanse romancier Richard Thomas Condon werd geboren op 18 maart 1915 in New York. Na een bescheiden succes als schrijver en Hollywood-agent begon hij in 1957 met het schrijven van romans. Zijn tweede boek, The Manchurian Candidate (1959), en de film die ervan gemaakt werd in 1962 maakten hem beroemd.

Uit: The Manchurian Candidate

“ It was sunny in San Francisco; a fabulous condition. Raymond Shaw was not unaware of the beauty outside the hotel window, across from a mansion on the top of a hill, but he clutched the telephone like an osculatorium and did not allow himself to think about what lay beyond that instant: in a saloon someplace, in a different bed, or anywhere.

His lumpy sergeant’s uniform was heaped on a chair. He stretched out on the rented bed, wearing a new one-hundred-and-twenty-dollar dark blue dressing gown, and waited for the telephone operator to complete the chain of calls to locate Ed Mavole’s father, somewhere in St. Louis.

He knew he was doing the wrong thing. Two years of Korean duty were three days behind him and, at the very least, he should be spending his money on a taxicab to go up and down those hills in the sunshine, but he decided his mind must be bent or that he was drunk with compassion, or something else improbable like that. Of all of the fathers of all of the fallen whom he had to call, owing to his endemic mopery, this one had to work nights, because, by now, it must be dark in St. Louis” .

 

Richard Condon (18 maart 1915 – 9 april 1996)

 

De Oostenrijkse schrijver en dichter Wolfgang Bauer werd geboren op 18 maart 1941 in Graz. Hij werd vooral bekend door zijn stuk Magic Afternoon (1968). Hij geeft daarin vier jongeren weer die op een namiddag de leegte van hun leven en hun frustraties met alcohol, drugs en geweld proberen te verdrijven. Bauer wordt met onder anderen Thomas Bernhard beschouwd als een van de belangrijkste Oostenrijkse toneelschrijvers. Hij heeft ongeveer dertig stukken op zijn naam staan. Verder werkte hij mee aan enkele films. Zijn werken zijn in 24 talen vertaald en in 35 landen gespeeld. In 1967 verscheen zijn enige roman Der Fieberkopf, een verhaal in brieven. In 1994 ontving Bauer de Oostenrijkse staatsprijs voor literatuur.

 

 

Flucht in die Reinheit

 

Es verfolgt mich ein Schwarm von Gleichnissen
entfliehen will ich
ihren süßen Dienstbarkeiten
an denen ich mich längst überfressen habe

Ich weiß, dass der Baum ein Lebensbaum ist
das Leben ein Traum
die Seele ein tiefer See
der Tod ein böser Geselle
ich weiß, dass der Himmel ein Zelt ist
das Gesumme der Bienen Musik ist
und jede Wurst zwei Enden hat
dass die Frau eine Göttin
die Wirklichkeit Einbildung
die Wüste eine Leere
der Wald ein Schilderwald
die Stadt ein Häusermeer
die Nacht ein Mantel
die Sonne ein Ball
der Mond eine Sichel ist

 

Hinaus mit euch, gurrende Metaphern
ich will jetzt dichten:

 

Unter dem blauen Himmel
sitzt auf einer grünen Wiese
eine wunderschöne Frau
in der Hand einen Strauß Margeriten
ihr Kleid ist blau.

 

Im dunklen Zimmer sitzt der Mann
isst seine Suppe
schnell leert er den Teller
wischt sich den Mund ab
geht in den Keller.

 

Die schöne Frau kommt nach Hause
der Mann sitzt schon beim Wein
sie macht ihm eine Jause
Ei, wie fein.

 

So schön und einfach ist die Welt
so heiter ist das Leben
wenn die Metapher fehlt.

 

Wolfgang Bauer (18 maart 1941 – 26 augustus 2005)

 

De Franse dichter Stéphane Mallarmé werd geboren in Parijs op 18 maart 1842 – 9 september 1898) Hij staat bekend als een rechtstreekse voorloper van de symbolistische beweging, die in de jaren 1880 ontstond in Frankrijk. Vanaf de jaren ’60 ontwikkelde hij een hermetische stijl getekend door intellectualisme en door de abstractie van het Duitse idealisme. Volgens Mallarmé moet dichtkunst suggereren en onbewust op de lezer inwerken. De dichter kan de werkelijkheid omvormen door het menselijke intellect consequent aan te wenden en door gebruik te maken van alle muzikale en magische krachten van de taal.In zijn literair-esthetische essays onderscheidt Mallarmé het alledaagse, communicatieve taalgebruik (la parole immédiate) van het poëtische taalgebruik (la parole essentielle). Dit laatste werkt in op de lezer met klanken, agrammaticale associaties en (magische) symbolen, opdat de innerlijke werkelijkheid het best zou benaderd worden.

 

Ses purs ongles

Ses purs ongles très haut dédiant leur onyx,
L’Angoisse, ce minuit, soutient, lampadophore,
Main rêve vespéral brûlé par le Phénix
Que ne recueille pas de cinéraire amphore

 

Sur les crédences, au salon vide : nul ptyx,
Aboli bibelot d’inanité sonore,
(Car le Maître est allé puiser des pleurs au Styx
Avec ce seul objet dont le Néant s’honore).

 

Mais proche la croisée au nord vacante, un or
Agonise selon peut-être le décor
Des licornes ruant du feu contre une nixe,

 

Elle, défunte nue en le miroir, encor
Que, dans l’oubli fermé par le cadre, se fixe
De scintillations sitôt le septuor.

 

 

Le vierge, le vivace

 

Le vierge, le vivace et le bel aujourd’hui
Va-t-il nous déchirer avec un coup d’aile ivre
Ce lac dur oublié que hante sous le givre
Le transparent glacier des vols qui n’ont pas fui !

 

Un cygne d’autrefois se souvient que c’est lui
Magnifique mais qui sans espoir se délivre
Pour n’avoir pas chanté la région où vivre
Quand du stérile hiver a resplendi l’ennui.

 

Tout son col secouera cette blanche agonie
Par l’espace infligée à l’oiseau qui le nie,
Mais non l’horreur du sol où le plumage est pris.

 

Fantôme qu’à ce lieu son pur éclat assigne,
Il s’immobilise au songe froid de mépris
Que vêt parmi l’exil inutile le Cygne.

 

Stéphane Mallarmé (18 maart 1842 – 9 september 1898)
Portret door Edouard Manet

 

Christa Wolf werd geboren op 18 maart 1929 in wat heden ten dage het Poolse Gorzów Wielkopolski is; zij was de dochter van een handelaar. In 1945 vluchtte ze voor het Russische leger naar Mecklenburg. In 1949 ging ze germanistiek studeren te Jena en Leipzig. Reeds nadat ze de middelbare school verlaten had, werd ze lid van de SED. Zij werkte tussen 1953 en 1959 voor de Deutscher Schriftstellerverband en vervolgens op de redactie van het tijdschrift Neue Deutsche Literatur. Haar eerste publicatie in 1961, Moskauer Novelle, ging grotendeels onopgemerkt voorbij; desalniettemin werd zij in 1962 onafhankelijk schrijfster. Zij huwde met Gerhard Wolf en publiceerde met haar man een aantal filmscripts en bloemlezingen, waaronder Till Eulenspiegel. Haar vertelling Der geteilte Himmel ontlokte in 1963 een controverse: het werk was enerzijds taboedoorbrekend omdat het onderwerpen als zelfmoord te berde bracht en de Muur in vraag stelde, en anderzijds was het in een atypische stijl geschreven omdat het niet chronologisch was. Wolf werd hiermee in de Bondsrepubliek opgemerkt als een voor de DDR ongewoon individualistisch auteur. Kenmerkend voor dissidente literatuur in Oost-Duitsland is het gebruik van antiek-mythologische stof, die dan als allegorie gebruikt wordt om hedendaagse wantoestanden aan te klagen. Wolf deed dit met Kassandra, een vertelling die ook het probleem van de feministische literatuur behandelt. In 1978 ontving Wolf de Bremer Literaturpreis.

 

Uit: Ein Tag im Jahr

 

„ Freitag, 29. September 1989 Woserin

 

Auch heute scheint das Wetter zu halten, als ich früh gegen halb acht meine Vorhänge zurückziehe, kann ich mir Hoffnung machen auf einen ähnlichen tiefblauen, von mächtigen weißen Wolkengebilden durchzogenen Himmel wie gestern, als wir Aichers* noch auf der kleinen ländlichen Bahnstation Blankenburg, kaum waren sie mit ihren Koffern aus dem Zug gestiegen, anstelle anderer – fehlender – Sehenswürdigkeiten diesen Himmel präsentierten: Na, sind diese nördlichen Himmel nicht etwas Besonderes? Großmütig gaben sie es zu. Der einzige, der nicht tief erstaunt zu sein schien, daß diese vor eineinhalb Jahren bei ihnen in Rotis für diesen Tag verabredete Begegnung nun wirklich stattfand, war Otl. Für ihn war es ganz selbstverständlich, daß man sich an solche langfristigen Versprechungen hielt: Konkret wird nur das Präzise! ist einer seiner Merksätze, die alle aus Erfahrung gezogen sind, nie allein aus der Theorie. Waren sie gut bei Herrnstadt über die Grenze gekommen? Sie waren. Ohne Anstände? Ohne. Die DDR-Grenzer haben wohl Grund, höflich zu Westreisenden zu sein.
Wir fuhren die beiden die kurze Strecke über Brüel, Sternberg nach Woserin, die wir genau kennen, die ich aber in ihrer Gegenwart mit anderen Augen sah. Alle Straßenschäden, alle maroden Häuser an der Strecke, an die ich gewöhnt bin, stachen mir nun ins Auge. Wie eine Hintergrundfolie fuhr mein Erinnerungsbild von den schmucken Dörfern und Städtchen des Allgäu mit, in dem Otl Aichers »Autonome Republik Rotis« liegt. Kein Material, würden wir später sagen, keine Devisen. Kein Material!, sagten wir auch, als wir unser Haus vorführten, das wir seit sieben Jahren immerhin aus seiner Verrottung herausgehoben, es in einen für uns passablen Zustand versetzt hatten, bewohnbar war es, sicherlich, und mehr als das: Ein Arbeits- und Ferienhaus, auch für Kinder, Enkel und Freunde, es hatte schon Patina angesetzt, schon Geschichten, sogar Mythen produziert, aber sah man ihm das an? Oder sah man vor allem seine Mängel? Damit nicht sie es sagen mußten, sagten wir: Es ist noch viel zu tun, und Inge, liebevoll- einfühlsam, nahm die Vorzüge wahr, zuletzt den unvergleichlichen Blick aus den Fenstern des Gästezimmers, während Otl, der Fachmann, sich von Gerd den Zustand beschreiben ließ, in dem wir das Haus vorgefunden hatten, die einzelnen Schritte der Rekonstruktion und die nächsten Pläne. Unter dieser sachkundigen Diskussion verschwand meine kleinmütige Furcht, »wir« würden im Vergleich mit »ihnen« zu schlecht abschneiden, obwohl ja all unser unaufhörliches, beinahe pausenloses Reden seit ihrer Ankunft, wenn man es recht bedenkt, ein einziges Vergleichen war.“

 

Christa Wolf (Gorzów Wielkopolski, 18 maart 1929)

 

De Duitse schrijver Christian Friedrich Hebbel werd geboren in Wesselburen op 18 maart 1813. Hebbel kende een zware, armoedige jeugd in een stadje in Dithmarschen, dat toentertijd in Denemarken lag. Hij was de zoon van een metselaar, die later dagloner werd. Tussen zijn vijftiende en tweeëntwintigste werkte Hebbel als loopjongen. Hij leefde tot 1848 van de giften van mecenassen. Hebbel was een autodidact en valt deswege moeilijk in een bepaalde traditie in te delen. Hij was bovenal toneelschrijver, en staat aan het eind van een traditie van burgerlijke tragedies, zoals die begonnen was met Lessing.Hebbel hield vanaf zijn tweeëntwintigste dagboeken bij, die een goed inzicht in zijn geest (en dus ook in de ideeën achter zijn werk) verschaffen: hij was een eigenzinnig man, met sterke ambities, niet wars van enige grootheidswaan, die een heftig en bevlogen karakter had en de mensen gemakkelijk trotseerde. Uiteindelijk heeft hij ook gekregen wat hij wilde: Friedrich Hebbel geldt in de literatuurkritiek als de enige toneelschrijver van betekenis uit de Realistische periode. Enkel bij hem vindt men psychologisch adequate voorstellingen van personages, met hun eigen rancunes en emotionele uitbarstingen.

Uit: Treue Liebe

 

„ Zu Falun, in Schweden, verliebte sich vor etwa 50 Jahren, ein lieber junger Bergknappe, in seine Nachbarin, die Tochter eines Bäckers, und beide Leutchen schienen so füreinander geschaffen, als ob die Engel im Himmel sie schon in den Wiegen für den Ehestand eingesegnet hätten. Julius war nur glücklich, wenn er sein Mädchen sah, und Maria war die Zierde des ganzen Orts, wenn sie in ihrem engen Mieder, mit silbernen Knöpfchen besetzt, über die Straße ging. Alles blieb dann stehen, alt und jung rief ihr zu: Gott segne dich, Maria! und jeder freute sich, daß sie den Julius liebte. Wenn dann beide Liebende beisammen waren, dann tändelten sie auf schuldlose Weise, wie die lieben Kinder, und Julius vergaß darüber seine schwere Arbeit. Mutig fuhr er morgens in den Schacht, wenn er seinem Mädchen vorher den Gruß gebracht hatte, und arbeitete fleißig mit Hammer und Schaufel, bis der goldene Abend herbeikam, wo er sich bei seinem Mädchen schuldlos belustigte. “Ja Maria”, sprach er einst, “nur noch eine kurze Zeit, dann werde ich der so beschwerlichen Arbeit überhoben und Aufseher werden, so beteuerte es mir der ehrliche Bergmeister. Und dann soll nichts mich hindern, dich an den Altar zu führen; ich selbst winde dir das Myrtenkränzchen, damit du mich immer liebest, wie jetzt und mir eine brave Gattin bleibst, denn Maria, ohne dich möcht ich nicht leben; du bist mein Alles!” Und Maria beantwortete diese unverstellten Äußerungen wahrer Zuneigung, mit fühlendem Herzen. Sie schlang sich zärtlich um seinen Hals, sie bat ihn, nie an ihr zu zweifeln, und drückte ihm einen heißen Kuß auf die bebende Lippe. Da kamen sie beide überein, sich am nächsten Sonntag öffentlich verkündigen zu lassen, von der Kanzel. Und nun zog er ein schwarzes Tüchlein, noch in Papier wars gewickelt, und überreichte es ihr zum Säumen. “Aber stich dir dabei nicht in die Finger, Maria, das bedeutet nichts Gutes”, sprach er, “und wenn wir nächstens zum Altare gehen, am heil. Osterfeste, dann legst du es mir selbst um. Adieu, Mariechen” – “Adieu Julius!”

 

Friedrich Hebbel (18 maart 1813 – 13 december 1863)

 

De Nederlandse schrijver Hellema (pseudoniem voor Alexander Bernard (Lex) van Praag) werd geboren in Amsterdam op 18 maart 1921. Lex van Praag werd tijdens de Tweede Wereldoorlog vanwege zijn activiteiten voor het verzet in april 1943 opgepakt. Hij overleefde maar liefst zes concentratiekampen (onder andere het beruchte Buchenwald). In 1945 moest hij op ‘dodenmars’ nadat het laatste kamp waar hij verbleef, Flossenbürg, was ontruimd maar hij wist tijdens deze tocht te ontsnappen. Hierna was hij werkzaam voor het bezettingsleger van de Amerikanen in Duitsland. In de jaren zestig was hij handelsreiziger in het buitenland voor de Twentse textielindustrie. Hellema debuteerde pas erg laat, hij was al over de zestig toen hij de pen ter hand nam. Na een lang ziekbed is hij op 84-jarige leeftijd overleden.

Uit: Niet van horen zeggen

‘Als er helemaal niets te bedenken viel, lieten ze ons gewoon staan – een dag, een nacht en nog een dag. Als we dan ’s avonds om tien uur veertig uur na dato naar de barakken gejaagd werden, had zich een zinloos niet-gebeuren aan ons voltrokken.’….

‘In die krankzinnige wereld van het concentratiekamp, waar lijfsbehoud al nauwelijks haalbaar was, leek het behoud van de menselijke waardigheid een ongerijmdheid, want terreur kan alleen worden beantwoord met terreur.’….

‘Af en toe viel er een pauze, dan klonken weer commandofluitjes en knetterde het, geweervuur, brand, brekende takken. De kwelling van de oorlog was om het allemaal te moeten horen – er was veel meer te horen dan te zien. Het oog is selectief, het richt zich, het stelt zich in – het oor kan niet kiezen wat het wil horen, het scheidt alleen de klanken, zonder richting, in een wereld waarin het geluid geen perspectief heeft. Wel kan het geluid versterven, maar niet in een bos, waar het blijft hangen en weerkaatst wordt en vervormd en waar het naklinkt in de oren ook als het allang stil geworden is.’

Hellema (18 maart 1921 – 19 maart 2005)

De

De Vlaamse priester en schrijver Wilhelmus Bolognino werd geboren in Antwerpen op 18 maart 1590. Hij werd professor in de filosofie in Leuven. In 1627 ving Bolognino aan als pastoor in zijn geboortestad, waar hij eind 1642 kannunik zou worden. Sommige bronnen stellen dat hij vanaf 1655 aan krankzinnigheid leed, mogelijk wordt daarmee bedoeld dat hij seniel werd. In de jaren dertig van de 17e eeuw was Bolognino actief als vurig pamflettist tegen de calvinisten. Het anonieme Van dse H. Maghet ende Marteleresse Dorothea wordt aan Bolognino toegeschreven, net als een aantal andere stichtelijke verzen. Zij werden gezongen opgevoerd in de parochie van Sint-Joris in Antwerpen, waar Bolognino pastoor was.

 

Maria noot de simpele om met haer kindt te spelen

Minnaers van d’onnooselheydt/
Comt / met ’thert in Godt verbreydt/
Met mijn Kindtjen u vermaecken/
In een wijse simpelheydt/
Die / om vrij hem te ghenaecken/
Hem een nedrich hert bereyt.

Sulcken kinders ’tkindt bemint/
Slecht’ en rechte hy besint/
Daer sal hy seer vry me spelen/
Die hy daer toe hier verbeyt/
Laet u dan gheensins vervelen
Dese simpel nedricheydt.

Siet hoe soetjes dat hy lacht/
In sijn armkens u verwacht/
Siet sijn handtjens uyt hem steken/
Die u locken al te seer/
Daer en sal gheen vreught ontbreken
Met den kleynen soeten Heer.

Doch hoe dat ghy kleynder zijt/
Hoe hy meer sal zijn verblijt/
Tot u d’ooghskens soeter keeren/
Soeter toe u lacchen sal/
Om d’onnooselheydt te leeren
Die is comen in den stal.

Kleynt u dan in u ghemoedt/
Om die deught ghewelt u doet/
Soo verborghen / ongheploghen/
Die de werelt niet en kent/
Vol bedrogh / vol van de loghen/
Alle dobbelheyt ghewent.

Hoe met kinders speelt mijn kindt
Weet alleen die ’t onder vindt:
Die gheniet sijn minne-trecken/
Met een suyver kleyn ghemoet/
Die tot kindtsheyt meer verwecken
Hem die ’t kindtjen is soo soet.

Sijn corale lipkens hy
Dickils kust met ’t kindt soo vry/
Dat hy aen sijn hert gaet douwen/
Daer den Heer me is ghedient/
En gaet dat soo vast oock houwen/
Al te seer van hem bemint.

Gheeft ons / liefste kindt / die deucht/
Die u hertjen soo verheught/
Tot die vrijheyt die gheraecken
Doet de ziele rijck van haer/
Wilt ons daer meer in volmaecken/
Op dat sy ons met u paer

 

Wilhelmus Bolognino (18 maart 1590 – 24 oktober 1669)
Kaart van Antwerpen in de Gouden Eeuw (Geen portret beschikbaar)