Hafid Bouazza, Jeffrey Eugenides, John McPhee, Harry Thürk, Heinar Kipphardt

De Marokkaans-Nederlandse schrijver Hafid Bouazza werd geboren op 8 maart 1970 in Oujda, Marokko. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008 en ook mijn blog van 8 maart 2009.

Uit: Paravion (Vertaald door Ira Wilhelm)

„Hör zu.
“Hatscha!”
Und nochmal: “Hatscha!”
Das ist schon besser. Noch nicht perfekt, aber besser, viel besser. Er macht Fortschritte.
Das ist Paravion – siehe, seine Minarette sind schon zu erkennen. Stolz wie erhobene Mittelfinger erheben sie sich zenitwärts und lassen die demutsvoll hingekauerten Kirchtürme hinter sich. Noch höhere Minarette waren bereits im Bau, und die allerhöchsten wurden gerade entworfen. Nicht mehr lange, so lautete ein Gerücht im Teehaus, und alle Kirchen werden sich in Moscheen verwandeln. Das sei nur eine Frage der Zeit, sagte der Teppichverkäufer, der mehr mit der Spitze des Kinnbarts zu sprechen schien als mit dem Mund. Die übrigen Gäste nickten.
Der Name des Cafes lautete Bar Zach. Es war keine echte Bar, das heißt eine, in der Alkohol ausgeschenkt wurde, nein, der Wirt wollte nur einen modern klingenden Namen. Jeder aus Morea kam hierher, um unter Seinesgleichen zu sein, sich zu akklimatisieren und im neuen Land allmählich die ersten Schritte zu tun sofern man sich überhaupt bewegte. Hier trank man zischende und sprudelnde Limonaden, zum Beispiel Orangina, Crush und Judor (“Das Getränk der Jugend”). Sie schmeckten nach Orangen, Moreas Frucht par excellence. Außerdem servierte man hier das erfrischende La Cigogne, dessen Flasche ein Storchrelief zum Signet hatte. Das Getränk kitzelte in der Nase wie ein Nieser, der partout nicht raus wollte. Die beiden beliebtesten Getränke aber waren Cola Maroca und Zam Zam Cola, anregend und mit Kohlensäure, aber auch mit E 120 bis inklusive E 160 versetzt. Der Geschmack von Vaterland in Flaschen, denn die Getränke waren durchweg moreanische Marken. Bei den Flaschen stand auch eine Flasche Apfelshampoo, sie war aus Versehen dazwischengeraten, gehörte eigentlich dem Karrenlenker, der es einfach nicht fassen konnte, daß man aus Granny-Smith-Äpfeln Shampoo machte. Stellt euch das mal vor! Noch so ein technisches Wunder von Paravion. Der Teppichhändler weigerte sich daraufhin, Äpfel zu essen: “Ich will keinen Schaum im Magen “, sagte er.

Das Teehaus war voll von Stimmen und haarsträubenden Geschichten und vom Geruch von Krauseminze: alte Bekannte. Die neuangekommenen sieben Männer waren schon vor Jahren in den Kreis aufgenommen worden. Sie unterhielten sich angeregt: “Glaub mir, es geht nichts über Telefunken!”
“Grundig besser geht s nicht.”
“Ich will mal einen Mercedes Benz.”
“Halla! Mein Traum ist ein Honda Civic.”

Hafid Bouazza (Oujda, 8 maart 1970)

De Amerikaanse schrijver Jeffrey Eugenides werd geboren op 8 maart 1960 in Detroit. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008 en ook mijn blog van 8 maart 2009.

Uit: My Mistress’s Sparrow Is Dead

„The Latin poet Catullus was the first poet in the ancient world to write about a personal love affair in an extended way. Other poets treated the subject of “love,” allowing the flushed cheeks or alabaster limbs of this or that inamorata to enter the frame of their poems, but it Catullus who built his nugae, or trifles, around a single, near-obsessional passion for a woman whose entire presence, body and mind, fills the lines of his poetry. From the first excruciating moments of infatuation with the woman he called “Lesbia,” through the torrid transports of physical love, to the betrayals that leave him stricken, Catullus told it all, and, in so doing, did more than anyone to create the form we recognize today as the love story.

Gaius Catullus was born around 84 B.C., in Cisalpine Gaul, the son of a minor aristocrat and businessman with holdings in Spain and Asia Minor, and lived until roughly the age of thirty. It was as a very young man, then, that he found his way to poetry — and to Lesbia.

Lesbia wasn’t her real name. Her real name was Clodia. Classical scholars disagree over whether she was the Clodia married to the praetor Metellus Celer, infamous for her licentiousness and possible matricide. Lesbia might have been one of Clodia’s sisters, or another Clodia altogether. What’s certain is that she was married and that Catullus’s relationship with her was adulterous. Though, like many adulterers, Catullus disapproved of adultery (in poem LXI he writes, “Your husband is not light, not tied/To some bad adulteress,/Nor pursuing shameful scandal/Will he wish to sleep apart/From your tender nipples,”), he found himself, in the case of Clodia/Lesbia, compelled to make an exception. He became involved with a wicked aristocratic Roman lady who used him as a plaything, or — the alternate version — he fell for a fashionable, married Roman girl, who ended up sleeping with his best friend, Rufus. Whatever the details, one thing is clear: a great love story had begun.“

Jeffrey Eugenides (Detroit, 8 maart 1960)

De Amerikaanse schrijver John Angus McPhee werd geboren op 8 maart 1931 in Princeton. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008 en ook mijn blog van 8 maart 2009.

Uit: Uncommon Carriers

„The little four-wheelers live on risk. They endanger themselves. They endangered us. If you’re in a big truck, they’re around you like gnats. They’re at their worst in the on-ramps of limited-access highways, not to mention what they do on horse-and-buggy highways. They do the kissing tailgate. They do passing moves over double yellow lines. They make last-second break-ins from stop signs on feeder roads. The way they are operated suggests insufficiency in, among other things, coördination, depth perception, and rhythm. When I went to bad-driver school, the opening lecturer did not imply any such flaws in his students. He was a real bear. He wore blue-and-yellow trousers and a badge. In a voice he fired like a .45, he began by asking us, “How many of you people think you’re good drivers?”
We had all been singled out in four-wheelers. My own car had a tendency to ignore stop signs without previously sensing the presence of bears. It lapsed in other ways as well. After I reached twelve points, I was offered admission to the New Jersey Driver Improvement Program, on the following volun
tary basis: enroll or lose your license. Among the twenty-five people in the class, two smart-asses stuck up their hands in positive response to the instructor’s question. He looked them over, then swept the room. “Well, you must all be good drivers,” he said. “If you weren’t, you’d be dead.”
Then he darkened the room and rolled a film showing cars hitting cars in on-ramps. A, looking left, accelerates. B, looking left, accelerates. B rear-ends A, because A hesitated, and B was still looking to the left. This primal accident, the figure eight of bad driving, was the base of a graphic montage that ended in high-speed collision and hideous death on the road.
These memories of bad-driver school ran through me in eastern Oregon after Don Ainsworth, at the wheel of his sixty-five-foot chemical tanker, gave some air horn to a step van that was coming fast up an on-ramp on a vector primed for a crash. A step van is a walk-in vehicle of the UPS variety, and, like all other four-wheelers, from Jettas to Jaguars, in Ainsworth’s perspective is not a truck. FedEx, Wonder Bread, Soprano Sand-and-Gravel—they’re not trucks, they’re four-wheelers, even if they have six wheels. A true truck has eighteen wheels, or more. From Atlanta and Charlotte to North Powder, Oregon, this was the first time that Ainsworth had so much as tapped his air horn.“

John McPhee (Princeton, 8 maart 1931)

De (Oost)Duitse schrijver Harry Thürk werd geboren op 8 maart 1927 in Zülz, Oberschlesien. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2009.

Uit: Lotos auf brennenden Teichen

„Die Angreifer verteilten sich in Minutenschnelle über das ganze Gebäude.

Nicht umsonst hatte jeder von ihnen den von Yang übermittelten Plan genau studiert. Zunächst trafen sie nur auf geringe Gegenwehr. Hier und da überraschten sie einen verschlafenen Japaner, der in seinem Arbeitszimmer übernachtet hatte. Erst in der Etage, in der auch Otakis Büro lag, wurde zurückgeschossen.

Abu Bakkar schickte Bennett mit einigen Männern in die unter dem Erdgeschoß gelegenen Gänge, an deren Seiten die Zellen lagen. Er selbst eilte treppauf, wo seine Soldaten Handgranaten in

die Dunkelheit schleuderten.

Der erste Posten, der dem hünenhaften Australier mit dem wuchernden roten Bart auf sich zustürmen sah, erstarrte vor Angst. Bennetts Augen hatten einen Ausdruck unzähmbarer Wildheit angenommen.

Die Maschinenpistole hing wie ein Spielzeug in seiner Hand. Er feuerte die Männer hinter sich an, schneller zu laufen. Während er den Gang entlangstürmte, schrie er mit seiner dröhnenden, angsteinflößenden Stimme immer wieder: „Kommt heraus, ihr Bastarde! Her mit euch … los, los!“

Er schoß nicht auf den Posten. Mit einem mächtigen Schlag streckte er ihn zu Boden. Rechts und links von ihm zertrümmerten die Soldaten die Schlösser der Zellentüren. Es brach wie ein plötzliches

Tropengewitter über das Gefängnis herein. In die Freudenlaute der Gefangenen mischten sich die Sterbensschreie der Posten und das Gebell der Waffen.“

Harry Thürk (8 maart 1927 – 24 november 2005)

De Duitse schrijver Heinrich ‘Heinar’ Mauritius Kipphardt werd geboren in Heidersdorf op 8 maart 1922. Zijn vader werd in 1933 als sociaaldemocraat gevangengenomen en in het concentratiekamp Dürrgoy bij Breslau en later in Buchenwald geïnterneerd. Na zijn vrijlating verhuisde de familie naar Krefeld. Vanaf 1940 studeerde Kipphardt Medicijnen aan de Universiteit Bonn. Hij werd opgeroepen voor het leger en aan het oostfront ingezet. Kipphardt deserteerde. In 1947 beëindigde hij zijn medicijnenstudie in Düsseldorf, vestigde zich in Berlijn en begon hij gedichten te schrijven. In de jaren 1950 tot 1959 was Kipphardt dramaturg bij het Deutsches Theater Berlin. Vanaf 1953 was Kipphardt lid van de SED. Voor het toneelstuk Shakespeare dringend gesucht kreeg hij de Nationalpreis der DDR III. klasse. In 1958 brak hij met de cultuurpolitiek van het politbureau van de DDR en ging hij naar 1959 naar Düsseldorf, later naar München. Met het toneelstuk In der Sache J. Robert Oppenheimer, (eerste opvoering 1964) in de regie van Erwin Piscator en Paul Verhoeven, had Kipphardt in beide Duitslanden groot succes. Hij kreeg opeenvolgend de Gerhart-Hauptmann-Preis, de Adolf-Grimme-Preis en de televisieprijs van de Deutschen Akademie der Darstellenden Künste

Uit: In der Sache J. Robert Oppenheimer:

”ROBB Aber dem Abwurf der Atombombe auf Hiroshima widersetzten Sie sich nicht?

OPPENHEIMER Wir gaben Argumente, die dagegen –

ROBB Ich frage Sie, Doktor, ob Sie sich widersetzten?

OPPENHEIMER Ich gab Argumente, die dagegen sprachen.

[…]

ROBB Und bestimmten Sie nicht auch die Höhe, Doktor, in der die Atombombe zu

zünden sei, um die größte Wirkung zu haben?

OPPENHEIMER Wir machten als Fachleute die Arbeit, die man von uns verlangte.

Aber wir entschieden damit nicht, die Bombe tatsächlich zu werfen.

[…]

OPPENHEIMER Ich kenne niemanden, der nach dem Abwurf der Bombe nicht

schreckliche moralische Skrupel gehabt hätte.

ROBB Ist das nicht ein bißchen schizophren?

OPPENHEIMER Was? Moralische Skrupel zu haben?

ROBB Das Ding zu machen, die Ziele auszusuchen, die Zündhöhe zu bestimmen

und dann über den Folgen in moralische Skrupel zu fallen? Ist das nicht ein bißchen

schizophren, Doktor?

OPPENHEIMER Ja. – Es ist die Art von Schizophrenie, in der wir Physiker seit

einigen Jahren leben.“

Heinar Kipphardt (8 maart 1922 – 18 november 1982)

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Mouloud Feraoun, Juana de Ibarbourou, Eric Linklater, Jan Potocki, Dominic Angeloch

De Algerijnse schrijver Mouloud Feraoun werd geboren op 8 maart 1913 in het bergdorp Tizi Hibel, Kabylie. Hij debuteerde in 1952 met de roman Le Fils du pauvre, gevolgd door La Terre et le sang en Les Chemins qui montent. In dit drieluik verwerkte hij zijn herinneringen aan zijn jeugd in een dorp in Kabilië. Daarbij was hij een van de eerste schrijvers die de aandacht vroegen voor het lot van de Noord-Afrikaanse immigranten in Frankrijk. Feraouns laatste roman verscheen tijdens de onafhankelijksoorlog en is duidelijk militanter van toon dan de voorgaande. In 1962 werd Feraoun vermoord door leden van de ondergrondse organisatie oas (Organisation Armée Secrète) die voor het behoud van een Frans Algerije streed.

Uit: La Terre et le Sang

« Le village est assez laid, il faut en convenir. On doit l’imaginer plaqué au haut d’une colline, telle une grosse calotte blanchâtre et frangée d’un monceau de verdure. La route serpente avec mauvaise grâce avant d’y arriver. Elle part de la ville, cette route, et il faut deux heures pour la parcourir quand l’auto est solide. On roule d’abord sur un tronçon caillassé, bien entretenu, puis après, c’est fini : on change de commune. On s’engage, selon le temps, dans la poussière ou la boue, on monte, on monte, on zigzague follement au-dessus des précipices. On s’arrête pour souffler, on cale les roues, on remplit le réservoir. Puis on monte, on monte encore. Ordinairement, après avoir passé les virages dangereux et les ponts étroits, on arrive enfin. On fait une entrée bruyante et triomphale au village d’Ighil-Nezman. »

(…)

« Je ne critique pas ta situation actuelle, lui dit l’amin [le chef du village], parce que tu viens à peine d’arriver et ton passé, loin de nous, ne regarde que toi. Tu es un fils de famille, tu hérites d’un nom dans le village. C’est un héritage que tu as dédaigné longtemps mais qui est inaliénable, qui reste là à t’attendre. Maintenant que te voilà parmi nous, tu ne peux pas t’en débarrasser. »

Mouloud Feraoun (8 maart 1913 – 15 maart 1962)

De Uruguayaanse dichteres en schrijfster Juana de Ibarbourou werd geboren op 8 maart 1892 als Juana Fernández Morales in Melo, Cerro Largo. Al op 17-jarige leeftijd publiceerde zij “Derechos femeninos” (De rechten van de vrouw)wat haar meteen beroemd maakte als feministe. Haar eerste gedichtenbundel “Las lenguas de diamante” verscheen in 1919, in 1920 gevolgd door “El cántaro fresco”. Zij oogsten internatione erkenning en werden in verschillende talen vertaald. Juana de Ibarbourou publiceerde nog zeker dertig andere werken.

Running Water

This water that comes

through the dark nerves of piping,

to give its pure freshness to my house

and the gift of cleanliness every day.

This bubbling water

that the faucet bestows,

this swelling of deep mystery

from the river bed, the wind and grass.

I view with envious impatience

this traveling wave that is my sister,

that has come to the big city

from some distant unknown meadow.

And halted before this open faucet

sprinkling my apron with beads,

I feel upon me the loving look

of a thousand clear eyes of water.

Vertaald door Carlos Reyes

Juana de Ibarbourou (8 maart 1892 – 15 juli 1979)

De Schotse schrijver Eric Robert Russell Linklater werd geboren op 8 maart 1899 in Dounby, Orkney. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en en ook mijn blog van 8 maart 2009.

Uit: Tiefseepiraten (Vertaald door Gabriele Haefs)

„Drei Tage lang hatte von Westen her ein Sturm getobt, jetzt aber war es fast wieder still und das Meer war blau. Die Atlantikwellen brachen sich noch immer an den Felsen, sie donnerten und wogten und jagten hohe Fontänen in die Luft, in der Bucht aber war dasWasser ruhig.

Es war Ebbe, und Timothy, Hew und Sam Sturgeon suchten nach Schätzen. Der Meeresboden war ein fremdes, geheimnisvolles Land, das noch niemand erforscht hatte, aber manchmal legte das Meer selbst einige der seltsamen Dinge bloß, die in seinen Höhlen oder in Wäldern aus Seetang oder zwischen den grünen Brettern längst gesunkener Schiffe versteckt waren. Oder ein Sturm brachte alte Knochen, Goldmünzen und Kanonenkugeln an Land. In der Nordbucht lag angeblich das Wrack eines Piratenschiffes und in der Inneren Bucht das Skelett eines großenWals, den einst einWintersturm

ans Ufer geworfen hatte.

Hoch über der Wasserkante und um die gesamte Bucht zog sich ein kleiner Wall aus entwurzeltem und vom Sturm an Land getriebenem Seetang. Timothy und Hew und Sam Sturgeon trampelten, barfuß und mit überaus ernster Miene, darauf herum, zerrten den Tang auseinander und betasteten ihn mit ihren Zehen. Oben war er trocken, er knackte und war mit Sand belegt, weiter unten jedoch war er kalt und glitschig. Sie waren nun schon seit einer Stunde auf Schatzsuche und hatten noch nichts gefunden, als Timothy plötzlich wie ein erschrockener Hund aufheulte, auf seinem rechten Fuß

herumhüpfte und den linken mit beiden Händen umfasste.

Er war auf eine Kanonenkugel gestoßen, weshalb sein großer Zeh plötzlich schrecklich wehtat. Timothy war ein schmaler, gelenkiger Junge, nicht groß für sein Alter, nämlich elf, aber er hatte flinke Füße und seine Gedanken waren ebenfalls rasch. Sein Bruder Hew war zwei Jahre jünger und neun Zentimeter größer.“

Eric Linklater (8 maart 1899 – 7 november 1974)

De Poolse schrijver, geschiedkundige en ontdekkingsreiziger graaf Jan Nepomucen Potocki werd geboren op 8 maart 1761 in Pikov. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2009.

Uit: Voyage en Turquie et en Égypte

„À Bukawaya, le 9 avril 1784.
Nous avons quitté hier à Mirgorod, les frontières de la Pologne : aujourd’hui nous nous trouvons au milieu du pays habité jadis par les Zaporoviens ; j’y ai donné quelques regrets à cette nation belliqueuse, détruite par la simple volonté de l’impératrice de Russie. C’étaient sans doute des voisins incommodes ; mais l’association de ces flibustiers célibataires offrait un phénomène singulier, et peut-être unique dans l’ordre civil. Ils ont été remplacés depuis par les Russes et des Valaches, dont les maisons éparses ne forment point encore de villages.
Nous avons été suivis, pendant plus d’une heure, par une troupe de chèvres sauvages qui semblaient nous observer avec curiosité, sans vouloir cependant se laisser approcher. On trouve dans le même pays, vers l’embouchure du Bog, des chevaux sauvages, qui passent pour être indomptables. Vous voyez que mes lettres prennent déjà un air de relation. Je souhaite qu’elles vous intéressent assez pour me faire pardonner mon voyage.“

Jan Potocki (8 maart 1761 – 2 december 1815)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver Dominic Angeloch werd in 1979 in Stuttgart geboren. Hij studeerde filosofie, romanistiek en vergelijkende literatuurwetenschap in Heidelberg, Parijs en Berlijn. Hij publiceerde in diverse tijdschriften (o.a. Belletristik, Podium, Dichtungsring). In 2008 verscheen zijn roman Blinder Passagier.

Uit: Blinder Passagier

„Gerade ist es ruhig. Vielleicht schlafen sie. Oder haben sie sich zurückgezogen? Wahrscheinlich hat sich gar nichts verändert, und sie warten noch immer draußen, auf dem Hof, oder im Keller.
Worauf warten sie, Pablo?
Das Telefon zuerst, früh am Morgen, ich öffnete die Augen, kaum halb fünf auf dem Wecker. Ich blieb liegen und hörte dem Klingeln zu. Als es abbrach, stand ich auf und ging ins Bad, zog mich aus und wusch mich.
Zurück im Zimmer, begann ich mich einzucremen; das Gefühl, nicht allein zu sein, ließ mich innehalten. Da bemerkte ich den Mann, der bewegungslos auf der Straße vor meinem Fenster stand und mich anstarrte. Ich war von seinem Anblick so erschrocken, daß ich sogar vergaß, mich zu bedecken. Sein aufgedunsenes Gesicht war von langen, schmutzigen Haaren und einem rotbraunen Vollbart verdeckt; in seinen kleinen Augen lag etwas Brutales.
Nur kurz, nachdem ich den Vorhang zugezogen hatte, begann das Telefon wieder zu läuten. Diesmal hob ich den Hörer ab. Am anderen Ende zuerst nur Stille – nein, ganz still war es nicht, bei genauerem Hinhören war da leise Orgelmusik im Hintergrund, unwillkürlich dachte ich an Musik, die auf den Jahrmärkten gespielt wird, während man mit dem Kettenkarussell durch die Luft fliegt. Dann kreischte der Anrufer den Anfang eines Geburtstagsliedes und wünschte mir “Alles Gute”,
was er vor Lachen schon kaum mehr herausbekam. Ich sagte, er müsse sich verwählt haben, daß heute nicht mein Geburtstag sei. Aber statt einzuhängen horchte ich weiter in das Rauschen der Leitung hinein, wahrscheinlich wartete ich auf etwas, irgendeine Erklärung. Als die Musik verstummte, lachte der Anrufer wieder, anders diesmal: ein schnarrendes, obszönes Lachen platzte aus dem Hörer und lief mir, zu einem Schauder geworden, den Rücken hinunter.“

Dominic Angeloch (Stuttgart, 1979)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.